I'v you dare [ Iedereen]

Who wants to play lets start shootin' people?

Vince klampte zich bijna letterlijk vast aan zijn geweer, natuurlijk niet zoals een jankend klein kind aan zijn knuffel. Maar misschien hechte hij er wel even veel waarde aan, hij voelde zich niet veilig zonder zijn wapens. Maar al zijn zekerheid werd zonder pardon van hem afgenomen. Dat hij hier naar toe moest van zijn moeder tot hier, maar dat ze dan ook zijn veiligheid afpakte ging hem te ver. Maar veel te zeggen had hij niet, hoewel hij probeerde te overleggen, ze over te halen, ze te dwingen zonder pardon werd hij afgekapt. De blik van Vince ging even rond door het kamertje, het was gekken werk dat hij zich zou verzetten en weg zou rennen. Er waren hier te veel ‘bewakers’ en dan zou hij zeker nooit meer zijn plaatst terug krijgen in het 75th Ranger Regiment, waar hij was uitgezet door zij PTSS. Vince fluisterde tegen zichzelf dat hij zich moest inhouden, hij zou hier zo weer weg zijn als hij weer uitgerust en zich zelf was. Er was immers niks mis met hem, dat PTSS was erg overdreven. De strijd om zijn wapens had hij verloren, maar dat zou hij ze nog wel betaald zetten. Ze konden het niet maken om zijn zekerheid en zijn leven af te pakken. “This is my gun and im nothing without him” mompelde hij zacht, of het zacht genoeg was zodat de medewerkers het niet hoorde wist hij niet. Hoewel hij er snel achterkwam toen ze hem raar aankeken. De licht grijze ogen van Vince priemde boos en agressief naar de genen die alles afhandelde. Zijn moeder wou er bij zijn, hij kon het toch ook wel zelf afhandelen. Hij was immers 19 en had genoeg mee gemaakt, misschien wel te veel voor zijn leeftijd.

Het gesprek was na het akkevietje over zijn wapen binnen enkele minuten afgesloten, handtekeningen gezet en hij mocht gaan. Vince woede was bijna weg geëbd echter borrelde die weer op toen hij aan zijn armen werd gepakt. “Ik ben geen facking gevangen” zei hij boos waarna hij zich losrukte. Het leek een moment dat ze hem gewoon weer vast wouden pakken “If you dare” siste hij. Of ze nou bang waren, of ze hem gewoon negeerde was de vraag maar de 2 medewerkers liepen door. Het was kwart over 6 s avonds dus etenstijd, dat was ook de reden dat ze hem naar de eetzaal brachten (zijn spullen werden op zijn kamer neer gezet). Helaas ebde de woede in Vince niet weg zoals toennet, het was nu for sure hij zou hier vast zitten voor een onbepaalde tijd. Hij zou hier worden behandeld als een klein kind of als een gevangen. Geen van beide was hij, hij vocht immers voor al die mensen die hier werkte, zodat hun zonder zorgen hun werk konden doen. Nog het ergste was hij zou hier tussen allemaal “kinderen” zitten, die anders als hem wel gestoord waren. ‘
Grommend’ liep hij naar de eetzaal ,waarvan de deur voor hem werd opengemaakt alsof hij niet instaat was om dat zelf te doen. Vince voelde zijn woede nog een level omhoog schieten toen iedereen zijn ogen op hem richtte. Agressief snoof hij en hij stootte de uitleg af hoe het hier werkte, hij was niet dom hij wist wel hoe hij moest eten. Zijn handen trilde zo van zijn agressie die er in hem opgekropt zat, als iemand iets verkeerd tegen hem zou zeggen kon hij zomaar uitvliegen op zulke momenten, dat het dienblad zelfs mee trilde. Er werd eten op zijn bord gekwakt en hij ‘marcheerde’ boos naar een lege plek, aan een van de tafels die in lange rijen waren opgesteld. Met een harde klap zette hij het dienblad op tafel, ging zitten, en schoof zijn eten zonder te kijken wat het was chagrijnig naar binnen. Hopelijk zou iedereen gewoon zijn kop houden zodat er geen gezeik aan zijn hoofd was en hij snel door kon eten. Des te eerder hij op zijn kamer was, alleen… zonder deze gestoorde kinderen. En zonder die medewerkers die hem in de gaten hielde alsof hij een massa moordenaar was.

Haar haren zaten perfect en haar rode ogen keken rond. Zo te zien een niweuling, die of van angst zo trilde dat zijn dienblad meetrilde of gewoon met iets anders zat. Sylenia spuugde haar kauwgom uit in een voorbijkomende prullenbak, pakte een dienblad en keek hoe het vieze goedje dat blijkbaar het menu was op haar kleine bord werd gekwakt en ze schoof door. Sloffend op oude enkelaarsjes die aan de bovenkant wijd waren liep ze naar die ene tafel waar alleen die nieuweling zat. Ze hat een wit korte mouwen t-shirt aan met de amerikaanse vlag erop en een versleten, gehavende skinny Jeans. Veel waarde gaf ze niet aan kleding, aan haar haar wel. Ze kwakte her bord hard naast de jongen neer en ging zitten. Met een lepel prakte ze in het goedje.''Is dit wel te eten of willen ze ons vergiftigen?'' Mompelde ze hardop. en ze stopte hetin haar Mond. Het was tenminste beter als vorige week. Sylenia hield wijs haar mond, aangezien de jongen zijn vork bijna kapotkneep, dus ze wist dat hij een woedeaanval had. Ze richtte zich op haar bord en staarde er een lange tijd na, met kleine happen eten er tussendoor.''Zo,'' Probeerde ze na een lange tijd, hopend dat het akkefietje van hem was afgelopen.''En wie mag jij dan wel zijn?''

-moet nog inkomen -

Vince had er eerst geen oog voor gehad wie naast hem zat, het interesseerde hem niet hij wou naar zijn kamer en zich daar opsluiten tot ze erachter kwamen dat hij niks had. Dat hij niet net zoals de mensen hier was , die allemaal psychische problemen hadden. Hij negeerde de woorden van de rode psychopaat . Hij schoof zijn eten naar binnen zonder er bij na te denken wat er op zijn bord lag. Hij proefde de smaak niet eens, het was gewoon hap slik weg. Vaak was het ook beter om niet te weten wat je at, dat was tenminste wat hij had geleerd back there. Langzaam begon hij weer bij zinnen te komen. Het had waarschijnlijk toch geen nut om zo snel te eten, ze zouden waarschijnlijk toch pas weg mogen als iedereen klaar is. Het meisje begon voorzichtig tegen hem te praten, alsof ze bang was dat hij een gestoord persoon was. “Vince en jij” vroeg jij afstandelijk. Hij wilde niet bevriend worden met een van die gekken. Hij nam het meisje in zijn ooghoeken in zich op. Roodhaar, roodachtige ogen en een wit shirt met zijn vlag er op. Zijn vlag waarvoor hij vecht. De enige vlag die hij vertrouwd. Okal wou Vince geen vrienden worden moest hij toch beleefd blijven, ruzie met een gek leek ook niet zo veilig. “Dus..” zei Vince zonder dat hij echt wist wat hij moest zeggen. Het was een beetje ongemakkelijk om een gesprek te beginnen, waar moest je over praten. Je kon moeilijk vragen waarom ze hier zat het zou dom klinken van : “heey ik ben Vince en ik ben gestoord en hang me zelf op “ of wat dan ook. Zo was hij gelukkig niet, hij moest alleen gewoon even rusten. “Hoe vond je het eten” vroeg hij maar. Terwijl hij in zijn eten roerde omdat hij niet wist wat voor houding hij aan moest nemen.

“Vince en jij” vroeg hij afstandelijk.''Sylenia'' ze roerde een hele tijd in het smakelize eten. “Dus..” zei Vince zonder dat hij echt wist wat hij moest zeggen. “Hoe vond je het eten?” Sylenia schold hem in zijn hoofd uit voor gek. Dit eten as niet te vreten, dat wist hij ook wel, dus ze haalde maar haar schouders op.''Zoals altijd, vies, kleverig en die hele zooi die erbij hoort.'' Zei ze zonder enige toon. Ze liet haar lepel kletterend op het dienblad vallen, waar enige bewakers opeken. Sylenia gaf ze een uitdagende blik, waarbij ze wegkeken, en ze richtte zich op de jongen.''Waarom ben jij hier?'' Vroeg ze toen. Als hij het aan haar zou vragen zou hij een ding zo kunnen weten. Haar armen zaten vol met schrammen en littekens, da was een ding, ze sneed zichzelf. Ze was ziek in haar hoofd, dacht de raarste dingen, had woedeaanvallen, sneed het liefst iemand de keel door, kikte van bloed en nog meer dingen. Ze zuchtte en leunde achterover, waarbij haar haren over haar schouders heenvielen, die jongen klonk haar aardig in de oren.

Het roodharig meisje dat Sylenia hete vond zijn vraag blijkbaar rond uit dom, dat was ie ook want hij wist niet wat hij anders moest vragen. Ze vond het eten ronduit smerig af te lijden aan haar antwoord. Na het uitgalmen van de lepel die viel mompelde vince “Het went wel “, Hij was goor smerig blik eten , die je 2 jaar lang kon bewaren, moest opwarmen boven een vuurtje. Sylenia was meer recht voor haar raap, ze vroeg gewoon waarom hij hier zat. Een vraag waarvoor hij even de tijd nodig heeft om die te beantwoorden. Hij wist niet waarom hij hier naar toe was gestuurd, was het omdat hij wantrouwend was. Dat hij op zijn hoede was en overal wel gevaar opspeurde. Was het omdat hij laatst nog ruzie had, en 2 islaamse mannen in elkaar had geslagen, omdat de 2 hem uitlokte en zeker gevaarlijk waren voor de buitenwereld. Maar hij was niet gevaarlijk voor de buitenwereld, hij vocht zelfs voor de buitenwereld. En was dit de dank? Dat hij in een gesticht werd gestopt. Niet dat hij nooit meer in het leger zou gaan door dit akkevietje. Dat was zijn leven hij had niet veel anders. Zijn moeder gaf hem toch de schuld van de dood van zijn vader, haar man. Gelukkig kreeg hij die tijd om even na te denken . Want hij deed net alsof hij het meisje in zich op nam ,wat hij allang stiekem had gedaan, maar nu pas vielen haar snijwonden op. Ze sneed zich zelf ? Waarvoor moest ze die pijn voelen, wat had ze misdaan? “Ik uhm.. Ik heb eigenlijk geen idee waarom ze me hier hebben neer gezet” klonk Vince zijn stem, waar een vleugje woeden in was te horen. Zijn wenkbrauwen fronste hij even om nog dieper na te denken. Hij vergat even dat hij ’s nachts soms schreeuwend wakker werd van de nachtmerrie’s en van woede. Alles wat hem was gebeurd kon hij achteraf omdraaien beter doen. Dan had hij niet zijn vrienden verloren, maar nu was het te laat. Achteraf is altijd makkelijk “ En waarom zit jij hier” Vroeg hij maar uit beleefdheid want het was al duidelijk dat ze zich pijnigde.