When you think ... It's over. [Andrew]

Sinds zijn poging tot ontsnappen die vrij goed gelukt was, had hij elke dag vertoeft in de algemene ruimte met zijn gitaar. Er was hem verboden te spreken over hoe hij was ontsnapt, al deed hij dat zo nu en dan wel. Kort gleden zijn vingers over de snaren en richtte daarna zijn blik weer voor zich uit. Hij haalde diep adem en snoof even, deze lucht was zo dof, zo niet natuurlijk, zelfs de lucht als je buiten was proefde niet meer normaal. Kort trok hij het zwarte shirt wat hij aanhad wat beter. Sinds hij terug was, stelde een paar jongeren zich toch respectvol tegen hem op. Iets waar hij perfect mee kon leven, al deed hij er toch niets mee. Een tijd lang sloot hij zijn ogen, er waren nog kansen om hier weg te raken dat had hij vorige keer wel gezien. Misschien later zou hij nog eens proberen, alleen wellicht. Met twee personen werd je altijd sneller gevat dan alleen, en dat was juist het gene wat hij niet wilde.
Wanneer hij opmerkte dat er iemand naast hem kwam zitten schoof hij iets meer op naar de kant zodat de blondine plaats kon nemen. Wat moest hij nu gaan doen? Communicatie met andere mensen was niet bepaald wat voor hem, of toch niet de laatste tijd want hij was altijd alleen geweest door de tijd heen. Met zijn vingers tokkelde de jongen op de gitaar en wachtte kalmpjes af. Wat verveeld kauwde hij op de binnenkant van zijn wang. Toen er vrij zacht een stem klonk trok hij zijn wenkbrauw meteen op. ‘Was dat tegen mij of wat?’ Lichtelijk bezorgd keek hij het meisje naast zich aan en glimlachte zacht. Andrew plaatste de gitaar naast zich tegen de muur en wachtte af wat ze zou gaan zeggen tegen hem. Al was er een ding wat hij niet wou dat er gebeurde en dat was natuurlijk dat ze tegen hem zou uitvallen. De jongen kon het op een of andere manier niet laten om zijn ijsblauwe ogen over haar lichaam heen te laten gaan, zodra hij zich er echter op betrapte keek hij weer voor zich uit en zuchtte eventjes. Feitelijk was de blondine naast hem nog niet eens lelijk, sterker nog ze had een bepaald karakter, wat hem uiteindelijk wel leek aan te spreken. Al lag dat meer aan de manier hoe ze eruit zag, want hij kende haar eigenlijk niet, of beter gezegd nog niet. ‘Ik ben trouwens Andrew.’
[Deze post is nogal een faal, saawry]

De manier waarop ze hem recht aankeek in de ogen deed hem even slikken. Voor even hield hij haar blik vast, enkele seconden misschien, maar daarna verplaatste hij zijn blik toch, om haar en zichzelf niet in verlegenheid te brengen. Al was dat voor hem al te laat. Aarzelend beet hij op zijn onderlip, niet bepaald meer wetend wat hij nu moest zeggen of doen. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen, probeerde hij zich even af te sluiten van de wereld, van het meisje dat naast hem zat. Het leek hem voor een kort moment te lukken, tot wanneer hij zijn ogen weer moest openen omdat hij zich bedacht dat hij nog niet eens een reactie had gegeven op haar woorden. Begrijpend knikte hij uiteindelijk. Hier was niets raar om te horen, en al zeker dit niet. Eigenlijk was dit zelfs nog normaal als je bekeek hoe andere mensen hier bij liepen en dan bedoelde hij qua aandoening. Wanneer ook zij zich voorstelde glimlachte hij eventjes oprecht. Taylor, die naam zou hij proberen moeten te onthouden. Zijn ogen richtte hij kort op haar iets wat bleke gezicht, in tegenstelling tot hem en zijn lichte huidskleur en gitzwarte haren, kon zij er dus wel mee door, enkel en alleen omdat haar haren zo licht waren, misschien moest hij ooit zijn haren eens verven? Al was hij het gewend zo, met zijn gitzwarte haren. Het maakte hem op een of andere manier uniek, een buitenstaander, iemand die niet zo was, zo als de maatschappij had gewild. Toen ze inspeelde op de gitaar die naast hem stond grijnsde hij even nonchalant zijn tanden bloot. ‘Bedankt,’ Even aarzelde hij om het te vragen, maar besloot uiteindelijk maar van wel. ‘Speel je zelf ook misschien? Anders, mag je wel iets spelen of zo als je er zin in hebt. Er moet toch een ding zijn wat de last om hier te zitten dragelijker maakt, waarom dan niet muziek?’ Muziek, het was in zijn normale leven een tweede leven geweest van hem, buiten vrienden en familie draaide alles bij hem om muziek. Zo werd hij tenminste kalm als hij weer eens een uiting van woede, of van puur verdriet had.
Even wreef hij met zijn geschaafde handen door zijn ogen. Ja, hij was moe. De reden? Sinds hij weer terug was binnengebracht, had hij geen oog dicht gedaan. Was hij weer begonnen met het terug plannen van een ontsnapping. Alleen waren er nu misschien iets minder mogelijkheden omdat de beveiliging was bijgeschaafd, iets wat hem niet zinde, eveneens als de andere mensen die hier vast zaten. De jongen had al een manier bedacht om tijdens hun toch naar de kerk te ontsnappen, dat was het makkelijkste, maar zo was het dus ook makkelijker om weer terug gepakt te worden, of neer getaserd of wat dan ook. ‘Niet dat het iets van mijn zaken zijn, maar hoe lang zit je hier al?’ Niet meteen zijn beste vraag, maar hij probeerde het gesprek op gang te houden. Gewoon omdat hij hier niet weer alleen wou zitten.

Andrew wachtte heel rustig af op een reactie. Misschien was het goed geweest om van onderwerp te veranderen. Muziek bracht tot slot iedereen wel bij elkaar, dus waarom ook niet hun twee. Een echte vriendin had hij hier nog niet, en dat was eigenlijk best rot. Ja goed, hij kende wel een groot deel van de mensen hier, maar eigenlijk had hij nog nooit echt met iemand een gesprek aangegaan. Buiten toen met Hayden, maar dat was maar raar gelopen eigenlijk. Kort schudde hij zijn hoofd en wreef uiteindelijk even over zijn maag, honger had hij wel. Hij had immers toen hij ontsnapt was, enkel geleefd op wat rantsoenen die hij met zich mee had, gewoon in de hoop de bewoonde wereld sneller te bereiken, maar die hoop was uiteindelijk tevergeefs geweest. Andrew trok uiteindelijk een pruillip wanneer ze vertelde dat ze het verleerd was. Ergens had hij haar maar al te graag willen horen spelen, maar goed hij ging haar er ook niet tot dwingen. ‘Gitaar spelen verleer je niet zo snel hoor. Je kan het gelijk stellen aan fietsen, hoe lang je het ook niet doet wanneer je terug op het zadel zit gaat het van zelf.’ Grijnsde hij eventjes naar haar.
Zonder eigenlijk verder te vragen legde hij zijn hoofd even tegen de muur aan en zuchtte eventjes. Hij wou hier weer weg, zoals vele waarschijnlijk al hadden die nooit het geluk gehad om werkelijk te ontsnappen aan deze kliniek. De jongen had de vrijheid geroken en hij wou er weer heen, alleen zou hij ditmaal nog voorzichtiger moeten zijn voor alles. Geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht zich erbij neer te leggen om hier te blijven. Een leven lang opgesloten was niet weg gelegd voor hem, voor niemand trouwens. Bij haar vraag keek hij haar weer aan en dacht eventjes na. ‘Zolang ik het me kan herinneren ja.’ Toen hij nog een mini versie van zichzelf was, had hij al kunnen spelen, diegene die het hem geleerd had was zijn vader, of een van zijn ooms dat kon hij niet meer voor de geest halen eigenlijk. Wanneer haar houding heel plotseling veranderde beet hij op zijn lip. Meteen had hij de neiging om zijn arm om haar heen te leggen, in plaats van dat te doen schoof hij iets dichter naar haar toe en glimlachte even bedrukt. De jongen liet haar uitspreken voor alleer hij zelf zijn mond weer open deed. ‘Dus ik heb je aandacht ook nog niet getrokken.’ Klonk er teleurgesteld. Uiteindelijk knipoogde hij toch en grijnsde eventjes. ‘Ik weet wat je bedoelt, maar weetje het word wel iets beter nu je iemand hebt leren kennen. En serieus, hoewel het niet zo lijkt kan je hier toch genoeg doen.’ Wat ze kon doen, dat hield hij voor zich, eveneens als het feit dat hij hier misschien al snel weer weg was. De jongen greep uiteindelijk naar de gitaar en plaatste die op zijn schoot, zijn vingers plaatste hij zorgvuldig op de snaren en uiteindelijk begon de jongen te spelen voor even keek hij haar aan en zette een korte glimlach op. ‘What if I wanted to break. Laughed it all off in your face. What would you do?’ Zette de jongen vervolgens ook meteen in. Zijn blauwe ogen gleden door de ruimte heen. Merkte enkele starende mensen op, maar onbeschaamd speelde hij door.
[De 'spelen' is aanklikbaar ]

Ongestoord speelde de jongen verder. De muziek had altijd in hem gezeten. Zijn muziek was momenteel het enigste wat de kamer leek te vullen, en feitelijk was hij blij dat hij diegene was die de stilte had verbroken door te gaan spelen. Misschien vonden sommige mensen het storend maar het kon hem niet schelen, het was immers aan hem om hier mee door te gaan of niet. De bewakers konden er niet voor zorgen dat hij moest ophouden, want hij deed helemaal niets fout. Zo tarde de jongen het systeem hier, en hij zou er elke dag een stap verder mee gaan tot hij hier weer weg was. Wanneer de patiënten zouden merken dat de muziek weg was, zouden ze al snel door hebben dat hij verdwenen was, en dan zouden hier rellen uitbreken zo groot dat de bewakers het niet allemaal zouden aankunnen; wat een prachtig beeld was dat.
Uiteindelijk plaatste hij zijn hand vlak op de snaren en keek met een grijns op zij. ‘Wel, dat is mooi om te horen mevrouw Taylor.’ Er was een speelse blik in zijn ogen verschenen, eentje die hier vaak ontbrak op de gezichten van de tieners. De jongen speelde nog enkele onsamenhangende akkoorden en keek een tijd lang naar het meisje dat naast hem zat. Eigenlijk was hij best wel blij dat de wel opvallende blondine naast hem had plaatsgenomen. Al zou elke jongen daar misschien wel blij mee zijn, misschien geheel om de fouten reden, maar voor hem draaide het enkel maar om dat hij hier misschien een vriend zou krijgen. ‘Dat, kan ik niet laten gebeuren hoor. Dat zou werkelijk waar zonde zijn .’ Mompelde hij half lachend. Nee, dat ging hij zeker niet laten gebeuren. Niet nu hij eindelijk iemand had gevonden waar hij duidelijk een sympathie voor had ontwikkeld op misschien nog geen tien minuten tijd. Raar hoe snel hij toch een soort van band had ontwikkeld met het meisje, al kon hij het zo nog niet noemen, maar het was het idee wat hier telde dus. Met de muziek die hij nog net had gespeeld tokkelde hij met zijn vingers op het hout van zijn gitaar en zuchtte vervolgens even. Oke, momenteel was zijn verblijf hier wat dragelijker geworden, allemaal door het meisje en dat was duidelijk te merken. Misschien lag het aan het minieme sociale contact dat hij buiten had gehad, of aan het meisje zelf, maar al bij al vond hij het best wel geweldig. Wat twijfelend keek hij naar zijn gitaar, maar besloot deze dan toch aan haar aan te reiken. ‘Laat me horen wat je in huis hebt.’

Andrew wreef even over zijn shirt en grijnsde toen hij een zacht gegrinnik opmerkte dat van haar afkomstig was. De jongen wachtte rustig af tot ze de gitaar zou aan pakken, nog steeds hield hij ze naar haar uit gestoken. ‘Weetje, niets is mooier dan het geluid van een perfect gestemde gitaar.’ Knipoogde de jongen even vrolijk. Natuurlijk waren er misschien mooiere geluiden, maar in zijn gedachte was het geluid dat hij net had geproduceerd met het instrument het mooiste ooit. Vanuit zijn ooghoeken sloeg hij enkele jongens gade die wat stonden te roddelen, en het feit dat ze om de paar tellen hun kant op keken maakte al heel snel duidelijk dat het over hen ging. Een diepe zucht schoof over zijn lippen en vrijwel meteen keek hij weer naar haar, merkte dat er een verlegen glimlach op haar gezicht was komen te staan. De jongen beet even op zijn onderlip en weerhield zich er nog juist van om met zijn vinger langs haar wang te strijken.
Toen ze de gitaar aan nam liet hij zijn arm zakken en tikte hij iets wat geïrriteerd om het feit dat hij nu niets in zijn handen had op zijn been. Om haar opmerking moest hij even kort lachen, het kleine stompje zette hem toch aan om zijn arm om haar heen te slaan. ‘Je gaat het vast geweldig doen, en je hebt er eentje die altijd bij je blijft.’ Stelde hij haar gerust. Voor even merkte hij op dat enkele bewakers in de algemene ruimte waren komen te staan, waaronder de ene die hem terug had binnen gebracht. Veel tijd om te reageren daarop had hij eigenlijk niet want vrijwel meteen vulde akkoorden zijn oren en keek hij wat verbaasd op. Met zijn vrije hand sloeg hij in het ritme op zijn knie. Hij moest werkelijk toegeven dat ze goed speelde, beter als hem zelfs misschien. De mensen die nog niet waren weg gegaan eerder, genoten even hard van de muziek als hij zelf deed. Andrew richtte zijn blik weer op haar toen ze hem aan keek en de jongen knikte goedkeurend. ‘Je speelt goed, ik zei het toch. Het is als fietsen.’ Kort streek hij met zijn hand langs haar wang, al bedoelde hij er niet zoveel mee, het was gewoon een vriendelijk gebaar. Iets wat ze ongeacht beide wel konden gebruiken als ze hier verdere tijd zouden doorbrengen samen. Waar dacht hij nu aan? Wie weet zag hij haar na deze ene ontmoeting nooit meer en dan zou hij weer alleen zijn… De jongen slikte even, hij wou niet dat dat ging gebeuren, of toch niet in de nabije toekomst. Hoe lang was het immers geleden dat hij het werkelijk nog leuk had gevonden met iemand in zijn buurt?

Kort fronste hij zijn wenkbrauw wanneer ze van hem weg keek. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Geen dank hoor, ik heb met plezier geluisterd.’ Hoe lang hun blikken elkaar vasthielden wist hij niet, maar op het moment dat ze weg keek wou hij niets anders dan haar tegen zich aantrekken om niet meer los te laten. Die drang stopte hij al heel snel maar weer weg. Andrew wou haar op geen enkele manier afschrikken, dat was wel het laatste wat de jongen zou doen. Met zijn vrije hand nam hij de gitaar aan en plaatste die weer veilig naast zich, het was qua herinneringen aan vroeger zijn meest waardevolste bezit. Dat hij Taylor er op had laten spelen was voor hem al zeer uitzonderlijk, maar dat was gewoon iets van vertrouwen. Net wanneer ze wat meer opener leek te worden, merkte het meisje op dat er bewakers in de ruimte waren gekomen. Om haar gerust te stellen dat ze haar niets gingen doen streek hij even over haar schouder en glimlachte warm naar haar. Wanneer ze hem uiteindelijk een vraag stelde bracht hij zijn lippen naar haar oor. 'Daar worden ze voor betaald ja. Maar trek er je niets van aan, ze doen je niets. Echt waar niet, en anders ben ik er nog altijd om je te beschermen.’ Sprak hij vastberaden, niet al te luid omdat ze anders een of andere gehoorschade kon oplopen.
Andrew was uiteindelijk opgestaan, maar had ditmaal haar hand vast. Voor haar knielde hij neer en knipoogde eventjes naar haar. ‘Dus miss Taylor, wat zullen we eens gaan doen hier? Ik zou dolgraag al mijn dagen naast je slijten op deze vensterbank, maar als noch het zou dom zijn om onze tijd hier te verdoen. Met deze roddelaars hier.’ De jongen bracht voor kort haar hand naar zijn lippen en drukte daar vervolgens een zachte kus op. ‘Uw nederige vriend met de blauwe ogen, zou u graag willen mee voeren naar een plek buiten.’ Andrew hield van raar doen op sommige momenten, en nu waren ze wellicht aangekomen bij een fase waar dit voor hem was toegestaan, dus waarom ook niet? En ja, hij wou ook wel werkelijk naar buiten gaan met haar. Zo kon hij haar de andere zaken hier laten zien, en hij kon haar ook inlichten over de inrichting hier. Veel meer had hij hier toch niet te doen, nu maar hopen dat mevrouw zou toestemmen en met hem mee gaan, gewoon voor het plezier en natuurlijk ook omdat ze het echt wilde.

Voor een seconde leek de jongen zichzelf even helemaal in haar ogen te verliezen, de jongen kon er niet echt wat aan doen maar hij leek niet meer te kunnen weg kijken van haar. Maar toch wanneer hij enkele geluiden ver af hoorde leek hij weer terug te komen in de ruimte en richtte zijn blik gewoon in het algemeen op haar gezicht. ‘Je bedankt me te veel hoor, echt waar.’ Sprak hij luchtig. Zo vaak bedankt worden was iets wat hij niet echt vaak had meegemaakt, in iedergeval thuis toch niet meer vanaf hij acht jarige leeftijd had bereikt. Zijn ouders waren toen plots zo anders gaan doen, eveneens als zijn siblings. Veel had hij er zich niet van aangetrokken, maar hij had zich vanaf die ene dag terug getrokken met zijn gitaar verscheen alleen nog maar voor zijn familie tijdens het eten en voor de rest was hij oftewel op zijn kamer, of buiten met zijn vrienden. Vanaf die dag, waren de aanvallen die hij altijd al had gehad erger geworden en waren beginnen escaleren. Een zucht baande zich een weg naar buiten en vrijwel meteen knipperde hij met zijn ogen en glimlachte waterig naar het meisje dat nog steeds voor hem op de vensterbank zat.
Het feit dat ze al terug had geknipoogd naar hem, deed hem goed. Misschien meer dan hij zelf liet blijken op de moment. Al bij al, was hij wat meer opener naar Taylor toe maar toch was hij ook nog oplettend met hoe hij zich gedroeg bij haar. Iets wat straks wel zou veranderen uiteindelijk. Maar opletten hier was als noch nodig, vertrouwen was bij hem dan ook bij de meeste mensen ver te zoeken, maar dat was voor hem normaal er waren hier genoeg mensen die hem zouden kunnen verlinken bij de bewakers wanneer hij misschien iets te veel van zijn plannen weer gaf. Wanneer haar vinger onder zijn kin doorging merkte hij dat er een rilling over zijn rug heen schoot. Snel genoeg herpakte hij zich weer en keek haar met een speelse grijns aan. ‘De eer is geheel aan mij mylady.’ Vrij snel werd hij recht getrokken door haar, hun armen werden in elkaar gehaakt en hij voelde haar hoofd zachtjes neer komen op zijn schouder. Andrew draaide zijn hoofd gauw genoeg naar haar en dacht vervolgens even na. Ze konden overal heen. Maar de jongen besloot het geheel anders te verwoorden. ‘Naar de plek waar uw hart naar begeert vrouwe.’ Zachtjes drukte hij een kus op haar voorhoofd en begon vervolgens te wandelen met haar aan zijn zijde. Sierlijk bewoog hij zich verder, alsof ze werkelijk een koninklijk paar waren. Heel snel had hij zijn gitaar nog vast genomen, en die hing nu mooi aan zijn schouder.

Andrew keek even naar Taylor en glimlachte speels naar haar. Feitelijk als ze hier net was, kon ze niet veel kennen. Ach ja, dan zou hij haar wel met zich mee nemen naar een plek waar hij zijn tijd vaak doorbracht vroeger. Voor kort kruiste de jongen zijn armen en wreef even met zijn handen over zijn bovenarmen. Al snel werden ook zijn gedachten door haar uitgesproken, oke, dus eigenlijk was hij nu haar gids. ‘Dan zal ik vandaag jouw gids moeten spelen denk ik zo.’ Klonk het vrolijk. Zijn blauwe ogen gleden even door de gang heen, tot zijn verbazing struinde hier eens niemand rond, zelfs geen bewakers. Ergens verontruste hem dat best, maar uiteindelijk was het misschien ook wel beter zo. Er waren hier genoeg mensen die je zouden kunnen afschrikken als je het hier nog niet gewoon was. Onbewust streek hij met zijn hand over haar arm, het was geheel onverwachts, moest hij het van zichzelf door hebben, dan zou zijn gezicht niet meer zo bleek zijn, maar dan zouden er dus van die rode blosjes zichtbaar zijn.
Eigenlijk was de wandeling naar buiten niet zo heel lang, dus ze zouden wel vrij snel buiten uitkomen. ‘Wel, de plekken waar ik het liefste ben hier dat zijn het prieel en de hooischuur. Dus, die laat ik je vandaag zien, deal?’ Er was een licht ondeugende blik in zijn ogen verschenen. Dit zou nog wel eens een leuke dag kunnen worden met een goede afloop. ‘Kom hier shorty, ik ga je niet laten lopen so hold on.’ Knipoogde hij naar haar. Waarna hij haar simpel bij de hand vast nam en haar zo naar zich toe trok, en in een vrij snelle beweging had hij haar op zijn rug gekregen. De meeste zouden zeggen dat het niet zo makkelijk liep, maar feitelijk vond hij het zo handiger om haar te vervoeren naar de plekken waar ze moesten zijn. Met zijn voet trapte hij de deur open en zo ademde hij al heel snel de buitenlucht in. De koele wind sloeg meteen op zijn armen aan, maar veel boeide het hem eigenlijk niet. Binnen was het zo verstikkend warm, dat iedereen wel naar buiten wou gaan, ondanks de winter hier nog steeds heerste was het niet zo verschrikkelijk koud, of toch niet zoals thuis. ‘Dus waar wilt mevrouw eerst heen?’ Voor hem maakte het niet zo zeer uit, zolang hij zijn tijd maar doorbracht met haar.

Andrew grijnsde even over het compliment dat ze hem gaf. ‘Wel, mooi zo want je zit nog een tijd met mij opgeschept.’ Klonk zijn stem vrolijk. In alle kalmte wandelde hij verder, soms passeerde ze een bewaker die buiten stond, deze keek hem vreemd aan. Als dit verboden was, tja dan hadden ze maar dikke pech. De jongen vond het leuk zo met haar en zou haar niet op de grond gaan zetten, tenzij hij dreigde te vallen natuurlijk maar hij stond aardig vast op de grond dus daar lag het probleem wel niet. Wanneer ze hem tegen sprak dat ze niet klein was grinnikte hij eventjes. ‘Voor mij ben je wel klein hoor.’ Sprak hij met een big smile op zijn gezicht. Aangezien ze had gezegd dat ze eerst naar de hooischuur wilde maakte de jongen een bocht en wandelde vervolgens verder. De hooischuur was een plek waar hij gewoon graag relaxte, het was een van de weinige plekken waar je echt kon ontsnappen aan de bewakers omdat die daar om een of andere niet zo heel vaak kwamen, en anders waren er daar wel verschillende verstopplekken zoals de hooizolder en gewoon tussen de hooibalen die er daar met hopen stonden.
Wat verder kwam het gebouw uiteindelijk tevoorschijn, dat betekende dus dat hij haar zo meteen moest neer zetten, en om eerlijk te zijn had hij daar nu niet bepaald veel zin in. ‘Wel, ze hebben hier een kleine boerderij met enkele dieren, maar ja ze hebben hier dieren.’ Onder zijn zolen begon het hooi al te kraken, voorzichtig zette hij haar neer op de grond en draaide zich naar haar toe. Er was nog amper afstand tussen hen in, maar hij voelde zich ergens wel op zijn gemak. De jongen sloot zijn hand om de hare heen en drukte voorzichtig een kus op haar voorhoofd. ‘Kom op kleintje, is kijken hoe groot het hier werkelijk is.’ Knipoogde hij vervolgens naar haar, even keek hij naar enkele mensen die de schuur voorbij liepen. Deze hadden echter geen oog voor hun, misschien was dat wel goed, dan was er ook niemand die hen kon gaan verklikken bij een of andere bewaker en waren ze hier dus even vrij om te doen wat ze wilde zonder enige tegenspraak van hun. Voor even staarde de jongen naar zijn afgetrapte schoenen, ondanks hij hier nu iemand te vriend had gemaakt wou hij hier toch weg. Als hij wilde kon hij zich onder controle houden, dat had hij nu toch bewezen bij Taylor? Die wist nog niet eens waarvoor hij hier zat, omdat hij het niet liet zien. De jongen was geen meester in zijn emoties verstoppen maar de duistere had hij voor nu geband zodat hij niet zou uitvliegen tegen haar, of gewoon zielig in elkaar stuiken.

Toen ze haar armen stevig om hem heen klemde voelde hij zich welliswaar op een of andere manier haar bescherm engel, de persoon bij wie ze alles kon flikken zonder dat hij werkelijk kwaad zou worden of wat dan ook, kwaad worden op haar leek iets wat hij in de nabije toekomst niet kon doen, maar met zijn aandoening wist je het werkelijk nooit. Ja, hij kon andere veilig stellen, maar nooit voor lang en dat was iets wat hij aan zich zelf haatte. Misschien hoorde hij hier wel, misschien was het daarom veiliger voor hem om niet vaak om te gaan met mensen. Maar hij kon toch niet eeuwig een loner blijven? De zachte streling over zijn wang deed hem weer ‘wakker worden’ en glimlachen. ‘Je hebt geen idee hoe leuk dat wel niet is om te horen van iemand anders.’ Fluisterde hij slechts, zijn woorden mee wuivend op de zachte wind die over het witte landschap ging. De jongen werd de koude die er heerste maar niet gewaar, het leek wel gewoon alsof hij een soort koud werend schild om zich heen had gekregen.
‘Weetje, dit is een van de weinige plekken waar je kunt doen en laten wat je wilt hier. Misschien hebben ze het bewust gebouwd hier.’ Sprak de jongen nadenkend over het feit waarom ze het hier zouden hebben gebouwd. Het moest voor enig nut dienen, misschien wel voor mensen te kunnen betrappen op onzedige zaken, en door ze een veilig gevoel te geven hier, zouden ze hun sneller kunnen straffen? Ja, dat zou het vast zijn. Een andere uitleg had hij er niet voor, en dat leek ook de enigste logische reden voor hen om dit te bouwen. Kort wreef hij door zijn haren en keek op wanneer hij haar zachte stem weer tot zich hoorde komen. De kus op zijn wang deed hem heel even verstijven, dit was niet het gene wat hij had verwacht. ‘Ja hoor, ik was gewoon weer even aan het dagdromen.’ Sprak hij uiteindelijk weer. Toen ze voor hem uit liep fronste hij eventjes, de uitdagende blik die hij vervolgens naar zich toe kreeg geworpen deed hem even zijn ogen tot streepjes vormen. Oh, dus ze wou het zo gaan spelen? Hij had haar hand niet meer vast, dus zij had de kans om weg te lopen maar toch bleef ze staan, interessant. Zonder een moment van aarzeling liep hij op haar af en nam haar beide handen in de zijne. ‘En wat gaat mylady nu doen?’ Klonk zijn stem uitdagend.

Taylor leek even afwezig om de ene of andere reden. Ergens wou hij haar vragen wat er scheelde, maar dat kon hij niet maken. De jongen kende haar ten slotte amper, en het was niet aan hem om het te vragen. Als ze wilde zou ze het wel van zelf doen, ze vertrouwden elkaar uiteindelijk toch genoeg inmiddels of hij vertrouwde haar toch, ook al gaf hij zelf ook liever niet al te veel prijs over zijn verleden maar dat had zijn redenen. Haar vraag deed hem grijnzen. ‘Iets heel anders dan de meeste, ik kwam hier om na te denken, of om gewoon even te jammen op mijn eentje. Veel meer heb ik hier niet gedaan, buiten een keer geslapen maar dat was ongepland.’ Kort wreef hij over zijn wang, ach ja, uiteindelijk vond hij het wel grappig om wakker te worden hier, al was hij toen wel verward geweest dat hij hier terecht was gekomen maar goed.
Andrew ademde diep in, snoof de geur die er hier hing maar al te graag op. Een gelukzalige zucht schoof over haar lippen, het was hier best we leuk, al lag dat nu meer aan het feit dat Taylor hier samen met hem was. De stilte die tussen hen in hing was deed hem goed, zachte blosjes wekte een verlegen grijnsje op zijn gezicht. Kort beet hij op zijn onderlip en aarzelde eventjes kort. ‘Waarom bloos je?’ Fluisterde hij zo zacht. Diep ademde hij in en knipperde even kort. Haar vraag deed hem uiteindelijk toch iets anders doen. Voorzichtig maakte hij zijn handen los van de hare en plaatste een van zijn handen op haar wang en streek daar zachtjes om. Dit was iets wat hij normaal nooit van zijn leven zou doen, puur omwille van zijn mentale conditie. Maar hij kon het niet helpen. Andrew trok haar zachtjes tegen zich aan en drukte uiteindelijk zijn lippen op die van haar, met zijn hand streek hij door haar haren. Een warm gevoel kriebelde in zijn buik, toch trok hij uiteindelijk weer weg. Een zucht schoof over zijn lippen, en uiteindelijk nam hij weer afstand van haar. Zijn armen liet hij naast zich vallen. Wat er nu ging volgen was oftewel een ferme klap tegen zijn wang of ze liep weg of eender welke variant daar op te vinden viel. ‘Het spijt me.’ Mompelde hij zachtjes.

Bij haar woorden trok de jongen zijn wenkbrauw op. Het was erg dat ze nooit veel vrienden had gehad, een zucht schoof over zijn lippen. ‘Dat kan ik me maar moeilijk voorstellen.’ Fluisterde hij zachtjes. Ondanks zijn mentale conditie, had hij wel altijd mensen gehad waar hij op kon rekenen in zijn leven, ze namen hem hoe hij was, en hij wist dat het hen moeite kostte. Maar toch was hij blij dat hij hen had gehad. Geen idee hoe hij anders was uitgedraaid dan, maar toen kwam de dag dat hij hier kwam en hoorde hij niets meer van hen. Logisch. Even wreef hij door zijn haren en ademde diep in. Zijn blauwe ogen leken wel te glanzen wanneer hij haar uiteindelijk weer terug aan keek. Nooit gedacht dat hij zoiets zou gedaan hebben bij iemand hier, maar blijkbaar vond je zelf in tijden als dit mensen waarvan je kon houden.
Een plotse schreeuw van haar deed hem schrikken. Zijn ogen werden groot, groter dan ze ooit hadden gestaan. Wat was er aan de hand? Hij wou haar vast grijpen en tegen zich aan drukken, maar hij kon het niet. Onbegrijpend keek hij haar aan, zag een traan rollen en slikte. Wanneer ze sprak tegen hem leek hij maar als een of andere sukkel versteend te blijven staan zonder enige reactie op haar te geven. Een rilling schoot over zijn rug heen, een drang om iets te meppen stak meteen op maar hij probeerde zich onder controle te houden. Als hij nu op iets ging slaan of roepen, dan was het misschien op Taylor, en dat kon hij niet doen, dat mocht niet! Na een paar keer diep ademhalen, had hij het trillen van zijn armen weer onder controle gekregen. Voorzichtig wandelde hij naar haar en zette zich uiteindelijk neer op diezelfde hooibaal. Zijn arm legde hij om haar schouders heen, terwijl hij met zijn andere hand de traan weg streek die zich nog op haar wang bevond. ‘Het maakt niet uit.’ Sprak hij bedeesd. Al ging er door zijn hoofd van alles anders heen, maar nu moest hij zich weer terug zetten in die jongen van net. Andrew trok haar uiteindelijk tegen zich aan en streek zachtjes over haar rug. ‘Je kan zoveel tegen me schreeuwen als je wit, maar ik ga niet weg van je, nooit niet.’
[Meh sorry voor het lange wachte (a)]