Tevreden wreef hij met zijn handen over elkaar wanneer hij de warme kamer betrad. Zijn gezicht zat half verborgen onder zijn sjaal en twee blauwe ogen keken de zaal aandachtig rond. Zijn blik bleef steken bij een groepje jongeren, die zich de witte bank hadden opgeeist. Hij schrok van hun bleke huid en rooddoorvallen ogen. Buiten dat uiterlijkskenmerk zagen ze er toch allemaal gelukkig uit, ze waren gek, maar gelukkig...
Het was niet alleen de afstand die hem van de groep scheidde maar hij voelde er ook niets voor bij hen te gaan zitten. Hij was niet gek, alleszins, dat wilde hij niet zijn.
De tinteling ,door het koude weer van buiten, wilde maar niet uit zijn handen verdwijnen. Hij had dit gevoel in zekere zin eerder ervaren. Het gevoel dat je iets niet kwijtraakt, schuld, angst, ongeloof,... Alles wat onlangs door hem heen was gegaan, veroorzaakt door de dood, die elk moment kon toeslaan. Hij was er, altijd, en je kon het moment dat hij zou toeslaan alleen maar uitstellen. De dood was er geweest die dag, als een schaduw was hij geruisloos door de zaal gegaan, iedereen aandachtig bekijkend. Matthew had hem gezien, met zijn eigen ogen. De dood had zijn moeder afgenomen, zijn vader, zijn famillie en uiteindelijk had hij ook zijn leven afgepakt. Hij bleef staan bij een meisje. De flikkerende lichten danste op haar gezicht, ze bewoog vrolijk op het ritme mee en terwijl ze dat deed golfde haar blonde krullen over haar hals en schouders. Ze was er samen met haar vriendinnen naar toe gegaan en ze vermaakte zich klaarblijkelijk. De drank gutste uit haar glas, wanneer een dronken gast haar aanstootte. Ze had hem even kwaad aangekeken, maar ze liet zich er niet door intimideren. Lachend ging ze verder, zich helemaal laten gaan.
Op dat moment zag hij hem staan, de dood. Met een grote grijns op zijn gezicht. Hij was hier om zijn opdracht te voltooien, hij was uit op Matthew.
Matthew voelde weer hoe zijn vingers het mes omklemde. Zijn tijd was nog niet gekomen...
Misschien kwam het door de drank, of door de muziek en flitsende lichten, maar alles ging ook zo snel. Hij had uitgehaald, als een wild beest, gedreven door zijn angst. Het mes doorkliefde haar borstkas, waar het in bleef steken. Hij zag haar ontstelde blik weer voor hem. Hoe ze hem had aangekeken, vol onbegrip. De dood had hem niet kunnen pakken, hij had een ander slachtoffer gekregen. Het was hem pas later, in de gevangenis, doorgedrongen, dat de dood een spel met hem had gespeeld. Dat meisje stond al een tijdje op zijn lijst, niet Matthew zelf. Matthew had het hem alleen wat makkelijker gemaakt...
Een spel spelen met de dood was gevaarlijk, maar soms kon je je tegenstander niet kiezen.
Psychologen stelde al snel vast dat hij dingen zag die er niet waren. Ze verklaarde hem voor gek, een gevaarlijke gek met hallucinaties, gekregen door vroegere herinneringen. Als klein kind had hij de dood recht in de ogen gekeken, wanneer hij zijn moeder dood zag liggen in haar kamer, zelfmoord, uit verdriet door de dood van zijn vader. Hij was toen jong, zeer jong, en werd opgevangen door zijn tante die hevig geloofde in de dood en hem zo angst aan joeg. Door haar geloofde hij in iets, dat misschien niet eens bestond. Het enige goede nieuw was dat hij eraan kon genezen, hij moest zich alleen niet laten doen door zijn angsten.
Hoofdschuddend verdreef hij de herinneringen. Hiervoor had hij al enkele therapieen gevolgd en was hij al zo goed als mogelijk genezen. Toch bleef hij geloven, en dit was eigenlijk zijn eindhalte. Hier zou hij terug moeten leren omgaan met mensen. Iets waar hij op de een of andere wel naar uit keek. Deze mensen waren niet zo verschillend van hem, ze waren anders, anders dan de andere waardoor ze niet meer in de samenleving pastte. Buitenbeentjes met hoop, hoop om hier ooit uit te geraken, hoop om een nieuw leven te starten en alles te vergeten..
Vermoeid hees hij zijn tas van zijn schouder. Mensen zagen hem nu als een gewone vriendelijke jongen, maar als ze wisten wat hij had gedaan bekeken ze hem met heel andere ogen. Hij besloot het geheim te houden en het te vergeten.
Index 
