If Today Was Your Last Day [Avelyn]

Hij zat hier al een tijd. In de inrichting dan. Het was leuk, maar ook niet geweldig. Hij had opzich ook wel vrienden, waarvan de beste zijn kamergenoten. Percy en Stefan. Voor de verandering liep hij vandaag eens buiten in plaats van dat hij aan het rondfietsen was. Ook was hij alleen, wat de laatste tijd niet veel voorkwam. Soms vond hij dat wel prettig en dat was dus vandaag. Jared besloot om, héél saai naar buiten te gaan en misschien nog wat gitaar te spelen. Misschien een random gesprek aangaan met iemand. Hij zou het wel zien. Nonchalant hing hij zijn gitaar aan de schouderband aan om zijn rug en liep de slaapkamer uit. Zonder iets te zeggen eigenlijk. Wat moest hij dan zeggen? ‘Ik ga even een wandeling maken.’ Alsof hij een bejaarde was ofzo.
Zwijgend liep hij dus weg en sloot de deur achter zich. Het was een uur of 7 en het begon al te schemeren. Dat moest dan maar, als hij de weg terug echt niet meer konden vinden dan bleef hij toch buiten. Rustig liep hij door de gangen en vervolgde zijn weg naar buiten. Met een tevreden zucht keek hij naar de lucht. Zo bleef hij even staan, de volle maan en de sterren in zich opnemend. Het was echt een mooie avond.
Jared keek eens goed rond en besloot om maar te lopen en kijken waar hij uit kwam. Al snel stopte hij bij de nu dorre rozentuin en liep toch maar verder. Echt interessant zag het er niet uit dus liep hij maar weer door. De picknickplaats, goeie herinneringen had hij daaraan. Toch ging hij daar ook niet zitten, hij was namelijk opweg naar prieeltje. Dat was teminste overdekt en er schenen kleine lampjes op het dak. Het was natuurlijk wel de bedoeling dat hij zijn snaren nog kon zien. Jared was wel enthousiast, zijn handen trilde. Hij had al in tijden niet meer gespeelt omdat het ding was afgepakt. En nog veel langer had hij niet alleen gespeelt, thuis speelde hij altijd met anderen.

Eenmaal aangekomen bij het prieeltje liep hij het trapje en ging op een bankje zitten die in het midden van het ding stond. Hij haalde diep adem, opgelucht, het was gewoon zo heerlijk rustig, normaal hield hij wel van drukte en gezelligheid. Maar het was wel eens goed zo, niet dat hij het erg vond als er nu mensen zouden komen. Die paar minuten vond hij al prettig. Na dat korte moment pakte hij zijn gitaar erbij en stemde hem kort. Het was snel gebeurt want Jared was er altijd zuinig op. Nu nog een liedje… Waar was hij eens in de stemming voor. Geen zeikerige liefdesliedje… Het eerste wat in hem op kwam was Nickelback met If Today was your last day.
Het was ook niet dat het nergens op sloeg als hij dat zou spelen. Want zo deed hij zelf ook wel een beetje. Kijken van dag tot dag waar hij zin in had. Wat voor sommige mensen minder uitpakte als anderen, maar al helemaal hier hield hij zich aan zoiets. Het was namelijk een vreselijke plek om te zitten dus kon je maar beter doen alsof het echt je laatste dag was. Jared zette zijn vingers goed, sloeg wat akkoorden aan en begon er bij te zeggen. Hij had een vrij lage, heldere en zuivere stem die de tekst zong.

Spoiler:

Na het liedje bleef hij nog even onbewegelijk zitten en legde zijn gitaar toen aan de kant. Het gevoel dat hij niet alleen was bekroop hem. Niet dat hij daar bang voor was, hij was zelfs graag met anderen. Maar het was zo stom als je onsociaal met je gitaar zat. Hij stond op en keek rond. Verward, omdat hij toch echt zeker was dat hij iemand had gehoord…