It hurts.. [Gwyn]

Hij keek naar de man, en was ergens nogal geschrokken, hij wist zelf niet eens dat hij in staat was zoiets te doen. Declan zou toch nooit zoiets doen, daar was hij grotendeels veels te bang voor, maar toch, had hij het gedaan. Hij slikte eens, en was ergens nogal bang voor wat er ging gebeuren, maar van het moment dat de bewakers op hem afkwamen, en Gwyn met rust lieten, glimlachte hij vanbinnen. Het had dus wél geholpen, en zonder tegen te spartelen liep hij terug mee. Maar al snel stopte één bewaker, door een klap tegen zijn hoofd van een.. een camera? Declan keek achter zich, en zag Gwyn er staan, wachtend op de bewaker die eraan kwam. En ergens werd zijn blik nu weer wat teleurgesteld, hij wou niet dat ze straf kreeg, maar ja, nu kon hij er weinig aan doen. Hij kon alleen een hele scene schoppen, maar ergens had hij het gevoel dat Gwyn weer iets zou doen wat ook niet tolereerbaar was, en het nog niet ging helpen. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en liep aan toen de bewaker hem bij zijn arm vast nam, op een nogal ruwe manier. Hij deed niks, buiten zijn arm even ruw weg te trekken, en voor de bewaker uit te lopen, die hem zo nu en dan een duw in de rug gaf, om de richting aan te wijzen, niet dat dat nodig was, ze konden ook gewoon zeggen waar hij naartoe moest. Tijdens het wandelen richting de isoleercellen werd er niks gezegd, en hij deed ook mee aan het zwijgen, maar zijn blik was op de grond gericht, op de stappen die hij zette. Na een tijdje hoorde hij een deur met een zwaai open gaan, het was een zware deur, zoals elke deur van de isoleercellen waren.

Bij het horen van die deur, en hoe die openzwaaide keek hij op, en de bewaker gaf hem een ruwere duw in de rug, in de hoop dat Declan zijn evenwicht zou verliezen, maar dat was gelukkig niet gebeurd. Toen de bewakers alweer de cel uit waren en een stukje verderop aan het overleggen waren keek Declan naar Gwyn. ‘Ik wou niet dat je straf kreeg.’ Zei hij, zijn blik was weer zoals die in het begin was geweest, met zijn lieve ogen, en onschuldige blik. Een twijfelend glimlachje verscheen op zijn lippen, wat als ze teleurgesteld was in hem, omdat hij die bewaker een klap had gegeven, of wat als ze daarvan bang was geworden? Hij wou een stap dichter zetten, en aar een knuffel geven, haar laten zien dat hij haar dat nooit aan zou doen, ze zou dat toch wel weten, of zou ze bang van hem zijn geworden nu? Maar hij kreeg de kans ook niet om haar een knuffel te geven, want de bewakers kwamen weer binnen. ‘Ik verwacht dat we te horen krijgen waarom je mijn collega hier hebt aangevallen?’ zei de bewaker die de andere te hulp was komen schieten. ‘En een ‘sorry’ kan er dan ook wel af.’ Voegde hij eraan toe. Maar Declan zei niks, deels omdat hij niks wou zeggen, en deels omdat hij bang was dat hij het verkeerde zei. En met het woord sorry, daarmee had hij al veel problemen gehad, enorm vaak als hij sorry had gezegd, werd hij afgebekt dat hij niet zo schijnheilig moest doen. Hij wachtte af.

Gwyn keek Declan met een bemoedigende glimlach in zijn ogen aan, en ze pakte zijn hand. ‘Ik wou niet dat je straf kreeg.’ Klonk zijn stem zachtjes en Declan glimlachte. ‘’Als jij straf krijgt dan ik ook.’’ Net toen Declan haar een knuffel leek te gaan geven, kwam er een bewaker naar binnen en Gwyn liet Decans hand los. Toen hem beveelt werd om sorry te zeggen, keek Gwyn langzaam naar de twee wit geklede mannen voor haar. Ze verwachtte niet dat Declan sorry zou gaan zeggen, dat zou zij ook niet gedaan hebben. Zo stonden ze dan ook tien minuten in stilte naar elkaar te staren. Toen ook de bewakers beseften dat Declan niks ging zeggen, pakten ze hem ieder bij een arm en ze maakte aanstalten om weg te lopen. ‘’Wacht!’’ Gwyns stem klonk zuiver en met ogen zonder een enkele uitdrukking keek ze de bewakers aan. ‘’Geef me één klein momentje alsjeblieft.’’ Gwyns stem had nog steeds dezelfde toon, en goedkeurend zag ze hoe de bewakers knikten. Ze lieten Declans armen even los en bijna aarzelend liep Gwyn richting de jongen. Ze sloeg haar armen om zijn hals en ze zuchtte om vervolgens haar lippen vlak bij zijn oor te brengen. ‘’Hou je groot Declan, ik wacht op je.’’
Gwyns masker verdween voor enkele momenten van haar gezicht en Gwyn drukte haar voorhoofd tegen die van Declan. Toen één van de bewakers waarschuwend kuchte, liet Gwyn hem los en ze zette enkele stappen naar achteren. Het masker werd weer op haar gezicht geplakt en met een brok in haar keel zag ze hoe de bewakers Declan onzacht meesleurden.

‘’Wat is er meissie? Word je sentimenteel?’’ Een stem deed Gwyn opschrikken en ze keek naar achteren. Farnell! Nee, niet hij weer. Farnell heeft Gwyn jaren geleden in een andere kliniek misbruikt, en iedere keer wanneer Gwyn het dikke mannetje zag kwamen de herinneringen naar boven. Ze gingen toch niet zeggen dat uitgerekend hij Gwyn weg moest brengen? Hoewel Gwyn niet vies was van een knokpartijtje, was haar angst voor Farnell te groot. Misschien omdat hij haar al vanaf haar twaalfde tot en met haar veertiende heeft misbruikt. Misschien was ze toen te jong om te beseffen dat zij het op kon lossen. Nu was haar angst te groot en een vaste gewoonte geworden bij het zien van de man. Ook nu. Het hese randje aan zijn stem was als twee handen die haar bij de keel grepen, en Gwyn deinsde achteruit. Gelukkig stapte er nog een andere man op haar af. Dan was ze in ieder geval niet alleen met de gezette bewaker. Zonder iets te zeggen grepen ze Gwyn bij haar bovenarmen en ze namen haar mee richting de isoleercellen.
Ze hoefden niet lang te lopen voordat ze voor een vrije cel stonden. Langs hun opende een cel en Gwyn zag hoe de bewakers die Declan meegenomen hadden naar buiten liepen. Hmm, dan was Declan toch dichterbij dan ze dacht. Farnell knikte de andere bewaker toe en sleurde haar mee de cel in. Met een vreemde grijns op zijn gezicht sloot hij de deur achter zich en hij drukte Gwyn tegen de muur. ‘’Je dacht toch niet dat je van me af was, klein suikerpopje van me?’’ Farnells koosnaampje voor Gwyn deed haar walgen, en haar ogen keken Farnell kil aan. ‘’Ja ik zie wel hoe graag je me wilt Gwyn, ik zie het aan je ogen.’’ Nog voordat Gwyn had kunnentegensputteren begon hij haar wild te zoenen en Gwyn verzette zich nu uit alle macht. Toen Farnell dat merkte gaf hij haar een harde klap in haar gezicht, en duizelig viel Gwyn op haar knieën. Ze zag nog net hoe de dikke man zijn broekriem losmaakte voor ze het bewustzijn verloor.

Met een kreun van pijn Opende Gwyn haar ogen. Langzaam probeerde ze omhoog te krabbelen, maar een helse pijn in haar onderbuik deed haar ineenkrimpen. Ze ging met haar rug tegen de muur zitten, terwijl haar handen losjes op haar onderbuik lagen. Wat was er gister gebeurd. Het enige wat ze nog wist was dat Farnell haar had geslagen, en dat de celdeur een uurtje later lomp hard dichtknalde. Hij had het gewoon alweer gedaan. Gwyn moest moeite doen om niet over te geven en ze ging weer op het dunne matras liggen. Wanneer mocht ze weer naar haar eigen kamer? Wanneer mocht de Declan weer zien?

Een zucht gleed van zijn lippen, de woorden die Gwyn sprak klonken aan de ene kant logisch, maar het was net zijn bedoeling geweest dat ze géén straf kreeg, en toch stond ze hier nu, en mocht ze straks waarschijnlijk naar een isoleercel. Hij wou haar een knuffel geven, maar het moment werd verstoord door een bewaker die binnenkwam. Deze begon meteen vragen te stellen, nouja, twee vragen maar, maar toch, Declan antwoordde niet. En na een minuut of tien stilte vonden de mannen het wel genoeg. Declan praatte ook nu weer niet omdat hij zijn angst voor praten nog steeds had, maar ook deels omdat hij nu gewoon koppig was, en een beetje kwaad op de bewakers. Toch had hij beter wat gezegd, want hij zag de twee mannen op hem afkomen, om hem vervolgens nogal ruw bij de armen te pakken. Maar de stem van Gwyn deed de ebwakers stoppen, en toen hij losgelaten werd keek hij even achterom. Gwyn kwam naar hem toe gelopen, en sloeg haar armen om zijn hals, haar woorden deden hem even glimlachen, en hij plantte nog snel een kusje op haar voorhoofd. Ergens was hij wel bang voor wat er ging gebeuren, hij had gehoord over de elektrische stoel, maar dat was niet zijn grootste angst, eigenlijk was hij banger dat hij misschien een week afgesloten moest zitten of zo. Hij wist niet wat voor straf je kreeg voor een bewaker te slaan, en als hij dan een week afgesloten moest zitten, betekende dat een week geen Gwyn, en een week geen Gwyn, was voor hem een week vol pijn. ‘Doe ik.’ zei hij, ter bevestiging van haar woorden, om vervolgens nogal hardhandig vastgepakt te worden bij zijn armen, en bijna meegesleurd te worden.

Terwijl hij meewandelde richting de plek waar hij moest zijn gaf hij een ruk aan zijn rechterarm, de bewaker die hem daar vasthad moest echt eens minder hard knijpen. Niet dat het hielp, het verergerde de stevige greep alleen maar en Declan merkte dat hij maar gewoon moest meekomen. Nog een zucht gleed van zijn lippen af, en hij vroeg zich af wat Gwyn nu deed, hij hoopte dat ze geen erge straf kreeg of zo. Een deur ging open, en hij wandelde een kamer binnen, het was er, ouderwets, en leek net een ondervraagkamertje. Een rilling ging door zijn lijf, het was er best wel, eng, en in het midden van de kamer stond, een stoel. Shit, was het eerste wat Declan dacht, dat was de stoel, de elektrische stoel, hij slikte eens, nee, gingen ze dit echt doen, omdat hij niet wou antwoorden? Hij werd de stoel in geduwd, en alles werd snel klaargemaakt, iets wat het leek lijken alsof ze dit al vaak hadden gedaan, en dat maakte het alleen maar enger. Natuurlijk, de shocks waren niet zo erg, en niet zo heel pijnlijk, maar het gevoel van elektriciteit door je lichaam heen was best eng. Hij hoorde de stem van de bewaker weer door de kamer gaan en keek even naar hem. Weer diezelfde vraag, waarom hij die bewaker had geslagen, maar, Declan durfde even niks te zeggen, bang om iets verkeerd te zeggen, terwijl hij wist hoe dom het was, wat kon hij nu verkeerd zeggen? Maar zijn twijfel maakte plaats voor angst toen een schok door zijn lichaam heen ging. ‘Ik wou niet dat Gwyn straf kreeg.’ Zei hij, Maar zijn stem was niet meer zoals het klonk bij Gwyn, het was bot, kortaf, en snel gesproken. Hij keek even naar de bewakers, en één ervan zei dat hij sorry moest zeggen, en dat was iets wat hij niet zou gaan doen.

Hij zei niks, en de bewaker zuchtte daarom een keer, waarna Declan al wist wat er ging gebeuren, en ja hoor, hij had gelijk. Al snel voelde hij weer een schok door zijn lichaam, maar deze keer, niet alleen een schok, een kloppen hoofdpijn kwam erbij kijken, en hij voelde het bonken achter zijn ogen. Hij kneep zijn ogen dicht en beet op zijn lip, van de pijn kon hij ook even niks uitbrengen, totdat zijn stem ééén woord vormde. ‘Sorry.’ Kwam er op een zachte manier uit, het was zowat niet te horen. En de pijn bleef maar doorgaan. ‘Sorry, oké, nu goed!’ riep hij uit, het was gefrustreerd, hij wou gewoon dat de pijn die hij voelde stopte, en gelukkig deed die dat nu ook. Alleen bleef ded rukkende pijn achter zijn ogen er, de schokkende, stekende pijn was gelukkig wel weg. ‘Ik hoop dat je nu twee keer nadenkt voordat je een medewerker aanvalt.’ Zei de man, en hij werd uit de stoel gehaald, hij had zijn ogen even gesloten, en opende ze weer, alleen, alles was vlekkerig. Hij wreef eens in zijn ogen, kneep ze eens flink dicht, en opende ze toen weer, helaas, het vlekkerige zicht bleef. ‘Ah, ja, het kan zijn dat je vlekkerig ziet, is morgen wel over.’ Zei de bewaker, en hij nam Declan mee naar zijn cel. Hij liep langs een cel, en kon ene blik in de cel werpen, was dat Gwyn? Hij zag het niet goed nu, met zo’n zicht, ach ja, morgen kon hij haar hopelijk weer zien, hij zocht zijn weg naar het dunne matras, en voelde hoe zijn lichaam zwaar aanvoelde, jep, hij was waarschijnlijk gewoon moe. Dus hij liet zich vallen op het dunne matras en zeker een half uur verstreek, maar hij had geen benul van de tijd, wel lag hij hier nog steeds, klaarwakker, maar toch weer zo moe. Hij hoorde een vage stem, maar het klonk als gebrabbel van hem, misschien kwam het van de cel naast hem, zou het Gwyn zijn? Ergens hoopte hij van wel, dan was ze dicht bij, maar het gevoel verdween als snel toen hij een schreeuwerig geluid hoor, hij schoot recht, wat als het Gwyn was daar, wat zou er aan de hand zijn? Na een tijdje ging hij weer liggen, en o een erg onrustige manier, overladen met bezorgdheid, viel hij na een tijdje toch in slaap.

Rustig kwam hij overeind, waar was hij ook alweer? Och ja, in een isoleercel, hij kon nog steeds een beetje voelen hoe de elektriciteit door zijn lichaam ging. Hij opende ogen, en verwachtte tegen een saaie muur aan te kijken, maar in plaats daarvan, zag hij niks. Geschrokken grepen zijn handen naar zijn ogen, hopend dat er gewoon iets voor zijn ogen zat, en hij dat niet had gevoeld. Maar de paniek kwam nog meer naar boven toen hij niks voelde, shit shit shit! Hij stond op, en bleef dicht bij de muur, zijn handen raakten de muur bij elke stap die hij zette, en hij stak één hand vooruit, en al snel voelde hij een muur voor zich, of eerder gezegd een deur. Hij klopte op de deur, en een stem was te horen, het was de stem van ene bewaker die hij kende. Hij was aardig, hij was te vertrouwen. ‘Je kan gaan.’ Sprak de bewaker, en Declan aarzelde lichtjes, maar zijn mond vormde toch enkele woorden. ‘Zou u me naar Gwyn Germanotta kunnen brengen?’ vroeg Declan, en hij was blij het antwoord van de man te horen. Declan volgde het geluid van de voetstappen van de man, en het bleek dus toch de cel naast hem te zijn, niet dat hij daar zo blij mee was, het schreeuwende geluid van vannacht had hem ongerust gemaakt. Hij hoorde de deur opengaan en kwam de cel in. ‘Gwyn, kom eens?’ sprak hij, met een lichte aarzeling, hij hoorde voetstappen, en hoe die recht voor hem stopten. Iets wat hem de mogelijkheid gaf haar een knuffel te geven, en hij hefde haar lichtjes van de grond. ‘Niet schrikken,’ zei hij toen hij hoorde hoe haar voeten de grond weer raakten. Niet schrikken, lachwekkend was het, zelf was Declan helemaal panisch van binnen. Maar van buiten kon je niks zien daarvan. ‘ik zie je niet, ik zie niks.’ Fluisterde hij, bloedserieus, maar met zijn zachte ondertoon, en zijn stem verraadde lichtjes dat hij best wel angstig was, maar buiten zijn stem was er niks meer van te merken.

Hij had inmiddels haar handen vastgepakt, en langzaam aan kwam ene vraag bij hem opborrelen, was er iets gebeurd? Het geschreeuw van vannacht had hem enorm ongerust gemaakt, en dat was hij nu nog steeds. Hij beet zachtjes op zijn lip, en na een tijdje schraapte hij zijn keel, heel zachtjes. ‘Ik uhm, ik had vannacht een soort geschreeuw gehoord.’ Fluisterde hij zachtjes, niet wetend of de bewaker al weg was, wat waarschijnlijk wel het geval zou zijn. ‘Is er iets gebeurt?’ vroeg hij toen, met een enorm bezorgde ondertoon in zijn stem waar hij totaal geen controle over had.

De pijn in haar onderbuik was niet te houden. Onophoudelijk kwamen en steken in haar buik die even aanhielden, maar daarna weer weg gingen. Gwyn had zichzelf opgerold tot een balletje en ze dacht na. Wat kon dit zijn? Ze had er vast eens over gelezen in haar boeken, maar het kwam nu niet in haar op. Waar was de stem als je nodig had? Die duivelse stem, maar wel de stem die toevallig echt alles wist. Ik ben er nog steeds hoor. Ik geniet alleen van je leed. De stem kwam geheel onverwachts en een snerende lach sneed door Gwyns hoofd. Haar pupillen vernauwden zich, terwijl haar ogen juist opengesperd werden. Gwyn had niks aan het gepest van de stem, nee. Ze wilde antwoorden. Wat was er met haar buik aan de hand? En waarom had ze het gevoel dat ze niet meer alleen was, niet meer alleen in haar eigen lijf? En waarom voelde het zo vreemd? Er was altijd wel iets aan hand met haar. De ene keer was ze een halfzacht eitje, en de andere keer was haar hart één brok steen. En dan, dan word ze verliefd en is ze weer een halfzacht eitje terwijl er zoveel haat door haar aderen vloeit. Haat voor Farnell. Een dikke bewaker die ze al kent vanaf haar twaalfde. De bewaker die in een andere kliniek haar en anderen lastigviel en daarvoor celstraf kreeg. De bewaker die nu weer vrij was en weer werkte in een kliniek. Hoe kon dat? Omdat het nu een andere leeftijdscategorie was? Waarom vond hij Gwyn dan nog steeds aantrekkelijk? Waarom niet één van de andere niet normaal knappe meisjes? Vond hij het leuk om haar te pesten? Om de tranen uit haar ooghoeken te zien komen. Want ja, Gwyn huilde. Huilde van onmacht. Waarom werden al haar spieren slap wanneer ze hem zag? Waarom gaf de stem haar geen aanwijzingen? Waarom hielp de stem haar niet wanneer ze hem echt eens nodig had? Da’s simpel en dat had je zelf ook kunnen bedenken. Ik vind het leuk als er iemand pijn lijd, of iemand anders dat nu is, of dat jij het bent. Het maakt me geen ene moer uit, als ze maar pijn voelen. De stem in haar hoofd klonk scherp en Gwyn kneep haar ogen stijf dicht.
Zwanger. Het woord schoot ineens door haar hoofd en zorgde ervoor dat ze omhoog schoot. Dat had ze niet moeten doen. Ze greep naar haar buik en zakte langzaam in elkaar. Oké, ze moest wat rustiger aandoen. Maar zwanger, kon dat echt? En was ze dan zwanger van Farnell? Gwyn moest moeite doen om haar maaginhoud binnen te houden, en ze wreef over haar slapen. Ze was dus waarschijnlijk zwanger van iemand die meer dan veertig jaar ouder was als haar. Een zucht klonk en ze ging tegen de muur aan zitten met haar hoofd in haar handen. En de stilte om haar heen, de snijdende stilte..

Toen Gwyn een geluid hoorde draaide ze haar hoofd langzaam naar de deur. Een klein glimlachje speelde om haar mondhoeken maar zwakte meteen weer af toen ze naar Declans houding keek. Er was iets goed mis. Langzaam liep ze naar hem toe en ze legde haar armen om zijn nek. Ze drukte Declan tegen zich aan en zuchtte langzaam. Toen Declan zei dat hij niks meer kon zien fronste ze en ze keek Declan recht aan. Ze wist zeker dat hij niet loog, ze wist niet eens of Declan wel kòn liegen. ‘’Wat hebben ze met je gedaan dan?’’ Gwyn streek even over zijn wang en luisterde naar de volgende woorden die hij zei. Een lichte aarzeling verscheen in haar ogen en even twijfelde ze of ze het moest vertellen van Farnell. Nee, toch niet. ‘’Met mij is er niks gebeurd, maar ik heb het lawaai gehoord. En het duurde ook best wel lang volgens mij. Maar veel weet ik niet want ik ben in slaap gevallen om het te kunnen negeren.’’ Gwyn probeerde haar stem nonchalant te laten klinken en was blij te horen dat dat ook lukte. Ze legde haar armen weer om Declans nek en drukte haar voorhoofd tegen de zijne. Of eigenlijk was het meer tegen de krulletjes uit zijn wilde haarbos. Ze haalde eens diep adem en ze speelde met een krulletje in je nek. ‘’ Weet je Declan, het is vast tijdelijk. Ik denk dat je straks weer gewoon kunt zien. Ik geloof erin. Oké?’’ Gwyn speelde nog steeds met het kleine krulletje en zachtjes drukte ze haar lippen op die van Declan. Het moest goed komen en dat ging ook gebeuren. Toch?

Hij had zich leeg gevoeld, echt helemaal leeg, en het had pijn gedaan, niet alleen de schokken, maar ook het feit dat hij zich zo leeg gevoeld had. Maar nu, nu was het goed, nu stond hij hier zo tegenover Gwyn, en had hij haar in zijn armen, een glimlach kwam op zijn gezicht te staan, en hij zette haar neer. Maar hij wist dat er iets mis was, en hij maakte zich zorgen, hoewel de stem van Gwyn hem goed deed, het deed hem enorm goed, ook al was de manier van praten een manier waarop hij liever niet had dat er gesproken werd, een beetje bezorgd, hij wou niet dat ze bezorgd was, of bang dat hij nooit meer iets zou kunnen zien, maar hij kon er nu niks aan doen, zelf was hij ook geschrokken, hij had niet gedacht dat de enorme hoofdpijn en het vlekkerige zicht zou uitbreiden tot blind zijn. ‘Ik uhmm, wat schokjes, het komt wel goed.’ Zei hij toen, en hij hoorde haar antwoord op zijn vraag. Maar de manier waarop ze het zei maakte hem nog meer ongerust. Hij zuchtte zachtjes, en liet zijn hand over haar haren strijken. ‘Ik weet dat er iets is, dat hoor ik aan je stem, maar, als je het niet wilt zeggen, dan maakt dat niks uit. Onthoud wel, als er ooit iets is, ik ben er voor je.’ De woorden klonken niet verwijtend, omdat ze niet wou zeggen wat er was gebeurd, hij begreep het volkomen, de woorden hadden daarom een begripvolle klank, en ze klonken zo veel mogelijk geruststellend. Haar woorden die volgden lieten hem glimlachen, en hij realiseerde zich, dat sinds hij Gwyn kende, ij weer oprecht kon glimlachen, het deed hem goed om niks te hoeven faken, happy familly te faken, nee, daar had hij zo’n genoeg van, en het hoefde nu ook niet meer. Een zuchtje schoof van zijn lippen en hij nam Gwyn nog eens stevig vast. ‘ Ik laat je nooit meer gaan.’ Zei hij, en hij lachte even kort.

Terwijl hij haar nog vast had drukte hij een kusje in haar nek ‘Ik hou van jou.’ Fluisterde hij in haar oor, en hij drukte een tweede kusje in haar nek. Ze stonden hier nu nog steeds in de isoleercel, niet echt een perfecte plek, maar, dat maakte niet uit. Bij Gwyn was alles perfect, hij vond zijn kalmte bij haar, en zijn angst om te spreken vloog als het ware weg. Het was geweldig bij haar. Hij voelde ook hoe Gwyn rustig met een krulletje van zijn haren speelde, en na haar woorden, al snel een kus op zijn lippen plantte. Hij ging er een soort van volledig op in, en zijn handen gleden af naar haar heupen, terwijl hij haar verder zoende. Oké, hij moest er niet té erg op in gaan, en hij nam na een tijdje terug, om vervolgens zijn hoofd tegen het hare te plaatsen, en te glimlachen. Hierna plantte hij nog een kusje op haar voorhoofd, om al snel iemand aan horen te komen. ‘Er komt iemand aan.’ Zei hij, en hij trok een soort van pruillipje, bedoelend dat hij het jammer vond, en het liefst had dat Gwyn iedereen hier weg kon toveren, niet dat dat mogelijk was, maar hee, never stop believing. Hij hoorde een stem, en draaide zich om, richting het geluid van de stem. ‘Hoe gaat het nu, met het zicht?’ waren de woorden die de bewaker sprak, en even had Declan de neiging om te liegen, want hij wou nog niet meegaan, maar, liegen ging niks beter maken, dat wist hij ook wel. En, als hij meeging, konden ze er misschien iets aan doen, en kon hij Gwyn weer zien. ‘Uhmm, ik zie eigenlijk niks meer.’ Zei hij, deze keer praatte hij wel, hij wou niet dat er weer zoiets als gisteren gebeurde, en de bewaker bromde even, ‘Nou, dan kom maar mee naar de ziekenboeg.’ Zei de man, iets waarna Declan zich omdraaide, in de hoop dat Gwyn daar nog zou staan, en na enkele stappen gezet te hebben werd het hem duidelijk dat ze daar inderdaad stond. Hij sloeg zijn armen om haar heen, en drukte nog een snel kusje op haar voorhoofd. ‘Onthoud wat ik zei.’ Waren zijn woorden nog, waarna hij een hand om zijn arm heen voelde klemmen, als ee soort begeleiding, en hij liep rustig mee.

Na een tijdje kwamen ze aan bij de ziekenboeg, waar ze wat oogtests deden, en al snel de conclusie werd genomen dat hij blind was, wauw, nee, echt? Daar had hij dus helemaal niet aan gedacht toen hij merkte dat hij niks zag. Gelukkig lieten ze hem weten dat het tijdelijk was, hoewel hij wel een terugval kon krijgen, bij het over stimuleren van bepaalde zintuigen, kon hij hoofdpijn krijgen, en vlekkerig zien met gevolg tot een bepaalde tijd niks zien. Dan moest hij rust hebben met een masker voor over je ogen, als je gaat slapen. Zou het dan langer dan een dag duren, dan moest hij weer terugkomen. Hij zuchtte eens toen hij ging zitten op het behandelingsbed, of ja, bedachtig ding. Hij hield zijn ogen open, en voelde hoe twee vingers zijn ogen wijd opensperden, en hij eerst in het linkse oog drie verschillende oogdruppels kreeg, en daarna hetzelfde in het rechteroog. Iets waardoor hij een paar keer knipperde met zijn ogen, en onder zijn ogen veegde. ‘Van het moment dat je weer kan zien wordt je uitgelegd wat je allemaal moet doen voor je ogen. Voorlopig zul je hier moeten blijven, ik denk dat het zeker een week zal duren, dat kan zeker nog uitlopen.’ Zei de oogdokter. Declan knikte, en werd toen naar zijn bed geleid, nu had hij wel een masker op, voor zijn ogen, zodat die optimale rust kregen. En nu kon hij weinig dan rusten, en eten, en af en toe de benen strekken, onder begeleiding van een verpleegster. Hij zuchtte, en wou eigenlijk dat hij gelogen had, dat bedacht hij zich, nu hij hier zo lag. Dan was hij nu nog lekker bij Gwyn.

Two Weeks Later

Twee weken geleden was het nu. Twee weken sinds dat ze wist dat ze zwanger was. Want ze wist het nu zeker. Die dag was ze meteen naar het dorp gegaan. Met haar gezicht verborgen in de kap van haar mantel en achter haar lange haar was ze naar de drogist gelopen. Daar had ze een zwangerschapstest gekocht met het kleine beetje geld dat je eens in de zoveel tijd van de kliniek kreeg. En de uitslag was positief. Ze was echt in verwachting van een kind, en Farnell was de vader. Een man die zeker veertig jaar ouder was. Gwyn walgde ervan. Op het moment dat ze met de test in haar handen stond, en nu nog steeds. Waarom altijd zij? Ze haatte het. Ze haatte haar leven. En Declan had ze ook al twee weken niet meer gezien omdat ze niet bij hem mocht. Hij moest rusten in het ziekenhuis voor zijn oogproblemen.
Twee weken had ze nagedacht over het feit hoe ze Declan dit moest vertellen. Hij kon er moeilijk overheen. Haar buik was al een klein beetje opgezwollen. Niet opgezwollen in de zin van dik zijn, want dan zou je een heleboel vet en vetrollen moeten hebben. Nee, haar buik was gewoon nog hard. Ook dit haatte Gwyn. Ze haatte het feit dat ze alles moest uitleggen, haar grootste geheim. Het geheim dat ze met pijn in haar hart met zich meegedragen had. Dat geheim moest ze nu openbaren. Niet dat ze het erg vond om Declan iets te vertellen, daar niet van. Ze vertrouwde hem en daarmee vertrouwde ze er ook op dat het tussen ons zou blijven. Het probleem was alleen dat Gwyn het ook aan een medewerker moest vertellen. Natuurlijk kon je op je zeventiende geen kind krijgen, en al helemaal niet in een gesloten kliniek vol gekken. Daarbij was zij ook niet helemaal honderd procent goed in haar hoofd, dus het risico wilde ze niet lopen. En voor ze het vergat; het dorpje was zwaar christelijk dus kinderen voor je huwelijk is gewoon not done. En het was niet eens Gwyns schuld..

Geklop op de deur deed haar opspringen van haar bed. Een bewaker stak zijn hoofd om de deur van haar slaapkamer en glimlachte naar haar. Gwyn beantwoordde die glimlach met een norse blik en ze ging wat gemakkelijker zitten. ‘’Je mag naar Declan toe meiske. De twee weken zijn voorbij en het is niet nodig om nog langer te wachten. Loop maar met me mee.’’ Die woorden deden Gwyn opspringen en ze keek naar haar pyama. ‘’Momentje dan!’’ antwoordde ze, en Gwyn kleedde zich om. Ze kwam weer naar buiten in een strakke zwarte skinny jeans met daaronder simpele vans, en daarboven een wijd loshangend truitje zodat haar buik niet opviel. De bewaker wachtte tot ze de deur uitgelopen was en deed die achter haar dicht. In een snelle pas achtervolgde ze hem naar de ziekenboeg en ze keek de bewaker aan. ‘’Wacht hier maar even,’’ klonk zijn stem, en Gwyn knikte. Nonchalant ogend maar met gespannen spieren leunde Gwyn tegen de muur en ze slaakte een diepe zucht. De bewaker liep naar binnen en hij liet de deur wijd open staan. Vaag kon Gwyn enkele stemmen en wat geschuifel horen, en Gwyn beet op haar lip.
Haar buik was niet bepaald klein en zeker voelbaar als je haar een knuffel gaf. Gwyn schatte dat ze nu zeker drie weken zwanger was, en dat ze tegen de vier weken aan zat. Ze had het gelukkig nog kunnen verbergen met wijde jurkjes en shirtjes, maar ze voelde toch hoe haar broeken strakker en strakker gingen zitten. En dat deed eigenlijk best pijn. Het was net alsof je gevangen zat in iets, maar dat er geen ontsnapping mogelijk is. Voor haar was er inderdaad geen ontsnapping mogelijk. Gwyns hand gleed naar haar buik en nadenkend wreef ze over de rondingen ervan. Echter schoot haar hand weer langs haar lichaam toen ze weer geschuifel hoorde. Terwijl ze op haar lip beet zag ze Declan om de hoek van de deur komen en meteen verzachtte haar gezicht. Oh meisje, dit gaat nog leuk worden. De stem klonk weer snerend en een kakelende lach vulde haar hoofd. Met moeite wist Gwyn het geluid uit haar hoofd te bannen en even sloot ze haar ogen. De stem had gelijk, dit kon nog eens leuk gaan worden.
Ze liep naar Declan toe en sloeg haar armen rond zijn nek, om vervolgens enkele centimeters van Declan af blijven staan. Zo kon ze hem goed aankijken – want Declan kon weer zien was haar verteld- en dan kon ze beter haar verhaal doen. ‘’Ik heb je gemist.’’ Gwyns stem klonk zacht en fluisterend, en haar ogen stonden lichtelijk droevig. ‘’Ik, ik.. Weet je nog toen je zei dat ik alles tegen je kon vertellen? Ik denk dat ik dat nu maar moet doen.’’ Gwyn sloeg haar ogen naar de grond en ze staarde naar haar vans. ‘’Ik weet niet hoe ik het moet zeggen maar..’’ Gwyn kapte haar zin af en ze zweeg. Ze kon het niet. Ze kon niet zeggen dat ze zwanger was. Simpelweg omdat ze totaal niet blij was met het kind. En vooral omdat ze bang was voor zijn reactie..

Met een glimlach op zijn gezicht kwam Declan recht, eindelijk mocht dat masker voor zijn ogen af, en, het beste, eindelijk kon hij Gwyn weer terug zien. Hij hoorde voetstappen, die richting hem kwamen, en toen de oogarts meedeelde dat hij het masker af mocht doen, deed hij dat ook meteen. Hij luisterde nog even naar de uitleg over de oogdruppeltjes, die hij gisteren ook al een had gekregen, en knikte. En de glimlach op zijn gezicht verbreedde toen er gezegd werd dat er een meisje op hem stond te wachten, wetend dat het Gwyn zou zijn, want ja, welk meisje zou anders op hem wachten? En wanneer hij dus ook al mocht gaan liep hij zo snel mogelijk de ruimte uit, waar Gwyn stond. Toen ze haar armen om zijn nek heen sloeg drukte hij een kusje op haar lippen. ‘J ziet er geweldig uit.’ Zei hij, ook deels om te bevestigen dat hij weer kon zien. Hij nam haar eens goed vast, God, wat had hij haar knuffels gemist. Maar meteen voelde hij hoe het anders aanvoelde, haar buik, was dikker, maar nog steeds strak, hij slikte eens, ze was zwanger… Hoe kon dit? Gwyn en hij hadden hét nooit gedaan, hij voelde hoe zijn hartslag versnelde, maar niet op de goede manier. Ze was vreemdgegaan, hoe kon ze, de trut! Ergens, heel ver weg, wist hij vanbinnen dat hij naar haar moest luisteren, naar haar uitleg moest vragen, maar net nu hij dacht dat iemand van hem hield, en het geluk hem toch weer tegemoet kwam, door Gwyn, werd dat allemaal verscheurd. Zijn eerste gedachte was dat ze vreemdgegaan was, en daar bleef hij bij. Zijn ademhaling versnelde, en hij voelde hoe zijn andere kant naar boven kwam, het was een kant die hij liever niet. Maar het werd ontwikkeld door alles wat er in zijn leven gebeurt was. haar woorden glipten voorbij, en hij greep haar bij de arm, het werd hier iets et druk, aangezien er regelmatig mensen langs liepen. Ruw trok hij haar mee, zonder dat hij zelf doorhad dat hij haar misschien pijn kon doen. Iets wat hij natuurlijk niet wou doen, dat wou de ‘echte’ Declan niet, maar, door alle pijn in zijn leven was deze kant ontwikkeld, hij was agressief, en gevoelloos, hij was niet wie hij was.

Eenmaal om een hoekje, waar het een stuk rustiger was liet hij haar los, en begon hij. ‘WAAROM!?’ schreeuwde hij, zijn blik was vernietigend. ‘Net toen ik dacht, dat ik de pijn in mijn leven gedag kon zeggen, en gelukkig kon zijn, flik je me dit!’ zijn hand was geheven, en hij maakte er een vuist van, deze liet hij hard tegen de muur aankomen, net langs Gwyn. ‘Kon je niet wachten? Ik vraag me af of je wel weet wie de vader is, aangezien het waarschijnlijk niet bij één is gebleven!’ was zijn stem te horen, nog steeds woedend. ‘Jij ****.’ Siste hij, iets zachter, omdat haar beledigen toch wel moeilijk was, maar dat had hij niet door, hij had niet door hoeveel pijn het deed, bij haar en bij hem, om zo tegen haar uit te vliegen, en zeker om haar een **** te noemen. ‘Ik hoop dat je weet, dat degene die dit ook heeft gedaan, het pret voor één keer vond, en hij je nu al vergeten is, want ik híeld van je, en zou je trouw blijven, maar je hebt het dus mooi verpest!’ waren zijn woorden, en hierna deed hij iets vreselijks. Hij hief zijn hand, en voor hij het wist, liet hij deze tegen Gwyn haar wang aankomen, met zijn vlakke hand. Vanbinnen wou hij meteen ‘sorry’ zeggen, haar laten zien dat hij spijt had van die klap die hij haar had geheven. Hij wou op zijn knieën gaan, om vergiffenis smeken, en nog veel meer. Maar in plaats van dat te doen, kon hij haar alleen aankijken met de blik die de hele tijd al op zijn gezicht had gestaan. Maar het ergste was nog wel, dat hij naar zijn gevoel te veel op zijn stiefvader leek, iemand die hij haatte, die hij dood wou hebben. Hij deed degene die hij liefhad pijn, en had het weer eens geweldig verpest.

*Poor Gwyn*