even food don't help

Mikaela keek wat rond. Eigenlijk had ze hier geen zin in maar toch deed ze het op de een of andere manier. Ondertussen keek ze iedere bewaker dat ze tegen kwam expres niet aan. Dat wou ze zelfs helemaal niet. Ze haatte het gewoon weg hier. Er valt hier ook niks te beleven. Gelukkig dat ze haar elektrice gitaar heeft meegenomen. Dat was nog het enige wat ze van haar moeder had, en dat niet alleen dat instrument was het enige wat haar kon kalmeren als het met haar uit de hand zou lopen, wat wel vaak eens gebeurd. Haalde even snel met haar hand door haar lange bruine haren terwijl haar zilver kleurige ogen de omgeving in zich op nam. Het was net zoals al de andere ruimtes wit en saai. Alleen waren er hier lange tafels voor aan tafel te eten. NIet dat het veel verschil maakte want ook dat was wit. Niet te geloven merkte MIkaela bij zichzelf. Terwijl ze richting de saaie tafels stapte beet ze lichtjes nerveus op haar onderlip, die het vaak te verduren had met haar witte tanden. Ze wil hier gewoon weg. Mikaela heeft hier niks te doen. Het was om dood te vervelen. Als ze ooit die stiefmoeder van haar terug ziet dan gaat Mikaela waarschijnlijk uit haar dak van woede en zal zich niet meer onder controle houden. Dat wist ze nu al. En als ze ooit haar vader terug ziet....? Het zal het zelfde zijn als bij die stiefmoeder, misschien niet zo erg maar ook dan zou ze zich niet kunnen inhouden want hij heeft zonder enige echte discussie gewoon met die vrouw toegestemt om Mikaela hier te zetten. Niet eerlijk. Als Mikaela haar moeder nog zou hebben geleeft zou ze nooit hier zijn beland. Dan was het verhaal geïndigd met 'en ze leefden nog lang en gelukkig' maar dit verhaal zal nooit zo eindigen. Het einde durfde Mikaela niet eens luidop te zeggen. Door er nog maar aan te denken had ze zin om weg te lopen van deze plaats, maar natuurlijk gaat dat niet zo simpel. Ze zal hier nooit meer weg geraken besefte ze.
Mikaela zuchtte triestig. Ze zou maar moeten wennen, aan dit eng gebied. Maar dat is makkelijker gezegt dan gedaan moest ze bekennen. Ze stapte regel recht naar waar het eten stond. Nam vlug iets wat er niet echt al te lekker uitzag en ging toen op een van de vele stoelen zitten. Het zal niet simpel zijn, maar achter dat ze gegeten heeft zal Mikaela rechtstreeks naar haar kamer gaan en wat op haar gitaar spelen. Het zou haar tot rust brengen, haar heel even vrede geven. Natuurlijk is dat alleen maar voor op dat moment dat altijd een uur duurde maar toen toch uiteindelijk stopte. Aan alle het goede en kwade komt wel een einde. Bij het goede is dat altijd sneller dan bij het kwade, maar daar kun je nu toch ook wel eenmaal niks aan doen toch? Terwijl ze wat zat te spelen met haar eten merkte ze dat de deuren van de eetzaal open ging en er een jongen binnen kwam. Normaal zou ze zich afvragen wat hij hier doet maar het was logisch. Eten natuurlijk. Ze was hier nog maar van vandaag afgedropt en de herrineringen in de auto waren nu ook weer niet geweldig geweest. Naast die twee mensen te hebben gezeten die je strak in de gaten hielden terwijl ze gewoon weg voor hun keken. Verschrikkelijk gevoel was dat geweest. Maar ja....Haar nachtmerrie was nu eenmaal begonnen vanaf ze in die stomme auto was gezet. Vlug trok ze zich weer uit haar gedachten terwijl ze de jongen aankeek.

Jared was meer dan vrolijk. Hij was extreem vrolijk zelfs, zijn dag kon niet meer kapot. Tenzij er iets heel ergs ging gebeuren. Wel had hij besloten dat hij niét weer in de isoleercel wilde, dat was dan al de 3e keer en hij had daar geen zin in. In zijn tijd had hij daar meer gezeten dan er buiten. Hongerig liep hij naar de kantine toe en pakte een croissantje met een kuipje jam. Hoewel hij honger had wilde hij niet te veel eten. In deze inrichting deed je nou eenmaal niet veel anders als rondhangen.
Sporten kwam er dus niet van, tenzij je rocken een sport kon noemen. Maar nee… dat was het niet. Het was een luie boel hier, prima hoor. Maar hij was dus wel gedwongen om niet te veel te eten en lekker veel te fietsen op zijn gevonden en goed verstopte fiets. Met zijn bord keek hij rond in de zaal en zag een meisje aan een tafel zit. Nonchalant haalde hij zijn schouders op, liep er heen en ging met een glimlach zitten. Met zijn mes smeerde hij een laagje jam op het croissantje en keek toen het meisje aan die hem ook aankeek.
“Hoi” zei hij met een brede glimlach en nam een hap. Het was een knap meisje, dat zeker. Ze had lange donkere haren en een aparte kleur ogen waarvan hij niet wist hoe hij het moest noemen. Maar ze keek niet zo heel vrolijk, diep in gedachte, zo leek ze. Hij besloot haar maar niet te onderbreken daarin en nam nog een hap. Het eten smaakte goed, er waren niet veel dingen in de kantine die echt lekker waren. Maar dit was wel prima te eten. Van zijn eten keek hij opnieuw op en zag dat ze al wat helderder keek. Hmmm, oke.
“Jou ken ik nog niet…” begon hij dan maar. “Ben je nieuw hier?” vroeg hij beleefd en schoof zijn bord weg. Met zijn tong likte hij langs zijn mondhoek een kruimel weg. Niks kon zijn humeur verpesten.

Mikaela had de jongen de hele tijd aangekeken en wat te laat beseft dat dat niet echt zo slim was om te doen. Maar wat kon ze eraan doen. Niet veel hé. Het is gebeurd en daar is nu eenmaal niks aan te veranderen. Net als dat ze niet kan veranderen om hier toch niet te zijn beland. Alles had die vrouw gepland. Waarschijnlijk die mep van MIkaela niet maar dat heeft zeker wel in haar voordeel gewerkt ookal had Mika gezien dat die stiefmoeder van haar bijna was begonnen met huilen. Misschien was het vandaag gewoon weg niet lekker eten. Maar ja wat vond Mika wel lekker? Zelfs haar vader wist het niet. De ene vond ze alle soorten vlees en de volgende dag moest ze er geen een van eten omdat ze er toch misselijk van werd. En omdat ze eenmaal zo moeilijk was ingesteld, daar kon haar stiefmoeder waarschijnlijk niet tegen omdat die daardoor te weinig aandacht kreeg van haar vader, nu heeft ze zijn volledige aandachtig, typisch.

Ze zag hoe hij Jam op zijn croissant smeerde en het toen opat.“Jou ken ik nog niet…” hoorde ze hem zeggen en vroeg er direct na . “Ben je nieuw hier?” Even dacht ze over zijn woorden na. Hij leek nogal vrolijk merkte ze op, het heel tegenover gestelde van hoe zij zich nu voelde. Nieuw en met volledige tegenzin. Maar net zoals ze al lan wist kon ze er helemaal niets aan doen ookal wou ze dat juist wel."Jammer genoeg wel ja..."bekende ze op een nerveuze toon. Dit gebied was volledig onbekend voor haar waardoor ze zich niet op haar gemak voelde en vooral niet om met mensen van haar eigen leeftijd hier te praten. Waar zij woonde was ze toch anders heel anders, altijd degene met wie iedereen goed kon mee praten, hier was ze gewoon weg nerveus om een klein gesprekje te beginnen. Onlogisch wist ze."o, euh ja... Ik ben Mikaela" Voegde ze er nog vlug aan toe. Waarschijnlijk zou ze bij iedere persoon afvragen waarom die hier zou zitten, maar nooit zou ze het echt werkelijk vragen, stom was ze nu ook weer niet. Die vraag zou ze misschien ooit wel eens vragen maar dat kan nog wel heel lang duren."Hoe lang ben jij wel hier dan" Vroeg ze toen maar.

”Jammer genoeg wel ja…” ze moest vast nog wennen. Het was niet zo erg, zolang je je maar kon vermaken hier. Er waren genoeg aardige mensen. Maar daar kwam wel bij dat hij niet echt de braafste was, een record isoleercel halen was gemaakt. 3 keer in 2 dagen. Achja, het wende, zolang hij maar niet met rare mensen erin zat. Dan flipte hij, de vorige keer met Melanie was echt een hel geweest. Hij was helemaal doorgedraait. Het was stom om te zeggen, maar die keer was echt haar schuld geweest. Zodra Jared zich niet op zijn gemak voelde of in de stress schoot was hij zichzelf niet meer. Dan was er alleen nog maar die andere persoon. Achter af had hij dan spijt en wilde zichzelf straffen. Elke keer het zelfde riedeltje.
Met Stefan in de isoleercel zitten vond hij helemaal niet erg. Vorige keer hadden ze best veel plezier gehad. Het meisje stelde zich voor als Mikaela. Hij knikte. ‘Oke, nou ik ben Jared.’ Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. Mensen ontmoeten was iets wat hij altijd wel leuk vond. Ondertussen was zijn eten ook op dus hij schoof een bord een beetje aan de kant. ‘Ik weet niet precies hoe lang ik hier ben eigenlijk… Een tijdje’ Nonchalant haalde hij zijn schouders op en vroeg zich eigenlijk af waarom het meisje het hier zo vreselijk vond. Een stomme gedachte eigenlijk. Toen hij hier kwam was het ook vreselijk. Hij had een bewaker aangevallen omdat ze zijn gitaar toen hadden afgepakt. Gelukkig had hij hem vrij snel terug, gejat uit de kelder. Met ineens 3 meisjes die hem gingen helpen. Dat was aardig… maar ook wel een beetje tsja.
Stalkerig.
Niet dat hij ze niet aardig vond ofzo, maar een beetje eng aardig. Méér dan aardig. Ach, beter dan andersom. Er waren wel belangrijkere dingen waar hij zich druk over zou moete maken… Er was zoveel gebeurt sinds hij hier zat. Onder andere was hij er achter gekomen dat hij niet echt hetero was.. Hij was namelijk bi. Maar het maakte hem onzeker. Meestal waren homo’s altijd opvallend en praatte graag over mode en zulke dingen. Jared had dat niet, hij voelde zich gewoon… tsja hetzelfde. Hij had ook gewoon vrienden, het enige verschil was er dat er Stefan nu was. Hoe zouden ze er op reageren, hoe zouden ze hem oordelen? Wat zouden zijn ouders er van vinden? Zouden ze hem pesten of irriteren. Bij wie kon hij terecht? Bij Stefan niet, die was gewoon homo. Hij zou het misschien niet begrijpen dat Jared anders dacht. Hij viel niet op mannen. Jared wilde ook niet praten over zulke dingen. Hij wilde gewoon blijven zoals hij was. Niet anders worden behandelt. Het bezorgde hem een brok in zijn maag. Niemand mocht het weten… Hij wilde gewoon normaal zijn, zoals een half jaar terug. Met zijn vrienden op stap gaan naar de disco en dansen met meisjes. Met een zucht legde hij zijn bestek op zijn bord en leunde op zijn ellebogen.
Hij keek het meisje aan. Nog steeds had hij gevoelens voor meisjes, veel meer dan voor jongens. Maar het was alsof het niet uitmaakte bij Stefan, of hij nou een jongen of een meisje was. Kort beet hij op zijn lip en keek even de zaal rond. Plotseling was de drang om naar huis te gaan heel groot. Om gewoon alles te vergeten wat er hier gebeurt was. Hij voelde zich slecht over die gedachte, maar toch dacht hij het.

-Sorry dat ik zo lang niet had gepost ;$ Gaat niet meer gebeuren! -