Sweet cursed

Overal waar de vallende regendruppels de grond raakten, ontstonden er kleine deukjes in de strakke sneeuwlaag. Echter was er niet veel meer van de sneeuw over, het meeste was al weggesmolten. Rhine trok haar stoffen, zwartgekleurde jas dicht. De koelte van buiten deed haar goed. Alhoewel de meesten zich zouden storen aan de kou en de regen, vond zij het heerlijk om daarin rond te lopen. De donkere wolken gepaard met de strakke, grauwe lucht matchte ergens met haar karakter. Misschien dat ze er daarom wel van hield. Rhine was vandaag overigens in een vrij rustige bui, ook al had ze zo een vaag vermoeden dat wanneer iemand haar zou storen haar humeur om kon slaan. De hakken van haar laarzen schraapten in de sneeuw en de regen zorgde ervoor dat haar haren in natte strookjes naar beneden vielen. Ze griste haar rode iPod uit haar jaszak, die ze de eerste dag mee naar binnen had weten te smokkelen. Er was niemand in de buurt om een gedetailleerd oogje in het zeil te houden - er waren vast wel ergens camera's, maar dat was voor latere zorg - dus kon ze doen en laten wat ze wilde. Tenminste, dat vond zij. Ze deed beide oordopjes in, zette het volume op zijn allerhardst en klikte een random liedje aan.

"Down falls the light as they rise from the sea.
In comes the night, give your soul, pay your free.
Living a curse, they were born by their sins.
Soon life and death will become evil twins."

Ah, metal. Een nummer van de band Xandria. Ze stopte het kleine MP3-spelertje in haar jaszak, terwijl ze op een rustige manier doorstapte. Waarheen wist ze eigenlijk niet, ze had gewoon de behoefte gehad even aan die ongein van binnen te ontsnappen. Hier was alles een stuk rustiger en het voelde simpelweg aan alsof je wat meer vrijheid had. Niet dat ze ooit het gevoel zou krijgen van vrijheid, want ze zat hier opgesloten en zo ook afgeschermd van de buitenwereld. Zomaar ontnomen van haar eigen leven en dat maakte de woede die altijd van binnen aanwezig was alleen maar erger. Als ze hier een mes had gehad, had ze de nek van een bewaker zonder pardon opengereten. Het laatste tikkeltje liefdadigheid was nu geheel verdwenen, dat voelde ze gewoon. Het kon natuurlijk wel zo zijn dat ze één van die rare emotieverwisselingen had, waardoor ze plotseling de vrolijkheid zelve was. Maar dat was Rhine niet. Rhine was meedogenloos, een strijder, een hater. De stem die uit haar niets achter haar klonk deed haar in een reflex, maar zoals altijd toch soepeltjes en misschien zelfs ietwat sexy, omdraaien. Haar blik stond zoals gewoonlijk hard en bovenal ongeïnteresseerd. "Wat moet je?" vroeg ze kalmpjes, terwijl ze hem vragend met haar hoofd een tikkeltje schuin aankeek.

[En Caine!]

'Het regent.' Zei Caine. Hij zat met een beker thee op de bank en was niet van plan om op te staan. 'Zo hard regent het niet.' Zei de bewaker voor hem. Zo hard regende het misschien niet, maar het regende en dat was voor Caine al genoeg om binnen te blijven. De laatste tijd was hij niet meer naar buiten geweest en binnen had hij voor wat problemen gezorgd. Het waren domme dingen, zoals bewakers bedreigen of aanvallen als hij niet kreeg wat hij wou. Hij was er een paar keer mee weg gekomen, maar nu hadden ze blijkbaar genoeg van hem. Het verbaasde hem niet veel, maar van plan om te luisteren was hij niet. De bewaker greep hem bij de arm en trok hem omhoog waardoor er een klein plasje thee op de grond ontstond. 'Je hebt geknoeid.' Zei hij met een grijns. Het zorgde voor steeds meer frustratie bij de bewker die de beker thee uit zijn hand trok en met veel geweld op de tafel zette. 'Rustig, ontwikkelen we nu een agressiestoornis?' Vroeg hij. Hij vond het grappig dat de bewaker zo opgefokt werd. 'Misschien ben jij beter af als patiënt in een instelling dan als een bewaker.' Er bleef een sluw glimlachje rond zijn lippen staan toen hij ruw werd meegetrokken, zo grappig als mensen zo snel kwaad werden. 'Een half uur, als je niet op houd wordt het een uur.' Zei de bewaker die het duidelijk niet meer grappig vond. Caine werd naar buiten geduwd en wou meteen weer binnenkomen, maar een bewaker bij de deur hield hem tegen. Hij schudde zijn hoofd en zette de kap van zijn jas over zijn hoofd heen. Zijn handen stak hij in de zakken van zijn jas en zo liep hij verder.

"Kijk eens wat we daar hebben." Mompelde hij in zichzelf, onhoorbaar voor anderen, toen hij in de verte een meisje zag lopen. Hij had eerlijk gezegd niet verwacht andere mensen tegen te komen nu het zo regende, maar hij had blijkbaar geluk. Of ja, misschien had hij geluk, dat zou hij zometeen wel zien. 'Boe.' Zei hij toen hij achter het meisje stond. Hij zei het op een charmante, maar toch ook weer onverschillige toon. Hij glimlachte, niet zoals sommige andere jongens zouden doen als ze een meisje wouden versieren of zo, maar op zijn eigen manier. Charmant, leuk, met respect. Dat laatste leek hem altijd het belangrijkste. Je moest geen slijmbal zijn die als een trouwe hond achter je aanliep, maar respect was wel nodig. Vrouwen vonden het blijkbaar fijner als ze wat respect kregen. 'Wat moet je.' Hij glimlachtte, strait to the point. 'Ik vroeg me af wat je hier zo alleen deed, in de regen.' Zei hij. Even keek hij rond, maar zijn blik bleef uiteindelijk toch bij het meisje hangen.