Memories stay forever [Open]

‘Nee, Harry, alsjeblieft!’ de angstige stem van zijn moeder, gecombineerd met enkele kreten van pijn waren te horen, terwijl de jongen, die in de kamer naast die van zijn moeder zat, op zijn bed zat. Leunend tegen de muur staarde hij naar de deur, met een versleten knuffelhondje van uit zijn kindertijd. Terwijl hij kon horen hoe het allemaal gebeurde, en het voor zich zag, en het gevoel van machteloosheid werd groter en groter.

Rustig staarde Declan voor zich uit, terwijl hij het gevoel had dat hij weer in dezelfde situatie zat, hij zat daar, zoals hij elke avond gezeten had, en zijn handen maakten zelfs de bewegingen die hij toen gemaakt had, frutselend aan het hondje. Natuurlijk had hij het hondje nu niet vast, mensen zouden hem raar vinden, raarder dan ze hem al vonden, en dan had je nog de kans dat het zachte hondje verscheurd werd, door een of ander woest kind, dat net te dichtbij zat. Nee, hij hield het ding liever op zijn kamer, verborgen, waar niemand het zag, of vond, behalve hijzelf. Ondanks hij het gevoel had alsof alles was zoals een avond van vroeger, was hij toch niet zo bang. Hij zat nu in een veilige cocon, waar niemand hem pijn zou kunnen doen. Hij was nu al zeventien, maar had soms het gevoel alsof hij nog steeds 7 was, en zo hulpeloos als wat. Zijn stem, was iets wat al jaren niet meer gehoord was, door de mensheid dan, hijzelf, en zijn knuffelhondje hadden die wel gehoord, maar aan de rest van de mensheid, nee, aan hun was het niet om zijn stem te horen. Hij praatte enkel en alleen met mensen waarmee hij vol vertrouwen had, en dat ging niet 123. In het begin dachten ze dat hij stom was, dat hij gewoon niet kon praten, maar aangezien zijn stiefvader ooit had gehoord dat hij met zijn knuffelbeer praatte, werd vastgesteld dat hij niet met mensen praatte. Een juiste vaststelling, alleen wisten ze niet waarom, en zelf had Declan besloten dat ze dat ook nooit te weten zouden komen. Nog steeds zwierf de stem door zijn hoofd, de hulpeloze stem van zijn moeder, terwijl zijn stiefvader ik weet niet wat aan het doen was, tenminste iets wat Declan slecht vond, heel slecht. Maar hij kon er niks aan doen, en dat vond hij nog het ergste. Hij kon daar alleen maar zitten, en wachten tot het ophield, of zo in slaap vallen. Soms bleef het de hele nacht door gaan, en drong het door tot zijn slaap, waardoor hij aan een serieus slaaptekort was geraakt. Nu nog steeds, maar hij zat in een veilige cocon, waar niemand hem pijn kon doen, alleen zijn gedachten konden tot aan hem reiken. Hij was zo verdiept in zijn gedachten, die hm ergens ook weer enorm veel pijn deden, dat hij even schrok toen hij een stem hoorde, naar hem gericht.

Open voor iedereen, zijn uiterlijk is trouwens niet zoals op het setje, dat moet nog veranderd worden, het is zo:
http://slevinaaron.deviantart.com/gallery/24649509?offset=288#/d302dk0

Langzaam liep Gwyn door de gangen. Ze verveelde zich, ze verveelde zich kapot. En ze had een zwak moment. Herinneringen speelden zich af als een film door haar gedachten. En diezelfde herinneringen zorgden ervoor dat de stem even weg was. Dat de stem in haar hoofd geen kans had om te praten. Herinneringen waren vreselijke dingen. Ze deden je altijd pijn. Als er eens een goede herinnering voorbijschoof, verlangde je terug naar die tijd. Maar als er een pijnlijke, heftige herinnering in je opkwam, kreeg je steken in je hart en tranende ogen.
Nee, Gwyn was geen monster geworden. Hoewel ze in deze kliniek geplaatst was wegens vele redenen, was ze geen monster. Ze noemde het eerder een marionet. Een marionet van de duivel. En laat die duivel nu net in haar hoofd zitten. De stem, de duivelse stem. Gwyn kon zich geen leven meer voorstellen zonder de stem, maar tegelijkertijd verlangde ze ernaar. Leven zonder stem, het moest net zoiets zijn als de hemel. Men zegt dat je in de hemel kan doen wat je wilt, dat je mag zeggen wat je wilt. Als de stem niet in Gwyns hoofd had gezeten, was dat bij haar ook het geval geweest. Ze kon doen wat ze wou, zeggen wat ze wou. Lachen wanneer ze wilde, niet meer bestraft worden door haar eigen lijf. Ja, want dat werd Gwyn. Bestraft door haar eigen lijf dat gecontroleerd werd door een stem. Ze kreeg opdrachten waar ze onmogelijk omheen kon. Opdrachten die ervoor zorgde dat er bij vrijwel iedere persoon waarmee ze in aanmerking kwam, bloed vloeide. Want dat was wat de stem wilde. Bloed. Bloed, bloed, bloed en nog eens bloed. Het helderrode goedje dat door je aderen stroomde en zo ontzettend belangrijk was. De stem wilde het allemaal.

’’Er zit helemaal geen stem in je hoofd meisje. Je bent het zelf, weet je zeker dat het niet je eigen gedachten zijn?’’ De bewaker keek haar na het spreken van deze woorden indringend aan. Gwyn, vastgeketend aan armen en benen schudde haar hoofd. Nee, ze wist zeker dat het niet haar eigen gedachten waren. Haar gedachten hadden een andere stem, een andere manier van spreken. Die was zacht, gevoelig en bijna aarzelend. Die van de stem waren kortaf, scherp en zeker van zijn zaak. Gwyn opende net haar mond toen de stem weer door haar hoofd sneed. Haar hersenen leek te ontleden. Ze mocht het geheim niet verklappen. Ze moest hier vastgeketend blijven. Liever vastgeketend dan een van de vele straffen die de stem haar gaf. Gwyn moest volhouden..

Gwyns ogen sperden zich wijd open toen de herinnering als een horrorfilm in haar gedachten te zien was. Ja, ze werd keer op keer ondervraagd. En keer op keer kon ze niks zeggen. Ze wilde het risico niet lopen om pijnscheuten in haar hersenen te voelen. Want die deden pijn, die deden echt een helse pijn. Dat was dan nog maar een lichte straf. Soms, heel soms kon ze weken aan een stuk niet slapen. En dat was erger dan alles bij elkaar. Dat zorgde ervoor dat ze te moe was om te eten, dat haar hoofd bonkte van de slaap, en dat ze niet kon lopen. Ze kon niks, ze kon dan alleen maar wachten tot de stem beslist had dat haar straf afgelopen was.
Met een ruk werd ze uit haar gedachten geslingerd toen ze hard tegen een deur knalde. Ze had zonder het te weten haar ogen gesloten, en zich daarmee afgezonderd van de buitenwereld. Gek genoeg had de stem nog niks gedaan. Nog niks gezegd. Misschien omdat ze nog geen persoon tegen gekomen was. En het werd tijd dat ze iemand tegenkwam, want ze moest haar basisopdracht vervullen.
Iedere dag werd er van Gwyn verwacht dat ze drie mensen liet schreeuwen van pijn of van angst. De stem in haar hoofd hield van dat geluid. Hield van de blik in de angstige ogen. Hield van het geluid waarmee bewusteloze lichamen op de grond kletterden. De stem was ziek.
Vandaag had Gwyn nog maar twee personen gepijnigd, ze moest nog één persoon laten krijsen van angst of pijn, voor haar opdracht voltooid was. Haalde ze die opdracht niet dan was het waarschijnlijk weer twee of drie dagen zonder slaap. En dat voorkwam Gwyn liever. Ja, ze was een egoïst. Een vieze, vuile egoïst. En het kon Gwyn niks schelen.
Langzaam duwde ze de deur open, om haar ogen door de algemene ruimte te laten glijden. De banken zaten vol. Keus genoeg dus. Toch kreeg Gwyn nog steeds geen aanwijzingen, dus liep ze bijna aarzelend rond op zoek naar een vrij plaatsje. De stem was slim en zou haar het perfecte moment om iemand aan te vallen. Gwyn wachtte op de gedetailleerde instructies.
Daar! Daar was een plaatsje vrij. Blij dat ze kon zitten liep Gwyn richting de bank, en ze plofte arrogant neer naast de jongen die in trance leek. Het enige probleem was dat de jongen enorm veel plek innam. Zorg ervoor dat de jongen plaats maakt. Gwyn kneep haar ogen toen ze de scherpe stem in haar hoofd hoorde. Langzaam opende ze haar ogen weer terwijl ze stem wegstierf en Gwyn richtte zich tot de jongen. ‘’Zeg, zou je niet eens wat plaats voor me maken? Arrogant klein ventje, je moet niet denken dat de hele bank enkel voor jou bestemd is.’’ Gwyns stem klonk snauwend en scherp, en haar ijsblauwe ogen boorden chagrijnig in die van de jongen langs haar.

Starend naar de deur zat de jongen daar, terwijl hij de voetstappen hoorde richting zijn slaapkamer. De pluche hond die de hele tijd in zijn handen had gezeten legde hij weg, veilig waar het beestje niet kapot kon gaan. Zijn ogen volgde hoe de deurklink naar beneden ging, en de deur open ging. Om te zien hoe zijn stiefvader op hem af kwam, met een kwade blik, en de stank van bier die de kamer vulde.

Declan was in een trance, herbeleefde een van de vele momenten die hij wou vergeten. Maar hij kon er niks aan doen, wel wist hij dat hij veilig was, veilig voor iedereen in het verleden, dat wist hij gewoon. Het was als ene enge droom, je was bang, maar wist dat het niet echt kon zijn, omdat de werkelijkheid anders was. Declan wist dat hij in een kliniek zat, en dus wist hij dat het alleen maar eng was. maar net zoals in een boze droom, kon je je rot schrokken als je opeens uit je concentratie werd gehaald, of wakker werd gemaakt. De trillingen die zich voortzetten kwamen veel sterker aan bij Declan, die helemaal in rust was gehuld, maar nu uit zijn trance werd gehaald. Hij schrok, was alert, maar deed even niks, was half in zijn trance, en half wakker. Maar toen een scherpe stem te horen was, en de woorden bij hem aan kwamen, schrok hij zich rot. De stem was vrouwelijk, het kon hem niet zijn, maar daar dacht hij niet bij na, de woorden die er gebruikt werden, en de aanvallende manier van spreken klonk hem veel te bekend in de oren. En in zijn hoofd werd de schakel omgezet ‘Wraak, pak hem aan, je bent ouder, sterker, en gaat wraak nemen, voordat hij jou iets aandoet.’ Ging het door zijn hoofd, en het waren ook grotendeels zijn eigen gedachten. In een fractie van een seconde veranderde zijn houding en hij sprong op, duwde het meisje omver. Zonder et weten dat het niet zijn stiefvader was, maar een patiënt van hier in de kliniek. Hij zat op zijn knieën boven het meisje en zijn handen grepen automatisch naar haar keel. Zijn handen klemden nog niet echt om haar keel, maar ze had haar eerder vastgegrepen bij haar keel. Hij dacht nu niet aan het feit dat er bewakers konden zijn, en hij misschien in de isoleercellen kon komen te zitten, of stroomstoten zou kunnen krijgen. Hij wou alleen maar wraak, ziek, het klonk ziek, maar hij wou wraak op de man die hem al bijna zijn hele leven had gepijnigd, en zijn moeders leven had verziekt. De man die dat nu nog steeds kon doen bij zijn moeder, de man die voor dit hele gebeuren zorgde. Zijn houding toen net was rustig geweest, lief zowat, maar nu, hij leek wel een losgeslagen idioot, wat hij eigenlijk ook wel was op het moment. Maar ergens, was er angst in zijn ogen te zien, angst voor zijn vader, die er helemaal niet was. Nog steeds zag hij niet in wie het was die hij aanviel, gedreven door angst liet hij haar keel los met één hand en gaf haar een klap, recht in het gezicht. Zijn ogen zagen een man voor zich, die net een klap ad gekregen. En als hij zichzelf zo eens kon zien, zou hij meteen een einde aan zijn leven willen maken. Het was niks voor hem om iemand pijn te doen, hij leek zo veel op zijn stiefvader nu. Hij leek nu zo veel op de man die hij dood wou hebben. Zijn ogen boorde zich in die van het meisje, en zijn blik was alsof hij haar wou vermoorden, als hij nu doorhad wie hij aan het aanvallen was, dan zou hij zichzelf eerder vermoorden.

-Flurrigheid, ik kom dus echt nooit aan de lengte van jouw posts-

Een hand die haar keel lichtjes dichtkneep deed Gwyn opschrikken. Ja, ze gaf het niet graag toe, maar ze schrok. Nog nooit had iemand het gewaagd aan te vallen. Ze durfden dat niet, want Gwyn had inmiddels een reputatie in de kliniek opgebouwd. Toch bleef ze nu kalm. Ze moest eerst de ogen van de jongen scannen. Ja. Gwyn las je emoties moeiteloos via je ogen. En bij deze jongen was er een spotje angst te zien. Een frons ontsierde Gwyns knappe gezicht toen ze de jongen aankeek. Waarom kneep hij niet door nu hij haar in een greep had? Als je ergens aan begon moest je het ook afmaken.
Een kille lach sneed plotseling door de algemene ruimte en de mensen vielen stil. Vele ogen keken in hun richting, zagen haar en die zelfde ogen keken snel weer weg. Ja. Men was bang voor haar. Niet zo gek natuurlijk, Gwyn deed vreselijke dingen. Dingen die een normaal mens niet hoorde te doen. Misschien deed Gwyn ze daarom wel. Zij was geen normaal mens, anders had ze hier nooit gezeten. Gwyn was bezeten door de duivel. En de duivel sprak.

Goed meid. Nu mag je terug vechten, ik wil angst zien. Ik wil zien dat deze jongeman verbluft is. Negeer die hand om je keel maar. Doe wat ik je zeg. NU. Het laatste woord wat tegen haar gezegd was, klonk schreeuwend en Gwyn kneep haar ogen tot spleetjes. Ok, de stem had gesproken, tijd om de opdracht te vervullen.
Met een enorme kracht bracht ze haar vuist omhoog, en ze stootte tegen de onderkaak van de jongen. De greep op haar keel verslapte en Gwyn sleurde de jongen van haar af, om een meter opzei te rollen. Soepel stond ze op en ze keek de jongen aan. Wat wilde hij nu doen? Terugvechten of in een hoekje staan huilen? Gwyn zette een stap, toen ze ineens een brandend gevoel op haar wang merkte. Had de jongen haar nou geslagen zonder dat ze het merkte? Hoe kon dat? Was het de adrenaline? Misschien was het gebeurd toen zij de jongen een vuistslag gaf, ze wist het niet. Langzaam streek ze met haar slanke vingers over haar wang en ze kneep haar ogen tot spleetjes. Nu had hij het gedaan; Gwyn was woedend. Met een beestachtige brul stortte ze zich op de jongen, om hem vervolgens tegen de grond te drukken. Woedend sloeg ze op zijn gezicht, zijn borst, zijn buik. Overal waar ze hem kon raken. Niet dat al haar slagen de jongen raakten, daar niet van. Ze ging blind te werk, met een rood waas voor haar ogen. Het kon ook zijn dat ze tegen de grond aan stond te beuken, met de jongen als afwisseling. Het maakte haar niks uit. Als ze maar kon slaan.

Een beestachtige grom klonk toen ze aan haar haren overeind gesleurd werd. Een bewaker in een wit pak en met een te blije kerstmuts op, hield haar stijf vast. Gwyn spartelde tevergeefs, de man liet haar niet los. Toen er een reusachtige naald dwars door haar kleding in haar bovenarm geprikt en Gwyn sperde haar ogen wijd open. Een lichtblauw goedje werd in haar lichaam gespoten, en niet lang daarna werd Gwyn wat rustiger. Ze had haar medicijnen toegediend voor vandaag, begreep ze. De bewaker beval Gwyn om hem aan te kijken, en dwars wendde Gwyn haar blik af. Een geïrriteerde zucht klonk er van de man in het witte pak, en hij greep Gwyns kin beet. ‘’Kijk me aan.’’ Beval hij, en hij dwong Gwyn om hem aan te kijken. ‘’Bied nu je excuses aan, en hou je verder koest. Ja?’’ De man sprak haar streng toe, en Gwyn kneep haar ogen tot spleetjes. Ze verzamelde een klodder speeksel in haar mond, en lanceerde dat richting het gezicht van de bewaker. Doeltreffer! De bewaker liet haar voor even los, om het speeksel van zijn gezicht te vegen, en Gwyn grijnsde vals. De bewaker merkte de grijns op en hief zijn hand om haar te slaan, maar hij leek zich te bedenken. Natuurlijk. Ze mocht niet geslagen worden, of de man werd de kliniek uitgetrapt. Wat jammer nou dat die regel voor patiënten niet gold.
De bewaker keek haar waarschuwend aan, en wees richting de jongen die haar aangevallen had. Gwyn volgde zijn blik, en vrijwel meteen voelde ze weer die ijzeren naald in haar bovenarm. Dubbele dosis! Wilde die man haar plat hebben ofzo? Een wolk van watten verspreidde zich in haar hoofd, en vertroebelden haar gedachtes. Opzich was dat nog niet zo erg, nu hoorde ze de stem niet. Maar ze moest haar excuses aanbieden, iets dat haar trots te boven ging. Ja je leest het goed, Gwyn vertikte het..

Toen een kille lach de ruimte vulde eek hij op, wie was dat? Vanwaar kwam dat? Hij keek op, en zag hoe vele blikken snel wegkeken. Hij, hij was in de kliniek, zijn blik gleed naar onder en van schrik kon hij even niks doen. Hij, hij had net een onschuldig persoon aangevallen, dat hem nooit iets aan had gedaan, het was allemaal een illusie, dat hij zijn stiefvader aanviel. Hij was zo gedreven door angst dat hij niet zag wie hij aanviel. Zijn handen waren nog steeds op het meisje haar keel gedrukt, maar door zijn angst, en zijn gedachten had hij het niet door. Het kwam pas bij hem aan dat hij haar los moest laten, toen een klap met veel kracht tegen zijn kaak aankwam. Van schrik wou hij achteruit krabbelen, in een hoekje gaan zitten, en schreeuwen voor genade, zoals hij altijd deed. Maar hij kon niks uitbrengen, en het meisje sleurde Declan ook meteen van zich af toen zijn greep was verslapt. Declan ging meteen rechtzetten, en vanuit een zittende positie krabbelde hij een beetje naar achteren. Zijn ogen boorden zich in die van het meisje, en hij zag al wat er aankwam, dit was zo herkenbaar, hij wist dat de klappen eraan gingen komen.

En toen hij het meisje eraan zag komen sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht, ter bescherming voor wat ging komen. Die klap, die had hij niet moeten geven, hij had moeten stoppen, zien waar hij mee bezig was. Maar het meisje stortte zich woest op Declan, en begon wild in het rond te slaan. Hierdoor waren gelukkig niet alle klappen raak, maar de pijn was er nog steeds. Het voelde alsof hij terug in de tijd was gegaan, en weer klappen kreeg, terwijl niemand het wist, en erachter probeerde te komen waarom hij niet praatte. De angst was voor iedereen van zijn ogen af te lezen, zelfs een halfblinde zou het kunnen zien. Een duidelijk hoorbare kreun van pijn was te horen bij een rake klap recht in zijn buik, waardoor zijn handen naar zijn buik grepen, en zijn gezicht onbeschermd bleef. Iets wat niet echt bepaald handig was, want zijn gezicht was compleet onbeschermd tegen de harde klappen die het meisje uitdeelde. Enkele klappen kwamen ook terecht in zijn gezicht en in zijn hoofd smeekte hij, hij smeekte ervoor dat het zou stoppen.
En net op dat moment, op het moment dat hij niet meer aankon, voelde hij dat het stopte. Hij hoorde de gewelddadige geluiden, maar voelde niks meer, en toen hij zijn ogen opende, zag hij de bewaker daar staan, in een wit pak, met een vrolijke kerstmuts op. Hij had het meisje bij haar haren naar boven getrokken, waardoor Declan zijn kans nam en naar achteren krabbelde. Richting de hoek, aangezien er mensen stonden botste hij een paar keer, waardoor de mensen wegliepen en hij naar de hoek kon gaan. Waar hij bleef zitten, en zijn handen om zich heen grepen, om te merken dat zijn knuffelhondje hier niet was. Het lag zoals altijd op zijn kamer, maar hij had het nu nodig, hij wou het nu hebben. Alleen, zijn angst hield hem tegen om naar zijn kamer te gaan en daar te blijven. Hij moest zijn waar de mensen waren, straks werd hij nog vermoord daarzo.

Hij zag hoe het meisje een naald in haar arm geprikt kreeg, met waarschijnlijk iets om haar te kalmeren, en bleef toekijken. Het klonk misschien raar, maar hij vond de bewakers aardig. Ze vroegen zowat nooit iets, hielpen je in dit soort situaties, en hij mocht een lichtje aanhouden in de nacht. Al de rest vond de bewakers maar lastig waarschijnlijk, maar hij niet, hij voelde zich door de bewakers veilig. Zijn blik volgde alle bewegingen die er werden gemaakt, en hij zag hoe de bewaker het meisje gedwongen werd de bewaker aan te kijken. Wat het meisje waarschijnlijk niet leuk vond, en er een klodder speeksel richting de bewaker werd gelanceerd. Die recht in zijn gezicht aankwam, en na enkele handelingen, met name ene grijnsje van het meisje, hief de man zijn hand. Hij wou haar een klap geven, maar bedacht zich, wat slim van hem was, anders was hij zijn werk kwijt. Het meisje moest haar excuses aanbieden, niet dat ze dat wou doen. En, hij begreep het wel, hij had haar namelijk aangevallen, en niet andersom. Declan zag hoe ze nog een keer de naald in haar arm kreeg, en wou sorry zeggen. Maar hij durfde niet, hoewel zijn ogen sorry zeiden, weerhield zijn angst hem om te praten en sorry te zeggen tegen het meisje.

Met een grom besefte ze dat de bewaker haar nog steeds bij haar bovenarm vastzat. Diezelfde bewaker duwde haar lomp richting de jongen to. Wat moest ze ook alweer doen? Ohja, ze moest haar excuses aanbieden. Waarom zou ze? De jongen was degene die haar het eerste aangevallen had, en dat zonder enige aanleiding. Moest zij opdraaien voor zijn fouten? En waarom had ze een dubbele dosis toegediend gekregen? Dacht de bewaker nou echt dat hij Gwyn daarmee kon dwingen? Valse hoop. Gwyn volgde alleen bevelen op van de stem. De stem, was het eigenlijk wel een persoon? Of was het meer een ding. Was er eigenlijk wel een stem? Of was het haar verzinsel en was zij degene die de opdrachten verzon? Dat kon toch niet? Tot haar zevende levensjaar was er niks mis met haar leven. Ze was blij, gelukkig en een typisch jong kind. Altijd vrolijk en druk, mensen irriterend met haar nieuwsgierige vragen.
Nieuwsgierig. Ja Gwyn was erg nieuwsgierig. Ze wilde altijd alles weten, en dat was niet altijd een goede eigenschap. Zo kon ze door veel mensen irritant gevonden worden. Werd ze weggeduwd of werd er naar haar gesnauwd. En Gwyn kon daar niet tegen. Ze had een erg kort lontje en werd om het minste en geringste boos. Dat was altijd al zo geweest. Maar nu was het erger.

Waarom kon ze in sommige situaties dan niks uitvoeren? Net zoals vroeger. Vroeger toen ze keer op keer misbruikt werd door Farnell. Gwyn, een seksspeeltje. Iets wat gebruikt werd voor maar één doel; het lekkere gevoel. Ja, zo werd Gwyn door Farnell gezien. En Farnell stak de andere mensen aan. Er werd naar haar gefloten door mannen. Mannen van alle leeftijden. Zijzelf was net twaalf jaar. En ze haatte het. Ze wist dat ze geen lelijk meisje was, maar in dit geval was het haar nooit ten goede gekomen. Zelfs niet toen ze zich vol vrat. Zelfs toen ze voor haar gevoel een rond tonnetje was geworden. Zelfs toen werd ze misbruikt. En Farnell was terug. En zijn verschijning had haar meer kwaad dan goeds opgeleverd. Hij hoorde in de gevangenis te zitten maar werkte weer in een kliniek. En hij had haar al gezien..
Het was nog maar net een paar dagen geleden toen ze met Ryan op de bank zat in de algemene ruimte. Het was net een paar dagen geleden dat ze helder was. Dat de stem was. En het was net een paar dagen geleden toen Farnell ineens achter haar opgedoken was. Hij was haar niet vergeten, en Gwyn hem al helemaal niet. Farnell had haar stevig vastgehad en ook hier sloeg Gwyn er stevig op los. Ze ging zo lang door, tot Farnell uiteindelijk bloedend en bewusteloos op de grond lag. Ze was weggerend en Ryan was haar achterna gekomen, en hij had haar gekust.
Nog steeds snapte Gwyn niet waarom. Ze had het ook niet direct durven te vragen, en ze had het antwoord ook nooit gekregen. Zelf had ze geen enkele gevoelens voor de bruinharige jongen, en hij had dat duidelijk ook niet voor haar. Dat maakte het extra verwarrend voor haar..

Met een ruk werd Gwyn weer in de realiteit geduwd. De bewaker had haar zojuist een harde ruk aan haar arm gegeven, en Gwyn stond nu voor de jongen. De jongen zat zelf in een hoekje zielig te doen, terwijl hij friemelde aan iets onzichtbaars. ‘’Bied je excuses nu aan,’’ siste de bewaker en Gwyn kneep als antwoord haar volle lippen stijf op elkaar. Ze schudde haar hoofd en probeerde zich los te trekken. Het was zinloos, de dubbele dosis kalmeringsmiddel had al haar kracht uit haar spieren getrokken. Haar felblauwe ogen boorden in die van de jongen, en even fronste ze haar wenkbrauwen. Zijn ogen stonden alsof hij spijt had. Zijn ogen leken sorry te zeggen. Wat moest ze doen? Waarom liet de stem niks van zich horen? Moest ze het dan zelf oplossen? Het antwoord kwam snel. Moet ik dan alles zelf doen, jij ongelooflijk dom kind. Moet ik dan al je problemen oplossen? Ik dacht het niet. Dit regel je zelf maar. En hou op met dat gezeik over je herinneren, ik word gek van al dat sentimentele gedoe. Gwyn sperde haar ogen wijd open. Ze wist dat de stem in haar hoofd zat en haar bevelen gaf, wat ze niet wist is dat de stem ook al haar gedachtes kon horen. Of zien. Gwyn zelf zag in ieder geval grotendeels van haar gedachten of herinneringen als een film afgespeeld in haar hoofd.
Goed. Van de stem kon Gwyn dus geen hulp verwachten. Bevelen geven deed die maar al te graag, maar helpen? Ho maar. Rotstem. Gwyn probeerde haar arm los te rukken, en was verbaasd toen haar dat ook nog lukte. Ze vestigde haar ijsblauwe ogen op de angstige jongen en ze zuchtte. Ergens was ze lichtjes geïrriteerd om het feit dat zij haar verontschuldigen aan moest bieden. Toch opende Gwyn haar mond om te praten, toen de bewaker haar ineens iets toefluisterde. Ze moest zichzelf ook voorstellen? ‘’Zeg, wat verwacht jij wel niet allemaal van mij. Ik ben je slaafje niet.’’ Gwyn snauwde en de man fronste zijn wenkbrauwen. ‘’Nee klopt, je volgt alleen de bevelen in je koppie op, is het niet?’’ De man keek haar indringend aan, en Gwyn wendde haar ogen af. Goed dan. Hij zijn zin.
‘’Goed, het spijt me dat ik je geslagen heb.’’ Gwyn sloot haar mond weer, en direct voelde ze hoe de man zijn grote hand weer om haar bovenarm sloot. Gwyn rolde met haar ogen en gromde. ‘’Het zal niet weer gebeuren. ‘’ Gwyn rukte haar arm weer los met een hernieuwde kracht. ‘’Ohja, mijn naam is Gwyn. Gwyn Germanotta. Kan ik je mijn hand aanbieden om je omhoog te helpen?’’ Gwyn stak haar hand uit, en de stem in haar hoofd leek even te kokhalzen. ‘’Als jij nou even je bek houd en oprot,’’ siste Gwyn grof en meteen voelde ze een lichte pijnscheut in haar hoofd. Let op je woorden jongedame. Gwyn fronste haar wenkbrauwen en ze keek de jongen voor haar vervolgens afwachtend aan. Zou hij haar aanbod aannemen?


--Sorry voor het vele geklets, ik hoop dat je er wat mee kan!

Zijn gehoor deed hem beseffen dat hij er heel stom, en zielig uitzag. Hier en daar was wat gelach te horen, en werd er zijn kant uitgekeken. Hij stond bij sommige mensen hier al bekend als dat zielige kind. Je weet wel, dat kind dat zich kan gedragen alsof hij zeven jaar oud is, en bang in een hoekje kan kruipen. Maar van uiterlijk en verstand wel als een zeventienjarige was. Die rare die nooit praatte, en de bewakers aardig vond nog wel. Zo stond hij onder sommige bekend, en hij wist het. Dat was nog het ergste, dat hij helemaal doorhad hoe de mensen hier hem raar vonden, uitlachten, en slecht over hem spraken. Het was alsof er duizenden messen in zijn hoofd gestoken werden, bij elke keer dat hij uitgelachen werd, of mensen hem raar aankeken. Hij was gevoelig, dat was niet te ontkennen, maar iedereen hier was wel wat raar had iets dat anders was dan normale mensen, maar het moest dan net weer zijn dat ze het wél raar vonden als een jongen van zeventien zo bang in een hoekje kon kruipen.

Zijn ademhaling, die voorheen enorm snel was geweest, was weer onder controle aan het raken, en zijn gedachten waren er weer helemaal bij. Zijn haar, wat voor het hele gebeuren al warrig en lichtkrullend was, stak nu werkelijk alle kanten op. Iets waardoor hij de bewegingen met zijn handen stopte, en met zijn hand zijn haar weer een beetje in positie streek. Niet dat het bleef zitten, maar nu zag het er al niet meer zo belachelijk uit. Niet dat hij echt aan zijn haar dacht nu, maar het was meer een automatische beweging. Zijn blik hield het meisje goed in de gaten, en ook de bewaker die erachter stond. Hij was er al wat geruster op, maar bleef nog steeds zitten, wel was hij nu volledig gestopt met de handbewegingen, die precies gingen zoals de manier waarop hij aan het knuffelhondje frutselde. Het was ook wel een beetje raar om te zien, misschien. Enkele nieuwelingen hadden het even bekeken, maar de meeste mensen zaten rustig verder te doen met wat ze deden, iets wat hij nu ook het liefst ging doen, maar dat kon dus niet. Hij werd hier trouwens ook best goed in de gaten gehouden, aangezien hij iemand bijna vermoord had, waar hij goede redenen voor had, maar ja, die durfde hij niet te vertellen, dan zou hij dood zijn, dat wist hij zeker. Misschien.. nee zo mocht hij niet denken, hij had evengoed recht op het leven, ook al kwam er voor hem niks goeds uit voort. Een zuchtje was te horen, maar het was maar zachtjes, heel zachtjes, waarschijnlijk niet hoorbaar. De bewaker was wel nogal hardhandig, en wou perse dat het meisje haar excuses aanbood. Damn, dit soort stomme situaties ook weer. Waarschijnlijk werd hij nu gezien als het lievelingetje van de bewakers of zo, hij viel haar aan, en zij moest sorry zeggen. Na een tijdje gaf het meisje het maar op, met een ruk kreeg ze haar arm los, maar toen ze op het punt stond haar excuses aan te bieden fluisterde de bewaker nog wat in haar oor. Wat het was hoorde Declan niet, maar daar kwam hij al snel genoeg achter. Ze moest zich aan hem voorstellen? War was dat nu weer voor nodig, wat had dat voor doel? Het zou echt niet zijn alsof hij bevriend met haar zou worden, tenminste, zo zag het er nu uit. En hij redde zich perfect in zijn eentje, als je mensen leerde kennen, dan gingen ze meestal allemaal dingen vragen, niet dat hij daar een antwoord op gaf. Maar toch, vragen waren vervelend, deden hem nadenken, nadenken over dingen waar hij niet aan wou denken. Hij hoorde de stem van het meisje, en knikte alleen maar een keer. Een tweede bewaker kwam eraan, om te kijken wat er was gebeurt, en toen het meisje zich voorstelde kwam hij op hen aflopen. Het meisje stak haar hand uit, om hem omhoog te helpen. Maar Declan aarzelde even bij het horen van een snauwende stem, toch pakte hij de hand aan en hij stond op. De man die eraan kwam lopen, was wat dikker, en met de rode kerstmuts leek het net een heilig man. Declan kende hem, hij was degene die zei dat hij wel een lichtje mocht aanhouden in de nacht. Hij was aardig, hij was goed. ‘Dit is Declan Badger.’ Zei de man, die vond dat hij dat dan maar in Declan zijn plaats moest doen. ‘Hij praat niet.’ Zei hij. De man bleef nog even staan, maar ging al snel terug naar waar hij toezicht moest houden. Declan hield zich al klaar voor de reactie die er kon komen, ze zou hem kunnen uitlachen, die dingen. Maar, niet iedereen was zo, hij hoopte dat ze dat in ieder geval niet ging doen. Het was zijn angst om iets verkeerds te zeggen die hem ervan weerhield te praten. Als hij vroeger slechte dingen zei, dan kon hij al klappen verwachten. Maar zei hij dan weer iets goed, werd hij weer uitgekafferd, omdat hij niet zo’n slijmbal moest zijn. En door de jaren heen, was hij bang om de verkeerde dingen te zeggen, dus was zijn stem ongehoord gebleven. En was hij er niet meer aan gewend zijn stem te gebruiken, dus bleef hij stil, zo kon hij ook niks verkeerds zeggen.

-Kon er zeker wat mee hoor, die van mij is eigenlijk alleen gevuld met onbruikbare dingen

Gwyn had zich netjes volgens de regels voorgesteld, maar ze kreeg geen antwoord. Niet dat ze die verwacht had. Hoewel haar stem een redelijk zachte ondertoon had, droegen haar ogen nog een minuscuul spotje agressie mee. Ergens diep in haar hart was ze blij dat de stem even stil was, het haar even uit liet zoeken. Zo kon ze helder nadenken en overheersten haar eigen gedachten in haar eigen hoofd. En nu pas kon ze de jongen van top tot teen observeren. Hij was niet lelijk, zeker niet. Maar zijn houding werd vertroebeld door iets, iets aparts. Zijn ogen stonden redelijk droevig en leken vaak in gedachten verzonken. Te vaak misschien. Diezelfde ogen keken angstig, angstig voor iets onbekends. Voor Gwyn misschien. Dat was ook niet gek, dat had je met een reputatie.
Een reputatie. Gwyn wist niet wat er gezegd werd, misschien wilde ze het ergens wel niet weten. Reputaties waren net roddels. De helft was aangedikt en niet waar. De helft was verzonnen en verkeerd doorverteld. Niet dat het bij haar veel erger kon, daar niet van. Soms was Gwyn letterlijk gek geworden. Ze kneep je keel nog net niet dicht. Ze kon het niet.
Gwyn was eigenlijk nog gewoon Gwyn. Een lief, zachtaardig meisje. Maar ze verstopte dat lieve meisje achter een masker van duivelse slechtheid. Niemand kende haar. Niemand had te kans om haar te leren kennen. Niemand nam de tijd om haar te leren kennen. Niemand dùrfde haar te leren kennen. Men was bang, intens bang voor Gwyn. En daar hield de stem van. De angstige blikken wanneer ze met een stalen gezicht langsliep. De stem kickte erop.
Gwyn niet, de Gwyn achter het masker haatte het. Maar ze mocht het niet laten blijken. Ze mocht zichzelf niet laten zien, ze moest sterk blijven. Het moest. En het werd haar ondergang.

Een beweging en voetstappen lieten haar opschrikken. Een gezette man bewoog zich op zijn gemak voort in hun richting. Als Gwyn het eerlijk moest zeggen, leek hij net een bisschop. Een redelijk mislukte weliswaar. Ze had nog nooit een bisschop gezien met een kerstmuts. Nu ze erover nadacht, ze had nog nooit een bisschop ontmoet in levende lijve.
Een fronsje ontsierde Gwyns knappe gezicht voor enkele seconden toen ze merkte dat de man stil stond. Die frons werd dieper toen de man begon te praten. ‘Dit is Declan Badger. Hij praat niet.’ De stem van de man was diep, zwaar en zorgde er op een of andere manier voor dat je nadacht over zijn woorden. En dat deed Gwyn. Achter de normaalste woorden en de normaalste zinnen kon een diepe betekenis liggen. Die betekenis kwam niet altijd gemakkelijk in je op, maar als de tijd geschikt was, zou je de betekenis weten. Misschien had deze zin ook meer betekenis. Later.
Gwyn liet haar blik nogmaals over de jongen glijden. Hij had inmiddels haar aanbod aanvaard en was omhooggekomen. Zijn houding was vreemd. Zijn ogen waren terneergeslagen en zijn schouders waren lichtjes verbogen. Net alsof hij een hele scheldtirade verwachtte, of erger. Klappen. De ietwat dikke man liep na een stilte verder, en hield zijn blik op hun tweeën gericht. Hij stond niet ver van hun af. Hooguit twee of drie meter. Gwyn voelde zich bekeken.

Haar blik week af van de bewaker en ze liet haar ogen voor de zoveelste keer over Declan dwalen. De bewaker keerde weer terug en ging langs Declan staan. Misschien had hij gezien dat Gwyn wat wilde zeggen en wilde hij Declan beschermen voor als het nodig is. Het kwam haar goed uit, want haar woorden waren voor beide bestemt. ‘’Woorden zijn vreemde dingen. Ze zijn een belangrijk communicatiemiddel, en ze zijn tevens een belangrijke factor in de mensheid. Wat zijn wij zonder woorden? Juist. Een stelletje barbaren.’’ Gwyn liet haar blik even over de twee mensen voor haar glijden. ‘’Maar soms zijn de woorden overbodig. Soms is enkel je lichaamstaal genoeg, soms spreken je ogen voor zich. Dan zijn de woorden verstorend, irriterend. Dan zeg je iets wat tegenstrijdig is met je gevoel.’’ Gwyn streek haar haren uit haar gezicht en beet op haar onderlip. ‘’U had me Declans naam niet hoeven te vertellen. Hij doet het zelf niet, en daar zal hij vast een rede voor hebben. Sommige dingen hebben tijd nodig, sommige dingen komen vanzelf. Misschien was ik ooit zijn naam tegengekomen, en misschien was hij voor mij altijd een vreemdeling gebleven. U had het recht niet de woorden uit zijn gesloten mond te nemen. ‘’ Gwyn glimlachte flauw en richtte haar blik weer op Declan. ‘’Woorden zijn zoals ik al zei belangrijk, maar ze maken ook dingen kapot. Het zijn de woorden die verkeerd begrepen kunnen worden. Het zijn de woorden die soms geminacht worden. Woorden zijn vreemde dingen.’’

Gwyn sloot haar mond abrupt toen ze besefte dat ze enkel onzin aan het uitkramen was. Zonder het te weten was er een scheur in haar masker gekomen, en had haar gezicht een andere trek gekregen. Alsof haar eigen karakter door de scheur liep. Gwyn had geglimlacht! Ze had al jaren geen glimlach meer laten zien. In ieder geval niet met de stem in haar hoofd. Ze mocht zichzelf niet laten zien.
Ze kneep haar ogen stijf dicht, en tevreden voelde ze hoe het masker langzaam herstelde. Ze moest de Gwyn zijn die iedereen kende.


--fluttieflut sawryy!

Het moment voelde raar aan, hij wist niet waarom, het was gewoon zo. Declan stond er maar, terwijl de man achter hem in zijn plaats sprak. Het was goed zo, zo kon hij geen verkeerde dingen zeggen, zo kon het niet verkeerd gaan. Een hand kwam terecht op zijn schouder, het was natuurlijk wel goed bedoeld van de man, maar het zorgde voor een rilling door zijn lijf heen. Hij hield niet van fysiek contact, zeker niet als het een volwassen man was. Maar omdat hij wist dat de man aardig was, wist hij dat het niet erg was als hij een stapje weg zette. Iets wat hij normaal niet zou durven, hij vond het te eng om ‘nee’ te zeggen, want dat was iets wat hem flink afgeleerd werd vroeger. Maar nu was het goed, zijn spieren kwamen in beweging, en hij had het gevoel dat hij uit het moment kon stappen, mocht hij dat willen. Met een klein stapje naar rechts had de man het begrepen, en de hand was weg van zijn schouder. Na een tijdje liep de man weg, en een stilte bleef aanhouden. Waardoor Declan zijn handen vanzelf in een losse vuist vormde, en zijn nagels tegen zijn handpalmen aandrukte. Het was niet als ene bedreiging bedoeld, en zou zo hopelijk ook niet overkomen. Aangezien zijn handen de vorm van een vuist aan hadden genomen, maar niet op die manier dat het agressief was bedoeld. Het was gewoon wat elk mens deed, als er een stilte was, of je zenuwachtig was, dan ging je prullen, of het nu met je kleding was, of met je handen. Zijn blik was gericht op het meisje, van haar blauwe ogen kon hij niks afleiden, op het eerste zich niet dan. Want als hij eens goed keek, was er iets anders, maar dat leek wel volledig afgesloten voor de buitenwereld. Zijn ogen, die een lichtbruine kleur hadden, met een soort van groene gloed als je beter keek, zagen hoe het meisje iets wou gaan zeggen. Op dat moment kwam de man weer aanlopen, hij bleef naast Declan staan, die afwachtte wat het meisje te zeggen had. Wat ze zei klonk misschien raar, maar bij hem bleef het zitten, het bleef vast in zijn hoofd, en ging niet weg.

Woorden, ze konden inderdaad dingen kapot maken, met name mensen. Daarom had hij al zo lang niet meer gepraat, het zorgde er toch alleen maar voor dat hij pijn had. Zijn woorden leken altijd verkeerd aan te komen, het was veel gemakkelijker om niet te praten. Maar soms, soms was het ook moeilijk, niet dat hij zich ervan moest weerhouden om te praten, dat ging geheel vanzelf. Maar aangezien het zo raar was voor hem om te praten, was hij gehuld in eenzaamheid. En het waren niet alleen zijn woorden die hem pijn deden. Woorden van anderen konden duizendmaal harder aankomen. Hij wist hoe het was, maar wou het liefst dat hij dat niet wist. Dat alle pijn in één keer kon verdwijnen, en hij alles kon vergeten. Dat hij terug kon gaan in de tijd, tot op het moment waar zijn moeder Harry ontmoette, dat hij haar kon vertellen dat het niet goed was. Maar dat kon niet, en dat was ook nog iets wat hem zoveel pijn deed. Zijn gedachten gleden weer weg, naar het moment waar hij nog een onbenullig klein kind was, dat aanvoelde dat Harry niets goed was, maar er niks van zei. Hij wist het al meteen, en het gevoel versterkte alleen maar toen de man Declan vuil had aangekeken, en gezegd had dat hij niet zo’n etterbakje moest zijn. Declan, jong dat hij nog was, had hyper en vol energie rondgesprongen. Wou een spel spelen, omdat hij zich zo erg verveelde. Misschien was hij wel irritant geweest, maar nog nooit had iemand meteen van de eerste keer zo geantwoord. En Declan, ja, toen was hij al een gevoelige jongen, rende weg, de trap op, richting de grote slaapkamer. Waar zijn moeder zich nog aan het opmaken was. Hij was zo’n dramakindje, maar die toon maakte hem van slag, de manier waarop Harry tegen hem gesproken had. Dus hij was huilend naar zijn mammie gerend. En Harry, die er al snel achteraan kwam, die zei dat Declan zijn hoofd had gestoten, en zich niet wou laten troosten door hem. Vanaf dat moment, wist hij zeker dat hij de man niet mocht, en nu, nu was het zo ver gekomen, dat heel zijn leven omgegooid was, en hij het gevoel had dat hij geen leven meer had.

Hij keek op, en trok zichzelf uit zijn gedachten, maar zijn blik bleef vast hangen bij de glimlach. Ja, de glimlach van het meisje, hij wist niet waarom, maar dit leek zo anders. Alsof het iets was dat niet bij haar paste, maar ook weer totaal bij haar paste. Die glimlach, fascineerde hem helemaal. Maar tot zijn spijt merkte hij dat het meisje al snel weer stopte met glimlachen, en haar blik er weer als voorheen uitzag. Een blik waar weinig in te zien was, niet veel meer dan dat je al in één oogopslag zag bij haar. Maar als hij beter keek, zag hij iets, iets onbeschrijflijk, hij wist het niet, maar, die blik, en die glimlach van net. Het veranderde zijn gedachtes, en hij wou zijn best ervoor doen, hij wou zijn best doen om het vaker te zien. Hij, hij wou vrienden met haar worden. Zijn ogen bleven in de hare kijken, en zijn blik had iets weg van een puppy blik. Maar toch anders. Als je goed keek, dan zag je nog steeds de angst in zijn ogen, maar dat was niet de angst voor het meisje, nee, dat helemaal niet meer. Het was de angst voor het verleden, maar hij dacht er niet aan, dit leek zo ver weg, dat het ook diep weg was gestopt. Hij beet op zijn lip, zich afvragend of hij het wel moest doen. Moest hij wel iets zeggen, hij wou het zo graag, maar, wat als het verkeerd over zou komen. Als één simpel woordje verkeerd over zou komen, zou dat kunnen? Het kon toch niet dat het simpele, maar in dit geval veelzeggende, woordje wat hij wou zeggen, verkeerd kon aankomen.

Een zuchtje verliet zijn keelgat, waarna hij zachtjes zijn keel schraapte, en zijn lippen vormde de klanken, terwijl zijn stem te horen was. ‘Sorry.’ Sprak hij, richting het meisje. Zijn stem was bestemd voor het meisje, dat woord was bestemd voor niemand anders dan het meisje, Gwyn, zo had ze zich een minuutje of drie geleden voorgesteld. Zijn stem, die zuiver van klank was, en zacht van toon, was al jaren niet meer gebruikt. Iets waardoor zijn stem extra zuiver klonk, ook de zachte toon waarop hij sprak paste perfect bij hoe hij was. Hij was zacht, zacht van aard. Zijn blik was gericht op Gwyn, nog steeds dezelfde blik als voorheen, zonder angst voor haar.

Ze merkte dat de ogen van Declan zich in de hare boorden. Ze leken wel veranderd. Waar eerst alleen nog maar angst geschitterd had, kreeg nu een aparte zachtheid de overhand. Hij leek wel op een, tja op een wat? Gwyn kon zijn blik het beste vergelijken met een puppy. Jong, met een zachte blik en een klein spotje angst. Angst omdat de puppy nog niet alles in de wereld ontdekt had, nog niet alles wist. Declan had dat spotje angst ook, maar zijn angst ging waarschijnlijk over dingen die hij wèl wist. Dingen die gebeurd waren, dingen waar hij zich aan vast hield. Het was een andere angst dan Gwyn normaal zag.

Een zucht, het geschraap van een keel deed haar opkijken. Was dat Declan? Zijn verontschuldiging bevestigde haar vermoedens, en deed haar stijl achteroverslaan. Zijn stem had iets. Hij was helder, zacht en zuiver. Er leken duizenden knetterende dingen van de stem te springen, die om je aandacht vroegen. Een stem die Gwyns ogen richting Declan trokken. Zijn stem paste precies bij zin blik. De combinatie van een zachte, heldere blik en een zuivere stem liet iets breken. Haar masker.
Haar masker werd volledig van haar gezicht getrokken, en meteen kreeg Gwyns gezicht een zachtere uitdrukking. Al haar gedachten werden weggesleurd en ergens in haar achterhoofd begon te stem te schreeuwen en gillen. Maar de stem van de jongen overstemde het. Nouja, de naklank ervan dan. In haar hoofd werd het geluid van Declans stem keer op keer herhaald. Ze hield ervan.
Met het afleggen van het masker waren ook haar ogen veranderd. Ze keek anders de wereld in..
Nu waren haar ogen niet meer twee rondjes ijs, maar twee blauwe poeltjes. Een zachte glans gaf haar gezicht een vriendelijke trek. Haar lippen waren nu niet meer een gespannen streep, maar krulden automatisch in een vriendelijke glimlach. Vroeger had Gwyn veel gelachen. Vroeger. Tien jaar geleden. Toen was alles goed, en nu was alles veranderd..

Gwyn knipperde met haar ogen toen haar gedachten somberder werden, en ze moest een zuchtje onderdrukken. Nu pas besefte ze dat ze nog niet op Declans verontschuldiging geantwoord had. Nu pas zag ze dat de bewaker naast Declan hem met een open mond aankeek. Hoelang stond hij Declan nu aan te gapen? Het maakte niet uit. Hij was niet belangrijk. ‘’Excuses aanvaard, ik had niet zo moeten snauwen misschien.’’ Samen met Gwyns gezichtsuitdrukking was nu ook haar stem veranderd. Die was doordrenkt met het typische Italiaanse accent, en klonk zacht. Haar stem, ze hield van haar echte stem. Haar stem kon emoties perfect overbrengen, kon preken, kon mensen gerust stemmen. Haar stem zorgde ervoor dat veel mensen verlangden om meer te horen. Niet gek, haar stem was prachtig. Hij was warm, zacht, bijna hees. Haar stem bevatte altijd de goede intonatie. Haar stem was gewoon perfect. Al helemaal als ze zong. Als ze sommige mensen moest geloven dan. Langzaam liet ze haar blik weer over Declan glijden, en een glimlachje sierde haar volle lippen. Ze mocht Declan wel. Ze mocht hem heel zeker.


-- Je kan er niet veel mee, sorry..

In de tijd dat hij hier was, had hij nog nooit zoiets gedaan, het was jaren geleden geweest dat hij zijn stem ooit nog had gebruikt. Maar, het voelde goed, tenminste, als het naar Gwyn bedoeld was. Het was nog steeds lastig, en hij was nog steeds bang om het verkeerde te zeggen, maar, voor haar wou het wel proberen, hij had haar glimlach gezien, en de manier waarop haar lieve, zachtaardige kant naar boven was gekomen. Dus hij wist zeker dat die er was, hij moest het alleen kunnen bereiken. Net zoals zij het had bereikt dat hij tegen haar praatte, zo moest hij het ook kunnen bereiken dat zij haar zachtaardige kant liet zien. Zijn blik was even kort afgewend geweest, maar toen zijn ogen weer vanzelf naar Gwyn toegetrokken werden, vormde er zich een glimlach op zijn gezicht. Ook zijn glimlach paste perfect bij hoe hij was, het was geen brede glimlach, maar meer een klein beetje verlegen. Hoewel, dat was het ook niet helemaal, het was gewoon een ‘Declan glimlach’ ja, dat was het precies. Je kon het niet echt beschrijven, maar het was lief, en het zorgde ervoor dat hij er nu best schattig uitzag. De reden van die –lieve en best schattige- glimlach, was het zien van Gwyn haar gezicht. Het was zo, zachtaardig, en lief, het was waarvoor hij had gesproken. Hij hoorde haar stem, die nu een heel andere toon had, die stem, was gewoon zo, zo geweldig, zo perfect, het klonk geweldig in zijn oren. Het was even stil, maar dat maakte hem niks uit, op dit moment, was deze stilte gewoon heilig voor hem. Niet dat het erg was zou iemand iets zeggen, zeker niet als Gwyn weer zou praten, die stem, was heilig, en voelde enorm goed aan. ‘Ik had niet meteen zo moeten reageren.’ Zei hij, maar hij had er niet echt bij nagedacht toen hij haar aanviel, zo diep was hij in zijn gedachtes gezakt. Het was niet de beste start die je kon hebben voor een vriendschap, maar het leek alsof Gwyn het al vergeten was iets waarvoor hij heel blij was.

Na een tijdje merkte hij dat de bewaker achter Declan hen een soort van aangaapte, waarschijnlijk door een mengeling van twee dingen die anders niet voorkwamen. Declan die sprak, en Gwyn, die er zo zachtaardig en lief uitzag. Ach ja, hij wist ook niet hoe het kwam, maar het was gewoon zo. Toen Declan op dat moment even niet bleef vastzitten aan de blik van Gwyn, hoorde hij heel zacht gefluister. Van wie het kwam wist hij niet, maar hij hoorde wel wat er gezegd was. Konden ze hem nu niet met rust laten? ‘Kijk, de rara praat.’ Had iemand gezegd, op een spottende manier, en zacht fluisterend. Maar niet met een zachte, aangename toon, nee, dat zeker niet. Konden ze hun mond niet houden, wat hadden die mensen toch! Was hij stil, vonden ze hem raar, praatte hij, was het ook niet goed. Hij voelde dat hij zich er te veel van aantrok, en schoof het van zich af. En ja hoor, van het moment dat hij weer naar Gwyn keek, en haar blik zag, kreeg hij weer de blik in zijn ogen die er voor de fluistering te zien was. En zijn hoofd werd leeg van alles waar hij niet aan wou denken, het was gewoon, geweldig.

Maar hij voelde nog steeds de manier waarop ze aangekeken werden, niet echt bepaald leuk. Misschien konden ze even ergens anders naar toe gaan. Dat zou wat rustiger zijn, en aangezien hij niet graag praatte waar iedereen bij was, was dit niet de ideale plek. ‘Zullen we anders.. uhmm, even ergens anders naartoe gaan, het is hier een beetje druk.’ Zei hij. Zijn stem had weer diezelfde klanken, en zijn lichtbruine ogen keken recht in de blauwe ogen van Gwyn. Hij liep alvast voorop, keek haar even aan, een liep verder, hij liep richting de hal, terwijl hij net een klein stukje voor Gwyn liep, die bijna naast hem liep. In de gang liep hij richting de trappen, waar hij op de vierde trede ging zitten. Hij keek even naar Gwyn, met een soort van vragende blik, om te vragen of ze kwam zitten.

Tot haar grootste verbazing sprak Declan nog meer woorden. Of was ze eigenlijk wel verbaasd? Ja, ze was verbaasd maar dat had een andere reden. Hoe kon het dat juist deze bange jongen nog tegen haar durfde te praten? Ze had een reputatie, had met hem gevochten en ze had hem afgesnauwd. Normaal was dat voor de meesten al een reden om weg te rennen. Misschien was Declan sterker dan dat hij zelf wist. Ze wilde net tegen de bewaker zeggen dat hij op moest zouten, toen er achter haar een gefluister ontstond. ‘Kijk, de rare praat,’ klonk er en Gwyn trok moeiteloos één wenkbrauw op. Ze moest zich beheersen om niet om te draaien en ze beet op haar onderlip. Ze kon niet tegen dat achterbakse gedoe van mensen, ze haatte het.
Waarom zou je jezelf inhouden? Wat maakt het jou uit of je ze neerslaat of niet? Bovendien heb je nog niet aan je opdracht voldaan. Je moet nog één persoon laten krijsen van pijn. De stem! Waar kwam die nou ineens vandaan? Gwyn dacht dat de stem stil was geweesd, verdreven door Declans stem. Niet dus. Een schaduw viel over haar gezicht, en langzaam maakte ze haar masker stukje voor stukje weer aan. Echter werd dat abrupt gestopt toen Gwyn in de puppyoogjes van Declan keek. Nee, ze moest nu zichzelf zijn. Maar de stem had gelijk. Wat maakte het haar uit of die persoon pijn leed? Hij had zojuist Declan beledigd, en Gwyn was in gesprek met Declan. Voor haar reden genoeg om hem aan te vliegen.

Toen Declan vroeg of ze even naar een rustiger plekje wilden gaan knikte ze met een zachte glimlach en ze volgde Declan op de voet. Toen ze langs de jongen liepen die iets over Declan gefluisterd had, hield ze haar pas in. Met ijzige ogen keek ze hem aan, en de ogen van de jongen werden iets groter. Mooi, hij wist dus wie ze was. Ze draaide zich een kwartslag tot ze met haar hele lijf naar de jongen toe stond en ze boog zich voorover. ‘’Ik zou de volgende keer maar oppassen met welke woorden je spreekt. Misschien komt er ooit wel een dag dat mijn vuist jouw gezicht zo ernstig verbouwd, dat je wekenlang niet meer kan praten. En ik zal dan op je neerkijken en heel hard lachen. Ik zal je achtervolgen in je dromen, in je gedachtes. Mijn lach zal iedere keer te horen zijn wanneer je jouw ogen sluit en mijn ijzige blik zal je blijven doorboren. Ik maak je kapot. Mentaal en fysiek.’’
Gwyns stem klonk fluisterend, iets wat haar woorden nog dreigender maakten en met een tevreden glimlach zag ze hoe de ogen van de jongen zenuwachtig heen en weer schoten. Alsof er niks gebeurd was ging ze rechtop staan en gaf ze een duwtje tegen de voorhoofd van de jongen. ‘’Dus pas maar op met wat je doet. I’ll be watching you.’’ De laatste woorden klonken sissend, en soepel draaide ze zich om, om vervolgens weer achter Declan aan te lopen. Ze volgde zijn voetstappen naar de hallen, tot ze uiteindelijk bij de trappen belandden. Een vragende blik deed het ijzige uit haar ogen verdwijnen, en redelijk ontspannen zakte ze naast Declan neer. Ze gooide haar bruine haren weer over haar schouder waarna het weer tot haar heupen viel.
Haar blik gleed richting die van Declan en ze glimlachte. ‘’Mensen zijn rare wezens die niet weten wat ze willen. Ze verwachten iets van je, en als je daaraan voldoet hebben ze alweer iets nieuws klaarliggen waar je aan moet voldoen. Het is allemaal erg dubbel. Die jongeman daarbinnen is er een voorbeeld van. Ik mag zulke mensen niet.’’ Gwyn beet op haar lip, om vervolgens te grijnzen. Haar ogen gleden voor een enkele seconden in die van Declan en een vreemd gevoel vloeide door haar lijf.

Dat vreemde gevoel? Wat was dat? Ze had nog nooit iemand zo snel gemogen als dat ze bij Declan deed. Ze had eigenlijk nooit iemand gemogen sinds haar kliniektijd. Misschien op twee personen na dan. Alles wat ze over gevoelens geleerd had, had ze gelezen in boeken. Ja, Gwyn las veel. Erg veel. Ze kon er makkelijk één of twee boeken per dag doorheen jagen. Als ze las was ze zo geconcentreerd dat ze de stem even kwijt was. En dat was een hele opluchting voor haar. Het was moeilijk, het was moeilijk om de stem zolang mee te dragen. Haar leven was helemaal moeilijk eigenlijk..

Declan liep langs de jongen die hem waarschijnlijk die opmerking toegegooid had. Aangezien hij daar zo zat te grijnzen. Toen Declan richting de gang liep, en Gwyn met hem mee ging wou de bewaker hun tegenhouden. Maar de andere, dikkere bewaker gaf teken dat het wel goed was. En, het was ook goed, dat voelde hij gewoon, bij haar was het goed. Hij zag dat Gwyn even wachtte, iets wat hem achterom deed kijken. En toen hij achterom keek, zag hij hoe Gwyn er opeens weer anders uitzag, voor een deel dan. Want ergens was het lief van haar, ze leek dit immers grotendeels te doen voor Declan. Maar toch was hij blij toen ze weer met hem meeliep, hij zag veel liever die zachtaardige kant van haar, het maakte hem, tja, het gaf hem om een of andere reden een veilig gevoel. En, ze zag er zo, mooi uit als ze glimlachte. Ja, dat was de enige manier om het te beschrijven. Een glimlachje kwam op zijn lippen te staan toen Gwyn weer verder meeliep. Rustig ging hij zitten op de trap om vervolgens te zien hoe Gwyn ook ging zitten. Even beet hij op zijn onderlip, niet wetend wat hij moest zeggen. Zijn blik werd aangetrokken door haar handelingen. De manier waarop ze haar bruine haren over haar schouder gooide, om vervolgens haar lippen weer te laten bewegen.

Jup, ze had gelijk, mensen waren rare wezens, en hij, viel daar jammer genoeg ook onder, maar sommige mensen waren niet gewoon raar, maar ook nog eens, tja, erg, ja, gewoon erg. ‘Ja, ach, ik ben het gewend.’ Zei hij. Hij beet eens op zijn onderlip, om haar vervolgens weer aan te kijken. Bij het zien van haar blik glimlachte hij, en een warm, maar ook veilig gevoel verspreidde zich door zijn lichaam. Het was een raar gevoel, maar niet op een slechte manier, op een goede manier, het was een goed gevoel. Het was wel nieuw voor hem, om dit gevoel te hebben, maar dat maakte niks uit, hij wist dat dit gevoel goed was, alles was goed. Bentley, het knuffelhondje was nu niet nodig, niet nu, het leek wel alsof Gwyn hetzelfde effect had als het pluche hondje. Het stelde hem gerust, en het gaf hem een veilig gevoel om bij haar te zijn. Een kleine pijnscheut ging door zijn zij heen, waarschijnlijk door een combinatie van een zwakke plek van vroeger, en een rake klap van het meisje. Maar hij liet het niet merken, wat hem ook lukte. Het was hem altijd gelukt zijn pijn volledig te verbergen. En nu dus ook, de glimlach die op zijn gezicht gestaan had was onveranderd blijven staan, en zijn blik was ook hetzelfde gebleven. ‘Weet je.’ Zei hij, zijn houding was rustig, en hij voelde zich vrij op zijn gemak. ‘Er zijn genoeg hulpverleners, die probeerden me te laten praten, door mijn vertrouwen te winnen’ zei hij, zijn vertrouwen winnen, ach ja, als je het zo kon noemen. ‘En dan, opeens, val ik je aan, en ik begrijp je zelfverdediging volkomen.’ Zei hij, en hij grinnikte heel even zachtjes. Wat ook alweer best schattig was. ‘En praat ik opeens tegen je, ergens vind ik het raar.’ Zei hij. ‘Maar ja, raar kan soms heel goed zijn.’ Sloot hij zijn woorden af. Zijn wangen waren vanzelf al altijd een beetje rood, rode blosjes, hij leek soms net een schattige beer. Een jongen, die nogal bekend was bij Declan, kwam de gang inlopen. En hij zag er nogal kwaad uit. Waarschijnlijk door een woedeaanval, maar het was maar hopen dat hij zou doorlopen, Declan keek even op, en toen de jongen dat opmerkte, vatte die dat verkeerd op, ook grotendeels door de woedeaanval, die duidelijk te zien was.

‘Wat moet je!?’ werd er op een nogal agressieve manier gezegd, gedoeld op Declan. Iets in Declan zei hem dat het niet slim was, maar toch stond hij op. ‘Helemaal niks.’ Zei hij, maar zijn stem klonk anders, hij klonk een klein beetje zoals hij had geklonken toen hij er zo’n genoeg van had, en de poging tot moord op zijn stiefvader had gedaan. Het klonk niet dreigend, of enorm stoer, of kwaad, maar het klonk ook niet meer schattig. Hij was niet overmoedig, en zocht zeker geen ruzie, maar, hoe vaak was deze gast nu wel niet spottend op hem afgekomen, terwijl hij hem uitschold, te vaak. En daar had hij ergens gewoon genoeg van. ‘Zoek je problemen of zo?.’ Klonk de agressieve stem van de jongen weer. ‘Ik denk dat je even af moet koelen.’ Ze Declan, weer met een rustige stem. Hij draaide zich om, en wou weer gaan zitten op de trap. Niet dat hij daar de kans voor kreeg, want de jongen, die nog midden in een woedeaanval zat, draaide Declan makkelijk om, en duwde hem hard met zijn rug tegen de muur aan. Om hem vervolgens een harde stomp in zijn maag te geven. Maar omdat Declan er helemaal genoeg van had, liet hij zich niet zomaar doen. Hij duwde de jongen weg en ontweek een klap tegen zijn kaak, daar had hij al een hard genoege klap gekregen vandaag. Declan gaf de jongen een stomp terug in zijn maag. Maar kreeg al snel een harde vuist tegen zijn neus. Misschien kreeg hij wel een enkele reis naar de ziekenboeg als hij hier een paar weken zat. Maar Declan voelde geen adrenaline door zijn lichaam stromen, wat raar was. Hij voelde alleen pijn, ook nog van toen net, iets wat de jongen de kans gaf om hem te vloeren, en nog wat harde trappen te geven. Terwijl hij voelde hoe de trappen aankwamen kwam er iets uit zijn mond, heel zachtjes ‘Nee, papa.’ Kwam er op een enorm zachte toon uit zijn mond. Declan wist niet wat het was, maar hij was gewoonweg helemaal niet sterk. Nee, hij was niet zo’n sterke jongen die anderen makkelijk aankon. Deels was dat iets waar hij blij om was, aangezien hij soms niet te stoppen was, als hij zo bang was dat hij mensen aanviel. Maar nu, vond hij dat het alleen maar ellende bracht. En ja hoor, waarschijnlijk gingen mensen ook van hem denken dat hij slap, en zielig was. En Gwyn misschien ook wel, en dat wou hij niet dat wou hij zeker niet. En daar lag hij dus, in het midden van de gang, hij had pijn, maar het maakte hem niks uit, hij was het toch al gewend. Hij duwde zich op met zijn armen, en ging rechtstaan Om vervolgens richting Gwyn te wandelen, maar hij ging zitten op de grond, tegend e muur, bij de trap. Wat als ze hem nu een totaal watje vond, en zij ook zo begon te doen. Maar, zo zou ze toch niet doen, nee toch?


-Hij is totaal niet sterk, en stiekem best een watje, lief Hé

De eerste woorden die Declan zei sinds ze zaten, deden Gwyn fronsen. ‘’Je bent eraan gewend? Dat is eigenlijk niet de bedoeling. Vergeet niet dat niet iedereen zo is Declan.’’ Gwyn glimlachte hem bemoedigend toe, en streek haar haren uit haar gezicht. Toen Declan weer begon te vertellen keek ze hem aandachtig aan en ze knikte. ‘’Hmm, misschien is dat inderdaad wel raar, om maar te spreken van mijn gedrag nu. Geloof me, ik ben niet tegen veel mensen zo aardig.’’ Gwyn glimlachte vrolijk en ze liet haar blik naar Declans wangen glijden. Bloosde hij nu? Waarom? Niet dat het uitmaakte, daar niet van. Declan zag er nu ongelooflijk schattig uit. Hij zag er eigenlijk altijd schattig uit. Vreemd.

Toen het geluid van voetstappen klonk, draaide Gwyn haar hoofd abrupt om. Een lange –niet lelijke- jongen kwam hun richting gelopen en bleef stil staan voor Declan. Zijn haar was halflang en zijn ontblootte bovenarmen waren getatoeëerd. Toen de jongen met een van woede verwrongen stem begon te praten, zag Gwyn met grote ogen dat Declan op stond. De sukkel! Hij had lager moeten blijven, dan kwam hij niet zo bedreigend over. Nouja, dat deed hij nu ook niet, daar was hij te schattig voor. Maar voor iemand die woedend was kon zoiets kleins net te veel zijn. En het was te veel.
Met een groeiende verbazing zag ze hoe de jongen Declan besprong en hem meesleurde. Ze kneep haar ogen stijf dicht toen een harde klap klonk; Declan was zojuist onzacht tegen de muur geknald. Het geluid van harde klappen ging onvermoeibaar door, en met heel veel moeite hoorde ze een zachte stem; ‘nee pappa.’ Gwyn opende haar ogen wijd open en een harde blik gaf haar een ijzig uiterlijk. Haar volle lippen waren nu een gespannen streep en Gwyn beet haar kaken stijf op elkaar. Toen Declan met moeite overeind kwam en tegen de muur ging zitten stond Gwyn op. Ze was woedend. Zonder Declan aan te kijken liep ze met een ferme pas de onbekende jongen achterna. Hij was net op de hoek verdwenen en Gwyn versnelde haar pas ietsjes. Ah, daar was hij al!

Gwyn kneep haar ogen tot spleetjes en hield haar pas even in. Moest ze dit wel doen? Ja meisje, doe het maar. Wat maakt het jou uit? Je kent hem toch niet. DOE HET. Dat was voor Gwyn genoeg. Met een vreemde grijns liep ze naar de jongen toe, en ze trok hem hard aan zijn haren naat achteren. ‘’Waar gaan we heen schatje, ik moet nog iets met je doen.’’ Haar klem klonk verleidelijk, maar met een vreemde kille toon die je angst aanjoeg. Zo ook bij de jongen. Met een arrogant pruilmondje zag ze hoe de ogen van de jongen zicht verwijdden, en ze trok nogmaals hard aan de haren van de jongen. Die begon te kermen en Gwyn fronste haar wenkbrauwen. ‘’Stil jij!’’ siste ze, en ze ramde het hoofd van de jongen tegen de muur. Gekraak klonk, en bloed spoot uit de neus van de jongen. Die begon te huilen en kermen van de pijn, en Gwyn trok hem aan zijn haren naar beneden. De jongen viel als een vaatdoek op de grond en bleef met zijn handen voor zijn gezicht liggen. Gwyn gaf hem een rake trap in zijn buik en de jongen schreeuwde het nu uit van de pijn. Net goed, het was zijn eigen schuld. Had hij Declan maar niet aan moeten vallen. Gwyn rolde de jongen om, tot hij op zijn rug lag, en ze plofte op zijn buik neer. Ze richtte zich wat op en boog voorover tot ze langs het oor van de jongen was. ‘’Denk de volgende keer na voordat je wat doet. Vooral bij die ene jongen. Doe hem nog één keer pijn, en het zal de laatste herinnering zijn die je ooit nog zult krijgen. Daarna is het met je afgelopen.’’ Haar stem klonk fluisterend, en ze streek zogenaamd teder zijn haar achter zijn oren. Ze stond op en greep de jongen bij zijn kraag, om hem vervolgens omhoog te sleuren. Ze gaf hem een zetje en zag met een gemene grijns hoe hij gebogen, met zijn handen voor zijn buik, wegliep. Toen de jongen uit haar gezichtsveld verdwenen was, liet Gwyn haar blik over haar kleding glijden. Shit, er zat bloed op haar witte T-shirt. Nouja, daar was niks aan te doen.

Op haar gemak, alsof er niks gebeurd was, liep Gwyn weer richting Declan. Toen ze de jongen tegen de muur zag zitten met zijn handen voor zijn gezicht, smolt haar masker als sneeuw voor de zon. Geluidloos hurkte ze naast de jongen neer en ze sloeg een arm om zijn schouders. Zonder het zelf te beseffen begon ze te zingen. Het was een slaapliedje. Haar stem was prachtig en leek je voor even mee te nemen naar een andere wereld. Ze had het liet niet zo lang geleden nog gezongen voor Mikhail, en het kwam nu weer van pas. Gwyn sloot haar ogen en genietend merkte ze hoe de woorden moeiteloos en zuiver over haar tong rolden.

Lay down your head
And I'll sing you a lullaby
Back to the years
Of loo-li,lai-ley
And I'll sing you to sleep
And I'll sing you tomorrow
Bless you with love
For the road that you go

May you sail fair
To the far fields of fortune
With diamonds and pearls
At your head and your feet
And may you need never
To banish misfortune
May you find kindness
In all that you meet

May there always be angels
To watch over you
To guide you each step of the way
To guard you and keep you
Safe from all harm
Loo-li,loo-li,lai-ley

May you bring love
And may you bring happiness
Be loved in return
To the end of your days
Now fall off to sleep
I'm not meaning to keep you
I'll just sit for awhile
And sing
Loo-li,lai-ley

May there always be angels
To watch over you
To guide you each step of the way
To guard you and keep you
Safe from all harm
Loo-li,loo-li,lai-ley
Loo-li,loo-li,lai-ley

Het klonk geweldig, en Gwyn wist dat. Langzaamaan merkte ze hoe ze er zelf ook rustig van werd, en toen ze uitgezongen was keek ze richting Declan. Ze haalde haar arm van zijn schouders, en haalde Declans handen van zijn gezicht. Haar ogen die nu het uiterste van zachtheid bereikt hadden, keken in die van Declan en ze deed iets wat ze voorheen nooit gedurfd had. Zachtjes drukte ze haar lippen op de zijne en ze sloot bijna haar ogen, tot ze besefte wat ze aan het doen was. Met een verschrikte blik sprong ze bijna een halve meter naar achteren en ze stond op. ‘’Shit, shit, shit, wat heb ik nou weer gedaan? Het was niet mijn bedoeling, het had niet mogen gebeuren. ‘’ Gwyn stamelde en draaide zich op haar hakken om, om weg te sprinten.
Oké ze was verliefd, ze wist het nu zeker. Haar buik had vreemd gekriebeld toen haar lippen de zijne raakten, en haar aderen stroomden vol met iets warms. Net alsof er een vat kokend metaal door haar aderen heen ging. En het voelde geweldig.
Maar het mocht niet! De stem zou het niet goed vinden, zij vond het niet goed. Wat nou als ze een woedeaanval had, en ze sloeg Declan? Ze kon niks zien als ze woedend was, niks behalve een rood waas. Nee. Het kon niet. Ten eerste was haar liefde waarschijnlijk toch niet wederzijds, en ten tweede; het ging gewoon niet. Gwyn kon het niet. Ze kon niks, ze was zwak.
Zonder dat Gwyn het merkte kreeg haar gezicht weer een harde trek en ze sloot zich af voor de buitenwereld. Bijna rende ze dwars door een glazen deur heen, tot ze besefte dat ze die open moest doen. Toen ze die opende en een stap naar buiten zette, zonk ze weg in een laag sneeuw. Met een verbeten trek om haar volle lippen liep Gwyn stug door om vervolgens op een bankje te zitten. Alleen, rillend van de kou. Ze had niks anders aan dan enkel een dun wit –met bloedspetters- shirtje en een skinny jeans. Ze zou hier doodvriezen als ze bleef zitten. En het maakte haar helemaal niks uit..

Hij wist dat het niet slim was geweest, maar toch had hij het gedaan, tja, misschien was hij wel helemaal niet slim, had Harry gelijk, kon hij wel niks. Hij was tegen de muur gaan zitten, en had zijn gezicht in zijn handen verborgen, hij faalde soms echt enorm. Hij deed dingen, die ook nog eens dom waren, maar het zorgde er altijd voor dat hij de pijn kreeg, of het nu fysiek was, of mentaal. Hij was een watje, dat zeiden anderen, en hij wist dat het de waarheid was. Hij hoorde voetstappen, die langzaam vervaagden, Gwyn was weg? Wat ging ze nu doen? Ze zou toch niet weg gaan, nee toch? Zijn ogen waren gesloten, en de glimlach was natuurlijk ook meteen van zijn gezicht verdwenen. De jongen was al lang weggegaan natuurlijk, en natuurlijk hij wou hem het liefst zelf een goed pak rammel teruggeven. Maar hij was zo’n watje, hij was veel te slap om zoiets te doen, iedereen in zijn leven had gelijk. Een zucht was te horen, en het geluid van zachte voetstappen was te horen, het geluid versterkte steeds meer. Maar hij keek niet op, hij bleef hier zitten, met zijn gezicht begraven in zijn handen. Hij voelde hoe een arm om zijn schouder heen werd geslagen, en hoorde na een korte tijd een stem. Een prachtige stem, die rust bracht, het kwam van Gwyn, dat hoorde hij. Hij herkende enkele klanken die gelijkaardig klonken als ze gewoon praatte. Alle gedachten over wat voor een watje hij wel niet was, en hoe dom hij was, vlogen weg. En er kwam rust in zijn hoofd, niks dan stilte, en kalmte. Alles om hem heen vloog weg, en hij voelde alleen nog de arm om hem heen, en het enige wat hij hoorde was haar prachtige stem, het deed hem goed, die stem te horen. Maar toen het lied eindigde, en de naklank in zijn hoofd was gestopt, kwam hij weer terecht in de wereld waar alles echt was, en geen rust te vinden was. Hij voelde hoe de arm van zijn schouder weg ging, en daarna enkele vingers de handen van zijn gezicht haalde. Hoewel hij toen net de hele tijd blij was geworden door het zien van de blik van Gwyn, stonden zijn ogen nu levenloos. Hij keek haar rechts aan in haar ogen, en, niks, hij wist niet hoe het kwam. Maar hij kon er niet meer tegen, hij was zwak, een watje, en leek soms net een klein kind. Hij zag de blik van Gwyn, maar op een of andere rare manier, veranderde er niks aan hoe hij keek, of wat zijn houding was. Hij had gefaald, nee, niet alleen dit moment, maar zijn hele leven al. En toen, gebeurde er iets raars iets heel raars, voor hij het wist voelde hij Gwyn haar lippen tegen de zijne, hij voelde hoe zacht haar lippen waren, maar voelde niks. Hij wist niet waardoor het kwam, op dit moment voelde hij gewoon niks, niks dan pijn, en zelfhaat. Haar stem klonk lichtjes geschrokken, en nu pas merkte hij de bloedspetters op haar shirt, niet dat hij ernaar vroeg of iets. Vervolgens zag hij hoe ze wegrende, door een glazen deur, naar buiten. De geur van pizza vloog zijn neus binnen, wat betekende dat het avondeten bijna klaar was, en ze zo konden eten. Niet dat hij dat ging doen. Hij stond op, en liep richting de deur, naar buiten, waar de witte sneeuw afstak tegen de zwarte lucht. En daar zat ze, het was koud, en nu zeker voor haar, ze zat daar maar in een wit T-shirt, wat natuurlijk niet veel warmte gaf. Declan zelf had een vest aan, dat had hij altijd aan, niet zozeer voor de warmte, het was niet altijd koud. Nee, meer om brandplekken en littekens te verbergen, ja, Harry kon nog wel eens goed uitflippen, dan deed wat hij kon bedenken. Even twijfelde hij, straks gingen mensen kijken, maar als hij snel doorliep, keek niemand op. Hij trok zijn vest uit, en legde het over haar schouders heen. Om vervolgens weer weg te gaan, rechtstreeks naar zijn kamer. Hij bleef een beetje in de schaduw, zodat hij niet zou opvallen, en ging snel zijn kamer binnen. Daar ging hij op zijn bed zitten, proberend de stem van Gwyn weer in zijn hoofd te krijgen, maar het werkte niet, hij voelde alleen pijn, fysiek, maar ook, mentaal. En nu pas had hij het door, hij had een fout gemaakt..

*Topic uit*