Dare you ?

Who wants to play lets start shootin' people?

Vince klampte zich bijna letterlijk vast aan zijn geweer, natuurlijk niet zoals een jankend klein kind aan zijn knuffel. Maar misschien hechte hij er wel even veel waarde aan, hij voelde zich niet veilig zonder zijn wapens. Maar al zijn zekerheid werd zonder pardon van hem afgenomen. Dat hij hier naar toe moest van zijn moeder tot hier, maar dat ze dan ook zijn veiligheid afpakte ging hem te ver. Maar veel te zeggen had hij niet, hoewel hij probeerde te overleggen, ze over te halen, ze te dwingen zonder pardon werd hij afgekapt. De blik van Vince ging even rond door het kamertje, het was gekken werk dat hij zich zou verzetten en weg zou rennen. Er waren hier te veel ‘bewakers’ en dan zou hij zeker nooit meer zijn plaatst terug krijgen in het 75th Ranger Regiment, waar hij was uitgezet door zij PTSS. Vince fluisterde tegen zichzelf dat hij zich moest inhouden, hij zou hier zo weer weg zijn als hij weer uitgerust en zich zelf was. Er was immers niks mis met hem, dat PTSS was erg overdreven. De strijd om zijn wapens had hij verloren, maar dat zou hij ze nog wel betaald zetten. Ze konden het niet maken om zijn zekerheid en zijn leven af te pakken. “This is my gun and im nothing without him” mompelde hij zacht, of het zacht genoeg was zodat de medewerkers het niet hoorde wist hij niet. Hoewel hij er snel achterkwam toen ze hem raar aankeken. De licht grijze ogen van Vince priemde boos en agressief naar de genen die alles afhandelde. Zijn moeder wou er bij zijn, hij kon het toch ook wel zelf afhandelen. Hij was immers 19 en had genoeg mee gemaakt, misschien wel te veel voor zijn leeftijd.

Het gesprek was na het akkevietje over zijn wapen binnen enkele minuten afgesloten, handtekeningen gezet en hij mocht gaan. Vince woede was bijna weg geëbd echter borrelde die weer op toen hij aan zijn armen werd gepakt. “Ik ben geen facking gevangen” zei hij boos waarna hij zich losrukte. Het leek een moment dat ze hem gewoon weer vast wouden pakken “If you dare” siste hij. Of ze nou bang waren, of ze hem gewoon negeerde was de vraag maar de 2 medewerkers liepen door. Het was kwart over 6 s avonds dus etenstijd, dat was ook de reden dat ze hem naar de eetzaal brachten (zijn spullen werden op zijn kamer neer gezet). Helaas ebde de woede in Vince niet weg zoals toennet, het was nu for sure hij zou hier vast zitten voor een onbepaalde tijd. Hij zou hier worden behandeld als een klein kind of als een gevangen. Geen van beide was hij, hij vocht immers voor al die mensen die hier werkte, zodat hun zonder zorgen hun werk konden doen. Nog het ergste was hij zou hier tussen allemaal “kinderen” zitten, die anders als hem wel gestoord waren. ‘
Grommend’ liep hij naar de eetzaal ,waarvan de deur voor hem werd opengemaakt alsof hij niet instaat was om dat zelf te doen. Vince voelde zijn woede nog een level omhoog schieten toen iedereen zijn ogen op hem richtte. Agressief snoof hij en hij stootte de uitleg af hoe het hier werkte, hij was niet dom hij wist wel hoe hij moest eten. Zijn handen trilde zo van zijn agressie die er in hem opgekropt zat, als iemand iets verkeerd tegen hem zou zeggen kon hij zomaar uitvliegen op zulke momenten, dat het dienblad zelfs mee trilde. Er werd eten op zijn bord gekwakt en hij ‘marcheerde’ boos naar een lege plek, aan een van de tafels die in lange rijen waren opgesteld. Met een harde klap zette hij het dienblad op tafel, ging zitten, en schoof zijn eten zonder te kijken wat het was chagrijnig naar binnen. Hopelijk zou iedereen gewoon zijn kop houden zodat er geen gezeik aan zijn hoofd was en hij snel door kon eten. Des te eerder hij op zijn kamer was, alleen… zonder deze gestoorde kinderen. En zonder die medewerkers die hem in de gaten hielde alsof hij een massa moordenaar was.

Brianne was in de eetzaal gaan zitten, had zich aan een tafeltje gezet bij het raam. Haar ogen waren naar buiten gericht, naar het koude landschap dat er nu was. Ze keek weer weg, tikte met haar nagels op de tafel in een ritme. Haar haren zaten warrig om haar heen waardoor je haar gezicht van de zijkant niet kon zien. Niemand kon zien waar ze naar keek, tenzij ze recht tegenover haar zaten. Het was nog een uurtje en dan zou het etenstijd zijn, dan zouden ze hier met z'n allen zitten en het eten, drap zoals velen zeiden, naar binnen proberen te werken. Zij was daar meestal wel makkelijk in, ze had van huis uit al meegekregen dat je moest eten wat de pot schafte, zo was het hier ook. Als ze het namelijk niet at zou ze toch wel verhongeren en daar had ze ook echt geen zin in, ze moest het dus maar doen met het eten wat ze kregen. Daarnaast, zo slecht was het eten nog niet altijd. Soms wel flauw, maar ze had er nog niemand van zien overgeven... buiten de patiënten die hier zaten voor een eetstoornis of een fobie voor eten dan. Ze keek op van haar tafel, liet haar ogen over de ruimte heen gaan terwijl ze fronste, waar kwam dat geluid vandaan. Geschreeuw. Ze zuchtte, schudde haar hoofd. Ze stond op en liep richting de uitgang van de eetzaal, ze zou hier dadelijk toch wel weer terugkomen. Haar blonde haar danste langs haar schouders af, Brianne's houding was elegant door de jaren ballet. Ze grinnikte zacht, als ze ballet niet had gehad was ze een lompe koe geweest, al was ze dat nu soms ook wel eens. Ze richtte haar ogen op een van de kantoren waarvan geluid kwam, klakte met haar tong terwijl ze doorliep. Weer een nieuwe opname dus. Ze liep naar haar kamer toe, pakte haar flesje water dat op haar nachtkastje stond en dronk hier wat uit. Ze zou binnenkort de sportzaal gaan uitproberen, misschien kon het haar wel afleiding bieden aan de situatie die in haar ogen steeds uitzichtlozer begon te worden. Ze schudde haar hoofd, ze moest niet negatief denken nu. Ze kon hier immers nog wegkomen, dat was haar verteld. Ze liet haar ogen op de deur rusten, keek daarna op het wekkertje op het nachtkastje. Nog een kwartiertje, dan zou het etenstijd zijn. Ze keek in de spiegel, werkte haar make-up een beetje bij en kamde haar haren door en glimlachte. Haar kleding boeide haar vandaag werkelijk niks, het was een simpele jeans een losser zitten wit topje met daarover een taupekleurig vestje en een kettinkje met een veer eraan. Ze stond op, liep naar de deur van haar kamer en stapte de gang op waarna ze de deur achter zich sloot. Zelfs vanuit hier hoorde je het geschreeuw nog. Een frons stond op haar gezicht. Wat was hier gaande vandaag? Al de hele dag leek heel Disturbia in een slechte, humeurige bui te zijn. Ze liep al tegen het probleem op in haar weg naar de eetzaal. Een jongen stond te schreeuwen tegen de bewakers dat hij geen gevangene was. Hij moest eens weten. Ze liet haar hand op de schouder van de bewaker rusten die haar even aankeek en glipte er toen langs, glimlachend.

In de eetzaal zag ze de jongen weer, hij marcheerde haast naar zijn plek, deed kinderen van hem weg deinzen. Arme kids. Ze schudde haar hoofd haast afkeurend. Dat je baalde dat je hier zat betekende niet dat je je maar als een idioot moest gedragen vond ze. Ze voelde eigenlijk meer en meer woede opborrelen. Er waren mensen die hier langer zaten dan hij, die mochten zo boos zijn! Ze glimlachte vriendelijk naar het keukenpersoneel, liet haar ogen op de jongen steken. Chagrijn. Ze keek even om zich heen, er waren nog genoeg tafels vrij. Toch voelde ze de neiging om meneer te irriteren, te kijken hoe snel hij dan werkelijk uit zijn slof zou schieten. Ze liep er rustig op af op haar ballerina's. Zette haar dienblad met net zo'n harde klap als de zijne neer terwijl ze hem indringend aankeek en toen op de stoel ging zitten. Hij had grijze ogen viel haar op, al maakte hij haar niet echt bang ook al was hij een stuk groter en gespierder. 'Besef je niet dat hier kinderen zijn die zich kapot schrikken door je en daardoor in de isoleercel belanden?' Siste ze hem toen half kwaad toe. 'Denk daar maar eens over na voordat je weer de zielige chagrijn uithangt, je bent hier net een halfuur ofzo!' Ze keek hem nog steeds nijdig aan, was nog lang niet klaar met haar preek.
'Ten eerste, je kan je hier maar beter gedragen, geloof me een isoleercel bied je nog minder vrijheid dan je gewone kamer,' ze keek hem aan, voelde hoe haar woede langzaamaan begon weg te ebben. 'Ten tweede, die mensen hier doen zich de moeite om iets neer te zetten aan eten met wat ze hebben, ben dankbaar,' ze wendde haar blik af van de zijne. 'En ten derde, wat je ook meegemaakt mag hebben, dat geeft je niet het recht om alle patiënten die hier zitten vanwege angststoornissen of weet ik veel wat de stuipen op het lijf te jagen, echt niet.' Haar blik verzachtte. 'Dus, denk er eens over na en geniet van je eten, zo te zien zul je het nog wel een tijdje hebben.' Ze glimlachte, oprecht. 'Dus, als je nu kan kalmeren kan ik mezelf voorstellen, ik ben Brianne,' ze glimlachte weer, bekeek de jongen voor zich. Hij was vrij gespierd kon je wel stellen, had een harde en norse uitstraling. Aan de ene kant schrok het haar af, maar aan de andere kant vond ze het haast haar plicht om de jongen eens toe te spreken namens alle ukkies die het niet konden omdat ze gewoon.. ja.. gestoord waren. Zij was dan wel vrij normaal, maar ze kon begrijpen dat die andere ukkies zich kapot geschrokken waren van de ineens norse binnenkomst. 'En, wie ben jij?' Vroeg ze hem toen. 'En ga nou niet zeggen dat ik dat niet hoef te weten omdat je hier toch niet lang zit, want dat zul je wel,' haar ogen keken even weg van hem naar de bewakers die haar aankeken, alsof ze haast waren aan het afwachten totdat er iets zou gebeuren. Ze werd even geïrriteerd, de jongen zou haar toch niks aandoen. De meeste jongens hadden toch het motto dat meisjes zich niet konden verweren. In zekere zin was dat wel zo, maargoed. 'Dus...' Zei ze toen, afwachtend tot hij iets zou zeggen

Vince gaf er niks om dat de kinderen weg deinste toen hij langs “marcheerde” ze moesten eens weten. Weten wat er achter deze muren allemaal plaats vond, dan was dit hier maar niks bij. Gekken die dorpen plat bombardeerde, chemische stoffen gebruikte, de voedings en hulplijnen af kapte. Nee dan waren deze kindjes hier allemaal veilig, met een bewaker die je rug dekte. Dan was je zeker veilig, niemand durfde hier toch wat tegen ze te doen. Hier waren geen rond vliegende kogels die je konden doden, hooguit kon iemand met je op de vuist gaan. Maar daar kon je jezelf op voorbereiden door te gaan sporten. Zorgen dat je niet de zwakste schakel was. Na de jongen met het gemillimeterde haar zijn dienblad met een klap neer had gezet keek hij even naar het voedsel , eerder gezegd brei, dat op zijn bord lag. Nonchalant haalde hij zijn schouders op, hij had erger mee gemaakt en er zat tenminste geen zand in. Toen hij nog wel werd geaccepteerd in het leger, toen ze nog niet met stomme onbestaande ziektes gingen gooien (hij was immers niet gek), had hij met slechter blik voer moeten rond komen. En het zand, het zand kroop daar overal door, zelfs door de spleetjes van het blik. Maar ach zand schuurde de maag toch ? En het was maar voor even, wat is een half jaar nu van je leven, en je deed het ergens voor. Je mocht trots zijn als je terug kwam, en hopend dat je de beelden uit je hoofd kon houden. De beelden van gehavende collega’s en vrienden. Zonder echt te denken aan wat hij at nam hij een hap en kauwde erop, tenminste voor zo ver het kon. Zonder de smaak echt te proeven slikte hij het door, soms was het beter om niet te proeven wat je at. Even keek hij op toen een blond meisje, met net z’n harde klap haar dienblad op de tafel liet vallen. Zonder er echt veel aandacht aan te besteden, dat deed hij trouwens aan niemand, at hij door. Hij was gewend in grote groepen aan lange tafels te eten, in barakken vol met stapelbedden te slapen. Geen minuut voor je eigen te hebben en altijd klaar te staan voor de strijd, je maatjes te vertrouwen en alles. Echter toen ze sprak keek hij haar aan, meer uit beleefdheid dan dat hij echt geïnteresseerd had wat het meisje te vertellen had. Hij maakte de kinderen bang ? Isoleercel ? Zielige chagerijn uithing. Ach ze moest eens weten, dat waren ook precies zijn worden “Ach je moest eens weten” zei hij haar op een kalme toon. Echt onder de indruk van haar gesnauw werd hij niet, tijdens zijn opleiding werd hij vaak genoeg afgesnauwd en gebroken door zijn luitenant en kapiteins. Zelf was hij sergeant en wist ook wel wat snauwen was. Hij had genoeg soldaatjes gedrild. Echter verdiende ze het niet om op die toon aangesproken te worden, ze bedoelde het vast goed. Haar raaskalken ging verder, Vince luisterde met een half oor terwijl hij gewoon door at. Dat hij niet moest zeuren over het eten. Deed hij dat dan ? Hij had eigenlijk zin om haar eens terecht te wijzen, wie dacht ze wel niet dat ze was ? Maar hij wou niet ‘That guy’ zijn. Dus bleef hij kalm terwijl hij haar met zijn grijze ogen aankeek “Heb erger gehad” meer had hij er niet over te vertellen. Helaas was ze nog steeds niet met haar gepraat klaar. Hij had geen recht op mensen hier bang te maken, want ze hadden allemaal storenissen. Storenissen waren dat niet gewoon namen die ze aan mensen gaven die gewoon anders waren. Vince hield haar blik even vast, het kon hem echt niet schelen wat ze zei, want hij was hier vast toch zo weg. Hij liet even zijn blik over haar kleren vallen, omdat hij niks nuttigs te zeggen had. Zelf droeg hij een simpel t-shirt met het 75th ranger regiment logo erop en een spijkerbroek. Zijn tatoeages waren bedekt onder de grijze stof van zijn t-shirt. Even zocht hij naar woorden op te spreken, maar aangezien al weer verder ging (even rolde hij met zijn ogen van daar gaan we weer) hield hij zijn mond. Hij was niet van plan om hier een tijdje te blijven, dus vertelde hij haar “Een lang verblijf past niet in me agenda” met een knipoog, nog steeds was hij kalm en rustig. Vanochtend had hij nog gesport dus kon hij zijn emoties en gedachtes goed in bedwang houden, zolang hij maar bezig kon zijn. “Sergeant eversmann, maar noem me maar gewoon Vince”. Het eerste zei hij zodat ze meteen wist wat voor boter ze in de kuip had, en zag dat hij hier dus niet lang zou zitten. Op een gegeven moment zouden ze hem wel weer nodig zijn, want hij was goed in zijn werk. Hij zou hier volgens haar lang genoeg zitten, maar nee dat stond niet op zijn planning, maar dat had hij haar al duidelijk gemaakt. “Ben je klaar met je speech, kan ik nu weer rustig eten? “ vroeg hij haar. Net als vele soldaten waardeerde hij een rustige maaltijd zonder gezeur aan zijn kop. Het maakte hem niet uit of hij haar kwetste, hij was hier immers niet om vrienden te maken. Toen hij zijn eten op had stond hij meer open voor een conversatie “dus..?” deed hij haar na.

Het irriteerde haar, hoe hij daar gewoon met alle nonchalance naar binnen was gestormd, die norse blik. Of hij nou een militair was of niet. Dat boeide haar geen ruk. Ze was boos, en dat was ze eigenlijk niet vaak. Haar blauwe ogen stonden al net zo boos, indringend. Het jochie dat achter haar in de rij had gestaan had haar broek vastgepakt uit angst, ze had hem voelen trillen op zijn benen. Brianne zuchtte, legde haar hoofd even in haar nek. 'Ik moest eens weten?' zei ze toen haast geamuseerde. 'Wat moet ik dan weten, he?' zei ze toen bits, haar gezichtje kon zo lief staan, charmant, maar ook zo boos. Het weerspiegelde hoe ze zich voelde. Ze keek naar de man, nam zijn kleding in zich op en rolde onmerkbaar met haar ogen. Zo eentje dus. Ze keek weg van hem, trok haar gezicht weer in de eeuwig charmante plooi zoals deze altijd was, keek hem toen weer aan waarna ze rustig een hap nam van het eten. Spaghetti met gehaktsaus, of tenminste dat moest het voorstellen. Ze nam een hap, proefde hoe de saus zo flauw was als wat, de spaghetti daarentegen was prima. Ze luisterde naar wat hij had te zeggen, dat hij wel erger had gehad. Keek hem aan, deed een poging om oprecht geïnteresseerd te gaan doen. 'Nou, blikvoer zeker?' gokte ze toen afgaande van zijn uiterlijk. Ainsley had er ook zo uitgezien, gemillimeterd haar, de norse blik die hij had gekregen door de opleiding. Ze keek hem onderzoekend aan, welke rang zou hij dan gehad hebben? Haar interesse in de jongen was gewekt, zowaar.
'Dat zei ik ook, maar he, ik zit hier nog steeds,' ook zij knipoogde, kon een glimlach ervanaf brengen. Sergeant dus. Ze keek hem aan, niet dat het hem specialer maakte dat hij een Sergeant was, maar op zich vond ze het wel knap dat hij zich dus vrij hoog had opgewerkt in het leger. 'Vince,' Sprak ze zijn naam uit, glimlachte. 'Leuk je te ontmoeten,' gaf ze toen toe met een glimlachje, haar woede was wel alweer verdwenen. Ze kon immers ook wel begrijpen dat hij van deze situatie gefrustreerd werd, al die gillende kinderen deden je de eerste dagen geen goed. 'En ja, je kan weer eten, smakelijk.'

Met dat Vince iets tegen haar zei schoot haar blik weg van Vince, in de verte. Twee jongens waren weer eens elkaar in elkaar aan het meppen, ze herkende er eentje, ze had hem al eens eerder geholpen toen hij een agressieve aanval kreeg. Haar ogen stonden bezorgd, waarom greep niemand in? Ze zag hoe de jongen die ze kende compleet werd ingemaakt, een open wond bij zijn wang had. Ze keek de Vince aan maar wendde algauw haar blik weer af waarna ze opstond en op de twee jongens afliep. Ze probeerde een klap te ontwijken waarna ze de twee uit elkaar haalde, met een van haar handen de vuist van de voor haar onbekende jongen stopte. 'Kap eens, ja? Ik probeer te eten,' mopperde ze toen waarna ze zich wendde tot de jongen met de wond, hij was gaan zitten. Ze hurkte door haar knieën, keek hem aan. 'Gaat het?' Haar stem klonk bezorgd, lief. Hij knikte, zette zijn tanden op elkaar toen zijn hand per ongeluk langs zijn wang streek. 'De bewakers zijn hulp halen, oke? Er komt zo iemand om je te helpen, tot dan blijf ik bij je,' ze glimlachte naar hem, pakte de trillende hand van de jongen vast, streek geruststellend met haar duim hierover. 'Wat is er gebeurd?' Ze vroeg het hem, keek indringend naar zijn ogen. 'Hij begon, jatte mijn eten van me. Toen ik er iets van zei, vroeg hij of ik ruzie met hem wilde hebben en voor ik het wist begon hij erop los te meppen.' De jongen rilde. 'En ij hebt niks gedaan?' Zei Brianne toen argwanend. 'Nouja, ik sloeg terug en dat maakte hem nog kwader, maar meer niet.' Hij knikte, alsof hij zijn woorden bevestigde. Brianne zuchtte, glimlachte zacht. 'Had ik je niet al eens gezegd dat dat agressieve je nergens mee helpt? Ik bedoel maar, kijk hoe je eraan toe bent!' ze glimlachte naar de jongen die terug glimlachte. De bewakers kwamen terug, een vrouw van het verplegend personeel naast hen. 'Luister, zorg dat die wond goed verzorgd word en blijf uit de problemen, oke? Ik ben er niet altijd om je te helpen he,' ze knipoogde, de jongen was net dertien. Zij was er zeventien, bijna achttien. Soms voelde ze zich wel eens de grote zus van sommige patiënten. Ze keek naar Vince, glimlachte kort. 'Sorry,' merkte ze toen op toen ze terugliep. 'Ik had niet zo opgelet op wat je had gezegd,' ze glimlachte alsof er niks was gebeurd. Eigenlijk was er ook niks gebeurd, dit was bijna de alledaagse gang van de dag. Niet dat ze altijd vechtende jongens uit elkaar haalde, maar ach. Verandering deed goed. 'Dus eh, wat zei je exact?' Vroeg ze hem toen vriendelijk terwijl ze weer ging zitten, haar inmiddels koude spaghetti aan de kant schoof.

Met dat ze naar Vince keek schoten haar gedachten terug naar Ainsley, haar broer. Waar zou hij nu zitten? Zou hij al uitgezonden zijn, naar een of ander land waar hij voor veiligheid zou zorgen? Of zou hij juist meegaan oorlogvoeren ergens? Niet dat er nu ergens oorlog was, maar het kon best. Ze slikte, voelde een brandend gevoel bij haar ogen. 'Waar zat je in het leger?' Vroeg ze hem toen, proberen d een gesprek te starten. 'Al denk ik niet dat je mijn broer echt kent maargoed,' ze glimlachte kort, wendde haar blik weer af. Ze wist niet eens wat haar broer precies was, ze wist dat hij in het leger zat. Maar meer dan dat ook niet, landmacht luchtmacht of marine. Ze zou geen idee hebben, al wist ze wel dat haar broer een fascinatie door de landmacht had gehad, dus daar ging ze dan maar vanuit. 'Trouwens, sorry dat ik zo'n hele speech hield,' ze glimlachte naar Vince, veegde een verdwaalde pluk haar uit haar gezicht. 'Ik ben gewoon een beetje uit mijn doen de laatste tijd,' mompelde ze toen zacht, dat het door Abby kwam liet ze weg. Dat hoefde deze soort van onbekende niet eens te weten naar haar smaak. Hij hoefde sowieso niet zoveel over haar te weten. De standaard dingen, meer niet. Ze kreeg immers niet echt het vermoeden dat hij haar gezelschap nou zo waardeerde. maar wat kon het haar schelen. Als ze zich uit haar doen zou laten brengen door iedereen dan was ze permanent depressief bedacht ze zich.

Ze moesten eens weten ? Ze moesten wat eens weten was haar vraag. “Dat ze hier veiliger zijn dan in de open wereld” zei hij kalm. Dat was ook waar, daar waren mensen die niks van deze “gekken” moest weten en er misschien vreselijke dingen mee ging doen, en dan had je de oorlogen nog. Vince knikte even, inderdaad blikvoer. Soms wat het smeriger dan andere keren, lag aan welk land het aanbood. Was het van thuis dan was het zeker nog wel te vreten, natuurlijk lag dat ook weer aan welk ‘gerecht’ er in zat. Maar ach er zaten genoeg voedingstoffen in en zonder eten overleefde je het niet. Vandaar dat hij hier ook zijn bord helemaal leeg at. Vince keek meteen op toen hij remoer hoorde, zijn spieren spande zich aan. Klaar om zich zelf te verdedigen als het nodig was, maar dat was niet nodig. Twee jochies waren aan het ruzie, blijkbaar hadden ze beide last van agressie. Ergens keek hij geamuseerd op naar de twee. De klappen die ze uit deelde waren totaal nutteloos en brachten amper schaden aan. Tenminste geen serieuze verwondingen, de jongen had wel eens waar een wond op zijn wang. Maar die hoefde bijna 100 procent zeker niet gehecht te worden. Schoonmaken en gewoon niet aanstellen, er waren wel ergere dingen. Hij kon mannen die zonder benen of armen leefde, mannen die een zeef waren van kogel gaten. Ook die gingen gewoon door met het leven alsof er niks aan de hand was. Als een van die jongens echt een gevaar zou moeten zijn hadden ze het wel anders aangepakt. Als Vince de plaats had ingenomen van een van deze jongens wist hij wel hoe hij moest handelen. Met platte handen een klap op de oren om ze de desoriënteren. Daarna zou hij met twee raken klappen de kaak geheel breken en een draaiende stomp in de maag geven. Schade: Gehoor beschadiging, gebroken kaak en bloedingen in het middenrif. Genezing niet geheel. Zo moest ja dat aanpakken geen laffe klappen. Toen het blonde meisje genaamd Brianne opstond werd hij uit zijn gedachten gehaald. Wat ging ze doen ? Waarom ging ze het risico oplopen op ook een klap te krijgen ? Ging ze de held uithangen ? Ach ze moest zelf weten wat ze zou doen, het was haar leven niet het zijne. Echter hield Vince, waarom wist hij niet, haar in de gaten via zijn ooghoeken, terwijl hij gewoon verder ging met eten. Brianne handelde kalm en kreeg de jongens uit elkaar, ze sprak ze even toe waarschijnlijk en nam de schade van de jongen op. Niks aan de hand, ook dit had Vince anders aan gepakt als het zijn soldaten waren geweest. Hij had ze uitgekafferd, of ze wel helemaal goed bij hun hoofd waren. Ze hadden elkaar nodig, da moest je elkaar de hersenpan niet in rammen. Ook had hij ze in de grond geboord omdat ze zulke loze gevechtstechniek hadden. En ze daarna straf corvee gegeven. Maar het waren zijn soldaten niet, wel konden ze elkaar beter te vriend houden. Want voor zo ver Vince nu al doorhadden waren de Bewakers een beetje corrupt, waarom grepen ze niet in. Waarschijnlijk dachten ze 1 dode is minder werk. Vince zuchtte even en keek naar zijn lege bord, dit was echt niet genoeg om zijn maag mee te vullen. Maar nog een keer heen gaan zat er wel niet in, dan zou hij vast een reden geven voor de Bewakers om hem uit te kafferen. Daar had hij geen behoefte aan. Vince keek op toen Brianne weer kwam zitten, ze vroeg wat hij precies zei. Ze had niet opgelet ze was druk bezig met die 2 stoeiende kindjes. “Ga je dat nog op eten? “ vroeg hij haar toen ze de koude spaghetti weg schoof ? Koud of niet koud eten was eten en zijn maag was lang nog niet gevuld. Vandaar dat hij zonder te wachten op een antwoord het bord al naar hem toe schoof en begon te eten. “Waarom greep je eigenlijk in, die jochies konden elkaar toch geen serieuze verwondingen aan doen. Hun techniek was belabberd, geen verdediging en geen fatsoenlijke uithalen” Zei hij alsof het dood normaal was. “Ze zouden zich alleen maar uitputten, heb je er vanavond ook geen last van” plakte hij er nog even aan toe.
Zijn grijze ogen keken haar aan toen Brianne vroeg welk leger hij zat, zag hij nu tranen in der ogen.? Wat kon het hem eigenlijk schelen hij kon haar niet en misschien was dit de eerste en de laatste keer dat hij haar sprak. “75th Ranger Regiment, een elite eenheid die overal ter wereld binnen 18 uur inzet baar is” legde hij haar uit. Waarschijnlijk zou ze niet veel van het leger afweten dus vertelde hij haar meteen wat er zo elite was aan hun Regiment. Ze verontschuldigde zich ook nog voor de speech. Ze was uit haar doen de laatste tijd “Zou ik ook zijn als ik hier al langer opgesloten zit” stelde hij haar gerust. Dan zou hij gek worden.

'Dat ze veiliger zijn dan in de open wereld?' Ze keek hem even verrast aan. Op zich was het wel zo, maar dan kon je je weer bedenken: wat was de open wereld? Was dat gewoon een veilig thuis en de daaromheen liggende omgeving of bedoelde hij de wijde wereld. De wereld waarin mensen reisden, wegtrokken van hun veilige haven, hun angsten overwonnen en zichzelf het diepe in gooiden door weg te gaan van een plek die hun veiligheid bood, naar een plek waar avontuur zich voor hun ogen zou openbaren. Het was maar wat je de open wereld vond. Zijn kalme stem deed haar niet veel eigenlijk, hij deed haar alleen maar afvragen waar hij had gezeten dat hij zo was geworden. In haar ogen was hij haast een geoliede machine die voor een doel gemaakt was. Wat dat ook mocht wezen als je sergeant was. Hij knikte even toen ze het goed had betreft het blikvoer. Een vieze blik schoof over haar gezicht. 'Echt?' Ze lachte oprecht, keek hem met een glimlach aan. 'Dus je at gewoon eh.. aardappels met sla en vlees uit blik ofzo?' Haar ogen twinkelden even, oprecht geïnteresseerd, dat was ze. Ze keek Vince onderzoekend aan, vroeg zich af wat hij eigenlijk allemaal had meegemaakt daar dat hij nu hier zat. Hij moest zich vast opgesloten voelen, zoals een dier in een hokje. Ze voelde oprechte medelijden opkomen, wendde haar blik even van hem af. Ze had zich slechts even geïrriteerd aan Vince's geamuseerde blik. Besefte zich daarna dat dit voor hem iets alledaags was. Dat de jochies in zijn ogen waarschijnlijk niet eens goede klappen uitdeelden. daarom was ze misschien ook wel blij dat Vince zich er niet mee zou gaan bemoeien, die had het anders aangepakt dan zij. Sowieso, hij reageerde op alles anders dan zij. Net zoals Dante. Al wist ze niet of het bij Dante echt klopte dat hij sommige emoties niet snapte of herkende. Ze wist het niet. Hij had al vaker anders gereageerd dan andere mensen zouden doen bij bepaalde emoties. Het had haar nieuwsgierig gemaakt, maar ze had er niks over gezegd tegen Dante. Dat klonk zo stalkerig. Ze reageerden allebei gewoon kalm op dingen, al moest ze zeggen dat het bij Vince nog erger was geweest dan bij Dante. Vince had er slecht een zuinige glimlach vanaf weten te brengen in de hele tijd dat ze hier zat. Al lag dat ook deels aan haar. Ze merkte hoe ze wegzonk in haar gedachten, dieper en dieper. Wat zou er gebeuren als Vince zou ingrijpen? Als hij sergeant was, zou hij hen waarschijnlijk op hun plek zetten. Ze desnoods met geweld tot kalmte manen. Tegen ze schreeuwen. Het deed Brianne rillen. Ze had het niet zo op geweld, nooit gehad. Dat kwam deels door haar jeugd, haar angst dat Ainsley iets overkwam als zijn vader hem weer eens sloeg, of tegen hem schreeuwde. Hem kleineerde. Het had haar bang gemaakt, iedere vorm van geweld deed haar aan aan haar jeugd denken, deed haar beseffen hoe slecht haar jeugd eigenlijk was geweest. Ze keek naar Vince, was weer gaan zitten na de jongens uit elkaar te hebben gehaald. In plaats van dat hij antwoord had gegeven op haar vraag zag ze hem naar haar bord met eten kijken, haast verlekkerd. 'Eh, nee, ik ben niet zo'n hele grote eter,' gaf ze toen toe. Het klopte, ze had geen stoornis of iets dergelijk, ze was nooit een grote eter geweest. Had genoeg aan kleine porties eten om de dag op door te komen, dronk juist meer om haar lichaam gehydrateerd te houden zodat hij in goede conditie zou blijven, zowel fysiek als mentaal een goede conditie. ''Mens sana in corpore sano,' ze mompelde het haast onverstaanbaar. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Het was een van haar motto's geweest in haar... 'strijd' om de marathon te lopen. Ze greep naar het flesje water, nam een slok en glimlachte naar Vince. 'Als je wil, het is wel koud, maar je mag het gerust eten.' Ze wist dat bewakers nog wel eens begonnen te mopperen of ingrepen als patiënten weer eens gingen opscheppen, zeiden dat ze niet zo ontevreden moesten zijn met de hoeveelheid eten. Maar van de andere kant. Hadden ze gezien wat voor.. man Vince was? Hij at haast voor twee in Brianne's ogen. Nog voordat ze was uitgesproken had Vince echter haar bord al gepakt, zat gulzig te eten van haar spaghetti. Ze trok haar wenkbrauw op. Juist. Geduld was ook zo lastig. Toch moest ze even om hem lachen, stopte algauw inangst dat het bij Vince in het verkeerde keelgat zou schieten. 'Ik greep in omdat het erger zou gaan worden,' zei ze toen glimlachend. 'Ze mogen dan wel een belabberde techniek hebben, geen kennis van waar ze in godsnaam moeten slaan maar ach.' Ze glimlachte. 'Maar de ene lijdt aan een agressie stoornis, mept er uit het niets op los.' Ze knikte naar de jongen die werd afgevoerd door de bewakers. 'En hij daar, met de wond, hij heeft een gespleten persoonlijkheid.' Ze glimlachte zacht. 'Het is een lief joch die raar genoeg nog van het leven geniet ook, maar zijn andere persoonlijkheid is suïcidaal, werkt zichzelf in de problemen.' Ze glimlachte. 'Kortom, ik heb geen zin in een dooie hier, ik wil ook op mijn gemak mijn eten kunnen opeten.' Ze glimlachte. 'Daarnaast, ik heb er vanavond geen last van. Als ik er geen last van had willen hebben had ik ze wel op hun slaap geslagen, dan lagen ze ook wel om,' haar stem klonk haast luchtig. De slaap was een kwetsbaar gedeelte van je schedel, als je er sloeg kon je er een redelijk grote schade aanbrengen... mits je goed sloeg. 'Dus, maar laten we stoppen over geweld, dat is zo ongezellig.' Ze glimlachte kort, keek Vince onderzoekend aan. Hij zou niet echt onder de indruk zijn dat ze wist dat de slaap kwetsbaar was, hij was nergens van onder de indruk. Maar aan de andere kant was het lichtelijk ongewoon dat een meisje met Brianne's uiterlijk zulke dingen wist. Dat had ze al vaker te horen gekregen, dat ze zo fragiel uitzag, waarom ze dan zulke dingen wist. Zelfverdediging. Ze was oprecht onder de indruk van waar Vince had gezeten, dit bleek ook wel uit haar blik. 'Dat is niet niks,' zei ze toen met een glimlach. 'Dan zul je ook wel het een en ander meegemaakt hebben, niet?' ze glimlachte. 'Ik zit hier nu pas weer een weekje, na zes maanden vrijheid, kun je je voorstellen?' Ze zei het met een geamuseerde glimlach op haar gezicht, veegde een pluk haar hieruit. 'Als je dan in het leger hebt gezeten, ben je niet de enige militair hier,' het schoot haar te binnen. Dante had bij hun ontmoeting ook verteld dat hij in het leger had gezeten. Ze hadden het er niet echt over gehad, maar het viel haar weet te binnen. 'Al denk ik niet dat je hem kent,' ze glimlachte bij de gedachten aan Dante. Liet dat niet doorschemeren. 'Maar je zal hem wel eens tegenkomen, ik denk dat jullie beiden dan wel fanatiek bezoekers zullen zijn van de sportzaal.' Ze glimlachte weer, nam nog een slok van het flesje water dat hierna op was. Ze stond op, liep richting de eerste de beste prullenbak waarin ze het flesje weggooide, weer terugkeerde naar haar plek bij Vince.

Vince keek naar het veraste gezicht van Brianne, was ze nu echt van mening dat de open wereld veilig was? Dan bedoelde hij natuurlijk niet onder de vleugels van moeders of vaders. Maar de echte wereld, waar mensen oorlog voerde om de domste dingen. Meestal ging het uiteindelijk wel altijd om geld natuurlijk. “Ja veiliger, ik zie hier geen gekken met machine geweren rond rennen” nog altijd was zijn stem kalm en ondoordringbaar, hoewel zijn blik even wat verbitterd werd. Ergens vond hij het wel grappig dat hij interesse bij het meisje had opgewekt. Waarom wist hij niet, zo speciaal leven had hij niet. Hij was een van de duizenden militaire die getraind waren voor een bepaald doen. Oorlogen winnen, meestal voor andere landen. Maar hij voelde zich er goed bij, het leven voor andere mensen verbeteren. Echter soms had het zo zijn prijs, zelf was hij ook ooit neergeschoten, gelukkig niet op een fatale plek. “Ja onder andere, en je had geluk als er geen zand bij zat”. Naarmate dat hij meer tijd met der doorbracht voelde hij zich iets losser komen. Nog steeds wantrouwend. Zijn stem was nog steeds kalm en rustig, maar iets opener. Ergens was ze wel een leuke gesprekspartner. Zo af en toe keken zijn grijze ogen haar aan, maar meestal scande ze de omgeving af, opzoek naar enig gevaar. Het was eigenlijk meer een tik van hem dan dat het daadwerkelijk nodig was. Terwijl de jochies aan het ruzie waren, en Brianne zich ermee ging bemoeien, twijfelde Vince even of hij zou moeten ingrijpen. Maar het leek hem slimmer om zich er gewoon niet mee te bemoeien, waarschijnlijk zou hij toch alleen maar het foute doen. Voor hem was het normaal dat hij zijn soldaten dan een gepaste straf zou geven, en echt zou uitkafferen. Autoritair kon hij zeker wel zijn, soms straalde hij dat ook wel uit, als hij een gesprek had die hij liever niet wou voeren. Toen Brianne terug kwam gelopen keek hij hoe haar blonde haren sierlijk over de schouders deinde. Even kwam er een glimlach op zijn gezicht staan, ze zag er goed uit. Maar zijn blik ging al weer snel over van een glimlach terug naar een neutrale blik die zijn omgeving in de gaten hield. Even was hij onder de indruk van wat voor stoornissen die kinderen had, maar meteen voelde hij ook wat woede opborrelen. Hij was toch geen gek met zulke stoornissen, nee hij was gewoon wat alert. Toen ze zat vroeg hij om haar bord, die ze weg had geschoven. Ze was geen grote eter, nee dat was wel te zien aan der figuur. Niet dat hij opvallend haar lichaam had geïnspecteerd, maar even snel een blik over iets of iemand heen was genoeg voor hem om verschillende dingen vast te stellen. Even was hij een beetje verbaast dat ze wist wat de zwakke plek van het mens was, echter liet hij dit niet merken. Had nog steeds een kalme uitstraling “En hoe weet jij dat? “ Zo af en toe nam Vince een slok water om zijn eten weg te spoelen, zijn blik weer strak gevestigd op zijn bord. Toen ze enkele onbekende woorden, uit een andere taal, sprak keek met een verbaasde twinkel in zijn strakke ogen aan. Ze had de woorden niet hard op uitgesproken maar het gehoor van Vince was zeer goed, wat hem voordelen gaf met zijn werk. Echter was het waarschijnlijk niet voor hem bedoeld, aangezien ze het zacht uitsprak. Vandaar dat hij er verder geen aandacht aanbestede en gewoon door at. Sommige mensen vroegen zich af of hij een lintworm had zoveel kon hij eten, maar zijn lichaam die aardig gespierd was vroeg gewoon om veel voedingstoffen. Het gelach van haar negeerde hij maar, niet wetend waar het opsloeg en hij wilde niet lullig overkomen “Ja zo kan je het wel stellen” zei hij nors, meteen klapte hij dicht en zette hij een muurtje op. Hier praatte hij niet zo graag over wat hij allemaal mee had gemaakt, dan kreeg hij weer flashbacks. De ‘filmpjes’ speelde dan weer in zijn hoofd af. Collega’s die door bermbommen in tienduizend stukjes explodeerde, even kreeg hij een rilling bij de gedachtes. Op zijn armen vormde zich wat kippenvel. De charmante stem van Brianne haalde hem uit zijn gedachtes. Ze zat hier pas een week na 6 maanden vrijheid, had ze al eerder in een inrichting gezeten. Of bedoelde ze van thuis, misschien was haar thuissituatie wel net een gevangenis. Ergens vond Vince het onbeleefd om er iets over te vragen, hij kende haar immers net 20 minuten. Daarom vroeg/ zei hij maar “Oh ?” Meer wist hij er niet over te zeggen. “En ik kan voorstellen hoe het voelt om gevangen te zijn” Zei hij met oprechte medelijden. Ooit was hij gegijzeld door de vijand, gemarteld tot hij informatie zou uitleveren. Maar Vince was geen verrader, zou sterven voor zijn land en maatjes. Had stijf zijn mond gehouden, vandaar de littekens op zijn rug. Waar hij zich ergens voor schaamde. Gelukkig hadden ze zijn ‘Verblijf’ plaats gevonden en werd hij bevrijd. Maar nu voelde hij zich weer een angstig dier in een hok. Echter hier zou hij vast niet gemarteld worden, en anders zou hij zich maar weer groot houden. Zijn ogen stonden glazig terwijl hij er aan terug dacht. Weer haalde de stem van zijn gesprekspartner hem uit zijn gedachte. Hij was niet de enige militair hier ? Wie was die andere dan? Waarom zou die hier zitten ? “Oh, wat is zijn naam als ik mag vragen? “ Hoogst waarschijnlijk kon hij die jongen niet, want het leger was zo groot. Maar toch was het fijn om een naam te weten, misschien konden ze wel met elkaar optrekken tot ze beide mochten gaan. Ze sprak ook over een sportschool “Sportschool ? Is dat hier toegestaan ?” Vroeg hij haar verbaast, gekke die mochten sporten konden wel moordwapens woorden.

Toen hij nog wat wou zeggen was er een grote knal te horen ( er ging iets mis). Even verstijfde de gespierde jongen, en zijn grijze ogen schoten door de ruimte heen. 1 seconden had hij nodig voor hij op zijn hurken op de grond zat. Veel kinderen waren in paniek opgestaan, maar toen ze doorhadden dat er niks aan de hand was gingen ze al snel weer even zitten. Maar aangezien Vince was getraind voor oorlogen, explosies van bermbommen of granaten bleef hij laag bij de grond. Ergens in zijn ogen was paniek te zien, kreeg flashbacks. Maar alles ging automatisch, speurde de omgeving af waar de knal vandaan kwam. Pas toen de bewakers omriepen dat het een foutje in de keuken was en er niks ernstig gaande was kalmeerde Vince. Stond op en besefte meteen dat hij er waarschijnlijk als een idioot uitzag. Dat hij voorschut stond, het was heel erg ongemakkelijk al die ogen op hem gericht. Die ‘enge’ kerel die nu bang als een hond op de grond had gezeten. Even kuchte hij en aangezien ze de zaal nog niet mochten verlaten ging hij weer zitten. Zijn blik strak op de houten tafel gericht.. Ergens schaamde hij zich diep.

'Maar,' zei ze toen tegen Vince, een kleine glimlach. 'Niet overal zijn gekken met geweren, zelfs niet in de wijde wereld.' Ze zuchtte even. 'Al kan ik begrijpen waar jouw standpunt vandaan komt, kijk eens naar de mensen om je heen,' ze glimlachte zacht. 'Al deze mensen vormen net zo goed een gevaar voor elkaar. Iedere stoornis, ieder probleem ieder kleinste dingetje hier is eigenlijk ook gevaarlijk.' Ze glimlachte. 'Er zijn mensen, zoals jij en ik die hier zitten maar nog normaal kunnen denken, handelen, maar er zijn hier ook mensen die uit blinde woede voortleven en constant een gevaar vormen.' Ze glimlachte zachtjes, praatte al net zo zacht zodat niemand door zou hebben waar ze het over hadden. 'Ik bedoel maar, er gebeuren hier iedere dag genoeg dingen, ernstige dingen. Niet alleen in de open wereld, hier in een gesloten wereld waarin je gevangen bent net zo goed.' Ze ontweek Vince's blik, voelde zich niet compleet op haar gemak als de indringend grijze ogen haar aankeken, zo koel en kalm. Ze kon er slecht tegen als iemand geen emoties kon tonen, zich gedroeg als een.. ja, robot? Of althans, zo afstandelijk. Ze begreep het wel, ze was niet dom, maar toch voelde het niet fijn voor haar. Ze was gewend dat de meeste mensen waarmee ze wel praatte werden meegesleurd in haar, meestal, vrolijke karakter. Ze keek even vies toen hij erbij vermeldde dat je ook nog eens geluk had als er geen zand in zat. 'Ew,' zei ze toen zacht glimlachend. 'Toegegeven; niks voor mij,' ze knipoogde toen. 'Daarnaast denk ik niet dat een leger, welk leger dan ook, zo gelukkig met me zou zijn,' ze grijnsde, zag zichzelf al tijdens een militaire oefening van angst in elkaar duiken omdat ze een geweer vast had. Nee, haar paniekstoornis zou haar tot de slechtste soldaat ever maken, dus het was ook maar goed dat het leger haar, buiten dat ze de mannen die voor hun vaderland streden heel dankbaar was, niet zoveel interesseerde. Ze wierp haar ogen op de omgeving, deze lag er nu vrij rustig bij, nu de jongens weg waren. De groepjes zaten bij elkaar, de loners zaten alleen. Langzaamaan begon het keukenpersoneel de overgebleven restjes, niet dat dat er veel waren, terug in de keuken te zetten, op te ruimen. Ze schudde haar hoofd. Ze zou hier in nog geen honderd jaar willen werken. Het was voor haar een hel, zij zou zich net zoals de patiënten voelen: Opgesloten. Ze had haar portie vrijheid nodig. Een beroep waarvoor ze veel had moeten reizen had haar nog het beste geleken. Nieuwe dingen ontdekken, andere culturen. Het was iets geweest wat Brianne altijd al had gefascineerd. De oudheid al net zo goed, eigenlijk gewoon geschiedenis. Ze had voordat ze bij Disturbia kwam al een beurs binnengesleept voor haar studie. Ze zou eer een studie volgen tot historicus, enkele masters volgen. En na die studies had ze nog een rechtenstudie willen doen. Maar het had er niet in gezeten, helaas. Ze vond het wel jammer, had gedacht dat ze misschien haar studie online kon volgen, bij Disturbia. Maar daar was geen enkele mogelijkheid toe geweest tot haar irritatie. Ze had zijn glimlach wel gezien, al was hij kort. Het was voor haar ook onmogelijk geweest hem niet te zien omdat ze immers recht op hem af was gelopen. Zie je, iedere man had een zwak punt, ook al gaven ze dat niet graag toe. Ze grijnsde daarom zachtjes, voelde haast een triomfantelijk gevoel. Ze had Vince aan het glimlachen gekregen. Al kon ze dat bij wel meer mannen. Ze schudde haar hoofd zachtjes, ze vond het niet meer interessant of mannen haar nou goed uit vonden zien of niet, ze hadden het maar te doen met wat ze zagen. Vroeger had ze zich er zorgen om gemaakt, zat haar haar wel goed? Haar make-up? Maar nu had ze zich daar overheen gezet, ze deed zich nog moeite voor haar uiterlijk, het was gewoon niet meer van levensbelang. Ze grijnsde zacht toen hij vroeg hoe ze dat wist, ging een beetje achterover zitten terwijl een charmante glimlach op haar lippen speelde. 'Hmm,' zei ze glimlachend. 'Een beetje interesse in de menselijke anatomie kan geen kwaad,' zei ze toen rustig, knipoogde. 'En ik heb bij biologie opgelet, voor zover dat ging bij dat slaapverwekkende vak,' ze glimlachte weer. Hij had haar even aangekeken, zijn aandacht daarna weer op het eten gevestigd. Zodra ze ook maar iets had gezegd over het feit dat hij dan wel veel mee had gemaakt kwam zijn norse houding in volle glorie weer op. Alsof hij op topsnelheid weer een muur had opgebouwd. Ze zuchtte zachtjes toen hij weer net zo nors praatte. Sjeez, hij was ook geen makkelijke gesprekspartner zeg. ze merkte dat hij weer wat rustiger werd. Hij reageerde, of wat je reageren kon noemen, op het feit dat ze hier nu weer een week zat. 'Tja, na zes maanden thuis is dit wel heel anders ja, een stuk minder vrijheid.' Ze keek Vince aan, bestudeerde zijn gezicht dat nog altijd even kalm stond. Ze keek hem aan toen hij zei dat hij zich wel kon bedenken hoe het voelde, fronste. Wat hij ook had meegemaakt, het was niet het mooiste geweest om mee te maken, dat kon je gewoon aflezen aan hem. Ze slikte, keek weg van Vince. Wat hij allemaal had meegemaakt wilde ze liever niet weten, het had geen zin om zoiets te weten, het zou haar alleen maar doen piekeren en daar had ze al helemaal geen zin in, ze had al genoeg aan haar hoofd. Zodra ze ook maar had gezegd dat hij niet de enige was had ze zijn aandacht gekregen, of althans zo voelde het voor haar. Ze grijnsde zachtjes. 'Dante eh... eh..' ze zweeg, fronste. Eigenlijk wist ze zijn achternaam niet eens, die had hij haar nooit verteld. Ze slikte even, herpakte zichzelf. 'Dante,' zei ze toen, probeerde de toon van haar stem normaal te houden al lukte dit niet, net zoals de zachte pretlichtjes die in haar ogen verschenen bij het uitspreken van zijn naam. Ze voelde hoe een warm gevoel zich meester van haar maakte, glimlachte zachtjes. 'Maar ik denk niet dat je hem kent,' zei ze toen zacht glimlachend, haar ogen richtten zich weer op die van Vince. 'Ik geloof dat je er een aanvraag voor moet doen,' zei ze toen of hij vroeg of een sportschool wel kon. 'Eigenlijk zou ik het niet zo goed weten of je het moet aanvragen of niet,' ze glimlachte zacht. 'Ik ren zelf persoonlijk liever door het dorp, over het strand. Dan heb ik toch meer het gevoel van vrijheid,' ze knipoogde, wist niet of Vince dat ook zou mogen doen, naar buiten. Het moest dan wel onder begeleiding ten alle tijden, maar meestal renden de bewakers toch wel achter je zodat je een beetje het idee van vrijheid had. Ze verzonk even in haar gedachten tot een harde knal weerklonk. Ze zag hoe Vince in nog geen enkele seconde op zijn hurken zat, zelf bleef ze vrij kalm zitten. Ze keek om zich heen, zag dat paniek zich voor een moment meester maakte van de omgeving. Ze was raar. Van dingen waarvoor normale mensen bang waren, schrokken, schrok ze niet, bleef ze kalm. Maar voor alledaagse dingen, gewone normale dingen kon zich bij Brianne een heuse paniekaanval plaatsvinden. Ze zag dat de rust terugkeerde, merkte dat Vince nog steeds onder de tafel zat. Ze keek hier even naar, zag haast de angst in Vince's ogen, iets wat haar deed beseffen dat dit hem ergens aan herinnerde. Aan iets waar mensen liever niet aan herinnerd wilden worden. Ze keek naar de rest van de mensen die Vince aankeken toen hij weer ging zitten. Zelf probeerde ze haar eigen verbazing, bezorgdheid, te verbergen. Ze wierp een dodelijke blik op enkele van de mensen die zich daarna snel omdraaiden. 'Gaat het?' Haar stem klonk bezorgd, lief. 'Of moet je even naar buiten?' Ze zag de bewakers hen nauwlettend in de gaten houden, merkte dat een van hen met zijn hoofd naar de deur richting buiten knikte waarna Brianne terugknikte. 'Kom,' mompelde ze toen glimlachend tegen Vince waarna ze opstond en richting de deur liep. 'Geloof me, frisse lucht doet je goed,' ze glimlachte zachtjes. Het had haast geleken of Vince een van haar paniekaanvallen had gehad, zo zat hij erbij. Zelf had zij het altijd fijn gevonden als ze dan naar buiten mocht, alles van zich af kon zetten, misschien vond hij dat ook wel zo.

Vince keek Brianne met zijn grijze ogen aan, niet alleen uit beleefdheid zoals in het begin maar ook uit een beetje interesse. Ze vertelde namelijk best wel gegronde dingen uit een ander perspectief. Hoe kon ze zo positief zijn terwijl ze hier al een tijdje zat. Vince zou gek worden dacht hij, of was hij gewoon te negatief ? Natuurlijk waren er niet overal gekken met geweren, maar deze gekken die hier zaten zouden zich zonder begeleiding vast en zeker pijn doen. Wat ze zei zette Vince aan het denken, ze had gelijk. De ‘patiënten’ met verschillende stoornissen konden elkaar zeker verwonden. Even dacht hij na voor hij wat ging zeggen, nog steeds de zelfde kalme, strakke en misschien wel emotie loze, uitdrukking op zijn gezicht. Zijn kaaklijn was duidelijk zichtbaar, en ook de wallen onder zijn ogen waren niet onmisbaar. Pas toen hij zeker van zijn woorden was, hij wou haar niet beledigen, sprak hij “Maar stel je voor, deze gek.. uuhm kinderen met verschillende stoornissen worden hier begeleid zodat ze elkaar en zich zelf niks aan kunnen doen? Hoe moet dat als ze als ‘ongeleide projectielen’ zonder begeleiding rond liepen. Denk je niet dat ze zichzelf dan nog veel meer schade aan zouden kunnen richten. “ Dit alles zei hij bedachtzaam zodat het ‘politiek correct’ was. Zo af en toe wende Vince zijn blik weg om de omgeving nog eens af te scannen op dreigend gevaar. Hij had allang zijn omgeving bekeken op verschillende vlucht routes, mocht er iets gebeuren dan was hij hier zo weg. Althans weg bij de situatie, zonder een blik op de omgeving te doen wist hij zeker dat ontsnappen hier moeilijk werd. Onmogelijk wou hij niet zeggen, hij had in moeilijkere situaties gezeten. Maar Vince kon hier niet ontsnappen, niet als hij ooit nog zijn baan terug wou. Zijn levensstijl weer kon hervatten. Over het eten kon Vince genoeg vertellen, over het blikvoer. Of speciale stoffen waar je warm water bij moest doen en het werd een hele maaltijd, en dan bedoelde hij geen noodles. Maar het zou haar toch niet interesseren , ze zou het alleen maar vies vinden. De vrolijkheid van haar gesprekken deed hem misschien wel een beetje opvrolijken maar dat liet hij haar niet merken. Nee zo snel opende hij zijn schulp niet voor mensen, eerst moest hij er zeker van zijn dat ze te vertrouwen waren. Dan kon hij best wel een gezellige knul zijn die soms de gekste en stomste dingen uithaalde. “En waarom dan niet? “ vroeg hij haar oprecht nieuwsgierig. “Ook geen burger functie?”. Natuurlijk waren er niet alleen maar militaire nodig in een leger. Je moest ook denken aan artsen of zelfs een journalist . Waarschijnlijk wisten veel mensen dat niet, maar ze waren wel nodig. Weer verzonk de jongen een beetje in zijn gedachten terwijl hij op de koude spaghetti van zijn gesprekspartner kauwde. Waarschijnlijk at hij in vergelijking meer als de meeste mensen hier. Dit kwam omdat zijn spieren ook meer verbruikte als de meeste mensen hier, en ook omdat hij veel sportte en gewend was om genoeg te eten. Natuurlijk had hij wel eens met missies minimaal eten gekregen, maar als je kon eten moest je dat ook doen. Alweer hielp de meid hem uit zijn gedachte waar hij haar ergens wel dankbaar voor was. Want de beeldde die zich soms in zijn hoofd af speelde zouden de meeste mensen laten overgeven. Menselijke anatomie ? biologie ? Dat was iets wat ze waarschijnlijk op school had geleerd. Zelf had hij het niet kunnen opbrengen om zijn studie af te maken. Duurde hem te lang en hij kon niet stil zitten. Een andere reden was dat hij dan nog bij zijn moeder moest wonen. Als hij in dienst zou gaan bleef hij door de weeks op de kazerne met oefeningen ook in het weekend. En als hij genoeg geld had verdiend, wat met de missies niet zo moeilijk was door de gevaren uren en overuren die werden uitbetaald, zou hij een eigen appartement of huisje zoeken. Zo gezegd zo gedaan, en nu zat hij hier. Als een wild dier opgesloten in een kooi. Maar hij zou er wel uitkomen en niet als het wilde dier voor zijn leven in een dierentuin, apenkooi in dit geval, doorbrengen. Of worden opgegeten. “Hoe heb je dat ooit vol gehouden ? “ hij bedoelde de studie, nee respect tonen aan mensen die het niet verdiende vond hij moeilijk. In het leger hadden ze tenminste iets gedaan om gerespecteerd te worden. “Na 6 maanden thuis zei je ? “ vroeg hij haar, ergens was hij heel erg nieuwsgierig. Maar toen bedacht hij zich dat hij enorm onbeschoft was. “Sorry, dit is onbeleefd, ik heb geen enig recht om wat van jouw situatie te weten. Nogmaals mijn excuses”. Zo verontschuldigde hij zich netjes. Tijdens zijn opleiding voor het leger werd de etiquette er ingeramd. Bijvoorbeeld met eten, deed je het niet netjes genoeg moest je voor je stoel gaan staan en naar je eten kijken. Hoe honger je ook had. Maar nu had hij er alleen maar profeit van, wist zich te gedragen met formeel/ hoog bezoek. Oprecht geïnteresseerd keek hij Brianne aan, wat een grijns bij haar opleverde. Ze hield wel van aandacht ? Maar dat kon hij ook mis hebben natuurlijk. Dante… Dante.. Die naam kende hij wel. Toen het kwartje viel veranderde zijn houding meteen. Hij voelde zijn bloed koken. “Marini” zei hij kil. Zijn ogen spoten even vuur maar hij vermande zich zelf binnen enkele tellen. Zei kon er niks aan doen dat z’n joch op de wereld rond liep. Z’n verrader, het was geen militair nee een gek die graag mensen neer knalde. “Hij is het niet waardig om militair te noemen” zei hij schamper. Het maakte hem nog kwaad hoe dat joch het leger en hem had bedrogen. Vince had de jongen door de opleiding gesleept, maar voor hij echt militair kon worden genoemd besloot de jongen dat hij beter mensen kon uitmoorden in koele bloeden. “Hmm snel maar eens doen dan” zei hij om van onderwerp te veranderen. Hij zou zich niet laten opfokken door dat jong, die blij moest zijn als ze elkaar nooit tegen kwamen. Vince had nog een appeltje met Dante te schillen. “Want dat is toch effectiever als eigen oefeningen” vervolgde hij om zijn aandacht er geheel van af te leiden. Maar dat gebeurde al snel door een knal, vervolgens gedroeg hij zich als een idioot die dacht dat het een rpg of een berm bom was. Meteen zocht hij beschutting, meteen kwamen er beelden en gedachtes naar boven die hem ergens wel angst aan wekte. Vince schaamde zich kapot voor zijn reactie, niet dat hij bloosde ofzo, het was alleen te merken aan zijn muur die hij weer opbouwde. Deze kon binnen enkele tellen staan. Op haar vragen knikte hij 1 keer ja en 1 keer nee. Hij wou niet dat er nog meer aandacht aan zijn reactie werd besteed, hij moest zich niet aanstellen. Vaak was Vince streng voor zich zelf, met zulke dingen maar ook met trainingen. Zich telkens tot de limit pushen. Brianne wou echt dat hij mee naar buiten ging maar hij bleef bij haar “kom” gewoon zitten “Niet nodig” zei hij koppig. Maar misschien had ze wel gelijk dat het hem goed zou doen, even frisse lucht. Meestal ging hij als ‘straf’ als een gek sporten, hij moest zich maar eens normaal gedragen. Na z’n reactie was hij boos op zich zelf, net als nu. Zwijgend stond hij op en volgde haar, de bewakers waren namelijk hevig aan het seinen dat hij naar buiten moest. Zijn kaken strak op elkaar geklemd ging hij naar buiten, zijn aderen begonnen eindelijk weer te slinken en zijn hart zat niet meer in zijn keel. Maar nu wist hij niet waar hij het moest zoeken, hoe hij zich moest gedragen. Vandaar dat hij zich weer in zijn schulp terug trok en kil voor zich uit staarde terwijl zijn voeten zorgde dat hij zich verplaatste. Dit had Brianne, en eigenlijk niemand moeten zien.

Brianne snapte Vince niet echt. Hoe hij zo kon strijden voor een standpunt dat in haar ogen vrijwel nergens op sloeg. Hij vocht een ongewonnen strijd. Want, kom op, zeggen dat je hier veiliger was dan de buitenwereld? In de tijd dat zij in de 'buitenwereld' was, had ze niks meegemaakt wat je kon relateren aan gevaar. Zodra ze haar voet ook maar hier had binnen gezet was er door een tierend joch een bord naar haar hoofd gegooid, was ze bijna bij een kannibalistische meid op de kamer beland en kwam ze een meisje tegen die serieus geloofde dat ze een grote katachtige was. Dát mocht je terecht raar noemen. Al moest ze toegeven, de buitenwereld was ook niet echt veilig. Je moest gewoon niet op de foute plekken zitten, dan was je wel veilig. Dus als je het vanuit dat standpunt bekeek, vermoedde ze dat Vince juist door zijn beroep een soort van... bitterheid had ontwikkeld voor de wijde wereld. Hij zag vaak slechts de kwade dingen, maar niet de mooie dingen. Zou hij ooit al eens de prachtige zee hebben gezien bij Kroatië, of het noorderlicht? Zou hij al dat moois wat de wijde wereld te bieden had ooit wel hebben gezien? Of zou hij echt alleen al het lijden en kwade gezien hebben? Ze kon het zich wel voorstellen, maar aan de andere kant wist ze net zo goed als hij dat een leger niet alleen voor het oplossen geweldszaken, ze waren er ook om te zorgen.. voor mensen, voor dieren. Al klonk het raar, ze was er heilig van overtuigd dat dit ook wel een van de taken van het leger was; mensen opvangen, voor ze zorgen. Ze schudde haar hoofd voordat ze weer eens ging afdwalen naar een plek waar ze eigenlijk door de buitenwereld onbereikbaar was, haar gedachten. Ze schrok pas echt op door Vince die weer praatte, haar van haar gedachten afhield. De wallen onder zijn ogen waren zichtbaar waardoor ze zich afvroeg hoe lang hij had geslapen sinds hij hier was aangekomen. Niet lang vermoedde ze. 'Dat klopt,' zei ze toen kalm. 'Maar denk ook dat ze in de buitenwereld met mensen omringd zijn die weten wat er met ze aan de hand is. Iedereen hier is een jongere die een kring van mensen heeft hem of haar liefheeft.' Ze glimlachte zacht terwijl haar gedachten naar haar broer uitgingen. 'Maar hier,' haar stem klonk iets scherper. 'Hier is er geen steun van familie die advies kan geven, hier zitten ze met kinderen die ook problemen hebben. In de wijde wereld zou familie er wel voor zorgen dat ze niet met zulke kinderen in contact zouden komen, hier worden we met zijn allen bij elkaar opgesloten om de buitenwereld voor ons te beschermen, maar veroorzaken ze juist gevaar hier.' Ze knikte even waarna ze Vince aankeek, benieuwd wat zijn mening hier nou over was. Of zijn mening veranderlijk kon zijn, zoals de hare soms was. Een ding wist ze wel al; hij was geen makkelijk persoon om mee om te gaan. Zijn emoties waren amper zichtbaar... eigenlijk helemaal niet. Het irriteerde haar. Mensen waren geen machines, mensen waren van vlees en bloed en emoties. Mensen waren kwetsbaar, fragiel. En toch stelde Vince zich zo op. Het was hem aangeleerd. Het was al die mensen aangeleerd. Ze werden gewoon getraind om zich volgens het boekje te gedragen. Het irriteerde haar, al moest ze toegeven dat er nu eenmaal mensen moesten zijn die het leger in gingen. Ze vond het alleen zo zonde dat ze zich zo gedroegen terwijl ze zoveel goeds deden. Ze zag dat zijn ogen de hele tijd wegschoten, zuchtte. 'Je weet toch dat hier niks gebeurd?' Ze keek hem bedachtzaam aan. 'En anders, wat is dat dan voor jou van waarde?' Ze keek hem nieuwsgierig aan. 'Jou doen ze toch niks, je hebt ze de stuipen op het lijf gejaagd, dus wil je dat alsjeblieft laten?' ze duidde met het laatste op zijn constante blikken op de omgeving. Hij leek haast... springerig. Alsof hij bij het geringste kleine foutje het een of andere geleerde ding ging uitvoeren. oke, ding was een erg respectloos woord voor een procedure maargoed. Ze grijnsde geamuseerd toen hij vroeg waarom niet. 'Laten we het zo stellen. Ik ben een van de grootste schijtluizen die er is.' Ze grinnikte zachtjes. 'En ik denk niet dat het leger iemand met paniekaanvallen kan gebruiken,' ze grijnsde geamuseerd naar Vince. 'Daarom dus niet,' zei ze toen zacht lachend. Ze moest zachtjes lachen terwijl ze Vince gadesloeg terwijl hij zijn, ofja háár, spaghetti zat op te eten. 'En Vince,' zei ze toen geïnteresseerd. 'Heb jíj je school dan niet afgemaakt?' Ze keek hem nieuwsgierig aan. 'Je doet alsof het zo raar is dat ik op een school heb gezeten,' ze lachte zacht, bijna minimalistisch. 'Ach, volhouden hoefde ik niet zo lang,' zei ze lachend, 'ik heb mijn basis en voortgezet onderwijs gevolgd en net voordat ik aan mijn studie wilde beginnen kwam ik hier,' ze glimlachte koel. 'Ik probeer om te regelen dat ik vanuit hier alsof digitaal mijn studie kan volgen, maar je zal het nog wel ontdekken, ze zijn hier niet zo makkelijk.' Ze knikte kort, haast zichzelf bevestigend. Ze moest lachen toen vince ineens zijn excuses begon aan te bieden. 'Ach, je bent beleefder dan de meesten hier, maar ook moeilijker om te begrijpen,' ze lachte zacht. 'Het ging goed met me, dus ik mocht naar huis.' Ze grijnsde. 'Zes maanden vrijheid, en daarna besloten mijn ouders me maar weer terug naar hier te brengen, al weet ik niet echt waarom.' Ze viel even stil, haalde haar handen door haar haren heen die daarna weer net zo zacht langs haar schouders af vielen. Ze deinsde even van Vince weg bij de woede in zijn ogen. Wat had Dante hem misdaan? Ze keek Vince haast net zo boos aan, haar lieflijke gezichtje werd gesierd door een boze blik. Dante was het niet waard? Ze keek Vince aan, net zo kil als zijn woorden hadden geklonken. Een haast hooghartige blik schoof over haar gezicht, een masker dat niet goed te lezen viel. 'Ah zo.' Zei ze toen slechts terwijl ze haar blik van Vince afwendde. Wat had Dante verkeerd gedaan? Hoe had hij ooit iets verkeerd kunnen doen behalve dan al die moorden maargoed. Vince veranderde van onderwerp. Iets wat Brianne zeer waardeerde aangezien ze geen zin had om in de hysterische, kwade, blondine te veranderen die ze kon zijn. Je moest haar niet verkeerd begrijpen. Ze was een lief persoon, maar zodra je aan mensen kwam die ze lief had zat je erg fout. Dan was ze ook niet meer lief. Je mocht wel zeggen dat ze een beetje het moederinstinct van een leeuwin had, alleen dan over haar familie en geliefden. Die beschermde ze zo goed als dat mogelijk was. 'Tja, ik zou het niet weten wat voor jou effectiever is,' ze glimlachte al wat warmer richting Vince. 'Voor mij werkt het gewoon als ik dans en hardloop, dat is mijn besteding aan sport.' Ze grijnsde zachtjes naar Vince. 'Laten we het zo stellen dat ik slechts krachttraining doe om te zorgen dat ik met cardio niet mijn eigen spieren afzwak.' Ze grijnsde kort, wendde haar blik af. Hij had één maal ja en één maal nee geknikt. Ze zuchtte kort. 'Je bent een ezel, weet je dat?' Zei ze toen zacht glimlachend. 'Een ezel wordt met koppigheid gekenmerkt, en je bent behoorlijk koppig Vince.' Al snel leek het alsof Vince zich bedacht en volgde hij haar langs de bewakers, ze opende kalm de deur en voelde de wind langs haar wangen strijken. Ze glimlachte kort waarna ze rustig verder liep. ''Dit bevalt je niet he?' Vroeg ze hem toen, niet echt wachtend op antwoord. 'Dat alles wat je overkomen is ervoor zorgt dat je op bepaalde zaken zo reageert.' Ze glimlachte terwijl ze rustig voor zich uit in de verte keek. 'Je wilt niet dat anderen dat zien, ze zouden het niet begrijpen en je voelt je zwak, raar. Is het niet?' Ze keek hem onderzoekend aan. 'Of heb ik het mis?' Haar ogen stonden ernstig, haar stem klonk lief. 'Maar geloof me, welk verleden je ook hebt, wat er ook met je gebeurd is. Je kan het niet in je eentje oplossen Vince, al zou je het nog zo graag willen.' Ze keek weg, wilde niet in zijn grijze ogen kijken wetende dat ze dan zou weg deinzen.

Ergens was het best wel amuserend dat het blonde popje zo streed voor een standput waar ze geheel van was overtuigt. Om Vince te overtuigen moest ze nog wel wat meer uit de kast halen. Hij was namelijk koppig, maar was wel altijd bereid om zijn mening bij te schaven als iemand met goede argumenten kwam. Aandachtig luisterde hij naar wat ze te zeggen had, zo gek was ze toch niet? Alles wat ze zei leek nog enig sinds een beetje zinnig was, geen ijl gebrabbel wat sommige kids hier deden. Beide probeerde ze elkaars mening te veranderen, niet dat het Vince echt uit maakte wat ze vond. Veel mensen begrepen zijn mening en gedachten toch niet. Vaak nam hij niet eens de moeite om zijn gedachten met iemand te delen, maar ergens vond hij het wel leuk om dit gesprek voor te zetten. Meer omdat hij was geïnteresseerd in wat zij had te zeggen dan om daadwerkelijk zijn mening aan haar op te dringen. Waarschijnlijk was ze toch veel te koppig. Ergens had ze gelijk wat ze zei, Famillie die hun kon beschermen. Hun kind weg hield van andere gekken. Maar had de familie hun hier juist niet gedumpt ? Wouden ze niet van hun af juist ? Soms waren de gedachten van Vince misschien wel wat bitter, maar misschien waren haar gedachten allemaal wel te positief. Ze zag alles door een roze bril, had ze alleen maar de mooie dingen in de wereld gezien ? Vince had ook wel dingen gezien waar hij een glimlach op zijn gezicht van kreeg. Zeker in de tijd dat hij met zijn vader reisde. Maar die had het loodje gelegd een tijd terug in een vuurgevecht. “Je hebt helemaal gelijk meis, maar wie heeft hun hier achter gelaten ? Wie heeft gezorgd dat ze hier vast zaten. 90% van de gevallen zitten hier door hun famillie” Het klonk misschien best gemeen maar het was wel zo, helaas voor de zielige gevalletjes hier. Ergens vond hij het namelijk best sneu voor hen, maar wat kon hij er aan doen. Vince had al een tijd terug geleerd dat hij het maar moest laten als hij er niks aan kon doen. Er waren vaak genoeg dingen voorgevallen waar hij het liefst de ondervoede kindjes of dieren een warm huis had bezorgt. Dat hij een of andere gore klootzak een kogel in zijn kop wou boren, maar het kom juridisch niet. Dan zou hij zelf in de problemen komen. Hij had kinderen half dood zien gaan maar hij kon er niks aan doen. Bevelen van de baas, hij moest namelijk het gebied alleen maar veilig maken zodat hulp tropen hun gang hier konden gaan. Hoewel hij wat interesse in haar toonde was zijn stem nog steeds even kalm als in het begin. Zijn blik stond nog steeds emotieloos, en er was maar een keer een glimlach op zijn gezicht verschenen. Niet dat die lang aan had gehouden, maar ze had wat los gewerkt bij hem. Niet dat ze daar achter moest komen, dan zou ze het vast weten te gebruiken. Zijn zwakheden werden vaak genoeg tegen hem gebruikt, dus ze niet tonen was gewoon de beste keuze. Weer schoten zijn ogen even door de ruimte heen, opzoek naar iets wat gevaarlijk voor hem kon zijn. Ook hier had Brianne commentaar op ergens was het wel grappig dat ze overal haar mening over had. Ze was niet op der mondje gevallen, dat mocht Vince wel. “You never know”Gaf hij kort als antwoord. Dat was wel iets wat Tay in de laatste tijd wel had geleerd. Waar je ook veilig dacht te zijn. Kijk nog eens goed. Het was hem wel eens gebeurd dat hij in de save-zone nog werd aangevallen. Of een aanslag. Denk aan 9-11. . “Misschien indirect niet meis, maar als er iets gebeurd wat de atmosfeer hier kan veranderen, kon indirect ook mij benadelen. “ Stel er zou hier een gevecht uitbreken, dan kon hij er misschien wel eens in terecht komen. En het was niet alleen dat hij de kids hier niet vertrouwde maar de bewakers waren eigenlijks Vince grootste zorg.
Nee, in het leger konden ze inderdaad geen paniek aanvallen gebruiken, maar dat was niet Vince eerste gedachten. Hoe kwam ze aan die paniek aanvallen, wat had ze allemaal mee gemaakt. Niet dat hij er zich mee moest bemoeien en hij zou het ook zeker niet vragen. Ze konden elkaar net en ze zou vast al haar zorgen niet bij een vreemde willen ‘uithuilen’ . “nee, je hebt gelijk” beaamde hij haar op een luchtige toon. Niet laten merken dat hij zich ergens wel een beetje zorgen om der maakte. Of hij zijn school had afgemaakt. Ergens zou Vince er om kunnen lachen, maar daar had hij nu nog niet de behoefte aan. Hij moest haar zeker kunnen vertrouwen, en niet alleen haar maar ook de omgeving, voor hij zich kon ontspannen. En lachen was ontspannen. “Je hebt het langer als mij volgehouden, ik ben halverwege high school gekapt. En als groentje begonnen bij het leger” Er was trots in zijn stem te horen toen hij vertelde dat hij was begonnen. De reden waarom hij was begonnen vertelde hij er niet bij. Ze hoefde nog niet te weten dat hij zijn dode vader als voorbeeld had. Niet het doodde gedeelte dan, hoewel hij liever in combat dood ging dan zich later onderkwijlde. “Wat vind jij zo leuk aan dat leren dan, je kan je tijd toch veel beter besteden aan lichaamsbeweging of lol maken” het was niet beledigend bedoeld, want het meisje waar hij mee sprak had zeker een mooi figuur. Maar dat ging hij haar niet vertellen, dadelijk dacht ze nog dat hij met haar aan het flirten was. Een heel kleine bijna onzichtbare grijns kwam op zijn gezicht te staan toen Brianne zei dat hij een van de beleefdste was. “Vind je het gek, ik ben ook een van de oudste denk ik” Zijn stem kwam al iets losser, maar bleef nog steeds kalm en afstandelijk. Dit zou best kunnen veranderen als hij haar langer kon. Want ergens was hij wel een gezellige jongen. Zolang je maar een goede bekende van hem was kon je veel lol met hem maken. Ergens voelde hij medelijden met haar, dat ze weer werd opgesloten na 6 maanden. “We zijn met ze alle dieren in een hokje, voor de een beter als voor de ander. Maar alle zullen we het gewoon onder ogen moeten zien. Hoe meer je er tegen verzet hoe erger het word toch” Tenminste dat was met het martelen altijd zo geweest, tandjes bijten en ze hun gang maar laten gaan. Hoe meer je tegenwerkte hoe meer pijn het deed. Gelukkig maakte ze over Dante niet veel woorden meer vuil en begonnen ze al over een ander onderwerp sporten. “Zo zo erg sportief dus, ik doe meer kracht training en cardio voor de conditie. “ Hij vond het heerlijk om te sporten een uitlaatklep. Lekker even alle agressie eruit gooien, en je erna lekker voldaan moe voelen. Hij was koppig moest ze zelf wat van zeggen, waarschijnlijk kon ze er zelf ook veel van. “Maar een ezel stoot zich geen 3 keer aan de zelfde steen, dus eigenwijs is niet dom” Zei hij stram. De gebeurtenis had hem meteen weer van de buitenwereld afgesloten. Hoewel hij zich afsloot voor de buitenwereld en zich automatisch voortbeweegde luisterde hij naar wat ze te zeggen had. Tuurlijk beviel hem het niet dat hij hier zat opgesloten, hij voelde zich er opgeladen en aangevallen door. Dit was niet wat hij verdiende, hij had jaren goede dienst gedraaid. Maar ze zouden hem wel terug nemen. De woorden die ze zei waren goed bedoeld maar Vince was niet meer te bereiken, hij had alleen nog maar oog voor enig gevaar en hij sloot zich geheel af van de buiten wereld, probeerde niet meer op te vallen. Boven alles sloot hij zich ook af van zich zelf. Hij had geleerd zijn gedachten te kunnen blokkeren alleen nog maar op automatische piloot verder te gaan. Alleen nog maar te handelen op verstandige dingen. Zijn grijze ogen keken even haar kant op wanneer ze was uitgesproken, maar het deed hem niks, de woorden niet haar wegkijkende ogen niet. Het deed hem allemaal niks, hij voelde niks. Zelfs de grootste pijn zou zijn lichaam nu buitensluiten om alleen doelgericht te kunnen functioneren. Echter moest hij haar toch wel een antwoord geven, even probeerde hij in zijn menselijkheid te graven “Het is klote hier, niks aan te doen. En ik hoef niets op te lossen. Alles wat ik heb mee moeten maken was voor hogere doelen. Ik heb nergens spijt van. Wat ik heb gezien/gedaan vervaagt bij wat we hebben bereikt. Het doet er niet toe” Dit alles zei hij rustig en kalm totaal afgesloten van de omgeving.