Crazy Bitch.. [Voor Mees Engerd Kees]

Onderwerp: Crazy Bitch.. [Voor Mees Engerd Kees] zo dec 04, 2011 3:16 am

Kwaad gooide Melanie haar bord met eten aan de kant. Ze keek de vrouw voor haar kwaad aan. ‘Wat ben ik, een soort van anorexiakind ofzo, doe niet gek wijf.’ Riep ze woest. De vrouw antwoordde met ‘Ja, dat ben je, en ik denk dat ik nog steeds mevrouw ben, en niet wijf.’ Sinds ze hier zat had Melanie nogal een kort lontje gekregen, alles irriteerde haar hier. Ze wou zich omdraaien en weglopen om ongelukken te voorkomen, maar de vrouw pakte haar schouder vast en draaide haar met een ruk om. ‘Handen thuis gek wijf’ schreeuwde Melanie en ze gaf de vrouw een harde klap in het gezicht. Iets wat ze beter niet had gedaan, want voor ze het wist ging haar kwade bui over in een angstige bui, ze zag al een man op haar afkomen, iets waar ze echt enorm bang voor was. Hardhandig werd ze vastgepakt terwijl ze schreeuwde en zich zwaar probeerde te maken om op de grond te gaan zitten, hopend dat de man haar niet omhoog kreeg. Maar met één simpele zwaai had de man haar over de schouder, ze schopte en ze sloeg en ze snikte uit angst. Het was niet dat ze bang was om naar haar kamer te gaan, maar ze was bang om het feit dat die man haar naar haar kamer bracht, dat vond ze juist het enge. ‘Alsjeblieft, laat me los, sorry, ik eet wel wat, ik doe het nooit meer.’ Schreeuwde ze, lichtjes snikkend. Maar het hielp niks, totdat ze op iets kwam, iets wat onverwacht zou zijn voor de man, aangezien zij het nog nooit had gedaan, ze beet hem hard in zijn hand waardoor de man losliet en zij viel, ze wou wegrennen maar de man greep haar, waardoor ze achteruit trapte, best hard, en recht op zijn speciale plekje. Weer liet de man los en ze kwam deze keer op haar beide benen terecht, niet dat ze veel tijd had, want daar kwamen al twee mannen aan die het geschreeuw al hadden gehoord, van de man. Ze pakten haar op en de angst overviel haar, maar nu gingen ze de andere richting uit. Ze gingen naar de isoleercellen, ‘Nee, alsjeblieft, ik, ik.’ zei ze, ze kon nog wel eens drama van dingen maken, maar door de angst voor de mannen en door het hele gebeuren ging dat vanzelf. Ze werd in een isoleercel gezet en zag de mannen weg gaan. Ze zuchtte even en veegde haar tranen weg, waardoor haar mascara nog meer uitgewreven werd. Ze wist niet of het mocht, maar opmaken hoorde bij haar dagelijkse routine en dat ging ze niet veranderen. Even was het stil en rustig, ze had de tijd om te bedaren en rust te krijgen. Maar toen de deur open ging keek ze weer oplettend wie eraan kwam. Een grote man -die bij de bewakers hoorde, ja bewakers, zo noemde zij het tenminste, ze leken niet op hulpverlensers ofzo- kwam binnen en de angst was van haar gezicht te lezen. Maar ze sprak zichzelf aan, in haar hoofd en de angstige blik ging weg, de deuren gingen weer dicht en er stond nog een patient. Niet dat ze er veel aandacht aan gaf, ze vond het alleen maar vervelend de laatste tijd, dan moest ze zich aanpassen, wou ze huilen, kon het niet, wou ze uitflippen kon het niet, wou ze in zichzelf praten, kon het ook niet, niks kon met andere mensen erbij. Ze zuchtte even en keek naar de muren, maar dat maakte het alleen maar ellendiger, toen trok ze haar knieën op, sloeg ze haar handen eromheen, en legde ze haar hoofd tegen haar knieën aan. Zo, nu maar hopen dat de andere patient niet zou beginnen te praten, want daar ging haar rust dan.

-Voor Mees Engerd Kees-

Onderwerp: Re: Crazy Bitch.. [Voor Mees Engerd Kees] zo dec 04, 2011 5:22 am

Verdomme, waar was hij beland? Toen hij hardhandig de auto werd uitgetrokken moest hij zijn kiezen op elkaar klemmen om niet een enomre mep uit te delen. Een lage grom verliet zijn keelgat. Hij moest zijn groene ogen dichtknijpen tegen het fletse winterzonnetje. Langzaam opende hij ze weer, terwijl de lompe bewakers zijn weinige bagage uit de auto tilden. Het eerste wat hem opviel was de grijze kleur. Werkelijk alles in de omgeving was grijs, was grauw. Een kerklok begon hard te luiden, alsof hij zijn aanwezigheid duidelijk wilde maken en de argeloze dorpsbewoners wilde waarschuwen voor hem. Het monster. Degene die zomaar iemand aan kon vallen. Hij werd ruw bij zijn arem gepakt, tegenstribbelen had geen zin. Zijn hart ging onder zijn borstkas tekeer. Dat deed het altijd als er een woede aanval aan zat te komen. Hij werd een grijs, kollosaal gebouw wat zo uit de tweede wereldoorlog leek te komen binnengebracht. In zijn hoofd ging alles tekeer, een stortvloed van adrenaline. Pure haat weerscheen in zijn heldere groene ogen. Zijn ademhaling ging snel, veel te snel. Zijn ledematen begonnen te trillen terwijl ze bij een balie kwamen. Een vrouw met een grijze knot op haar hoofd en een chagrijnige trek rond haar droge lippen vroeg wat aan hem. Hij hoorde het niet, wilde het niet horen. Ze tikte wat in op een computer. Éen van de bewakers tilde zijn kin omhoog, zodat zijn gezicht zichtbaar werd. Het schuim stond haast op zijn lippen, het trillen begon weer wat af te zakken. Als hij nu vrij zijn armen kon bewegen zou hij alles aan gort slaan, ookal sloeg hij zijn handen tot bloedens toe. Maar helaas waren de bewakers wat sterker. Het enige wat hij doen was hangen in de armen van de twee mannen, met zijn hoofd omlaag. Na nog wat getyp op de computer werd hij weer meegesleurd. Een lange gang door, waar het stonk naar lijken - ja, serieus - , en weer naar links. Geen straaltje daglicht viel door de muffe, met stof bedekte raampjes. Een slot werd krakend opengedraaid, een deur werd opengemaakt. Hij werd naar binnen gegooid. Ga maar even afkoelen, waren de bevelende woorden. Een tijdje bleef hij stil op de grond liggen, zijn wang op de koude vloer. Zijn armen deden pijn van het getrek en gesjor. Hoe lang hij daar lag, wist hij niet. Uren, zo voelde het. Langzaam kwam hij overeind. Zijn halflange bruien haar waarin een oranje gloed weerscheen hing warrig voor zijn ogen. Het trillen was gestopt, maar in zijn hoofd bleef het kapot gaan. Hij moest alles even beseffen. Het was donker in de muffe ruimte, maar hij hoorde de ademhaling van iemand vlak bij zich. Langzaam werkte hij zich tegen de muur aan, sloeg zijn handen om zijn knieën. Zijn oog viel op een meisje met lang, zwart haar. Haar mascara was uitgelopen, had ze gehuild? Het leek net alsof ze bang keek, maar dat kon ook verbeelding zijn. Na een tijdje niks gezegd te hebben, schraapte hij zijn keel en zei'Hoi'. Zijn stem klonk zacht, klonk kwetsbaar.

Onderwerp: Re: Crazy Bitch.. [Voor Mees Engerd Kees] zo dec 04, 2011 6:34 am

Haar gezicht was een beetje te zien, maar ze keek vooral naar beneden, met haar ogen gesloten, ze hield van de rust hier, maar haatte het om te zien hoe de isoleercellen hetzelfde waren, elke muur, elke vloertegel, alles zag er precies hetzelfde uit, en moest het een enorme ruimte zijn, met muren en al, dan zou je zeker verdwijnen. Ze wou kijken wie er in de ruimte bij haar zat, maar was bang om het gezicht van een jonge te zien, en er bang van te worden. Ze veegde eens onder haar ogen om het zwarte een beetje weg te vegen, en na een tijdje hoorde ze een stem. Vanbuiten liet ze er niet veel van zien, daar deed ze goed haar best voor, maar vanbinnen schrok ze wel even om te horen dat er een jongen tegen haar sprak. En ze samen alleen in een best kleine ruimte zaten. Als een jongen haar aanraakte, ook al was het maar een hand geven of zo dan werd ze panisch, en als ze met een jongen praatte vond ze het ook al eng. Ook het feit dat ze nu samen in een kleinere ruimte zaten maakte haar lichtelijk bang. Ze slikte even, wat je niet echt merkte en het duurde even voordat ze op zijn simpele ‘hoi’ antwoordde. Maar hij had wel gepraat met een zachte stem, die ergens ook wel wat gekwetst leek. Het stelde haar dus al gerust dat de stem niet zo hard was als die van de bewakers of sommige jongens die altijd zo stoer wouden doen. ‘Hoi.’ Zei ze dan ook maar na een tijdje. Haar blik was op de deur gericht, waar normaal om de zoveel seconde iemand voorbij zou lopen, dat was ook nog een geruststelling. Moest er iets gebeuren, waren de bewakers er nog. Ze wachtte af tot het licht dat van de deur kwam verduisterd werd, maar het gebeurde niet. Huh, wat was dat nu. Ze stond in een snelle en makkelijke beweging op en liep richting de deur. Ze ging op haar tenen staan en keek door hert raampje van de deur. Ze hield zich vast aan de, kleine paaltjes die er stonden, in plaats van glas, zo konden de patiënten zich niet verwonden. Hij was vast koffie halen, haar blik verstrakte, maar dat was niet te zien alleen de achterkant van haar veels te dunne lichaam was te zien voor de jongen. Maar, dat betekende, als hij lang genoeg wegbleef, en de jongen viel haar aan, of zo, je weet maar nooit, dan zou de bewaker haar niet kunnen helpen. Even staarde ze voor zichzelf uit, en zag ze niet meer wat er voor haar ogen gebeurde, daardoor ook dat ze zich rot schrok toen een man voor haar neus stond en haar door de paaltjes heen aan keek. Om vervolgens heel droog te zeggen ‘Wat ben jij bezig?’ Ze schrok zich rot en liet een klein gilletje horen, vloog daarna naar achteren, de kleine paaltjes ad ze niet meer vast en ze kwam met een klap neer op de grond. Even bleef de man kijken, maar toen Melanie weer opstond, met een klein beetje moeite, en nergens bloedde of zo, liep hij weer verder. Ze had zich ook niet echt pijn gedaan, alleen was ze zich wel rot geschrokken, het was net als.. Als haar vader die midden in de nacht opeens voor haar bed stond waardoor ze wakker werd. Ze wuifde die gedachte weg, hij was hier niet, en de mensen hier waren zo gelovig, ze zouden zoiets niet doen, nee toch? Melanie liep terug naar de hoek van de kamer waar ze de hele tijd gezeten had en ging weer op dezelfde manier zitten als net. ‘Ik ben Melanie trouwens.’ Zei ze nonchalant, om de vervelende stilte te verbreken. De eerste keer sinds ze hier was vond ze een stilte vervelend, raar. Het klonk waarschijnlijk best dom zo. Eerst was ze heel lang stil geweest, voor ze uiteindelijk hoi zei, daarna schrok ze zich rot, gilde ze, viel ze, liep ze terug en zei ze opeens hoe ze heette. Ach ja, iedereen was hier wel een beetje raar, maar ze was niet mentaal gestoord of zo, ze zat hier omdat ze iets niet durfde te zeggen en dus ‘onverklaarbaar’ bang voor het mannelijke geslacht was. Ow ja, en omdat bepaalde mensen haar te dun vonden, wat waren die mensen scheel, het vet blubberde ervan af bij haar. Ze was 169 cm lang en woog 39, dat was veel te veel! En die kilo’s gingen er ook echt wel af, maakte niet uit wat de mensen zeiden. ‘Zit je hier al lang trouwens?’ vroeg ze opeens weer nonchalant, totdat ze merkte dat het een jongen was waarmee ze praatte. Door wat er gebeurd was, was ze het even vergeten. Haar hart begon sneller te kloppen, van de angst en ze wachtte af wat de jongen zei, uit zichzelf praten zou er niet meer inzitten hoor, alleen als mensen iets vroegen. Want straks werd hij kwaad als ze niet op zijn vragen beantwoorden.

-Ja, het was van noodzaka datz e even zoiets deed.-[/font]

» ~Mees Grice.
» Oh, hello.. [Voor de kannibaal]
» I'm not crazy
» CRAZY-Topic. :3
» It drives me crazy!