FOOD FIGHT

(for many people)

Eten, het was tijd om te eten en dat werd ook wel duidelijk gemaakt. De bewakers dreven iedereen richting de kantine of ze een stelletje koeien waren. Hoe zou het eten hier zijn? Goed slecht. Hij had alles al mee gemaakt van een maal waar je elke nacht in je isoleercel van droomde tot een maaltijd die je beter als stuiterbal kon gebruiken. Maar hopelijk was het hier toch beter. Want de kans dat hij hier ooit uit kwam was zeer klein. Hij had ondertussen grote trek gekregen. Blijkbaar deden ze hier niet aan eten in de isoleer cel. Ze zouden zich zelf maar kunnen verwonden. Daar was altijd het excuus als ze je in een isoleer cel stopte of iets afschafte. Zoals eten. Dus was dit de eerste avond dat hij eten kreeg. Rustig liep hij de kudde achter na. Met zijn ogen rustig de bewakers in de gaten te houden. Bewakers die hier zaten moesten ook wel gek zijn. Dus hield hij ze voor de zekerheid maar in de gaten. Ook leken deze bewakers het niet echt met hem voor te hebben. De meesten zouden uit het naburige dorp komen en dat dorp was fel tegen hem. Ze gingen nog niet bij elke patiënt die binnen kwam protesteren. Maar het liefst zouden ze dat wel doen.
Ondertussen was hij bij de rij aan gekomen die langzaam voor uit liep langs het eten. Hij was er letterlijk in gedreven. het viel hem mee dat ze nog geen zwepen met zich mee droegen. Hij zag nu pas dat iedereen plastic borden en bestek met zich mee nam. Nee dat meende je toch niet. Hij had vaak botte messen gehad zo dat ze er niks mee konden. Maar bestek van plastic dat ging toch wel heel ver. Maar heel veel meer was er niet. Hij pakte even een mes vast en begon het lichtjes te buigen tussen zijn twee handen. Hij kon het beter door midden breken dan was het scherper dan dat hij het gebruikte zoals het hoorde. Hij wilde de vork ook nog even bekijken. Maar daar kreeg hij de tijd niet voor. Hij werd voortgedreven door de bewakers. Langzaam liep hij langs de pannen met eten. Bij elke pan werd wat op zijn bord geschept. Veel soeps zag er niet uit. Aardappelen pure, dop erwten en bief stuk. Dat er er door bakken uit zag en na dat hij er met zijn vinger in porde wist hij het zeker. Doorbakken. Zachtjes zuchten hij. moest hij met een bot plastic mes een door gebakken biefstuk gaan snijden. Dat was net als met een echt mest een steen proberen te snijden. Hij wilde naar een tafel lopen. Maar veel kans had hij niet. Hij werd gewoon gedwongen een tafel te nemen. Hij kende niemand aan de tafel. Maar hij kende dan eigenlijk ook alleen Mika. Maar ja.

Na dat hij zat begon hij rustig naar zijn eten. Maar alles leek de zelfde smaak te hebben. De boontjes hadden de zelfde smaakt als de pure en die had weer de zelfde smaak als de biefstuk.Enkel de structuur van het eten was anders. Maar veel deed het dan ook niet zijn maag. Het bederf eerder zijn trek. Dit was dus het eten wat hij voortaan in zijn leven kreeg. Alles wat het zelfde smaakte en zijn eetlust bederfde. Hij kon met zijn kop wel op de tafel slaan. Hij wou hier weg en hoe eerder hoe beter. Mika had gelijk gehad hier was niks te doen. Zelfs tijdens het eten waren er maar paar mensen aan het praten. De rest at stil zijn eten op. Als hij hier niet sterfde van hongersnood dan wel van verveling. Wacht wat zij mika ook al weer. Je moest je eigenste fun hier maken. Misschien moest hij dat maar doen. Zijn ogen vielen meteen op de dop erwtjes en de lepel. Plastic was goed om mee te schieten en dop erwtjes waren de perfecte lading om mee te schieten. Hij keek onopvallend rond en koos zorgvuldig een bewaker uit. Hij legde een erwtje klaar en trok de lepel naar achter. Hij wachten even. Maar niet te lang om gepakt te worden. Dus liet hij snel de lepel los. Met een vaart vloog het erwtje op de bewaker af. Recht op zijn voorhoofd. Arnoud kon het niet laten om te lachen. Allen ogen waren dan ook op de bewaker gericht die geschrokken om zich heen keek. Zou hij roepen. Hij zou in de isoleercel belanden. Maar ja de vorige keer was dat ook niet zo verkeerd. Hij nam een diepe hap adem en opende toen zijn mond.

FOODFIGHTklonk er uit zijn keel

Tijdens de pauze zaten alle mensen hier te eten, en dus stonden de bewakers hier allemaal te controleren of ze niks uit zouden spoken. Maar het leek op het moment nog allemaal heel rustig te gaan. Gregory zelf stond droog in een hoekje tegen de muur, terwijl hij af en toe een slok nam uit zijn koffiebekertje. Met toegeknepen ogen keek hij zo nu en dan door de zaal, en zag dat dat toch wel nodig was. De meesten waren netjes bezig met hun bord leeg eten, maar hij kon duidelijk ergens achteraan een paar mensen met elkaar zien smoezen. Dat hoefde natuurlijk niks te betekenen, maar hij zou dat groepje wel beter in de gaten houden. Verder keken er een paar mensen zenuwachtig uit hun ogen, maar dat kon ook met hun psychische aandoening te maken hebben. House gaapte, maar schrok op toen er iets tegen zijn koffiebekertje aanschoot. Het projectiel belandde op de grond, en werd gevolgd door House zijn ogen. Een groen klein rond projectiel. Een doperwt? Meteen schoot zijn blik de zaal in. Veel ogen waren nu op hem gericht. Waarom? Hij keek naar beneden. Ah. Er was koffie over de rand heen geklotst, over een van zijn schoenen heen. Perfect. Wie had het gedurfd om hem voor schut te zetten voor deze mensen? Als een havik keek hij nu door de zaal, maar te zoeken hoefde hij niet. De dader van dit voorval bood zich al vrijwillig aan, leek het. Hij schreeuwde namelijk hard ''Foodfight'' door de zaal heen. ''Niet in mijn dienst'' fluisterde de alerte bewaker tussen zijn lippen door. Waarom deed hij dat, net nu hij op een plek was die bewaakt werd door een hele horde bewakers? Was dit een of andere slechte grap, of had die gast echt zo weinig inhoud in zijn hoofd? Zijn wandelstok zette hij rustig neer, zijn halflege koffiebekertje wierp hij beheerst in een afvalbak, en daarna liep hij in -voor hem- een behoorlijk tempo naar de jongen toe. Hij beet gedreven op zijn lip en greep de jongen gewelddadig vast bij een van zijn polsen, en rukte hem dichter naar zich toe waardoor de jongen bijna op de grond neerviel. Hij reikte met zijn andere hand naar zijn broekriem, waar hij de handboeien aan had hangen. Hij klikte ze los, en sloeg een van de boeien om zijn pols heen, en klikte hem snel vast. ''Dacht het niet, hé?'' bromde hij nog tegen de jongen voordat hij zijn armen bij elkaar bracht en de andere boei ook dicht klikte. Uit nieuwsgierigheid keek hij nog even op het polsbandje van deze patiënt. ''Hmmm.. Arnoud.'' mompelde hij emotieloos, waarna hij hem meetrok. ''Ga jij maar even nadenken in je isolatiecel, Arnoud.'' sprak hij nog tegen hem, strompelde verder tot de hoek waar hij net uitkwam, pakte zijn stok weer vast en keek nog even terug naar al die blikken die nu op hem gericht waren. ''Braaf jullie bordjes leeg eten..'' sprak hij vaagjes tegen hen, waarna hij de eetzaal uitliep samen met Arnoud, op weg naar die oh-zo-leuke isolatiecellen.