Kamer van Matt en Firiro

Firiro vond het niets dat hij bij iemand op een kamer moest, maar hij wist ook wel dat het geen zin had te gaan protesteren. Het enige dat hij dan voor elkaar zou krijgen was dat ze hem in een isoleercel zouden stoppen. En eerlijk gezegd zat hij daar niet op te wachten. In het weeshuis had hij na heel lang zeuren een aparte kamer gekregen maar het nut was toen eigenlijk al lang weer verdwenen. Het probleem van kamergenoten was namelijk dat het onmogelijk was zijn gezicht voor hen te verbergen. Uiteindelijk zouden ze hem toch een keer zonder capuchon zien en dan was zijn 'geheim' geen geheim meer. Daarom liet hij zich meestal meteen zien zodat de schrik er naar een tijdje ook weer af was.
Met een zucht liet hij zich achterover op het bed vallen. De verveling was echt verschrikkelijk. Wat verwachtte ze dat hij hier de hele dag deed? Hij leek ook een van de enige te zijn die er last van had en hij dacht wel te weten waarom. Hij dacht niet dat een van de andere hiervoor al zijn tijd aan een sport had besteed die ze nu nog amper konden uitvoeren. Bovendien zaten veel de helft van de tijd in hun eigen fantasiewereld waar alles perfect was en ze zich niet hoefde te vervelen. Dat zou hij ook wel willen, je was dan wel gek maar wel gelukkig. Iets wat hij zichzelf niet zou noemen. Hij staarde naar de grijze muur. Er was helemaal niets dat anders was, alles was grijs of wit of een andere neutrale kleur. Niets dat wat afleiding gaf of het waard was naar te kijken. Nog iets dat hem irriteerde. Maar hij liet niets zien, aan niemand. Hij had al die jaren niet voor niets een zelfbeheersing opgebouwd en die zou hij nu niet door wat irritaties laten vallen. Zijn blik ging even naar het lege bed naast hem. Hij zag al een hyperactieve jongen zijn kamergenoot worden en die gedachte leverde weer een nieuwe zucht op. Die kans schatte hij op zo'n ongeveer 50 procent. De ene helft van de mensen hier leek rustig en een beetje zoals hem te zijn en de andere helft leek altijd teveel energie te hebben. Dat dit een nogal zwart wit beeld was wist hij ook wel.

Een vrolijke grijns sierde Matts lippen toen hij naar het elfje keek. Het zat op zijn schouder een verhaal te vertellen, en de kleine handjes vlogen enthousiast alle kanten op. Het vertelde over haar avonturen in het moeras, en Matt knikte enthousiast toen ze vroeg of hij er ook heen wilde. Ja, dat wilde hij wel. Jammer genoeg zat hij in een of ander gekkenhuis gepropt. En waarom? Hij wist het niet. Gelukkig konden de fantasiewezens die af en toe op bezoek waren hem wat opvrolijken. Verder had Matt nog niet echt contact gehad met mensen. En dat terwijl Matt toch echt een hele sociale jongen was. Maar hij had ook niet anders verwacht, hij zat in een kliniek. Een kliniek voor mensen die een psychiatrische stoornis hebben. Vele zijn verward of zaten de hele dag in een fantasiewereld. Sommige waren zwaar getraumatiseerd en weer anderen vielen je plotseling aan. Er was zelfs een meisje dat bloed dronk. Matt grinnikte om zijn eigen gedachtes, maar hield zijn gezicht daarna weer in plooi. Daar hoorde hij niet om te lachen, zij had vast ook een groot probleem. Hoe heette het meisje ook alweer? ‘’Gwyn!’’ klonk een pieperig stemmetje en Matt keek fronsend naar het elfje. ‘’Zeg eens, Eowyn, heb ik je toestemming gegeven om mijn gedachtes weer te onderzoeken?’’ Matt probeerde met alle macht streng te lijken, en toen het elfje hem met een pruillipje aankeek barstte hij in lachen uit. ‘’Rustig maar, ik eet je niet op hoor.’’ Matt trok een blauwe deur open en hij perste zich er met zijn lomp grote koffer en gitaar door. ‘’Maar Gwyn eet me wel op!’’ Het antwoord van elfje Eowyn kwam laat, en Matt kon zijn lachen niet meer inhouden. Tranen stonden in zijn ooghoeken, en bijna liet hij zijn gitaar vallen. Sommige mensen keken hem vreemd aan.
Ja. Het moest er wel raar zien. Als je door de ogen van normale mensen keek, zag je een jongen die tegen zijn schouder begon te praten en om zichzelf begon te lachen. En als Matt dat geweten had, zou hij mogelijk nog harder moeten lachen. Ja, Matt lachte snel en zijn lach was bovendien nog aanstekelijk ook.

‘’Matt? Wat gingen we ook alweer doen?’’ Eowyn zat nu boven zijn hoofd, en ze hing omlaag tot ze met haar mond bij Matt’s oor was. Zo stond ze in zijn oor te kwetteren. Ja, wat gingen ze eigenlijk doen? Voorzichtig zette hij zijn gitaar op de grond en hij zocht in de zakken van zijn spijkerbroek. Hij wist zeker dat hij het opgeschreven was. Het was iets met getallen. Toen Matt in de zakken van zijn spijkerbroek niks vond, leunde hij besluiteloos tegen de grijze muur aan. Die verfde hij bijna automatisch via zijn gedachte in een kleur. Deze keer was het oranje. Neen, Matt hield niet van de witte en grijze muren. Het gaf hem de indruk van een mislukt ziekenhuis. Ohja, hij moest kijken waar ze mee bezig waren. Waar had hij het briefje nou gelaten? Nadenkend krabde Matt zijn hoofd, helemaal vergetend dat Eowyn daar nog zat. Het elfje slaakte een klein gilletje en kwam voor Matts hoofd vliegen. ‘’Matt! Jij ellendige lomperik!’’ Het elfje had eerst verontwaardigd geklonken, maar nu lachte het. Matt grijnsde scheef en hij zocht verder in de zakken van zijn vest. Ah, daar had hij het briefje al. Het was helemaal verkreukeld en Matt zette nu ook zijn koffer neer. Hij vouwde het briefje uiteen en veegde de kreukels zo goed als het kon weg. ‘Matt en Firiro. Kamer 12B. Ohja! Nu kon Matt het zich weer herinneren; hij kreeg een nieuwe slaapkamer. Hij had een tijdje alleen gezeten, omdat hij nieuw was. De bewakers hadden hem onderzocht en ze hadden veel met hem gepraat. Veel had het niet uitgemaakt, Matt kon niks zeggen over zijn probleem. Hij zag zijn probleem simpelweg zelf niet. Natuurlijk wist hij het verschil tussen de fantasiewereld en zijn eigen wereld wel, maar Matt bungelde er aan een lang touwtje precies tussen. De wind waaide hem richting één van de werelden. En de wind waaide altijd, en vaak nog eens iedere keer de andere kant op ook. Matt was dus het ene moment in de fantasiewereld, en het andere moment in de ‘normale’ wereld. Ergens was het vermoeiend. Zo vermoeiend dat Matt erin geslaagd was de twee werelden te combineren. Zijn uitstapjes naar de fantasiewereld waren nu sterk verminderd. Gelukkig.
‘’Matt! Aandacht hier, ik vraag je nu al zeker tien keer wie Firiro is! En waarom blijf je daar staan, loop door luilak!’’ De stem van Eowyn ratelde aan één stuk door. Dat was altijd als het elfje geïrriteerd raakte. ‘’Matt Franceschi, antwoord. MATT!’’ Eowyn klopte met haar kleine vuistje op zijn voorhoofd en Matt knipperde met zijn ogen. ‘’Hoezo heb je me al tien keer gevraagd wie Firiro is? Ik hoor het nu pas voor de eerste keer hoor. En om antwoord te geven op je vraag,’’ Matt pakte zijn gitaar en zijn koffer weer op en hij beende weg. ’’Nou, om nu echt antwoord te geven op je vraag. Ik heb geen idee wie Firiro is. Ik ken hem ook niet. ‘’ Toen Matt geen antwoord kreeg van Eowyn, zochten zijn bruine ogen naar het elfje. Waar was ze gebleven? Je keek nou niet bepaald makkelijk over een vliegend, druk pratend elfje heen. ‘’Eowyn? Waar ben je heen?’’ Matts stem klonk vragend, en vanonder zijn grijze muts klonk gegiechel. Ah, daar zat ze dus. Matt negeerde het elfje en liep in een snelle pas naar kamer 12B. Na –in zijn ogen- ontelbaar veel deuren open en dicht gemaakt te hebben, kwam hij in de gang met de meeste slaapkamers. Zijn ogen gleden over de nummers die op de deuren geschilderd waren. ‘’12B, 12B,’’ mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders, en toen hij de deur met 12B zag, hield hij halt. Met zijn ellenboog drukte hij de deurklink omlaag, en zijn voet gooide de deur zachtjes open.

Wat hij zag was nu niet bepaald plezierig te noemen. Twee kasten, twee bedden, twee nachtkastjes, twee boekenplanken en twee stoelen om een tafel. Het enige wat niet dubbel was, was de badkamer. En echt veel privacy hadden ze ook al niet, want op de plek waar de deur hoorde te zitten, was één groot gapend gat. Fijn. Eowyn stak haar hoofdje onder zijn muts uit en Matt zette zijn koffer en de gitaar achter het bed. Nu pas merkte hij de andere jongen op. Die keek hem met een vreemde blik aan, en Matt negeerde het wijselijk. Hij grijnsde vrolijk en stak zijn rechterhand uit. ‘’Het ziet er dus naar uit dat wij kamergenoten worden! Mijn naam is Matt, en jouw naam is?’’ Matts bruine ogen zorgden voor een eerste indruk van de jongen voor hem. Ook de brandwond in zijn gezicht ontging Matt niet. Ach, het maakte Matt ook niet uit. Niet iedereen was perfect toch? En Firiro zag er ergens wel uit als iemand waar je lol mee kon hebben. Als je hem leerde kennen dan.
Eowyn kroop onder zijn muts uit en zweefde naar Firiro toe. Langdurig staarde ze naar zijn brandwonden, om vervolgens naar zijn neus te vliegen. Haar vinger prikte in het puntje ervan en Eowyn grijnsde. ‘’Toet toet!’’ klonk het kleine stemmetje, en Matt fronsde. ‘’Eowyn, laat dat! Wegwezen daar.’’ Bij het horen van Matt’s ietwat strenge stem zweefde het beteuterd en met afhangende schouders naar de rand van Matt’s bed. Matt negeerde het elfje en grijnsde scheef naar Firiro. ‘’Hmm, sorry, Eowyn is soms nogal..’’ Matt zocht even naar het juiste woord. ‘’Apart, ja, dat is ze.’’
Hij liep naar zijn bed en trapte zijn schoenen uit, om vervolgens ontspannen neer te ploffen. Zijn verontschuldigingen waren eigenlijk niet nodig. Firiro kon Eowyn niet zien, en hij had dan ook niks gevoeld. Matt was de enige die Eowyns aandacht opmerkte..



-- Yay! 1.316 woorden! Nu hopen dat je er ook wat mee kan!

O.o Wauw...
----------
Firiro besloot dat de kamer te saai was om ergens door afgeleid te worden. Dus vluchtte hij zoals zovele hier deden in zijn fantasie, realtische fantasie dat dan weer wel. Omdat zijn leven eigenlijk uit niet meer dan dit had bestaan gingen zijn gedachten weer naar jiujitsu. Toen hij hier heen was gehaald was hij neit alleen de ruimte om te trainen kwijt geraakt maar ook zijn trainer. Als je dacht dat er na de zwarte band niets meer te leren viel zat je er heel erg ver na. Pas daarna begon het echte werk. Omdat er dus niemand meer was om hem nieuwe stijlfiguren aan te leren bedacht hij ze zelf maar. Ze waren niet goed en eigenlijk deed hij niet meer dan stukjes van bestaande stijlfiguren aan elkaar plakken, maar het was tenminste iets. Iets om zijn woede binnen te houden, zijn energie kwijt te kunnen en zijn tijd mee te vullen. Trap met links, draaien op de bal van je voet, stoot van onder en achterwaartse trap en terug naar de houding. In zijn hoofd zag hij de bewegingen al voor zich en voelde hij bijna al de bewegingen van zijn lichaam. Als hij heel erg zijn best doen zou hij zelfs het contact van zijn vuisten of voeten met een stootkussen of zelf een andere persoon kunnen voelen. Dat laatste mocht had hij van zijn trainer niet vaak mogen doen, eigenlijk alleen bij de trainer zelf. Het zag er niet zo uit maar Firiro kon best veel kracht in zich hebben. Zeker als hij zich liet gaan en liet dat nou juist het geval zijn als hij jiujitsu deed. In het begin had hij verschillende kinderen een bloedneus geschopt omdat hij in plaats van een schijngevecht hield echt schopte. Maar dat was vooral in de tijd dat hij zijn zelfbeheersing nog niet perfect had, nu zou dat nooit meer kunnen gebeuren.

De deur die openging haalde hem uit zijn concentratie en verraste hem even. Maar even. Meteen daarna stond zijn gezicht weer neutraal en nam hij snel zijn nieuwe kamergenoot in zich op. Aan de grijns op zijn gezicht te zien was het iemand met een iets te grote fantasie. Niet dat hij het erg vond, betekende waarschijnlijk dat hij niet bang hoefde te zijn in zijn slaap vermoord te worden. Yay voor hem, dacht hij sarcastisch. Toch beleefd stak hij zijn hand die nog steeds in de zwarte handschoen gestoken zat uit en schudde de hand van Matt. "Firiro," zei hij met een knikje. De blik van Matt verraste hem niet, iedereen keek zo naar hem de eerste keer en soms ook wel de volgende paar keren, maar het deed hem toch pijn. Dat deed het altijd. Het was niet raar dat het te zien was, de schaduw die de capuchon over zijn gezicht wierp hielp wel tegen blikken van mensen die ver weg waren maar van zo dichtbij kon hij het niet verhelpen dat zijn gezicht, en daarmee het litteken, zichtbaar was. Met een verslagen zucht wierp hij de capuchon naar achter waardoor zijn gezicht echt zichtbaar werd. Het voelde raar de capuchon niet op te hebben, kwetsbaar. Dat was hij ook, met de capuchon kon hij zich een soort van normaal voelen. Zonder was hij zich er maar al te bewust van dat hij verre van normaal was en ook nooit in de buurt zou komen.

Dat er in de ogen van de jongen een elfje om hem heen fladderde en hem bespotte wist hij niet, hij had er ook geen idee van tot Matt ineens tegen ene Eowyn begon te praten. Verbaasd en ongepland keerde hij toch zijn hoofd naar Matt toe en trok een wenkbrauw op. Hij wist dat hij niet meer verbaasd moest zijn als mensen ineens tegen een denkbeeldig iemand begonnen te praten ofzo, maar toch keek hij steeds weer raar op. "Oke," zei hij geen behoefte aan uitleg. Zo'n gesprek zou misschien uitlopen op een gesprek over waarom ze hier zaten en hij wilde dat nooit aan iemand vertellen. Daarbij maakte het niets uit wat hij ervoor terugkreeg.

Toen de jongen zich voorstelde als Firiro, knikte Matt en hij bestudeerde de blik in zijn ogen. Firiro keek een beetje, ja wat was het? Ongeïnteresseerd? Was hij verrast? Nee, als Matt goed keek was het pijn. Firiro slaakte een kleine zucht en gooide zijn capuchon naar achteren, zodat nu zijn hele brandwond zichtbaar was. Met een neutrale blik gleden Matts ogen voor enkele seconden over de plek die het gezicht van Firiro ontsierde, maar hij wendde zijn blik weer af. Niet wetend of er van hem verwacht werd dat hij praatte of niet, zonk Matt neer op zijn bed. Eowyn begon opgewonden te tetteren toen ze de genezen brandwond zag, en Matt keek fronsend in haar richting. Kon die kleine nooit eens haar mond houden? Nog steeds had Matt geen woord gezegd, en zijn ogen blikten naar zijn gitaar. Zou het erg zijn als hij zou spelen? Zou hij gaan voor akoestisch of voor elektrisch? ‘’Elektrisch, Matt, doe elektrisch!’’ Brulde Eowyn onverwachts in zijn oor met haar hoge stemmetje, en bijna had Matt haar weggeschoten. Zoals je dat ook wel eens doet met broodkruimeltjes op het tafelkleed liggen. Nog net op tijd hield Matt zich in, en hij knikte. ‘’Goed Eowyn, uw wens is mijn bevel.’’ Traag stond hij op, om zijn grote koffer open te klikken. Daarin lag wat kleding, wat persoonlijke spullen, een elektrische gitaar en een miniversterker. In een zijvakje lagen wat plectrums, en hij koos een zwarte uit. Op die plectrum was zijn naam geschreven en even staarde Matt naar het ding. Die had zijn beste vriend hem ooit gegeven, vlak voor hij omkwam bij een brand. ‘’Matt, sta daar niet zo doelloos te zitten, begin nou maar met spelen!’’ Eowyn sprak hem bestraffend toe, en klopte op zijn voorhoofd toen hij niet reageerde. Matt zuchtte en knikte. Ze had gelijk.
Op zijn gemak sloot hij zijn elektrische gitaar aan op zijn versterker, en hij nam zijn plectrum stevig beet. Hij ging weer op zijn bed zitten. Met een kleine zucht sloeg hij de eerste akkoorden aan, en algauw sloot hij zijn ogen. Zonder het zelf te beseffen zong Matt mee en zijn Engelse accent was redelijk goed te horen. Hij hield van dit lied, dit hadden ze ooit gezongen met de band waar hij in speelde. Hij had het zelf geschreven, lang, heel lang geleden.

I hate to break it to you but
You're just a lonely star
I try to bring you down but
Our level isn't good enough

You always do as you please so
I'm gonna follow suit, and take a seat
I'll watch you fall apart
Cause in the end, what are you without me

I'll slow this down cause I know that you can't keep up
Oh maybe I, maybe I was wrong from the start
I might be proud but at least I'm proud of something
You've taken pride in becoming nothing

You keep me on the edge of my seat
I bite my tongue so you don't hear me
I wanna hate every part of you in me
I can't hate the ones who made me
You keep me on the edge of my seat
I bite my tongue so you don't hear me
I wanna hate every part of you in me
I can't hate the ones who made me

I'm married to the music
For better or for worse
You say that I am privileged but
My gift is my curse
I can't recall the last time
Someone asking how I was
Last I checked I was a f*cking wreck
I called for help and no one showed up
So I sit in the dirt

You keep me on the edge of my seat
I bite my tongue so you don't hear me
I wanna hate every part of you in me
I can't hate the ones who made me
You keep me on the edge of my seat
I bite my tongue so you don't hear me
I wanna hate every part of you in me
I can't hate the ones who made me

Just forget what you've learned
Just forget what you've heard
The truth should come first
I can't bear the sight of you anymore
You've become what I hate
Sold yourself for a bit of fame
Now the wolves have closed their doors
You wanna drag me down some more
F*ck you
F*ck you

You keep me on the edge of my seat
I bite my tongue so you don't hear me
I wanna hate every part of you in me
I can't hate the ones who made me
You keep me on the edge of my seat
I bite my tongue so you don't hear me
I wanna hate every part of you in me
I can't hate the ones who made me

Één stukje sloeg Matt over. Dat hoorde hij eigenlijk op een schreeuwende wijze te zingen, maar dat sloeg hij over. Zijn muzieksmaak was niet bepaald populair, en hij wilde Firiro niet irriteren met nog ruigere muziek. Met een zuchtje sloeg Matt de laatste akkoorden aan, en hij ging op zijn bed liggen. Zijn gitaar legde hij langs zich neer, en hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd. Zijn bruine ogen staarden naar het plafond en een kleine zucht ontsnapte aan zijn lippen. Ja, hij miste zijn band. Hij mistte het genot van samen muziek maken. Dat fijne gevoel als je ineens een geweldig idee kreeg voor een goed nummer, en dat je dat later samen met je band in een kroegje speelde. Matt miste zijn vrienden, hij mistte het leven buiten de kliniek.
Toen Eowyn zijn buik gebruikte als een trampoline, kwam Matt half omhoog en hij keek fronsend naar het kleine elfje. Die keek hem met een grijns op haar lippen aan en haar hoge stemmetje klonk. ‘’Kom op Matt, niet zo pessimistisch. Je kan hier toch nieuwe vrienden maken? Ja toch?’’ Afwezig knikte Matt en hij ging weer liggen. Het zag er niet echt naar uit dat hij nieuwe vrienden zou maken hier. Men vond hem maar raar op een of andere manier, en hij wist niet waarom. Hij kon natuurlijk ook niet vragen waarom. Men zou hem enkel raar aankijken en weglopen. Zoals ze altijd al deden. De enigste die Matt nog had was Eowyn. En dat terwijl hij voorheen altijd snel vrienden maakte en hij nog steeds een hele attente maar vooral spontane jongen was. Het was vreemd.
Matt liet zijn blik weer naar Firiro glijden en hij kuchte. ‘’Hoelang zit je al hier?’’


-- Denk het gedrum enzo maar weg, De stem is Matt's echte stem