scared to death

Angstig keek het meisje met blond haar uit haar ogen, die schichtig alle kanten op vlogen. Van de ene manlijke bewaker naar de andere. Haar zielsdier, die nu de vorm van een sneeuwuil aan had genomen omdat ze bang was, vloog nerveus boven de tafels waar groepen kinderen aan het eten waren. Op een langzaam ritme tikte de hakken van Kerli op de grond , terwijl ze zoals aan haar was opgedragen een plekje zocht om te gaan zitten met haar eten. Nog steeds ging haar hart als een gek te keer. Toen ze met geweld in het witte busje was geplaatst, ze had dood angst uitgeslagen. Ze dacht dat dit weer een gewelddadige groepsverkrachting zou worden. Zoals een van de vele die haar waren aangedaan door haar stief vader. Angstig had haar sneeuwuil castella op haar rug gezeten, en steeds haar kop op en neer laten gaan op alles in de gaten te houden. Tranen hadden over haar gezicht gestroomd, ze had gesmeekt om haar met rust te laten. Om hun handen van haar af te houden, maar de mannen hadden niks gezegd en gek genoeg niks gedaan. Maar dat zou nog kunnen komen. Uit haar waterige grijze ogen keek ze nog eens door de zaal rond, waren dit allemaal kinderen die werden ontvoerd door hun en dan verkracht, misbruikt en even later vermoord werden ? Kerli huiverde, fluisterde zacht de naam van haar sneeuwuil die een plaats had gevonden voor hun. Kerli vond het maar raar dat niemand raar op keek naar haar sneeuwuil. Nog steeds trillend van angst ging ze zitten. En staarde bang voor zich uit, alsof ze in een tranche was. Ze kon geen hap door haar keel krijgen.

*flut even inkomen*

Een zuchtje gleed over haar lippen terwijl ze de haarborstel door haar donkerbruine, bijna zwarte haren haalde. Haar haren voelden zacht aan, maar waren dan ook net gewassen en gedroogd. Ze keek in de spiegel, en wat ze zag beviel haar niet, ze vond zichzelf veel te dik. Zit je nu weer te jammeren, je kunt beter iets doen aan je vette lijf, als een vriendin, si het mijn taak om de waarheid te zeggen. Sprak een stem in haar hoofd. Melanie zuchtte eens, en kneep haar ogen dicht, de stem had helemaal gelijk, helemaal, en ze mocht niet jammeren,z e moeste r gewoon iets aan doen. Ze knikte vastberaden in de spiegel en veegde voorzichtig onder haar ogen, ze wou niet dat haar make-up helemaal verlept werd.

Ze zuchtte een keer, en ademde diep in en uit, waardoor de neiging om in tranen uit te barsten haar met rust liet. Ze ging op haar bed zitten en greep naar haar schoenen, om die vervolgens aan te doen. Ze stond op, en liep de deur uit, richting de eetzaal, ze begreep het nog steeds niet. Iedereen zei dat ze veel te dun was, maar ze vond zichzelf juist veel te dik. Ze schudde haar hoofd, maar toch, dan was er nog steeds haar angst, en daarom zat ze hier ook. Ze vonden het onverklaarbaar, omdat ze niks over haar verleden wisten, en dat zouden ze ook niet te weten komen. Ze kwam de eetzaal binnen, en ging in de rij staan voor haar eten. Ze zou het liefst wegblijven hier, maar dan zouden ze haar sondevoeding geven, en dat wou ze niet, dan kon ze er niksmeer aan doen. Ze zuchte even toen ze haar eten had en ging weg, opzoek naar een tafel, maar al snel viel haar blik op een meisje dat nogal bang was. Ze zag de blik van het meisje, en zag hoe deze van bewaker naar bewaker schoot, was ze bang van hun? Even aarzelde Melanie, maar toen ging ze al snel naar de tafel waar het meisje zat, en ging ze naast hazr ziten. 'Hey' zei ze en ze keek naar het meisje. 'Ik was eerst ook bang van hun, maar geloof me, als ze ook maar 1 vinger naar je uitsteken, dan zijn ze hun baan kwijt, ze zijn hier nogal strengelovig. En de bewakers zelf zijn ook heel strengelovig, geloof me, ze doen je niks.' zei ze, oke, dit kon raar overkomen, ze begon opeens met het onbekende meisje te praten, en dan over dit, en het zou zo falend zijn als het meisje helemaal niet bang was voor de bewakers, maar ze zag iets wat ze zelf ook had gehad. 'Ik weet hoe je je voelt.' zei Melanie na een tijdje, ze wist niet wat er met het meisje was gebeurd, maar wel dat het erg was, ze wist hoe het was. Even was het stil, en Melanie beet eens op haar lip. 'Ik ben trouwens Melanie.' zei ze, en ze glimlachte vriendelijk.

Ze keek dromerig rond. Haar koptelefoon op haar hoofd. Het liedje van de Gorillaz deed haar goed. Ze zwaaide rond met haar armen. Haar ogen keken naar buiten. En opeens hingen haar armen weer omlaag. Het liedje was voorbij. Haar humeur, wat voor humeur het ook was, ging weg. Ze friemelde aan haar bruine haar, en deed het toen in een staart. Haar adem versterkte opeens. Ze had het gevoel dat ze alleen gekker werd. De tranen sprongen in haar ogen. En het ge-adem ging door. Er zat een trilling in. Angel beet op haar wang. Toen ze zich omdraaide om in haar kamer te gaan uitrusten, zag ze een dromerig meisje. Met donkerbruin haar. En achter haar zat een meisje met blond haar, diep in gedachten. Het had een ongelukkig gezicht, dus keek ze naar beneden. De Devil in haar hoofd ging weg. Ze had hem al een week niet gevoeld. Maar haar stemmingen waren heel erg verschillend. Blij, verdrietig op een klit. Het deed pijn. Alsof iemand haar wat steken in haar rug gaf. Dat hielp natuurlijk niet. De operaties hielpen, maar brachten ook ergere dingen voort. Ze voelde zich slap. Depressief. Haar hoofd voelde zwaar. Van ongeluk ging ze zitten aan de tafel. Ze had geen honger. Misschien straks een appel ofzo. Ze zag wel. Als ze ongelukkig was, graaide ze altijd in haar zakken. Net zoals nu. Daar vond ze een ring. Eentje met een roosje. Ze deed hem om haar pink, de rest van de vingers pasten niet. 'Wat een rotplek..' mompelde ze. Haar mond was droog, van het likken van haar lippen. Haar lippenspul lag thuis. Daar had ze nu niets aan. Ze zuchtte diep. Diep van het ongelukkige. Vreselijk.

-flut.. --'' -

Op eens kwam er een meisje naast haar zitten, vlak in de buurt van Castella die geschrokken opvloog en krijsend rondjes boven de tafel vloog. Nog steeds staarde Kerli in tranche naar de mannen. Ze wist zeker dat ze gevaarlijk was. Echter ontkende het meisje dat naast haar ging zitten het. Ze knikte wat zonder het echt te geloven. Castella was weer terug gekomen en zat nu op de schouder van Kerli. “Ze zijn volgens mij gehersenspoeld, ze geloven dat ze goed zijn”. Was dat hun truck nieuwe laten geloven dat ze niet gevaarlijk waren en van hen afbleven zodat ze niet meer zo achterdochtig waren. Mannen waren erger als Demons. Demons wisten nog wanneer ze moesten stoppen. Kerli glimlachte naar het meisje alsof ze haar geloofde maar was nog steeds achterdochtig. Er kwam nog een ander meisje die het een rot plek noemde. “Zie je wel” mompelde Kerli. “Waar zijn we eigenlijk”

mega flut.. geen tijd