Taking over me.

Iris was hier al een paar dagen. Sinds dien had ze zich niet laten zien aan andere. Ze was namelijk een terug getrokken meisje. Maar ook was ze stil en verlegen. Je zou denken dat die karakter eigenschappen helemaal niet bij een ziekte hoort. Maar helaas was dat wel zo. Ze was gek zoals haar ouders dat zeiden. Oké ze was vroeger anders. Toen ze een jaar of negen, tien was. Was ze een stuk vrolijker. Ze was niet verlegen. Ze was best druk en vroeg veel om aandacht door te zingen te dansen en voor te lezen. Dat deed ze graag. Maar alles veranderde toen 'tante' Sandra bij hen in kwam wonen. Het was niet echt familie van haar. Het was een vriendin van haar moeder. Maar ze moest haar tante noemen.
Die ene nacht dat 'tante' Sandra op moest passen had haar veranderd. Ze deed handelingen bij haar die niet hoorden. Nu hoor ik jullie wel denken dat een vrouw dat niet doet. Maar ja dat deed ze wel. Het ging een tijd door. Ze dacht dat dat hoorde. Dat iedere 'tante' dat deed. Tot dat ze voorlichting kregen op school. Ze was een jaar of 12, 13. Toen ze eenmaal hoorde dat het niet hoorde dat het zelf verboden was. Toen was ze naar haar ouders gestapt naar lange aarzeling. Ze was toen al veranderd. Maar haar ouders geloofde haar niet. Zeiden dat ze gek was. Van het een kwam het ander en drie jaar later zat ze hier. Ze was niet gek. Ze was misbruikt en daarom was ze zo. Ze kon niet geloven dat ze sps.
Dat kon gewoon niet.

Hoofd schuddend liep ze naar buiten. Ze keek om haar heen en zag best veel bewakers. En een voor een keken ze haar naar. Dat kon ze gewoon voelen om de een of andere manier.
Iris trok de mouwen naar beneden. Ook sneed ze zich zelf omdat ze haar emoties niet kon uiten. Het was fijn als ze de pijn in haar lichaam voelde. Maar je kon het niet aan haar zien. Aangezien ze in haar boven benen sneed in op haar buik. Er was genoeg plaats. Ze maakte ze niet lang. Nee hele kleine sneetjes maakte ze. Dan drukte ze nog eens op de huid er naar zodat het bloed sneller ging stromen. Dan voelde ze de gevoelens weg varen. Meestal had ze dan het gevoel als of ze high was. Ze had dan een licht gevoel in haar hoofd en de eerste paar uren was haar lichaam gevoelig. Ze hoefde dan maar wat te doen of ze voelde prikkelingen die ze anders nooit voelde. Het was als een drugs voor haar geworden. Ze was er verslaafd aan geraakt. Iris zuchtte een keer en liep naar de hooischuur. Daar ging ze naar binnen. Terwijl ze om haar heen keek zag ze een goed plekje waar ze ging zitten.
Ze plofte neer en pakte een boek dat in haar tas zat. Het boek hete voor ik dood ga. het ging over de 16 jarig meisje Tessa die wist dat ze de 17 niet zou halen. Ze heeft een lijst van 10 dingen wat ze wil doen voor dat ze dood gaat en die maakt ze ook. Het was eigenlijk een verkeerd boek voor haar. Aangezien ze er misschien emotioneel van werd. Maar dat boeide haar niet.

-open-

Alex liep rond. Hij zag veel bewakers rondlopen, maar liever kwam hij daar niet bij in de buurt. Hij wou niet weten wat ze zouden doen. Eigenlijk was hij op zoek naar een plekje waar hij rustig kon zitten. Hij had een acoustische gitaar in handen en wou eigenlijk een nieuw nummer schrijven. Hij had eigenlijk best wat inspiratie. Misschien zou het hem wat vrolijker maken na alles wat er gebeurd was. Hij liep wat rond maar kon niets vinden waar het lekker rustig en stil was, en waar waarschijnlijk geen bewakers zouden zijn. Hij liep het huis uit en begon zijn zoektocht over het terrein. Op een gegeven moment kwam hij bij een hooischuur uit. Nieuwsgierig liep hij naar binnen toe en zag dat het vol lag met hooibalen. Hij klom een stukje omhoog en plofte in het hooi neer. Hij had alleen niet gezien dat er ook al een meisje lag, in het hooi, een stukje verderop. Zachtjes begon Alex op zijn gitaar te pingelen en hij zong wat. Sing me to sleep, I'll see you in my dreams, waiting to say, "I miss you. I'm so sorry." De tranen stroomden onderhand over zijn wangen heen, maar ondanks dat glimlachte hij toch. Hij had een refrein. Eventjes legde hij de gitaar weg om zijn tranen weg te vegen, maar speelde toen toch weer wat verder. Een tekst verzon hij later wel.

Iris was zo in het boek verdiept dat ze niet hoorde dat er iemand aan kwam. Ze hoorde plots iets. Verschrikt sloeg ze het boek dicht en bleef zitten. Moest ze kijken? Of niet? Iris bleef zitten. Maar wou toch weten wat het was. Ze kroop wat naar voren en keek om het hoekje. Maar ze kon niemand vinden. Daarna kroop ze weer naar achteren en probeerde over de hooibalen heen te kijken die naast haar stond. Maar ze waren te groot. Iris kroop nog verder naar achteren en viel op de grond. Ze wilde vloeken maar hield zich in. Straks hoorde de persoon haar en dan? Ze wou alleen zijn. Iris kroop over de grond heen en zag plots iemand zitten. Snel kroop ze weer terug. Ze ging met haar rug tegen de hooibaal zitten en luisterde naar zijn stem. Het klonk goed moest ze bekennen. Maar het liefst was ze weg. Maar dat kon niet. Want dan zou die persoon haar zien en misschien wel tegen houden en dan moest ze praten en dat wou ze niet. Iris keek om het hoekje heen en bekeek de jongen. Al snel trok ze haar hoofd weer terug. Weetje ze ging hier gewoon net ze lang wachten tot dat de jongen weg was.


-Sorry voor late reactie-

Alex speelde verder. Op een gegeven moment legde hij zijn gitaar even aan de kant en ging hij achterover liggen. Waarom had hij het gevoel dat hij hier niet alleen was? Dat hij hier niet gewenst was? Ineens hoorde hij wat geritsel. Verbaasd keek hij op. Er was niets te zien. Hij ging weer liggen. Het was hier heerlijk rustig. Hij ademde eens diep uit en sloot zijn ogen. Hij strekte zijn hand uit naar zijn gitaar en zijn hand sloot om de hals. Met een glimlach trok hij het ding naar zich toe en met zijn ogen begon hij weer wat te spelen en te zingen. Hij wou graag alleen hier blijven, maar iemand om mee te praten zou ook niet mis zijn. Éen iemand maar. Alex was bang dat het te druk zou worden hier. Dan zou hij zich opgelaten gaan voelen en weglopen, zoals altijd. Even dacht hij terug aan vroeger, toen hij met zijn bandje optredens deed en fans ontmoette... Een traan liep over zijn wang. Ooit zou hij teruggaan. Terug naar zijn vrienden en de band doorzetten.

Dave rende binnen de hooischuur. De rust, eindelijk. Tot hij zich omdraaide en twee mensen zag zitten. De ene was een jongen die huilend gitaarspeelde. Het andere was een meisje. Met lang bruin haar, die bezig was in haar boek. Hij wilde zich omdraaide en kneep zijn ogen een beetje samen, maar ging toch maar zitten. Even wreef hij door zijn haar, en daarna deed hij zijn leren jack uit. Hij luisterde naar het gepingel. Wilde die jongen aandacht van dat meisje? Hij was best verbaasd want eigenlijk wilde David niets. Zijn felle ogen gleden naar het meisje. Na een tijdje wilde hij wat zeggen, maar die grote brok in zijn keel ging niet weg. Waarom was het altijd zo moeilijk om een gesprek aan te knopen? Dave zuchtte diep, en daarna kwamen de woorden gemakkelijker uit zijn mond. 'Tja.. uhmm. okee. Pff. Ik ben David. Noem me liever Dave. Hoi.' oeps. Dat klonk nogal verkeerd. Alsof het misschien de verkeerde kant op stond. Maar ze wisten de informatie tenminste. Hij keek naar beneden, en friemelde aan het stro. Hij ging erin liggen, en kroop bij elkaar. Zijn haar zat nu vol met stro. Hij glimlachte lief. In praten was hij slecht, maar hij was een lieve jongen, volgens iedereen. Toch?

Iris keek toe hoe de jongen ging liggen. Wat zou er met hem aan de hand zijn. Zou ze naar hem toe gaan? Nee dat ging ze niet doen. Iris bleef maar kijken en luisterde naar de muziek die hij maakte. Zag ze daar nu een traan? Of leek dat nou zo? Iris schudde haar hoofd en trok zich weer terug. Ze legde haar hoofd tegen de hooibaal en keek om toen ze iemand naar binnen hoorde rennen. Lekker was dat. Kon ze nu zeker weten niet meer weg komen. Iris keek toe hoe de jongen zijn jack uit deed. Iris keek snel weg en keek naar haar handen. Iris keek weer terug naar de jongen die er net bij was gekomen. Ze zag hoe hij naar haar keek en ze kreeg er de kriebels van. Maar ze keek niet weg. Ook al kreeg ze last van haar nek. 'Tja.. uhmm. okee. Pff. Ik ben David. Noem me liever Dave. Hoi.' Iris besloot haar mond te houden. Deze jongen had haar gezien maar de andere niet. Dus de kans dat ze weg kon was nog groot al werd die met de minuut minder. Iris keek toe hoe de jongen ging liggen. Ze zag haar kans en kroop naar de deur. Ondertussen pakte ze haar boek en hield die stevig vast. Eenmaal bij de deur wou ze op staan maar ze bleef achter de hooibaal zitten.


-Hmm volgens mij is Iris niet helemaal Oké xD-