In time.. Damn, cold feed ×

Zijn broekspijpen waren niet meer zichtbaar. De kou voelde hij niet meer aan zijn tenen, ook zijn enkels waren gevoelloos geworden. Hij had zijn trillende handen tot vuisten gebald, en zijn geluk werd op de proef gesteld. Door de gure wind buiten hielden de in wit gehulde mensen stevig de deuren en ramen dicht. Begaven ze zich zo min mogelijk naar buiten, en dachten ze ook wel dat de bewoners van deze plek zo slim waren om binnen te blijven. Maar Donovan was geroepen, geroepen door zijn kracht. Hij moest de rituelen uitvoeren, hij moest het doen omdat het anders binnenin hem zou knagen en hem zou pijnigen. Hij zou alles verliezen, zou zich niet meer kunnen beschermen en evenals de mensen waar hij van hield. Het beschermende krachtveld wat hij om ze heen had geplaatst toen hij weg werd gehaald zou enkel in stand blijven als hij deze rituelen zou uitvoeren. Ze zou opvolgen zoals ze aan hem gegeven werden. Hij had het ze na een tijdje vergeven, begrepen dat ze hem eigenlijk nooit begrepen hadden en hem hierheen gestuurd hadden. Hij had het ze vergeven dat ze niet wisten wat hij allemaal kon, wat hij voor ze deed. Zolang hij zelf maar wist wat hij voor ze deed, en daarvan de uitkomsten positief zag blijven zijn had hij het ze vergeven dat ze hem niet snapte. 'Z-z-zeven-nt-t-tien...' een bibberende ademhaling sprak de minuut hardop uit. Zijn bleke lippen waren haast blauw, en de zijknatte pijpen golfde tegen zijn ijskoude kuiten aan door de waterverplaatsing in de fontein. Midden tussen de vallende bladeren die ver weg werden gedragen door de harde vlagen wind stond Donovan. Tot halverwegen zijn kuiten in de fontein, zijn schoenen netjes op de rand gezet, zijn gezicht tegen de wind in zodat zijn sluike blonde haren naar achter werden geblazen. De secondes telde hij in zijn hoofd, de minuten zei hij hardop om de tel niet kwijt te raken. Precies drieëndertig minuten moest hij hier staan, was hem opgedragen omdat het pijnigen anders zou beginnen. Met zijn rug naar het gebouw toe was hij te geconcentreerd om ook maar te hopen dat niemand hem zou vinden. Dan moest hij mee terug, kon hij dit niet afmaken. Ze konden hem nooit rustig zijn rituele laten uitvoeren, verstoorde hem alsof dat het enige was waar ze opuit waren. 'A-acht-t-tien..' stootte hij de volgende minuut over zijn lippen, gevolgd door het geluid van tanden die op elkaar klapperde als een ritmisch drumstel. Het dunne, veel te grote shirt dwarrelde om hem heen, geleid door de harde rukwinden. Zijn magere gestalte kon maar weinig warmte vasthouden, zeker als de eigenaar ervan in ijskoud water ging staan en zich niet bewoog. Vijfentwintig, zesentwingtig - zelfs in zijn hoofd leek zijn stem te bibberen bij het tellen van de secondes. Maar dit was niets, dit was niets vergeleken met wat hij soms in het verleden had moeten doen. Zevenentwintig, achtentwintig - hoe zou het thuis zijn? Zelfs in zijn thuisland had hij nooit goed tegen de kou gekunt. Misschien was dit een manier om hem thuis niet te laten vergeten. Ja dat was het, dat precies. Dit was een manier van zijn binnenste ziel om hem weer voor even in contact te brengen met thuis. Negenentwintig, dertig - ergens verwachtte hij dat hij elk moment gevonden kon worden. Hij was nu een aardig lange tijd voor "hun" doen weg, en misschien werd er al naar hem gezocht. Eenendertig, tweeëndertig - die verdomde wind ging ook niet liggen. Zijn trillende vuisten balde zich harder, maakte de bleke huid bij zijn knokkels spierwit door de kracht die hij erop zette. De rukwinden namen aan, trokken harder aan zijn lichaam en kleding. Drieëndertig, vierendertig - 'Ga weg,' fluisterde hij gesmoord, staarde met traanogen de wind in. De kou deed zijn ogen oproden, deed ze tranen en zijn kaken op elkaar klemmen. Harder trok de wind aan hem, duwde hem, speelde met hem alsof het zich verveelde. 'Godsam-' een krachtige rukwind vanuit het niets duwde plots in zijn rug, had de korte verandering van windrichting niet aan zien komen. Op knieën en handen ving hij zichzelf op in het koude water dat opspatte en de rest van zijn lichaam haast geheel nat maakte. Zijn knieën en handen brandde onddanks de gevoelloosheid door de kou. het steen van de fontein was en bleef hard, en het laagje water had zijn val niet opgevangen. 'Nee,' hees staarde hij met verwijdde ogen naar het kabbelende water. Hij was er nog in, maar hij stond niet meer. Zou het nog tellen, zou zijn binnenste dit nog goedkeuren? Onder water balde zijn vuisten zich weer, waren ook zijn lange dunne vingers ijskoud zoals de rest van zijn lichaam.