Oh, hello.. [Voor de kannibaal]

Onderwerp: Oh, hello.. [Voor de kannibaal] zo dec 04, 2011 7:24 am

Melanie zuchtte eens zachtjes, ze zette haar spiegel neer, die ze mee had genomen, want natuurlijk, overbodige luxe was er niet, dat was wat de toezichthouder zei. Een spiegel is nodig, niet overbodig, hoe kon ze anders haar make-up doen, nee hoor, ze was geen ijdeltutje, maar make-up was toch helemaal niet zo erg. Ze pakte snel haar haarband, en deed haar haren naar achteren. Daarna pakte ze snel haar mascara en oogschaduw en alles. Haar oogschaduw beston uit neutrale huidskleurtinten, die erg mooi stonden, ook al was er bijna niks te zien. Ze pakte de kleur die het dichts bij haar huidskleur was, en bracht het aan over haar ooglid, tot aan haar wenkbrauw, toen pakte ze de lichtste tint, die één tint lichter was om te highlighten, daarna pakte ze de bruine tint en bracht ze het aan in haar buitenste oogjhoeken, waarna ze het naar binnen uitveegde, zodat het wat vervaagde. Mooi zo, er was bijna niks van te zien, daar hield ze van. Toch zag je het een beetje als je naar haar ogen keek. Ze pakte wat poeder en bracht een klein beetje aan, door haar droge huid had ze bijna nooit puisten, en ze was nu ook puistrvij,ze werkte de oneffenheden alleen een beetje weg, en zorgde ervoor dat het er nog steeds gewoon naturel uitzag. Daarna streek ze met het borsteltje van de mascara over haar lange wimpers, en doordat ze goede, en best dure mascara had klonterde het niet. Iets wat perfect paste bij het naturel uiterlijk. Het was ochtend, en ze zat dus nog in haar pyama, maar ze maakte zich altijd eerst op, voordat ze zich omkleedde, zo kon haar kleding niet vuil worden als ze iets liet vallen. Ze keek in haar kast, en pakte daar ene kort broekje uit, met een leuk bloesje. En in een mum van tijd was ze aangekleed, hmm, een kort broekje, en dat topje, was het niet te strak, ze kwam er best wel dik in uit he? Tenminste, dat is wat zij zag, andere mensen zouden een enorm dun meisje zien. Ze zuchtte en liet het maar zo, snel trok ze haar simpele lage schoenen aan over de enkelkousjes, waarvan eentje groen was, end e andere felroze. Ja, vaak kon ze niet twee dezelfde sokken vinden, en loste ze het zo op. Twee kleuren, die best leuk bij elkaar stonden, en bij haar outfit, wat niet moeilijk was, want haar topje was zwart, en haar broekje was jeans. En klaar is kees. Ze zuchtte even en moest nog maar één ding doen nu, haar haar. Dan was ze klaar met haar uiterlijk, in totaal deed ze 15 minuutjes over dit alles, en dan nog douchen enzo, ongeveer een half uur over heel haar uiterlijk, dat vond ze helemaal niet lang. Ze kamde haar haren naar achteren, pakte van voor een pluk haar, terwijl de rest alweer weg viel, en begon te vlechten. Al snel maakte ze het naar achteren vast met een speldje en het zag er weer leuk uit. Ze schudde even lichtjes met haar haren zodat het weer allemaal lekker nonchalant viel en keek kort in de make-up spiegel, die ze had gekocht in de Target, het was de grootste maat, maar nog steeds klein als je hem als gewone spiegel moest gebruiken. Maar ze zag er goed uit, haar uiterlijk was in orde, en ze kon al opruimen. Ze ruimde alles op, haar kleren die rommelig in haar kast lagen legde ze weer mooi neer, haar make-up weg, en alles, haar bed legde ze mooi dicht en het zag er weer goed uit. Met een neutrale geurverfrisser spoot ze één keer en ze zette het kleine spuitbusje weer weg, het raam zette ze op kiep en ze zuchtte tevreden, het zag er weer goed uit. Opeens vloog de deur open, er stond een meisje, en daarachter een man die haar waarschijnlijk de weg had gewezen, en gelukkig snel weg zou gaan. ‘Hoi.’ Zei ze vriendelijk tegen het meisje. Daarmee had ze geen problemen, daarmee kon ze zo veel praten tot ze erbij neerviel, maar ze was dus ook niet bang voor hen, anders zou ze nu ook enorm vervelend doen. Ze keek naar de kopie van alles wat zij had. Het bes dat er precies hetzelfde uitzag, de kast die ook even saai was, en de wasbak die er even grauw uitzag. ‘Nou, je ziet wel waar ej jouw spullen kunt laten he.’ Zei ze en ze glimlachte even. Misschien kon ze zeggen dat ze het meisje even hielp, als ze hara kwamen halen voor het eten, met wat geluk had het meisje al gegeten, en hoefde die dus niet meer te eten. Ze kwamen ook niet iedereen halen om te eten, alleen de mensen die een eetstoornis hadden, en haar, ja, ze bleef er nog steeds bij dat ze niet tot de groep van kinderen met anorexia behoorde.

Onderwerp: Re: Oh, hello.. [Voor de kannibaal] di dec 06, 2011 9:45 am

Haar hoofd bonsde. Ging mee met het ritme van haar hartslag, die weer in hetzelfde ritme bonsde als haar echoënde voetstappen; weerkaatsend tegen de koude muren van een eindeloos klinkende hal. Het was koud. De haartjes op haar blote armen stonden overeind van een kilte die er niet was. Het voelde raar aan. Alsof ze vast zat in een gloedhete sauna en op hetzelfde moment doodvroor. Het hoorde niet zo te zijn net als deze wereld die niet zo hoorde te zijn. Hij was te groot om mensen in verschillende vakjes te plaatsen, te zeggen wat normaal en wat niet normaal was. En dan was er nog 'het geval Fáwn', correct geciteerd uit een gesprek waar ze nota bene zelf bij aanwezig was geweest. De noobs. Slechts simpele zielen die mentaal nooit verder zouden komen. Ze haatte ze: Imbecielen die niet begrepen hoe het zou moeten...- Hoe het zou kúnnen zijn. Simpelweg de man met de luidste stem volgend.
Ergens vroeg ze zich af waarom ze geblinddoekt was, maar dat zou slechts nóg een punt zijn om aan haar need-to-ask list zijn. Bovendien kon zelfs háar instinct haar vertellen dat het twee paar sterke handen links en rechts om haar bovenarmen de bloedsomloop zo'n beetje afsloot. Maar ach, wat was nog echt 'raar' te noemen na het leven wat ze tot nu toe geleid had? Alleen al het feit dat diezelfde handen geen poging deden tot wurgen, viel haar mee.
Ze was niet dom, achterlijk of hersendood. Ze kon nádenken. Het voelde alleen alsof niemand in deze verdoemde wereld zich daar godverdomme bewust van was. En het maakte haar ziek van walging.

De voetstappen hielden stil - werd zich plotseling bewust dat er nog meer mensen achter haar liepen - en na iets van vijf seconden ook de echo’s. Pas wanneer het eruit gehaald werd besefte ze dat er iets in haar mond had gezeten wat haar het praten had ontnomen. hehe, ze dachten dat ze zou gillen? Stelletje cliniclowns. Het masker wat haar zicht ontnomen had, werd afgedaan waardoor haar oog direct viel op een ijzeren hendel in een ijzeren deur met een ijzeren slot in een ijzeren gang waarin nog meer ijzeren hendels en ijzeren sloten in ijzeren deuren waren. Net wanneer ze haar blik verder de wellicht van ijzer(en) gang in wilde werken ging, werd de deur voor haar neus open gegooid en maakte een duw in haar rug erg subtiel duidelijk dat dít háar kamer zou zijn. ‘OÍ~! Een beetje rustig aan, mon fella's.’ In een reflex gleed haar hand voor haar ogen tegen het plotselinge licht. Met een overduidelijk bezwaarlijke blik keek ze om toen de deur zonder verdere reactie met een bons dicht gegooid werd.
‘GHAGHA, sorry! Volgende keer beter!’ Gedempt gelach steeg op vanbuiten de deur. ‘Hehe.’ Met pijnlijk opgetrokken mondhoeken wreef ze met beide handen over haar bovenarmen, alsof het de pijn zou verzachten. Keek vervolgens om naar het meisje wat daar voor haar gevoel nonchalant haar kast aan het opruimen was. ‘Is dat hun subtiele manier om te zeggen: Die zien we nooit meer te'rug!'?’ Een diepe zucht ontsnapte uit haar keel terwijl ze zonder op te kijken op het bed neer plofte en het zowat lege tasje tussen haar benen dropte. Een plots leeg gevoel overrompelde haar. Serieus. Welke spullen?
Het moment dat ze deze kamer betrad hadden er weer eens rare gedachtes door haar geest heen gesjeesd. Onduidelijk, onleesbaar, maar desondanks voelde ze wat ze wilde. Met twee handen zette ze zich af van het bed, werd wat duizelig in haar hoofd waardoor het even duurde voordat ze haar stabiliteit hervonden had. Zette vervolgens een paar stappen richting het onschuldige kind. ‘Aangenaam kennis te maken~ Hwwzz.’ Ze stak haar hand uit, net als het meisje. Nam de zachte handgroet aan, maar pakte haar hand plotseling strakker vast, trok hem zonder aarzeling naar haar mond en zette haar tanden erin.
Kwijl druppelde langs de arm naar beneden. Hmzz... Normaal gesproken voelde dit... anders. o3o Ze opende haar mond extra wijd en - ‘Raawr~’ - hapte in haar arm. Hawrr... Weer niks, geen bloed. Geen kick. ‘RÁÁÁÅWWR.’ Nog een paar keer herhaalde ze dit proces totdat ze het opgaf. Ze trok haar hoofd ongegeneerd terug en keek met haar teleurgestelde goudbruine ogen op waarna chagrijnige klanken haar mond verlieten. ‘Oi... Zit er iets in mijn mond?’ Als een verslagen leeuw sperde ze haar mond zo wijd open als ze kon. ‘GIEÉHWAAHS? Misheentushehmijhtandeh?’ WatchehackFawnwantsNomnomnom. ó.ò

Onderwerp: Re: Oh, hello.. [Voor de kannibaal] wo dec 07, 2011 9:06 am

Melanie’s blik was even met afschuw op de mannen gevestigd, een rilling liep langs haar rug, en dat was niet alleen door de kille sfeer die hier altijd had gehangen, ze moest gewoon niks van die twee mannen daar. Maar al snel veranderde haar blik en keek ze naar het meisje. ‘Soort van, je went er wel aan.’ Zei Melanie na de woorden van het meisje. Melanie zat hier nu al een tijdje, en had al vaak genoeg panisch op de grond gelegen, was weggerend voor de bewakers, en had hun al flink wat pijn bezorgd. Maar dat was allemaal uit haar angst, zo had ze één keer een bewaker gebeten, zodat die haar los zou laten. Zelf was ze er wel van gevallen, en daarna kwam ze terecht in de isoleercel, maar ja, wat hier gebeurd, zie je nergens anders. Tenminste, zij had het nog nergens anders gezien. Ze hadden haar helemaal panisch gemaakt een keer, zodat ze zou eten, dat doe je toch niet. Ze zag dat het meisje zich neerplofte op het bed en het tasje daar ook liet liggen. Zelf legde ze nog snel wat spulletjes netjes weg en ze draaide zich om. Hopend dat degene waarmee ze vanaf nu een kamer deelde een beetje aardig was, en niet bitchie of zo, daar kon ze echt niet tegen. Een glimlach stond op haar gezicht, en ze zag hoe het meisje opstond. En haar hand uitstak, maar haar naam nog niet zei. ‘Ik ben Melanie.’ Ze ze toen maar en ze pakte de hand aan, ze vond haar een tikkeltje raar, maar ja, wie was dat niet hier. Mensen vonden haar soms gek door haar ‘onverklaarbare’ angst voor het mannelijke geslacht. Maar die mensen wisten niet wat er in haar hoofd afspeelde. ‘Waarvoor zit je hier?’ vroeg ze en ze wou haar hand langzaam terugtrekken. Maar opeens verstevigde de grip op haar hand en trok het meisje haar arm richting haar toe. Verward deed Melanie even niets, tot ze een bepaalde druk voelde op haar arm, zoals je voelde ams iemand je beet, hard beet. ‘Ieepp.’ Een gilletje kwam uit Melanie haar mond, want de druk van de tanden was wel degelijk te voelen. Maar iets verzachtte het. Nog een keer zette het meisje haar tanden in Melanie haar arm. Terwijl Melanie die probeerde weg te trekken. En uiteindelijk liet het meisje los. Even was Melanie stil, kannibalisme, nog nooit gezien, wel van gehoord, maar nog nooit meegemaakt. Opeens vroeg het meisje of er iets in haar mond zat, Melanie, die het wel begreep, iedereen hier had iets, zij kon er weinig tot helemaal niks aan doen dat ze dit had, keek in haar mond, die het meisje wijd opensperde. ‘Ik denk.. Ja, er zitten rubbertjes.’ Zei Melanie, en ze wreef even over haar arm. Nou, ze was niet bitchie of zo geweest, alleen een klein ongelukje, en het was vast niet gemeen bedoeld, dus Melanie liet het maar voor wat het was, hoewel ze nog wel een nadruk op haar arm voelde. ‘Ik denk dat we zo gaan eten hoor.’ Zei ze, voor de grap en ze lachte eens zachtjes. Even was het stil, tot Melanie weer begon te praten ‘Zeg, keken ze jou ook zo raar aan?’ vroeg ze, terwijl ze op haar eigen bed ging zitten. Ze keek naar het meisje en trok haar knieën op, waarna ze haar armen eromheen sloeg. ‘De dorpelingen, ze denken volgens mij dat we ons verstand kwijt zijn.’ Zei ze. Maar al snel werd haar zachtere stem vrolijker en zei ze ‘Ik heb de bewaker hier ene keer gebeten, hij had me opgepakt, en wou me niet neerzetten, dus toen beet ik hem, maar niet echt voor het vlees of zo.’ Zei ze, ze lulde maar wat over iets best stoms. Maar het had wel geholpen, de bewaker had haar geschrokken losgelaten. Ze keek even naar het meisje, en in haar hoofd begon ze al plannen te maken om het best mogelijk te vermijden dat ze moest eten. Alleen al bij de gedachte aan dat ze moest eten werd ze niet goed Als ze nog ging eten, knapte ze ene keer, zo dik was ze, tenminste dat vond ze.

» Crazy Bitch.. [Voor Mees Engerd Kees]