Rescue Me

Dahlia dacht terug aan een paar weken geleden. De laatste keer dat ze met Percy had gesproken. Ook een van de laatste keren dat ze hem gezien had. Ze ontliep hem namelijk veel net zo als Fanta. Ze kon haar nu even niet luchten. Maar het boeide haar allemaal niet. Aangezien ze bijna alles deed wat niet mocht. Ook had ze al een aantal keren in de isoleercel gezeten omdat de artsen haar niet rustig konden maken. Haar aanvallen waren erge. Ze sloeg er zelfs op los. En ze had zelfs een kaak van een bewaker gebroken. Wat ze trouwens best wel grappig vond want ze had een hekel aan die vent.
Dahlia schudde haar hoofd. Ze liep met een ziellose blik door de gangen heen. Al die dagen zocht ze naar haar ketting maar ze kon hem maar niet vinden. Zou iemand anders hem hebben? Zou Percy hem hebben? Nee die moest ze uit haar gedachtes verbannen. Percy was niet goed voor haar. Percy was maar een verslaving van haar. Percy was een hele goede vriend geweest van iemand waar ze van gehouden had. Percy, Percy, Percy. Kon ze verdomme ook nog aan wat anders denken of bleef het alleen maar bij Percy.
Met dit soort momenten had ze echt een hekel aan haar zelf. Dahlia keek naar haar jurk. Het was een zwarte. De laatste tijd draagde ze alleen nog maar zwart. En waarom? Omdat ze geen zin had in wit. Ze zuchtte en keek uit het raam. Daarna vervolgde ze haar weg. De donkere hallen. Waar ze de laatste tijd vaak was. Waarom wist ze niet. Ze spoorde hem gewoon niet meer dat was het hem. Ze hoorde nu echt in een gekken huis. Dahlia liep rond en zag plots een deur die op een kiertje stond. Nieuwsgierig als ze was deed ze de deur open en liep naar binnen. Ze keek om haar heen maar zag niet echt veel. Toen de deur dicht veel schrok ze zich rot en probeerde hem los te doen. Wat niet echt lukte. Dahlia bonkte op de deur. Maar ze wist dat niemand haar kon horen. Maar toch ging ze door. "Hallo. Is daar iemand? Ja toch? Alsjeblieft? Ik heb hulp nodig. O jezus kut deur" Dahlia rukte aan de deur klink maar de deur die bleef maar hangen. Ze begon harder tegen de deur aan bonken. "Kom op" Riep ze nu. Daarna liep ze naar een muur toe en ging daar zitten. Mmm misschien ging ze hier wel dood. Ach dan was ze eindelijk bij Melissa. Dahlia schudde haar hoofd. Ze wou nog niet dood. Nog niet. Eerst moest ze haar ketting terug vinden.

[Alleen maar dan ook allen Percy Dus geen bewakers.]

Percy haatte zichzelf. Hij moest en zou weer eens de kortere route nemen naar zijn kamer vanaf de tuin. Dan moest hij door de donkere hallen en eigenlijk is hij daar nog nooit zonder te verdwalen uitgekomen. Ook deze keer leek het er niet op dat hij zonder verdwalen uit de gangen leek te komen. Hij vervloekte zichzelf in zijn gedachtte en probeerde elke gang uit elkaar te houden. Iets wat niet echt lukte door de schemer en doordat er op elk hoek van de gang een soort lampje branden dat aan en uit knipperde. Uiteindelijk bleef hij stil staan en zuchtte hij zachtjes. Hij leunde even tegen de muur en beet zachtjes op zijn onderlip. Het schemer liet hem dingen zien die hij eigenlijk liever niet zag. Het leek alsof hij in het donker een schim zag staan, ze leek op Fanta, hij hoorde haar zachtte woorden door zijn hoofd. 'Love you. Fluisterde Fanta's stem door zijn hoofd. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en sloot zijn ogen. Toen hij ze opende was de schim weg, hij liep door de gangen en zag in een ander schemer stuk de schim opnieuw opduiken. Nu alleen was hij iets kleiner en leek hij meer op Angel. 'Ik vind je leuk, alleen heb ik geen zin om mee te doen aan een wedstrijd.' Percy beet opnieuw op zijn onderlip, haar stem leek behoorlijk echt in zijn hoofd. Hij knipperde met zijn ogen en opnieuw was de schim verdwenen. Hij wist nog steeds niet of hij nou moest geloven wat Angel zei. Was hij inderdaad een prijs van Dahlia of Fanta. Zagen ze hem als een prijs? Hij beet harder op zijn onderlip, hij kon geen prijs zijn. Je was blij met een prijs, maar je hield niet van een prijs. Hij had ook gevoel, alleen had hij het niet laten blijken. Dahlia was boos op hem omdat hij zijn gevoel niet had laten blijken. Hij liet zich opnieuw tegen de muur aan leunen. Als hij beter met zijn gevoelens was omgegaan zou alles dan anders zijn geweest? Hij wist het niet, misschien, misschien ook niet. Hij voelde zijn hart echt sneller slaan als hij aan Fanta dacht. Hij hield echt van haar zoals hij nog nooit van iemand heeft gehouden. Maar dat gelden ook voor Dahlia. Zij hart sloeg ook sneller voor Dahlia, hij hield van ook van haar zoals hij nog nooit van een ander had gehouden.

HIj schudden zachtjes zijn hoofd, hij moest er niet aan denken. Hij wilde niet aan Dahlia denken, hoe meer hij het deed hoe meer pijn het hem deed. Hij kon er gewoon niet tegen dat Dahlia niet meer met hem wilde praten. Hij keek even naar zijn polsen. Er liepen langen strepen over, ze waren nooit diep genoeg geweest om dood te kunnen bloeden. Maar dat betekende niet dat Percy het probeerde. De rest van zijn armen zagen er nog erger uit. Ze waren blauw van het slaan en rood van alle wonden die hij had aangebracht met zijn zakmes. Waarschijnlijk zou de helft blijvende litekens worden. Hij trok de mouwen van zijn shirt omhoog en bekeek zijn armen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, ook zijn knokkels waren blauw van het slaan en ze waren stuk. Hij had zich niet veel van zijn kamer af laten wijken. Soms ging hij naar buiten soms bleef hij de hele dag binnen. Hij trok zijn mouwen weer omlaag. Het had geen zin om over het verleden na te denken. Hij wilde dat het verleden niet bestond. Hij had niks meer met het verleden te maken, het liet hem alleen maar dingen voelen zoals haat, boosheid en verdriet. Hij had het verleden af gesloten, zijn ouders zijn zusje zelfs Dahlia. Hij wilde niks meer met ze te maken hebben. Hij wilde ze niet meer zien, niet meer horen zelfs geen berichten meer van ze krijgen. Het enige wat hij nog had van zijn verleden was een foto van hem en zijn zusje en de halssnoer van Dahlia met haar hanger, waar de foto van Melissa en hem in zaten. Misschien was dat het enige om nog een keer met haar de kunnen praten. Als hij de ketting aan haar had gegeven zou hij zijn polsen voorgoed door snijden. Percy stond weer recht en liep verder door de donkere hallen. "Hallo. Is daar iemand? Ja toch? Alsjeblieft? Ik heb hulp nodig. O jezus kut deur" Eerst had Percy de stem niet door, maar toen het hoge geluid nogmaals schreeuwde bleef hij stil staan. Hij keek opzij naar een houte deur. Het geluid leek daar vandaan te komen, maar het kon niet. Het was de stem van Dahlia, misschien was het nog een schim die hem voor de gek hield. Nee daar klonk het te realistisch voor. "Kom op" Percy draaide zich naar de deur toe. Het was Dahlia en ze zat vast.
'Kleintje?' Riep hij en greep de deurklink vast. Hij duwde tegen de deur en trok eraan, maar er leek geen beweging in te krijgen.
'Dahlia?' Vroeg hij opnieuw. 'Dahlia ben jij dat?' Schreeuwde hij naar het meisje dat achter de deur zat. Hij keek naar de deurknop en zag dat hij rond was. Hij kon niet naar beneden worden geduwd, dus waarschijnlijk moest hij hem draaien. Percy beet op zijn onderlip en begon aan de deur knop te draaien. Met een stroef en piepend geluid draaide de deurknop en kon hij de deur open maken.
'Kleintje?' Vroeg hij opnieuw in de donkere ruimte, met de deurknop nog in zijn handen.

'Kleintje?' Dahlia slikte toen ze Percy's stem hoorde. Was dit echt of weer een van haar verbeeldingen. Ze had de afgelopen weken vaak Percy's stem gehoord. Ze was gek en dat wist ze al een tijdje maar dit keer leek het hem echt te zijn. Dahlia sprong weer op en rende naar de deur. Voor zo ver je het rennen kon noemen aangezien ze binnen 4 stappen al weer bij de deur was. 'Dahlia? Ze slikte en beet op haar lip Het was hem echt. "Percy" Fluisterde ze zachtjes. 'Dahlia ben jij dat?' Dahlia dacht na. Ze wou hem dan niet meer zien. Maar hij was de enigste die haar hier uit kon krijgen. "Percy." Riep ze daarna toch ook maar en bonkte tegen de deur aan. Toen ze merkte dat Percy de deur los deed zette ze een stap naar achteren.
'Kleintje?' Het was hem echt. Dahlia wou hem niet aan kijken maar toch deed ze dat wel. Ze was blij dat hij hier was. Onbewust vloog ze hem om de hals en sloeg haar armen om zijn nek. Dahlia dacht niet echt naar en trok Percy naar haar toe waardoor hij de deurknop wel los moest laten. Ze schrok pas weer helemaal wakker toen ze de deur met een knal dicht hoorde vallen. Gelijk liet ze hem los en keek er naar. Daarna draaide ze zich woedend om en sloeg een keer tegen de muur aan. "Man hoe kan ik nou zo stom zijn" Misschien kon ze hem nu los krijgen. Dahlia liep weer naar de deur en probeerde hem los te krijgen. Maar door haar getrek en geduw brak de deurknop af. "Stom mens" Riep ze tegen haar zelf waarna ze tegen de muur aan sloeg zich om draaide en zich op de grond liet zakken. "Lekker is dat" Sprak ze terwijl ze de deurknop weg gooide. "Dit word ons dood" Dahlia keek naar de vloer en wou Percy niet aan kijken. Maar toch deed ze dat. Ze zag hoe slecht hij er uit zag. Een kleine rilling ging door haar heen.

Maar als of zij er zo goed uit zag. Op zowat over al op haar lichaam zaten blauwe plekken. Haar, haar hing niet zo als het hoorde te hangen. Ze deed niet eens de moeite. Ze had wallen onder de ogen en haar blik stond zielloos en kil. Al verdween de kilte wel in haar ogen als ze naar Percy keek. Dat had ze altijd als ze woedend was of wat dan ook. Dahlia zuchtte en sloot haar ogen waarna ze haar benen op trok en haar armen er om heen sloeg. "Sorry voor mijn domme actie" Sprak ze zachtjes en legde haar hoofd tegen haar knieën aan en zuchtte. Ze had soms echt zulke domme actie's en dit was er wel een van. Haar andere domme actie was door Percy te kussen hem kwijt te raken. Dahlia tilde haar hoofd op en keek naar hem. "Waarschijnlijk gaan we dood" Er was hier geen eten en geen drinken. Of in elk geval dat dacht ze. Ook was het hier donker. Dahlia stond op en zocht naar een schakelaar van een lamp. Toen Dahlia in het midden stond voelde ze plots iets op haar hoofd. Ze keek omhoog maar zag niks. Dahlia liet haar hand omhoog gaan en voelde iets. Ze trok er aan en sloot haar ogen voor het felle licht. Maar al snel werd het licht zwakker waar door je maar heel weinig zag. "We hebben tenminste licht." Dahlia keek Percy niet aan en ging weer zitten. Ze plukte wat aan haar zwarte jurk en zuchtte. Ze was benieuwd hoe het nu met hem en Fanta ging. Misschien wel perfect. En kon ze beter uit hun buurt blijven.


-Nu kunnen ze echt niet meer weg. -

Percy had nog maar net de deur open gedaan toen hij de armen van Dahlia omzich heen voelde. Hij dacht in elk geval dat het Dahlia was, omdat het meisje haar stem had en zijn naam riep. Hij werd de kamer binnen getrokken en hij hoorde de deur achter zich dicht klappen. Dahlia liet hem meteen los en begon aan de deur te trekken. Percy wilde haar tegen houden, omdat ze aan de deur knop moest draaien en niet moest trekken. Maar voordat hij iets kon zeggen brak de deurknop af. Percy zuchtte zachtjes toen Dahlia tegen de muur sloeg. "Dit word ons dood" Percy glimlachte, Dahlia kon heerlijk overdrijven af en toe. Hij bekeek haar eens goed, toen ze naar hem toe stond. Haar, haar zat gewoon niet zoals altijd en haar armen zaten onder de blauwe plekken. Toen ze voor de tweede keer op de muur sloeg pakte Percy de pols vast van Dahlia. Hij haatte de wasmachine, daardoor was zijn shirt gekrompen en kon je nu duidelijk de rode strepen over zijn polsen zien lopen. Hij liet Dahlia meteen los en trok de mouwen van zijn shirt over zijn handen. "Sorry voor mijn domme actie" Percy glimlachte zwakjes, Dahlia kon geen domme dingen doen.
'Het maakte niet uit, maak je niet druk we vinden wel iets om er uit te komen.' Zei hij zachtjes tegen Dahlia. Hij drufde niet hard te praten en hij durfde niet zo goed naar haar te kijken. Bang dat hij misschien dingen aan haar zou zien die hem af zouden schrikken en hem nog schuldiger liet voelen. Ook wist hij niet zeker of hij nu aan Dahlia haar ketting terug moest geven. Misschien kon dat nog wel even wachtten, misschien wist ze niet eens dat ze hem verloren was. Waarschijnlijk wel.

'Waarschijnlijk zal het wel meevallen, we kunnen heus wel iets vinden om er uit te komen.' Zei Percy geruststellend tegen Dahlia, hij vond het nog steeds moeilijk om haar aan te kijken, maar deed het uiteindelijk wel. Misschien werkte telepatische krachten wel, misschien kon hij dan telepatisch contact maken met de reddings brigade, Super Stefan en Super Jared. Hij glimlachte even zwakjes om zijn eigen gedachtte en knipperde even met zijn ogen toen het licht in de kamer aan ging. Nou ja licht, het was een soort schermer wat nu door de kamer scheen. Hhij kon Dahlia wel beter zien, maar nu kon zij hem ook beter zien. Zijn lippen waren stuk en hij had wallen, niet echt aantrekkelijk om te zien ofzo. Niet dat Dahlia daar waarschijnlijk nu op zou letten. Waarschijnlijk is ze nog steeds boos op hem. Toen het licht aan ging voelde hij een koude rilling over zijn rug lopen van de wind. Toen hij door de kamer keek zag hij waar de wind vandaan kwam. In de hoeken van de muur zaten kleine gaten die nog wat zonlicht door lieten, maar ook kou meebrachten. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en voelde hoe de wind zijn nekhaartjes overeind zetten van de kou. Hij keek naar Dahlia die alleen zoals altijd een zwarte jurk aan had, ze moest doodvriezen van de kou. Misschien had ze gelijk, ze gingen misschien dood. Eigenlijk vond Percy dat helemaal niet zo'n slecht idee, hij zou in elk geval samen gaan met Dahlia. Zoals hij beloofde zou haar nooit in de steek laten. Alleen de afgelopen weken, had hij het gevoel gehad, dat hij dat wel gedaan had.
'Kunnen we elkaar in elk gezien.' Fluisterde Percy zachtjes. Hij keek naar Dahlia, ze zag er vermoeid uit.
'H-hoe gaat het met je?' Vroeg Percy zachtjes, het was natuurlijk een stomme vraag. Hij kon ook wel zien dat het niet goed was met Dahlia. Sukkel.

Dahlia voelde plots hoe Percy haar pols pakte. Dahlia slikte en rilde kort. Toen ze eenmaal op de grond zat keek ze hem aan. 'Het maakte niet uit, maak je niet druk we vinden wel iets om er uit te komen.' "Hoe wil je hier uit komen. Er is nergens een uitgang behalve die kut deur" Sprak ze. Dahlia keek naar Percy en slikte. Hij zag er slecht uit. Zijn lippen was kapot en zo te zien sliep hij slecht. Ze had dit niet verwacht. Ze had verwacht dat het goed was met Percy.
Ze had verwacht dat Fanta hem er wel door heen zou slaan. Maar nee blijkbaar niet. Eigenlijk voelde ze zich nu echt schuldig. Als ze niet tegen Percy had gezegd dat ze hem niet meer wou spreken en zien dan zou dit niet gebeurd zijn. Dan zou het goed zijn gegaan met Percy. Maar dit keer had ze voor haar zelf gekozen. Hoe kon ze nou zo achterbaks zijn door alleen maar aan haar zelf te denken.

Dahlia slikte en keek weg. Ze voelde zich slecht. Ze voelde zich naar. Maar ze wist ook wel waarom ze het gedaan had. Ze wou bij hem zijn en afscheid nemen deed pijn. Maar ook kon ze het niet aan zien om Fanta en hem samen te zien. Dahlia rilde van de kou en wreef over haar armen heen. Het was koud hier. 'Kunnen we elkaar in elk gezien.' Ze antwoordde met een knik en keek weer even kort naar hem. Maar al snel keek ze naar de grond. 'H-hoe gaat het met je?' Dahlia beet op haar lip en keek naar haar handen. "Het gaat goed" Loog ze. Wat kon ze toch slecht liegen. Het zag er niet uit als of het goed met haar ging. En dat ging het niet. Maar ze wou niet dat Percy dat wist. "Hoe gaat het met jou?" Vroeg ze terwijl ze rilde van de kou en zich wat kleiner maakte.

-Flut-

"Hoe wil je hier uit komen. Er is nergens een uitgang behalve die kut deur" Percy beet op zijn onderlip om niet te lachen. Hij keek even naar de grond. Daarna keek hij weer op naar Dahlia en glimlachte zwakjes naar haar. Dahlia was weer eens haar optimistische zelf door te gaan schelden op de deur. Waarschijnlijk zal dat ook niet helpen, maar hij hield zijn mond om Dahlia niet boos te maken. Ze zag hoe ze rilde van de kou en hij ging naast haar zitten op de grond. Niet dat die nou lekker verwarmend was, maar hij kon in elk geval even zitten. Hij keek naar Dahlia toen ze zei dat het wel goed ging. Hij zag duidelijk dat het niet goed ging, maar hij zei er niets van. Hij zou waarschijnlijk hetzelfde zeggen tegen haar dat het goed ging. "Hoe gaat het met jou?" Percy beet zachtjes op zijn onderlip voordat hij antwoord gaf. Misschien moest hij gewoon eerlijk tegen haar zijn en zeggen dat het goed ging of hij kon gewoon de waarheid vertellen en zeggen dat het niet zo goed met hem ging en at hij Dahlia miste. Hij keek even naar de grond en daarna weer naar Dahlia, hij liet zijn lip met rust en opende zijn mond.
'Het gaat.' Zei hij droogjes tegen haar. Het was deels gelogen deeld waarheid, hij beet weer op zijn onderlip en keek weer naar de grond. Hij had niet verwacht dat hij hier nog eens met Dahlia zou zitten. Misschien was dit wel het juiste moment om het uit te praten met Dahlia. Ze kon in elk geval niet weg rennen nu. Hij keek weer naar Dahlia en wilde zijn excuses aanbieden nogmaals, maar waarschijnlijk zou Dahlia dan flippen en kwaad worden. En hij had er geen zin in dat Dahlia tegen de muur zou slaan door hem.

'Je vriest dood hier.' Zei Percy zachtjes tegen Dahlia en hij keek naar haar armen waar de kippenvel op stond. Hij legde zijn arm om haar schouder heen. Hij trok Dahlia tegen hem aan en legde zijn hand tegen haar arm en wrijfde zachtjes over zijn arm. Hij wist dat het niet veel zou uitmaken, ze zou toch wel kou leidden. Hij liet Dahlia los en trok zijn trui uit. Daar onder had hij nog een t-shirt, hij probeerde zijn armen en polsen niet te veel in het licht te laten want anders zou ze de litekens kunnen zien. Hij gaf de trui aan Dahlia en glimlachte naar haar.
'Trek aan, anders vat je kou, Kleintje.' Zei Percy zachtjes tegen Dahlia. Daarna legde hij zijn arm weer om Dahlia heen en probeerde niet te rillen van de kou. Hij wilde veel liever dat hij kou zou leidde en dat Dahlia het warm genoeg had. HIj beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer voorzich uit. Hij wist niet precies wat hij moest zeggen tegen haar, misschien zou ze het niet op prijs stellen als hij dood leuk een gesprek aan zou gaan. Misschien ook wel, hij wist het niet. Hij liet zijn onderlip weer los en keek weer naar Dahlia.
'We vinden heus wel iets voor de deur, ze zullen ons heus wel horen. Denk ik.' Zei Percy met een klein glimlachje.

-Shit ik neem zijn gewoonte echt over, door op mijn lip te bijten O.o-

'Het gaat. Dahlia knikte. Zie je nu wel hij miste haar niet. Dahlia keek naar haar handen en slikte. Hij was haar dus gewoon helemaal vergeten. En nu zat ze hier dus met hem vast. Waar ze niet echt blij mee was. Helemaal niet dus. Maar het was haar eigen schuld dat ze hier nu met hem zat. Als ze die deur niet gewoon los had gemaakt en naar binnen was gelopen. Was er niks aan de hand geweest. Dan zat ze nu op haar kamer haar ketting te zoeken. Dahlia kon het nog steeds niet bevatten dat ze hem kwijt was. Hoe kon dat nou. Ze was overal geweest waar ze maar kon zijn geweest maar ze kon hem maar niet vinden. Waarschijnlijk had iemand hem mee genomen. Al dat zo was dan baalde ze flink. De ketting was het enigste wat haar kon herinneren aan Melissa en aan Percy. 'Je vriest dood hier.' Dahlia haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. "Het valt wel mee" Antwoordde ze. Dahlia wou wat zeggen toen ze Percys arm om haar heen voelde. Twijfelend legde ze haar hoofd tegen zijn schouder. Het voelde zo vertrouwd en fijn. Zo als vroeger. Voor dat ze hier terecht kwamen. Dahlia sloot voor kort haar ogen toen ze zijn hand over haar huid een voelde. Dahlia keek naar hem toen hij haar los liet. Wat was hij van plan. Ze keek toe hoe Percy zijn trui uit deed. "Wat doe je" Vroeg ze hem. 'Trek aan, anders vat je kou, Kleintje.' Ze kon niks anders dan glimlachen toen ze het woord kleintje hoorde. "Jij mag ook geen kou vatten." Dahlia deed het toch aan. Ze rook aan de trui en sloot kort haar ogen toen ze zijn geur rook.

Man ze leek nu echt verslaaf. Maar het boeide haar niet. Dahlia keek naar Percy en schrok toch lichtelijk toen ze zijn littekens zag. "Je hebt het weer gedaan" Fluisterde ze zorgzaam terwijl ze zijn arm pakte en haar vingers over zijn littekens wreef. Dahlia trok zijn arm nog meer naar haar toe zodat die bijna op haar schoot lag. Ze streek voorzichtig er over heen. "Waarom Percy?" Fluisterde ze. 'We vinden heus wel iets voor de deur, ze zullen ons heus wel horen. Denk ik.' Het boeide haar nu even niet of ze hier wel weg kwamen. Wat haar nou wel boeide was dat Percy zich zelf had gesneden. Ze voelde zich schuldig. Dahlia keek hem aan en drukte zich zelf tegen hem aan. Ze wou sorry zeggen. Maar dat kon ze niet. Ze kon haar excuus niet aan bieden. Omdat ze haar hart had gevolgd. Maar toch had ze spijt. Heel veel zelfs. Als ze had geweten dat Percy dit ging doen dan had ze het niet gedaan voor hem.

"Je hebt het weer gedaan" Percy probeerde er over heen te praten hij wilde Dahlia geen schuld gevoel geven over het feit dat hij zichzelf pijn deed. Ook wilde hij laten zine dat hij heus wel zonder haar kon. Iets wat minder waar was, hij kon niet zonder Dahlia en voelde vaak de ketting onder zijn shirt branden als hij aan haar dacht. Hij beet zachtjes op zijn ondelip terwijl Dahlia zijn arm naar haar toe trok waard hij bijna over haar heen viel. "Waarom Percy?" Percy keek in de grijse ogen van Dahlia en zag hoe schuldig ze zich voelde.
'H-het gebeurde gewoon.' Zei hij zachtjes, het was niet helemaal de waarheid. Hij wist heel goed wat hij gedaan had, hoe hij zichzelf pijn gedaan had en hoe hij zich voelde bij elke snee die hij neer had gezet op zijn arm. Ook zijn polsen wist hij nog al te goed. Hoe hij zijn polsen had doorgesneden, nou ja door gesneden, ze waren nooit diep genoeg geweest om dood te kunnen bloedden, maar wel gevaarlijk genoeg om Percy voor een tijdje gedeisd te houden. Ook al duurde dat nooit lang, een paar dagen later probeerde hij het opnieuw om zijn polsen door te snijden.
'Het gebeurde gewoon, ik weet niet.' Fluisterde Percy zachtjes en hij keek omlaag naar zijn arm. Eigenlijk voelde het heel vreemd om zo half over Dahlia heen te liggen in het licht waardoor je zijn armen goed kon zien. Misschien lag het aan hem maar het voelde vreemd om hier samen met Dahlia te zijn, alsof hij haar weer voor het eerst ontmoeten. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en ging wat rechter zitten.

Hij keek in de ogen van Dahlia en probeerde zo nonchalant mogelijk zijn schouders op te halen alsof er niks aan de hand was met zijn armen.
'Ik moet je trouwens nog iets terug geven.' Fluisterde Percy zachtjes, hij wist niet waarom hij het zei. Maar het was beter als Dahlia haar ketting weer terug had, dan kon ze alles afsluiten wat er de afgelopen maanden was gebeurt. Dan kon hij het ook afsluiten en kijken of hij nog verder wilde leven of niet. Hij moest toch eerst hier weg zien te komen voordat hij zichzelf iets aan kon doen. Hij kon moeilijk hier in de kliniek er een eind aan maken, dat zouden ze zien en dan zouden ze hem alsnog in leven laten. Percy beet op zijn onderlip, hij twijfelde of hij haar ketting wel terug moest geven, maar haalde hem toch onder zijn shirt vandaan. Hij haalde de ketting van zijn nek en liet hem zien aan Dahlia.
'Je was hem verloren, bij ons laatste gesprek. Ik wilde hem eerder terug geven, maar ik kon het niet. Ik wist niet hoe en ik wist niet hoe ik daarna...' Percy stopte in zijn zin en keek naar de grond. Dahlia hoefde niet te weten dat hij met die gedachttes rond liep. Hij maakte het sluitinkje van de ketting open en deed de ketting bij Dahlia om. Zij gezicht was maar een paar centimeter verwijderd van die van Dahlia. Hij keek in haar grijze ogen en hij voelde zich schuldig. Schuldig dat hij niet eerder de ketting had terug gegeven, maar ook schuldig dat hij alles zo uit de hand had laten lopen en haar pijn had gedaan. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en liet zijn blik langs het gezicht van Dahlia glijden. Eigenlijk wilde hij gewoon de tijd terug draaien, had hij gewild dat hij eerder tegen Dahlia had kunnen zeggen dat hij verliefd op haar was. Hij wist dat hij de tijd niet terug kon draaien en aan de andere kant wilde hij dat ook niet, hij hield van Fanta. Zijn blik ruste op de lippen van Dahlia, hij wist niet waarom. Hij boog zich naar Dahlia en drukte zijn lippen zachtjes op haar lippen. Hij streelde met zijn tong langs haar lippen in de hoop dat ze haar lippen los zou doen.

-Oeeh-

'H-het gebeurde gewoon.' Dahlia geloofde hem niet. Het waren er te veel. En als je het een maal besefte dan stopte je toch?
Of was dat nou zo moeilijk. 'Het gebeurde gewoon, ik weet niet.' "Lieg niet Percy" Fluisterde ze. Terwijl ze naar zijn polsen keek. "Dit gebeurd niet zo maar, Je kiest er zelf voor om een mes te pakken of wat dan ook en dit te doen." Het klonk misschien hard maar het was wel zo. Ze wou niet dat Percy dit weer ging doen. Het deed haar zeer om dit te zien. Heel erg zeer zelfs.
'Ik moet je trouwens nog iets terug geven.' Verbaast keek ze Percy aan. Wat moest hij haar weer geven. Het boek dat ze hem in het begin gaf? Die mag hij houden. Ze had er zelf ook nog een. En ze wou gewoon dat Percy hem hield.
Ze keek hem nieuwsgierig aan. Wat had hij van haar. Misschien haar ketting. Misschien wel niet. Ze hoopte het zo dat hij hem had. Al vroeg ze zich wel af waarom hij hem niet eerde had terug gegeven als het inderdaad haar ketting was. Dahlia's ogen werden groot toen ze haar ketting had. Hij had hem dus toch. 'Je was hem verloren, bij ons laatste gesprek. Ik wilde hem eerder terug geven, maar ik kon het niet. Ik wist niet hoe en ik wist niet hoe ik daarna...' Dahlia keek van de ketting naar Percy en er zat een twinkel in haar ogen. Ze wist niet echt wat hij wou zeggen maar ze was zo blij. "Het geeft niet" Sprak ze. Dahlia deed haar haren aan de kant toen Percy de ketting bij haar om wou doen. Daarna liet ze haar haren weer los en pakte haar ketting vast en drukte er een kus op. "Bedankt" Fluisterde ze.

Dahlia keek naar Percy toen hij met zijn gezicht zo bleef hangen. Ze had verwacht dat hij zich wel weer terug trok maar dat deed hij niet. Dahlia keek naar zijn blauwe ogen en slikte. Ze wou zich zelf het liefst terug trekken maar dan zou ze haar hoofd tegen de muur aan. Dahlia wou zich alleen maar terug trekken omdat ze anders wist dat ze hem zou kussen en ze had die fout al eens begaan en dat wou ze echt niet weer doen. Percy was van Fanta dat wist ze zonders goed. Ze zag hoe Percy naar haar keek. Wat had hij te kijken. Had ze wat tussen haar tanden? Nee toch. Dahlia schrok lichtjes toen ze zijn lippen tegen de hare voelde. Eerst wou ze hem weg duwen. Maar ze deed het niet. Ze kon dat niet. Ze wou het niet eens. Dahlia voelde hoe zijn tong langs haar lippen streelde en aarzelend opende ze haar lippen. Ze wist niet zeker of dit wel slim was. Maar toch sloeg ze haar armen om zijn nek heen en sloot haar ogen.

-Oké dat laatste stukje is best grappig bij jou. Dat van dat hij van Fanta houd en vervolgens gaat hij met Dahlia lopen bekkenxD-

Percy drukte zijn lippen tegen die van Dahlia en toen ze haar lippen los deed gleed hij met zijn tong bij haar naar binnen en zocht haar tong op. Hij voelde de amren van Dahlia om zijn nek en hij sloeg zijn armen om haar middel. Hij trok Dahlia tegen hem aan en hield haar stevig vast. Het was verre weg van een slim idee wat hij nu deed, maar het voelde goed. Hij liet haar lippen los en beet zachtjes op zijn eigen onderlip. hij kon verwachtte dat Dahlia boos op hem zou worden, niet alleen vanwege de ketting waar ze behoorlijk blij mee was dat ze hem weer terug had. Maar omdat Percy haar gezoend had. Het maakte Percy nu niks uit, het voelde goed om bij haar te zijn en hij wilde haar zo dicht mogelijk tegen hem aanvoelen. Hij keek even in haar grijze ogen, wachtte niet totdat ze weer zou spreken. Hij drukte zijn lippen zachtjes tegen haar lippen. Hij wist dat hij hier later spijt van zou krijgen, dat hij Fanta er mee kon verliezen, maar het voelde nu allemaal zou juist. Alsof hij en Dahlia nooit ruzie hadden gehad, alsof ze altijd al bij elkaar waren geweest. Alsof hij echt de tijd had terug gedraaid en de moed had gevonden Dahlia te vertellen dat hij van haar hield. Toen hij haar lippen los liet en hij zijn ogen opende zag hij dat hij nog steeds in dezelfde kille kamer was als eerst. Hij keek naar Dahlia en beet hard op zijn onderlip, hij hield van haar. Hij wist het zeker alleen kon het niet. Hij hield ook van Fanta, hij begreep het niet. Hoe kon je nou verliefd zijn op twee mensen? Hij staarde kort in de grijze ogen van Dahlia, toch voelde het zo echt. Toen hij haar kuste voelde het zo echt dat hij terug was in de tijd en had kunnen vertellen dat hij verliefd op haar was. Zou het nog steeds kunnen? Zou ze het hem vergeven of geloven? en Fanta dan, hij hield ook van haar.

Fanta leek een illussie van de toekomst en Dahlia de realiteit van het verleden. Maar wat Percy dan, was hij verdwaalt tussen het heden en het verleden? er verder niet over na, hij boog zich naar Dahlia en voordat hij zijn lippen op die van haar drukte wilde hij haar duidelijk maken dat van haar hield. Het enige wat hij over zijn lippen kon krijgen was:
'Het spijt mij.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar lippen en drukte daarna zijn lippen tegen die van Dahlia. Het waren niet de meest handige woorden om te zeggen op dit moment , maar hij kon niet anders. Hij duwde Dahlia zachtjes achter over hij legde zijn hand tegen het achterhoofd zodat ze niet met haar hoofd tegen de stenen vloer zou stoten. Hij boog zich over Dahlia heen hij keek haar even aan in haar grijze ogen en glimlachte zwakjes naar haar. Hij drukte zijn lippen weer tegen de hare. Hij gleed met zijn lippen langs haar mondhoeken en kaak. Hij drkute zachtjes zijn lippen tegen haar hals. Hij keek opnieuw in de ogen van Dahlia, hij wist niet waarom dit gebeurde. Maar het voelde goed, hij trok zijn shirt uit en gooide die ergens in het donker naar toe. Daarna drukte hij zijn lippen weer tegen haar lippen. Hij streelde met zijn tong tegen haar lippen in de hoop dat ze die los zou doen.


- Zeg hier maar eens nee tegen!!-

Dahlia voelde hoe zijn tong de hare vond. Ze rilde van het gevoel. En al helemaal toen Percy haar tegen hem aan trok. Wat was hij van plan. Waarom deed hij dit. Had hij niks meer met Fanta. Deed hij daarom dit. Als dat zo was dan zou ze boos worden. Oké dat was een leugen. Als puntje bij paaltje kwam dan durfde ze niet boos op hem te worden. Wedde. Dat ze hier nu aan dacht. Ze hoorde met haar gedachten bij Percy te zijn en niet bij dit. Ach het was ook bij Percy. Maar meer om waarom hij het deed. Dahlia deed haar ogen weer open toen Percy zich terug trok. Ze keek toe hoe hij op zijn lip beet. En ze wou hem wat zeggen. Maar voor ze die kans had voelde ze zijn lippen al weer op de hare. Het leek net als of de afgelopen weken niet geweest was. Als of ze wat met elkaar hadden. In elk geval voelde dat zo bij haar. Of Percy het zelfde voelde was altijd maar de vraag.


'Het spijt mij.' Dahlia kuste hem terug en voelde hoe hij haar om duwde. Wat the fuck was hij van plan. Ze slikte toen Percy een hand achter haar hoofd neer legde en keek hem aan. Waarom deed hij dit. Wat was hij van plan. Dahlia beet op haar lip en keek twijfelend glimlachend naar hem terug. Waarom moest hij nou zo lief zijn. Ook al twijfelde ze. En vond ze het lullig voor Fanta. Ze wou het. Heel graag zelfs. Daarom sloot ze genietend haar ogen toen ze zijn lippen tegen de hare voelde en even later over haar mondhoeken en haar kaak. Ze sloeg haar armen om hem heen en liet een kleine kreun horen. Ze opende haar ogen weer toen hij zijn lippen daar weg haalde. Dahlia keek toe toen Percy zijn shirt uit deed. Hij was het dus echt van plan. Hij was dus echt van plan om seks met haar te hebben. Hier zo op de vloer in een enge kamertje. Ze voelde al snel weer zijn lippen op de hare. Aarzelend deed ze haar lippen open. Onder tussen dwaalde haar handen af naar beneden. Eenmaal op zijn buik rilde ze weer. Plots moest ze denken aan Melissa. Dit was precies het zelfde gegaan als met haar. Dahlia zuchtte en kreunde lichtjes. Ze streelde met haar handen Percys buik en liet haar handen omhoog gaan. Maar toen ze daar niks voelde opende ze haar ogen. Even dacht ze dat ze met Melissa samen was. Maar nee dat was ze niet. Ze was hier met Percy. Wat ze eigenlijk ook niet echt erg vond. Maar toch had ze liever melissa.

Percy hoorde Dahlia zachtjes kreunen, toch vond hij het vreemd dat hij dit gevoel kon over brengen aan Dahlia. Hij keek haar aan in haar ogen. Hij leunde zachtjes met zijn voorhoofd tegen die het voorhoofd van Dahlia. Hij streelde met zijn vingertoppen langs de kaak van Dahlia en gleed naar haar wang. Hij wist dat hij fout zat, dat hij Dahlia en Fanta kon verliezen hiermee. Hij begreep dan ook niet waarom hij dit zo graag wilde, hij wilde dat hij het kon uitleggen, dat hij het begreep. Dat hij kon vertellen wat Dahlia en Fanta met hem deden. Dat hij nog niet zeker wist of Dahlia of Fanta hem als een prijs zagen of als een persoon. Misschien hebben ze hem nooit als een persoon gezien? Hij beet zachtjes op zijn onderlip, terwijl hij in Dahlia haar grijze ogen bleef kijken. Misschien moest hij Dahlia gewoon met rust laten. Hij kon het niet, hij wilde het niet. Hij wilde bij haar zijn, zo dicht mogelijk van haar kunnen houden. Hij wou dat hij kon laten zien dat hij echt van haar hield. Alleen bleef er altijd een probleem. Zijn gevoelens voor Fanta, hij hield ook van haar, hij wilde ook bij haar zijn. Percy beet hard op zijn onderlip, hoe kon hij het zo ver laten gaan. Niet in kunnen voelen voor wie hij meer gevoelens heeft. Hij plaatste zachtjes zijn lippen tegen de mondhoeken van Dahlia. Hij sloot zijn ogen terwijl zijn lippen rustte op haar mondhoeken. Hij voelde zijn hart een paar slagen overslaan, mensen zeggen altijd. Weet je het niet luister naar je hart. Waarschijnlijk was die van Percy van steen, of had hij een hart dat niet helemaal wijs was. Hoe kon zijn hart hetzelfde gevoel geven bij Dahlia en bij Fanta. Hij opende zijn ogen keek weer in de grijze ogen van Dahlia.

Hij beet zachtjes op zijn onderlip en streelde met zijn vingertoppen langs de hals van Dahlia. Haar blonde haar streelde hij zachtjes van haar huid. Ze was mooi, ze was echt mooi. Hij liet zijn ogen over het gezicht van Dahlia glijden en kwam uiteindelijk weer bij haar ogen terecht. Hij wist niet of Dahlia hem zou geloven, hij wist ook niet waar zijn woorden vandaan kwamen, maar ze voelde echt. Alsof hij nooit anders gevoeld had voor haar.
'Ik hou van je.' Fluisterde Percy zachtjes tegen Dahlia, hij bleef haar aankijken, leek zich niet eens te kunnen beweging. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, hij wilde nog meer zeggen tegen Dahlia maar wist niet wat hij precies moest zeggen.
'Ik... Ik...' Percy kon de woorden niet fomuleren, hij wilde zeggen dat hij echt van haar hield. Hij streek zachtjes het haar van Dahlia haar gezicht. Ze was echt heel mooi, hij drukte zijn lippen zachtjes tegen haar lippen. Hij wist niet of Dahlia verder wilde gaan, misschien was hij iets te overhaast. Misschien wilde Dahlia hem helemaal niet, wilde ze niet eens dat hij dit deed. Hij bleef met zijn vingertoppen langs haar gezicht strelen en stopte bij haar hals. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en drukte opnieuw zachtjes zijn lippen tegen de mondhoeken van Dahlia, daarna gleed hij met zijn lippen langs haar kaak naar haar hals. Hij drukte opnieuw zachtjes zijn lippen tegen haar hals. Hij gleed met zijn handen over haar lichaam.
'Ik hou echt van je.' Fluisterde Percy zachtjes in haar oor.

Dahlia keek terug naar Percy en beet op haar lip toen ze zijn voorhoofd tegen de hare voelde. Hij moest eens weten wat hij nu met haar deed. Telkens als hij haar aan raakte sloeg haar hart sneller. Dahlia voelde zijn vingers over haar kaak heen gaan. Ze keek hem aan en liet haar lip los. Waarom deed hij dit toch. Ze vond het niet erg. Ze hield van hem. Dus waarom zou ze het wel erg vinden. Misschien omdat hij nu gewoon vreemd ging. Maar het boeide haar niet dat Fanta hier door gebroken werd. Dahlia wou nu niet aan haar denken. Ze wou aan Percy denken. En dat ging ze doen. Dahlia voelde zijn lippen tegen haar mondhoeken. Ze streelde met haar handen zijn rug en sloot haar ogen. Het voelde goed om Percy zo dicht bij te hebben. Om zijn geur te reuken en zijn warmte te voelen. Ze kon niet stoppen om van hem te houden dat kon ze gewoon niet. Dahlia deed haar ogen weer los en keek naar de lamp die nog steeds zwakjes branden. Ze voelde zijn vingers in haar hals en dat maakte haar gek. Hij maakt haar gek. Gek van verlangens. 'Ik hou van je.' Deze woorden lieten haar slikken. Ze bloosde lichtjes. Waarom wist ze niet maar ze deed het wel. Dahlia keek Percy aan en streelde zijn wang. Waarom was hij dan bij Fanta terwijl hij dit alles bij haar deed? Dwong Fanta hem? Nee toch. Nee dat kon niet. Als dat zo was dan zou ze eens een hartig woordje spreken met haar. Niemand moest aan Percy komen. Als ze dat wel deden dan kwamen ze ook aan haar. 'Ik... Ik...' Dahlia glimlachte lichtjes toen Percy niet uit zijn woorden kon komen. Ze vond het altijd schattig.

Dahlia zoende hem terug en drukte haar lichaam tegen de zijne aan. Ze wou hem vertellen dat ze ook van hem hield. Maar ze kreeg het niet uit haar mond. Ze voelde nog steeds hoe zijn vingers haar huid streelde. Ze genoot van zijn handelingen en een bekend warm gevoel ontstond in haar lichaam. Nog nooit eerde had een jongen deze gevoelens bij haar op kunnen roepen. Het enigste wie dat had kunnen doen was een meisje. Melissa beter gezegd. Zij wist haar altijd gek te maken. En dan ook maar met een aanraking. Maar dat duurde ook even voor dat Melissa wist waar ze gevoelig voor was. Toen ze Percy's handen over haar lichaam heen voelde rilde ze van genot. Een kleine kreun verliet haar lippen en ze sloot haar lippen. 'Ik hou echt van je.' Dahlia sloot haar ogen en duwde hem van haar af. Ze duwde haar boven lichaam omhoog en bekeek Percy. Daarna kroop ze naar hem toe duwde hem zachtjes liggend en ging op hem zitten. Onder tussen kroop haar jurk omhoog waardoor er en deel van haar onderlichaam te zien was. Dahlia keek hem aan. "Ik ook van jou Perry" Fluisterde ze. Ze drukte haar lippen kort op de zijne waarna ze al snel zijn lippen weer met rust liet. "Ik hou ook van jou" Fluisterde ze weer terwijl ze hem aan keek. Dahlia liet haar handen over zijn boven lichaam gaan en ze bekeek zijn armen waar de littekens in stonden. Iemand anders zou er waarschijnlijk gelijk van af knappen. Maar zij niet. Ze zou niet kunnen. Zo zag Percy er nu eenmaal uit. Dahlia pakte zijn linke arm en streelde de littekens. Daarna kuste ze zijn hand. Ze keek naar zijn pols en slikte toen ze zijn litteken zag. Ze drukte voorzichtig haar lippen er op en daarna legde ze zijn handen op haar heupen en boog naar voren om in zijn hals een paar kusjes te drinken. "Ik hou zo veel van je" Fluisterde ze al weer.

De woorden die Percy tegen Dahlia had gezegd lieten haar niet koud. Hij voelde hoe ze onder hem rilde. OF het nou van de kou was of van genot wist Percy niet. Het was hier behoorlijk koud dus het had daarn van kunnen zijn. Toen hij nogmaals tegen haar had gezegd dat hij van haar hield, duwde Dahlia hem van haar af. Percy beet op zijn onderlip hij had kunnen verwachtten dat Dahlia niks van hem wilde. Dahlia duwde haar boven lichaam omhoog en ze bekeek Percy. Percy glimlachte zwakjes, hij hield er niet zo van als mensen hem bekeken. Hij was toch lichtelijk verbaasd toen Dahlia boven op hem kwam zitten. Hij beet opnieuw op zijn onderlip. Haar jurk kroop omhoog en Percy liet zijn glimlachte door de warmte die Dahlia bij hem naar binnen liet stromen. Hij wilde meer van haar voelen, haar zoenen en haar aanraken. "Ik ook van jou Perry" Zei Dahlia tegen hem hem. Perry deed hem denken aan de middag dat ze samen een dag voor de televisie hadden gehangen. Ze hadden samen naar Phineus & Ferb gekeken omdat er niks anders leuks was op de TV. Toen Agent Perry kwam moest Dahlia hard lachen en sindsdien had Dahlia Percy, Perry geoemd. Een ding kon Percy wel vertellen hij was niet geheim agent en de laaste keer dat hij gecheckt had was hij ook geen vogelbek dier. Hij voelde haar lippen weer tegen zijn lippen en hij dat het langer duurde dat haar lippen zich samen hadden gesmolten met die van hem. De woorden van Dahlia lieten hem ook niet koud, hij voelde zijn hart kloppen en soms zelfs slagen overslaan. Hij had niet verwacht dat hij nog steeds zo verlangende naar de woorden die ze net tegen hem had gezegd.

Hij beet op zijn onderlip terwijl Dahlia zijn armen bekeek. Hij wist niet waarom, maar het voelde niet prettig dat Dahlia hem zo bekeek. HIj schaamde zich voor zijn armen. Normaal had hij daar met Dahlia geen problemen mee, ze kende zijn probleem en het liefst had hij haar er meer over vertelt. Alleen heeft hij het nooit gedaan. Hij voelde de lippen van Dahlia tegen zijn hand en voelde hoe ze daarna zijn handen tegen haar heupen aan legde. Hij trok Dahlia dichter tegen hem aan en liet zijn vingertoppen over haar rug strelen. Terwijl haar lippen zachtte kusjes in zijn hals drukte. Hij probeerde een zachtte kreun te onderdrukken, alleen ging dat zonder succes. Hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen en hoopte eigenlijk dat Dahlia het niet gehoord had. Toch maakte hij zich minder druk om bij haar. Hij drukte zijn lippen weer zachtjes tegen die van haar. Hij liet zijn handen over haar rug en zij strelen. Uiteindeijk kwam hij terug bij haar heupen. Hij twijfelde lichtjes maar zetten toch door. Hij liet zijn handen langs de boven benen van Dahlia strelen. Hij keek haar aan in haar grijze ogen en beet op zijn onderlip. Hij mocht dit misschien wel willen en Dahlia zat misschien wel boven op hem. Maar wie had gezegd dat ze meer wilde dan dit. Hij drukte zijn lippen nogmaals tegen die van Dahlia, hij liet zijn lippen langs haar kaak glijden, terwijl hij met zijn vingertoppen zachtjes streelde over haar boven benen. Hij liet haar lippen met rust en keek in haar grijze ogen. Hij keek naar zijn handen die over haar boven benen streelde. Daarna keek hij weer naar haar ogen. Hij wilde haar, maar wilde zij hem ook?

Ze glimlachte toen Percy haar dichter tegen hem aan trok. Ze voelde de kou niet eens meer die er in de kamer was. Het enigste wat ze voelde was de warmte die Percy uit straalde.
Dahlia grinnikte zachtjes toen ze hem hoorde kreunen. Ze merkte dat hij het niet wou laten horen. Ze sloot haar ogen toen ze Percy's handen over haar rug en zij voelde gaan. Ze giechelde lichtjes omdat het kietelde. Dahlia bloosde en sloot haar ogen. Ze rilde al weer toen ze zijn handen op haar boven been voelde. Ze voelde zijn lippen tegen haar kaak en weer beet ze op haar lip. Man hij maakte haar echt gek. Ze deed haar ogen los en keek Percy aan en zag hem kijken naar haar benen. Ze wist wat hij deed. Toestemming vragen. Zonder te aarzelen knikte ze en legde haar handen op de zijne. Ze streelde die en liet haar handen over zijn armen heen gaan om vervolgens uit te komen bij zijn buik. Ze kuste hem weer en trok zijn handen wat verder omhoog om hem te helpen. Dahlia keek hem glimlachend en blozend aan. Ze had nooit verwacht zo ver te gaan met een jongen. Maar ze wilde het. Ze wilde hem. Heel graag zelfs. Dahlia voelde haar hard sneller kloppen. Ze pakte een hand en legde die op haar hart. Als nog een bevestiging dat ze dit wilde,

Ze kinkte naar Percy en legde haar handen op zijn handen. Haar vingertoppen leken een warm gevoel na te laten op zijn huid. Dahlia gleed met haar handen over zijn armen en buik. Zijn hart leek zo hard te kloppen dat hij elk moment uit zijn borstkast kon komen. Toen haar lippen de zijne weer aan raakte gleed Percy met zijn handen onder haar jurk. Hij raakte met zijn vingertoppen de huid van Dahlia aan. Een kleine rilling ging door hem heen, hij trok haar zwarte jurk omhoog. Dahlia had hem toestemming gegeven, of nou ja toestemming. Ze knikte en hij vatte het op als toestemming. Hij twijfelde lichtjes of hij wel haar jurk uit moest doen, misschien wilde ze het toch niet. Waarom zou ze hem anders zoenen? Hij trok haar zwarte jurk verder omhoog en trok hem uit bij Dahlia. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, hij liet zijn ogen afdwalen over het lichaam van Dahlia. Eigenlijk had hij Dahlia nooit zo bekeken, zelfs niet toen hij nog bij haar op school zat. School leek op dit moment zo ver weg. Hij had nooit verwacht dat Dahlia met ondergoed zou rondt lopen waar snoepie op zou staan. Misschin kende hij Dahlia toch nog niet zo goed als hij dacht. Hij legde zijn handen tegen haar heupen en trok haar zachtjes dicht tegen hem aan. HIj liet zijn handen over haar zij en haar rug strelen en drukte zachtjes zijn lippen tegen haar wang en kaak. Hij wilde niets liever dan Dahlia zo dicht mogelijk tegen hem aan voelen. Haar handen over zijn lichaam voelen en haar lippen tegen zijn lippen.

Hij beet zachtjes op zijn onderlip en streelde met zijn vingers langs haar rug. Hij drukte zijn lippen tegen die van haar en streelde met zijn tong tegen haar lippen, hopend dat ze haar lippen los zou doen. Percy voelde de koude ondergrond waar hij op lag niet eens meer. Alles in zijn lichaam leek warm te zijn. Zijn schuld gevoelens waren zo ver weg, dat hij niet eens zeker wist of ze nog wel terug zouden komen. Hij liet zijn lippen naar de kaak van Dahlia gaan en drukte ze daarna in haar hals. Hij liet zijn handen langs haar zij over haar buik glijden. Terwijl hij zachtjes zijn lippen plaatste in haar nek voelde hij zijn hart een zenuwachtig gevoel maken. Hij wist niet zeker of hij nou echt zenuwachtig was of dat het er gewoon bij hoorde. Maar als het aan Percy lag was hij inderdaad zenuwachtig. Hij hoopte dat Dahlia het niet zou merken en hij liet zijn handen weer op haar heupen rusten. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen die van haar. Zijn hart leek nog zenuwachtiger te gaan kloppen en hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen.

Dahlia rilde al weer toen ze zijn handen onder haar jurk voelde gaan. Ze sloot haar ogen en deed ze weer open toen ze haar jurk omhoog voelde gaan. Dahlia beet op haar lip. Stiekem wilde ze niet dat Percy het deed. Bang dat hij op haar af zou knappen als hij haar zag. Maar ze stopte hem niet. Als hij wel op haar af zou knappen wist ze in elk geval dat hij niet van haar hield. Aangezien het niet alleen om het uiterlijk ging. In elk geval bij haar niet. Was echt bang voor zijn reactie toen haar jurk helemaal uit was. Ze slikte toen ze hem zag kijken. Maar toen hij haar dichter tegen hem aan trok verdween de zorgen als sneeuw voor de zon. Als hij wel op haar afgeknapt was afgeknapt dan ging hij echt niet door toch?
Ze sloot haar ogen en genoot van zijn strelingen. Ze deed haar ogen weer open toen ze zijn lippen tegen haar wang en kaak aan voelde. Ze keek hem aan en streelde door zijn haren heen. Ze rilde weer toen ze zijn vingers langs haar rug voelde gaan. Ze opende haar lippen en zocht met haar tong de zijne op. Om er vervolgens mee te spelen.

Dahlia beet op haar lip om niet te gaan kreunen toen ze zijn handen op haar buik voelde. Ze keek hem aan en liet haar vingers over zijn wang kaak en hals gaan. Ze kuste hem terug en liet haar handen verder naar beneden zakken en kwam uit bij zijn broek. Haar handen begonnen lichtjes te trillen toen ze zijn broek los maakte. Ze schoof wat naar achteren zo dat ze zijn broek uit kon doen. En dit alles zonder zijn lippen met rust te laten. Daarna liet ze zijn lippen toch los en drukte een kus op zijn wang. "Je maakt me gek" Fluisterde ze. Daarna liet ze haar blik over zijn lichaam heen gaan en glimlachte terwijl ze naar zijn onderbroek keek. Ze grinnikte toen ze zag hoe schattig die was. "Schattig" Fluisterde ze. Waarna ze naast hem ging liggen hem weer kuste en zijn buik streelde.

Het zenuwachtige gevoel dat Percy diep van binnen voelde, leek met de minuut erger te worden. Hij begreep het niet, was hij nou bang voor Dahlia? Of was hij bang voor wat komen ging. Hoe moeilijk kon dat nou zijn? Percy liet zijn lippen samen smelten met die van Dahlia en voelde hoe haar handen over zijn buik langer naar zijn broek gingen. Hij voelde hoe Dahlia de knoop van zijn broek los ging maken. Percy had het gevoel dat zijn hart ieder moment kon gaan exploderen, niet alleen van de zenuwen, maar ook van een nieuw gevoel dat hij door zijn lichaam voelde stromen. Het was een fijn gevoel een gevoel naar meer. De lippen van Dahlia die zijn wang raakte leken een brandend gevoel achter te laten. Een fijn gevoel. "Je maakt me gek" Fluisterde Dahlia tegen hem. Percy glimlachte en hij beet op zijn onderlip. Ze moest eens weten wat hij met haar deed, als hij dat zou zeggen zouden woorden te kort komen. Hij drukte zijn lippen tegen die van Dahlia. Hij wilde haar op een nieuwe manier zoals hij haar nooit eerder had gewild. Hij wilde haar voelen en haar zoenen en misschien nog wel meer. "Schattig" Zei Dahlia terwijl ze zijn broek uit trok. HIj voelde zijn wangen nog roder worden dan dat ze al waren. Wat was er nou zo schattig aan zijn onderbroek. Hij was gewoon simpel zwart met... Oke er zat een beertje op zijn rechter broekspijp, maar dat was niet schattig. Percy beet op zijn onderlip, misschien moest hij voortaan maar anderen onderbroeken aan trekken. Die niet schattig waren.

Hij duwde Dahlia van zich af en ging boven haar hangen. Percy was niet schattig, hij vondt zichzelf dan niet bepaald schattig ofzo. hij drukte zijn lippen zachtjes tegen die van Dahlia, liet zijn vingertoppen langs haar hals strelen richting haar sleutelbeen. Vanaf daar legde hij zijn hand onder haar rug en duwde Dahlia tegen hem aan. Hij kuste haar kaak en hals en keek daarna in haar grijze ogen. Hij glimlachte naar haar, nooit geweten dat hij dit ooit met Dahlia zou delen. Misschien was dat best vreemd en even leken zijn zenuwen verdwenen. Maar toen hij daar weer aan dacht voelde hij de zenuwen weer opkomen door zijn lichaam en door zijn hart. Misschien moest hij er niet aan denken, dan zouden ze wel weg blijven. Percy drukte zijn lippen zachtjes tegen die van Dalha en kuste haar. Hij trok Dahlia zachtjes tegen hem aan en wilde het liefst haar warmte die ze hem gaf hebben. Geen minuut dacht hij nog aan Fanta, ze leek voor nu gewoon niet bestaan. Ze leek ook nooit te bestaan te hebben nu hij hier met Dahlia was. Misschien waren ze dan toch terug de tijd in gegaan, voor de tijd dat Percy misschien de grootste fout van leven had gemaakt. Door zijn gevoelens voor een keer te laten gaan. Maar deed hij dat nu niet weer? Liet hij zijn gevoelens nu niet weer opnieuw gaan? Zou hij misschien nu weer dezelfde fout begaann? Percy liet zijn lippen even rusten tegen de lippen van Dahlia. Het voelde niet fout om hier samen met haar te zijn. Hij wilde niets liever, hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar mondhoeken en keek haar aan in haar ogen. Zou Dahlia het ook als een fout zien van hem?

Dahlias ogen glunderde bij het zien van zijn glimlach toen ze hem vertelde dat hij haar gek maakte van verlangens. Dat was zo. Dahlia had eigenlijk nooit gedacht dit te gaan doen.
Nou ja tuurlijk wel eens. Toen ze hem zeg maar heel leuk vond. Maar ja ze had nooit gedacht dat het ook echt ging gebeuren. En al helemaal niet hier. In een verlate kamer waar ze vast zaten.
Dahlia keek Percy aan toen hij haar van hem afduwde. Wat was hij van plan? Was hij van gedachtes veranderd. Wou hij niet meer? Maar al snel voelde ze zijn lippen weer op de hare. Glimlachend kuste ze hem terug en sloeg haar armen om zijn nek. Ze sloot haar ogen toen ze zijn vingers weer voelde. Het was een heerlijk gevoel. Dahlia keek Percy aan toen ze voelde hoe hij haar tegen hem aan duwde. Een zachte kreun verliet haar lippen toen ze Percy's lippen op haar kaak en in haar hals voelde. Dahlia glimlachte terug naar hem en liet haar handen door zijn haar gaan. Ze wou hem. Hier en nu. Het boeide haar niet dat ze in zo'n kamer waren. En eigenlijk had ze haar eerste keer ergens anders verwacht. Nouja eerste keer. Met een jongen dan maar dan nog.

Ze voelde hoe Percy haar nog dichter tegen hem aan trok. Ze drukte haar lichaam ook meer tegen de zijne en liet haar handen over zijn rug gaan. Ze keek terug in zijn diep-blauwe en prachtige ogen. Ze hield van zijn ogen. Ze wist niet waarom. Maar ze spraken haar aan. Het was niet echt de kleur die je vaak tegen kwam. En Percy was nou gewoon helemaal bijzonder. Daarom hield ze ook van hem. Hij was niet anders bij zijn vrienden. Hij deed normaal tegen haar en ze kon hem alles vertellen. En dat had ze ook gedaan. Nou ja bijna alles. Hij wist namelijk haast niks over haar en Melissa. Misschien werd het eens tijd dat hij het te horen. Kreeg. Misschien later. Maar nu niet. nu wou ze niet aan haar denken. Ze wou aan niemand denken behalve aan Percy. Dahlia kuste zijn lippen en kuste richting zijn hals. Daar drukte ze een paar kussen in en liet haar lippen daar liggen. Haar handen waren uit gekomen bij zijn buik en die streelde ze verder zo. Dahlia drukte haar lippen weer tegen die van hem aan. Maar liet die al snel weer los. "Ik hou van je Percy" Sprak ze fluisterend.

De woorden "Ik hou van je Percy." Deden meer met hem dan de zachte lippen van Dahlia die tegen zijn hals kuste. Zijn hart leek gewoon even te stoppen met slaan. Nu pas merkte hij hoe erg hij altijd had verlangt naar deze woorden. Niet uit gesproken als vriendschapswoorden, maar uitgesproken zoals je het zou zeggen tegen iemand waar je van houdt. Percy beet zachtjes op mijn onderlip, hij keek in de grijze ogen van Dahlia. Hij streek zachtjes de blonde plukken van Dahlia uit haar gezicht, hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar mondhoeken en gleed naar haar hals.
‘Ik hou ook van jouw.’ Fluisterde Percy zachtjes in haar oor. Zijn hart leek weer te kloppen, het gebonk tegen zijn borstkast moest duidelijk te voelen zijn voor Dahlia, ook al hoopte hij dat niet. De woorden die Dahlia uitsprak leken ook de zenuwen van Percy weg te nemen. Alsof ze er nooit zijn geweest. Hij liet zijn lippen tegen haar hals aan drukken. Hij voelde hoe Dahlia zich tegen hem aan drukte, hij glimlachte lichtjes en drukte zijn lippen tegen de hare. Hij streelde met zijn vingertoppen over haar arm richting haar buik. Hij probeerde elk stukje huid te voelen dat hij tegenkwam. Hij wilde Dahlia dicht tegen hem aan voelen, zo dicht mogelijk. Hij kuste haar lippen en liet ze ook niet los. Hij duwde zijn lichaam lichtjes tegen die van Dahlia en liet zich op zijn rug vallen. Hij trok Dahlia op zich en kuste haar lippen nog steeds. Hij liet zijn handen rusten in de zij van Dahlia en trok haar tegen hem aan. Hij liet zijn handen over haar rug strelen en trok haar zo dicht mogelijk tegen hem aan. Hij gleed met zijn handen over haar hals. Hij duwde zijn lippen tegen haar kaak en haar hals. Hij keek Dahlia aan in haar ogen en streek door haar blonde haar.

Hij zuchtte zachtjes en beet daarna op zijn onderlip. Hij begreep niet zo goed wat er precies allemaal door hem heen ging. Waar hij mee bezig was en wie hij nou uiteindelijk het meeste pijn hier mee zou doen. Hij vroeg zich af of Fanta hem zou haten, of dat Dahlia hem hier na misschien nooit meer zou willen zien. Maar het belangrijkste was, wat wilde hij nou het liefste. Hij kon geen keuzen maken tussen Dahlia en Fanta. Zijn hart leek voor beide open te staan. Maar misschien was hij toch verliefder op Dahlia. Hij beet harder op zijn onderlip, hij streek nog zachtjes door haar blonde haar en bleef staren in haar grijze ogen. Misschien moest hij het tegen Dahlia zeggen. Zeggen dat hij misschien geen keuzen zou kunnen maken. Nee dat moest hij niet zeggen. Niet nu. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen die van Dahlia. Liet zijn handen over haar lichaam glijden en stopte bij haar boven benen. Hij streelde zachtjes met zijn vingertoppen over haar boven benen. Liet de moeilijke keuzen die hij ooit nog moet gaan maken weg vagen. Hij wilde die keuze nu nog niet maken, niet nu op dit moment. Niet alleen omdat hij niet wist voor wie hij moest kiezen, maar ook omdat hij wist dat hij een iemand pijn ging doen en ging verliezen. Hij kuste haar zachte lippen en streelde over haar bovenbenen. Hij voelde van binnen een warm gevoel stromen door zijn lichaam, een nieuw gevoel dat hij nooit eerder had gehad.

-Man, jullie maken het wel moeilijk voor Percy xD-

Dahlia keek terug in zijn zeediep blauwe ogen. Ze verplaatste haar blik naar zijn lippen en zag dat hij er op beet. Ze voelde hoe hij het haar uit haar gezicht streek. Een kleine glimlachje kwam in haar op. Ze sloot genietend haar ogen toen ze zijn lippen weer op haar huid voelde. Dahlia kreunde heel lichtjes en sloeg haar armen stevig om hem heen. ‘Ik hou ook van jouw.’ Dahlia voelde Percy hartslag goed. Jezus man zo goed had ze het nog nooit gevoelt. Nou ja bij Melissa wel eens. Maar bij Percy nog nooit. Zou dit wat betekenen? Of betekende dit helemaal niks. Ach waar maakte ze zich zorgen om. Percy wou dit toch? Dat was toch een teken. En hij zei dat hij van haar hield. Dat was ook een teken. Maar wat als hij ook van Fanta hield. Zou ze dan boos op hem worden. Of niet. Ze zou er in elk geval niet blij mee wezen. Maar boos op hem worden dat kon ze niet. Ze wou nu niet aan Fanta denken. Dahlia voelde zich schuldig. Maar ze drukte de schuld gevoelens weg toen ze zijn lippen tegen haar hals aan voelde. Dahlia streelde zijn rug en legde haar handen op zijn billen. Ze grinnikte even en haalde haar handen al snel weer weg. Dahlia kuste hem terug en keek hem aan. Ze keek toe hoe Percy van haar af ging en hoe ze even later weer op hem zat. Ze glimlachte liefjes en streelde zijn wang.

Ze keek terug naar Percy en beet ook op haar lip. Ze kuste hem al snel weer terug. Ze voelde haar hart sneller kloppen toen hij haar lichaam met zijn handen aan raakte. Toen ze zijn handen op haar bovenbenen voelde. Voelde ze plots de zenuwen komen. Dahlia probeerde het weg te drukken. Maar nee het lukte niet. Hoe moeilijk kon dat nu eigenlijk zijn. Heel moeilijk dus voor haar. Dahlia voelde hoe een blije gevoel haar over viel. Al snel had ze de dwang om te lachen. Heel hard te lachen. Ze liet Percy's lippen los. En al snel kwam het gegiechel. Dat al snel over ging in een lach bui. Ze zat nog steeds op Percy en ze probeerde zich in te houden wat dus echt niet lukte. Rot ziekte. Rot zenuwen.

Percy voelde de hand van Dahlia over zijn rug glijden enn daarna over zijn wang. Hij gleed met zijn vingertoppen over de hand van Dahlia die over zijn wang had gestreeld. Hij glimlachte naar haar, voelde een warme gloed door zijn lichaam stromen. Hij wilde Dahlia haar lippen tegen zijn lippen voelen. Dat gebeurde ook, haar zachtte lippen drukte op zijn lippen. Hij wilde ze niet los laten, Dahlia tegen hem aan drukken en vooreeuwig zo blijven. Oke misschien niet voor eeuwig dat is wel heel overdreven, in elk geval voor een lange tijd. Hij streelde zachtjes over haar armen naar haar schouders en zo over haar rug. Elk stukje huid dat hij voelde van Dahlia, voelde geweldig aan. Elk stukje huid leek steeds warmer te worden onder zijn vingertoppen. Hij liet haar lippen niet los, wilde alleen nog die van haar proeven. Uiteindelijk liet Dahlia toch los, iets wat Percy jammer vondt. Een giechel ontsnapte uit haar mond. Percy glimlachte, hij kon verwachtten dat Dahlia een aanval zou krijgen. Alleen had hij niet verwacht dat Dahlia zenuwachtig was, misschien was het toch niet zo vreemd om zenuwachtig te zijn. Percy beet op zijn onderlip en grijnsde naar Dahlia. Hij lachte zachtjes toen Dahlia haar lachbui kreeg. Hij zag haar veel liever lachen dan dat ze zich pijn zou doen, door tegen de muur te slaan. Hij keek haar aan met een glimlach op zijn lippen. Hij streelde zachtjes over haar rug en legde zijn handen in haar zij. Percy ging iets rechter op zitten zodat zijn gezicht dichterbij die van Dahlia kwam.

Hij sloeg zijn armen om Dahlia heen en duwde haar zachtjes tegen hem aan. Eerlijk gezegd vondt hij het helemaal niet erg dat Dahlia moest lachen. Hij hield er van als ze lachte. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar wang. Streek met zijn hand door haar blonde haar en liet zijn hand weer tegen haar rug rusten. Langzaam voelde hij de zenuwen die hij diep van binnen voelde weg vloeien. Alsof ze er nooit waren geweest, hij keek Dahlia aan in haar grijze ogen en glimlachte. Ze was leuk als ze lachte, haar gezicht leek altijd jonger te worden als ze lachte, als een klein kind. Zijn hart leek heviger te kloppen, hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar kaak en hals. Misschien moest hij een baantje als vampier toch maar eens gaan overwegen, als elk meisje was zoals Dahlia. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar hals. Hij glimlachte toen haar lach nog door de kamer te horen was. Percy maakte zich er helemaal niet druk om, dat misschien iemand het zou horen. Hij keek weer naar haar grijze ogen en liet de glimlach op zijn lippen breder worden.
'Je bent leuk als je lacht.' Zei hij zachtjes tegen haar en drukte zachtjes zijn lippen op haar lippen.

Dahlia werd warm door de aanrakingen van Percy. Het leek als of zijn strelingen bleven hangen op de plekken waar Percy al lang geweest was. Ze baalde flink dat ze een aanval had. Ze probeerde Percy niet aan te kijken maar dat lukte hem nou juist niet. Haar blik werd als een magneet naar de zijne toe getrokken. En daar bleef ze ook in kijken. Dahlia smolt toen ze zijn glimlach zag. Maar nog steeds begon haar gegiechel in een lach uit te barsten. Ze voelde zijn handen over haar rug heen gaan en dat zorgde er voor dat ze rillingen kreeg. En ze vond het fijn. Heel erg fijn zelfs. Dahlia keek naar zijn handen toen die op haar heupen terecht kwamen. Ze grinnikte wat en legde haar handen op de zijne. Ze streelde die en keek al snel weer naar Percy. Hij was dichter bij gekomen. Haar gelach was duidelijk te horen. Dahlia nestelde tegen Percy aan toen ze zijn armen om haar heen voelde. Ze snoof zijn geur op en probeerde rustig te worden.

Dahlia's benen lagen om zijn heupen heen. Ze drukte zich nog meer tegen hem aan. Dahlia voelde zijn lippen tegen haar kaak aan en daar probeerde ze zich op te consenteren. Dahlia sloot haar ogen maar het gelach hield maar niet op. Ze voelde Percy's hand door haar haren heen gaan. Dahlia consenteerde zich op de ademhaling van Percy. Dahlia genoot van zijn handelingen terwijl ze door lachte. Ze probeerde het geluid te dempen door haar gezicht in zijn shirt te verbergen. Maar toen dat niet lukte keek ze hem gewoon aan. 'Je bent leuk als je lacht.' Dahlia begon lichtjes te blozen en keek naar Percy. Ze keek toe hoe zijn lippen dichter bij kwam terwijl haar gelach nog steeds de kamer vulde. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte haar lippen ook op de zijne. Ze voelde hoe het gevoel minder werd. Maar nog steeds moest ze lachen. Ook al werd het nou meer hikken. Het bleef door gaan. Dahlia duwde zich zelf nog dichter tegen hem aan en voelde zijn hartslag. Ze consenteerde zich daarop en naar een tijdje hield haar gelach op. Na een klein half uurtje was het weg. Dahlia keek hem aan en grinnikte kort. "Sorry" Fluisterde ze er achter aan waarna ze allemaal kusjes op zijn gezicht plaatste.

Percy glimlachte toen Dahlia begon te blozen. Door de schemer kon hij het niet goed zien, maar hij wist hoe het er uitzag als Dahlia bloosde. Ze had het vaak genoeg gedaan. Percy ’s glimlach werd groter toen hij er aan dacht. Het zag er altijd heel schattig uit, haar wangen werden dan lichtjes rood. Ze zag er dan altijd zo onschuldig uit, ook zo kwetsbaar. Percy hield zijn armen strakker om Dahlia heen. Hij zou haar gewoon niet meer los laten. Haar lippen voelde zacht aan tegen zijn lippen en ze duwde zich dichter tegen hem aan. Ze verschool haar gezicht tegen zijn borstkast, waar ze nog steeds probeerde te stoppen met lachen. Ze dacht misschien dat Percy het erg zou vinden dat ze een aanval had. Maar hij vond het helemaal niet erg. Hij had viel liever dat haar aanval een lach aanval was dan een aanval van woede. Zoals hij de laatste tijd alleen nog maar bij haar had gezien. Hij streek zachtjes door haar blonde haar en drukte een kus tegen haar hoofd. Hij vond het helemaal niet erg om zo met Dahlia te zitten. Hij hoopte eigenlijk dat het een tijd kon duren voordat iemand hun zou vinden. Of misschien konden ze hier gewoon voor eeuwig blijven, samen hier blijven. Het klonk belachelijk, dat was het ook. Maar toch wilde hij dat gewoon. Hij bleef zachtjes door haar, haar strijken. Na een tijdje hield het gelach op en keek Dahlia weer naar Percy. ”Sorry.” Zei ze zachtjes tegen hem en drukte een paar kusjes tegen zijn gezicht. Percy glimlachte naar haar en schudden zachtjes zijn hoofd.
‘Het maakt niet uit.’ Zei hij met altijd nog dezelfde glimlach op zijn gezicht. Hij hield van haar lach, het klonk altijd zo helder en vrolijk. Zelfs als ze niet echt vrolijk was klonk haar gelach vrolijk. Hij vond haar lach gewoon geweldig om naar te luisteren. Het maakte hem op de een of andere manier ook altijd weer vrolijk.

Eigenlijk was het heel vreemd, maar als Percy bij Dahlia was voelde hij zichzelf veel meer waard. Alsof iemand er echt was die om hem gaf, ook al was hij zo’n loser. Hij voelde zich geen loser bij Dahlia. Zij zorgde er wel voor dat hij zich geen loser vond, dat deed ze dan wel niet met woorden, maar ze liet hem gewoon voelen dat hij echt wat voor haar betekende. Ook al was het op school niet op de manier zoals hij gevoelens had voor haar. Of hij was zo stom om het niet hebben gezien. Maar op dit moment leek zelfs Dahlia hetzelfde te voelen als wat Percy altijd voor haar had gevoeld. Hij begreep er gewoon helemaal niks meer van. En hij eigenlijk wilde hij er ook niks van begrijpen en gewoon de lippen van Dahlia tegen zijn huid aan voelen. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen die van Dahlia. Streelde met zijn tong over haar lippen in de hoop dat ze die los zou doen. Hij streelde zachtjes met zijn vingertoppen over haar armen en over haar rug. Hij voelde elk stukje van de blote huid van Dahlia en gleed voorzichtig met zijn handen naar haar buik. Hij liet haar lippen los en drukte zijn lippen tegen haar kaak. Hij streelde met zijn vingertoppen over haar buik en voelde de rand van de stof van haar onderbroek. Hij twijfelde of hij verder moest gaan, misschien was het wel een hele stomme twijfel. Hij keek in de grijze ogen van Dahlia en drukte zijn lippen tegen die van haar

Dahlia voelde hoe Percy door haar haren streelde. En het voelde fijn. Zo als altijd. Dahlia sloot kort haar ogen toen ze zijn lippen voelde. Ze beet op haar lip toen ze eenmaal sorry zei glimlachte Percy. Ze hield van zijn glimlach, Eigenlijk hield ze helemaal van hem. ‘Het maakt niet uit." Dahlia was blij dat Percy niet boos werd en kreeg een klein glimlachje op haar gezicht. Ze keek hem aan en streelde zijn wang met haar vingers en liet haar lip los.
Het was schamend geweest dat ze dit nu had gehad. Maar hier door waren wel de zenuwen weg. Nou ja deels dan. Dahlia opende automatisch toen ze de tong van Percy voelde. Ze zocht met haar tong de zijne op en begon er wat mee te spelen. Dahlia voelde de vingers van Percy en rilde van het heerlijke gevoel van huid op huid. Man wat had ze dit gemist. Door deze gedachte kwam ze weer terug op Melissa en ze voelde zich klote. Ze had het gevoel dat ze haar bedroog. Maar hoe zou dat nu kunnen als ze er niet meer was. Dahlia glimlachte toen ze zijn lippen op haar kaak voelde. Ondertussen keek ze naar boven. Ze wachtte ergens op. Op een soort goed keuring. Maar hoe moest ze die nu krijgen? Kom op Melissa was dood en zij zat hier nog levend Percy op te geile. En hij ook haar. Maar dat was het probleem niet. Toen Melissa dood was had ze beloofd dat Melissa de eerste en ook altijd de laatste was. En ze had haar belofte al gebroken. Dahlia werd af geleid door de vingers van Percy die nu op haar buik waren. Ze liet haar hoofd weer zakken zodat die op zijn lengte stond en sloot haar ogen. Ze sloeg haar armen steviger om hem heen toen ze zijn lippen voelde. Dahlia kuste hem terug en duwde hem jammer genoeg om. Ze vond het fijn hoe ze net zaten. Dahlia aarzelde even en trok hem daarna toch uit. Oké hier zat ze dan met alleen nog maar een bh aan. En als er iemand nu binnen stormde waren ze de lul. Dahlia drukte haar lippen op de zijn en liet haar handen naar zijn onderbroek gaan. Zou ze het doen? Ze speelde kort met de rand van zijn onderbroek waarna ze die ook maar uit deed. Dahlia durfde er maar niet naar te kijken en drukte haar lippen al snel weer tegen zijn hals aan. Ze drukte een paar kusjes op zijn hals en kwam weer terug naar zijn lippen. Ze streelde door zijn haren heen en keek naar zijn lippen. Glimlachend kwam ze dichter bij waarna ze een lip tussen haar tanden deed en heel zachtjes beet. Dahlia grinnikte en keek hem aan. Ze liet zijn lip los en drukte er een kusje op. "Sorry" Zei ze met een grijns en ondeugende ogen die hem aan keken.