Kamer van Dante & Andrew

Een zucht schoof over Andrew’s lippen. Dus eindelijk had de jongen een kamergenoot toegewezen gekregen. En in plaats van dat die dude in zijn kamer kwam inwonen ofzo moest hij nog verhuizen ook. In een kalm tempo haalde de jongen zijn kledij uit zijn kast en wierp die in een zwarte sporttas. Zijn ogen schoten heel kort naar wat oude spulletjes, deze wierp hij in de vuilbak, daar kon hij toch nog amper iets mee doen. Ergens was hij wel benieuwd naar wie ze hadden geplaatst samen met hem. Andrew had zijn gitaar in de draagtas ervan gestopt, wel hij was klaar volgens zichzelf. Voor even keek hij naar zijn geschaafde handen, die maar niet wouden helen, zolang ze daar maar geen vragen over zouden gaan stellen was het voor hem allemaal goed en wel. Kort wreef hij met zijn hand door zijn haren en wandelde vervolgens naar buiten en trok de deur ruw achter zich dicht. Nu moest hij maar eens opzoek gaan naar die nieuwe kamer en nieuwe kamergenoot. Een meisje zou het al niet zijn, dat was verboden door de directie hier. Al had hij toch hier en daar vernomen dat er meisjes op jongenskamers zaten en andersom, maar dat deze nog niet gesnapt waren door de beveiliging. Met een lichte tegenzin strompelde hij de gangen door, hier en daar een jongere passerend die wat doelloos voor zich uit lag te staren, alsof er werkelijk iets voor het blonde meisje dat tegen de deur van een kamer stond. Een grijns verscheen even op zijn gezicht, maar uiteindelijk keerde hij zijn blik weer af en zocht naar het kamer nummer waar hij moest zijn. Kamer 66, als hij het goed had vernomen van de man die het kwam aangeven dat hij moest verhuizen.
Meteen drukte de jongen de klink van de deur naar beneden en betrad de standaard grijze kamer. Als het aan hem lag, dan zou hij deze wel gaan schilderen of gaan bekleden met wat posters en andere zaken, maar daar kon hij nu niet meer alleen over beslissen. De bleke jongen met de helder blauwe ogen trad de kamer uiteindelijk binnen en zette zijn gitaar tegen het linkerbed aan, zijn tas plaatste hij daarop. Zo dit was het dan, een van de ruimtes die nu centraal ging staan in zijn verblijf. Ook al zou hij daar niet zo vaak te vinden zijn, nu hij niet meer alleen zat kon hij zijn plannen niet meer uitwerken in zijn kamer dus moest hij een nieuwe plek vinden waar hij alleen kon zijn. Andrew stond uiteindelijk weer op en ging bij een van de ramen staan, met zijn gezicht richting de deur. Nu was het afwachten wie er tevoorschijn zou gaan komen.

Great. Hij was nog geen drie dagen terug in de kliniek, en hij mocht nu al weer verkassen. Hij had zijn spullen nog maar net uit gepakt, en nu kon hij ze weer inpakken. Om ze een verdieping lager straks weer uit te pakken. Hadden ze hem niet beter meteen in die kamer kunnen zetten? Dat was zo veel handiger geweest, maar ja daar dachten ze natuurlijk niet over na. Geïrriteerd propte Dante zijn kleren in zijn tas, zijn Ipod stopte hij in het voor vakje. Hij slingerde de tas over zijn schouder, zette zijn tanden op elkaar om niet te kreunen van de pijn. Nog geen vijf dagen geleden was zijn schouder uit de kom gerukt, en de pijn was nog altijd aanwezig als zat zijn arm weer op de juiste plaats. Een vriend van hem had hem terug in de kom getrokken, hij had David nog nooit zo bleek zien worden. Zelf had hij zijn kaken zo hard mogelijk op elkaar geklemd, om te voorkomen dat hij zou schreeuwen van de pijn. Het was niet de eerste keer dat zijn arm uit de kom was geschoten, zijn vader had eens met zo'n kracht aan zijn arm getrokken dat hij was ontwricht. Acht jaar was hij geweest. Sinds dien was zijn schouder een zwak punt, dit had hij echter verzwegen toen hij aangenomen werd bij het leger. Hij had het niet nodig gevonden het te vertellen, bovendien was zijn schouder na die ene keer nooit meer uit de kom gegaan. Onmerkbaar schudde Dante zijn hoofd, hij liep de kamer uit trok de deur achter zich in het slot. Rustig slenterde hij in de richting van de balie, waar hij de sleutel van zijn oude kamer inwisselde voor de sleutel van zijn nieuwe kamer. Hij draaide het sleutel rond in zijn vingers, er stond het nummer 66 in gedrukt. Tweede etages dus, op naar zijn nieuwe kamer, met zijn nieuwe kamergenoot. Het maakte hem niet zo veel uit of hij alleen op een kamer sliep, of met iemand anders. Hij wist nu al dat hij er weinig tijd door zou brengen, de kamer was veel te klein. Je had er nauwelijks bewegingsruimte, en dat was iets waar hij niet tegen kon. Hij voelde zich er opgesloten, niet dat hij zich dat in de rest van het gebouw niet voelde. Maar in de kleine kamer, was het nog erger. Daar was het gevoel van gevangenschap nog zo veel sterker. Een zucht schoof over zijn lippen, hij liep de trappen op nam tweede treden tegelijkertijd. Niet omdat hij haast had, maar omdat hij zijn energie kwijt wou. De laatste tijd was zijn ADHD sterker aanwezig dan voorheen, hoe dit precies kwam wist hij niet. Hij kreeg nog altijd zijn medicijnen, misschien dat het kwam door de andere medicatie die hij kreeg? Sinds hij hier was werd hij volgestopt met pillen, en het was hem niet ontgaan dat hij zich wat duf voelde nadat hij ze had ingenomen. Ze behoedde hem er van helder na te denken, na twee dagen was hij dan ook tot de conclusie gekomen dat hij ze beter niet kon nemen. In de gevangenis had hij zich toch ook prima gevoeld? En toen had hij ook enkel de medicatie voor zijn ADHD gekregen.
Dante hield halt voor de deur van zijn nieuwe kamer, hij drukte de klink omlaag. De deur was niet op slot, hij stapte de kamer in. Liet zijn blik door de kleine ruimte dwalen, hij verschilde niet veel met de andere twee kamers waarin hij had geslapen. In de één een week, in de andere slechts drie maanden. Voor het raam stond een jongen van zijn leeftijd, hij had een bleke huid, helder blauwe ogen en zwarte haren. "Hey." Begroette Dante hem, een kleine grijns stond op zijn gezicht. Hij gooide zijn tas op het bed, draaide zich vervolgens weer om naar de jongen. "Ik ben Dante, je nieuwe kamergenoot." Stelde hij zichzelf voor, met wat voor iemand zou hij te maken hebben? Wat was de rede dat de jongen hier zat? Het irriteerde Dante dat hij zich dit afvroeg bij iedereen die hij hier tegen kwam. Hij haatte het om een etiket op geplakt te krijgen, maar ondertussen deed hij het zelf ook.