Old memories

''Mom! Mommy, please! Please, don't leave me! Don't let them take me away from you!'' Ik was hulpeloos, twee witgeklede bewakers hielden me vast, tilden me op en brachten me naar een witgekleurde auto. Tien was, nog best jong. Maar het ergste was nog dat mijn hele familie voor het huis stond te kijken met lichtschuddende hoofden, teleurgestelde blikken en het enige wat mijn moeder deed was tranen laten, maar ze lieten me zomaar meenemen. Mij meenemen naar een andere plaats, en ik wist niet waar. Ontvoerden ze mij? Waarom liet mijn moeder dat doen? Tranen stroomden over mijn wangen, terwijl ik ruw achter in de auto werd gezet, gorden werd omgedaan en twee bewakers klam tegen me aan zaten. Ik kon niet bewegen, mijn handen zaten vast en het enige wat ik deed was mijn ogen sluiten en hopen dat dit nooit gebeurd was. Maar het enige probleem was dat ik het niet kon, mijn familie uit mijn hoofd bannen en doen alsof ik niet bestond, nee, daar was ik nog te dom en te jong voor.
De auto vertrok en de rit ging richting the middle of nowhere, hoe verder ze wist dat ze New York City verlieten, werd mijn angst groter en groter, maar ik sprak niet. Nee, ik zweeg de gehele rit. Niemand sprak in de auto, enkel de GPS van de chauffeur gaf de routebeschrijving aan door middel van een stem, maar zelfs die hoorde ik nauwelijks omdat ik met mijn gedachten weg was, weggevaagd naar een andere plaats. Verschillende stemmen vulden mijn hoofd, waarvan ik wist dat die niet van mij waren. Maar mijn psychische probleem tonen in de auto, was geen goed idee. Hoewel ik het niet kon beheersen, wisten de persoonlijkheden in mij dat er nu geen gevaar dreigde, behalve dat ik van mijn familie werd gescheiden. Maar ergens wisten ze dat dat een goede keus was, ik deed ze toch alleen maar pijn. Tranen probeerde ik weg te vegen van mijn wangen af, maar dat ging lastig met mijn handen die verdomd klem vast zaten.
Na vele uren alleen maar zitten, uit het raam staren en slapen stopte de auto eindelijk. Niet voor een stoplicht of iets dergelijks, nee, nu voorgoed. De bewaker rechts stapte uit en sleurde mij tegelijkertijd ruw mee aan mijn bovenarm. Mijn blik gleed over het oude, afgekeken gebouw heen en voordat ik ook maar oog had voor het bord wat niet verderop in het gras nonchalant ingetimmerd stond, werd ik al naar voren geduwd en tegen mij gezegd dat ik naar binnen moest lopen. Vanaf daar begon mijn leven...

'Laat het toch los!' Schreeuwde een vrouwelijke stem in mijn hoofd, die ze ook wel herkende als een persoonlijkheid van haar. Maar het punt was dat ze het niet kon loslaten, nooit meer. Eenmaal ontstaan is niet meer uit te bannen, en ze wist stiekem ook dat ze die herinnering niet wou vergeten. Voor als er misschien ooit, en ze had wel degelijk hoop, een familielid zou langskomen dan zou degene wat overkomen, dat stond zeker weten vast. Een zucht verliet haar mond, terwijl ze ondertussen in haar gedachten haar armen gekruist over haar bovenlichaam had gelegd, met haar ogen gesloten. Verbaasd deed ze die open, steunde vervolgens met haar handen op de rand van de prieel en keek uit over de rozentuin. Ietwat stond ze met haar kont naar achteren. Vandaag had ze niet bepaald haar dag, en dat wist ze wel. Nooit had ze bepaald haar dag als ze terug aan haar verleden dacht, aan het begin van haar nieuwe leven hier in de kliniek. Nog een aantal stemmen vulden haar hoofd, maar ze focuste haar aandacht er niet op. Er ontstond inmiddels een discussie, maar ze gaf er niet om. Hayden voelde zich op één of andere manier wat opgelaten, niet slecht gehumeurd zoals ze meestal wel was in haar wat mindere dagen en daar was ze blij om. Doordat ze zo met zichzelf bezig was, had ze dan ook niet in de gaten gehad dat er een andere patiënt aan was gekomen.

Helder blauwe ogen staarde naar buiten, de jongen zat nog al verveeld in zijn kamer. Een koele kamer, die alles behalve verwelkomend was. Er stonden twee bedden, twee kleerkasten een houten tafel met nog wat stoelen aan en een toch iets nieuwe lijkende sofa. Voor de rest was er nog een badkamer, en de rest had hij nog niet gaan onderzoeken. Maar al bij al was het kaal. Het feit dat hij ook nog geen kamergenoot had, maakte het er trouwens ook niet beter op. Andrew duwde zich omhoog en greep naar zijn Ipod, een van de dingen die hij toch hier naar binnen had mogen nemen. De jongen stopte de fel rode oortjes in zijn oren, en meteen begon de muziek ook te spelen. Met een trage pas liep hij de trap af en sprong zo uiteindelijk er vanaf om bijna tegen iemand aan te knallen allereerst, maar die ontweek hij net op tijd nog. De kwade blik die op hem was gericht deed hem meteen omdraaien en naar buiten wandelen. Geen zin in problemen op dit moment. Wanneer het licht zijn irissen trof plaatste hij kort zijn hand boven zijn ogen zodat hij de zon kon blokkeren, ook al was het licht van de grote warme bol niet echt zo sterk, aangezien hij van een donkere plek kwam moest hij wel wennen. De bomen die er stonden waren langzaam maar zeker hun bladeren aan het verliezen, zodat ze er best triest bij stonden, eigenlijk ook hoe hij zich op de moment voelde. De in een wit shirt gehulde jongen met daaronder een casual zwarte jeans wandelde uiteindelijk toch maar verder, zonder echt op te letten waar hij heen ging liep hij richting het prieeltje. Met in zijn oren klinkend een lied dat hem eigenlijk nog dieper in de put duwde, maar hem ergens ook wel hielp soms om dingen te herzien. Zonder op te kijken of whatever stapte hij het prieeltje binnen en liep hij naar een van de zijkanten heen, om daar met zijn ellebogen op de balustrade te steunen en voor zich uit te kijken. Alsof hij naar iets keek dat er ook echt stond, maar het enigste wat er voor anderen zichtbaar was de fontein die een rustgevend geluid maakte. Uiteindelijk wanneer het nummer langzaam afliep werd hij pas zijn omgeving ook echt gewaar, hoorde daarbij dus ook de stem van een meisje achter hem. Ergens wou hij zich dolgraag omdraaien, maar uiteindelijk besloot hij dat hij best goed stond zoals hij stond dus hij nam de moeite niet eens. Toch bracht hij zijn linkerhand even omhoog en deed een korte zwaai naar het waarschijnlijke meisje achter hem, niet dat ze het zou gaan opmerken maar goed.

'Als je depressief gaat doen, neem ik je over hoor.' Bromde de vrouwelijke stem in haar gedachten. Hoewel ze het 't liefste wou negeren, moest ze er toch op antwoorden. 'Dat kan je niet maken, ik wil niet dat er slachtoffers vallen van je geflirt. Want ik heb dan misschien geen controle meer over mijn lichaam, maar kan nog altijd alles zien en horen hoor. Vooral hoe je laatst met Rachel omging.' Hayden had het voor elkaar gekregen om die zin enkel en alleen maar in haar gedachten te brengen en niet mee te fluisteren, wat vroeger een standaard tik van haar was. Ze wou niet dat anderen haar hoorden, dat ze konden merken wat voor 'ziekte' ze had, wat voor psychisch probleem zij van binnen had. Hoewel sommige dat hier wel wisten, omdat ze er zelf getuige van waren geweest en ze hier al best lang zat, wou ze niet dat anderen haar op een andere manier zagen dan dat ze zelf eigenlijk was. Hayden zat hier nu al zes jaar, waarvan ze tot nu toe alleen nog maar patiënten had zien verdwijnen en er nieuwe voor in de plaats had zien komen. Het deed pijn, maar zelfs vriendinnen van haar waren bruut vermoord in de elektrocuteer kamer, omdat ze zichzelf niet meer hadden kunnen beheersen met hun hallucinaties. Ze waren stapelgek geworden, iets wat haar zelfs deed afschrikken.
Heel even keek ze naar beneden, haar ogen op een wat verdord rozenperkje gericht, liet haar gedachten maar aan de gang gaan. Totdat ze een stem hoorde van een meisje die van achter haar klonk. Ze had haar niet eens horen aankomen, vanwege de ruzie in haar hoofd. De brunette draaide zich wat paniekerig om, in angst dat het een pestkop zou wezen die van haar ziekte afwist en de boel zou gaan verzieken, maar keek toen recht in de ogen van een meisje die ze nog niet kende. Misschien dat ze hier net nieuw was aangekomen. Even beet ze kort op haar onderlip, maar nam toen toch de stap om de meid terug te begroeten. Een smal, kleine glimlach ontstond op haar gezicht om wel aardig voor haar over te komen. ''Hi there.'' Was haar begroeting terug, waarna ze rustig op de rand van de prieel ging zitten, op de plek waar ze net nog met haar handen op had gesteund en daarom voelde het ook nog wel wat warm aan voor haar kont.
Pas toen keek ze wat om zich heen en merkte op dat er inmiddels ook ietwat verderop bij het prieeltje een jongen was bijgekomen. 'Oh, let maar op dat ik je overneem, dit word lachen.' Hayden haar gezicht vertrok even, wat voor de meid misschien wel heel vreemd over zou komen, en voelde zichzelf een beetje trillen van boosheid. ''Je laat hem verdomme met rust, of er zal je wat gebeuren!'' Schreeuwde ze uit het niets, terwijl ze haar vuisten balde en strak voor zich uit staarde, naar niets eigenlijk. 'Haha, wat zou je mij aan doen dan? Meisje toch, het enige wat je kan doen is jezelf verwonden.' Een schelle lach klonk haar gedachten, maar dat maakte haar er niet minder boos op en deed alle moeite om zichzelf in de plooien te houden en zich niet over te laten nemen, hoewel ze aandrang voelde om ieder moment haar controle te verliezen.

Andrew staarde nog altijd naar voren, was helemaal in zijn gedachten verdiept in de muziek die weer klonk. De jongen zijn haren waren zacht in de war geraakt door de wind die aanwezig was, al maakte dat hem niet veel uit. In een zwaai lagen die toch weer goed. Wanneer hij plots geschreeuw boven zijn muziek uit hoorde komen zette hij de muziek af en keek meteen naar achteren waar twee meisjes stonden. Die schreeuw ging over hem, dat was zeker aangezien hij de enigste jongen was die hier momenteel in het prieeltje stond. Andrew kreeg een vreemd gevoel over hem, hij wist niet wat er aan de gang was maar het enigste feit waar hij we zeker van was, dat het over hem ging en dat hij op een of andere manier moest uit kijken voor een van de meiden. Zou een van hen soms stemmen in haar hoofd horen, of wat, want er was geen andere mogelijk. Tenzij de ene meid tegen de andere iets had gezegd, en dat was bij een van hen in het verkeerde keelgat schoot? Kort wreef hij over zijn borst, voelde daar een pijn oplaaien die hij al lang niet meer gevoeld had. Wanneer er nog een stem klonk, die van het bruinharige meisje was het dus degelijk dat eerste wat hij dacht, hoewel ze zich ook best hard gedroeg. Andrew trok zijn wenkbrauw even op en snoof waarna hij zich maar bij hun zette. ‘Ehm, wat is er aan de hand?’ Sprak hij op nogal een wrange toon. De jongen had zijn stem al enkele dagen niet laten klinken, al was dat meer uit een soort protest. Hij wou hier weg, dat was wel te merken aan zijn gedrag soms, maar hij hield zich toch zo rustig mogelijk op de moment. Gewoon omdat hij geen aanval wou krijgen, of misschien wel gewoon in elkaar zou stuiken. De jongen kruiste zijn armen over elkaar heen en wachtte af tot een van hen een antwoord zou geven, of toch wat zou doen. Al had hij momenteel ook sterk zin om het meisje met het iets lichter bruine haren te kalmeren aangezien ze nu niet bepaald in een kalme staat was. Maar dat deed hij niet, uit voorzorg.

''Wat?'' Vroeg ze op een onschuldige toon met haar poeslieve stem tegen de meid die vroeg waar ze het in hemelsnaam over had, maar zij kon zich geen reden verzinnen wat er met haar aan de hand was. Behalve het feit dat ze gewoon antwoordde op haar vrouwelijke persoonlijkheid, Kate, die haar nogal letterlijk dwars zat. Hierna wende ze voor kort haar blik af, om geen ongemakkelijke situaties te creëren en merkte toen enkele seconden later vanuit haar ooghoeken op dat de jongen, waar ze het net nog met Kate over had gehad in haar gedachten en reality, hun richting op kwam. Meteen klonk er een wrange stem uit zijn strot, waaruit bleek dat hij misschien al een lange tijd niet meer gepraat had of gewoon enkel en alleen een beetje schor was. ''Er is hier helemaal niets te zoeken.'' Zei Hayden op een zelfverzekerde toon, terwijl ze van de rand waar ze op zat van de prieel af hupte, voorbij de meid liep maar wel even haar in haar ogen aankeek en richting de donkerharige jongen liep. Vlak voordat ze haar mond opnieuw kon openen, kraakte ze vliegensvlug en ook luid haar nek en verloor meteen de controle over haar lichaam.
Hayden voelde zich terugtrekken in haar lichaam, een black-out krijgen van het feit dat ze overgenomen was en voor haar grijs/blauwe ogen werd plaats gemaakt voor smaragdgroene oogkleuren. ''Zeg, hallo daar, jij mag er wel wezen.'' Sprak een zwoele stem vanuit haar keel, een totaal andere dan die haar eigen klonk en deze klonk ook een stuk ouder. Hooguit twintig jaar ouder, wat betekende dat ze best al jong gestorven was om vervolgens in haar lichaam plaats te nemen om onopgeloste mysteries uit te zoeken. Maar in plaats daarvan maakte ze enkel gebruik van Hayden haar lichaam en werd ze als een slaaf gebruikt, wou ze enkel nog maar van de sex genieten die ze nu nog kon maken met anderen. Daarna had Kate er toch geen schuldgevoel van over, enkel en alleen de brunette van wie het lichaam oorspronkelijk bedoeld was. Dan voelde ze zich letterlijk genaaid en dat zoog.
Met haar ogen keek ze die in die van de jongen en likte voor kort haar lippen af. Hierna trok ze charmant een mondhoek omhoog en bestudeerde het lichaam van top tot teen van de jongen tegenover ze stond. ''En wat mag jou naam wel niet wezen?'' Vroeg ze op een sexy toontje. 'Lekkertje..' Was hetgeen wat ze er bijna achteraan wou plakken, maar durfde het toch op een of andere manier nog niet uit te spreken. Haar stem was daarentegen nu volledig anders dan die van Hayden was geweest, veel beter dan van dat kind wat toch continu zelfmoord probeerde te plegen. Voor even had ze de neiging gehad om met haar ogen te rollen alleen maar omdat ze de brunette hoorde klagen in haar hoofd, maar luisterde er niet naar. Kate wist precies hoe ze die uit moest schakelen en deed dat dan ook meteen, zodat ze haar aandacht volledig op de jongen richtte. De meid die achter haar stond was ze totaal vergeten, had ze niet eens één blik gegund sinds dat ze de beheersing van het lichaam had overgenomen.

Andrew staarde nog altijd lichtelijk verbaasd naar het tafereel, hij snapte niet wat er aan de hand was met het meisje dat net over hem geroepen had. Kort wreef hij langs zijn handen, oftewel had ze een dubbele persoonlijkheid of ze was gewoon echt nog erger als de meeste mensen hier. Wanneer ze reageerde op hem fronste hij even, dacht ze nu echt dat hij zoiets zou gaan geloven. Misschien had hij problemen in zijn hoofd, maar dom was hij zeker niet. Kort haalde hij zijn schouders maar op, eigenlijk boeide het hem ook niet bepaald wat er nu echt aan de hand was. Wanneer ze echter op hem af kwam gelopen keek hij even naar het andere meisje, in de hoop dat zij wist wat er was maar blijkbaar was dat ook niet het geval. Wanneer er echter een geluid klonk wat niet bepaald smakelijk was slikte hij even. Een rilling schoot meteen over zijn rug heen. Wat ze ook net had gedaan, in zijn ogen was het zo ontzettend pijnlijk voor haar maar blijkbaar had ze daar zelf geen idee van. Onwennig keek hij om zich heen, tot hij haar ogen weer ontmoette deze waren van kleur veranderd op een of andere manier. Een smaragdgroene kleur had zich daar nu in gesetteld, een kleur die hem eigenlijk onbekend was, iets wat hem op dit moment wel aan trok. De stem die er klonk toen ze sprak bezorgde hem ergens toch wel een goed gevoel, al was het waarschijnlijk eerder dat compliment dat hem blij maakte. Het was niet meer diezelfde stem als het meisje daar net had gehad, ze klonk ook ouder. ‘Ehm, bedankt? Denk ik.’ Sprak hij zacht uit. Op een of andere manier kon Andrew niet meer ontsnappen uit de trance die over hem heen was gekomen toen hij in die smaragdgroene ogen had gekeken. De jongen wist ook perfect nu wat er aan de hand was, maar hij kon niet onderdrukken om het meisje wat hij eerst had gehoord weer terug te krijgen in haar lichaam. Geen idee waarom, misschien dat hij weer grip over zichzelf kon krijgen zo meteen wanneer hij zich van andere dingen gewaar werd.

Zijn blik werd niet los gelaten, en zelf vond hij niet bepaald de macht om weg te kijken van haar. Andrew wist dat hij gecheckt werd door haar, maar hij het niet helpen dan er gewoon bij te staan, hoewel hij normaal wel anders had gereageerd, hij kon er niet tegen als meiden dat bij hem deden, het voelde niet echt goed aan voor hem. Al kon dat ook weer liggen aan zijn beknopte verleden. Wanneer ze zijn naam vraag slikte hij even ongemakkeijk. What the hell was er aan het gebeuren dat de persoon voor hem zo’n werking op hem had. Het leek wel alsof hij zichzelf niet meer kon besturen, alsof alles nog maar om en centraal punt draaide en dat was diegene die voor hem stond. ‘Ik ben Andrew, en jij bent?’ Bracht hij uiteindelijk toch met enige moeite uit. Waarom was hij net niet gewoon blijven staan, waarom was hij nieuwschierig geweest? Geen idee van wat er nu allemaal aan het gebeuren was kruiste hij zijn armen over elkaar en wachtte maar gewoon af. Omdat hij toch niet anders kon.

Als een model liep ze op hem af, dus met haar dunne buik vooruit en haar voeten zette ze keurig en netjes stap voor stap voor de andere en liep zo op de jongen af. Het prieel was niet zo heel erg groot van binnen, dus binnen no time was ze gearriveerd bij hem en maakte ze plaats met haar kont op de witte rand, waarbij ze dus andersom zat dan Andrew. Maar zo konden ze wel oogcontact maken. ''Kate.'' Zei ze zacht, maar charmant met haar stem en richtte langzaam haar ogen vanaf zijn voeten richting zijn gezicht om hem volledig in zich te nemen. Ondertussen draaide ze aan een plukje haar met haar rechterhand en zocht ondertussen naar zijn blauwe ogen.
Haar naam was het enige wat ze tot nu toe gezegd had, afwachtende tot wat de jongen zou uitbrengen. Ze zette zichzelf wat beter neer op de witte reling van het prieel en keek naar de brunette die daar nog steeds stond. Ze wierp haar een katachtige lach toe en besteedde verder niet teveel aandacht aan haar. Als ze toch niets zei. Aandacht moest je verdienen en vooral bij Kate. Die was niet zomaar te krijgen, er was eerst een moeite voor te doen. Nu had de meid zelf een stap gezet om naar de jongen te gaan, maar verder zou hij het moeten afhandelen. Bovendien was ze ook wel benieuwd naar wat voor redenen hij had om hier in dit aftandse gebouw te zitten, weg te rotten totdat je het niet meer aan kon en wel allerlei manieren bedacht om zelfmoord te plegen, om in de elektrocuteer kamer te komen of door gestoordheid ten onder te gaan. Je kon het zo gauw nog niet bedenken, of het werd al voor je uitgevoerd en brandde op je netvlies.
Hierdoor gniffelde Kate kort en richtte haar blik op haar nagels. Hayden was weer eens bezig geweest om ze kapot te scheuren en te bijten, alsof ze niets beters te doen had. Om één vinger zat zelfs een korte pleister, wat betekende dat ze zelfs zo ver gescheurd of gebeten had dat het was gaan bloeden en misschien het vlees zichtbaar pijnlijk en bonkend was geweest.
Na enkele seconden keek ze hem veelbelovend aan en wachtte op enige reactie die de jongen, genaamd Andrew, zou uitbrengen om haar een plezier te doen en haar hopelijk te amuseren.