Flynn "Firiro" Johnson

De jongen met het behuilde gezicht kijkt moedeloos om zich heen. De vlammen hebben alle ontsnappingswegen afgesloten. De rook maakt het moeilijk meer te zien dat het rood, oranje en geel van het vuur. Een nieuwe hoestbui dwingt hem op zijn knieën. Het voelt alsof hij zijn longen eruit hoest en volgens hem probeert zijn lichaam dat ook te bereiken. Elke ademhaling schuurt langs zijn luchtpijp. Toch heeft zijn adem inhouden geen zin, dat lukt slechts een paar seconde voordat hij weer moet hoesten. Een luid gekraak maakt dat hij zijn blik van het vuur afwend en omhoog kijkt. Te laat, schiet het door zijn hoofd. Een balk boven zijn hoofd breekt af en het gevaarte komt recht op hem af. De brandende balk raakt hem op zijn rug en een schreeuw van pijn en doodsangst klinkt door het huis. Het vuur heeft de kleding van de jongen al snel weggebrand en doet zich te goed aan de huid van de jongen. Al snel verliest hij het bewustzijn, hij gaat ervan uit dat dit het einde is. Als hij eens zou weten hoe ver hij ernaast zit…
Snel daarna komen er brandweermannen het huis binnen. Ze hadden niet verwacht nog een teken van leven aan te treffen. Maar zodra ze de jongen zien klinkt er geroep en word hij uit het brandende huis gehaald. De rest van zijn familie is dood of niet meer te redden en het duurt niet lang voordat het dak van het huis het begeeft en in elkaar zakt. De brandweer zorgt er alleen nog maar voor dat het vuur zich niet verspreid, het huis zelf is niet meer te redden.

Ze zeggen dat bewusteloosheid pijnloos is, een bevrijding. Hoe kan het dan dat ik de pijn voel branden. Of ik nou bij kennis ben of niet, of ik nou in een diepe slaap zit of klaarwakker ben. De brandende pijn dringt overal doorheen, het is nog steeds alsof ik in brand sta. Schreeuwen heeft geen zin, het enige wat er dan gebeurd is dat ze me een slaapmiddel inspuiten en ik zelfs de afleiding van gedachten niet meer heb. Ze zeggen ook dat ik geluk heb gehad, het vuur heeft mijn hart, ogen en longen gespaard. Voor hetzelfde geld was ik nu dood geweest. Dat ik die optie verkies boven het lot die ik nu onderga snappen ze niet. Ik heb niets meer. Geen familie, geen huis helemaal niets. Alleen mijn lichaam en leven. Maar mijn lichaam doet te veel pijn en is te beschadigd om er enige waarde aan te hechten en mijn leven… tsja… Alles om de pijn te beëindigen. Bij elke aanraking, hoe zacht en voorzichtig ook, kan ik me niet langer beheersen en schreeuw ik het toch uit van de pijn. De zalf die ze op mijn brandwonden smeren en de morfine helpen iets, maar niet genoeg. Bij lange na niet genoeg. Men zegt wel dat derdegraads brandwonden het ergst zijn maar daar ben ik het niet mee eens. Mijn rug is op dit moment mijn lievelingsplek op mijn lichaam. Ik voel er helemaal niets. Mijn armen en benen zijn een ander verhaal, die mogen ze er wat mij betreft afhalen. Daar schuren de lakens overheen alsof ze regelrecht over mijn zenuwen wrijven. Ik ben er intussen redelijk aan gewend maar als ik controle over mijn spieren zou hebben had ik ze allang van me afgetrapt. De ziekenhuiskleding besparen ze me nog. Dat hebben ze wel geprobeerd, een tijdje terug. Aan de verbaasde en geschokte uitdrukking op de gezichten van de verpleegsters hadden ze niet verwacht dat er nog zo’n scheldkanon uit zo’n zwaar gewonde jongen kon komen. Als ik het had gekund had ik gelachen. Daarna hebben ze het ook niet meer geprobeerd.
Door een zacht gefluister open ik mijn ogen iets, dat is zo ongeveer de enige beweging die ik kan maken. Een dokter staat langs mijn bed te praten met een verpleegster. Af en toe word er een bezorgde blik op mij geworpen. Nog iets dat me mateloos irriteert. Ze praten over me alsof ik er niet bij ben terwijl ze weten dat ik hen gewoon kan verstaan. Dat ik er niets van kan zeggen of aan doen frustreert me nog meer. Mijn stem lijkt alleen te willen werken om te schreeuwen van pijn. Een prikje in mijn arm vertelt me dat het etenstijd is. Ontbijt, Lunch of avondeten? Ik heb werkelijk geen idee. Mijn hele besef van tijd is weg. Het zou kunnen dat ik hier nog maar een paar dagen lig, maar als je me zou vertellen dat het al een paar jaar zijn zou ik je ook geloven. Zou ik hier voor altijd moeten liggen? Niet in staat te bewegen, constant mezelf onder controle houden om het niet uit te schreeuwen van de pijn, eten dat door een slangetje rechtstreeks in mijn aderen wordt gespoten. Dat is geen leven. In ieder geval niet het leven dat ik wil leiden.



~Naam~
Flynn Johson
Na de brand weigert hij anders genoemd te worden dan Firiro. Zijn oude naam doet hem teveel herinneren aan zijn ouders en broers en hij zal dan ook niet reageren als je hem Flynn noemt.
~Leeftijd~
18
~Geboortedatum~
14 december 1993
~Geslacht~
M
~Tradities~
Hij kijkt nooit in de spiegel, hij wil zijn eigen gezicht niet zien
~Reden voor opname~
Firiro walgt van zichzelf. En niet op zo’n manier als tienermeisjes dat doen, nee hij ziet zichzelf als lager dan laag. Voor iedereen is het beter als ze uit mijn buurt blijven en als ik het zou kunnen zou ik dat ook doen, zo denkt hij. Ook is hij doodsbang voor vuur. Zelfs als er al een aansteker wordt aangestoken wordt hij bleek en moet hij zo snel mogelijk de ruimte uit.

~Karakter~
Firiro is een gesloten en afstandelijke jongen. Vrienden heeft hij niet en hij doet ook zijn best niet die te maken. Als je een gesprek met hem aan probeert te knopen zal hij bot en zo kort mogelijk reageren. Vroeger was hij een vrolijke, lieve jongen maar dat is helemaal weg. Hij durft ook nergens meer van te genieten. Dan is hij te bang dat het weer afgepakt kan worden. Al was hij vroeger al verlegen is dat nu een beetje te zwak uitgedrukt. Hij is schuw geworden en zal mensen altijd proberen te ontwijken. Het gevolg hiervan is dat hij eenzaam is geworden, al geeft hij het niet toe, zelfs niet aan zichzelf. Hij wil ook niet dat iemand te dichtbij komt, hij gaat er toch al vanuit dat niemand hem begrijpt en dat niemand hem kan helpen. Zijn verhaal vertelt hij aan niemand. Het standaard antwoord dat hij geeft als iemand hem vraagt waar die brandwonden vandaan komen is: verbrand. Veel meer krijg je niet. Die brandwonden hebben er ook voor gezorgd dat hij een heel laag zelfbeeld heeft gekregen. Hij walgt van zichzelf en gaat er vanuit dat anderen hem ook afstotelijk vinden. Ondanks dit alles is hij wel een doorzetter. Heel vaak heeft hij er al over gedacht zijn leven te beëindigen, maar dat doet hij niet omdat het in zijn ogen opgeven is en daar doet hij niet aan. In de vier jaar sinds de brand heeft hij zijn zelfbeheersing geperfectioneerd. Vooral in het begin had hij nogal eens woedeaanvallen. Meestal omdat hij niet begreep waarom dit hem moest overkomen en niet iemand anders. Maar nu zul je hem zelden zien met een emotie op zijn gezicht. Hij kan zijn emoties en gevoelens bijzonder goed onder controle houden. Firiro heeft haast geen persoonlijke spullen en dat is niet alleen omdat hij in een weeshuis woont. Hij heeft een afkeer van spullen en is dus absoluut niet materialistisch. In zijn hoofd bedenkt hij zich bij bijna elk voorwerp hoelang het zou duren voordat het zou vergaan in een brand en heel lang is dat meestal niet.

~Uiterlijk~
Als het aan Firiro ligt zie je zijn gezicht niet. Om dat zo goed mogelijk te bereiken heeft hij altijd een capuchon op. Die trekt hij zo ver mogelijk over zijn gezicht waardoor dat in de schaduw ligt en het niet meteen opvalt dat hij verminkt is. Want dat is hij. De brand die zijn ouders en broers het leven heeft gekost heeft hem ook niet zomaar laten gaan. Op zijn rug zijn ze het ergste, dat komt omdat hij daar geraakt is door een brandende balk. Vanuit daar verspreiden ze zich over zijn armen en benen en via zijn nek naar de linkerkant van zijn gezicht die nu nogal vervormd is. Aangezien hij voor het ongeluk geen lelijke jongen was geeft het een raar contrast tussen de ‘goede’ en de ‘slechte’ kant van zijn gezicht. Omdat hij nooit in de spiegel kijkt zit zijn haar dus ook nooit netjes. Zijn zwarte krullerige haar springt dus alle kanten op. De brand heeft zijn ogen gespaard en als hij je aankijkt word je aangekeken door twee donkergrijze, bijna zwarte, kijkers. Er lijkt altijd licht in te weerspiegelen, zelfs als er geen licht is om in te weerkaatsen. Hij is tenger gebouwd maar je moet hem niet onderschatten. Na het ongeluk is hij om zijn woedeaanvallen onder controle te houden op jiujitsu gegaan en het bleek dat hij er nog erg goed in was ook. Die sport werd zo’n beetje zijn leven en als je denkt aan hem een makkelijk slachtoffer te hebben, denk nog eens heel goed na. Vrijwel altijd heeft hij sweaters en vesten aan, ook in de zomer als het gaat. Zou hij dat niet doen zouden de littekens op zijn armen zichtbaar zijn. Vaak heeft hij ook zwarte handschoenen waarvan de vingers zou afgeknipt zodat ook de littekens op zijn handen verborgen zijn. Hij is 1.82 en zit tegen het ondergewicht aan.

~Verleden~
Firiro's leven was ooit normaal. Zijn ouders hadden niet bijzonder vaak ruzie, geen van beide was aan de drank of zag stiekem een ander. Zijn broers behandelde hem plaagden hem vaak omdat hij de jongste was. Er was misschien een grote hoeveelheid testosteron aanwezig met een vader en drie jongens en zijn moeder was soms misschien een beetje te onhandig, maar verder was alles normaal. Totdat zijn moeder een brandende lucifer bij het gasfornuis liet vallen en de keuken binnen een halve minuut in lichterlaaie stond. Zijn vader had nog de tijd om het alarmnummer te bellen maar noch hij noch zijn moeder en broers overleefden de brand die volgden. Alleen Flynn, de jongste, overleefde op het nippertje. Het was of de brand niet alleen zijn familie had weggevaagd maar ook al het goede in hem. De vrolijke jongen was verdwenen en andere familieleden werden bot afgewezen. Na meer dan een half jaar in het ziekenhuis en verschillende operaties heeft hij nog een jaar in een revalidatiecentrum gezeten. Hij liet heel duidelijk merken dat hij niets meer met zijn familie te maken wilde hebben en werd daarom naar een weeshuis overgeplaatst. Daar heeft hij gezeten tot hij na een jaar opeens werd opgehaald door een witte auto en naar Disturbia werd gebracht. Of hij het erg vindt? Het laat met koud. Of hij nou hier zit of in het weeshuis, er is niemand die om hem geeft en niemand waar hij om geeft.