Cold as the evening ღ

Nina liep rustig door de gangen, tot nu toe was alles mee gevallen toch? Niemand was onaardig, en alhoewel ze soms mensen zag kijken naar haar, werden er geen rotopmerkingen gemaakt zoals vroeger. Toen was er altijd wel iets naar haar hoofd gesligerd, het enigste wat haar toen behoedde ervoor waren haar vrienden. En zelfs die roddelden soms achter haar rug om. Niet leuk dus. Maar dat was vroeger, en ze ging zich niet in herinneringen verzuipen, nee, integendeel. Nina zag dit als een nieuwe start, nieuwe mensen om ruzie mee te maken, om vrienden te maken, om te negeren. Ja, het kon allemaal terug opnieuw. Opnieuw. Ze had eigenlijk nooit gedacht dat dat ooit zou gebeuren. Het leek soms wel een droom. Dit was ook de reden dat ze een kleine glimlach om haar mondhoeken had. Daarstraks was ze naar de eetzaal gegaan, en hoewel het even een spannend momentje met de kantine mevrouw was, had ze daarna wel met iemand gepraat. Dat ze dat had aangedurfd leek haar nog steeds onwerkelijk, maar ze had het gedaan. Ze had reden om trots te zijn. Ze liep verder met haar sierlijke pas. Iluna, dat was het meisje waarmee ze had gepraat. Ze leek haar wel aardig. Een beetje hard, maar wie weet wat ze allemaal had mee gemaakt? Misschien wel iets vreselijks! Het gevoel van angst overviel haar weer, wie zat hier nu werkelijk? Wat hadden mensen gedaan dat ze hier terecht kwamen? Wat was hun verhaal? Het gebouw zat vol met verhalen, alleen niemand om te luisteren. Ze boog haar hoofd, en haar haar viel over haar gezicht. Wat was hier allemaal gebeurd? Ze was vrij, had ze gemerkt, maar ze was dan ook blij. Iets wat blijkbaar niet vaak voorkwam hier. Iedereen leek depressief. Merkten ze dan niet dat je met optimisme veel verder kwam? Dat het leven dan weer zin kreeg? Dat er redenen waren voor alles? Als dit mis ging, gebeurde er wel iets anders goed. Ze had het altijd gemerkt. Toen ze het uitmaakte, kwam ze hier. En hier was een nieuwe kans. Dat was toch goed? Toch? Ze wist het niet meer. Wat wist ze nog wel? Maar ze week af, ze was aan het denken over Iluna. Het meisje met het spierwitte haar. Ze had medelijden gehad met haar, althans, dat dacht ze toch. Ze opende de deuren, en snoof de frisse buitenlucht op. Beter, binnen kreeg ze zo'n muf gevoel. Alsof ze stikte. Vrolijk wandelde ze, bijna huppelen, over het gras. Niet beseffend of dat wel toegestaan was. Het was volop winter, kerstmis al. Dan was alles zo vrolijk. Iedereen moest dan happy zijn, anders werd zij verdrietig. Een laag sneeuw lag op de koude aarde. Lachend nam ze wat in haar wollen wanten, en gooide het omhoog. Draaiend als een klein kind keek ze met knipperende ogen naar de lucht. Een klein prieeltje dook op, en nieuwsgierig als ze was, liep ze er binnen. Waauw. Romantisch ook. Misschien moest ze hier maar weg gaan, voor een jongen binnen kwam. Het was gewoon te romantisch, met de sneeuw, de lichtjes van het huis. Nog steeds met die glimlach om haar mond liep ze toch maar verder. Wat maakte het ook uit, er was toch niemand daar nu. Iedereen zou binnen zitten, met hun vrienden, gezellig. Ze draaide rond, bekeek het prieel. Ze merktte niets meer op.

Alleen Niaex~

Met zijn handen in zijn spijkerbroek gestoken, liep Niaex vanuit zijn kamer naar buiten. Hij wou tegen niemand iets zeggen en had dat dan ook nog niet gedaan. Hij had een Iers accent en was bang dat het weer mis zou gaan. Op school hadden ze hem erom getreiterd. Ze hadden zijn vader en zijn moeder, die allebei volbloed Iers waren, uitgescholden. Vanaf toen was het misgegaan. Hij was sowieso niet iemand die goed kon opschieten met anderen. Hij was altijd het buitenbeentje geweest. Hij durfde geen contact met iemand te maken omdat hij dacht dat ze anders boos op hem zouden worden, of zijn Ierse accent zouden horen en hem dan weer zouden pesten. Hij schudde zijn hoofd even en keek naar de grond, terwijl hij nadacht welke woorden ze allemaal gebruikt hadden. Gepijnigd kneep hij zijn ogen dicht en liep toen weer verder. Hij voelde zijn hoofd zwaar bonken van alle opmerkingen die ze op school tegen hem gezegd hadden. Hij had nog nooit aan zelfmoord gedacht en zou dit ook niet gaan doen. Er was vorig jaar iemand overleden omdat die zelfmoord gepleegd had. Nee, het leek hem te pijnlijk en het sloeg ook nergens op. Waarom zelfmoord als je zelf iets kon doen aan je eigen problemen? Oké, het leven was hard soms, maar je zou toch niet zomaar alles kunnen opgeven? Bovendien waren de leraren wel aardig tegen hem geweest, was een van die leraren zelfs voor hem opgekomen. Toen een van zijn favoriete leraren een paar maanden geleden doodgeschoten was en dat op het nieuws was verschenen, was Niaex helemaal door het lint gegaan. Zijn ouders besloten vanaf dat moment dat ze hem in de kliniek zouden plaatsen, hopend dat hij zijn verdriet weer op zou pakken. Niaex sprak vanaf die beslissing zelfs niet meer tegen zijn ouders. Op school was hij zwijgzaam gebleven gedurende tijd tot alles geregeld was voor hem om naar de kliniek te gaan. Zijn ouders hadden hem uitgezwaaid en hij had tegen zijn ouders gezegd dat hij van ze hield, iets wat hij meende. De dood van zijn favoriete leraar had zijn sociale stoornis nog meer beïnvloed, vond zijn vader. De dokters waren erachter gekomen dat iets in zijn hoofd niet helemaal klopte en hij daarom zo verlegen en zo onhandig was als het om socialiteit ging. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd even. Zijn favoriete leraar, zijn steun en toeverlaat. Dood.

Triest was het eigenlijk wel. Hij had zo gehoopt dat zijn favoriete leraar hem zou kunnen helpen en zijn probleem zou kunnen verhelpen, maar dat was niet gebeurd. Hij was al dood voordat Niaex echt van zijn probleem afkon. Nu wilde hij zich aan geen enkel mens meer hechten, bang zijnd dat die ook uit zijn leven zou stappen. Niaex liep met gebogen hoofd richting het prieel. Hij had geen idee waar hij anders moest zitten om te gaan nadenken. Hij was veel te veel in gedachten en hij wou alleen zijn, hij wou niet weer stuntelen. Bij meisjes was hij pas echt een ramp. Hij wou niet tegen ze praten, maar ergens ook weer wel. Hij wou dat iemand naar hem luisterde, net zoals zijn moeder deed. Zij was de enige vrouw met wie hij goed overweg kon. Hij begreep de keuze van zijn ouders wel, hij wist ook wel dat ze hem niet konden helpen en het beste voor hem wilden, maar moest dat echt op deze manier? Hem naar een kliniek sturen? Toch was hij niet boos op ze. Hij wou zelf graag iets aan zijn sociale stoornis doen, maar kon dit niet in zijn eentje oplossen. Zijn moeder had al tegen de bewakers gesnauwd dat hij genoeg discipline was en dat ze hem alleen maar met contacten moesten helpen. Niaex zuchtte even. Hij begreep zijn moeder niet. Dacht ze werkelijk dat zich hier bekommerden om hem en aardig bleven doen? Dat was puur schijn, want ze gingen helemaal niet oefenen met hem. Hij had naar een instelling gemoeten of zo, maar niet naar een kliniek. Ze hielpen hem niet eens. Hij wou een goed gesprek met iemand, niet vastzitten in een kliniek die hem niet verder kon helpen. Misschien zouden zijn ouders hem wel elke week komen opzoeken, misschien ook niet. Misschien zouden ze hem na een paar jaar vergeten of gewoon doodgaan. Hij slikte even en keek geschrokken naar de persoon die zich in het prieeltje bevond. Bang zette hij een stap achteruit. Snel keek hij naar zijn kleding. Een spijkerbroek, een lichtblauwe blouse en witte Nikes. Dat leken hem wel redelijk normale kledij, dus hij zou er in elk geval niet om uitgelachen worden. Mede dat het zo glad was, gleed Niaex uit en gleed richting het meisje. Hard botste hij met zijn heup tegen haar en geschrokken week hij achteruit dankzij zijn ellebogen. ’S-Sorry!’

Ze zat daar met haar domme glimlach, rond te draaien als een klein kind, niets op te merken. Stom van haar, waarom had ze opgelet? Waarom lette ze nooit op? Ze voelde iets tegen haar aan botsen, en keek geschrokken op. Ze keek naar een blonde jongen, redelijk knap, die geschrokken achteruit week. Handig. Ze nam hem snel op, blond haar, geschrokken uitdrukking, terugdeinzend. Normale kleding. Niets op aan te merken eigenlijk. Gewoon een normale jongen, zoals iedereen hier normaal was. Nawh, 'normaal'. Ze was door de klap achter over gestruikeld, en had zich op het laatste moment nog vast weten te houden. Ze stond daar, in haar onhandige pose. Een blos dook op, op haar toch al lichte huid. Ze voelde zich rood worden. Wat was ze weer handig bezig! Wou ze de aandacht niet op haar vestigen, zat ze zich even openbaar te maken aan iedereen. 'Sorry..' Zei de andere jongen zacht tegen haar. 'Nee, het spijt mij, ik had meer moeten opletten..' Ze zuchtte, en keek nog eens goed naar de ander, hij scheen haar wel aardig toe. Maar ja, wat zei uiterlijk over een persoon?
Luke was altijd knap geweest, en toch had hij haar kapot gemaakt. Tranen kwamen boven, waarom dacht ze nu juist aan hem? Wat had hij goed gedaan dat ze nog ooit eens aan hem dacht? Hij had haar kapot gemaakt, vanbinnen. Haar gediscrimineerd, haar uitgescholden, haar alles aangedaan wat hij haar had kunnen aandoen. En waarom? Waarom had hij het gedaan? Om dat hij jaloers was. Het sloeg nergens op, en hoe langer ze er over nadacht, hoe kwader ze naar zijn herinneringen terug keek. Nee, ze ging haar aandacht nooit meer op hem vestigen, het was zinloos. Het was voorbij, over. Waarom nog moeilijk doen dan?
Haar blik moest er vast kwaad uit gezien hebben, en snel liet ze die uitdrukking los. Straks zou de jongen nog denken dat ze kwaad was. Op hem. Nee, dat zou niet mogen. Hij zag er kwetsbaar uit, fragiel. Alsof hij bang was voor elk woord dat ze zei. Ja, het was goed dat hij bang was, woorden konden je steken, maar toch niet zo erg? 'Gaat het wel?' Vroeg ze zacht, om hem geen schrik aan te jagen. Een opgejaagd dier. Zo zag hij er uit, bang. Verstopt. In zichzelf. Het was erg om zo iemand te zien, maar ja. Ze zat dan ook hier, het was nogal logisch dat hier mensen zaten met problemen.
Nina voelde de onmacht weer, de onmacht om iedereen gelukkig te maken, maar het niet kunnen. Uit dat opzicht gezien was deze plek niet goed voor haar, te veel leed. Te veel om op te lossen, teveel om te behelpen. Maar het waren toch de kleine dingen die het maakten? Als je iedereen een stukje hielp, zou het toch beter zijn? Het grote gedeelte kon niemand aan. Dat was teveel voor een mens, daar had ze zich al lang geleden bij neergelegd. "Ik ben Nina,' Zei ze toen maar. Waarom zei ze het? De stilte stond haar niet aan, voila, reden. Gelukkig had ze altijd haar ratoineel denken behouden, dat zou niemand haar afpakken. Ze besefte dat ze nog altijd raar stond, en ging gauw recht staan. Oops, dat was niet slim geweest. Wat moest de ander nu van haar denken? Wisselende expressies, vage uitdrukkingen en een onhandige houding. Het was haar dag gewoon niet vandaag. Ze keek naar de nog steeds vallende sneeuw. Ze hield van sneeuw. Logisch bij het woord sneeuw moest ze meteen denken aan ijs. Zou je hier eigenlijk kunnen schaatsen? Misschien wist de ander het. Ze zou het zo wel vragen. En als hier geen vijver was, was die er vast wel in de stad. Hoopte ze. Het kon hier toch niet zo slecht zijn dat er geen schaatsbaan of vijver was toch? Nee, dat zou te gek voor woorden zijn.

Hopelijk kunt u er iets mee ~

Niaex’ ontzette blik ging van de grond naar het meisje. Hij had haar pijn gedaan. Hij, Niaex, de jongen die dat normaal nooit voor elkaar zou krijgen. Het was een ongelukje, maar toch had hij haar pijn gedaan. Het ergste was dat hij nu moest gaan praten om zijn eigen probleem weer te fixen. Hij schudde zijn hoofd even, waardoor zijn blonde haar in een piekerige stand overeind kwam te staan. Hij was echt niet het type jongen dat met goede ideeën kwam en dat meisjes snel hielp als ze pijn hadden. Hij wist niet eens wat hij moest doen als een meisje pijn had. Hij zuchtte even en vervloekte zijn onhandigheid. Moest hij haar soms overeind helpen? Wat deden andere jongens? Niaex kneep zijn ogen dicht en dacht terug aan zijn school, als er op de speelplaats een meisje viel. Lachen, dan deden ze lachen. Hij slikte even. Nee, dat was niet gepast. Hij moest verder denken. Verder kijken dan zijn neus lang was, meer mogelijkheden zoeken. Hij sloot opnieuw zijn ogen en zag toen een jongen voor zich die zich bukte en het meisje overeind hielp, maar ook dat hij een arm rond haar heensloeg. Niaex keek het meisje geschrokken aan. Snel krabbelde Niaex overeind en keek richting Nina. Was het nu de bedoeling dat hij Nina zijn naam moest vertellen? Hij slikte even. Dit zou een goede oefening zijn. Hij zou leren om socialer te zijn. Alleen in zijn gedachten zou hij nog dat jongetje zijn die hij verbaal had laten zien op school. Hij slikte even en probeerde een antwoord te zoeken. Hij moest sociaal zijn, hij moest met haar praten. ‘Niaex,’ kwam er alleen maar uit en hij keek het meisje met zijn grote, kristalblauwe ogen aan. Hij wist niet of hij het goed gedaan had, of hij meer had moeten zeggen tegen haar. Hij wist überhaupt niet wat hij tegen een meisje moest zeggen die net gevallen was dankzij hem en hard op de grond was gevallen. Hij slikte even en keek gauw opzij, voordat hij iets zou zeggen, maar dan wel iets heel stoms. Hij had niet alleen last met socialiteit. Hij had ook te scherpe zintuigen, met name op zijn gehoor. Gehuil kwam bij hem veel harder aan. Hij geloofde niet dat er iets was om het te laten stoppen. Zijn sociale stoornis was al reden genoeg om hier te zitten, dat andere was bijzaak.

Met zijn blote handen wreef Niaex over zijn zakken, om het sneeuw dat daar aanwezig was te droppen op de grond. Hij keek kalm richting het meisje en probeerde ondertussen iets zinnigs te verzinnen waarover hij kon praten. Hij had werkelijk geen idee wat hij moest zeggen. Het was een mooie verschijning, dat wel. Hij zuchtte even en liep toen kalm op haar af. Toen hij dichtbij haar was, beeldde hij zich in dat hij die jongen was van de speelplaats en stak zijn hand voorzichtig uit naar haar. Hij wist niet of ze het zou aannemen of niet, of ze zijn boodschap überhaupt wel zou begrijpen. Hij handelde liever altijd alles af met gebarentaal en niet met zijn spraakkunst, maar het leek erop dat hij in deze kliniek geen andere keus had dan praten met diegenen die hij tegenkwam. Hij slikte even. Het zou een hele verandering zijn en hij zou zichzelf hoofdpijn bezorgen door na te denken over wat hij zou zeggen, maar wat maakte het uit? Hij slikte opnieuw en keek richting het meisje. ‘Ik help je wel overeind,’ probeerde hij zijn uitgestoken hand een beetje te verduidelijken en hij wist een klein glimlachje rond zijn lippen te persen. Zijn ouders zouden nu wel trots op hem zijn geweest als ze hem zo hadden gezien, pratend tegen een meisje. Ze wisten dat hij niet goed met meisjes kon omgaan, evenals met jongens, maar jongens waren iets makkelijker omdat die van hetzelfde geslacht waren als hij. Hij schudde zijn hoofd even om zijn gedachten te verdringen en met rode wangen en een ietwat schattige blik keek hij naar het meisje. Ze had bruin haar en grijze ogen, als hij het goed had. Langdurig keek hij haar niet aan, bang zijnd dat ze hem zou afkraken net zoals ze bij hem op school hadden gedaan. Hij wou zichzelf niet volledig openstellen voor haar. Alleen met zijn ouders maakte hij grapjes. Bij het meeste contact probeerde hij weer terug in zijn schulp te kruipen, hopend dat niemand de lachende, lieve Niaex zou ontdekken en hopend dat iedereen hem zo laf en eenzaam zou vinden dat ze hem met rust lieten. Wie weet kwam er juist wel verandering in zijn gedrag hier, maar hij wist het zelf ook niet. Hij sloot zijn ogen even en keek toen naar het meisje, terwijl hij bedacht wat hij nog meer kon zeggen. ‘Vervelende sneeuw.’ Juist ja, heel goed. Not!

Hij leek erg geschrokken te zijn van hun botsing. Ok, ze moest toegeven, het was een redelijk harde klap, en ze was gevallen, maar toch. Geen problemen van maken. Anders was het toch al zo. Genant. Hij leek zijn best te doen om iets te herinneren, en ze keek hem even fronsend aan. Wat was hij bezig? Hij kwam snel overeind, 'Niaex,' Was dat zijn naam? Meer leek er niet uit te komen, dus ze deed het er maar mee. Goed dan, Niaex, het stond hem. 'Mooie naam. Het staat je.' Mompelde ze vlug. Haar rode blos was nog niet verdwenen. Zijn grote kristalblauwe ogen keken haar aan. Hij leek zo kinderlijk nu, zo schattig. Wat? Snel schudde ze haar hoofd. Dat was niet echt wat zij van iemand anders moest denken, en zeker geen jongen. Nee, niet nu. Het lag allemaal te pijnlijk, zoals het altijd al te pijnlijk had gelegen. Damm, begon ze nu weer? Als ze niet met iemand anders was geweest had ze zichzelf een klap gegeven, enkel om er over te stoppen. Alhoewel, dat zou wel raar over komen toch? Ze waren hier toch allemaal raar, niet dat het daarom ging, maar hij zou vast iets raars denken. Hij liep naar haar toe, en stak zijn hand uit. Hmm, gentleman? 'Ik help je wel overeind.' Ze keek even verbaast naar zijn hand, en nam die toen snel aan. Met zijn hulp kwam ze overeind. 'Dank je' Hij zei niet veel. 'Vervelende sneeuw.' Ze keek hem nog verbaasder aan, 'Wat is er zo erg aan de sneeuw?' Vroeg ze. Wat kon met nu vervelend vinden aan sneeuw? Witte pluizige vlokjes die sfeer maakten, Kerstmis aankondigde. Wat kon daar nu vervelend aan zijn? Ok, ze gaf toe, al het van die kleddernatte druipende smurrie was, waar je goed in kon blijven steken. Ja, dat was vervelend, maar zo kon je alles vervelend vinden! De zon kon te hard schijnen, regen te nat, te droog, miezerig, te hard. Door de mist kon je niets zien, en hagel deed pijn. Ja, je kon altijd het slechte zien, het hing er maar van af. De zon was lekker warm, maakte alles vrolijk. De regen gaf de aarde water, maakte het hersftachtig. Er kwam dan een droevige sfeer, maar ook die bracht mensen bij mekaar. Door de regen werdt alles terug schoon. De mist maakte alles geheimzinnig, wervelde rond in een kolk van geheimen. Hagel klonk gewoon mooi. Hagel. Als je het van een andere kant zag, ging het altijd beter met iedereen. Dan was niemand zo droevig. Wat haar terug bracht bij het onderwerp iedereen gelukkig maken. Misschien kon ze Niaex helpen. Hij leek haar niet zo blij hier. Eerder, terughoudend. Alsof zij hem pijn ging doen. Het kon een reactie zijn op wat hij had meegemaakt, maar zo erg kon het toch niet zijn? Nee, het lag vast aan haar! Ze zuchtte verdrietig, wat had ze fout gedaan om hem zo schrikachtig te maken? Had ze iets verkeerd gezegt? Hem iets verkeerd laten blijken? Ze had zich alleen voorgesteld, en gevraagt hoe het ging, daar was toch niets mis mee? Of wel soms? Ze wist het niet meer. Wat had ze wel geweten? Het speet haar, dat ze hem zo had gemaakt. Maar wat moest ze zeggen? Wat kon ze zeggen? Niaex leek haar aardig, ondanks dat ze blijkbaar iets fout had gedaan. Maar hoe moest ze daar sorry voor zeggen? Ze wist niet eens waarvoor! Hoe kon het dan? Hoe kon het ooit.. Ze haalde diep adem, om iets te zeggen. En werd toen rood. Ze was zijn hand vergeten, snel liep ze hem los. 'Ehm, sorry..' Zei ze vlug. Dat had ze nu niet moeten doen, waarom was ze het vergeten? Ze voelde zich roder worden, toen haar haar. Haar hele gezicht voelde gewoon warm aan, ook al zou het niet zo erg zijn als het voelde. Misschien een lichte blos, waar dat kon zij niet zien. Snel legde ze haar handen in haar zakken, als excuus. Om niets meer aan te raken. Als hij het al raar zou vinden, zou ze zeggen dat ze het koud had. Ja, koud. Dat zou wel goed zijn. En het was ook niet eens gelogen ook, het was koud buiten. Het prieel bood wel onderdak voor alles wat viel, maar niet tegen de temperatuur, ook al geloofde ze wel dat het in de zomer er erg aangenaam kon zijn.
Ze draaide wat rond op haar hakken, nog steeds met blos, nog steeds schuldig voelend. Ze wou dat hij iets zei, of deed. Ze had toch niets gedaan? Ze snapte het gewoon niet meer! Ze liet haar hoofd hangen, zodat haar haar over haar gezicht viel opnieuw. 'Waarom..' Ze haalde diep adem, 'Waarom ben je hier?' Zo, ze had het gevraagt. Ze had het toch al verpest om de een of andere reden die haar onduidelijk bleek. Wat maakte het nog uit? En trouwens, als hij zou antwoorden, zij zou het ook. Dat leek haar wel zo eerlijk. Maar waarom zat ze hier nu? Nee, wat ze ook zeiden, ze weigerde het toe te geven. Ze had al zo vaak gelogen, dat ze het zelf was beginnen te geloven. Ze was gewoon w at mager, niets om je zorgen over te maken, niets speciaals. Gewoon, Nina achtig. Ze hadden haar proberen te helpen, tot ze tot het inzicht kwamen dat als ze het zelf ging toe geven, het pas te behelpen was. En om haar dat te doen 'inzien' hadden ze haar hier gedumpt, onder de kinderen met problemen. Ja, ze had het wel door. Zie problemen, echte problemen, geef je het jouwe nu toe nu je hen ziet? Die soort psychologie moesten ze niet bij haar proberen. Ze had het wel door. Altijd al gehad. Alleen haar vrienden konden haar naïef noemen, die geloofde ze op het woord. Maar zij hadden dan ook nooit, nooit, haar vertrouwen beschaamd. Ze werkte simpel, je moest alleen haar vertrouwen winnen. Alleen dat.

Hoe maak jij ze zo lang? Bij mij duurd het een eeuwigheid :C

Met een lichte blos keek Niaex naar zijn hand, die nog steeds in die van Nina lag. Hij was blij toen ze het zelf doorhad en zich losmaakte van hem. Niet dat hij geen contact met haar wou, fysiek contact dan, maar hij wist niet wat hij moest zeggen als ze hem zou vragen waarom hij haar hand nog vasthield. Hij keek even naar de grond en wist zelf niet meer goed wat hij tegen haar moest zeggen. Hij had het gevoel dat hij alles fout deed, zelfs nu hij gewoon helemaal niks deed. Nina leek daarbij ook diep in gedachten verzonken te zijn. De vraag waarom hij hier was had hij dan ook niet verwacht en geschrokken keek hij haar aan. Hij wist van zichzelf al dat hij een schattige, haast kinderlijk gezicht had. Hij zuchtte even en wist niet wat hij moest zeggen. De vraag wat er zo erg aan sneeuw was, had hij genegeerd, maar hij wist dat hij dit niet met alle vragen kon doen. Hij wist niet hoe hij deze vraag moest aanpakken, maar het leek hem duidelijk dat er hier mensen waren die duidelijk een antwoord verwachtten van hem als ze hem iets vroegen. Hij slikte even duidelijk en keek toen om zich heen. Hij voelde het zweet parelen over zijn rug. Zou het meisje hem gek vinden als hij haar zijn reden zou vertellen waarom hij hier was? Dat hij scherpe zintuigen had, maar dat zijn ouders dit niet wisten? Dat zijn probleem maar voor dertig procent aan zijn sociale stoornis lag, maar vooral aan zijn te scherpe zintuigen? Hij wist het niet. Hij zou het uiteindelijk toch aan iemand moeten vertellen, maar nu nog niet. Hij kende haar nog niet eens, waarom zou hij dan zijn diepste geheim vertellen aan haar? Dat gehuil bij hem aanvoelde alsof zijn oren het op een gegeven moment konden begeven? Of stelde hij zich aan? Dacht hij dit soort dingen maar? Hij voelde zich opnieuw ongemakkelijk. Zijn hand tintelde nog van de aanraking van Nina. Zelfs zijn zintuigen voor het voelen hadden een sterke impact op hem. ‘Problemen met sociaal contact,’ zei hij snel en hij wist niet of Nina de woorden goed verstaan had, maar het zal wel. Hij had geen zin om ze te herhalen, deels omdat hij zich er zelf voor schaamde. Welke jongen had nu last van problemen met sociaal zijn? Hij.

Met zijn handen in zijn zakken – hij nam een voorbeeld aan Nina, alleen stak hij zijn handen dieper in zijn zakken – keek hij richting de struiken die zich naast het prieeltje bevonden. Hij sloot zijn ogen even en hoopte dat hij hier zo snel mogelijk weg zou zijn. Hij wou hier niet meer langer in de kliniek zitten, hij wou niet dat zijn ouders onwetend waren over zijn zintuigen. En hij wou dat een dokter de oorzaak kon vinden. Zou hij autisme hebben, net zoals ze een paar jaar geleden dachten dat hij had, maar er niet zeker van waren? Hij wist het niet eens zeker. Hij onderdrukte een zucht. Oké, nu werd het tijd dat hij zelf eens contact ging maken met de mensen rond hem heen. Hij was het zat om steeds het buitenbeentje te zijn. Hij was er op zijn vorige school ook al door uitgelachen. ‘En jij?’ vroeg hij en hij stak zijn handen nog dieper in zijn zakken. Niet omdat hij het koud had, maar eerder om niet te laten zien hoe erg moeite hij moest doen om deze woorden uit zijn lichaam te persen. Hij slikte even en keek om zich heen. Hij voelde zich overduidelijk ongemakkelijk. Hij voelde zich bij mooie meisjes altijd ongemakkelijk, omdat hij het gevoel had dat ze elk moment hem konden gaan uitlachen om wie hij was. Hij had nog nooit een vriendinnetje gehad, omdat alle meisjes hem te terughoudend en te stom vonden. Ze namen nooit tijd om hem te leren kennen en dat vond hij niet erg, eerlijk gezegd. Hij kon sowieso niet overweg met het vrouwelijk gezelschap. Jongens vonden hem ook niet aardig. Ze lachten hem altijd uit en vonden het nodig om zijn boterhammen af te pakken of melk over hem heen te gooien als hij weer eens alleen zat. Hij was zeg maar zo’n beetje mensenschuw geworden, alleen wou hij dit in deze kliniek niet laten merken, uit angst dat ze hem weer zouden pesten. Hij zou nooit voor zichzelf kunnen opkomen. Hij zou altijd terugwijken en niks doen. Hij slikte even en probeerde zich te focussen op Nina. Hij was moe aan het worden van zichzelf en van zijn gedachten, die telkens naar het verleden leken te gaan. Misschien moest hij zichzelf een richten op de toekomst! Ja, misschien moest hij dat doen. Hij zou toch nooit een vriendin krijgen, maar een eenzaam leven kon hij toch wel uitsluiten? Toch?

- Haha, ik typ wat ik voel en wat er in me opkomt ;D
Oh ja, niet kijken naar het aantal woorden dat je hebt na elke zin die je getypt hebt ;D

Hij leek het er moeilijk mee te hebben dat ze zoveel vragen stelde, alhoewel, veel was het nu niet, maar misschien voor hem wel. Ze wist het gewoon even niet meer, ze kon toch ook de hele tijd niet niets zeggen? Dubbele ontkenning was positief, sow. Tja, dan had hij maar even pech, als ze niets zou zeggen zou ze zich ongemakkelijk voelen. En als ze zich ongemakkelijk zou voelen, zou ze er vanalles gaan uitflappen. Dat wou ze zeker niet voorhebben, niet nu. Hij gaf geen antwoord op haar vraag en leek het wat moeilijk te krijgen na al haar vragen. Had ze misschien iets verkeerd gezegt? Ze voelde zich ongemakkelijk, niet door hem, gewoon door zijn reacties op haar gedrag. Alsof ze een klein kind was dat vanalles fout deed, maar men het niet durfde te zeggen uit angst om haar te kwetsen. Hij mompelde iets snel, en ze had bijna de neiging om te vragen of hij het zou willen herhalen toen haar hersenen de zin bij mekaar zette. Sociaal contact? Oww. Ze voelde zich plots heel rot dat ze zo had gedacht over hem, en een sorry was dus ook niet uit te sluiten. 'Ow, sorry.' Misschien had ze het beter niet gevraagt, en het was ook niet leuk voor hem, maar toch. Nu wist ze het gewoon. Geen geheimen, gewoon open. Het gaf haar wat lucht, wat vrije denkruimte door alles heen. 'Ik..' Ze wachtte even met na te denken over wat ze ging zeggen, 'Stemmingswisselingen. En ze zeggen dat ik anorexia heb. Maar dat is gewoon onzin.' Ze had het allemaal gezegt. Waarom? Ze had geen idee, misschien omdat ze het aan iemand kwijt moest, bij iemand wou zagen en zeuren over alles. Dat ze haar problemen bij iemand wou delen, zichzelf kennende, zou het vast weer zo'n reden zijn. 'Sorry dat ik dit misschien allemaal zeg of vraag. Ik moet het gewoon bij iemand kwijt snap je? Er zijn niet zo veel mensen in de kliniek die ik tegen kom.' Hopelijk zou hij niet kwaad op haar zijn. Niet dat hij zo'n persoon leek, maar soms, stemmingswisselingen. Het lag nooit ver weg. Bij sommigen moest je maar een ding verkeerd zeggen, of je had ze al tegen je, en ja, zij kon het weten.
Hij volgde haar voorbeeld, handen in de zakken. Boodschap; geen fysiek contact meer dus. Fijn. Stond ze nog even voor schut ook. Wie bleef nu een hand vasthouden, zonder het te merken? Dat was gewoon raar! Ze had een overduidelijk schuldige glimlach op haar gezicht, maar haar blos trok tenminste weg. Goed, was er tenminste een ding dat volgens haar zin liep. Zijn blik ging uit naar de struiken, en ze liep naar de rand van het prieeltje. Ze steunde op haar handen op de rand en liet haar blik eens goed naar buiten dwalen. Sneeuw/ Kleine vlokjes bleven overal liggen, en voorzichtig stak ze haar hand uit om zo'n vlokje van dichterbij te bekijken. Het klopte niet, het was gewoon een kleine wat, hoorde sneeuw niet allemaal perfect en anders te zijn vanbinnen? Zoals ze altijd mooi weergaven in de films, duizend andere vormen, kleine ballerina's die naar beneden dwarrelden? Niet dus. Nina draaide zich om, en keek naar Niaex. Wat zou hij er eigenlijk van vinden? Zou ze het hem durven vragen? Of zou dat zo filosofisch overkomen? Ze wou gewoon dat hij zich minder erg voelde, wou hem helpen. Met zijn o zo schattige gezicht had ze zo de aandrang hem een knuffel te geven, maar ze durfde het niet. Het was te impusief, en er zat niets achter, en ze wou ook niet dat iemand er iets achter ging zoeken. Ze keek hem dan maar gewoon aan, 'Waarom is sneeuw nooit gelijk?' Vroeg ze dan plots. Ze wou weten wat hij er over vond. 'En sorry voor de vragen overvloed. Het moet vast niet prettig voor je zijn. Anders antwoord je niet. Als je je dan beter voelt?' Ze maakte haar zin vragend af, om te laten zien dat ze het niet zeker wist, wist hoe hij zich zou voelen. Hoe kon ze ook? Ze kende hem nog maar net, wist alleen waarom hij in een gestoordenkliniek zat, samen met haar weliswaar, maar het bleef zo, en wat zijn naam was. Niaex. Ze hield van die naam, hij klonk gewoon zo schattig. En breekbaar. En lief. Grappig, want dat waren ongeveer de eerste dingen die ze van Niaex zelf dacht. Gewoon door zijn gedrag, hoe hij liep, alles analyseerde, hoe hij antwoorde. Of niet antwoorde, het lag er maar aan. Ze keek terug naar de sneeuw, achter hem, er begon al een mooie dikke laag te liggen.

Dankjeeuh
En Niaex is zoo cuteeh xD

Een kuiltje kwam in zijn wang toen Niaex nadenkend zijn mondhoek opkrulde. Hij wou dat hij niet kon antwoorden, maar hij wou ergens ook wel antwoorden. Alleen bij mensen wie hij zich goed voelde, daar zou hij meer bij praten. Hij voelde zich goed bij Nina, dus waarom zou hij nog langer zwijgen? Toch wouden zijn hersenen niet de informatie doorgeven die hij wou. Ze wouden hem niet zeggen wat hij moest doen of moest zeggen om aardig over te komen, of om Nina blij te maken. Zijn hersenen leken het zelf moeilijk te hebben met denken. Daarom antwoordde hij meestal ook zo laat of gewoon helemaal niet. Zijn hersenen keurden het idee dat hij dat vertelde aan Nina af. Dan zou hij veel te uitgebreid doen en hij wou niet overkomen alsof hij interessant leek of zo. Hij slikte even, terwijl hij zijn aandacht op haar woorden probeerde te richten. Begrijpend had hij geknikt toen ze verteld had over haar problemen. Hij had niet veel anders verwacht. Oké, het was misschien raar om dat zo te denken, ook een beetje gemeen, maar hij had zo het gevoel dat er iets met Nina’s stemming was, ook al had hij niet echt een reden gekregen om daar zo over na te denken. ‘Misschien omdat het niet regelmatig op dezelfde tijd uit de lucht valt,’ antwoordde Niaex kalm op Nina’s vraag, maar vanbinnen had hij het gevoel alsof hij elk moment uit kon barsten. Hij was trots op zichzelf. Hij had meer woorden tegen haar gesproken dan hij bij iemand anders zou doen. Dit moest hij volhouden. Hij moest haar laten zien dat hij zich op zijn gemak voelde bij haar. Hij begreep nu weer waar zijn stoornis om ging. Voelde hij zich ongemakkelijk of vond hij de persoon niet leuk? Dat wou hij ook niet praten. Maar bij Nina leek alles zo simpel. Zij leek hem te begrijpen, ook al had hij niet verwacht dat het nog bestond. De mensen hier waren ook zo anders dan op zijn school. Zij had hem nog niet uitgelachen, wat hem ook kracht gaf om te praten. Hij voelde zichzelf opnieuw trots worden. Hij had zijn eigen angst overwonnen en was een gesprek met iemand aangegaan. Zouden zijn ouders trots op hem zijn? Hadden ze hun doel eindelijk weer bereikt? Hij wist het niet zeker en wist ook niet wat hij moest doen of moest zeggen.

‘Nee, ik voel me op mijn gemak bij je,’ mompelde hij zachtjes en hij verbaasde zich steeds meer over zichzelf. Hij had zijn eigen ‘ziekte’ overwonnen! Maar hij had ook nog last van een andere ziekte. Zijn zintuigen waren scherp. Hij kon scherp ruiken, goed zien, scherp horen, voelde elk klein haartje in zijn shirt en proefde vaak de moeilijkst te raden kruiden als hij at. Het leek allemaal heel erg Superman-achtig, maar hij vond het heel irritant. Hij had het gevoel dat hij paranormaal was, maar hij wou het niet tegen zijn ouders zeggen. Het kon misschien iets met zijn stoornis te maken hebben of met iets waar hij nog niet achtergekomen was. Hij zuchtte zachtjes en wreef over zijn achterhoofd. Zijn haar was in een piekerige stand overeind gekomen en zijn kuiltjes waren allebei goed te zien omdat zijn mondhoeken omhoog gekruld waren. Niet in een lach, eerder in een soort twijfelende houding. Of hij nu moest lachen en zichzelf open moest stellen, of dat hij zich moest verbergen achter zijn zogenaamde ‘ziekte’. ‘Ik denk dat het tijd wordt dat ik me eens openstel,’ mompelde hij en hij deed voorzichtig een stap dichterbij, bang zijnd dat Nina opeens naar voren zou springen en hem tegen de grond zou duwen of zo iets. Het was hem al eens eerder gebeurd. Een of ander meisje had voor een stomme opdracht een jongen plat op de bek moeten nemen. Ze had hem plagend genomen en had hem tegen de grond gedrukt. Hij had haar lippen ontweken en was doodsbang onder haar uitgekropen, waarna hij aan zijn haren meegetrokken was naar de overige groep. De jongens hadden hem rustig aangekeken. Eentje had hem tegen de muur gedrukt en had hem opnieuw willen zoenen. Nee, hij wou hem niet zoenen, maar gewoon voor Niaex bang te maken. Nou, dat was hem goed gelukkig. Schreeuwend was Niaex weggerend en had zich toen thuis verstopt. Een rilling ging door hem heen toen zijn woedende vader de jongens had aangesproken. Hij deed een twijfelende stap vooruit en keek Nina toen met een lichte glimlach aan. ‘Ik voel me op mijn gemak bij je, denk ik,’ herhaalde hij en hij glimlachte even, waarna hij voorzichtig met zijn arm tegen die van Nina leunde, gewoon om zelf te testen of hij zou terugwijken of niet. Hij schrok toen dit niet gebeurde en een lichte blos kwam over zijn wangen, waarna hij snel naar voren keek.

- Cute Niaex heeft weer gepost ;D -

Hij beantwoorde haar problemen niet. Hij zei niets, beschuldigde haar niet. Zei niet dat ze het wel had. Gewoon niets. Als een muur. Maar dan toch anders. Bij hem had ze het gevoel niet dat hij niet luisterde. Integendeel, hij leek alles te horen. Maar geen stille verwijten. Eindelijk iemand. Waartegen je gewoon even je zorgen kwijt kon, zonder verwijten. Hoe erg had ze dat gemist de laatste tijd. Als ze even nadacht al langer. Het was goed dat ze hier was gekomen, tot nu toe kende ze alleen maar positieve dingen. Zonder ergernis, pijn of woede. Misschien was het allemaal wel ontlopen, wat best goed zou kunnen met haar. Overal omheen lopen, zonder zich ervan bewust te zijn, en goede dingen zien. Ze zag meestal alleen maar goede dingen in mensen. Vaak had ze die naiviteit vervloekt, omdat ze zich van geen kwaad bewust was. En ja, als je dat eindelijk je ogen opende, deed de waarheid zeer. Scherp als een mes met een grillig lement sneed het je doormidden, en liet je plots al het verloren leed van vroeger inzien. Ze slikte langzaam, en voelde het weer. Hoe het haar pijn deed vanbinnen. Snel keek ze weg, en veegde vluchtig met haar mouw voor haar ogen. Hij mocht het niet zien. Niet zien hoeveel zeer alles nog deed. Hoever het nog kon gaan, oude leed. Het was wonderlijk, wonderbaarlijk. Het leek nooit te verdwijnen. Bleef je altijd achtervolgen. Zou het kunnen dat je er ooit over kwam? Dat je het vergat? En aan terugdacht zonder die angst te voelen? Ja, angst. Angst dat het nog ging gebeuren. Hij zat zo diepgeworteld, dat je hem er bijna niet uit kreeg. En hoevaak had ze het al proberen te zien? Haar problemen, het hielp niet dat je het wist. Net zomin als het hielp dat men iets zei. Als men iets deed, tja, daar had je dan het echte werk. Niet zomaar iets. Mensen konden liegen. Tot in de perfectie, alsof een hele nieuwe persoon was ontstaan. Maar het klopte niet. Het was altijd te perfect. En niemand was perfect toch? Verward keek ze om zich heen, wat deed ze hier ook al weer? Niaex, ze zag hem staan, denken. Hoe?
Ze schudde haar hoofd, en bloosde licht. Ze was hem helemaal vergeten, opgegaan in haar eigenzinnige gedachtegang. Hopelijk merkte hij het niet dat ze om de zin een hele rare logica maakte. Anders had hij gewoon pech. Of hij ging haar negeren. Besluiteloos over wat hij zou kunnen doen keek ze hem aan. Haar gezicht had vast een vage uitdrukking, levenloos. Toen ze dat besefte kwam er snel een licht glimlachje op. Hij moest denken dat ze raar was. Dat was ze wel, maar om dat zo duidelijk te maken was ook niet nodig.
Misschien omdat het niet regelmatig op dezelfde tijd uit de lucht valt,’ Verbaast keek ze hem aan. Waarover had hij het nu? Lucht vallen? Ze knipperde met haar ogen, keek naar de sneeuw, en terug naar hem. Haar hoofd ging zo een paar keek heen en weer, en ze hoopte maar dat hij niet zou lachen om haar dommigheid. Oww, hij bedoelde de sneeuw. Hij had geantwoord op haar vraag. Haar ogen lichtten zachtjes op. Hij deed zijn best voor haar! Of voor zichzelf, het maakte niet uit. Het punt was dat hij had geantwoord. Verbaast blij keek ze hem aan. En aan zijn gezicht te zien, had hij het zelf ook wel door. Zie je wel, het was hier nog zo slecht niet. Die gedachte stond gewoon op haar hele gezicht te lezen, alsof ze hem erop geschreven had. Misschien ging ze dat nog doen, en dan zo door de gangen lopen met mensen te helpen. Ze grijnste even bij het idee, maar liet het maar varen. Nee, dat was een toekomstige actie, eerst moest ze de mensen een beetje leren kennen. Zodat ze haar kenden, haar roeping, zo noemde ze het stiekem, om iedereen beter te laten voelen ook kenden. Anders kwam het zo raar over. Alsof ze reclame maakte voor de kliniek. En dat deed ze niet. Haar vuist in haar jaszak was gebald. Iedereen liep hier mistroostig rond, en dat was heus niet omdat ze het thuis zo goed gehad hadden. Nee, meestal waren ze hier omdat thuis slecht was. Meestal dan, en dit was dus dan ook geen verbetering. Eerder slechter. En ja, tuurlijk had je van die mensen zoals haar in het bestuur, maar eigenlijk. Nee, het was niet goed geregeld op dat gebied. Ze zuchtte, als ze meer hun best doen om de jongeren te helpen, zouden ze blijer worden. En als iedereen blij was, werd zij blij. En als zij blij was, was de hele wereld gelukkig. Dan straalde ze het gewoon af op iedereen. Ze kon er nu eenmaal niets aan doen, dat was zij gewoon. Je kon haar accepteren, of niet. Maar dan kon ze ook niet helpen. En misschien beweerde ze uiterlijk dat ze die niet nodig hadden. Geen enkele hulp, maar om eerlijk te zijn. In zichzelf, ergens heel diep wisten ze wel beter.
Maar opnieuw was ze afgedwaald, het begon een gewoonte te worden, de hele tijd door. Een sorry mompelen kon ook niet, aangezien ze die weer zou moeten uitleggen, en dat was redelijk onnodig toch? Ze verzuchtte zichzelf. Kon ze het dan niet een keertje makkelijk maken voor zichzelf? Een keertje maar? Ze vroeg toch niet veel, maar het bleek toch niet mogelijk. Zij was gewoon onmogelijk. Altijd al geweest, altijd blijven.
‘Nee, ik voel me op mijn gemak bij je,’ mompelde hij zachtjes. Verbaast keek ze hem opnieuw aan, dit was dé minuut van verassingen ofzow? Haar ogen twinkelden zachtjes, keken hem gelukkig aan. Het was goed tussen hen. Hij was aardig, trok zich niet teveel aan van haar gedachten. Niet dat hij die kon weten, maar ze was wel vaak vaag bezig. Ze zou hem nog eens moeten waarschuwen, *pas op, ik ben vaak afwezig met mijn gedachten* Ze zag het al voor zich, grappig. Nee, dat kon ze maar beter niet doen. Gewoon niet. Zijn schattige glimlach kwam terug, maar hij bleek twijfelend te zijn. Niet dat het haar kon schelen, als hij maar blij was. Het was een vreemde angst van haar. Niemand kende hem, zelf zij tot nu toe niet. Het schoot haar pas te binnen. Kon het een angst van haar zijn? Ongelukkig zijn? Niet voor zichzelf, ze was ongeveer de laatste jaren de hele tijd ongelukkig geweest. Haar glimlachen waren leugens geweest. Ze had constant gelogen, tegen haar familie, vrienden, iedereen. Ook zichzelf. Ze had het zo vaak tegen zichzelf gezegt dat ze het was gaan geloven. Onwaarschijnlijk, maar het bleek zo. 'Dankje.' Ze zei het vluchtig, niet meer dan een kleine vlaag. Nauwelijks hoorbaar. Zo kon je het allemaal omschrijven. Hij raakte zachtjes haar arm aan, klein contact. 'Weetje, je hebt waarschijnlijk gelijk over die sneeuw. Maar het beeld van duizend verschillende vlokjes is toch mooier.' Waarom zei ze het? Geen idee, het leek haar gewoon leuk. Moest je altijd nadenken over iets? Nee toch? Een aandrang om hem een knuffel te geven werd groter. Maar ze kon het gewoon niet doen, leek te erg? Zou ze het durven vragen? Nee, dan liever impulsief. Zijn blos kwam terug, zo schattig. Hopelijk bleef die van haar uit, anders had ze het weer voor. En omdat ze zich schaamde ervoor, werd het nog erger. Dat noemde men ook wel hopeloosheid. Maar ja.
'Niaex, denk jij echt dat de kliniek kan helpen? Ik bedoel, niet dat ik zo'n probleem heb, maar iedereen is zo verdrietig hier.' Ze kon er niet tegen, moest het gewoon vragen. 'Het liefst zou ik iedereen gelukkig maken, maar dat gaat nooit lukken..' Haar stem stierf langzaam weg, en haar ogen zochten de zijne op. Zou hij geloven dat het hielp? Om met iemand van haar leeftijd te praten zou waarschijnlijk helpen aan haar vertrouwen. Ze hoopte het maar. Hopen kon altijd.

Doneeeh<33

Niaex' blik schoot opzij. Alsof een heel belangrijk persoon, die iets heel belangrijk moest vertellen, hem iets vroeg. Alsof het stemgeluid van de belangrijkste vrouw op de wereld zijn aandacht opeiste. Alsof zij wou dat hij naar haar luisterde en dat niemand anders dat deed. Alsof hij klappen zou krijgen als hij niet zou luisteren. Maar dit voelde niet als een klap. Het voelde alsof de zachtste stem die hij ooit gehoord had, zijn trommelvliezen streelde. Alsof hij niet op een donkere, maar een roze wolk aan het drijven was, drijvend door Disturbia, proberend zijn eigen probleem te begrijpen en dat van anderen. Proberend om het opgebouwde contact dat hij met de bewakers en Nina had, niet te verbreken. Maar deze stem hield hem op de grond. De roze wolk leek in zijn hoofd te zitten en niet meer weg te gaan, terwijl hij naar het trommelvlies strelende geluid luisterde. Het geluid dat hem op een onverklaarbare wijze diep vanbinnen heel erg rustig maakte. Dat hem liet zweven, maar ook liet dalen als hij dat moest doen. Dat hem liet luisteren naar de mensen om zich heen en dan hem liet sidderen als hij niet luisterde. Hij schudde zijn hoofd even en luisterde naar de stem. De stem klonk als een vraag. Een vraag, waar hij misschien wel antwoord op had, maar waar hij diep in zijn geheugen voor moest gaan graven. Een vraag, die hem meer woorden opeiste dan hij de stem verschuldigd was. Maar voor die stem zou hij het wel doen. Het was zijn eerste opgebouwde contact met een vrouwelijk persoon, dus wou hij de stem niet teleurstellen. Zowel de stem van Nina niet, als de dwingende stem in zijn hoofd, alhoewel hij van dat laatste nauwelijks last had. Hij was niet een of andere psycho die last had van een stem in zijn hoofd, alhoewel hij vermoedde dat er hier genoeg mensen waren die dat wèl hadden en hij gewoon een van de gelukkigen was die het niet had.
'Tja, Nina. Iedereen heeft hier een probleem. Sommigen zijn nu eenmaal vervelender dan anderen en daarom zijn sommigen ook wat verdrietiger dan anderen...' Hij stopte even om genoeg adem te halen. Hij merkte tot zijn verbazing en zijn vrolijke zelf dat de woorden hem geen moeite kosten. Hij kon ze makkelijk uitspreken en hij kon haar makkelijk aankijken. Was dit geen teken dat het gedaan was? Of was zijn theorie van eerst gewoon de oplossing? Dat als hij mensen mocht, hij wel met ze wou en kon praten. Maar als hij mensen niet mocht, hij niet kon en wou praten met ze. Misschien wel. Misschien klopte de theorie gewoon en had hij eindelijk een oplossing voor zijn probleem. Zijn ouders zouden er wel blij mee zijn. '... als iedereen gelukkig zou zijn, denk je dan dat ze hier nog zitten? Nee, niemand zou zijn tijd meer verdoen hier. Ze zouden op vakantie gaan, of naar hun familie gaan om alles uit te praten. Niemand is gelukkig. Ergens diep vanbinnen schuilt er altijd wel iets wat zelfs gelukkige mensen helemaal kapot kan maken.' Het deed hem pijn om zulke dingen te zeggen, want hij wist dat hij Nina's hoop op een goed leven voor iedereen en hulp voor iedereen, heel erg verminderde met zijn woorden. Maar de waarheid was nu eenmaal hard, toch? Waarom had hij dan toch zo'n last van een schuldgevoel? Hij wou niet boos op zichzelf zijn, maar hij wou Nina ook geen slecht gevoel geven. Waarschijnlijk snel werkende hormonen of zo, ook al wouden zijn hersenen niet helemaal bevatten wat het woordje 'hormonen' nu eigenlijk betekende. 'Maar zo lang jij gelukkig bent, is het goed,' flapte eruit en meteen verspreidde zich weer een blos over zijn wangen. Het gaf zijn bleke wangen wel wat kleur. Zijn kuiltjes die kwamen toen hij zijn mondhoeken omhoogkrulde in een ietwat moeilijke grimas, lieten zijn schattige kant opnieuw zien. Hij haatte dat verschrikkelijk. Hij wou niet schattig genoemd worden. Hij was het helaas wel. Hij was verlegen, maar ergens ook weer niet. Hij kon praten, maar ergens ook weer niet. Hij voelde zich goed bij sommigen, maar bij anderen weer niet. Altijd anders, die gevoelens. Zijn blik gleed naar Nina's gezicht. Wat zou ze nu momenteel van hem denken?

.Sorry voor laatheeeeid ;D.

Hij leek er een antwoord op te hebben, maar zodra ze goed luisterde, toch niet. Het hielp niet, hoewel hij we haar vraag beantwoord had, wat haar een beetje opvrolijkte. Maar het was gewoon, hij had geen antwoord, wat moest ze dan doen? Als ze het niet kon waarmaken wat ze wou, wat deed ze hier dan nog voor moeite? Om vrolijk te zijn en die dingen, wat hielp het dan nog? Dan maakte het niets meer uit of er nog iemand extra verdrietig rond liep of wel? Twijfelend keek ze voor zich uit terwijl ze zachtjes op haar lip beet. Als iedereen verdrietig was, maakte het dan nog uit dat er nog iemand extra rondliep? Ze zag geen bezwaar ertegen, en bovendien, zelfs als ze het andere koos, zou ze het toch worden na een tijd, je zag het aan iedereen niet? Je kwam hier om te beteren, maar wat als een van de grootste problemen nu eens hier zat? Kon je dan nog verder weg rennen? Nog verder vluchten? Nee.. Eerst twijfelend, maar toen steeds zekerder, nee. Nee! Het maakte wel degelijk uit, uit tussen die ene persoon en de anderen. Als zij het nu ook al opgaf, dan was alles zeker wel verloren, kortom alles. Ja, een persoon kon het verschil maken tussen een compleet ingezonken en vergeten jeugd in een verlaten kliniek en een klein, maar bloeiende hoop in haar. Misschien werkte het alleen bij haar, maar het was genoeg, voor nu. Zij kon het proberen toch? Anderen helpen. Daarom was zij hier. Wel, niet zij, daarvoor diende de kliniek, en aangezien ze er nu technisch gezien woonde, was het ook haar taak. Simpel, geen vreemde logica, enkel rechtdoor denken. Niaex had gelijk, maar wat ze eerder dacht dat zijn woorden impiceerden, bleek fout. Ze moest niet zo snel denken, dan kreeg ze het sneller fout. Ze glimlachte voorzichtig, blij dat ze weer iets duidelijk had kunnen maken tegenover zichzelf. Dat had ze niet elke dag voor, moeilijk mens dat ze was. Ze was blij dat ze het uiteindelijk toch gevraagt had, nu was ze er tenminste zeker over, terwijl ze anders maar had blijven tobben over alles.
'Tja, Nina. Iedereen heeft hier een probleem. Sommigen zijn nu eenmaal vervelender dan anderen en daarom zijn sommigen ook wat verdrietiger dan anderen...' ze wachtte, op zijn vervolg, maar dat kwam maar niet direct. Toen drong het tot haar door. Ze spraken. Wel, dat was een feit dat niemand kon negeren, en waarschijnlijk al door had gehad, maar eigenlijk. Hij had een probleem, volgens zichzelf. Sociale stoornis, om het maar even grof te zeggen, en toch. Ze deden er allebij een beetje lang over om te antwoorden, maar dat kwam gewoon omdat ze veel nadachten, daar was toch niets mis mee? Nee, en zo'n kwebbelpersoontje was ze nu ook weer niet, hoewel ze het soms wel leuk vond over vanalles te praten behalve wat er echt toe deed in het leven. Koetjes en kalfjes zoals ze dat zeiden. Maar hij praatte, normaal. Zonder problemen, zonder dat hij zich ongemakkelijk voelde, anders wist hij het goed te verstoppen. Zeer goed zelfs. Was het de omgeving? Was hij zekerder? Of had hij het gewoon überhaupt nooit gedurft? Ze gokte op het laatste, het meest logische. Hij ging verder, en ze stopte met moeilijk doen. Als dat nog kon. '... als iedereen gelukkig zou zijn, denk je dan dat ze hier nog zitten? Nee, niemand zou zijn tijd meer verdoen hier. Ze zouden op vakantie gaan, of naar hun familie gaan om alles uit te praten. Niemand is gelukkig. Ergens diep vanbinnen schuilt er altijd wel iets wat zelfs gelukkige mensen helemaal kapot kan maken.' Ze keek hem blij aan, wist wat hij zei, maakte dat op met haar eigen gedachte en kwam iets goeds uit. Ze had gelijk gekregen, en dat voelde wel goed, eens gelijk hebben. Ze wou juist antwoorden toen er nog iets uitkwam bij Niaex. Iets wat haar ongeveer evenveel verbaaste als hun 'normale' gesprek. 'Maar zo lang jij gelukkig bent, is het goed,' Hij werd lichtjes rood, maar ze deed alsof ze het niet merkte, ze kende het gevoel zelf maar al te goed. Veel, veel te goed. Zijn kuiltjes kwamen weer tevoorschijn, en ze kreeg het ongelofelijke gevoel weer om het een ubercute jongen te noemen. Nina deed het maar niet, bang voor zijn reactie, maar het bleef wel zo. 'Dank je Niaex.' Ze ging voor haar staan en sloeg haar armen even rond hem heen, ofwel een knuffel genaamd. Snel liet ze hem weer los en ging naast hem staan, leunend tegen de rand van het ding, prieel. Ze veegde een verdwaalde spriet haar terug naar achter en keek voor zich uit. Doen alsof het niet gebeurd was. Het was best wel raar, hoeveel ze nu al van hem wist, maar toch geen enkel normaal ding. 'Maar Niaex, eigenlijk, vanwaar kom je?' Ze grijnsde, 'Gewoon om te weten, idunno.' Als hij nu naar haar keek, zou ze beginnen stotteren. 'Woawkaay sorry, soms flap ik er gewoon dingen uit.' Ze lachte even, het geluid klonk voor haar hard in vergelijking met de stilte van de woorden die ze nu gewoon was. Don't look at me.

Late post is laat en flut --'
SAWRY :C

Niaex' blik gleed opzij. Met geluk waren zijn woorden genegeerd. Hij voelde dat zijn eigen blosjes gelukkig al een beetje afnamen. Hij vond het sowieso niet fijn om te blozen in het bijzijn van een meisje, laat staan om schattig gevonden te worden. Want daar begon de miserie meestal mee. Eerst vonden ze hem lief en schattig, om hem daarna beginnen te plagen, want langzaam overging naar pesten. Hij wou niet opnieuw gepest worden. Hij wou gewoon normaal zijn en normaal blijven. Dat was toch niet te veel gevraagd? Maar waarom had hij dan het gevoel dat zijn sociale stoornis er niet meer was? Zijn zenuwen prikkelden, wat betekende dat hij zichzelf weer eens veel te veel afvroeg wat er van hem terechtkwam. Hij had ook scherpere zintuigen dan de meeste normale mensen om zich heen. Maar in tegenstelling tot de rest wat hij Nina verteld had, zou hij dat geheim houden. Hij wou haar eerst beter leren kennen. Hij wou niet zomaar gedumpt worden. Hij wou geen vriendschappen sluiten die voor niemand iets betekende behalve voor zichzelf. Toch had hij het gevoel dat hij Nina kon vertrouwen. Het was een onverklaarbaar, fijn gevoel. Toch wou hij zichzelf niet te veel in het gevoel verdiepen. Hij was al eens eerder gekwetst. Het had hem verschrikkelijk veel pijn gedaan toen hij op zijn vorige school tot het besef gekomen was dat hij gebruikt was. Ze waren per ongeluk bijna achter zijn Ierse accent gekomen. Ze hadden hem gepest, hem zelfs uitgemaakt voor Chinees, alleen maar omdat zijn Engelse taal een Iers accent had. Hij schrok dan ook heftig van Nina's vraag. Met grote, helderblauwe ogen keek hij haar aan, alsof hij daarmee de tijd een paar seconden wou terugdraaien. Daarna sloeg hij zijn ogen neer. Zijn rug brandde nog steeds. De plek waar Nina's armen voor een paar luttele seconden gelegen hadden, brandde. Hij sloot zijn ogen. Het brandende gevoel was zeker niet erg, maar hij wist niet wat hij er wel van moest denken. Hij besloot om zijn aandacht maar gewoon op Nina te richten. Vroeg of laat kwam ze er toch achter. Wat ging hij dan doen? Het nog als een of andere gek ontkennen? Nee, dat kon hij niet maken.
'Ik kom van New York,' loog hij. Hij vervloekte zichzelf. Natuurlijk, op het allerlaatste moment veranderde hij zijn antwoord. Dat deed hij altijd. Hij hield zichzelf maar voor schijn voor dat hij nu de waarheid zou gaan spreken. De waarheid was dat hij dat niet kon. Ondanks dat zijn Ierse accent redelijk goed te horen was onder al dat knap staaltje gesproken Engels, loog hij alsnog over zijn werkelijke identiteit. Hij had geen zin om een Nina te zien die hem zou uitlachen. Niet nu hij dat warme, fijne gevoel had. Een gevoel dat hij zelfs bij zijn eigen ouders zou moeten hebben. Maar voor zijn gevoel accepteerden die hem niet. Dat was toch erg? Het gevoel hebben dat zelfs je eigen ouders je niet accepteren?
'En waar ben jij van afkomstig?' probeerde hij sociaal te doen door een wederkerende, logische vraag te stellen. Nou ja, hij vond het toch logisch. Hij drukte zijn handen tegen elkaar en wreef die warm, maar het was deels niet meer nodig. De warmte die Nina hem net had gegeven, was beter dan elke kachel die er bestond op de wereld. Het was zijn persoonlijke kachel van vriendschap. Dat andere woord, liefde, gebruikte hij maar het best niet. Als hij dat dacht, ging het gegarandeerd mis. Hij wou niet opnieuw slachtoffer zijn van een pestgroep. Ook al hadden zijn ouders hem verzekerd dat het hem hier niet meer zou gebeuren, hij was er toch niet gerust in. Wie weet hadden mensen toch nog de drang om hem te pesten. En wie was er dan om hem te helpen?
Zonder dat hij echt in de gaten had wat zijn eigen lichaam van plan was, liep hij op Nina af en waren zijn armen voor een paar luttele seconden rond haar lichaam geslagen. Alsof hij haar expres een beschermend gevoel wou geven en dan ook beschermend wou overkomen tegenover alle anderen die dichtbij het prieeltje stonden, omarmden zijn armen haar nog dichter. Alsof een of andere gek vanaf de struiken op Nina loerde en haar wou wegnemen van hem. Geschrokken trok Niaex zich terug en keek met blozende wangen naar de grond. Hij had niet zo gauw een antwoord klaar, dus wachtte hij gewoon af op de klap tegen zijn gezicht, of het trekken aan zijn haren. Dat was tenminste wat de krengen van zijn vorige school hadden gedaan bij hem toen hij zoiets had gedaan.

Ze voelde zich klunzig, bij alles wat ze deed. En ze kon er maar niet omheen, elke keer weer drong het tot haar door. Pijnlijk, maar waar. Ze kon blijkbaar niet normaal doen, moest bij alles iets raars doen. Zijn vraag leek hem af te schrikken, om een of andere vage reden. Ze snapte het niet, hoe kon zo'n vraag nu zo'n reactie uitroepen? Zijn handelingen waren ook niet echt verduidelijkend, want hij staarde haar maar aan met zijn grote blauwe ogen. Ze waren heel diep, besefte ze plots, en ze kon er mijlenver in kijken. Toen wendde hij zijn blik af en sloeg zijn ogen neer. Was hij verlegen, wou hij het niet zeggen? Was er iets in het verleden wat hem pijnlijk deed herinneren aan zijn geboortestad? Het kon allemaal, en even was ze bang dat ze iets heel gevoeligs had geraakt. Toen gaf hij antwoord, en verdwenen alle zorgen. Het was niets geweest, vast iets wat ze niet kon begrijpen zonder al zijn gedachten te kennen. 'Ik kom van New York,' Nina keek hem blij aan, dan waren ze landgenoten! Wel, er zat een best groot verschil in hun beiden, aangezien zij van de Westkust kwam, en hij bij de oostkust, maar als hij een Amerikaan was, was dat toch al positief. 'Echt waar? Awesome..' Nina haalde even adem, en ging toen verder met haar half onderbroken zin. 'Hoe vond je NY toen? Ik ben een paar keer geweest, niet veel. Maar the Statue of Liberty, het was een van mijn favoriete plekjes... Is.' Verbeterde ze zichzelf nadenkend. Het was fijn om te weten dat er nog iemand rondliep met wie ze haar eigen land kon bespreken. Iemand die haar deed terugdenken aan thuis, aan alles wat ze ooit leuk had gevonden om te doen. Hoe meer ze met Niaex sprak, hoe beter hij leek te worden. Maar dat kon ook aan haar liggen. Natuurlijk lag het aan haar, alleen had ze dat zelf niet door.
'En waar ben jij van afkomstig?' Ze keek op, plots terug wakker. 'Ik? Owja, ehm.. van LA.' Zei ze snel met een glimlach. Ze was het vergeten van zichzelf te zeggen, maar dat kon gebeuren niet? 'We zijn landgenoten.' Zei ze zachtjes, terwijl ze haar handen op haar schoot legde. Met de handpalmen naar boven, zodat ze de lijnen kon bestuderen. Niet dat ze in de waarzeggerij geloofde, maar op momenten als deze, had je zo'n excuses nodig voor het geval dat. Plots voelde ze warmte om zich heen, en verbaast schoot het door haar heen dat Niaex haar een knuffel gaf. Of een soort van dan. In elk geval was het zeer schattig, maar in de situatie was ze zo verbijsterd, dat ze niets terugdeed. Het waren maar een paar seconden, maar dat was genoeg. Toen was het moment voorbij, en keerde hij geschrokken terug naar zijn eerdere status. Verlegen en een beetje bang ergens? Ze zuchtte om zijn onhandigheid, en staarde hem afwachtend aan. Voor wat? Ze wist het niet, een reden, een aanleiding. Of gewoon niets, dat kon ook. 'Niaex, je mag gerust een knuffel geven zonder daarover ..' Ze zocht naar het goede woord, maar kon het niet vinden. Niets in haar uitgebreide vocabulaire kon uitleggen wat hij precies deed, maar het was toch iets? 'Verlegen te zijn..' Eindigde ze toen maar. Het was niet exact wat ze bedoelde, maar het volsteed. 'Denk ik toch.' Fluisterde ze even. 'Maar voor mij is het goed.' Ze gaf hem een lichte knipoog, herviel weer in haar eerdere handelingen.

Sawrry
Derpish D=

Een blos van schaamte verspreidde zich over Nialls gezicht toen hij Nina honderduit over New York hoorde praten. Hij wist helemaal niks van New York, maar hij was dan ook afkomend van Ierland, ook al had hij daarover niet de waarheid gesproken tegen Nina. Zou ze erachter komen? Waarschijnlijk niet, want ze leek nu ook helemaal niks in de gaten te hebben. Hi j schrok bij de knipoog die hij van haar ontving en sloeg zijn ogen neer. Hij was echt slecht, op het gebied van meisje. Hij werd rood van ze en hakkelde vaak over zijn woorden, maar bij Nina leken sommige woorden als vanzelf te worden uitgesproken, iets wat hij wel fijn vond. Hij was die blonde Ier die voor iedereen bang leek te zijn. Zo noemden de andere kinderen om op school toch. Als hij er aan dacht, werd hij een beetje boos. Nee, fout, hij werd dan heel erg boos. Ze hadden hem uitgedaagd en vernederd, iets wat felle sporen had achtergelaten. Hij kon geen socialiteit verrichten bij andere mensen, omdat het verleden nog in zijn hoofd spookte, iets wat hij heel irritant vond. Zijn kuiltjes hadden hem een schattige uitdrukking gegeven, maar zelfs daar hadden de krengen zich niet van weerhouden om hem te pesten. Een van hun vriendjes was op hem afgekomen en had hem een trap in zijn maag verkocht. Hij zuchtte even en keek naar Nina. Toen verhardde zijn blik, een paar luttele seconden. Wat er ook zou gebeuren, hij zou Nina niet hetzelfde laten ondergaan als hij gedaan had. Hij zou haar beschermen, ook al was er misschien helemaal geen geldige reden om beschermend gedrag tegenover haar te vertonen. Het idee al dat hij een soort held voor haar zou spelen, liet hem tot diep in zijn haarwortels blozen en liet hem zijn blik naar beneden richten. ‘Dan is het goed,’ fluisterde hij op haar eerdere woorden. Als zij het goed vond dat hij haar aanraakte, dan vond hij het ook goed. Hij wou niet opeens benoemd worden als een of andere pervert. Nog zo’n streek die ze hem geleverd hadden. Een meisje had hem een kus op zijn wang gegeven en hij wou dat toen terug bij haar toen, waarna ze keihard begon te gillen en te schreeuwen dat hij een viezerik was die haar wou aanraken. Hij was toen in elkaar geslagen geweest door twee andere jongens, wat pijn deed.
Verwoed probeerde hij de brok in zijn keel door te slikken en keek naar zijn handen, die blauw begonnen te worden van de kou. Hij was dan ook vergeten dat ze hier midden in de sneeuw stonden, ook al stond die op het punt om langzaam weg te gaan. Sommige plekken in het prieeltje waren al aardig droog, iets wat hem wel interesseerde. Voorzichtig, als ze van porselein was, pakte Niaex Nina’s hand en trok haar voorzichtig mee naar het prieeltje. Deze keer zorgde hij er wel voor dat hij niet zou uitschuiven. ‘Kom, hier is het veel fijner en minder koud,’ zei hij, alsof hij haar wou beschermen tegen de koude. Alleen bij het idee al voelde hij schaamte opkomen. Dit was een kliniek, geen plaats om haar te versieren. Hij wou haar ook niet versieren, maar hij wou haar ook beschermen. Was beschermen versieren? Hij wist het niet. Hij wist niks van meisjes. Het ene moment leken ze blij te zijn met zijn aandacht, maar op het andere moment wouden ze hem het liefst vernederen. Zou Nina dat ook doen? De onschuldige meisjes op zijn school hadden ook zo onschuldig gekeken zoals Nina. Actrices, dat waren ze. Ze acteerden dat ze hem leuk vonden en dat ze hem mochten, terwijl dat stiekem zo helemaal niet was. Ze zochten gewoon een excuus om hem pijn te doen en als dat door middel van acteren moest, dan deden ze dat. Zou Nina ook zo iemand zijn? ‘Voorzichtig dat je niet valt,’ zei hij zorgzaam, terwijl hij zelf op een droog plekje ging zitten en Nina zachtjes naast zich trok. Voordat deze met haar bips op het harde ijs zou vallen, had hij zijn benen al opgetrokken en landde ze zachtjes op zijn schoot. Met een rood hoofd zette hij haar naast zich neer. Weer een erg onhandige actie. Het liet hem opnieuw rode wangen krijgen, maar hij vond het stiekem niet zo heel erg. Als ze echt acteerde, dan zou hij er nu gemakkelijk achterkomen en was er nog tijd om te vluchten, voordat hij haar net zo leuk zou gaan vinden zoals al die andere meisjes waarvan hij dacht dat ze lief waren, maar die dat eigenlijk niet waren. Opnieuw zuchtte hij en keek opzij. Hopelijk was zijn Ierse accent Nina nog niet opgevallen, anders viel heel zijn leugen in duigen, dat hij van New York afkomstig was.

- 800 woorden ;D