Sweet Curse

Een klap, een ijzingwekkende schreeuw, gevolgd door nog een klap. Met gebalde vuisten keek ik toe hoe mijn oom het met bloed besmeurde mes op de grond liet vallen en zich zo snel als mogelijk was uit de voeten maakte. De voordeur werd met een klap dichtgeslagen, en de trilling die hierdoor werd veroorzaakt was vrijwel het laatste luide geluid dat zich in het huis afgespeeld had. Al snel voelde ik hoe de stilte me tegemoet kwam, om me heen suisde en me niet meer liet gaan. Ik voelde hoe de stilte me zachtjes toesprak, me toefluisterde. Het is jouw schuld, zonder jou was dit niet gebeurd. De eenzaamheid die je nu voelt is je verdiende loon en ik zal je er eeuwig mee laten leven. Zo hard als ik kon kneep ik mijn ogen dicht en voelde hoe de tranen die zich in mijn ogen ophoopten, hun weg over mijn wangen vonden. En uiteindelijk zachtjes op het rode tapijt druppelden. Ik zakte moedeloos door mijn knieën en keek naar de teddybeer waar ik mijn vingers zo stevig omheen had geklemd dat mijn knokkels er wit van zagen. Voor een moment sloot ik mijn ogen weer en probeerde een zachte snik te onderdrukken, maar tevergeefs. Het voelde alsof alles van binnen werd verbrand. Gewoon weg werd verscheurd en weg werd gegooid. Dit was een gevoel dat ik nog nooit eerder had gevoeld en ik was blij dat ik het nog nooit eerder had gevoeld. Want, vanaf dit moment wist ik, dat ik nooit meer iets anders zou voelen dan dit.
Voor een moment gingen mijn betraande bruine ogen naar Rhine, mijn tweelingzus die aan de andere kant van de huiskamer stond. Vlakbij de lichamen van onze ouders. Ze deed niets meer dan staren, staren naar de dode lichamen en het bloed. De doodse blik die in haar ogen te zien was, deed een rilling over mijn ruggengraat lopen. Het was alsof al het leven uit haar ogen was gezogen, zo leek het. Mijn ogen volgden haar blik richting de lichamen van onze ouders die levenloos op de vloer lagen en meteen voelde ik hoe mijn adem stokte en hoe alle spieren in mijn lichaam zich aan leken te spannen. Snel wendde ik mijn blik af en zakte ik weer door mijn knieën op de grond. Het enige wat ik nog kon doen was staren naar de kleine bloed druppeltjes op mijn eerst nog zo spierwitte jurkje en luisteren naar de stilte, de eenzaamheid en de duisternis die me in leken te sluiten. Elke seconden dat ik langer in dat huis zat, op het zo vertrouwde rode tapijt, werd ik verder en verder ingesloten. Voelde het alsof ik dieper en dieper leek te vallen. En ik had geen enkele zekerheid of ik ooit nog uit die diepe put zou kunnen klimmen, een lichtpuntje zou kunnen vinden in die kilometerslange gang van duisternis. Maar wat ik wel wist, was dat ik de stilte, de eenzaamheid en de duisternis die ik nu waarnam mijn hele leven met me mee zou nemen. Waar ik ook heen zou gaan..

Het getik van haar hakken weergalmden luid door de lange gang. Voor een moment vloekte Lexi in zichzelf, dit waren overduidelijk niet de juiste schoenen om aan te doen voor een ontsnapping. Maar veel was daar nu ook niet aan te doen en op dit moment waren er veel belangrijkere dingen waar ze zich mee bezig moest houden. Twee dagen geleden was ze binnen gebracht in Disturbia Clinic, de plek waar Rhine ook terecht gekomen was. Het was bij aankomst al overduidelijk voor haar geweest dat ze hier niet wilde blijven. Ze was zich er maar al te goed van bewust dat de bewakers hier in Disturbia je gewoon konden dwingen tot dingen. Maar dat was wel het laatste dat ze wilde, zich laten dwingen. Daarom wilde ze zo snel mogelijk ontsnappen. Niet alleen omdat ze het meteen al niet naar haar zin had hier, maar ook omdat de kans groot was dat ze hier haar zus onder ogen moest komen. En dat was wel het laatste wat ze wilde. Rhine kon haar bloed namelijk wel drinken, zo kwaad was ze op haar. Dat was iets dat ze ook wel deels begreep. Zij was namelijk degene die ervoor had gezorgd dat Rhine in deze kliniek was beland. Zo vaak had ze haar zus verteld dat ze het enkel had gedaan om haar te helpen, omdat het gewoonweg overduidelijk was dat haar zus een probleem had. Maar Rhine had altijd gedacht dat ze het gedaan had omdat ze Rhine uit de weg wilde ruimen. En het deed pijn om dat steeds weer aan te moeten horen. En nu ze zich in dezelfde kliniek bevond zou ze Rhine binnen de kortste keren tegenkomen en ze had geen idee hoe haar zus zou reageren. Ze had eerlijk gezegd ook geen idee hoe zijzelf zou reageren. Maar wat ze wel wist, was dat Rhine vrijwel erg agressief uit de hoek kon komen en dat was iets wat ze niet kon gebruiken nu.
Lexi sloop op haar tenen naar het eind van de gang, die uitmondde bij een deur. De deur werd gesierd door een bordje met de woorden: Verboden voor onbevoegden. Voor een moment rolde Lexi met haar ogen, alsof een bord haar tegen kon houden. Ze legde haar oor tegen de deur aan om te horen of er zich iemand in de kamer bevond, maar na een halve minuut geen enkel geluid opgepikt te hebben ging ze er maar gewoon vanuit dat er niemand binnen was. Lexi legde haar hand op de klink en duwde hem naar beneden. Tot haar grote verbazing was de deur niet op slot en kon ze de deur gewoon openmaken. Toen ze de kamer binnenstapte keek ze recht tegen een enorm bureau aan waarop verschillende stapels papier stonden. Ook stonden er een aantal stoelen en lag er een lang kleed. Aan de zijkant stond een enorme boekenkast met een paar andere kasten ernaast en ook stond er nog een tweede bureau aan de rechterkant. Het was meteen overduidelijk dat deze ruimte als kantoor diende. Lexi liep naar het bureau recht voor haar en trok meteen een paar lades open, in de hoop een sleutel te kunnen vinden die haar uit deze gevangenis zou kunnen bevrijden.

[& Rhine]

Rhine staarde uit haar gesloten raam en knipperde met haar ogen, wennend aan de lichtval. De wind stootte herhalend tegen haar raam en nam een aantal gevallen bladeren met zich mee. Kon ze maar met deze blaadjes meezweven, vrij als een vogel, om te ontsnappen aan deze gevangenis. Eigenlijk, ook al zou ze op die manier toch kunnen ontsnappen, had ze het niet gedaan. Ze was enorm ambitieus en zou nooit van plan zijn een uitdaging af te slaan, en zo ook deze niet. Als ze zou kunnen ontsnappen, zou ze het op een waardige manier doen. Toch schatte ze de kans vrij laag. De tuinen en andere omgevingen rondom Disturbia Clinic leken oneindig en voordat je de uitgang ergens zou kunnen vinden zou je waarschijnlijk of al gepakt of verdwaald zijn. Dood, dat zou ook nog eens kunnen. Toch stopte deze gevolgen haar plannen niet. Als ze hier dood zou gaan, wilde ze wel strijdig dood gaan. Ja, op dat gebied was Rhine niet te stoppen. Afmaken waar je ooit aan begonnen bent of wat je in je hoofd hebt, had ze altijd te horen gekregen van haar beste vriend vroeger.

Haar lange nagels klemden zich in het raamkozijn en haar gedachten gingen over naar wat er vandaag op de planning stond. Niets belangrijks. Gisteren was zij met een paar andere patiënten - wat klonk deze naam verschrikkelijk, ze bleef nog steeds bij het standpunt dat ze zelf volkomen normaal was - naar de kerk geweest. Niet haar favoriete bezigheid, maar ze had zich er niet tegen verzet. Frisse lucht was nooit verkeerd en het was misschien wel een slimme zet een tijdje de lieve meid uit te hangen. Zo kreeg ze misschien een iets betere indruk dan dat ze nu op de bewakers had en dat zou tot gevolg kunnen hebben dat ze haar iets meer haar gang lieten gaan. Nee. Gewoon nee. Waar was ze mee bezig? Ze moest dit op een hele andere manier oplossen. Verzet. Rhine draaide zich met een ruk om, volkomen overtuigd van haar plotselinge plannen. Niets vertrouwen winnen en je gedeisd houden, maar je verzetten en gedragen als een lastpak. Eigenlijk kwam het er gewoon op neer dat ze zichzelf kon gedragen als hoe ze was. Het leek haar heerlijk haar woede te uiten op de bewakers, ook al ging dat haar een hoop uren in de isoleercellen koste. Zonder nog ergens bij na te denken opende ze haar kamerdeur, sloeg die achter haar dicht en stapte de gang in. Er was naar haar genoegen niemand te bekennen, waardoor haar stappen wat minder voorzichtig werden en er een zelfingenomen, misschien wat beangstigende grijns op haar gezicht verscheen.
De adrenaline die door haar aderen stroomde voelde op de één of andere manier lekker. Ze kreeg een kick van het idee dat ze op heterdaad betrapt kon worden, maar tegelijkertijd ook de kans had de bewakers hun leven zuur te maken. Alhoewel ze hier pas een week was wist ze alle kamers op haar duimpje te vinden en had ze in de tussentijd een denkbeeldige plattegrond in haar hoofd geprent. Ze nam een pad naar links, liep de gang uit en nam de deur aan haar rechterhand. Het kantoor van de werknemers. Waarom ze hier precies naar binnen wilde wist ze zelf niet eens. Ze zou gewoon de boekhouding door de war gooien en misschien iets bruikbaars stelen. Rhine weerhield zich ervan de deur meteen open te gooien en luisterde in eerste instantie naar de vertrouwde stemmen van bewakers of andere personen. Nadat ze er zeker van was dat er niemand binnen was en duwde ze voorzichtig de deur open. Doodse stilte. Net toen ze op de aantrekkelijke blaadjes op het bureau af wilde lopen hoorde ze de deurklink naar beneden gaan. Zo geruisloos mogelijk rende ze naar de dichtsbijzijnde plaats: een kast. Ze besloot er maar achter te staan, er was in die korte tijd toch geen andere en betere plek om te verstoppen. Net op dat moment sloeg de deur op een voorzichtige manier open en ze moest moeite doen niet te kijken of het een bewaker of een psycho was. Nieuwsgierig kind dat ze ook was. Aan de bewegingen te horen - de voorzichtige stappen, de lades die een voor een open werden getrokken - lieten al snel weten dat dit geen persoon was die hier daadwerkelijk mocht zijn. Niets om haar zorgen over te maken dus. Voor het andere persoon waarschijnlijk totaal onverwachts kwam ze tevoorschijn met een kille blik in haar ogen en een verdere doodse uitstraling. Langzaam stapte ze dreigend dichterbij het persoon dat een meisje was, langzaamaan herkennend wie ze was, en stopte op een meter afstand. "LEXI!" Rhine had haar naam duivels geschreeuwd. Keihard, misschien zelfs een beetje té luid. Ze stormde op haar tweelingzus af die ze nog het meest van iedereen verachte en overbrugde die ene meter binnen een seconde. Met ogen die als vuur schoten knalde ze tegen Lexi aan, gooide haar haast met haar rug tegen de betonnen muur achter haar en hield haar arm sterk tegen Lexi's keel aangedrukt. Niet zo hard dat ze moeite zou hebben met ademhalen, maar net hard genoeg om haar niet te kunnen laten ontsnappen.

[Dit is echt beschamend slecht, sorry meid o_o Ik hoop wel dat je er alsnog iets mee kunt <3]

Haar bruine ogen gleden over de inhoud die in de lades lag. Er lag van alles: schrijfgerei, nog meer papieren, mapjes. Maar er lag niks dat ervoor kon zorgen dat ze kon ontsnappen. Lexi slaakte een zucht en keek om haar heen. Waar zou een eventuele sleutel kunnen liggen? Plotseling trok een klein kastje in de hoek van de kamer haar aandacht. Daar zouden misschien wel spullen in kunnen liggen waar de patiënten totaal niet aan mochten komen. Met een klein glimlachje op haar lippen liep ze naar het kastje dat ze op het oog had, maar voordat ze het kastje ook maar met één vinger aan kon raken werd haar aandacht getrokken door een geluid dat van de andere kant van de kamer kwam. Vrijwel meteen ging ze ervan uit dat er een bewaker achter haar zou staan die haar bij haar kraag zou pakken en haar uit het kantoor zou sleuren. Maar toen ze zich met een ruk omdraaide, -zodat ze niet meer met haar rug naar het geluid toestond,- keek ze recht in de duivelse ogen van haar tweelingzus. Voordat ze wat kon uitbrengen of überhaupt kon knipperen werd ze met behoorlijk wat kracht tegen de muur aangedrukt en werd ze bij haar keel gegrepen. De greep was niet zo krachtig dat ze in ademnood zou komen, maar de greep zorgde er wel voor dat het haar onmogelijk werd gemaakt om eraan te ontsnappen. Met grote ogen van verbazing en angst tegelijk keek ze haar zus aan. "Rhi-Rhine?" Haar stem klonk schor door de greep van haar zus rondom haar keel. Ze was zich er ook van bewust dat er duidelijk een spoor van verbazing in haar stem te horen was. Natuurlijk wist ze dat Rhine zich in hetzelfde gebouw bevond, maar dat ze uitgerekend op hetzelfde tijdstip in hetzelfde kantoor stond was wel heel toevallig. Had haar zus al gehoord dat ze hier was binnengebracht? Misschien was het wel als een lopend vuurtje gegaan dat degene die haar eigen zus in een inrichting had gestopt zelf nu ook in dezelfde inrichting was neergezet. Misschien had Rhine het daardoor gehoord. Het zou best kunnen zijn dat Rhine haar gevolgd was naar het kantoor om haar daar te kunnen pakken, zodat ze nergens heen kon. Ja, dat vond ze wel wat voor haar zus. Als ze iets wilde, zou ze er alles aan willen doen om dat voor elkaar te krijgen.
Lexi slaakte een zucht en keek haar zus aan in die groene ogen vol met kwaad. "Ben je me gevolgd?" vroeg ze, gelukkig had ze de toon van haar stem weer wat beter onder controle en was ze van de schrik bekomen waardoor ze weer wat helderder kon nadenken. Plotseling voelde ze een gevoel opkomen dat veel weg had van woede. Waarom pikte ze dit? Rhine kon haar niet zomaar bij haar keel pakken, omdat ze kwaad op haar was! Ze had al tig keer laten weten dat ze het enkel had gedaan om haar te helpen en wat krijgt ze? Stank voor dank. "Rhine, waarom doe je dit? Ik heb dit voor jou gedaan, om je te helpen! Ik ben je zus, ik heb enkel het beste met je voor!" riep ze uit. Haar stem had een geïrriteerd randje. Ze was het spuugzat om telkens weer die agressieve buien van haar zus te moeten pikken. Lexi greep met één van haar handen de hand van Rhine en begon eraan te trekken, in de hoop zo Rhine's greep rondom haar keel los te kunnen krijgen. Maar ze was zich er sterk van bewust hoe krachtig Rhine kon zijn als ze in een agressieve bui was. Plotseling slaagde ze erin Rhine's hand van haar keel te krijgen en meteen pakte ze haar arm vast om hem stevig om te draaien tegen haar rug. Als Rhine het zo ging spelen dan deed ze gezellig mee. Met de hand die Lexi nog vrij had pakte ze Rhine's gezicht beet, hopend dat ze op deze manier Rhine normaal aan kon kijken. "Wil je alsjeblieft even rustig doen? Ik wil rustig met je praten, maar dat kan niet als je me de hele tijd aan blijft vallen." Lexi slaagde erin om haar stem kalm te houden, ook al voelde ze zich van binnen totaal niet kalm. Rhine moest nu niet te ver gaan, anders zou ze zelf ook kwaad worden en daar zou haar zus niet vrolijk van worden. Rhine was namelijk niet de enige die agressief uit de hoek kon komen.

[Je post is juist heel goed gekkie! <3]

Hoe durfde ze? Hoe durfde die.. die verdomde griet zich nog in de buurt van haar te bevinden? De woede en adrenaline die nu door haar lichaam stroomde was te vergelijken met een klein kind dat van zijn of haar teddybeer ontnomen werd. Tenminste, eigenlijk was dit een belachelijke vergelijking. De woede die zij voelde was velen maten groter, deels beïnvloed door haar zogenaamde stoornis. Ondanks ze het er niet mee eens was dat er iets mis aan haar of haar gedrag was, moest ze ergens toegeven dat deze extreme vorm van woede niet uit het niets op zou kunnen duiken. Rhine was in een soort trance geraakt. Haar gedachten schoten totaal ergens anders heen terwijl haar spierkracht niet veranderde en zo nog steeds op Lexi werkte. Haar groene ogen stonden voor Lexi vast afwezig. In haar hoofd zag ze beelden van laaiend vuur wat werd afgewisseld door het beeld van haar vermoorde ouders en Lexi die haar naar Disturbia Clinic stuurde.
"Rhi-Rhine?" De stem van haar zus haalde haar uit de korte soort aanval van beelden waar ze wel vaker last van had. Als ze de overstap naar de "woedende Rhine" maakte, zag ze allerlei negatieve beelden en wanneer ze de overstap naar de "optimistische" Rhine maakte, zag ze allerlei positieve beelden. Dat was haar theorie, in elk geval. Er was nog nooit vastgesteld wat haar afwijkingen nou werkelijk waren, maar de mensen hier hadden het blijkbaar naar een bepaalde categorie toegeschoven. Het scheen ernstig genoeg te zijn om hier te verblijven. Dankzij Lexi. Lexi, haar bloedeigen tweelingzus nog wel, die haar dit had aangedaan. Ze had het zelf blijkbaar nooit doorgehad, maar met die meid was zelf een hoop mis. De blik van Lexi veranderde echter in iets met boosheid voordat ze haar volgende woorden uitsprak. "Waarom zou ik je volgen? Als ik had geweten dat je hier was, had ik óf alles gedaan je te vermijden óf mezelf wat meer voorbereid om je neer te halen. Je moet weg hier." Rhine was er niet in geslaagd haar stem onder controle te houden, maar dat was ze ook niet bepaald van plan geweest. Haar melodieuze stem sloeg over, maar was ijzersterk. Zelfs zonder haar gezichtsuitdrukking had je in haar stem de oneindige vijandelijkheid kunnen horen. Ze kantelde haar hoofd een tikkeltje schuin en luisterde luguber naar wat ze te melden had. Een berispend gelach vervolgde vanaf haar kant. Ze had het gedaan om haar te helpen en ze had het beste met haar voor? "Laat me niet lachen, Lexi! Jij hebt mijn leven verpest en of je het nou wilt geloven of niet, zolang je hier bent zal ik er alles aan doen zodat ook jouw leven verpest wordt. Laat ik nog maar even duidelijk maken dat jij het hier met je zachte karakter niet lang gaat uithouden." Opnieuw lachte ze minachtend. Wat ze zei was waar, dat wist ze. Lexi was altijd de zachtaardige, vriendelijke van het stel geweest terwijl Rhine op jonge leeftijd overal al een hekel aan had. "Je gaat hier wegkwijnen en ik kijk lachend toe."
Lexi begon wat aan haar arm te wrikken en ze probeerde haar greep iets te versterken. Ze was niet van plan zich te laten commanderen en deed dus totaal de moeite niet om ook maar iets te kalmeren. Toen Lexi haar gezicht beetpakte waardoor ze haar aan zou moeten kijken, sloeg ze met een ruwe beweging Lexi's hand van haar gezicht af. "IK DOE NIET RUSTIG! JIJ MOET JE BEK HOUDEN EN VAN ME AF BLIJVEN. ALS JE ME NOG EEN KEER AAN DURFT TE RAKEN-" Al schreeuwend merkte ze hoe Lexi zich uit haar greep had gewurmd en haar arm achter haar rug drukte, wat haar geschreeuw voor een seconde afhaakte. Nu was het gebeurd. Misschien totaal onverwachts ontsnapte een enorm gekrijs haar mond, haast duivels, maar toch vrouwelijk. Achteraf gezien was dit waarschijnlijk niet de slimste zet geweest, want het kon natuurlijk altijd bewakers aantrekken. Maar toch, het maakte niet uit. Haar ademhaling ging snel door de inspanning van zonet en was haast hoorbaar. Haar stem werd zachter, maar aan haar gezicht was te zien dat elk verkeerd woord of elke verkeerde beweging voor een nieuwe heisa kon zorgen. "Ik wil dat je me nu loslaat. Nu." Rhine's blik werd dwingend, maar ze klonk beheerst.

"Waarom zou ik je volgen? Als ik had geweten dat je hier was, had ik óf alles gedaan je te vermijden óf mezelf wat meer voorbereid om je neer te halen. Je moet weg hier." Tijdens het uitspreken van de woorden sloeg Rhine's stem over. Lexi knikte als reactie op haar woorden. Ze was het volkomen eens met haar zus. Ze hoorde hier niet en dus moest ze zo snel mogelijk weg hier. Hoe ze dat precies zou gaan doen wist ze niet, maar als ze niet snel een sleutel zou vinden moest ze toch echt een andere manier zien te vinden om te ontsnappen. Voor een moment schoof er een zucht van Lexi's lippen af en keek ze Rhine met een serieuze blik in haar ogen aan. "Je hebt gelijk, ik moet hier weg. Wat denk je dat ik hier zat te doen? Ik was opzoek naar een sleutel of iets anders waardoor ik zou kunnen ontsnappen. Maar door die aanval van jou verlies ik kostbare tijd en vergroot je de kans dat we worden gesnapt, dus als je me zo graag weg wilt hebben moet je me vooral me gang laten gaan. Dan ben ik weg voordat je het doorhebt." Lexi hield de blik van haar zus zo lang mogelijk vast, hopend dat ze hierdoor extra tot haar zus kon doordringen. Maar ze had het idee dat niks op dit moment tot haar zus kon doordringen.
De serieuze sfeer werd verbroken door Rhine's spottende lach. Lexi kneep haar ogen tot spleetjes, terwijl ze naar de woorden van haar zus luisterde. Voor een moment slaakte ze een zucht. De manier van Rhine's reactie kwam niet onverwacht. Nog altijd zag haar zus het maar vanuit één punt. Hetgeen waarin zij de slechterik was door haar tweelingzus zonder enige reden in een inrichting op te sluiten. Zonder genade, zonder pijn, zonder ook nog maar een enkel spoor van gemengde gevoelens. Maar wat zij niet zag, was dat het haar wel degelijk pijn deed. En de gemengde gevoelens die door de hele situatie waren opgewekt, leken haar soms geheel over te nemen. Nog steeds had ze de twijfel of ze er wel goed aan had gedaan om haar hierheen te sturen, maar nu ze zag in wat voor toestand Rhine verkeerde, leek de twijfel steeds verder en verder te verdwijnen. Haar zus hoorde hier, want het gedrag dat ze nu vertoonde was niet normaal.
"Je gaat hier wegkwijnen en ik kijk lachend toe." In eerste instantie had Lexi niet gereageerd op de woorden van haar zus, maar dit schoot haar in het verkeerde keelgat. Lexi voelde hoe de woede die ze net ook al had gevoeld, zich in enkele seconden door haar hele lichaam leek te verspreiden. Ze merkte hoe het alles over begon te nemen. Hoe de remmen die ze had langzaam begonnen te verdwijnen. Lexi merkte hoe Rhine weer tegen begon te stribbelen, aangezien ze zich probeerde los te rukken. Ook leek het haar niet te bevallen dat Lexi haar gezicht had beet gepakt, want plotseling begon ze enorm te schreeuwen. Dit maakte de woede die ze voelde alleen maar erger. Lexi duwde de arm van Rhine nog een stuk hoger op haar rug, waardoor ze waarschijnlijk nog net niet de arm van haar zus zou breken. Voor een moment bracht ze haar blik naar de grond, kneep haar ogen dicht en liet Rhine toen plotseling met beide handen los. Lexi stapte naar voren, waardoor ze recht voor haar zus zou komen te staan en keek Rhine toen met een enorm snelle beweging recht in haar ogen aan. Op haar lippen speelde een klein schuin glimlachje en even liet ze een spottende grinnik horen. "Oh echt waar? Dus jij denkt dat nu ik hier zit ik constant zielig in een hoekje ga kruipen voor jou? Want als je dat denkt zit je er helemaal naast." Lexi greep Rhine bij haar keel vast met alle kracht dat ze in zich had en duwde haar met een klap tegen de muur aan. Haar gezicht vertrok van de woede die ze in zich had en voor een moment bracht ze haar gezicht vlak bij het hare. "Weetje, je bent misschien zo zeker van jezelf, maar ik heb wél het beste met je voor. Dat heb ik altijd al gehad. Ik heb je nooit laten vallen en dat was ik ook nooit van plan te gaan doen. Je bent namelijk mijn zus en in tegenstelling tot jou betekend dat wat voor mij." Lexi haalde voor een moment adem, maar de doordringende blik in haar vuurspuwende ogen en de kracht in haar hand rondom Rhine's keel bleven even sterk. "Maar als jij het waagt om me nog één keer op zo'n manier te benaderen, mij te kleineren alsof ik nog steeds dat kleine breekbare meisje ben. Dan ben ík het die lachend toekijkt. En geen enkele genade die ik dan nog zal tonen. Onthoudt dat." Lexi keek haar zus nog altijd doordringend aan en was ergens benieuwd naar haar reactie. Maar waarschijnlijk zouden haar woorden niks veranderen aan de manier waarop Rhine de situatie zag. Dat was iets dat Lexi eigenlijk al wist.
Plotseling weerklonken er voetstappen in de gang. Met een ruk draaide Lexi haar hoofd in de richting van de deur, waarvan ze vrijwel zeker wist dat er ieder moment een bewaker doorheen kon stappen. Met nog altijd een woeste blik in haar ogen richtte ze zich op Rhine. "Zie je nu wat je gedaan hebt? Door je overdreven gekrijs worden we straks nog gesnapt ook! Waarom moet je nou toch altij-" Ze maakte haar zin niet af toen ze merkte hoe een vrouwelijke bewaker het kantoor binnen stapte en hun tot de orde probeerde te roepen. Lexi schold in zichzelf, dit kon ze nou echt totaal niet gebruiken op het moment. Weer hoorde ze de stem van de bewaakster door het kantoor weerklinken. Lexi sloot voor een moment haar ogen en probeerde haar woede onder controle te krijgen. Ze ademde een aantal keer diep in en uit en keek de bewaakster vervolgens in haar gezicht aan. "Het spijt me, maar deze griet hier viel me opeens aan. Ik moest me verdedigen." Ze wierp haar zus een kwade blik toe en liet haar vervolgens los. Met haar hand ging ze langs haar gezicht om een gevallen lok uit haar zicht te vegen en vervolgens sloeg ze haar armen over elkaar. Haar blik richtte ze op de bewaakster.