Find my place. [Avelyn]

Een lichte angst bekroop haar toen ze bedacht dat niemand hier haar zou kennen. Soms is het lastig voor te stellen, dat iemand die probeert geen vrienden te maken zich zo alleen kan voelen. Ze voelde zich vooral nietig. Klein en onbenullig op een plaats die ze niet kende, tussen de mensen die ze nog moest leren kennen. Iedereen had haar proberen overtuigen dat ze zich hier beter op haar plek zou voelen, en ze kon ook niet ontkennen dat ze uitkeek naar verandering in haar leven. Vooral na wat er gebeurd was. Maar dat zou niet meer gebeuren. Niet hier. Hier zou er beter op haar gelet worden dan waar dan ook en zou ze de kans niet krijgen om ooit nog iemand aan te vallen, laat staan ernstig te verwonden. Ze wist wel dat hoe ze het ook zou wenden of keren, haar dwanggedachten zouden niet weggaan. Maar misschien zouden ze mensen hier het begrijpen.
Op school had niemand het geweten, behalve haar mentor. Niemand had ooit ook maar gedacht dat ze werkelijk naar een psychiater was gegaan om zich te laten helpen, behalve die mentor. Maar wat vermoed je dan ook? Misschien iemand met een contactstoornis? Het enige wat je zou kunnen zien was het vriendelijke gedrag dat ze vertoonde, dat vrij normaal over kwam. Maar zodra je verder vroeg of dichterbij kwam dan nodig kon ze altijd moeiteloos een uitweg vinden. Er was altijd wel iets te doen. Om maar zo goed mogelijk te verbloemen dat vanbinnen alle manieren door haar hoofd schoten hoe ze zo snel mogelijk deze persoon kon aanvallen, koud maken. Natuurlijk gebeurde dit niet altijd, bij ieder persoon. Maar zeker eens per week had ze moeite genoeg om een impuls te onderdrukken.
De echo van haar stappen galmde door de gang, en met elke stap gingen haar haren verder overeind staan. Alle toegangen tot de gang had ze al gezien, alle mogelijke schuilplaatsen waren haar al opgevallen. Behalve bewakers was ze nog niemand tegengekomen, en ze wist niet of ze zin had om gelijk iemand aan te spreken die hier werkte, hoewel die waarschijnlijk wel het meest zou weten. Maar iemand die hier werkte zou ook gelijk weten wie ze was, waar ze last van had en zou gelijk op zijn hoede zijn. Ze wilde liever als een normaal persoon benaderd worden, zodat ze zich ook zo zou kunnen voordoen. Wie wilde er niet een goede indruk achterlaten op zijn eerste dag? Toen ze weer niemand tegen kwam in een volgende gang werd ze licht zenuwachtig. Hoewel niet veel muren behangen waren, leek alles op haar te letten, haar in de gaten te houden. Alles leek naar haar te schreeuwen hoe nieuw ze hier was, dat ze hier nog lang niet thuishoorde.
Met inmiddels één hand in haar haar terwijl ze met de ander haar koffer nog voortsleepte kwam ze in een ruimte terecht die eindelijk drukker bezocht leek. Godzijdank. Ze was zoals altijd weer fantastisch geweest in verdwalen, en nu leek ze eindelijk een plaats gevonden te hebben waar ze in ieder geval even kon neerploffen en rustig kon worden voor ze zich weer op het zoeken van het kamertje op het blaadje moest richten. Ze stortte neer op de eerste de beste lege bank, legde als een echt groentje haar volle koffer voor haar voeten en zakte achterover. Ze leunde voorover met haar ellebogen op haar knieën en met haar handen in haar haren. Als ze er nu niet nieuw, dom en uitgeblust uit zag wist ze het ook niet meer. Maar mensen met een psychische afwijking zijn niet perse asociaal, toch? Uiteindelijk zakte ze achterover tegen de bank, sloeg haar benen over elkaar en keek, met moeite haar droge keel smerend, rond. De eerste persoon die ze tegen kwam en niet bezig was, zou ze bespringen en zo vriendelijk mogelijk vragen hoe ze bij de kamer zou komen die in de brief stond.
Zo gezegd, zo gedaan. Zodra er iemand langsliep die niet bezig was met een iPod, ander persoon of diep in gedachten leek, sprong ze op. Gelijk bedacht ze zich dat ze er dan heel wanhopig uit zou zien, dus ze haalde diep adem, pakte haar koffer beet en liep expres met ingehouden pas naar de persoon toe. Ze schraapte haar keel, en keek toen met een trillend glimlachje naar de persoon die wiens aandacht ze gevraagd had. ‘Het spijt me als ik je stoor, maar ik ben nieuw en op zoek naar mijn kamer. Heb je tijd om me even te helpen? Ik ben Scarlet, trouwens.’ Ze liet de koffer los en stak met een nu iets bredere glimlach haar hand uit om de hand van de onbekende persoon te schudden.

Onbekend persoon, waar zijt gij? Voeg u gerust in het topic, iedereen (: Al RPG ik wel liever maar met één tegenspeler, als dat mogelijk is En ja, mijn beginposten zuigen, I’m truly sorry.

Lichtjes geïrriteerd gooide ze haar rechter- over haar linkerbeen terwijl ze een fluisterend een deuntje zong. Tjezus, wanneer ging die dude/dudette nu komen? Ze had via de infobalie een kaartje gekregen met daarop: Ga naar de lounge en blijf daar zitten, de eerste die je aanspreekt zal bij je in de kamer zitten. Avelyn vond het allemaal maar wat vaag, kon nog steeds niet vatten dat ze hier was en hier nog een hele lange tijd zou moeten vertoefen. Haar haren deinden met een voorbijkomend briesje mee toen er iemand door de ingang kwam en wat verdwaasd om zich heen keek. Avelyn voelde hoe haar hart wat sneller ging toen ze merkte dat die persoon haar richting op kwam. Maar net toen Avelyn overeind wou springen om hem aan te spreken merkte ze dat die haar straal voorbij liep en een eindje later de afslag naar rechts nam. Wat een ongemanierde dool! Avelyn kon zijn rug wel vanalles toewerpen maar deed het toch maar niet, puur omdat er hier ook wel meerdere mensen waren en ze niet hield om in het middelpunt te staan. Haar blauwe ogen bleven hangen op een jongen die een meter verder op zijn iPod zat te spelen. Wat hadden die rijkeluiskinderen hier toch? Was Avelyn nu echt de énigste die hier met een gewone Samsung Text rondliep? Ach ja, niet dat Avelyn ermee inzat dat zij met minder geld geboren was en alles had weggeworpen voor haar lieveling; de drugs. Nog steeds knaagde het gevoel, het hunkeren naar het poeder dat haar deed verdwalen in een roes en haar alles deed vergeten. Meteen schudde ze haar hoofd om de hele procedure van gedachten te verbannen uit haar hoofd. Haar psychiater had haar bevolen nooit meer aan de drugs te denken en alles wat ermee te maken had uit haar hoofd te gooien, om toch maar niet te hervallen. Niet dat ze hier aan drugs zou geraken, niemand was hier in het bezit van drugs. Nogal normaal als je in een kliniek zat voor mensen die niet helemaal juist bij hun hoofd waren. Gelukkig waren het niet zo'n debielen die niet deftig konden eten, gélukkig niet! Een beetje afgeleid speelde ze met een pluk haar die voor haar gezicht viel. Een bruinharig meisje, niet meteen een lelijke, kwam met korte passen de hal binnen waar ze blijkbaar -onwetend wat te doen- bleef staan. Avelyn herkende zich meteen in het meisje, wist net zo min wat ze hier moest uitvreten. Tot haar verbazing liep het meisje in kleine stappen op haar af en leek ze met een voorzichtige stem haar aan te spreken. Avelyn waardeerde de durf waarmee het meisje naar haar was gestapt en stelde zich recht om haar hand te schudden, al vond ze dat voor jongens en drukte gewoon een kus op haar wang. "We zijn geen mongolische dudes héah!" Glimlachend luisterde ze naar haar vraag waar ze vriendelijk op knikte. "Geen probleem hoor! Al vraag ik me wel af, hebben ze je naar hier gestuurd voor een kamer? Want mij hebben ze ook naar hier gebracht met de boodschap dat ik moest wachten op iemand die me zou aanspreken. Bij deze ben jij de eerste die mij aanspreekt." Lacherig keek ze het meisje met haar blauwe kijkers aan waarna ze luchtig haar schouder optrok. "Nou ja, leuk dat we samen in een kamer zitten dan zeker?" Avelyn had geen zin om hier nog lang te staan rondspringen dus besloot ze maar meteen naar de kamers te gaan. Alhoewel.. Waar waren die kamers ook alweer? Zuchtend stapte ze met haar tassen bij de hand naar een vrouw waar ze vroeg waar de kamers waren. Nadat ze de uitleg had gekregen en Avelyn haar had bedankt liep ze op het meisje af en wenkte haar mee te komen. Op kop wandelde Avelyn met de 'map' in haar hoofd. Eerste gang rechts, tweede deur links en dan de deur zoeken waar er een naam met Avelyn op stond. Dat kon niet moeilijk zijn. "Hier!" Zei ze, opgelucht dat ze het had gevonden. Met haar tassen naar binnen zeulend zorgde ze ervoor dat de deur openstond zodat ook het meisje binnen kon komen. Met een nieuwsgierige glans in haar ogen keek ze het meisje aan terwijl ze zich op een bed liet zakken. "Ik ben Avelyn, jij?"

-Inspiratie is nogal kuwt T__T

Ze voelde zich vanbinnen licht trillen van spanning. Hoewel ze vaak geen moeite had om met mensen om te gaan, was het toch wel een grote stap om zomaar een wildvreemd iemand aan te spreken op een plaats waar jïj de buitenstaander was. Het was niet gemakkelijk, maar de lichte gloed van hoop die door haar heen was gegaan omdat ze iemand gevonden had, had haar over het randje geduwd om het toch gewoon te doen. Bovendien, wat was het ergste wat er kon gebeuren? Dat je de bitch van de school aanspreekt en je woedend wordt en je niet weet in te houden, en gelijk weer kan vertrekken. Nee, zo mocht ze niet denken. Een positieve instelling was het belangrijkst, zolang ze ook positief en zelfverzekerd over kwam op anderen, kon ze niet anders dan een goede start maken.
Maar zodra ze haar hand naar het meisje uitstak werd ze licht overdonderd. Ze glimlachte wat ongemakkelijk, hoewel ze het niet vervelend vond om gelijk hartelijk begroet te worden. Toen het meisje tegen haar praatte alsof ze elkaar al kenden, normaal, alledaags, verdween de spanning in haar spieren. Dit ging goed gekomen. Ze had zichzelf goed onder controle, voelde zich prima, voelde eigenlijk gelijk een klik met het meisje, hoewel zij sowieso de uitbundigste zou zijn. Scarlet was niet zo wild. Wat niet betekende dat ze er niet van hield om helemaal los te gaan, daar kon ze prima in mee. En ook zij had wel haar impulsen… maar vaak waren die niet zo handig. Omdat mensen of haar niet genoeg kenden om zo’n wild impuls leuk te vinden, of ze werden bang van haar. Beiden geen ideale situaties.
Het meisje kwam erg druk en vrolijk over, wat wel meehielp aan haar positieve houding. Scarlet lachte mee toen ze vertelde dat ze haar maar een vage boodschap hadden gegeven over haar aankomst. ‘Tja, ik werd niet veel duidelijker van dit nummer, en ik heb ook geen kaart gekregen. Waarschijnlijk is het geen toeval dat ik uiteindelijk hier terecht ben gekomen, gezien jouw boodschap!’ Ze schudde lichtjes met haar hoofd en luisterde verder. ‘Zitten we samen in een kamer?’ Even werd ze stil en keek ze nogal verbaasd. Had ze dan ook gelijk een kamergenote? Hoewel dit meisje haar geen verkeerd type leek, was dat wel snel. Voor ze überhaupt iemand kende! Aan de andere kant, hierdoor leerde ze wel juist dit meisje kennen. En dan was ze niet gelijk alleen, en als ze zich alleen voelde had dit meisje bijna de verplichting om tegen haar te praten omdat ze samen zouden slapen. Dit kon bijna niet anders dan goed uit pakken.
Met een oprechte glimlach knikte ze naar het meisje toen ze wenkte, pakte het handvat van haar zware koffer, en zeulde hem voort. Ze probeerde zich niet te irriteren aan de rode pijnlijke plekken die ze al op haar handen had van het rondslepen, haar huid was zelfs dik geworden. Ze schudde het van zich af, ze had nu betere dingen te doen. Ze volgde het meisje, dat blijkbaar nu goed leek te weten waar ze heen moesten. Prettig, want als ze niet twijfelde wist ze het waarschijnlijk zeker, wat betekende dat ze niet verkeerd of om zouden lopen, dus hoefde ze niet verder met haar koffer te zeulen dan nodig.
‘Hèhè.’ Verzuchtte Scarlet toen ze in de kamer waren, en nadat ze haar koffer tegen een muur gestationeerd had, plofte ze gelijk op het andere bed neer, plat op haar buik, met haar gezicht naar Avelyn. Scarlet grijnsde op de woorden van het meisje. ‘Had ik volgens mij al gezegd, waarna jij me spontaan besprong. Ik ben Scarlet.’ Ze lachte vrolijk om te laten merken dat ze het helemaal niet erg had gevonden dat het meisje haar zo hartelijk begroet had. ‘Dus, jij bent wat… ook rond de zeventien?’ Ze bekeek het meisje nog eens goed. Ze had zeker geen lelijk kamergenootje getroffen, geen meisje dat laag zou staan in de waardering van anderen. Niet vanwege haar uiterlijk, maar waarschijnlijk ook niet om haar karakter. Het leek haar zo’n vrolijk kind, net wat ze nodig had na haar spanningsmiddag.
Ze rekte zich uitgebreid uit waarbij ze nog een gaapte. ‘Ik neem aan dat ik op dit bed slaap?’ Snel keek ze even rond in de kamer. Er stond een flinke kledingkast, wat mooi was, gezien ze ook Avelyn niet achtte slechts een paar shirtjes te hebben. Zelf had ze haar complete collectie gewoon in de koffer gepropt. Verder was er een deur die waarschijnlijk naar een kleine badkamer leidde. Er was een toiletspiegel, met een tafeltje ervoor om je make-up, borstels et cetera op uit te stallen. Verder hing er weinig tot niets aan de muren en de bedden hadden ook saaie bekleding. ‘We moeten het hier wel een beetje gaan opvrolijken… Leuke spreuken aan de muur hangen en kijken of we misschien wat kleurrijke foto’s kunnen ophangen.’ Met wiebelende wenkbrauwen keek ze naar Avelyn. ‘Hou je van foto’s maken?’ Daarna gleden haar ogen weer terug naar de spiegel. Terwijl ze erin keek, zich keurend op hoe ze eruit zag, sprak ze verder. ‘Zullen we het tafeltje verdelen? Ik de linkerhelft, jij de rechterhelft? Jezus ik zie er echt uit als een zombie.’ Ze trok met haar vingers haar ogen verder open en probeerde haar haren een beetje terug in model te brengen.
Vervolgens liep ze naar haar koffer, die met een simpele klik op de knop openviel. Godzijdank had ze alle spullen erin vastgemaakt, dus het kwam er niet allemaal uitrollen. Daarna liep ze met haar schouders rollend naar de kast, ze was nog steeds wat stijf van de langdurige rit. Nadat de deuren met veel gekraak en gepiep open waren gegaan, bleek de kast inderdaad vanbinnen te zijn, wat hij vanbuiten al beloofde. Eerlijk verdeeld twee gelijke gedeelten, die beiden weer opgedeeld waren in een hanggedeelte en een gedeelte met planken. Vervolgens draaide ze zich om naar Avelyn. ‘Zin om de kast in de te gaan ruimen?’ Ze keek met een onschuldige blik naar Avelyn, omdat ze wist dat het een verdomd lang werk zou worden. ‘Ik weer links, jij weer rechts?’ Zei ze, voor ze bij haar koffer neerhurkte en de eerste pakketjes los begon te maken.

Godmod gerust een beetje rond met het inruimen van de kast hoor

Avelyn moest zachtjes lachen bij het 'hehe' van het meisje dat net als zij de kamer binnenstapte. Blijkbaar had ze lang met haar koffers gezeuld want Avelyn merkte een aantal rode plekken op haar pols op. "Gaat het wel?" Een klein beetje bezorgdheid weerspiegelde in haar stem terwijl ze haar tas tegen de grond zette en naar een klein ijskastje liep waar er wonder bij wonder een paar ijszakken lagen. Net alsof die dokters wisten dat ze het nodig hadden, typisch, weirde mannetjes waren het ook. "Hier." Avelyn gooide een bevroren waterzak naar het bed waar ze zich uitgelaten op liet vallen. Avelyn stond erop dat ze mensen zou helpen als ze dat kon. Misschien had ze, bij nader inzien, haarzelf beter geholpen tegen de drug waar ze altijd voluit 'ja' tegen had gezegd. Een zucht verliet haar keel toen ze zich op haar bed liet vallen en haar knieën optrok om daar haar armen losjes overheen te slaan. Ze was blij dat ze hier niet alleen was, ze een kamergenote had en de hoop om een vriendin te maken nog niet had laten vallen. Het hoofd van het zwartharige meisje draaide haar kant op waardoor haar blauwe kijkers als uit een reflex op het meisje vielen. Ze stelde zich voor als Scarlet, blijkbaar voor een tweede keer. "Sorry dat je het een tweede keer moet zeggen, soms liggen mijn gedachten op een andere wereld." Een gemaakte glimlach verscheen op haar gezicht, toch een deel oprecht omdat ze Scarlet niet wilde beladen met haar problemen. De vrolijke stem van het meisje was haar niet ontgaan, ze lachte, puur omdat ze het grappig vond dat iemand zo rap van gedachtegang kon veranderen door met één iemand te praten. Leuk dat zij die persoon was die het meisje wat blijer had gemaakt. Een beetje verbouwereerd keek ze het meisje aan, alsof ze nog moest tellen hoe oud ze werkelijk was. "Het is lang geleden dat ik mijn verjaardag heb gevierd maar ja, ik denk dat ik 17 jaar ben." Excuserend boog ze haar hoofd. Misschien was het wel beter haar verleden achter zich te laten en wat plezier te gaan maken met haar nieuwe toekomstige vriendin, Scarlet. Nu het even stil was had ze de tijd om de kamer te verkennen en te wennen aan de situatie om mét iemand in een kamer te zijn. Het deed haar denken aan de tijden dat ze met haar zus van alles had uitgestoken in hun kamer die redelijk klein was geweest voor twee. Damn. Avelyn knipperde met haar ogen om de vochtigheid eruit te krijgen en ervoor te zorgen dat ze straks niet zou beginnen huilen want dat zou nog het toppunt van allemaal zijn. Vrolijk begon en geëindigd met een huilceremonie. Haar aandacht werd meteen afgeleid door Scarlet die wat aan haar vroeg, eigenlijk vaststelde en waarop Avelyn droogjes knikte. "Tenzij je liever ligt waar ik nu lig is dat inderdaad jouw bed." Een vriendelijke uitdrukking verscheen op haar gelaat, ze had zichzelf gedwongen om maar eens normaal te doen en het verleden achter zich te laten. Goed voornemen als je het haar vroeg. Avelyn volgde het meisje dat uitgelaten rondkeek en voor ze het wist weer wat vroeg. "Foto's, oh .. Gohja, af en toe eens. Niet dat ik er mij echt in specialiseer. Jij wel dan?" Zich gefocust op het meisje probeerde ze haar stem zo laag mogelijk te laten zodat ze niet teveel zou laten blijken van haar verleden. Een simpel lachje verdween uit haar keel toen ze de drukke, opeens helemaal andere, Scarlet naar de spiegel zag kijken met haar ooglid half naar beneden getrokken. "Tegen wie zeg je 't, volgens mij heb ik mezelf sinds gisterenavond niet meer opgemaakt!" Lacherig sprong ze overeind om naast Scarlet voor de spiegel te staan en geconfronteerd te worden met haar aanzicht. Amai, wat zag ze er slécht uit! Nog voor ze zichzelf goed en wel bekeken had graaide ze haar handtas vast en greep er als het ware een oogpotlood en mascara uit. Zo vlug als haar vingers het konden houden trok ze twee nauwkeurige lijntjes onder haar ooglid om haar wimpers daarna mooi rechtop te zetten. "Voila, volgens mij is dat al een stuk beter! Ik vraag me af hoe sommigen niet zijn omver gevallen van mijn gezicht!" Een brede glimlach sierde haar gezicht en tevreden dat de stemming weer wat was omgeslaan borg ze haar gerief weer op om Scarlet daarna weer aan te kijken. Haar vraag kwam niet meteen onverwachts omdat Avelyn voor zichzelf al had besloten om de rechterkant te nemen. "Géén probleem." Met een simpel gebaar maakte ze duidelijk dat ze haar gangetje mocht gaan en Avelyn het geen enkel probleem vond dat zij die kant nam van de kast. Sloffend naar haar koffers ritste ze haar koffers open en nam er al haar serie van kleren uit die maar geen einde leek te hebben. "Heb je ook heel je kleerkast meegezeuld?" Nieuwsgierig naar het antwoord van Scarlet probeerde ze al haar T-shirts en topjes netjes in de kast te plaatsen. Ze was eigenlijk een ramp in haar kasten proper houden, puur omdat ze zich vaak zo hard moest haasten en ze nooit de tijd nam om haar kleren goed op te vouwen. Gelukkig had ze dat dit keer wel gedaan en ging het iets sneller dan anders. "Ik anders wel, ik denk zelf dat de kast te klein is", vulde ze er nog lachend aan toe. Over haar armen hing ze de vijftal jurkjes die ze als haar alledaagse kleding beschouwde en stapelde ze op in het rechterhoekje van de kast. Haar baljurkjes zou ze wel ophangen aan een kapstok omdat ze die niet wilde kreuken. Toen ze allebei ongeveer na een halfuurtje klaar waren met al hun spullen opbergen liet Avelyn zich uitgeput tegen het bed vallen, ze was blij dat alles even was opgestapeld in de kasten zodat ze nu eindelijk wat konden rusten. "Hoe zit het met jou? Hoe ben jij hier geraakt?" Het was een vraag die al een hele tijd op haar lippen brandde en nu Avelyn vond dat het een goed moment was kwam de vraag er als uit het niets uitgerold. "Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt." Avelyn stond erom bekend dat ze niet te opdringerig was, soms dan toch dus gaf ze het meisje alle tijd om zichzelf goed te zetten en te antwoorden, als zij dat wenste.

-Faalpost xD

Terwijl Scarlet bezig was met het losmaken van het volgende setje kleding, de lange tuniekjes keek ze met één wenkbrauw opgetrokken naar Avelyn. ‘Ik verwacht niet snel terug naar huis te kunnen, ja dus.’ Zei ze ferm. Maar onder die stoerheid huisde toch een meisje dat bang was nooit meer thuis te komen, nooit meer haar ouders te zien, nooit meer in haar eigen bed te slapen. Stap voor stap maakte ze de pakketjes los en plaatste ze waar ze uiteindelijk zouden moeten komen te liggen. Ze moest alles later natuurlijk nog los gaan maken, maar zo kon ze goed zien of alles ging passen, of dat ze sommige stapeltjes moest gaan combineren om wat ruimte te maken. De duurdere jurkjes lagen opgevouwen en in zak, die hing ze eerst maar even op om uit te hangen, hoewel ze de zak eromheen liet zitten. De goedkopere jurkjes legde ze aan de kant om later in te delen.
‘Ik denk ook dat ik helaas al mijn vesten niet op kan hangen, maargoed. It is what it is. Zeuren om een grotere kast zal denk ik niet helpen bij de mensen hier.’ Kort wierp ze een blik op de deur, naar de gang die ze vanaf hier niet kon zien, maar waarvan ze wist dat er bewakers op stonden. Overal waren ze. Het was om gek van te worden. ‘Ik ben niet iemand die snel de regels wil gaan buigen, maar als al die bewakers rond ons heen blijven zwermen zal ik toch snel de neiging krijgen om aan ze te ontsnappen.’ Ze keek even moeilijk en besloot toen maar niet te vertellen over haar lichte paranoia. Het zou al moeilijk genoeg worden als zijzelf het wist, ze hoefde niet ook nog Avelyn ermee op te zadelen. Aan de andere kant, wie weet zou zij haar gerust kunnen stellen. Met een voor buitenstaanders onverklaarbare zucht richtte ze zich weer op haar koffer en haalde het grootste pakket eruit, leggings en broeken.
Ze voelde een steek in haar buik die ze probeerde te negeren. Straks kwam ze overal bewakers bezig en raakte ze inderdaad paranoia. En ze wist dan op dat moment ook wel hoe belachelijk het was, dat ze dacht dat ze bijvoorbeeld allemaal speciaal voor haar daar stonden en haar leven controleerden. Maar als ze zich werkelijk zo voelde kon ze er niets aan doen. En ze kon de prikkel ook niet wegnemen, gezien die bewakers overal waren. Welke kamer ze zou ook zou komen, het zou overal erg zijn, en overal erger worden. En hier verwachtten ze psycho’s veilig te kunnen houden? Volgens mij wordt je alleen al psycho als je hier opgesloten wordt.
Nadat ze alles ingedeeld had stond ze op en richtte ze zich ijverig op haar klusje, gezien ze geen zin had om daar nog langer over na te denken. Ze moest zich voorhouden dat het hier allemaal goed ging komen. Om te voorkomen dat ze zichzelf af zou leiden met de kl*te gedachten waar ze eigenlijk niet aan moest denken, werkte ze zo snel door dat ze uiteindelijk, na haar grote achterstand, net zo snel klaar was als Avelyn. Met moeite drukte ze de volgepropte kast dicht, ze zag dat Avelyn minstens net zo veel kleren meegenomen had als zijzelf.
Scarlet liet zich vermoeid op het bed vallen, na de lange reis, de emotionele uitputting en nu ook nog het inruimen van de kast had ze echt even een momentje rust nodig. Als het niet langer dan een momentje was. Ze ging met haar rug tegen de muur zitten, trok haar benen op het bed en legde haar handen ontspannen op haar knieën. Halverwege de vraag wist ze eigenlijk al wat Avelyn wilde vragen. Ze slikte moeizaam. Dit was haar nieuwe begin. Haar nieuwe kans. Allemaal tieners met een afwijking, waar zij zelf nu bij hoorde. Ze had zo graag gewild het achter zich te laten, de momenten dat ze zichzelf nauwelijks in bedwang kon houden, maar ze wist toch wel dat het terugkwam. Ze wist ook dat ze onbewust al alle harde losse voorwerpen had geïdentificeerd in deze kamer. Waar ze hopelijk nooit gebruik van zou maken op die manier, maar ze wist het wel. En ze haatte het.
Maar als dit echt haar nieuwe begin was, was het dan niet beter dat alle mensen haar echt leerde kennen zoals ze werkelijk was. Zou dat niet beter zijn? Zou ze misschien eindelijk normaal kunnen worden? Als mensen het zouden weten, zouden ze het dan tegen kunnen houden? Nee. Ze wist dat dat niet zo was. Maar waarom zou ze het dan vertellen? Om iedereen angst aan te jagen? Om te zorgen dat ze nog meer geïsoleerd zou leven dan ze al deed? Dat trok haar nou ook niet echt aan. Aan de andere kant, met iedereen hier was iets mis. Het kon van alles zijn, maar waarschijnlijk zaten er wel meer gevaarlijke types tussen. Dus niet alleen zij. Maar dan nog had ze geen idee hoe iedereen er op zou reageren.
Ze zuchtte en keek met schuwe ogen naar Avelyn. ‘Beloof je nog steeds naast me te willen slapen als ik het je vertel?’ Ze trok een wenkbrauw naar haar op maar wachtte niet op antwoord, het meisje kon moreel gezien nu toch geen ‘nee’ meer antwoorden. Daarna staarde ze wazig voor zich uit, kijkend naar het niets dat zich op de muur aan de overkant bevond. Haar ogen keken naar een herinnering, maar lieten niets van emotie blijken. Alsof ze het verhaal van een ander vertelde, een ander die haar niets deed. ‘Eerst werd ik als schizoaffectief gediagnosticeerd. Dat geloofde ik zelf niet. Ze zeiden van alles tegen me, en dat ze wisten hoe ik me voelde, maar dat was niet zo. Ze wisten niet werkelijk hoe ik me voelde. Want ik was niet schizoaffectief.’ Een kleine beweging met haar wenkbrauwen verraadde de verachting die ze voelde voor de mensen die haar zo moeiteloos een ernstige stoornis aangeschreven hadden.
‘Daarna dachten ze dat ik misschien dissociatieve identiteitsstoornis had. Ik kon ze gelijk vertellen dat dat niet zo was, want ik kon me nog precies alles herinneren, ik kon ze precies vertellen wat ik voelde en wilde op het moment dat het gebeurde.’ Haar kaken verstrakten iets bij haar laatste woorden, maar zonder iets toe te voegen ging ze verder. ‘De echte diagnose is gesteld bij mijn laatste psychiater. Die wilde niets weten van eerdere tests en luisterde alleen naar mijn verhaal. Op zich vond ik dat fijn, dat zou hij zich niet laten beïnvloeden door wat die andere k*tdokters allemaal dachten. Uiteindelijk stelde hij vast dat ik dwanggedachten had. En lichte paranoia. Dat laatste wist ik al. De dwanggedachten had ik eigenlijk nooit over nagedacht.’ Ze hield een korte serieuze stilte om te laten merken dat het geen woordgrapje was.
‘Het betekent dat op sommige momenten je gedachten je vertellen wat je moet doen. Je kan het niet willen, maar je weet dat het moet. Het is afgrijselijk, want je staat tegen jezelf te vechten. Het is niet eens een andere persoonlijkheid, nee, het zijn je eigen gedachten waar je mee worstelt. Vreselijk.’ De walging viel duidelijk op haar gezicht te zien, hoewel het moeilijker te zien was dat hij duidelijk op haar zelf gericht was. ‘Je hebt drie typen van deze gedachten, agressieve, seksuele en religieuze. Ik verwacht niet dat ik van die laatste last zal krijgen.’ Ze snoof minachtend, gericht op zichzelf en schudde met haar hoofd. ‘Agressieve komen bij mij het vaakst voor. In combinatie met mijn lichte paranoia houdt dit eigenlijk in dat ik wanneer ik een impuls krijg, eigenlijk gelijk honderden manieren weet om iemand te vermoorden.’ Haar woorden klonken zo droogjes mogelijk. ‘Niet dat ik dat ooit gedaan heb.’ Vertelde daarna, om gewoon duidelijk te maken dat er nog wel enige vorm van controle in haar handelingen zat. Dat ze wel haar psychiater had aangevallen liet ze maar gewoon weg. Ze voelde zich nogal bloot, nu Avelyn werkelijk wist wat er met haar mis was. Alsof ze wist dat ze al die tijd verliefd op haar was geweest of iets dergelijks. Met moeite zette ze het van zich af, en probeerde weer bij zinnen te komen. Daarna richtte ze haar blik op Avelyn’s gezicht, inmiddels toch ook wel nieuwsgierig. ‘En, wat heb jij uitgespookt?’ Vroeg ze zo luchtig als ze op kon brengen, om te zorgen dat haar werkelijke zenuwen om Avelyn’s reactie niet op zouden spelen.

Sorry dat het wat langer duurde, ik heb nogal ene druk leven en wiul liever een goede post dan een afgeraffelde.

Een beetje geschrokken van haar opeens brute reactie hield ze haar lippen stijf op elkaar om niet iets bruut terug te zeggen. Avelyn wist goed genoeg hoe mensen zich konden irriteren aan anderen die de hele tijd vragen stelden en er steeds hetzelfde moesten antwoorden. Zo had Avelyn ook al momenten gehad dat ze mensen, onbedoeld en onbewust, had staan afsnauwen omdat ze maar bleven vragen stellen over het verleden en ze er openduur niet meer op wilde antwoorden. Een verlichtende, schorre zucht verliet haar droge keel waarna ze naar het kleine badkamertje liep en daar wat water in haar mond liet stromen. Dat. Deed. Deugd. De stem van het meisje op de achtergrond van het stromende water wekte haar aandacht waardoor ze algauw de badkamer verliet en zich richtte op Scarlett die stond te zeuren over de kast. Dude, als dat je super grote probleem was, tjeez. "Tja, doen met hetgeen wat je hebt is het beste wat je kunt doen. De mensen in het personeel zijn niet bepaald vriendelijk dus ik zou het er niet op wagen je klep open te zetten en te zeuren." Dat laatste was misschien ietsje bozer bedoeld dan ze eigenlijk wilde maar zelf raakte ze ook nogal geïrriteerd van de warmte in de kamer die op haar adem begon te nemen. "Ik ben zo terug, even een frisse lucht nemen want ik stik hier." Zonder nog wat te zeggen liep ze de kamer uit en nam een rustige looppas aan om zo richting de exit-deur te lopen die op een terrasje uitkwam. Oké, dat was ook handig om te weten dat je hier zomaar naar buiten kon, genoteerd. Diep door haar neusgaten snuivend probeerde ze zich een beeld te vormen van hoe ze nog geen drie dagen geleden stond te ruziën met haar zus die net weer wat stoms had gedaan. Het leek wel of haar zicht voor een moment helemaal waterig en troebel werd en ze een traan voelde druppen vanaf haar wang. Damn, stond ze nu te janken als een baby van vijf maanden? Geërgerd veegde ze met haar mauw de traan weg en smeet ze de deur achter zich dicht om zo weer naar haar kamer te gaan. Correctie; de kamer van haar én Scarlett, juist, mocht ze dus niet vergeten.
"Sorry, blijkbaar was die frisse neus toch niet zo'n goed idee. Die rot kliniek hier, het is net of je een isoleercel word gegooid en je nooit meer het licht ziet. Ik voel me opgesloten, leeg en .. Pff, vooral dat laatste, leeg." Het woordje 'leeg' sprak ze haast fluisterend uit, alsof niemand haar mocht horen behalve Scarlett zelf. Eigenlijk schaamde Avelyn zich dat ze hier een paar jaar opgesloten zat en er op alles regels stond, ze nergens meer zonder toestemming naar toe mocht gaan en een gevange was .. Hetgene wat Scarlett er nog op zei bevestigde alleen maar haar woorden van daarnet, het was hier een gekkenhuis en iedere normale geest wou hier zo snel mogelijk vertrekken, hoe dan ook en op welke manier dan ook. "Geduld, vroeg of laat banen we ons een weg door dit gekkenhuis." Vastberaden staarde ze door het kleine, glazen raampje waar je zicht had op de rozentuin maar veel effect had het niet op Avelyn's humeur. Het bleef een gevangenis, hoe je het ook wilde draaien of keren. Terwijl ze weer op haar bed ging zitten, met haar rug tegen de muur, richtte ze haar blauwe kijkers op het zwartharige meisje die haar met grote, schuwe ogen aankeek. Lichtjes geschrokken knikte ze, zich al afvragend wat er nog zou volgen. Van heel het verhaal dat het meisje vertelde met alle afgunst en ergernis raakte Avelyn niet echt wijzer mee. De moeilijke woorden van één of andere ziektes waar ze nog nooit van had gehoord deed haar hoofd binnen tollen waardoor ze haar hoofd moest schudden om alles op een rijtje te zetten om dan zo luchtig mogelijk te antwoorden. "Tja, het zijn weer die dokters die denken dat hetgeen wat ze zeggen ook meteen de waarheid is." Met een zo best mogelijk meelevend gezicht probeerde ze duidelijk te maken dat ze het meisje begreep en haar wilde steunen waarin nodig. Dat deden vriendinnen, toch? Het was niet dat Avelyn echt zoveel wist van dat bff-gedoe en eigenlijk had ze ook nog nooit echt goeie vriendinnen gehad. Haar zus, moeder en vader waren de enigste personen die ze lief had en waar ze alles voor zou doen. De rest waren bijzaken en kon ze -wanneer nodig- gewoon laten zakken. De vraag die er achterna kwam verbaasde haar niet, natuurlijk zou ze het willen weten wat er haar was overkomen. "Nou", begon ze haar verhaal met lichte overtuiging, al begon haar adem al te stokken in haar keel. Met haar hand streek ze een lok haar uit haar gezicht en probeerde ze zich te concentreren om alles, buiten de echte details, zich te herinneren. "Het begon allemaal bij mijn zus waar ik een heel goeie band mee had, nog steeds eigenlijk en zij kwam mij opeens vertellen dat ze drugs had gebruikt. Ik vond het nogal normaal aangezien ik al mijn vermoedens had dat ze vaak stoned thuis kwam en ik haar indekte voor mijn ouders. Tot op een dag ze afkwam dat ik het ook eens moest proberen, één keertje maar. Ik deed het, impulsief dat ik was en raakte een tikkeltje verslaafd aan het hemelse gevoel dat je erachter kreeg. Na zo'n weekje samen optrekken met mijn zus werden we op straat opgemerkt door een oud koppel", dat laatste spuugde ze bijna uit terwijl ze haar hoofd wat hoger zette, dominant en nog steeds kwaad. "Die hebben de politie gebeld en nog geen tien minuten later werden we gepakt. Ze vertelden allemaal leugens dat ik blijkbaar tegen een oude dame was uitgevallen en zo werd ik bestempeld als een wild, verslaafd aan drugs, beest." Snauwend, geërgerd en alles wat je maar kon bedenken verdween uit haar mond waarna ze haar vurige blik op Scarlett richtte om zich zo weer te ontspannen. "Dat was het wel zo'n beetje. Nu zit ik hier al twee dagen en ben ik nog steeds niet gekalmeerd .. Ik kan er niet tegen dat ze je bestempelen voor een .. psychopaat of toch in die richting." Met haar armen over haar knieën probeerde ze zich in te beelden over hoe het met haar zus zou gaan. Even slecht? Vast wel. "Mijn zus is in een andere kliniek belandt en nu heb ik haar al een tweetal dagen niet meer gezien. Het is zwaar .. Zeker als je anders altijd dag en nacht bij elkaar bent." Zuchtend wende ze haar blik af naar het bed waar ze het laken vastnam en daar zo hard als ze kon in kneep. Scarlett zou nog moeten opletten dat ze geen vuist in haar gezicht zou krijgen, Avelyn had soms niet echt de controle over zichzelf..

-Oké, faalpost .. Ik wist niet echt hoe alles te verwoorden, sorry.

Iets meer ontspannen nu ze naar Avelyn’s verhaal kon gaan luisteren in plaats van meer van zichzelf bloot te geven liet ze zich onderuitzakken en bleef haar blik afwezig op Avelyn gericht, terwijl ze haar verhaal voor zich af afspelen. Drugs. Dacht Scarlet droogjes. Ze was er zelf nog nooit in aanraking mee geweest, althans, geen harddrugs. Ze had wel gedronken en gerookt enzovoort, maar geen dingen zoals heroïne of LSD. Dat moest ze gewoon niet hebben. Ze was van nature al niet helemaal honderd daarboven, dus moest ze het niet ook nog erger gaan maken door drugs te gebruiken. Aan de andere kant begreep ze heel goed de aantrekkingskracht ervan. Ten eerste, het ontsnappen aan je leven. Ten tweede, het gevoel dat je ervan kreeg. Ten derde, het afzetten van jezelf tegen je thuis zonder dat iemand anders daar last van had. Maar als je er eenmaal aan begon, was je er zo aan verslaafd. Zo knikte Scarlet dan ook begrijpend toen Avelyn zei dat ze een beetje verslaafd was geraakt.
Haar ogen werden een beetje groot toen ze de afschuw en haat horde in de stem van het meisje bij het noemen van de mensen die hen blijkbaar verraden hadden. Aan de ene kant was het natuurlijk logisch dat het klote was, aan de andere kant wist ze ook dat het beter voor Avelyn was om gepakt te zijn, voordat ze helemaal verslaafd zou raken aan die illegale dingen. Het was niet voor niets dat het illegaal was. Dat spul kon zo gemakkelijk je leven verwoesten, dat het lijkt alsof in nog geen week alles is ingestort. Maar je bent verslaafd, dus je moet doorgaan. En waar belandt je dan? In de bak, op straat, of dood. Allemaal geen lotswendingen die ze Avelyn toewenste.
Zodra Avelyn zie dat ze er niet tegen kon dat ze je bestempelden als psycho, kreeg Scarlet een lichte frons op haar voorhoofd en richtte ze haar blik af om de pijn in haar ogen te verhullen. ‘Dat is in jouw geval misschien ook wel niet juist.’ Antwoordde ze zacht, terwijl haar gedachten verdergingen: maar in het mijne ben. Ik bén psychopaat, ik heb een ernstige psychische stoornis. Even wentelde Scarlet het idee in haar hoofd rond om voor te stellen Avelyn te helpen bij een ontsnappingspoging, maar dan zou ze gelijk haar enige potentiële vriendin wegwerken. Geen goed plan, dus ze hield het voor zich. Als Avelyn het zelf voor zou stellen zou ze het misschien nog eens overwegen.
‘Kl*te van je zus en jou. Ik snap wel dat je daarom boos bent, dat zou ik ook zijn.’ Ze richtte nog steeds haar blik weg, op haar handen nu. Ze plukte aan haar nagels en nagelriemen, om haar innerlijke verdriet en frustratie weg te werken. ‘Maar waarom stoppen ze je voor drugsgebruik in een kliniek zoals Disturbia? Ik dacht dat het hier alleen was voor mensen was zoals ik, die werkelijk psychisch een steekje los hebben. Niet dat ik je weg wil hebben, hoor!’ Begon ze zich gelijk, indirect, te verontschuldigen. Ze wilde helemaal niet dat Avelyn het gevoel had dat ze er niet bij hoorde, maar toch was ze nog niet tevreden met Avelyn’s verhaal. Ze voelde zich nu heel ongemakkelijk omdat ze de enige was bij wie er werkelijk een steekje los zat. Dus ging ze verder. ‘Of heb je ook nog ergens anders last van en is dat de reden dat je hier geplaatst bent? Is het drugsgebruik alleen de aanleiding van je plaatsing?’
Nu richtte ze haar blik weer op Avelyn, in haar ogen een zwakke hoop te zien. Alsjeblieft, vertel me dat er werkelijk iets met je mis is. Want mede door het feit dat ze paranoïde was, en mede door haar onzekerheid begon ze nu steeds meer het idee te krijgen dat het helemaal niet zo was dat alle mensen hier ook een psychische stoornis hadden. Dat er ook mensen met drugsproblemen kwamen. En dat waren niet altijd de liefste types, overduidelijk. Straks zouden die hier in de meerderheid zijn en dan kreeg ze ruzie en dan waren er allemaal van die enge mensen die wisten dat zij wel psychisch gestoord was en die zouden haar misschien wel belachelijk gaan maken en pijn doen en dan zou ze zich moeten opsluiten in haar kamer en dan moest ze misschien wel weer naar een psychiater voor andere medicijnen en voor gesprekken en-
Stop! Ze draaide al weer helemaal door voordat ze überhaupt wist hoe de situatie in elkaar zat. Ze probeerde de paranoia gedachten te onderdrukken en haar ademhaling, die versneld en trillerig was geworden, weer onder controle te krijgen. Avelyn zou haar vertellen dat al die stomme gedachten niet waar waren, en dat het allemaal gewoon goed en fijn zou worden hier. Ze zou hier op haar plaats zijn, tussen de andere gekken. Ze zou het fijn gaan vinden hier. Dat moest.