Rescue Me

Percy glimlachte toen Dahlia hem omduwde. Hij wist niet of hij haar onderbroek moest uit trekken, maar die vraag werd hem al snel duidelijk gemaakt toen Dahlia het zelf deed. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, wist niet waar hij moest kijken. Hij vond het ook zo vreemd om Dahlia aan te gaan staren. Percy sloot snel zijn ogen toen hij de lippen van Dahlia tegen de zijne voelde. De zenuwen leken weer de over hand te nemen, waardoor zijn handen zachtjes trilde. Hij voelde de handen van Dahlia over zijn buik glijden. Het gaf hem een vreemd gevoel, een warm gevoel dat hij niet eerder had gevoeld. Hij wilde ook niet dat Dahlia stopte, dat ze door zou gaan met haar strelingen en aanrakingen. Hij duwde zijn lippen gretig tegen die van Dahlia. Hij wilde haar op een nieuwe manier, een manier die hij ook niet eerder had gevoeld. Hij streelde zachtjes door haar blonde haar en gleed met zijn vingertoppen langs haar schouders naar haar rug. Hij voelde hoe Dahlia met de rand van zijn onderbroek speelde. Percy liet haar lippen niet los, hij wilde Dahlia helpen met zijn onderbroek. Maar ze had hem al uit getrokken. Percy keek even naar Dahlia, ze wist duidelijk net zo als hij niet waar ze moest kijken. Dat stelde Percy wel meer gerust, zijn handen bleven zachtjes trillen. Hij hoopte dat Dahlia je het niet merkte, maar het moest wel. Percy was niet bang voor de reactie van Dahlia, maar hij hoopte gewoon dat ze het niet verkeerd op zou vatten. Hij voelde haar lippen tegen zijn hals, voelde steeds meer een warm gevoeld opkomen. En haar lippen bleven zich maar plaatsten tegen zijn hals. Een zachte kreun ontsnapte aan de lippen van Percy. Hij beet zachtjes op zijn onderlip toen hij merkte dat hij nog een opwelling kreeg om te kreunen. Het klonk vreemd door de lege kamer alleen zijn stem te horen en het geluid dat Dahlia maakte tegen zijn hals.

Hij keek naar Dahlia die door zijn haar streelde, hij glimlachte naar haar. Haar blonde haar omlijste haar gezicht, ze was mooi. Hij voelde haar lippen tegen de zijne en daarna voelde hij hoe Dahlia zijn onderlip tussen haar tanden nam en er zachtjes op beet. Percy wilde glimlachen, maar dat kon niet echt, omdat Dahlia zijn onderlip tussen haar tanden had. Uiteindelijk liet Dahlia los en Percy glimlachte. ”Sorry.” Zei ze zachtjes. Percy lachte zachtjes en schudden zijn hoofd lichtjes.
‘Moet ik dit opvatten als een waarschuwing, dat ik niet meer op mijn lip moet bijten?’ Vroeg Percy. ‘Of ga jij voortaan op mijn lip bijten? Dat kan ook.’ Zei Percy met een grijns terwijl hij de ondeugende blik van Dahlia bekeek. Hij beet weer zachtjes op zijn onderlip terwijl hij haar gezicht bekeek. Ze was echt heel mooi eigenlijk, hij kon Dahlia dan wel niet zo goed zien door het schemerige licht dat er hier was. Maar hij kende Dahlia maar al te goed, dat hij precies wist hoe ze eruit zag. Hij kon wel begrijpen waarom hij zo verliefd op haar was… Misschien was “Was” niet het goede woord. Hij wist niet precies wat hij nu voor Dahlia voelde, maar het was meer dan vriendschap. Veel meer dan vriendschap. Hij beet iets harder op zijn onderlip en hij glimlachte uiteindelijk. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar mondhoeken en streelde over haar rug met zijn vingertoppen.

Dahlia glimlachte terug toen Percy naar haar glimlachte. Ze hield echt van zijn glimlach te veel gewoon. Eigenlijk was het best vreemd om hier zo met hem te zijn. Alleen en half naakt. Maar erg vond ze het zeker niet. Zeker niet. Ze vond het fijn om hier met hem te zijn. Niet dat ze had gedacht dat ze dit gingen doen. Maar ze vond het fijn dat ze het een soort van goed hadden gemaakt. In elk geval praatte ze weer tegen hem. Nou ja Dahlia en Percy deden andere dingen dan praten. Maar wel spraken ze de taal van de liefde. Die ze eerlijk gezegd maar al te graag met hem wou spreken op dit moment. Dahlia voelde zijn vingers weer door haar haren. Hier door voelde ze ook dat het elastiekje nu uit haar haren gleed waar door haar haren weer los waren en over haar schouders viel. Dahlia genoot van zijn aanrakingen op haar schouders en rug. Dahlia merkte wel dat Percy's handen trilde. Door dat hij zenuwachtig leek werd zij het ook weer. Maar ze wou het niet laten zien. Ten eerste was zij een jaar ouder en had ze misschien meer ervaring. Maar nog nooit met een jongen. Toen Dahlia haar lippen tegen zijn hals drukte hoorde ze een kreun. Dahlia kon er niks aan doen maar ze moest even glimlachen. Het was grappig dat ze hem kon laten kreunen. Ze vond het aan de ene kant ook wel fijn om te horen. Gewoon zodat ze wist dat zij hem ook gek kon maken van gevoelens.

Toen Dahlia Percy los had gelaten en zij sorry zei zag ze dat Percy het niet erg vond. Ze wist niet waarom ze het deed. Maar eigenlijk vond ze het niet erg. Helemaal niet trouwens. Maar het voelde wel raar moest ze eerlijk bekennen. Heel raar zelfs. ‘Moet ik dit opvatten als een waarschuwing, dat ik niet meer op mijn lip moet bijten? Of ga jij voortaan op mijn lip bijten? Dat kan ook.’ Dahlia dacht naar. Wist ze het maar. "Hmm ik ga toch liever voor het laatste" Fluisterde ze. Dahlia keek toe hoe Percy weer op zijn lip beet. Zelf deed ze het ook best vaak. Dahlia voelde zijn lippen tegen haar mondhoek en zijn vingers tegen haar huid. Dahlia glimlachte en liet haar handen over zijn lichaam gaan en sloeg geen enkel stukje over. Toen Dahlia uit eindelijk bij dat gedeelte kwam twijfelde of ze wel wou kijken. Maar toch deed ze het. Dahlia bloosde en keek er even. Al snel vlogen haar ogen naar Percy's ogen. Haar wangen waren roder geworden. Man hoe moeilijk was dat nou. Het was dom dat ze daarom moest blozen maar kon zij er wat aan doen? Nee Dahlia kuste hem. Waarna ze een hand pakte en die naar haar bh sluiting bracht. Daarna drukte ze zich lichtjes tegen zijn lichaam aan terwijl ze met haar tong over zijn lippen streelde. Dahlia wou hem nu. En kon niet langer wachten. Dat wist ze zeker.

Percy werd overladen door een warm aangenaam gevoel. Een gevoel dat hij nooit eerder had gehad en al helemaal niet bij Dahlia. Maar nu hij haar zo zag, leek het alsof ze nooit ruzie hebben gehad. Nooit bij elkaar zijn weggegaan en elkaar al een paar weken niet had gesproken. De ongemakkelijkheid die hij toen in de isoleercel voelde, leek ook niet bestaan meer. De zenuwen die hij voelde leken ook langzaam weg te ebben. Hij begreep niet waarom, maar hij vond het niet erg. Zijn handen stopte met trillen en hij leek nu alles nog beter te kunnen voelen dan eerst. Alsof het trillen zijn tast zintuigen hadden belemmerd. Hij streelde met zijn vingertoppen langs elk stukje huid van Dahlia, hij sloeg zelfs de stukjes niet over die hij normaal nooit zou aanraken. Misschien vreemd, maar Percy wist de juiste weg te vinden over het lichaam van Dahlia. Hij duwde zijn lippen zachtjes tegen die haar, drukte zijn lippen tegen haar kaak en hals. Hij wilde haar huid voelen met zijn lippen. Hij wilde haar zachtjes zoenen en nog veel meer. Hij wilde veel meer dan zoenen, veel meer. Vreemd ook eigenlijk. Nooit had hij naar Dahlia gekeken zoals hij nu deed. Hij wilde haar wel omhelzen en misschien een kus op haar wang geven. Haar dicht bij hem hebben om haar te kunnen beschermen tegen anderen die onaardig tegen haar deden. Maar nooit had hij het gevoel gehad bij haar, dat hij nu voelde. Nooit voelde hij een soort gevoelens voor geen een meisje. Misschien was Dahlia daarom de eerste, omdat hij altijd alles met haar deelde. Misschien kwam dat wel omdat zijn liefde voor Dahlia nooit helemaal weg was gegaan. Maar gewoon zo ver weg gestopt was, dat hij het bijna vergeten was dat het er nog was. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar hals en duwde daarna zijn lippen weer tegen haar lippen. Hij wilde haar lippen proeven, daarom beet hij zachtjes terug op haar onderlip.

"Hmm ik ga toch liever voor het laatste" Percy grijnsde lichtjes toen Dahlia dat fluisterde.
‘Ik zou uit kijken, ik bijt namelijk terug.’ Lachte hij zachtjes. Hij streek door haar blonde haren en duwde zijn lippen weer tegen die van haar. Hij voelde hoe Dahlia haar lichaam tegen die van hem aan duwde. Hij voelde haar tong tegen zijn lippen strelen die hij beantwoorden door zijn lippen los te doen. Hij voelde de tong van Dahlia tegen de zijne en speelde er mee. Het voelde fantastisch om hier te zijn met Dahlia. Om dit met haar te delen. Vreemd, maar fijn. Percy dacht er verder niet over na en hij duwde Dahlia zachtjes op haar rug tegen de koude vloer. Hij legde zijn hand tegen haar achterhoofd, zodat die niet te hard tegen de stenen vloer zou vallen. Hij liet haar lippen en tong voor geen seconde met rust en ging boven haar hangen. Hij streek zachtjes met zijn vingertoppen over haar arm, gleed naar haar schouder richting haar buik. Hij keek Dahlia even aan, misschien om een bepaalde goedkeuring te vinden in haar ogen. Maar de ondeugende blik die altijd nog in haar ogen stond, gaf veel meer dan een goedkeuring. Het gaf een soort verlangen met zich mee. Alsof ze al lang op iets aan het wachten was en nu het niet meer kon houden. Percy glimlachte naar Dahlia en wilde haar eigenlijk even plagen door haar nog even aan te staren. De gevoelens van verlangen waren ook bij Percy erg sterk. Alsof hij gewoon niet meer kon wachten. Alsof hij al die tijd op dit moment had gewacht, misschien deed hij dat ook wel. Misschien onbewust, misschien had hij het daarom eerst uitgesteld. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en wilde er niet aan denken. Hij drukte zijn lippen tegen die van Dahlia en gleed van haar mond hoeken naar haar hals. Hij wilde haar, nu...
~Yep it's happening~

-Zijn erna, in slaap gevallen ofzo?? idk xD dus je mag er iets leuks van maken xD-

Dahlia merkte dat zijn handen stopte met trillen. Een kleine glimlach kwam op haar lippen. Waren zijn zenuwen weg? Dahlia beet op haar lip om een kreun binnen te houden toen Percy haar streelde. Ze liet haar lip weer los en kuste hem terug. Dahlia sloot haar ogen toen ze zijn lippen op haar kaak en hals voelde. Man wat voelde dit fijn. Alles wat Percy deed voelde fijn. Fijner dan fijn trouwens. Dahlia grinnikte toen Percy op haar lip beet. Ze liet haar tong over zijn lip heen gaan en grinnikte. ‘Ik zou uit kijken, ik bijt namelijk terug.’ "Hmm vind ik niet erg" Fluisterde ze terug. Ze zou het helemaal niet erg vinden. Helemaal niet zelfs. Dahlia sloot haar ogen en liet haar tong haar gang gaan. Ze moest toe geven dat dit beter was dan toen met Melissa. Dahlia keek naar Percy toen hij haar op de grond duwde. Ze sloot al weer ogen en genoot van zijn aanrakingen. Toen ze hen weer los deden keek ze naar Percy. Het leek wel als of hij om toe stemming vroeg en die zou hij zeker krijgen. Dahlia kreunde lichtjes toen ze zijn lippen voelde. Ze sloot haar ogen en genoot van de komend tijd.
Dahlia opende haar ogen weer en gaapte. Ze voelde de armen van Percy waar ze zich veilig voelde. Dahlia draaide zich om en bekeek zijn gezicht. Hij was lief als hij sliep. Maar hij was nog leuker als hij wakker was. Ze wilde niet meer denken aan de vorige dagen. Na tuurlijk wel aan gisteren. Maar niet meer aan de tijd dat ze zonder hem was. Dahlia legde een hand op zijn wang drukte zich tegen hem aan en kuste hem liefde vol waker.


-Flut-

Percy had zijn armen om Dahlia heen gelegd en voelde haar warme lichaam tegen de zijne. Hij had zijn ogen gesloten en voelde de ademhaling van Dahlia. Het gaf hem rust en voor dat hij het wist was hij weggezakt in een lichte slaap.
Percy voelde een zachte druk tegen zijn lippen, hij opende zijn ogen en zag Dahlia tegen hem aan liggen. Hij probeerde terug te halen wat er allemaal precies gebeurd was. Een heleboel, eigenlijk moest hij zich schuldig voelen. Schuldig tegen over Fanta, maar de schuld gevoelens kwam niet op spelen. Hij voelde nog steeds de warme gloed door zijn lichaam stromen. Hij glimlachte naar Dahlia en beet daarna zachtjes op zijn onderlip. Het was niet goed wat hij gedaan had, dat wist hij. Het was ook niet goed voor Dahlia en hij kon het begrijpen als ze nu boos zou worden. Percy wist niet precies wat er met hem gebeurd was. Waarom hij Dahlia begon te zoenen en meer van haar wilde. Het voelde fijn elke aanraking die Dahlia over zijn lichaam liet gaan voelde fijn. Nu ook, nu ze dicht bij hem lag. Hij wilde haar niet kwijt, maar misschien was dit de laatste stap geweest om haar kwijt te raken. Hij wist het niet. Misschien ook niet, het kon ook zijn dat het hun dichter naar elkaar had gebracht. Percy nam aan dat je dit soort gevoelens voor iedereen had. In elk geval hij niet. Hij had dit nooit eerder gevoeld, voor niemand niet. Het leek wel alsof Dahlia met zijn gevoelens kon spelen. Zij kon beslissen wat hij voelde op welk moment. Wanneer hij blij was, boos was of verdrietig. Belachelijk natuurlijk, maar het voelde wel zo. Dahlia deed iets met hem en dat was duidelijk. Percy streek een pluk blond haar uit haar gezicht, achter haar oor en keek in haar grijze ogen. Daarna streek hij zachtjes door haar blonde haar. Het voelde altijd zo zacht aan, waarschijnlijk lag dat aan Percy. Alles leek soms wel perfect aan Dahlia. Misschien kwam dat omdat hij zichzelf verre weg van perfect vond. Of omdat hij gewoon zoveel van haar hield.

‘Hoe laat zou het zijn?’ Vroeg Percy zachtjes? Hij keek even om zich heen, maar nergens was iets wat de tijd kon verraden. Alleen het kleine schemerige lichtje dat in de donkere stenen kamer hing scheen. Voor de rest leek alles gewoon een soort kelder die niets van de tijd zou laten zien. Percy beet zachtjes op zijn onderlip. Het was niet dat hij het vervelend vond hier met Dahlia, in tegen deel, hij vond het juist fijn om hier met haar te zijn. Misschien vreemd, maar hij voelde zich rustig en op zijn gemak. Alsof hij niet bang hoefde te zijn dat hij Dahlia pijn zou doen. Dat heeft hij nooit bij haar gehad, hij leek altijd alles aan haar te kunnen vertellen.
‘Ik denk namelijk dat mensen zich nu wel zorgen zouden maken, over waar we zijn. Denk je ook niet?’ Vroeg Percy zachtjes aan Dahlia. Hij wist niet of mensen zich zorgen zouden maken hier over waar patiënten konden zijn, Misschien maakte ze zich er wel helemaal niet druk om, waren deze kamers er expres om patiënten op te laten sluiten zodat ze dood zouden gaan. Dan konden ze misschien weer nieuwe mensen in de kliniek stoppen. Percy schudden zachtjes zijn hoofd, dat zou het waarschijnlijk wel niet zijn. Hij streek opnieuw door haar blonde haar en plaatste zijn lippen zachtjes tegen die van Dahlia. Daarna drukte hij zijn lippen tegen haar mondhoeken. Ergens voelde hij zich wel schuldig, maar het leek alsof zijn gevoelens voor Dahlia die weg leken te drukken.

Dahlia glimlachte toen Percy zijn ogen open deed. Hij was mooi. Zo als altijd. Ze kroop nog wat dichter tegen hem aan aangezien het koud werd. Dahlia sloot kort haar ogen toen hij een pluk haar achter haar oor streek. Toen ze haar ogen weer los deed keken de zijne naar de hare. Dahlia's hart begon wild te kloppen. Ze wou hem niet meer los maken. Maar toch moest het. Hij hoorde bij Fanta en niet bij haar. Dahlia wou die gedachten vergeten. Voor nu dan. In elk geval. Ze wou niet aan Fanta denken alleen maar aan Percy. ‘Hoe laat zou het zijn?’ "Ik weet het niet" Antwoordde ze fluisterend terwijl ze hem aan keek. Ze wist inderdaad niet hoe laat het was. Maar ze wist wel dat het licht was. Aangezien er door de gaten in de muur licht naar binnen voel. Misschien moesten ze wachten op de kerk toren. Als ze die van hier uit konden horen. Dan wiste ze ook hoe laat dat het was.

‘Ik denk namelijk dat mensen zich nu wel zorgen zouden maken, over waar we zijn. Denk je ook niet?’ Dahlia haalde haar schouders op. "Moeten we ze dan niet horen? Ik bedoel ik denk niet dat ze stil blijven zitten of wel?" Dahlia kuste hem terug toen ze zijn lippen op de hare voelde. Ze sloot haar ogen en voelde even later zijn lippen op haar mondhoeken. Dahlia slikte en ze pakte de ketting. Moest ze het tegen Percy zeggen? Misschien. Misschien niet. Toch ging ze het hem vertellen. "Het vandaag twee jaar geleden dat Melissa dood is" Fluisterde ze terwijl er tranen in haar ogen stonden. Dahlia legde haar hoofd tegen Percy's schouder aan en sloot haar ogen. Ze probeerde de tranen weg te laten maar toch even later rolde ze over haar wangen heen. Melissa was nooit alleen maar een vriend geweest. Ze was meer voor haar. Veel meer.

Percy hield Dahlia vast terwijl hij zachtjes nog een paar kusjes tegen haar hals aandrukte. "Ik weet het niet" Zei Dahlia als antwoord op zijn vraag. Behoorlijk logisch dat zij ook niet wist hoe laat het was. Ze hadden beide geen horloge of telefoon waar ze de tijd op konden zien. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en hij streek zachtjes door haar blonde haar. Hij kon niet wijzer worden dan, dat het misschien licht was. Tussen de kieren zag je wel wat licht, maar Percy wist niet zeker of het van buiten kwam of van een andere kamer. "Moeten we ze dan niet horen? Ik bedoel ik denk niet dat ze stil blijven zitten of wel?" Percy haalde lichtjes zijn schouders op. Daar had ze wel een punt. Waarschijnlijk zouden mensen niet aan het zoeken zijn, anders hadden ze hun wel al lang gevonden. Hoe groot was de kliniek nou? Vergeleken met de hoeveelheid bewakers ze hadden, gingen ze toch wel kijken bij de donkeren hallen? Misschien ook niet, ook de bewaker vermeden deze plek liever. Waarom begreep Percy nooit helemaal, oke je raakte makkelijk verdwaald hier. Maar toch? Kom op deze plek was toch niet zo erg? Misschien kwam dat wel omdat hij hier met Dahlia was, dat hij hier een nacht heeft door gemaakt met haar. Een leuke nacht, een nacht die hij waarschijnlijk niet zal vergeten. Percy bleef zachtjes door haar blonde haar strelen. Ergens werkte het rustgevend voor hem, gewoon iemand kunnen omarmen en geen zorgen hoeven te maken of iemand boos word op hem. Was hij bang dat Fanta boos op hem zou worden? Wel als ze wist wat er tussen hem en Dahlia was gebeurd. Maar zou ze dan boos worden op hem of op Dahlia? Hij kon begrijpen als ze boos zou worden op hem, maar ze mocht niet boos worden op Dahlia. Dahlia had er niets mee te maken, ja ze had er wel mee te maken. Maar het was zijn schuld, hij had haar ook niet kunnen zoen. Haar gewoon kunnen helpen hier uit te komen en daarna niet meer met haar praten. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Hij had die weken alleen maar aan haar gedacht en geen minuut stil gezeten, alleen maar bedacht wanneer Dahlia weer tegen hem zou praten. Stom ja, waarom moest hij zich daarom druk om maken, hij hield van Fanta en hij was blij met haar. Maar waarom waren zijn gevoelens dan zo vaag bij Dahlia. Niet zo duidelijk als bij Fanta. Of was het juist andersom. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer naar Dahlia.

"Het vandaag twee jaar geleden dat Melissa dood is" Percy glimlachte zwakjes en streek opnieuw door haar, haar. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij kende Melissa alleen maar van foto’s had haar nooit in het echt gezien. Dat kon ook niet, zo lang kende Percy en Dahlia elkaar nog niet. Maar toch was hij altijd wel benieuwd geweest hoe ze was. Waarom Dahlia altijd zo goed met haar op kon schieten en waarom zij vriendinnen waren geweest. Niet dat Dahlia geen vriendinnen mocht hebben, Maar hij was gewoon nieuwsgierig geweest hoe Melissa was geweest. Door dat ze Dahlia waarschijnlijk altijd geholpen had, misschien wel zoals hij had gedaan. Nou ja, had hij Dahlia wel echt geholpen? Hij bleef gewoon bij haar, omdat hij van haar hield, maar echt helpen deed hij niet.
‘Ze moest ontzettend aardig geweest zijn.’ Zei Percy zachtjes terwijl hij Dahlia aan keek. Hij legde zijn handen tegen de wangen van Dahlia en veegde de tranen van haar wangen af met zijn duimen. Percy was nooit goed geweest in praten, maar nu leek het gewoon extra moeilijk. Hoe kon je iets zeggen over iemand die je niet eens kent.
‘Dat denk ik in elk geval, omdat je altijd zo aardig over haar bent.’ Zei Percy met een klein glimlachje en veegde nog een paar tranen van haar wangen.

Dahlia sloot als gewoonlijk haar ogen toen ze zijn lippen in haar hals voelde. Haar hart begon sneller te kloppen. Dahlia beet op haar lip en drukte zich nog meer tegen hem aan. Ze deed haar ogen weer los toen ze al weer Percy's vingers door haar haren voelde. Ze wist niet hoe hij zou gaan reageren. Misschien werd hij boos. Aangezien ze een leuke nacht samen hebben gehad en zij nu over Melissa had. Maar ze moest het hem gewoon zeggen. Om de een of andere manier. ‘Ze moest ontzettend aardig geweest zijn.’ Dahlia knikte alleen maar en beet op haar lip. Dat was ze zeker. En ze was meer dan alleen maar aardig. Dahlia keek naar beneden toen zijn handen op haar wangen lagen en ze voelde hoe hij haar tranen weg veegde. Ze keek Percy weer aan en probeerde te glimlachen. ‘Dat denk ik in elk geval, omdat je altijd zo aardig over haar bent.’ Dahlia knikte en legde haar handen rond zijn polsen en keek weer even naar beneden. "Ze was meer voor me dan alleen een vriendin Percy" Fluisterde ze. Dahlia keek hem weer aan. "Ik hield van haar" Fluisterde ze. Oké ze had bekend dat ze gevoelens voor Melissa had gehad. En eigenlijk nog steeds had. Ergens diep in haar hart. Maar ze had het weg gestopt. Ze had Melissa moeten vergeten. Maar ze kon het niet. En nu nog steeds niet. Dahlia slikte en keek hem aan. "Sorry" Fluisterde ze dit waarna ze zich los maakte en zich weer aan klede.

Percy voelde de handen van Dahlia om zijn polsen. Ergens schrok hij er lichtjes van omdat hij de littekens over zijn polsen had lopen. Hij wilde eigenlijk niet dat Dahlia die zou voelen. Ze kon ze nu niet echt zien vanwege het licht. Maar hij wilde niet dat Dahlia wist dat hij zich over zijn polsen had gesneden. Nou ja, ze zou er vroeg of laat toch wel achter komen, maar toch. "Ze was meer voor me dan alleen een vriendin Percy" Percy beet zachtjes op zijn onderlip en knikte. Hij wist dat Dahlia en Melissa goede vrienden waren. Dat Melissa de enige vriendin was die Dahlia had. Dan ga je ook meer geven om die persoon. Percy gaf ook heel veel om Dahlia. Misschien kwam dat ook wel omdat het anders lag. Hij was verliefd op Dahlia. Dahlia was niet verliefd op Melissa, in elk geval niet zoals hij op Dahlia was. "Ik hield van haar" Misschien toch wel...
Dahlia had gevoelens gehad voor Melissa. Ze hield niet van hem, had ze misschien ook nooit gedaan. Misschien was hij een probeersel, hoe het zou zijn om een jongen te zoenen in plaats van een meisje. Misschien hield Dahlia helemaal niet van hem. Hij beet harder op zijn onderlip. Wist eigenlijk niet of hij boos moest worden of gewoon oke moest zeggen. Of hij moest vragen of Dahlia ook van hem hield, of dat hij gewoon een keer voor de leuk was. Hij slikte zachtjes en probeerde de juiste woorden te vinden die hij moest zeggen tegen Dahlia. De juiste antwoorden op de juiste vragen. De juiste gevoelens bij de juiste woorden. Maar eigenlijk voelde hij zich leeg. Het warme gevoel dat hij al die tijd bij Dahlia had gehad was weg. Hij werd overrompeld bij een koude vlaag die hard door zijn borst kast gleed. Die pijnlijke steken achter liet, zo pijnlijk dat hij de tranen achter zijn ogen voelde prikken. Misschien had hij Dahlia niet moeten helpen met de deur, gewoon weg moeten gaan toen het nog kon. Hij wilde haar wel vertellen wat hij voelde voor haar, maar nu leken die gevoelens in een klap weggenomen. Dat ze weer gewoon vrienden zijn, zoals toen op school.

Uiteindelijk knikte Percy zachtjes en liet hij zijn onderlip met rust. Het pijnlijke koude gevoel was iets afgezakt, waardoor hij eindelijk de juiste woorden kon formulieren door er vragen van te maken.
'Hield ze ook van jouw?' Vroeg hij zachtjes. Hij wist niet of dat nu wel de juiste vraag was om te stellen. Misschien sloeg het nergens op, wilde Dahlia hem gewoon even pesten. Zoals ze wel eens vaker deed. Maar dat durfde Percy niet vragen. Hij durfde niet te vragen of het een grapje was. Ze maakte geen grapjes over Melissa. Ze had van haar gehouden, en misschien doet ze dat nog steeds. Door zijn gedachttes die razendsnel in zijn hoofd afspeelde zag hij alleen de lippen van Dahlia bewegen. Hij kon er niet op uitmaken wat ze zei, het leek alsof een wind haar stem had weg genomen. Waardoor hij haar niet verstond. Dahlia had waarschijnlijk niet van hem gehouden, ze was misschien verdrietig gisteren avond, omdat Melissa vandaag twee jaar dood is. Als je verdrietig bent doe je rare dingen. Weet je soms niet eens meer wat je doet. Toch bleef die vraag op zijn tong branden. Hield Dahlia ook van hem? Percy beet opnieuw op zijn onderlip en hij keek naar beneden. Hij wilde het haar vragen. En hopen dat het antwoord ja was, dat hij niet een probeersel was, maar iemand waar ze ook van hield. Misschien was houden van een groot woord. Misschien had ze Melissa een keer gezoend en dacht ze, dat ze van haar hield. Hij had ook een keer een jongen gezoend. Nou ja, hij werd gezoend, was heel vaag. Maar hij hield niet van hem. Hij keek Dahlia weer aan en slikte.
'Hou je nog steeds van haar?' Vroeg hij zachtjes. Als ze ja zou zeggen, dan begreep hij het, Dan was hij gewoon een probeersel voor haar. Gewoon een vriend.

Dahlia voelde hoe Percy schrok toen ze zijn polsen pakte. En ze voelde ook wel waarom. Maar het leek haar beter om er niet over te beginnen. Dahlia vroeg zich af waar Percy nu aan dacht nu hij wist dat ze van Melissa had gehouden. Of nou ja nog steeds hield. Niet meer op de manier dat ze naar Melissa verlangde in tegen deel. Maar toch bleef ze van haar houden. Al had ze die gevoelens weg gedrukt. Het duurde even voor dat Percy er wat over zei. 'Hield ze ook van jouw?' Dahlia slikte en knikte. "Ja ze hield ook van mij" Fluisterde ze. Dahlia keek even weg van zijn ogen. Maar al snel keek ze weer naar hem. Zou hij boos worden. Of helemaal niet? Misschien ging hij haar nu wel haten. Ze hoopte van niet want ze hield van hem. Heel erg zelfs.
Toen ze eenmaal haar kleren aan had en ze weer naar Percy keek beet ze op haar lip toen Percy vroeg of ze nog van haar hield. "Ja" Antwoordde ze. Dahlia keek even weg en slikte. "Ja ik hou van haar Percy. En dat zal ik altijd doen."

Dahlia slikte en keek naar haar handen. Melissa was de eerste die echt om haar gaf. Die zich niks aan trok van de roddels die over haar werden verteld. En daarom was ze zo blij met haar als vriendin. Maar die vriendschap sloeg om in liefde. Ware liefde. Maar nu twee jaar geleden was Melissa van haar leven beroofd door haar. Dahlia voelde de tranen weer op komen maar veegde ze weg. Ze dacht in elk geval dat het ware liefde was. Maar sinds ze Percy had ontmoet veranderde haar leven voorgoed. Ze begon de verdriet om Melissa kwijt te raken. En Percy hielp haar met haar ziekte. En daar was ze hem ook heel dankbaar om. Maar ook begon ze van hem te houden. Net zo als ze van Melissa had gehouden. Dahlia keek naar Percy en slikte. Ze kroop weer naar hem toe waarna ze zijn gezicht met beide handen pakte en hem aan keek. "Maar ik hou ook van jou Percy" Fluisterde ze. Hierna drukte ze kort haar lippen tegen zijn voorhoofd. "Alleen je hoort niet bij mij Percy. Je hoort bij iemand anders" Dahlia voelde de tranen weer op komen. Dit keer waren ze niet voor Melissa. Maar voor hem. De persoon van wie ze hield en ook altijd van zou houden net zo als bij Melissa.

Percy wilde de antwoorden eigenlijk niet weten. Hij wilde gewoon weg hier. Zoals hij altijd deed. Hij liep altijd weg voor zijn problemen. Hij wilde zich niet verwikkelen in problemen, wilde geen pijn leidde omdat zijn problemen altijd verkeerd uitpakte. Hij wilde alleen maar iemand van om van te houden. Dat klonk vreemd, hij hield van Dahlia en Fanta tegelijk. Hij wist zijn gevoelens geen plaats te geven. Wist ook niet voor wie hij meer hield. Maar eigenlijk was de keuze snel gemaakt. Dahlia hield niet van hem, had waarschijnlijk ook nooit van hem gehouden. Hoe kon hij zo stom zijn omdat nooit te hebben gezien. Was hij zo verblind door zijn eigen liefde voor Dahlia, dat hij niet had gezien dat ze van iemand anders had gehouden. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, merkte nu pas echt wat voor schade hij had aangericht door zijn eigen stomheid. Hij had Fanta pijn gedaan, Dahlia pijn gedaan maar ook zichzelf. Hij had er nooit bij na gedacht wat er zou gebeuren als hij zijn eigen gevoelens niet weg duwde. Hij voelde spijt voor Fanta, dat hij haar eigenlijk voor de gek heeft gehouden. Hij voelde ook spijt voor Dahlia, dat hij haar in zoveel problemen had geholpen. Hij haatte zichzelf, dat hij zo'n loser was die niet normaal kon doen. "Ja ze hield ook van mij" Percy knikte zachtjes. Keek even weg van Dahlia, hij wist niet precies hoe hij moest reageren. Moest hij blij zijn voor Dahlia? Of moest hij vertellen hoe hij zich voelde. Dat hij dacht dat hij een probeersel was. Iemand die Dahlia even kon gebruiken om te kijken of ze jongens misschien ook iets vind? Percy slikte, pakte zijn shirt en zijn broek en trok die aan. Hij ging weer voor Dahlia zitten en slikte zachtjes.
'Dat is mooi.' Zei hij emotieloos tegen haar. Hij was echt blij voor Dahlia dat ze van iemand kon houden. Dat er ook iemand van haar hield, waar van ze het wist. Percy wilde het niet vertellen wat hij voor haar voelde. Voelde zich nu nog meer een sukkel. Hoe kon hij ooit zulke gevoelens of gedachtes hebben voor haar. Waarom was hij niet zoals elke andere jongen die niets om meisjes gaven. "Ja ik hou van haar Percy. En dat zal ik altijd doen."

Het koude gevoel dat Percy al eerder door zijn lichaam voelde gaan werd sterker bij de woorden van Dahlia. Hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen, moest hij nog steeds blij zijn voor haar? Of mocht hij nu eens zijn gevoelens laten zien. Laten zien wat hij echt dacht of zeggen wat hij voelde. Hij beet hard op zijn onderlip en voelde zijn ogen met tranen vullen. Hij beet harder op zijn onderlip, hij wilde niet huilen waar Dahlia bij was. Hij moest blij voor haar zijn en niet huilen. Hij wilde geen probeersel zijn. "Maar ik hou ook van jou Percy" Percy voelde een traan over zijn wang glijden en hij keek weg van Dahlia. Hij veegde snel de traan weg van zijn wang en hij haalde even diep adem. Hij keek weer naar Dahlia. Wist nu helemaal niet meer wat hij moest zeggen. Misschien moest hij gewoon glimlachen en zeggen dat alles wel goed komt. Percy liet zijn onderlip met rust en hij glimlachte zwakjes.
'Ik hou ook van jouw.' Fluisterde Percy zachtjes en hij keek naar beneden. Het klonk waarschijnlijk belachelijk uit zijn mond, omdat hij dit tegen twee meisjes had gezegd. Hij keek Dahlia weer aan en wilde eigenlijk sorry zeggen. Hij voelde haar lippen tegen zijn voorhoofd en hij legde zijn arm om haar heen. "Alleen je hoort niet bij mij Percy. Je hoort bij iemand anders" Percy slikte en hij trok Dahlia tegen hem aan. Hij begroef zijn gezicht tegen haar schouder en hield haar stevig vast. Hij zou haar ook niet meer los laten voorlopig. Hij wilde gewoon zo met haar blijven zitten en wachtten totdat de deur open gedaan zou worden. Dat zou lang genoeg duren dat hij misschien na kon denken over wat hij nou werkelijk voelde. Hij voelde een paar tranen over zijn wangen lopen en hij wilde ze eigenlijk weg vegen zodat Dahlia het niet zou zien. Maar hij wilde Dahlia niet los laten.
'Het maakt mij niet uit van wie je houdt, of wat dan ook.' Fluisterde Percy zachtjes in de oor van Dahlia. Hij keek haar aan in haar grijze ogen en legde zijn hand tegen haar wang aan. Wreef zachtjes met zijn duim over haar wang en glimlachte zwakjes.
'Ik zal altijd bij jouw horen, wat er ook gebeurt.' Fluisterde Percy zachtjes. Hij drukte zijn lippen zachtjes tegen haar wang en omhelsde haar daarna weer. Trok haar dicht tegen hem aan en wilde haar nu ook niet meer los laten.

Dahlia was bang voor zijn reactie toen ze hem verteld had dat ze ook van haar had gehouden. Ze bleef hem aan kijken. Ook toen hij zich weer aan kleden. Dahlia bekeek zijn lichaam en bloosde weer lichtjes. Ze schoof wat naar achteren zodat ze in de schaduw zat en Percy haar rode wangen niet kon zien. Dahlia had niet verwacht dat Percy tegen over haar ging zitten. Ze keek op naar hem en beet op haar lip. Ze vroeg zich echt af waar hij aan dacht. 'Dat is mooi.' Dahlia voelde een steek door haar hart heen gaan toen Percy dit zo zei. Ze maakte zich klein en legde haar hoofd op haar knieën. Ze kon er niet tegen als hij met die toon sprak. Nou ja was het wel een toon te noemen? Volgens haar niet maar toch er was geen emotie er in te horen. Ze keek naar zijn houding en het leek als of hij het niet meende. Of ze had het heel erg verkeerd. Maar toch wist ze dat hij het niet leuk vond. Voor al niet nu. Naar dat ze elkaar het hof hadden gemaakt. Om het maar even zo te zeggen.
Maar toch kwam ze in beweging. Hij moest gewoon weten dat ze van hem hield. Met heel haar hart. Dahlia zag hoe een traan uit zijn oog ontsnapte. Net toen ze hem weg wou vegen deed Percy het zelf al. Haar woorden deden hem toch was. En dat was ook de bedoeling geweest. 'Ik hou ook van jouw.' "Dat weet ik" Fluisterde ze terwijl ze hem liefde vol aan keek. Toen ze zijn voorhoofd kuste voelde ze hoe hij een arm om haar heen legde. Dahlia had spijt van de woorden die ze hem vertelde had. Want gelijk trok Percy haar tegen hem aan. Ze had hem verdrietig gemaakt al weer. Dahlia tilde haar arm op en legde haar hoofd op zijn hoofd waarna ze geruststellend door zijn haren heen streelde. Man wat had ze een spierpijn. Haar andere arm sloeg ze om hem heen. Ze kon er niet tegen als Percy verdrietig was. Hier door werd ze het zelf ook altijd. Het maakt mij niet uit van wie je houdt, of wat dan ook.' Dahlia slikte en keek hem aan. Een kleine glimlach kwam op toen ze zijn hand op haar wang voelde. Ze zag zijn tranen en kuste ze liefkozend weg. 'Ik zal altijd bij jouw horen, wat er ook gebeurt.' Dahlia opende haar mond maar sloot hem al snel weer en slikte haar woorden weg. Ze sloot kort haar ogen toen ze zijn lippen op haar wang voelde. Dahlia sloeg haar armen weer om hem heen. Dahlia legde haar kin op zijn schouder. "Percy ik hou echt van je en sorry dat ik over Melissa begon" Fluisterde Dahlia zachtjes waarna haar armen strakker om hem heen sloeg. "En trouwens door jou heb ik spierpijn" Giechelde Dahlia als een tiener die net weer iets nieuws had geleerd.

Percy voelde hoe Dahlia zachtjes door zijn haar streelde. Hij voelde zich een sukkel dat hij zo raar deed. Hij moest blij zijn voor Dahlia. Blij dat ze van iemand had kunnen houden, die ook echt van haar had gehouden. Want waarom zou hij het erg vinden, Dahlia heeft al die tijd gedacht dat hij niet van haar hield. Dat zij de probeersel was die hij gebruikt had voordat hij Fanta leerde kennen. Hij keek Dahlia aan en probeerde zwakjes te glimlachen naar haar. "Percy ik hou echt van je en sorry dat ik over Melissa begon" Percy schudden zachtjes zijn hoofd, keek naar de grond om de juiste woorden te vinden die hij moest zeggen.
'Nee, het spijt mij. Jij bent degene die verdrietig moet zijn niet. Jij bent Melissa verloren, iemand waar je heel veel van houdt. Niet ik. En ik heb tegen je gelogen, door iets met Fanta te beginnen. Ik dacht heel even dat ik een probeersel voor je was, maar eigenlijk was het andersom. Ik heb jouw pijn gedaan met Fanta en als ik de tijd terug kon draaien. Dan had ik je veel eerder vertelt dat ik van je hield.' Zei Percy zachtjes en hij keek weer naar Dahlia.
'Heel veel eerder.' Fluisterde Percy en hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij keek even langs Dahlia heen, wist niet zeker of hij nu moest zeggen wat hij al veel eerder had moeten zeggen. Hij keek weer naar Dahlia en zuchtte zachtjes.
'Kleintje, ik had je moeten vertellen toen we op school zaten. Dan was dit allemaal niet gebeurd. Misschien ook wel, ik weet het niet.' Zei Percy en hij glimlachte zwakjes.
'Toen we op school zaten, toen had ik je willen vertellen dat ik je leuk vond, dat je veel voor mij betekende, alleen heb ik het niet gedaan.' Zei Percy en hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. Eigenlijk kon het allemaal een beetje vreemd.
'Ik was bang dat onze vriendschap er misschien stuk door zou gaan omdat jij misschien niet hetzelfde dacht.' Fluisterde Percy zachtjes. Hij keek weer op naar Dahlia, hij voelde haar armen om zich heen. "En trouwens door jou heb ik spierpijn" Hoorde Percy Dahlia giechelen. Percy zelf kon ook niet ontkennen dat hij geen spierpijn had. Hij keek Dahlia aan met een klein glimlachje en duwde haar zachtjes om. Hij hing boven haar en drukte zachtjes zijn lippen tegen haar mondhoek.
'Ik anders ook.' Bekende hij met een glimlach en drukte zijn lippen zachtjes tegen haar lippen. Hij beet zachtjes in haar onderlip en kuste daarna haar lippen zachtjes.
'Misschien moet ik je masseren...' Zei Percy met een kleine glimlach en hij ging op zijn rug liggen en trok Dahlia op hem.
'Of jij mij.' Vulde hij zijn zin aan.

Toen ze hem vertelde dat ze spijt had dat ze over Melissa was begonnen zag ze hem zijn hoofd schudde. Wat bedoelde hij met nee? 'Nee, het spijt mij. Jij bent degene die verdrietig moet zijn niet. Jij bent Melissa verloren, iemand waar je heel veel van houdt. Niet ik. En ik heb tegen je gelogen, door iets met Fanta te beginnen. Ik dacht heel even dat ik een probeersel voor je was, maar eigenlijk was het andersom. Ik heb jouw pijn gedaan met Fanta en als ik de tijd terug kon draaien. Dan had ik je veel eerder vertelt dat ik van je hield.' Dahlia slikte en keek naar beneden. Hij had haar inderdaad pijn gedaan. Maar zij zelf had hem ook pijn gedaan. Heel veel zelfs. Dahlia slikte de brok in haar keel weg en keek weer naar Percy. Dahlia zuchtte en beet op haar lip. Waarom kon het niet gewoon zo zijn als in een sprookje. Je houd van elkaar trouwt met elkaar en happy ending. Maar nee dat kon zo verdomme niet. 'Kleintje, ik had je moeten vertellen toen we op school zaten. Dan was dit allemaal niet gebeurd. Misschien ook wel, ik weet het niet. Toen we op school zaten, toen had ik je willen vertellen dat ik je leuk vond, dat je veel voor mij betekende, alleen heb ik het niet gedaan. Ik was bang dat onze vriendschap er misschien stuk door zou gaan omdat jij misschien niet hetzelfde dacht.' Dahlia glimlachte toen hij rood werd. "Ik had het ook kunnen doen Percy. Maar ik was bang dat je niet van me kon houden in verbant met mijn ziekte." Fluisterde ze terwijl ze een hand op zijn wang legde en die wang streelde met haar duim. Voor ze het in de gaten had lag ze al weer op de grond. Glimlachend keek ze hem aan toen hij bekende dat hij ook spierpijn had. Dahlia sloot haar ogen toen ze zijn lippen op haar huid voelde. Ze grinnikte toen Percy haar beet. Dahlia sloeg haar armen om hem heen en kuste hem terug. 'Misschien moet ik je masseren...' "Hmm misschien wel ja" Fluisterde ze. Dahlia keek toe hoe Percy op zijn rug ging liggen. Ze glimlachte toen hij haar op hem trok. 'Of jij mij.' "Hmm misschien" Fluisterde Dahlia in zijn oor waarna ze er zachtjes op begon te knabbelen. Ze wist Melissa hier niet tegen kon. Dus Percy zou er ook wel gek van worden. Niet gek als gek. Maar gek als op gewonden. Dahlia ging op hem zitten en keek hem glimlachend aan. Ze liet haar hand onder zijn shirt gaan en zuchtte. "Oké ik masseer je wel" Ze trok zijn shirt uit. Ging van hem af. Duwde hem op zijn buik en ging op zijn kont zitten. "Maar dan moet je het zo ook bij mij doen." Dahlia liet haar handen hun werk doen en deed haar best. "Oké vanaf nu geen seks meer voor jou." Sprak Dahlia toen ze merkte dat zijn spieren vast zaten. Ze masseerde ze los en naar een tijdje ging ze op zijn rug liggen en legde haar armen naast zijn hoofd en drukte een kus in zijn nek. Ze glimlachte en gaf een kus op zijn wang. "Je rug licht best fijn" Grinnikte waarna ze weer zachtjes in zijn oorlel beet.

"Ik had het ook kunnen doen Percy. Maar ik was bang dat je niet van me kon houden in verbant met mijn ziekte." Percy glimlacht zwakjes en keek naar de grond. Hij keek weer naar Dahlia en schudden zachtjes zijn hoofd.
'Ik vind je leuk zoals je bent. Het maakt mij niet uit dat je ziek bent, ik ben zelf ook niet helemaal gezond.' Zei Percy zachtjes. Hij had Dahlia nooit vertelt dat hij genoot van de pijn die hij had. Hij wist ook niet of hij het Dahlia moest vertellen. Ze zou zich doodschrikken en nooit meer alleen laten. Elke keer als hij haar zag, zou ze zijn mouwen optrekken en kijken of hij nieuwe littekens had. Hij moest er niet aandenken, hij hield van Dahlia. Maar ze hoefde niet voor hem te zorgen, ze had zelf ook problemen. "Hmm misschien wel ja" Fluisterde Dahlia. Percy glimlachte en streek zachtjes door haar blonde haar. Hij keek haar aan, voelde zich opgelucht dat hij had gezegd dat hij altijd al verliefd op haar is geweest. "Hmm misschien" Fluisterde Dahlia opnieuw in zijn oor en beet daarna in zijn oorlel. Percy wist niet precies wat er met hem gebeurde. Hij voelde het warme gevoel weer terug komen dat door zijn lichaam stroomde. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen de wang van Dahlia en streek zachtjes met zijn vingertoppen langs haar rug. Hij voelde haar hand onder zijn shirt gaan. "Oké ik masseer je wel" Percy lachte zachtjes en werd door Dahlia op zijn buik geduwd, hij voelde daarna haar gewicht weer op zich. "Maar dan moet je het zo ook bij mij doen."
'Is goed.' Zei Percy met een klein lachje, hij voelde hoe de handen van Dahlia zich over zijn rug bewogen. Hij had echt vreselijk spierpijn waardoor het nou ook niet bepaald prettig aan voelde. Nou ja, na een tijdje werd het wel fijner. "Oké vanaf nu geen seks meer voor jou." Percy wilde tegen spreken, maar waarschijnlijk als hij dat zou doen. Zou Dahlia weer een beter weerwoord hebben en dan zouden ze over een half uur nog bespreken waarom hij geen seks meer mocht hebben.
'Dat geld voor jouw hetzelfde dan.' Zei Percy en hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij wilde zich om draaien om Dahlia te kunnen zien, maar zij ging op zijn rug liggen waardoor hij niet meer kon bewegen. Hij voelde haar lippen in zijn nek, hij pakte met zijn linker hand de recht hand van Dahlia speelde met haar vingers. Hij voelde daarna haar lippen weer op zijn wang en Percy draaide zijn hoofd zo dat hij een stukje van Dahlia haar gezicht kon zien. Hij streek voorzichtig met zijn vingertoppen over de arm van Dahlia. "Je rug licht best fijn" Percy lachte en schudden -voor zo ver hij kon- zijn hoofd.
'Mijn rug ligt lekker?' Vroeg hij met een lach. Hij kon het zich niet bedenken, dat het voor Dahlia zo lekker zou liggen. Hij beet weer op zijn onderlip toen Dahlia weer in zijn oorlel beet.
'Is mijn oorlel lekker?' Vroeg Percy zachtjes terwijl hij zich voorzichtig omdraaide. Hij duwde Dahlia voorzichtig op de grond en hing boven haar. Hij drukte zijn lippen zachtjes in haar nek en beet daarna zachtjes in haar oorlel.

'Ik vind je leuk zoals je bent. Het maakt mij niet uit dat je ziek bent, ik ben zelf ook niet helemaal gezond.' "Dat kon ik toch ook niet weten" Fluisterde ze terwijl ze moeizaam slikte. Hij vond haar echt leuk. Dahlia beet op haar lip en glimlachte. Ze voelde het zelfde voor hem als hij voor haar voelde. Alleen het probleem was dat Percy al iemand had. Dahlia schudde haar hoofd om haar te vergeten. Ze was nu te druk bezig met naar Percy kijken. Dahlia keek verlegen naar beneden toen Percy door haar haren streelde. Naar dat Dahlia Percy had gebeten voelde ze zijn lippen tegen haar wang aan. Ze rilde toen ze zijn vingers tegen haar rug aan voelde. Toen ze hem vertelde dat ze hem ging masseren hoorde ze zijn lach. Ze hield van zijn lach. Heel erg zelfs. 'Is goed.' Daar hield ze hem aan. Dahlia bekeek zijn rug en glimlachte. Ze hield eigenlijk helemaal van hem. Elk stukje huid daar hield ze van. Oke dat was misschien raar maar het was wel zo. Het liefst klampte ze zich tegen hem aan en liet ze hem niet meer los. Maar dat deed ze niet. Dahlia zuchtte toen ze hoorde wat hij zei. 'Dat geld voor jouw hetzelfde dan.' Had ze het nu maar niet gezegd. Want ze deed het graag. Heel graag zelfs maar dan met hem. "Hmm ik kan wachten" Grinnikte ze. "En dat ga ik doen ook'' En waarom? Omdat ze van hem hield. Dahlia voelde hoe Percy haar hand pakte en met haar vingers speelde. Ze glimlachte toen hij zijn hoofd zo draaide zodat hij naar haar kon kijken. Nou ja Dahlia wist bijna zeker dat hij niet veel zag. Toen ze hem vertelde dat zijn rug fijn lach moest hij lachen. Dahlia lachte met hem mee. 'Mijn rug ligt lekker?' Dahlia knikte al antwoord maar wist dat hij het niet zag. Ze legde haar kin op zijn schouder. ''Ja hij ligt lekker en fijn'' Fluisterde ze glimlachend. En ook zijn oorlel was lekker. Is mijn oorlel lekker?' ''Ja die is ook lekker'' Fluisterde ze. Toen ze merkte dat Percy zich omdraaide ging ze van hem af. Maar voordat ze helemaal van hem af was voelde ze dat percy haar om duwde. Ze glimlachte naar hem en sloot haar ogen toen ze zijn lippen op haar buit voelde. Dahlia beet op haar lip toen ze zijn tanden in haar oorlel voelde. ''En vind je het lekker?'' Vroeg ze lachend. Daarna duwde ze Percy van haar af en ging op haar buik liggen. ''Nu jij mij'' Zei ze glimlachend.

"Hmm ik kan wachten" Tja wat moest Percy daar op zeggen? Hij kon moeilijk zeggen dat hij niet kon wachten, want dat was niet waar. Als Dahlia het niet wilde zou hij het ook niet doen. Misschien wilde ze het ook niet nog een keer. Misschien ook wel, waarom zouden ze anders nog zo met elkaar zijn. Percy beet zachtjes op zijn onderlip, hij kon niet twijfelen aan Dahlia. Dat deed hij normaal ook niet, maar iets in de woorden die ze uit sprak deed hem toch twijfelen. Misschien was het niet, hetzelfde als bij Melissa. Natuurlijk was het niet hetzelfde, dat zou het ook nooit kunnen. Dat... Percy beet harder op zijn onderlip, hij wilde er niet eens aan denken hoe anders het was. Als Dahlia er achter zou komen dat hij daar over na dacht, zou ze hem uitlachen. Of vreselijk gaan haten omdat hij er aan dacht. "En dat ga ik doen ook'' Percy lachte zachtjes toen Dahlia dat zei. Waarschijnlijk zou dat wachten ook niet lang duren. Nou ja, als hij elke keer weer spierpijn heeft, moet hij wel wachten totdat het over is want anders zou hij het niet eens overleven. Een rilling liep over zijn rug terwijl de vingers van Dahlia daar over voelde. ''Ja hij ligt lekker en fijn''
'Fijn dat het lekker en fijn ligt.' Zei Percy zachtjes, voor hem was het iets minder prettig. Dahlia lag precies op een spiertje dat behoorlijk pijn deed. Niet dat hij het heel erg vond, hij was al lang blij dat Dahlia weer met hem praatte. Dat hij haar eindelijk heeft kunnen vertellen wat hij voor haar voelde. Dahlia ging van hem af toen ze merkte dat hij omdraaide, hij duwde haar met haar rig op de grond. ''En vind je het lekker?'' Lachte Dahlia. Percy beet nogmaals zachtjes in haar oorlel.
'Het is niet verkeerd nee.' Fluisterde hij plagend in haar oor. Percy werd door Dahlia van haar afgeduwd, hij keek haar even vreemd aan maar begreep het al snel toen ze op haar buik ging liggen. ''Nu jij mij'' Percy glimlachte en kwam dichterbij haar. Voorzichtig gleed hij met zijn vingers onder haar jurk en deed die een stukje omhoog zodat hij haar rug kon zien. Hij liet zijn vingertoppen over haar rug strelen, drukte zachtjes zijn lippen in haar nek en uiteindelijk masserde hij voorzichtig haar rug. Na een tiidje liet hij zijn vingers naar haar zij glijden en begon Dahlia te kietelen. Hij wist dat Dahlia er niet tegen kon, had haar daar vaak ook mee gepest. Percy zelf kon wel tegen kietelen, maar hij vond het alleen maar grappig als Dahlia niet meer bij kwam van het lachen.

Dahlia glimlachte toen Percy moest lachen. Ze bekeek zijn gezicht en beet op haar lip. Ze merkte dat hij het fijn vond wat haar handen deden. Aangezien ze voelde dat hij rilde. Dahlia glimlachte toen ze op zijn rug lag. Ze blaasde zachtjes tegen zijn nek aan en drukte een kus op zijn schouder. 'Fijn dat het lekker en fijn ligt.' Dahlia grinnikte zachtjes terwijl ze met haar lippen zijn huid streelde. Toen ze vroeg of hij het lekker vond om haar te bijten. Voelde ze al weer zijn tanden in haar oorlel. Het was best grappig dat mensen dit fijn vonden. En zij zelf vond het ook niet verkeerd. Ze glimlachte en begon lichtjes te blozen. Alleen een naar deel. Hier door voelde ze het warme gevoel weer door haar aderen stromen. Met andere woorden ze werd er lichtjes op gewonden van. 'Het is niet verkeerd nee.' Dahlia glimlachte toen ze zijn stem in haar oor hoorde. Ze was en bleef dol op hem. Dahlia sloot haar ogen toen ze zijn handen onder haar jurk voelde gaan. Ze rilde lichtjes toen zijn handen haar huid raakte. Ze glimlachte toen ze zijn lippen in haar nek voelde. Dahlia genoot van zijn handen maar deed schrokkend haar ogen open toen ze zijn handen in haar zij voelde. Voor dat ze hem kon tegen houden begon ze al te lachen van het gekietel. Ze kon er niet tegen, En dat wist hij donders goed. Dahlia probeerde onder hem vandaan te komen maar het lukte niet. Wat wel lukte was dat ze zich kon om draaien zodat ze op haar rug lach. Haar lach vulde de ruimte. Dahlia probeerde zijn handen weg te krijgen. "Percy alsjeblieft stop'' Riep ze lachend. Dahlia wist maar een manier hoe ze hem kon stopen. Ze lachten nog steeds toen ze haar armen om zijn nek heen legde en hem in zijn nek begon te kietelen.

Percy lachte toen Dahlia op schrok. Hij wist heel goed dat Dahlia niet tegen kietelen kon. Hij beet op zijn lip om niet nog harder te lachen. Hij keek toe hoe Dahlia op haar rug draaide. Haar lach kaatste tegen de muren en Percy kon niet anders zeggen dan dat hij haar lach gemist had. Ergens werd Percy altijd blij als hij Dahlia hoorde lachen. Hij beet op zijn onderlip en luisterde niet naar Dahlia. Als zijn vroeg hem te stoppen werkte het eigenlijk andersom. Hij ging door, hij vond het alleen maar leuk als Dahlia lachte. Hij voelde hoe haar armen om zijn nek sloeg. Waarschijnlijk zou Dahlia hem terug pakken door hem in zijn nek te kietelen. Percy kon inderdaad tegen kietelen maar niet in zijn nek. De enige die dat wist was Dahlia en daar maakte ze dan ook nu gebruik van. Percy stopte met Dahlia te kietelen. Hij probeerde haar handen weg te halen uit zijn nek.
‘Oke, oke.’ Lachte Percy terwijl hij Dahlia probeerde te stoppen. Hij had het zelf uitgelokt dat wist hij ook wel. Maar toch, hij kon er gewoon niet tegen. Waarschijnlijk zou Dahlia ook niet stoppen omdat hij ook niet bij haar stopte.
‘Oke stop!’ Lachte Percy. Hij pakte haar polsen stevig beet, zonder haar pijn te doen. Hij legde de handen van Dahlia boven haar hoofd op de grond en bleef ze vast houden.
‘Ik dacht dat je spierpijn had.’ Lachte Percy zachtjes terwijl hij boven haar hing. Hij beet opnieuw zachtjes op zijn onderlip terwijl hij de handen van Dahlia los liet. Hij streelde zachtjes met zijn vingertoppen langs haar hand en polsen. Percy glimlachte zwakjes naar Dahlia, hij was echt blij om hier samen met haar te zijn. Hij wilde ook helemaal niet dat ze straks de deur uit zouden lopen. Zou dan alles weer zoals het oude zijn. Dahlia die niet meer tegen hem sprak en hij bij Fanta. Hij wist niet of hij dat nog wel wilde. Misschien was het allemaal te snel voor hem gegaan. Of misschien had hij het allemaal niet goed aan gepakt, niet naar zichzelf geluisterd wat hij nou echt wilde. Te snel beslissingen genomen en te weinig nagedacht over wat er daarna zou gebeuren. Dat klonk typisch Percy. Niet na denken maar doen. Dan zie je maar hoe slecht het is door niet goed na te denken. Nu Percy er over nadacht, was hij bang om Dahlia weer kwijt te raken. Dat als ze straks de deur uit zouden lopen ze niet meer met elkaar zouden praten. Niet meer zoals vroeger, of zoals nu. Hij miste het om samen met Dahlia te zijn. Hij hield van haar, heel veel. Percy drukte zachtjes zijn lippen tegen haar wang en streelde met zijn lippen naar haar kaak en hals. Hij wou dat hij wist hoe hij het Fanta moest vertellen, zeggen dat alles te snel voor hem is gegaan. Dat hij niet na gedacht heeft, niet geluisterd had naar zijn eigen gevoelens. Hij moest er niet aan denken hoeveel pijn hij haar zou doen. Ze zou hem haten, denken dat hij met haar gevoelens gespeeld had. Percy was bang dat Fanta voor altijd boos op hem zou blijven.
Maar dit wat hij met Dahlia had, kon je geen vriendschap meer noemen. Hij wilde het ook geen vriendschap meer noemen. Maar hoe moest hij dat aan Dahlia vertellen. Hoe zou ze het opvatten als hij zou zeggen dat hij van haar hield en alleen van haar. Misschien geloofde ze hem wel niet, omdat hij haar bedrogen had met Fanta. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hoe kon hij zo stom zijn geweest.
Percy drukte zachtjes zijn lippen in de hals van Dahlia, hij wilde haar lieve woorden toe fluisteren. Maar hij wist geen een woord dat kon beschrijven hoe hij zich nu voelde. Hij was blij en verdrietig te gelijk. Hij wilde niet weg bij Dahlia en hier voor altijd blijven. Misschien deels omdat hij bang was om Fanta pijn te doen. Hij streelde met zijn lippen naar haar lippen. Zachtjes drukte hij haar lippen tegen die van haar. Hij streelde met zijn tong langs de lippen van Dahlia. In de hoop dat ze haar lippen los zou doen.

Dahlia glimlachte toen het haar gelukt was hem te stoppen. Ze vond het wel grappig dat ze wist hoe ze hem moest stoppen. Maar daar was ze ook per ongelijk maar achter gekomen. En dat was ook in een kietel gevecht. Ze wou dat ze net zo als Percy tegen kietelen kon. Dahlia schudde haar hoofd toen hij zei dat ze moest stoppen. ‘Oke stop!’ Dahlia schudde al weer haar hoofd. Ze hield er te veel van. Kom op wie kon nou niet van zo'n lach houden. Nou zij kon dat wel. Toen Percy haar polsen pakte probeerde ze los te komen. Wat niet lukte. Dahlia liet haar tanden over haar lip schaven en keek hem glimlachend aan. ‘Ik dacht dat je spierpijn had.’ Dahlia glimlachte en drukte haar lippen kort op de zijne. "Heb ik ook maar voor jou heb ik het wel over" Fluisterde ze. Dahlia voelde de vingers van Percy over haar huid heen gaan. Had hij enig idee wat Percy met haar deed. Of niet. Dahlia glimlachte toen hij op zijn lip beet. Ze legde een hand op zijn wang en trok zijn lip los van zijn tanden. "Niet doen" Fluisterde ze. Terwijl ze met haar vinger over zijn lippen liet gaan. Dahlia beet zelf nu ook op haar lip als ze er aan dacht dat ze misschien elk moment wel bevrijd konden worden. En dat Percy weer rechtstreeks terug ging naar Fanta. Eerlijk gezegd had ze spijt van wat ze hier had gedaan met hem. Tuurlijk wou ze het wel met hem. Maar ze had er nooit bij naar gedacht dat Percy weer terug ging naar Fanta. En dat was logies. Godver hoe had ze zo dom kunnen zijn. Het liefst duwde Dahlia Percy van haar af. Maar ze wou het niet. Haar hart was weer open gaan staan voor hem. Dahlia sloot haar ogen toen ze zijn lippen in haar hals voelde. Kom op zo'n iemand kon je toch niet afwijzen. Dahlia slikte moeizaam toen ze zijn lippen op de hare voelde. Aarzelend opende ze haar mond. Ze sloeg haar armen stevig om Percy heen. En zoende hem als of dit wel eens de laatste zoen kon zijn. En als het aan haar lag duurde deze zoen ook lang. Dahlia voelde de tranen op komen maar ze wou niet dat ze ging huilen. Niet nu. Niet waar Percy bij was. Maar zonder dat ze er ook wat aan deed voelde ze al een traan de vrijheid in gaan.

Natuurlijk stopte Dahlia niet met kietelen toen Percy het vroeg. Daarom deed hij het zelf maar, hij lachte zachtjes terwijl hij Dahlia aan keek. "Heb ik ook maar voor jou heb ik het wel over" Zei Dahlia zachtjes. Percy schudden zachtjes zijn hoofd en drukte zijn lippen tegen de wang van Dahlia. Percy voelde hoe Dahlia haar hand op zijn wang legde en zachtjes zijn lip tussen zijn tanden vandaan trok. "Niet doen" Percy glimlachte zwakjes toen Dahlia zelf ook op haar lip beet. Hij streek zachtjes een pluk blond haar achter haar oor en streelde met zijn vinger toppen langs haar hals en kaak. Hij drukte zijn lippen tegen die van haar, hij voelde hoe ze haar armen stevig om hem heen sloeg en haar mond opende. Percy zocht met zijn tong de tong van Dahlia. Waarschijnlijk zou dit de laatste zoen zijn. Hierna zou de deur op magische wijze open gaan en moest hij terug naar Fanta. Nou ja, moest. Hij had een keuzen, een keuzen die hij moest maken. Bij die keuzen zou hij iemand pijn doen. Waarom was hij zo’n sukkel die er niet beter over na gedacht had. Hij had Dahlia nooit moeten zoenen op de begraafplaats. Of nee, hij had haar wel moeten zien hij had Fanta niet moeten zoenen. Hij…
Hij maakte zichzelf gek door zichzelf elke keer de schuld te geven van wat hij gedaan had. Het was ook zijn schuld en dat een van hun straks pijn zou leiden was ook zijn schuld. Hij deed iedereen pijn die hij ontmoeten. Waarom kon hij niet gewoon zoals anderen zijn? Gewoon voor een iemand gevoelens hebben en niet voor twee. Iedereen hield van een iemand, waarom hij dan van twee? Hij liet zijn lippen los van die van Dahlia en keek haar aan. Percy beet op zijn onderlip toen hij zag dat Dahlia huilde.
‘Hé kleintje.’ Fluisterde Percy zachtjes. Hij ging naast Dahlia zitten en trok haar voorzichtig tegen hem aan. Hij streelde zachtjes door haar blonde haren.
‘Wat is er?’ Vroeg hij zachtjes. Misschien was dat wel de domste wat hij kon vragen. Hij was niet de enige die aan Fanta dacht, of wat er misschien zou gebeuren hierna. Ook Dahlia dacht daar waarschijnlijk aan. Het was dan ook niet niets wat ze gisteren avond hadden gedaan. Het is nou niet dat hij met elk meisje zo iets deed. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar haar. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen, hoe hij haar moest troosten. Hij bleef maar gewoon zachtjes door haar, haar strelen en fluisterde zachtjes in haar oor dat het allemaal wel goed zou komen. Hij wist nog niet hoe en wanneer, maar hij wist zeker dat het goed zou komen. Dat hij van haar hield en dat hij er alles aan zou doen om bij haar te blijven. Dit klonk allemaal wel heel dramatisch, maar het was wel waar. Hij zou er alles aan doen om Dahlia gelukkig te maken.

Toen ze had gezegd dat ze het voor hem wel over had voelde ze zijn lippen tegen haar wang aan. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen. Dahlia sloot haar ogen toen ze zijn vingers over haar huid voelde. Ze rilde lichtjes terwijl ze op haar lip beet. Ze opende haar ogen weer maar sloot ze toen ze aan het zoenen waren. Ze kon er gewoon niet tegen dat ze wist dat ze hem weer kwijt raakte. Dahlia keek terug naar hem en veegde haar tranen weg maar toch bleven ze over haar wangen rollen. Ze keek weg en hoorde haar bijnaam. Ze glimlachte zwakjes en beet op haar lip. Toen Percy haar tegen hem aan trok. Legde ze haar hoofd tegen zijn blootte borst. Dahlia beet op haar lip en keek naar voren. ‘Wat is er?’ Dahlia wist even niet hoe ze moest antwoorden. of wat ze moest antwoordden. Ze trok haar hoofd terug en keek hem aan. Ze legde een hand op zijn wang en keek in zijn ogen. "Ik vind het gewoon eng om straks die deur uit te lopen en te doen als of er niks is" Fluisterde ze. Dahlia keek naar beneden en beet op haar lip. Daarna keek ze hem weer aan. "Ik bedoel. Dit was dus echt niet niks. En ik hou van je Percy. ik kan straks niet gewoon doen als of ik dat niet doe." Dahlia slikte en keek naar haar ketting. Ze deed die af en deed hem bij Percy om. "Nu hebben we tenminste nog een reden om elkaar straks weer te zien" Fluisterde ze terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder aan legde.

Percy beet zachtjes op zijn onderlip toen Dahlia haar hand tegen zijn wang legde. Percy keek Dahlia in haar grijze ogen en veegde zachtjes de tranen weg van de ogen van Dahlia. Hij voelde zich schuldig over het feit dat hij haar dit had aangedaan. Dat hij haar verdrietig maakte doordat hij zijn gevoelens niet op de juiste plaats had. "Ik vind het gewoon eng om straks die deur uit te lopen en te doen als of er niks is" Fluisterde Dahlia zachtjes. Percy kon zelf ook niet ontkennen dat hij niet bang was. Hij was ook bang om de deur uit te lopen, om hier na Fanta weer te gemoed te moeten lopen. Wat moest hij zeggen tegen haar. De waarheid, wat er gisteren avond is gebeurd. Hoe hij zich voelde en wat hij voor Dahlia voelde. Ze zou boos worden, woedend voor al op Dahlia, of op hem. Hij wilde Dahlia niet alleen laten, niet weer. Hij wilde hier bij haar blijven en haar blijven om armen. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen het haar van Dahlia en streelde zachtjes door haar blonde haren. "Ik bedoel. Dit was dus echt niet niks. En ik hou van je Percy. ik kan straks niet gewoon doen als of ik dat niet doe."
‘Ik hou ook van jouw.’ Fluisterde Percy zachtjes terwijl hij Dahlia aan keek. Het klonk belachelijk uit zijn mond. Wat wist hij nou van liefde, hij maakte het alleen maar kapot. Dat was het met hem, hij maakte alles kapot dat met liefde te maken had. Dat vertelde zijn vader hem ook altijd, dat was ook zo. Kijk naar zijn ouders, dat kwam door hem. Zijn vader is zijn moeder gaan haten door hem.
‘Ik kan ook niet doen alsof dit niet gebeurd is. Dat zou niemand kunnen. Maar ik kan het niet omdat ik echt van je hou.’ Zei Percy. Hij beet op zijn onderlip en keek even weg van Dahlia. Hij keek haar daarna weer aan en schudden zachtjes zijn hoofd.
‘Ik weet dat het belachelijk klinkt uit mijn mond. Ik zal niet meteen terug lopen naar Fanta, in elk geval niet in de manier zoals je misschien denkt. Ik wil met haar gaan praten, mijn excuses aan gaan bieden en…’ Percy stopte midden in zijn zin. Hij wist niet hoe hij het moest noemen. Hij had een soort van relatie met Fanta, ook hun lagen nog in discussies over het feit dat hij Dahlia gezoend had. Eigenlijk lag gewoon alles over hoop, was niks normaal tussen hem en Fanta en tussen hem en Dahlia.
‘Ik hou van jouw.’ Fluisterde Percy zachtjes en hij drukte zachtjes zijn lippen tegen de slaap van Dahlia. Het bleef belachelijk klinken uit zijn mond. Hij kon niet houden van iemand. Percy keek vreemd op toen Dahlia haar ketting af ging doen. Ze deed hem om bij Percy en hij voelde hoe het koude metaal van de ketting tegen zijn borst. "Nu hebben we tenminste nog een reden om elkaar straks weer te zien" Percy glimlachte zwakjes en hij voelde hoe Dahlia haar hoofd tegen zijn schouder. Percy om arme Dahlia steviger en trok haar dichter tegen hem aan. Hij wilde hier gewoon bij haar blijven. Percy bleef zachtjes door het haar strijken van Dahlia en bleef zachtjes zijn lippen plaatsen in haar, haar. Ze hoefde hier nog niet weg, de deur konden ze toch niet open krijgen. En eigenlijk wilde Percy hier ook niet weg, dus maakte het hem niet uit als de deur niet open zou gaan. Misschien zouden ze straks wel honger gaan krijgen, maar toch. Hij genoot van het moment dat hij hier samen was met Dahlia.

Dahlia probeerde te glimlachen toen Percy haar tranen weg veegde. Waarom kreeg ze nu wel de juiste emotie en normaal niet. Misschien leerde ze het toch. En kon de ziekte weg gaan. Ja ze hoopte van wel. Dan kon ze weg uit dit gat. En dat wou ze maar al te graag. Maar dan wou ze dat Percy met haar mee ging. Zo als ze elkaar beloofd hadden. Maar ze wist bijna zeker dat Percy bleef. Voor Fanta. Zo was Percy gewoon. ‘Ik hou ook van jouw.’ Dahlia glimlachte en wist dat hij het meende. Maar het probleem was dat hij ook van Fanta hield. En dat lag haar dwars. Niet dat hij niet alleen van haar hield. Maar misschien was het beter voor beide. Als Percy maar van een iemand hield. En dat kon ook Fanta zijn. Maar dan zou ze haar gevoelens weer weg kunnen drukken voor hem. Al duurde dat lang. Maar ze wist dat het kon. Ze had het al een eens eerde gedaan dus waarom niet weer. Dahlia zuchtte en beet op haar lip. ‘Ik kan ook niet doen alsof dit niet gebeurd is. Dat zou niemand kunnen. Maar ik kan het niet omdat ik echt van je hou.’ Dahlia slikte en keek naar haar handen. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Hier op. Ze hield van hem heel erg. Maar toch. ‘Ik weet dat het belachelijk klinkt uit mijn mond. Ik zal niet meteen terug lopen naar Fanta, in elk geval niet in de manier zoals je misschien denkt. Ik wil met haar gaan praten, mijn excuses aan gaan bieden en…’ Dahlia keek hem vragend aan. En wat? Wat wou hij gaan doen. Ze wou het weten maar vroeg maar niet verder. ‘Ik hou van jouw.’ "Ik ook van jou Percy" Dahlia genoot van zijn armen om haar heen. Ze kon hem niet verlaten. Al was het beter voor hem. Dan kon hij gelukkig worden met Fanta. Dahlia kreeg plots een honger gevoel en haar maag begon te knorren. Dahlia maakte zich met moeite los uit zijn armen en liep naar de deur toe. Ze begon er aan te duwen en zuchtte. "Stomme rot deur ik heb honger" Dahlia trapte tegen een hoek van de deur aan en vloekte zich zelf toen ze de pijn voelde. Maar toch ging de deur los. Ze deed hem open en keek de hal in. Maar niks en niemand was te zien. Dahlia draaide zich om naar Percy die zijn shirt al weer aan had gedaan en vloog naar hem toe om hem een knuffel te geven. "We zijn vrij" Fluisterde ze tegen zijn lippen waarna ze hem nog een keer kuste en daarna zijn hand pakte om vervolgens weg te gaan. Toen ze uit de donkere halen waren liet ze zijn hand los en liep naar haar kamer. Ze keek even om en zag dat Percy ook zijn eigen weg ging.

[topic uit]