Death Before Dishonor (Dante)

Even gaf Vince nog een rukje aan de veters voor hij ze vast knoopte, hij moest er zeker van zijn dat zijn kistjes goede steun gaven onder het rennen. Aangezien er hier geen sportschool was moest hij zich maar op deze manier bezig houden en natuurlijk ook fit. Toen beide kisten weer waren gestrikt ging hij weer recht op staan. Trok een grijs Tank top shirt over zijn hoofd met Army erop, als broek had hij een camouflage broek aan. Hij was trots dat ie een militair was en ook hier mochten ze dat gerust zien. De bewakers mochten maar eens gewoon respect voor hem hebben, hij was namelijk eigenlijk hoger in rang als hen. Even bleef hij voor de spiegel staan, hij was geen ijdeltuit maar genoot wel bij hij het idee dat hij vast een van de breedste hier was. Even spande hij zijn spieren aan, het was grappig hoe hij zijn tietspieren los van elkaar kon bewegen. En hoe de Amerikaanse vlag, zijn vlag, die hij had laten tatoeëren op zijn boven arm mee bewoog. Op zijn rug had hij nog een tatoeage die de woorden Death Before Dishonor bevatte. Het trainingsschema had Vince al helemaal in zijn hoofd gepland, hij zou eerst 2 kilometer gaan hardlopen om vervolgens ergens wat push en sit ups te gaan doen, om vervolgens weer 2 kilometer te gaan rennen. Daarna zou hij nog even wat chrushes doen en daarna nog even naar huis wandelen om zijn spieren te helpen met afval stoffen te verwerken. Terwijl de jongen naar buiten liep negeerde hij de rare blikken van de bewakers en patiënten. Waren die sporten niet gewent? Waren het allemaal luie lamballen? Ach wat zou het, die zouden waarschijnlijk toch voor de rest van hun leven hier vast zitten, en hij niet. Dat deed hem goed, die gedachten liet hem telkens wanneer er weer iets gebeurde glimlachen. Ik ben hier toch weer zo weg, bleef hij maar denken. Buiten begon hij meteen te rennen op een flink tempo, een heerlijk gevoel gaf dat. Zijn spieren leken wel te zingen dat ze eindelijk weer eens wat mochten doen. Zijn voeten gingen een voor een vooruit en even hoefde hij nergens aan te denken. Zijn lichaam bracht hem vooruit en zijn gedachten stonden op nul. De eerste 2 kilometer gingen met gemak, wel begon hij al een beetje te zweten. Maar van een beetje zweet was hij niet vies van, hij was wel eens smeriger geweest. Onder bloed gezeten van zijn combat maatjes, onder de modder tijdens kilometers tijgeren tijdens zijn training. Op het gras liet hij zich een beetje op zijn voor armen “vallen” rustig begon hij op te drukken. Steeds deed hij groepen van 25 en hield dan even 30 seconden rust. Dit was veel beter voor je spieren, zo herstelde ze zich sneller en werd je mooi gespierd. Zin in blessures had hij ook niet. 100 push ups en 100 sit ups later ging hij weer verder. Weer 2 kilometer rennen de laatste 500 meter had hij wel meer moeite mee, maar daarvoor deed hij het ook. Telkens weer de grens opzoeken. Telkens weer een stukje verder om beter te worden. Vlak voor hij zich weer naar de grond toe bracht om wat chrushes te doen zag hij een jongen. Niet zomaar een jongen, hij herkende hem vaag, maar waarvan ook alweer. De grijze ogen bleven de jongen aan kijken, toen ze elkaars blik krozen viel het kwartje. Meteen begon het bloed van Vince te koken, deze eikel had hen verraden. Nee niet in combat, maar wel het leger. Hij had de jongen geholpen met de opleiding, ja ook deze jongen was ook een militair geweest. Vince had uren met hem getraind, zelf had hij de opleiding al af gemaakt, maar ook dan moest je gewoon in vorm zijn. Maar nu had de jongen geen millimeter haar meer, maar het gezicht en de ogen waren onveranderd. Hij was een militair die het leger had oneerd. Hij was de jongen die een dubbel leven had en mensen vermoorde. Meer details had Vince niet meer willen horen, hij kon het gewoon niet geloven. Hoe kon hij nou die jongen genaamd Dante hebben vertrouwd. Hoe kon Dante hen nu verraden, maar het was gebeurd hij had zijn keuze gemaakt. Vince balde zijn vuisten, had zin om dat joch een klap te geven helemaal in elkaar te rammen. Om nog eens te laten voelen dat hij het leger en Vince had verraden. Maar dat was het allemaal niet waard, dan zou hij een lange tijd in de iso zitten. En het zou zijn tijd hier verlengen. Vince en Dante’s blik hadden maar een paar seconden elkaar vastgehouden, maar al die dingen schoten al door zijn hoofd. Teleurgesteld en nijdig tegelijk schudde hij zijn hoofd, hij ging geen moeite in dat joch steken. Geen zin om in problemen te komen draaide hij zich om en liep weg. Heel ironisch was het dat op zijn rug de woorden Death Before Dishonor stond.

Muziek dreunde uit de oortjes van zijn Ipod, maakte het voor hem makkelijker het zelfde tempo aan te houden. Zoals elke morgen ging Dante hard lopen, hij moest toch iets doen om zijn energie kwijt te raken? Anders zou hij echt gek worden, het was deze maand al bijna mis gegaan toen hij tijdens een woede aanval een stoel door de ruit smeet. Wat een enorme chaos ter gevolgen had, patiënten die stukken glas vast grepen en zichzelf en andere er mee probeerde te verwonden. In de drukte had hij zich on opgemerkt uit de voeten kunnen makken. Drie uur lang had hij over het strand heen en weer gerend, zich irriterend aan het feit dat hij om de zoveel tijd om moest keren vanwege een stom hek. Hij had zich als een goudvis in een kom geweest. En nu was dat niet anders. Na een kilometer hard te hebben gelopen, zijn voeten weg zinkend in het mulle zand moest hij zich weer om draaien omdat een hek hem de weg versperde. Na vier maal over het strand heen en weer te hebben gerend merkte hij dat zijn spieren begonnen te verzuren, hij vertraagde zijn tempo wetend dat als hij direct zou stoppen dit de kans op blessures zou vergroten. Uiteindelijk wandelde hij tot het hek aan de noordzijde van de kliniek, voor een moment ging hij er tegen aan staan. Met de rug van zijn hand ging hij langs zijn bezweten voorhoofd, terwijl hij voor een moment moedeloos naar de zee staren. Tien meter van de kust stonden enorme hekken in het water, om te voorkomen dat de patiënten weg zouden zwemmen. Niet dat ze dan ergens heen konden, nee als ze ergens heen konden was Dante hier al lang niet meer geweest. Hij kende wel genoemd tien manieren om uit de kliniek te ontsnappen, waarvan er zeker 8 een goede kans van slagen hadden. Het enige probleem was dat als hij eenmaal uitgebroken was, hij geen kant op kon. Op hulp van de mensen in het dorp kon hij niet reken, die verafschuwde buitenstaanders, koerste argwaan tegen iedere vreemde die hun dorp betrad. Wat ook iemand van buiten af regelen moeilijk maakte, zodra er een vreemde auto het gebied in reed zou het hele dorp weten dat er iets gaande was. Nee, uitbreken was niet het probleem, dat was wegkomen. Met een zucht draaide hij zich op, op een rustig tempo slenterde hij in de richting van de rozentuin. Niet van plan al naar binnen te gaan, nee hij haatte het daar binnen. Tussen al die mensen die liepen te gillen en te schreeuwen, te huilen of erger nog hysterisch te lachen. Nee, als je hem met hen vergeleek was hij normaal. Behalve een woede aanval op zijn tijd merkte je niet dat er iets mis met hem was. Er was ook niks mis met hem, hij dacht alleen anders dan de meeste mensen. ASP, zo noemde ze wat hij had. De antisociale persoonlijkheidsstoornis, met lichte trekken van psychopathie een stoornis die niet eens officieel erkend werd. Dante's aandacht werd getrokken door een breed geschouderde jongeman, even fronste hij. Hij kende die gast, maar wat deed hij in hemels naam hier? Waarschijnlijk een post traumatische stress stoornis, het kon bijna niet anders. Op het moment dat hij Vince had leren kennen was de jongen nog helemaal helder geweest, destijds was hij al klaar geweest met zijn opleiding terwijl Dante er nog volop mee bezig was geweest. Ze hadden samen getraind, hij had Vince als een vriend beschouwd zoals hij de meeste jongens op als vrienden had beschouwd. Hij vermoedde dat die er ,nu ze erachter waren gekomen wie hij werkelijk was, anders over dachten. Aan Vince houding te zien was dat bij hem in elk geval het geval. Hij leek teleurgesteld en bovenal nijdig. Dante zuchtte, keek toe de man hem zijn rug toekeerde en weg liep. Hij wist maar al te goed wat er op diens rug getatoeëerd stond, death before dishonor. Hoe toepasselijk. Niet lang nadat hij gearresteerd was voor moord, volgde zijn oneervolle ontslag. Wat voor hem niet als een verassing was gekomen. Hij wist dat hij het leger had verraden, had echter geen spijt van zijn daden. De mannen die hij om zeep had geholpen hadden het stuk voor stuk verdiend. Zou Vince weten wat voor mensen hij had vermoord? Zou het verschil maken? Even aarzelde hij, om vervolgens een kort sprintje te trekken waardoor hij naast Vince kwam te lopen. "Hé, ik had niet verwacht jouw hier te zien." Zei hij, zijn stem klonk kalm alsof hij zich van geen kwaad bewust was. Hij was niet van plan zijn excuses aan te bieden, hij had geen spijt over zijn daden en was ook niet van plan te doen alsof dit wel het geval was. Dat waren die eikels gewoon niet waard. Natuurlijk vond hij het stom dat hij het leger ervoor had moeten verraden, aan de andere kant zij vermoorde ook mensen en dat was dan wel weer oké. Niet dat Dante iets tegen het leger had, het was de enige plek waar hij zich ooit thuis had gevoeld. Hoe vreemd het misschien ook mocht klinken. Dante keek Vince kalm aan, er op berekend dat de man wel eens naar hem uit zou kunnen halen.

Vince met nog steeds kokend bloed richting zijn kamer, hij moest Dante nu even ontlopen voor hij stomme dingen ging doen. Hij had er geen behoefte aan om in de iso te komen of zijn tijd hier te verlengen wegens slecht gedrag. Zijn hersens werden overspoeld met gedachtes, het was eigenlijk wel overduidelijk waarom de jongen hier zat. Hij had moorden gepleegd was niet lekker in zijn hoofd maar Vince hoorde toch niet tussen dit soort mensen. Ja Vince had wel vaker dan een keer kogels in iemands lichaam geboord, maar dat was anders. Dat was waar hij voor getraind was, dat was zijn beroep. En hij redde er vele andere mensen mee, hij deed dus het goede. Maar Dante daar een tegen had mensen vermoord, onschuldige. Mensen die geen oorlog wouden voeren, die niet eerst zelf op hem vuurde. Hoe kon z’n jonge die zeker een goede militair leek te zijn zo iets in zijn hoofd halen. Vince schudde zijn hoofd weer even voor zich zelf. Hij hoorde de voetstappen achter zich wel maar negeerde ze. Hij had geen zin in een gesprek met Dante. Bang dat Vince zich zelf niet kon beheersen, als hij ergens niet tegen kon was het verraad. Zijn Tatoeage op zijn rug sloeg dan ook geheel op hem, hij zou nog liever dood gaan dan zijn land verraden. Zijn maatjes, zijn vechters in de zelfde linie, die kon hij toch niet zomaar verraden. Helaas had Dante een ander idee en had wel zin in een gesprek. “He, ik had niet verwacht jouw hier te zien” . Terwijl Vince zijn stem hoorde sloeg hij zijn armen achter zijn rug. Zo zag hij er meteen een stuk afstandelijker, professioneler en zo kon hij zich hopelijk beter in bedwang houden. Ook liep hij gewoon door, en probeerde kalm en afstandelijk te blijven. “En ik had gehoopt jou nooit meer te zien” luide zijn stem koel en afstandelijk. Het was maar goed dat Vince getraind was in zelf beheersing anders had hij die jongen allang een hand afdruk op zijn gezicht gegeven. Hij vermeed de blik van de jongen ook, aangezien die van hem op onweer stond. Nog steeds spookte de vraag in zijn hoofd rond waarom hij juist Dante tegen moest komen. Waarom de jongen die hem en het leger heeft verraden. Het verbaasde de jongen dat hij hier was, zelf wist Vince dit ook niet precies hij was niet gek, alleen achterdochtig en wetend dat er overal gevaar kon zijn.

-flut-

Zoals Dante al had verwacht stelde Vince zijn aanwezigheid niet op prijs, de jongeman kruiste zijn armen op zijn rug. Een beweging die Dante vertelde dat Vince moeite moest doen hem geen klap te verkopen. Niet dat het hem verbaasde, er was geen enkele militair die verraad aan het leger licht op vatte. Al helemaal niet eentje die zo gedreven was als Vince. Zijn stem klonk koel en afstandelijk toen hij sprak en hoewel hij er in slaagde de woede er uit weg te laten, twijfelde Dante er niet aan dat de jongen hem het liefst een paar rake klappen wou verkopen. Niet dat hem dat makkelijk af zou gaan, Dante mocht dan wel nooit echt in het leger hebben gezeten. Hij was goed getraind, in de gevangenis had hij zich ondanks zijn jonge leeftijd naar de top weten te werken. Hij had er berucht gestaan, was een uitstekende vechter die geen grenzen kende. Nee, hij was geen jongen die je even snel in elkaar trapte.

"Je hebt geen idee wat voor soort mensen ik vermoord heb, of wel soms?" Het was een gok, een gok waarvan Dante vrij zeker wist dat hij goed was. Vince was niet iemand die veel verder keek dan zijn eigen wereldje. Het was niet zo dat Dante hem niet respecteerde, zeker niet. Vince was een goede soldaat, dapper, sterk en relatief slim. Niet zo slim als hij, maar ja niet iedereen had het privilege hoogbegaafd te zijn. Al zag Dante zijn extreme intelligentie niet altijd als een voordeel. In combinatie met zijn ADHD zorgde het ervoor dat zijn hoofd regelmatig overbelast was, gedachten volgde elkaar razendsnel op. Ieder woord kon een enorme gedachten stroom niet onbruikbare informatie te weeg brengen, zwaar irritant. En daar ging hij weer, in plaats van verklaren waarom hij dacht dat Vince niet wist dat hij enkel vrouwen handelaars had vermoord en personen die op gelijke hoogte met hen stonden. Ging hij in op zijn hoogbegaafdheid. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, terwijl hij zijn blik weer op Vince richtte. Benieuwd naar diens reactie. Vince zag de wereld in zwart wit, iemand was slecht of iemand was goed, je kon niet beide zijn. Zijn wereld was ingedeeld in hokjes, zoals dat van de meeste mensen. Er waren gekken en gewone mensen en het was duidelijk dat Vince zichzelf onder het kopje gewone mensen en hem onder het kopje gekken plaatste.

- same here...

Het koste Vince aardig moeite om zijn woede te onderdrukken, verraad stond hoog bij hem. Eigenlijk had hij ook geen zin om naar Dante te luisteren. Misschien was het wel zwart op wit, maar moord was moord. En moordenaars waren slecht, gek, en nog erger hij had hen verraden. Met stevige passen liep hij door, zijn blik strak voor zich uit gericht. Zijn handen had hij nog steeds achter zijn rug gekruist, zo liep hij ook vaker als hij in gesprek was met een van zijn soldaten. Dante was ook ooit een soldaat geweest, tot hij hen had verraden. "Je hebt geen idee wat voor soort mensen ik vermoord heb, of wel soms?" Wat maakte het uit of Vince dat zou weten, moord was moord toch. Ergens klonk dit erg cliché aangezien Vince zelf ook met een geweer werkte, een semi automatische. Eentje die hem nog nooit in de steek had gelaten nooit blokkeerde. Dit was natuurlijk omdat Vince goed voor hem zorgde hem altijd schoonhield. Maar aangezien Vince zo gedrild was in het leger zag hij veel dingen zwart of wit. Goed of slecht. Normaal of gek. En Vince vond zelf dat hij bij goed en normaal hoorde. En Dante, ja Dante precies het tegenover gestelde. “Alsof het uitmaakt Marini (de achternaam gebruikte hij meer als gewoonte) moord is moord” Dit keer kijk Vince hem wel even aan, zijn blik stond fel en autoritair. Wat had dat joch zich in zijn hoofd gehaald, op zijn schouders gehaald. Het was altijd een jongen geweest waar hij prettig mee had samen gewerkt. En toen bedacht die zich ineens een geweer te pakken, en mensen af te slachten. “Of dacht je dat je een held was, dat je alleen ‘Slechte’ mensen neer knalde ? “ luide Vince stem schamper. “Had dan bij de FBI” gegaan.” Vervolgde hij schamper, even rolde hij zelf met zijn ogen. Als Dante dan toch van mening zou zijn geweest dat ie goed bezig was geweest, wat hij zeker niet was, had hij toch beter het kunnen doen onder een Firma. Zodat het legaal was, Vince schoot ook mensen neer. En dat was gewoon legaal aangezien hij in het leger zat. Het geweldigste baantje ooit, met de structuur en de rangen. Natuurlijk waren er dingen die je liever niet mee maakte. Hij had zeker dingen gezien die hem snachts wakker hielden maar dat was het waard. De spieren van Vince spande aan toen hij remoer hoorde, zijn ogen schoten meteen over de Roze tuin om het gevaar op te speuren. Er was niks aan de hand gewoon twee jochies die wat onenigheid hadden. Echter bleef Vince wel gespannen om zich klaar te maken tegen elke gevaar wat hem zou kunnen overkomen. Ergens voelde hij zich onzeker en bang zonder de bescherming van zijn maatjes. Het was maar goed dat Vince een masker op kon zetten, zwakheid tonen kon gevaarlijk zijn. Als ze zagen dat je zwak was werd je meteen een makkelijk doelwit.

Zou Vince in staat zijn hem te vergeven? Ook als hij geen berouw toonde voor zijn daden? Want zeggen dat hij spijt had van wat hij had gedaan, ging hem te ver. Hij vond dat hij de mannen die hij had omgelegd, te veel eer deed als hij zei dat hij er verkeerd aan had gedaan hun leven te beëindigen. Want hij had er niet verkeerd aan gedaan, het was de juiste beslissing geweest. Hoe kon hij zulke mannen vrij rond laten lopen, als hij wist waar toe ze in staat waren? Als hij er met een paar simpele zetten voor kon zorgen dat ze nooit meer een vlieg kwaad konden doen? Het was al een tijdje geleden dat iemand hem met zijn achternaam had aangesproken. Tijdens zijn opleiding had hij niet anders gehoord en ook in de gevangenis was hij vaker Marini dan Dante genoemd. Vooral bewakers leken het leuk te vinden hem met zijn Italiaanse achternaam aan te spreken, alsof het een manier was om hem te kleineren. Iets wat Dante altijd pure onzin had gevonden, vooral omdat zijn voornaam net zo goed Italiaans was. "Moord is moord? Geloof je het zelf Vince? Hoeveel mensen heb jij wel niet het zwijgen op gelegd." Merkte Dante droogjes op, hij wist dat hij met vuur speelde. Zijn woorden konden twee dingen bij Vince te weeg brengen, woede of de neiging naar zijn verhaal te luisteren. Dante gokte op het eerste, wist dat er meer nodig was om de jongen zo ver te krijgen dat hij hem zo vergeven. Bij de FBI gegaan? Ja, natuurlijk. "Denk je echt dat ze een jongen van elf bij de FBI laten werken." Dante's stem klonk koel, alsof hij niet besefte dat hij zo juist had verteld dat hij zijn eerste moord op zijn elfde was begaan. Met een kalme blik in zijn ogen keek hij Vince aan, lichtelijk benieuwd naar diens reactie. Normaal gesproken vertelde Dante niet op welke leeftijd hij was begonnen, het had ook nooit gehoeven. De eerste moord waar hij voor was veroordeeld, was degene die hij op zijn twaalfde had gepleegd. Destijds had hij nog weinig benul gehad van het verwijderen van sporen, al had het de politie alsnog 6 jaar en vier nieuw gevonden slachtoffers gekost voor ze hem hadden gevonden.

Het ontging Dante niet dat Vince spieren zich spande, op het moment dat het geruzie van twee jongetjes hoorbaar wat. PTSS, zonder twijfel. Er waren wel meer mensen in de kliniek die zouden schrikken van dergelijke geluiden, maar hij kende Vince's achtergrond. Wist dat er slechts één enkele rede was waarom hij zo zou reageren. Toch besloot hij dit nog even voor zich te houden. Natuurlijk wist de jongen zelf wel wat voor naambordje ze hem op hadden geprikt, dat betekende echter niet dat hij er ook door iemand anders in bevestigd zou willen worden. Nee, als Dante Vince's vertrouwen terug wou winnen moest hij hem nu niet tegen zich in het harnas jagen. Het was al moeilijk genoeg om hem er van overtuigen dat hij volledig recht had gehad om die mannen te vermoorden. Al had hij dat daadwerkelijk gehad. Er waren zelf mensen die hem in de krant hadden beschreven als een beschermengel, een term die hem had doen lachen. Niet zo zeer omdat het grappig was, maar gewoon om het feit dat mensen zo verschillend naar iemand of iets konden kijken. En misschien had die lach ook iets melancholisch gehad, Hij was de beschermengel die zijn eigen zusje niet had kunnen reden. Voor een moment richtte Dante zijn blik voor zich, hij was al op jonge leeftijd een expert geweest in het verbergen van zijn emoties en ook nu was hij niet bang dat Vince iets van zijn gezicht af zou kunnen lezen. Nee, het tonen van emoties was een zwakte. Wanneer mensen wisten wat er in je om ging konden ze hier misbruik van maken. Ze konden jouw emoties naar hun hand zetten. Hoewel zijn leven niet het soort leven was dat hij andere gunde, had hij er wel veel van geleerd. Het had hem hard gemaakt, hem in staat gesteld zijn gevoelens af te sluiten van de buitenwereld. Al waren er ook gevoelens die geheel verdwenen waren, die hij niet meer begreep. Als hij ze ooit al begrepen had. Schuld, spijt, verdriet en zelfs blijdschap, waren emoties die hij slechts tot op zekere hoogte begreep. Die hij zelf nauwelijks ervoer.

Nog altijd was Vince niet gestopt met lopen, zijn passen waren groot. Hij deed er alles aan om die jongen geen klap voor zijn kop te geven. Natuurlijk zou Dante niet zomaar neer te leggen zijn, tijdens hun trainingen vocht de jongen vel en goed. Maar het was ook niet de bedoeling om de jongen het ziekenhuis in te meppen. Gewoon een reminder geven aan hoe Dante het leger heeft verraden. En niet alleen het leger, ergens voelde Vince zich ook verraden. Hij had de jongen geholpen met zijn opleiding vertrouwd en achteraf bleek het een moordenaar te zijn. Een gestoorde moordenaar die mensen in koele bloede neer knalde. De woede die Vince de hele tijd probeerde te dimmen kwam als een explosie naar buiten toen hij hoorde wat Dante te zeggen had. Nijdig stopte hij en draaide zich naar het joch toe, zijn gezicht enkele centimeters verwijderd van die van Dante, zijn ogen spuwde vuur. Hoe durfde hij z’n grote bek op te trekken na alles wat hij had geflikt. “Je weet dondersgoed dat dat anders is “Siste hij. “Ik had verwacht dat je beter wist jochie”. Vince moest echt moeite doen om hem geen dreun voor zijn kop te geven. Dat was het niet waard, het kon alleen maar voor isoleercel zorgen en langer verblijf. Natuurlijk was het anders, Vince mocht pas schieten als er zelf op hun werd geschoten, of er moest een ander bevel komen van hoger op. Maar alleen als ze zelf gevaar liepen mochten ze geweld gebruiken. Hij was niet zo als Dante die iemand vermoorde zonder dat die gene zich kon verweren. Als Dante nu in gevaar was geweest had hij de moorden nog wel begrepen, maar nu niet. Nog een keer keek hij de jongen met donker blond haar aan waar hij een grote haat aan had, ergens in zijn blik was een spoor van teleurstelling te zien. Weer schudde hij zijn hoofd, voor dat de bewakers dachten dat er trouble was liep Vince weer door. Zijn handen sloeg hij voor de zekerheid nogmaals achter zijn rug. Hij kon nog steeds niet plaatsen wat er in het hoofd van de jongen door ging. Hij zat hier niet voor niets Dante was gek, en Vince zat hier gewoon door een domme fout. Maar daar zou het regiment nog wel achter komen, als ze hem weer nodig hadden wisten ze hem zo weer te vinden. Hij was alleen een beetje alerter geworden sinds zijn laatste missies. De dingen die hij daar had mee gemaakt hadden hem misschien wel voor het leven getekend, zorgde voor nachtmerries en slapen loze nachten. Maar nog steeds was hij niet gek. Zijn vader was toch ook niet gek geworden tijdens al zijn missies, waarom Vince dan wel ? Helaas was zijn vader wel overleden tijdens een missie. Maar Vince was van mening dat het een eervolle en respectvolle dood was. Zijn vader was in de ogen van Vince ook altijd een held geweest, zorgde ervoor dat hij zelf ook zo gedreven was in zijn werk. En kon daarom ook niet begrijpen waarom iemand in godsnaam het leger ook zou verraden. Dante haalde hem weer uit zijn gedachte, 11 ? Waar had die knul het over, toen zat ie toch nog niet eens op de opleiding? Maar toen pas viel het kwartje, de jongen was al een moordenaar toen die 11 was. Even stokte hij zijn pas, maar liep al snel weer ritmisch door. Wat had er wel niet in het hoofd moeten rond gaan van een kindje ? Er spookte maar een vraag in zijn hoofd rond, maar wist niet of hij het wel moest en kon vragen. Kon hij het antwoord al aan, had hij al die tijd al een gek vertrouwd ? Vandaar dat hij gewoon zijn mond hield. Even werd hij van de vraag die in zijn hoofd rond spookte afgeleid door de jochies die aan het ruzie waren. Zijn spieren spande aan, klaar voor de aanval of verdediging, maar gevaar bleef achter. Vandaar dat ie zijn spieren een stukje verder op weer ontspande. Iets aan Dante’s uitstraling veranderde, niet geheel duidelijk. Dante had zich aangeleerd om een masker op te zetten, dat was Vince al vaker opgevallen tijdens de opleiding. Maar had er nooit wat over gezegd dus nu ook niet. Stil liep hij door, nog steeds met de vraag in zijn hoofd. Ach wat kon het ook schelen, Vince had wel ergere dingen mee gemaakt. Een stom antwoord kon hij ook wel aan toch? Weer bleef hij staan, ditmaal op een respectvolle en niet intimiderend afstand. “Waarom ?” Vroeg hij, ergens in zijn geharde blik was een snufje bedroefdheid te zien. Het was een toffe kerel geweest, waarom moest hij nu gek in zijn hoofd zijn. Waarom moest Vince nu net verraden worden door hem ?

Met een koele blik keek Dante in de vuurspuwende ogen van Vince, alsof hem allemaal niets kon schelen. Wat ergens misschien ook wel zo was, hoewel hij de jongen graag weer als een vriend zou zien, deed het feit dat Vince boos op hem was hem relatief weinig. Misschien omdat hij wist dat de woede deels mis plaats was en voortkwam uit ongegronde vooroordelen. Misschien omdat hij nooit zoveel waarde aan vriendschap had gehad, simpelweg omdat hij er vanuit ging dat vriendschappen slechts tijdelijk waren en je op den duur toch wel verraden werd. Dat hij nu degene was die verraad had gepleegd, was niet meer dan een logisch gevolg van een samenspel aan gebeurtenissen. Wie weet had Vince exact het zelfde gedaan als hij onder de zelfde omstandigheden als Dante was opgegroeid, al was dat natuurlijk niet noodzakelijk. "En wat is daar precies anders aan?" Zijn stem was nog altijd ijzig kalm. Nee, Dante was niet iemand die zich makkelijk van zijn stuk liet brengen. Daarbij kwam nog eens dat gevoelens van angst en spijt enkel bestonden in zijn herinneringen, al waren ze zelfs daar zo verwaterd dat hij ze zich nauwelijks meer voor kon stellen. De blik van Vince, die zich duidelijk in had moeten houden om hem geen dreun, was veranderd in een mengelmoes van haat en teleurstelling. Ergens begreep Dante Vince reactie wel, verraad werd niet geaccepteerd in het leger. En hoewel hij geen land verraad had gepleegd, scheelde het weinig. Al helemaal wanneer je niet wist, wat voor soort mensen hij had vermoord.

Zonder een woord te zeggen volgde Dante Vince voorbeeld en begon hij weer rustig te lopen, zijn armen achteloos langs zijn lichaam. Hij liet zijn blik door de rozentuin dwalen, een plek die naar zijn idee veel te ideologisch ingericht was. Alsof ze de patiënten het idee wouden geven dat ze terecht waren gekomen in een utopisch paradijs. Een paradijs dat echter werd begrensd met hekken, die er voor zorgde dat de bewegingsruimte, de vrijheid beperkt werd. Op den duur, in zijn geval binnen enkele uren voelde je als een vis in een vissenkom. Oké, misschien niet als een vis, aangezien vissen niet in staat waren nieuwe informatie voor langer dan enkele seconden op te slaan en zich dus niet realiseerde dat ze constant het zelfde rondje zwommen. Dante schudde zijn hoofd, kapte de nergens naartoe gaande gedachten stroom abrupt af. Waarna hij zijn blik op Vince richtte, wiens pas voor enkele seconden stokte. Het feit dat hij al op zijn elfde was begonnen met moorden schokte veel mensen, of beter gezegd het zogenaamde feit dat hij op zijn twaalfde was begonnen schokte veel mensen. Er waren wel speculaties geweest over het feit dat hij zijn vader had vermoord, maar dit was nooit bewezen. De Italiaanse politie was in eerste instantie niet bereid geweest mee te werken en toen ze dit uiteindelijk wel waren bleken hun dossiers van weinig waarde. De zaak rond de moord van Carlo en Aida Marini was al snel in de archiefkast beland. De politie had er niet aan getwijfeld dat Aida was vermoord door haar vader, wiens dood hierdoor geheel onbelangrijk was. Destijds had de Italiaanse politie geen enkel belang gehad bij het vinden van de moordenaar van een man als Carlo Marini. Dante was destijds wel even ter sprake gekomen, maar niemand was bereid een elf jarig jongetje te berechten voor de moord op een man die zijn eigen dochter de dood in had gejaagd.

Waarom? Ze waren stil blijven staan, iets in Vince houding was veranderd. De afstand tussen had niet langer als doel hem te intimideren, maar straalde een zeker soort wederzijds respect uit. Al wist Dante niet geheel waar dit respect op beruste. "Omdat mannen die vrouwen verhandelen, misbruiken en uitbuiten het niet verdienen om te leven." Sprak Dante, in zijn stem weerklonk kille afschuw. Hoewel het geen antwoord was op de vraag waarom hij deze mannen verafschuwde, was het wel antwoord op de vraag waarom hij de mannen had vermoord. En dat was wat Vince had willen weten.

Wat daar precies anders aan was ? Dat was toch wel duidelijk. Dante had mensen vermoord zonder premissie. Hij had mensen in koele bloede neer geknald. Tuurlijk had Vince ook genoeg mensen een kogel bezorgt, maar niet zonder reden. Niet zonder dat hij zelf eerst werd beschoten, of de kerel moest gewoon dood door bepaalde redenen. Vince werd opdracht gegeven om mensen neer te leggen. De wet stond achter hem, hij had al het recht. En het maakte Vince niet echt blij als hij iemand neer knalde, natuurlijk maakte de jongens er grapjes over. Het was nu eenmaal je werk, en na een tijd keek je er misschien niet meer van op. “Dat weet je best snotaap, een belangrijke reden dat de wet achter me staat en ik dus niet vast kom te zitten. En ik niet zonder reden iemand neerleg” . Misschien was het een beetje bevooroordeeld dat hij meteen dacht dat Dante voor zijn lol zomaar iemand een kogel in zijn kop schoot, maar veel anders was er toch niet te verwachten. Hoewel het eigenlijk best onverwacht kwam dat het jochie die totaal voor de opleiding ging ineenkeer een moordenaar was. Een moordenaar die dacht dat hij boven de wet stond. De stem van Vince was inmiddels al weer rond het vriespunt gedaald en zijn emoties had hij ook weer in bedwang. De woorden van Dante dreunde nog even na, hoeveel had hij er eigenlijk het zwijgen op gelegd. Vince wist het niet meer, het was gewoon niet bij te houden. Zeker niet als je frontlinie was en er een vuurgevecht uitbrak. Dan richtte je gewoon op alles wat op jou richtte, en helaas zaten daar soms wel eens kinderen of vrouwen bij. Iets wat in het begin echt aan de jongen vrat, maar na een tijdje had hij het afgeleerd om der nog wat om te geven. Het boeide niet meer, ze hadden ook weg kunnen lopen toch ? Ze hadden zelf de keuze gemaakt om zich tegen hun te keren, het waren geen kinderen of vrouwen nee het waren gewoon targets geworden.

Vince begon weer te lopen, gewoon om de neiging om dat joch alsnog een mep te verkopen te onderdrukken. Verraad stond hoog bij militairen, en Vince was nu eenmaal in hart en nieren militair. Hij was zelf verraden door het joch, wat hadden hun met ze 2e veel uren sportend doorgebracht. Het was nog steeds ongelofelijk dat het joch zo was omgedraaid, of was ie dat niet ? Was hij misschien al zo voor hij het leger in ging ? Hoe was hij dan door de psychische keuring gekomen ? niet dat die veel voorstelde in Amerika. Maar er moest toch wel iets uit zijn gekomen ? Of waren ze juist blij met schietgrage jochies die elk dom bevel op voerde ? Even liet Vince zijn ogen te kost gaan om zijn gedachten bij het nu te houden, de rozen waren vol in de bloei. Ergens snapte hij het niet, wat moest dat hier ? Een stukje paradijs in de hel ? Ach hij zou hier vast niet lang genoeg te zijn om de achterliggende gedachte uit te vogelen. Terwijl Vince deed alsof hij de plantjes bestudeerde was Vince nog aan het na denken over de leeftijd van het jochie wanneer die begon te moorden. Het bleef maar een raar idee, Vince zag zich zelf al als een klein kindje de trekker over halen. Waar was dan de invloed van een ouderlijk figuur, of was dat het juist. Ontbrak in dit verhaal van Dante een ouderlijk figuur. Want Vince had nooit in de buurt van wapens kunnen komen op die leeftijd, daar zorgde zijn ouders wel voor. En de vraag van Waarom spookte ook steeds rond. Eigenlijk wou hij het niet vragen maar het kwam er gewoon uit. Iets wat sporadisch gebeurde want Vince was getraind om eerst na te denken en dan pas te spreken. Terwijl hij dit vroeg bleef hij stil staan, dit keer niet agressief maar met een eerbiedwaardige afstand. Zijn gezicht stond niet meer op onweer, maar keek hem nu oprecht een beetje bezorgt aan. Niet dat hij heel veel emotie toonde dat was erg moeilijk als je het afgeleerd. Rustig wachtte hij op het antwoord van de jongen, terwijl hij zijn reactie probeerde te peilen. Niet dat het echt lukte want mensen kennis was niet Vince beste specialiteit. Vince wou eigenlijk al meteen een tegen woord geven, maar bedacht dat hij het joch niet zo moest veroordelen. Ergens had hij gelijk, het was ook niet goed wat sommige mensen deden. Maar daar kon hij toch wat aan doen terwijl de wet achter hem stond. “En je kon niet wachten tot je oud genoeg was om dit te doen terwijl je er betaald voor krijgt. Terwijl je de wet met je mee hebt ? In plaats van zomaar in de wilde weg je eigen toekomst te verneuken “ Dat laatste kwam er iets feller uit, want dit had het joch dus gedaan. Dante zou nooit meer ergens kunnen werken, hij zou misschien nooit eens meer een voet buiten gevangenschap kunnen zetten. Ergens voelde hij wel een beetje medelijden met het jong, maar het was zijn eigen domme keuze geweest, voor zover je kon na denken als je 11 was.

Het irriteerde Dante dat Vince hem aan bleef spreken alsof hij een kind was. Alsof hij geen benul had van hoe de wereld in elkaar zat, iets wat hij wel degelijk had. Misschien nog wel meer dan de meeste mensen, tenslotte had hij meer gezien dan de meeste mensen. Bovendien scheelde Vince en hij niet meer dan een paar maanden. In het leger mocht Vince dan wel boven hem staan, dat betekende niet direct dat zijn beeld van de wereld beter was. “Ik heb nog nooit iemand zonder rede om gelegd.” Merkte Dante kil op. Zijn slachtoffers onschuldig verklaren was in zijn ogen één van de ergste dingen die men kon doen. De mannen die hij had vermoord hadden het stuk voor stuk verdiend. Ze hadden tientallen levens verwoest, hadden bloed aan hun handen kleven van mensen die zich soms niet eens hadden kunnen verdedigen. Zoals aan de handen van zijn vader het bloed van zijn zusje had gekleefd.

In zwijgen gehuld liepen ze door de, in Dante’s ogen te idyllische, rozentuin. Vanuit zijn ooghoeken keek Dante naar de jongen met wie hij nog geen twee jaar geleden uren lang sportend door had gebracht. Destijds hadden ze het goed met elkaar kunnen vinden, dat was echter voor Vince had geweten wat hij allemaal op zijn kerfstok had. Voordat er überhaupt iemand was die wist dat de jonge Italiaan een heuse seriemoordenaar was. Ergens was Dante wel trots op het feit dat hij zijn andere manier van denken zo lang verborgen had kunnen houden. Tot zijn arrestatie had niemand op de trainingsbasis en niemand in zijn omgeving gedacht dat zijn manier van denken afweek van hun manier van denken. Ze hadden gedacht dat hij emoties op exact dezelfde manier ervoer als hen. Dante wist dat hij dit deels te danken had aan zijn hoogbegaafdheid, al op jonge leeftijd had hij bepaalde structuren in de maatschappij en diens normen en waarde gezien die hem in staat stelde te zien wat als normaal beschouwd werd en wat niet. Zijn hele leven had hij mensen bestudeerd, had hij gekeken naar hoe ze in bepaalde situaties reageerde en wat voor reactie ze in bepaalde situaties van hem of van andere verwachten. Op basis van deze kennis wist hij bijna precies hoe mensen verwachten dat een normaal persoon zou reageren. Het was hierdoor voor hem ook een eitje geweest door de psychische keuring van het leger te komen, die overigens ook niet heel veel had voorgesteld.

Met een kalme, nog altijd vrijwel emotieloze blik in zijn ogen keek Dante Vince aan. Benieuwd naar diens reactie op zijn woorden. Hij wist dat zijn woorden nog niet voldoende waren geweest om Vince te overtuigen van zijn gelijk, vermoede wel dat het een stap in de goede richting was geweest. Dante fronste, vond dat Vince met zijn eerste argument de plank geheel mis sloeg. Alsof alles wat betaald was legaal was, huurmoordenaars kregen ook betaald voor het vermoorden van mensen dat was echter nog geen rechtvaardiging voor hun daden. Ja, oké misschien had hij gelijk dat hij zijn toekomst had verneukt. Maar dat had hem destijds en nu eigenlijk nog steeds weinig kunnen schelen. Zijn zusje was dood en zijn leven verwoest. Als hij zijn vader niet had vermoord, had zijn vader hem waarschijnlijk voor altijd het zwijgen opgelegd. Tenslotte was hij niks meer waard geweest nadat Aida haar laatste adem had uitgeblazen. “Ik heb één keer gewacht, dat was de stomste fout die ik ooit in mijn leven heb gemaakt.” Merkte Dante bitter op. “Bovendien kon het me toen ik elf was weinig meer schelen wat er met mij gebeurde, ik keek niet verder vooruit dan de dag waarin ik leefde of de moord die ik gepland had.” Vervolgde Dante, de bitterheid die getuigde van emotie was weer uit zijn stem verdwenen. Hij wist dat zijn woorden waarschijnlijk absurd zouden klinken in de oren van de jonge militair. Dat hadden ze ook gedaan in de oren van de psycholoog die hem tijdens zijn proces behandeld had, al had die geprobeerd zijn verbazing te verbergen. Tenslotte was het niet aan een psycholoog om direct te oordelen over iemands daden en iemands motieven om deze daden te plegen.

Vince gezicht verstarde even toen Dante zei dat hij nog nooit iemand zonder reden had om gelegd. Dit kon Vince zelf niet meer zeggen, hij had wel mensen om gelegd die eigenlijk nog recht hadden om te leven. Even speelde er een filmpje voor Vince ogen af hoe hij een garnaat in een ruimte gooide van een gebouw waar vijandelijk vuur vandaan kwam. Toen hij de ruimte ging controleren of die veilig was had zijn hart even stil gestaan, een moeder met 2 kleine kinderen hadden ook in die ruimte gezeten. Ze waren om gekomen omdat hij die garnaat de kamer in had gegooid, ze hadden niks met de oorlog te maken. Behalve dan dat hun man bij de taliban hoorde. Een beweging waar Amerika al jaren tegen aan het vechten was, en niet alleen Amerika maar ook andere NAVO landen. Ook had hij een keer een paar Taliban kerels dood geschoten zonder dat ze onder vuur lagen. Maar daarbij had Vince geweten als hij het niet toen had gedaan dan hadden ze vast later problemen gegeven. Want niet veel later reden ze met zijn sectie een embush in.
Vince schudde zijn gemillimeterde hoofd even om zich weer in het hier en nu te begeven. Hij moest zijn gedachtes niet laten afglijden, dan lette hij niet op en was dus een makkelijk doelpunt. Opletten moest hij, zeker in de buurt van die psychoten hier. Er was er zelfs eentje dicht bij hem in de buurt genaamd Dante. Het joch dat verraad had gepleegd op Vince’s geliefde leger. Want ja het leger was nu zijn grootte liefde, ooit had hij een vriendin gehad. Maar die kon het niet aan haar woorden waren letterlijk “Vince, je bent getrouwd met het leger! “. Misschien had ze wel gelijk, hij gaf veel om haar maar had haar veel te vaak laten zitten voor het leger. En ze verdiende iemand die wel door het vuur voor haar ging. Vandaar dat er een punt achter werd gezet.
Vince liet zijn blik even over Dante glijden, in het begin kon hij echt niet geloven dat hij een psychoten moordenaar was. Ze hadden het altijd wel goed met elkaar kunnen vinden. Veel tijd samen met sporten door gebracht. Ze waren goed bevriend geweest, natuurlijk lang niet zo goed als Vince en zijn buddy. Die hadden alle vreselijke dingen samen mee gemaakt, maar ook veel lol gehad. En stomme dingen uit gehaald, bijvoorbeeld LVT (Leuk Voor Thuis) dingen mee genomen. Vaak op vakantie geweest en veel meiden versierd. Zo gehete TOR’en(tijdelijke orgasme reservoirs).

Alweer werd de kerel, die meer op een kledingskast leek, uit zijn gedachten gehaald door de woorden van Dante. Aandachtig en bedachtzaam luisterde hij naar wat het joch had te vertellen. Ook al was Dante bijna even oud als was als Vince voelde hij toch wel een bepaald verantwoordelijkheids gevoel, misschien omdat hij hoger in rang was ? En gewend was zorg voor zijn soldaten te hebben en ze natuurlijk uit te kafferen en terecht te wijzen wanneer dat nodig was. Dante had misschien wel in zijn peleton of zelfs sectie. Maar het joch moest natuurlijk zijn eigen toekomst verpesten, op een leeftijd van 11 kon hij natuurlijk niet de gevolgen in zien. Maar het was ergens ook angst aanjagend dat iemand op die leeftijd aan moord dacht en het ook uitvoerde. Kinderen van die leeftijd speelde bijna allemaal wel eens een keer oorlogje me nep geweren. Maar ze hadden geen besef van dood, je moest 100 seconden stil liggen en dan kon je weer opstaan. Dat was dood, Vince had het spelletje ook veel gespeeld zonder er meer bij na te denken. Hij had niet door wat zijn vader mee maakte met echte kogels en echte dood. Nu wist hij wat het wel betekende. Wist Dante op die leeftijd al wat dood nu echt was, of had hij gedacht dat zijn slachtoffer gewoon na een tijdje weer opstond ? Al die vragen spookte door zijn hoofd maar vragen deed hij niet. Eerst wou hij het hele verhaal weten en waarschijnlijk moest hij het even laten bezinken. Het klonk best vreemd dat de jongen niet de gevolgen er van wist, maar leven op de dag wist Vince alles van af. Tijdens zijn missies was hij ook vaak de datum/ dag kwijt geweest. Alleen omdat hij op de dag leefde, sliep wanneer hij kon slapen, at wanneer hij kon eten. Want misschien was dat wel de laatste keer voor een paar dagen, als ze het veld in gingen hadden ze vaak niet de tijd om te slapen. En de ratsoenen waren voedzaam maar eetbaar zeker niet. Niet wetend wat hij erop moest zeggen trok hij toch maar bedachtzaam zijn mond open, denkend aan de leeftijd van Dante op zijn eerste moord. Het was meer nieuwsgierigheid over hoe die jongen over de dood had gedacht, over de reden zouden ze het niet hebben want dat was iets wat Vince helemaal niet aanging. “Op die leeftijd was de dood voor mij als een spelletje, paf je bent dood, 100 seconden wachten en je mocht weer opstaan. Geen flauw idee dat het definitief was. En aangezien je zei dat je de gevolgen niet kon schelen, vraag ik me af wist jij dat dood…nou gewoon echt dood was. “ Zijn stem klonk iets minder star, maar sprak nog steeds gezag uit. Vragend keek hij de jongen aan, Dante had intresten bij hem op gewekt .