Hurts like Heaven

Zeven uur. De gebruikelijke tijd dat hij opstond, aangezien hij over een halfuur al de nachtdienst met een aantal collega´s moest overnemen. Hij was benieuwd naar hoe het met Hayden was gegaan nadat hij gistermiddag naar huis was gegaan. De meid was natuurlijk helemaal van slag wanneer ze naar de isoleercellen was gebracht, vanwege haar dissociatieve persoonlijkheidsstoornis waar ze voor de zoveelste keer in was blijven hangen. Ethan zuchtte wanneer hij zich uit de douche bracht, schoot gauw genoeg in zijn kleren en voordat hij het eigenlijk al doorhad en pas wakker was, liep hij al naar zijn werk toe. Vandaag was het zijn taak, als hoofdbewaker, om de nieuweling in te lopen. Het mocht zijn geraden zijn dat hij op tijd zou aankomen, anders zou hij alleen maar op zijn kop krijgen van zijn baas. Dat híj het natuurlijk weer verpest had en het dagschema niet meer goed liep. Wanneer hij de twee klapdeuren door was gekomen, glimlachte hij even kort naar de receptioniste en liep door naar het kantoor. Ondertussen ontdeed hij zich van zijn zonnebril, die hij simpelweg aan zijn shirt hing wanneer hij zijn jas los geritst had. Het gebulder van zijn collega Rico was al te horen voordat hij ook maar de kans had om de deur van het kantoor open te doen.
Zodra hij die opende gleed zijn blik door de ruimte. Ze zaten allemaal nog hier, logisch ook. Alle cliënten lagen nog op bed, het was nog veel te vroeg voor ze om ze te wekken. Tenslotte zaten ze hier al voor de rest van hun leven, dan zou het echt hinderlijk voor hen en ook voor hunzelf zijn als ze ze ook nog eens te vroeg uit bed haalden. Voor de meeste pakten dat dat gewoon niet goed uit. Ethan schoof aan naast Angel, een kantoordame waar hij stiekem wel vaak mee om ging en ze was moeilijk te krijgen, maar dat gaf hem niet, haar vrijgezellen leven zou niet lang meer duren als het aan hem lag. Zo zaten ze een aantal minuten te grinniken en te koffieleuten, totdat het al half acht sloeg. De meeste stonden op, terwijl hij werd ingelicht door de nachtdienst samen met zijn collega waar hij samen mee moest werken. Gauw genoeg stonden die ook op en vertrokken ze naar huis, waarbij Ethan het niet kon laten om stiekem zijn blik naar de klok te glijden. Vijftal minuten na half acht. Dus die gozer was nu al te laat, al kon hij die paar minuten nog wel door de vingers zien. Een knikje gaf hij naar zijn collega, die op stond om zijn ronde te doen, en hij besloot maar wat computerwerk te verrichten, terwijl hij dan moest wachten op die knul. Of nou ja, knul? Zo jong was hij niet meer te noemen, voor zover hij zich zijn dossier kon herinneren. Bovendien zou een goede werknemer hier, vooral op de eerste dag, hier al eerder dan de gewenste tijd moeten zijn. Dat was wel zo sociaal, maar dat was hoe hij er over dacht.
Ethan kon het niet laten om nog een keer zijn ogen naar de tijd van de computer te laten gaan, waarbij hij er tot zijn irritatie achter kwam dat het verdomme al acht uur was. Dit zou zijn baas echt niet gaan pikken van hem, maar hij irriteerde zich wel even harder dan zijn mollige baas zou doen. Inmiddels waren al een paar vroegelingen hun bedden uit gekomen, waarvan hij wist dat zijn collega dat gedaan had. Hoewel het best hard was, werden de tieners 's avonds wanneer ze naar bed gingen opgesloten in hun kamer. En met camera's in de gaten gehouden, dat was hoe ze het hier aanpakten. Maar hij kon niet ontkennen dat het een goede manier was. Zijn vingers raasden over het toetsenbord. Ethan was dan wel al wat pissed off, maar nu hoefde hij minder na zijn dienst te doen op de computer. Hij was in volledige concentratie, totdat hij een heel zacht geluid hoorde. Wat lanigzaam veranderde een wat harder volume, totdat hij erachter kwam dat het niet zomaar een zoemend geluid was, maar muziek. De jongen trok van verdwazing een wenkbrauw op en hoorde het steeds dichterbij komen met voetstappen en een herhalend geluid van een stok dat op de grond werd getikt? Had hij dat nou goed gehoord en hallucineerde hij niet gewoon? Zijn aandacht ging van de computer weg en hij stond wat verbaasd op, waarna hij naar de deurpost liep van het kantoor en hij zijn hoofd om naar de hal stak.

[&Gregory]

Een saai liedje kwam uit de autoradio vandaan, waardoor hij op de on/off knop sloeg en met een grijns op zijn gezicht verder reed. Nog een aantal wegen en hij zou er zijn, volgens zijn GPS. Al begon hij bij iedere weg die hij insloeg te twijfelen of hij wel goed reed. Hier en daar stonden wat vrouwen die als zwervers eruit zagen en ook niet bepaald vrolijk naar hem omkeken. Niet dat ze hem konden zien, zijn zonnebril had hij tenslotte op. ''Probeer om te keren.'' zei de ietwat arrogant klinkende vrouwelijke stem van de Tomtom. Godver. Hij had zojuist een doodlopende weg ingeslagen. Die dingen waren ook nergens goed voor. Vanbinnen wist hij dat het zijn eigen schuld was, omdat hij het ding niet had geüpdatet. Ruig sloeg hij het stuur weer om en gaf hij volop gas waardoor hijzelf achterover tegen zijn stoel aangedrukt werd. Bij het zien van een bord hief hij een van zijn wenkbrauwen op. Hij zette een van zijn voeten op de rem zodat hij het bord goed kon lezen. Niet dat dat goed mogelijk was, want de letters waren er half af gevaagd. Die moest er al iets van twintig jaar staan, of zoiets. Toch kon hij nog net genoeg lezen om eruit te maken dat dit de kliniek was waar hij heen moest. Hij haalde een hand van het stuur en keek op zijn horloge. Uh, het was al 8 uur. Precies en half uur te laat. Hij scheurde de parkeerplaats op en raakte daarbij bijna een drietal werknemers die net van de nachtdienst vandaan kwamen. Ze leken iets te schreeuwen maar hij hoorde het toch niet want het gepiep van zijn banden overstemde het geluid. Ook zwaaide een van de werknemers boos met zijn arm, maar dat bracht alleen maar een grijns op Gregory's gezicht. Hij parkeerde netjes in op een invalide-parkeerplaats en stopte zijn auto. Eerst kwam zijn wandelstok met een vlammetjes design uit de auto, daarna pas zijn eigen benen. Hij stapte naar de achterbak, opende deze en haalde de stereo eruit. Daarna stapte hij naaiend door de klapdeuren het pand binnen. Het zag er niet bepaald veelbelovend uit binnen. Het enige wat hij door zijn zonnebril zag waren saaie kale muren van een lange gang die zich voor zich uitstrekte. Dat begon al goed.. Verveeld deed hij zijn radio aan op een radiostation die dancemuziek uitzond. Helaas was het ontvangst hier niet bepaald je-van-het maar het kon nog net. Hij liep door tot hij bij een deur kwam die open stond. Hij stopte voor de deur, en en keek eerst alleen met zijn hoofd om het hoekje. Hij zag daar al iemand zitten, waardoor hij met vette kekke pasjes doorliep. Voor de deur maakte hij een paar mongolische danspasjes waarna hij stilstond en de gast in het kantoor droogjes aankeek. ''Aye.'' klonk zijn vermaakte stem. Hij liep naar binnen en smeet de radio op een tafel waar wat goedkope blikjes cola stonden van een of ander B-merk. Daarna zette hij zijn wandelstok episch neer. ''Mijn excuses voor de vertraging'' zei hij sarcastisch maar met een glimlach. Net op dat moment ging het mobieltje in zijn zak af. Hij klapte hem open en zette het aan zijn oor. Hij hoorde de persoon aan de andere kant van de lijn aan en grijnsde. ''Hey daar. Ja. Ja.'' zijn grijns werd breder, en hij keerde zich van Ethan af. ''Vanavond? Ja hoor. .... Bij mij thuis. Ja. ja doeíí.'' zei hij, tikte zijn mobiel uit en wendde zich weer tot Ethan. ''Juist ja.''

Wanneer hij een verschijnsel door de gangen zijn richting op zag lopen, haalde hij zijn in elkaar gevouwde armen uit elkaar en liep met een schuddend hoofd terug naar zijn stoel. Nu al bleek het dat die gast niet veel aandacht waardig was. Dacht eerst dat hij mooi te laat kon komen en daarna de boel op stelten kon zetten door simpelweg een feestje te organiseren met de antieke radio die hij in zijn linkerhand vasthield? Mooi dus niet. Inmiddels had de jongen zijn laatste zinnen afgetypt, drukte daarna de monitor uit waardoor hij een lichte reflectie van de man zag en hij door de bewegingen aandachtig zijn stoel omdraaide. Sarcastisch trok hij zijn wenkbrauwen op en vouwde zijn armen gauw genoeg weer in elkaar. Dus die kerel dacht dat hij mooi grappig kon doen door wat raar te gaan dansen op de plek voor de deurpost? Het werd gekker en gekker met de minuut, maar dan nog voelde hij zijn irritatie niet bepaald dalen. ''Goedemorgen.'' Antwoordde hij nog zo normaal mogelijk op de begroeting van Gregory, waarna hij op stond en naar de tafel liep waar hij zojuist de radio had neergezet. Door die klap die hij van de harde tafel had gekregen was het volume onverklaarbaar ineens omhoog geschoten, wat niet gunstig was in de vroege morgen voor de vele patiënten die nu nog op bed lagen, in een hopelijk nog diepe slaap. Meteen greep hij naar de volume knop, waar hij vlug aan draaide en het geluid alleen maar harder werd en het zelfs pijn in zijn oren deed. Meteen draaide hij de andere kant op en ramde daarna van grote irritatie op de knop waar hij uit en aan van zou moeten gaan. Een zucht van opluchting, maar tegelijkertijd gemengd met een grom verliet zijn keel en hij keek de man gefrustreerd aan. Bijna zou hij hem er net zo gauw weer uitschoppen als dat hij binnen was gekomen. Maar door de contacten die de man had, zou Ethan er zelf nog uit vliegen als hij dat deed. Gregory zou de nieuwe hoofdbewaker worden en hijzelf zou van die rang worden geschopt, zijn zwarte pak, die afweek van de witte pakken van de rest van de werknemers hier, zou hij moeten inleveren.
''Je bent er in ieder geval.'' Vervolgde hij met een bromstem op zijn o-zo geweldige excuses en zodra hij hem de uitleg wou geven die hij moest hebben en zich om wou draaien om de spullen te maken die hij nodig had, zag hij al iets verschijnen vanuit de zak van de man. Fijn, het kon nóg beter dus. Een mobiel, die hier eigenlijk niet eens toegestaan waren. Dat was dan regel nummer één, als hij tenminste nog de kans kon krijgen om contact met hem te maken. Omdat hij nu toch al fiks te laat was en er een potje van maakte, besloot Ethan met zijn armen over elkaar maar op de hoek van de tafel te gaan zitten en naar buiten te staren. Al leidde hem dat niet af van zijn hoor-zintuigen, hij luisterde naar ieder woord wat door hem gezegd werd. Die man dacht dat hij naar huis mocht? Lol. Onbewust trok hij vermakelijk zijn rechter mondhoek op en keek hem aan wanneer hij klaar was met het gesprek. ''Inderdaad, dat zal een lange dag voor je worden, man. Lever maar in, dit wil ik de volgende keer niet meer zien.'' Meteen greep hij het apparaat uit zijn handen, liep naar een kast toe, opende daar een laatje en smeet hem er echt in waardoor er een harde knal volgde. Gelijk knalde hij het laatje dicht, liep naar zijn computer waar een stapeltje papieren lag en pakte dat op. Dit drukte hij vrijwel gelijk in de handen van de nieuweling en hij grijnsde. Niet zomaar, nee, dit keer was het een echt gemeende grijns. ''En ik ben bang dat je je tripje vanavond zal moeten missen. Volgens mij had ik je vrij duidelijk door de telefoon verteld dat dit je nieuwe woonplaats zal zijn.'' Zei hij niet meer irriterend, maar juist wat vrolijker. ''En oh ja; welkom in Disturbia Clinic.'' Bracht hij vrolijk uit en liep daarna naar de deurpost, waarbij hij wenkte dat hij mee moest komen voor een rondleiding.

(Ff wie zegt dat hij een afspraakje had? Mss had hij wel een gesprek met z'n oma over dat ze vanavond zijn huis moet stofzuigen o3o)

''Goedemorgen.'' had de werknemer nog zo vriendelijk mogelijk tegen hem proberen te brengen. Gregory kon makkelijk de irritatie in zijn stem horen, en zag dat die ook met de minuut erger werd. Hij leek dan ook totaal te flippen wanneer de radio keihard begon te bulderen, en sloeg hierbij bijna de knoppen aan gort. Dit vermaakte Gregory ''Je bent er in ieder geval.'' had hij ook nog gezegd tegen hem, voordat hij zijn mobiele telefoon tevoorschijn had gehaald. ''Hmm'' had House alleen terug gemurmeld, waarna hij zijn gesprek had gevoerd. Met grote weerzin keek hij daarna echter toe hoe het mobieltje uit zijn hand werd gerukt door Ethan en in een kastlade gesmeten. Hij reageerde er echter niet duidelijk op, en luisterde naar wat de man zei. ''En ik ben bang dat je je tripje vanavond zal moeten missen. Volgens mij had ik je vrij duidelijk door de telefoon verteld dat dit je nieuwe woonplaats zal zijn.'' Ah. Dacht hij soms dat hij een mooie dame aan de telefoon had voor een afspraakje? Helaas was het niet zo geweest. Op Greg zijn gezicht kwam wederom een grijns. Ach, hij zou waarschijnlijk hetzelfde gedacht hebben als een andere man met zo'n vermaakte uitdrukking aan de telefoon zou zitten en de woorden 'Vanavond' en 'Bij mij thuis' zou spreken. De jonge man in het zwarte jasje maakte hem nog eens duidelijk dat hij niet naar huis terug zou keren, en als tegenreactie slaakte Gregory een kleine onzichtbare zucht door een van zijn mondhoeken. Juist. Natuurlijk wist hij dat al, dat had de baas hem wel door de telefoon uitgelegd. Voorheen had hij altijd meer vrijheid gehad in zijn werk, maar hier kon hij wel mee leven. ''En oh ja; welkom in Disturbia Clinic.'' sprak Ethan nog, en liep richting de deurpost. House glimlachte ongemeend terug en wende zich de andere kant op, richting het kastje. Hij stak zijn wandelstok uit en werkte daarmee handig de lade open, waarna hij het mobieltje pakte en in zijn broekzak propte. Daarna klapte hij de lade weer dicht, en liep richting de deur. Natuurlijk waren mobieltjes hier niet toegestaan, maar hij zou hem heus wel zelf kunnen afgeven, wanneer de tijd kwam. Hij had geen zin om zich nu al te laten commanderen door zo'n jong broekie. Zelfs al stond die theoretisch nog boven hem in rang. Want als het goed was moest dit de huidige hoofdbewaker zijn. Maar wat zijn naam nou ook alweer was? Hij zou het niet weten. Wanneer House bij de deurpost kwam kek hij Ethan kort aan. ''Weet je, ik ben niet zo van de regeltjes.'' zei hij met een schuine glimlach. Deze opmerking zou misschien het bloed onder zijn nagels vandaan halen, maar hij moest weten dat hij nogal een eigen willetje had. Natuurlijk was dat zeker niet verstandig, op zijn vorige werkplekken had hij meer vijanden dan vrienden gehad en ook kreeg hij meer dan genoeg keren op zijn kop van de bazen waar hij voor werkte, maar toch veranderde dat hem niet. Daarbij kwam hij er op deze manier vast sneller achter wat voor soort persoon Ethan was. Was hij een humorloze grijze man die elke keer in woede uit barstte, of kon hij af en toe tegen een grapje? Zo niet, dan zouden ze elkaar nog vaak in de weg zitten. Zo wel, dan was er een grote kans dat ze goede maatjes werden. Aan bewakers met humor was tegenwoordig namelijk een groot tekort. Vond hij, dan. House dacht er nu pas weer aan dat hij nog een grote stapel papierwerk vasthad die net in zijn handen waren geduwd. Rustig en beheerst maakte hij zijn tas open en deponeerde het pak erin. Zo, nu had hij tenminste één van zijn handen vrij. Gregory stapte nu snel door waardoor hij voor Ethan uitkwam en zich naar hem omdraaide. ''Trouwens, we hadden elkaar nog niet voorgesteld geloof ik'' sprak hij, afgekoeld en dus al een stuk vriendelijker en serieuzer dan net. Hij pakte zijn wandelstok over in zijn linkerhand en stak zijn rechterhand uit naar de man. ''Gregory House.'' stelde hij zichzelf op een zakelijke toon voor, een heel verschil met hoe hij zich net gedroeg.

''Dan wen je er maar aan.'' Zei hij ijskoud zijn richting op, maar toch met een simpele grijns en schudde daarna kort zijn hoofd wanneer hij die gauw genoeg weer omgedraaid had. De man volgde hem, zoals hij ook van hem verwacht had. Tenminste, dat was wel wat hij op z'n minst kon doen nu hij toch al dik te laat was verschenen op werk. Wanneer hij bij hem was aangekomen, waar hij in de tussentijd wel vaak genoeg zijn blik over het lichaam van de man had gescrold en volledig geobserveerd had, keek hij hem recht in zijn ogen aan. Ze waren gestopt, wachtte even af tot hij wat zou zeggen, tenminste, daar leek het wel op. Binnen enkele seconden hield hij dan ook zijn mond open en kwam er voor het eerst iets nuttigs uit. ''Nee, dat klopt.'' Reageerde hij daar met een sarcastisch toontje op. ''Denk ook niet dat het nodig was wanneer jij je voorstelling gaf met de radio.'' Bij het woord voorstelling had hij hem dan ook met een wat nep glimlach aangekeken en had aanhalingstekens met zijn vingers uitgevoerd. Hij keek toe hoe de man zijn stok overnam met zijn andere hand en dan ook de goede naar hem uitstak. Dit deed hem enkel grijnzen, hij wist niet waarom, maar hij was echt met stomheid geslagen dat hij zich nu nog zo durfde te vertonen nadat hij behoorlijk te laat was gekomen.
Ethan stak dan ook zijn hand netjes uit en nam die van hem aan. ''Ethan Ryder.'' Bracht hij uit met een knik wanneer hij de naam van zijn collega had gehoord en draaide zich daarna koeltjes om. ''Goed, zoals je ziet, je vind het toch niet erg dat ik je met 'je' aanspreek, toch? Tenslotte zijn we allemaal hetzelfde hier.'' Kort gaf hij hem een plagerige knipoog en wees daarna zijn arm naar de algemene ruimte uit. Ze waren in de tussentijd terug naar de deur gelopen waar zijn collega net doorheen was gekomen en richting het kantoor was gelopen. ''Dit is de algemene ruimte, een goede plek voor cliënten om tot rust te komen.'' Er zat enkel maar een dame met een puzzel zichzelf te vermaken, terwijl ze iets in het Latijns uitsprak, maar eerder tegen zichzelf praatte dan tegen iemand in het specifiek. Al had hij geen idee tegen wie ze dan eigenlijk zou moeten praten, gezien ze alleen was in de ruimte. Voor kort hield hij haar in de gaten, maar wanneer hij geen schrijntje kwaad opmerkte wendde hij zich weer tot de man en hief zijn linker wenkbrauw stomverbaasd op. ''De namen van de cliënten komen later wel, teveel werk voor nu. Ik leid je nu enkel rond door het gebouw heen. Als je mee komt..'' Hierbij stapte hij al vele passen verder, tot hij bij de klapdeuren was aangekomen die naar de eetzaal zouden leiden. Naar binnen gaan had geen zin, het was veel te druk om hen nu te overstemmen, omdat er in de tussentijd al vele kinderen op waren gestaan of uit bed waren gehaald. ''Zie je dat dit de eetzaal is, kijk maar door de raampjes heen.'' Zelf ging hij voor de andere deur staan wat een klein rond raampje bovenaan had en keek even rond. ''De tieners komen hier op vaste tijden, later zal het hier een stuk rustiger zijn.'' Na enkele minuten ging hij een paar stappen verder waar zich nog een deur bevond. ''De keuken, achter de schermen van de eetzaal.'' Legde hij uit, dat was ook wel logisch, omdat die deur geen drie meter verder van de zaal was verwijderd. ''En hier links en rechts bevinden zich hallen van de slaapkamers. Dit is nog niet alles hoor, als je de hallen uitloopt bevinden zich daar nog een aantal hoeken. Het gebouw lijkt van de buitenkant best klein, maar eenmaal binnen.. je staat ervan verstelt, zoals ik dus ook de eerste keer was. Zin om te kijken?'' Automatisch ontstond er een brede glimlach op zijn gezicht, dit keer wel gemeend.