Will you entertain me, darling...?

Het strakke regime in deze instelling was voor Yin nog wel te doen, maar ze voelde ook dat haar tegenhelft er niet zo blij mee was. Toen ze vandaag opstond was ze misselijk en had een zwaar gebons in haar hoofd. Nee, ze voelde zich niet goed. Even was het meisje gaan liggen, had haar onschuldige bruine ogen gesloten. Gewoon even rusten. Aan thuis denken. Alle zorgen vergeten. Maar dat was haar niet gegund deze ochtend. In de zwarte duisternis sliep ze kort en onrustig.

In haar droom dwaalde ze door een gangenstelsel. Het leek op deze inrichting, alleen waren alle ramen weg en waren de lampen uit. Een paar lichtjes flikkerden nog, maar het enige echte licht kwam onder de drempels door gesijpeld. Achter de gesloten deuren hoorde ze gelach en blije muziek. Ze rammelde aan de deurklink. Op slot. Nog harder probeerde ze de deur te openen. 'Laat me erbij!' Het was haar bedoeling om te roepen, maar haar stem klonk zwak en breekbaar. Niemand reageerde. Toch hoorde ze stemmen. Er waren hier mensen en ze negeerden haar gewoon. Ze voelde de eenzaamheid en afwijzing op haar schouders drukken. Een laatste poging. Ze klopte op de deur. En eindelijk deed er iemand open. 'Mag ik erin?' vroeg ze aarzelend. Haar droomstem klonk schor en wanhopig. De barse man weigerde haar zonder ook maar te twijfelen. Waarom? Wat had ze misdaan? Waarom mocht ze er niet bij? Yin snapte het niet. Ze keek nog eens goed. Het was haar vader. Ze was niet goed genoeg, hij liet haar niet naar binnen. De volgende deur was wederom gesloten. Met nog minder vertrouwen in zichzelf klopte ze aan. 'Laat me er alsjeblieft in. Ik kan het. Ik kán zingen.' Angst raasde door haar lichaam toen er weer geweigerd werd. Waar moest ze dan heen, ze had niemand. Ze kon nergens heen. Ze was alleen, een triest geval en helemaal alleen. Half verstikt vroeg ze waar ze heen moest. Een figuur dat beangstigend veel op haar moeder leek duwde haar de gang weer op. 'Ga maar naar het gekkenhuis, daar hoor jij.' Ze was alleen. Zo alleen en zo mislukt. Waarom was ze niet sterker?

Rillerig werd het meisje wakker. Tranen lagen op haar wangen. Maar in de ogen van het meisje stond geen verdriet meer. 'Ze is zwak.' mompelde haar stem. Ruw veegde ze de tranen van haar gezicht en friste zich op bij een wastafel. Een valse grijns sierde haar gezicht. Ze was geen zielig geval, ze was niet zoals Yin, de zwakkeling. Wat had ze nou aan zo'n zwak lichaam? Tja, niet dat ze echt een keuze had, ze zat vast aan dit meisje. En ergens was het maar goed dat die zo zwak was, zo kon ze haar zonder al te veel moeite naar achteren verdrijven. 'Ze heeft nu de leiding niet meer.' klonk het tevreden. Gekleed in een kort zwart broekje en een strak t-shirt stapte ze de hal in. Haar hoge zwarte hakken maakten een klakkend geluid. Aangekomen bij de algemene ruimte grijnsde ze afwachtend. Wie o wie zou ze aanspreken. Daar zag ze een gestalte, waar ze sierlijk op af kwam. 'Hey.' sprak ze met een uitdagende grijns en gladde, charmante stem. 'Weet jij misschien een manier om mij bezig te houden?' vroeg ze rechttoe aan hem. Ja, ze was ongeduldig. Knipperde verleidelijk met haar wimpers. Yang, zo had dat zwakke kind haar genoemd, had zin in een spelletje. Daarvoor moest ze toch echt eerst contact maken met iemand. En die kon maar beter niet saai zijn.

Ze verveelde zich en wist dat ze iets moest gaan doen. Hoe langer ze stil zou zitten, hoe meer kans er was dat de zwakke trut die het grootste deel van de tijd overheersend was terug zou beginnen te vechten. En dat moesten ze niet hebben, zeker niet nu het net leuk begon te worden. Ik bedoel: Een kliniek vol gekken en jij zat er middenin. Perfect als je wat amusants wilde meemaken. Dus was ze op een willekeurige jongen afgestapt. Hij zag er wel stoer uit, dus misschien dat dit nog leuk werd.

Hij had slechts ongeïnteresseerd omgekeken toen ze hem had begroet. Geen goed begin, maar het maakte haar alleen maar vastberadener. Wat dacht die knul nou wel, dat hij haar zomaar aan kon kijken alsof ze waardeloos was? Dat mocht hij niet. Nee, o nee. Dat zou haar nooit meer gebeuren. Al te vaak, al te veel mensen hadden hen zo bekeken. Met moeite hield Yang de frustratie binnen, haar persoonlijkheid was niet echt geschikt om zich in te houden. Maar het lukte, ze bleef kalm en wist zelfs een vleugje uiterst charmante spot in haar stem te leggen. Hij was nu wel naar haar toegedraaid. Goed. Ze had zijn aandacht. En die aandacht verdiende ze. Ogen gleden over haar lichaam, ze voelde het. Wist dat ze bekeken werd, maar blikte of bloosde niet. O, dus hij was zo'n type. Die niet eens het fatsoen had het te verbergen, het in het geheim te doen. Maar ze was niet afgeschrikt nu, daar was wel meer voor nodig.

Zijn glimlach beloofde niet veel goeds, gevaar. Gevaar en onheilspellende dingen. Normale mensen zouden nu op hun hoede zijn. Laffe, zwakke mensen zouden op de vlucht slaan. Als laffe honden afdruipen. Wat zij deed was echter enkel heel koel terugkijken. Ze had zijn arm al wel opgemerkt, vroeg zich onopvallend af hoe hij dat had gedaan. Zelf? Of was het één van de aggresievere bewakers geweest, waarvan ze wist dat ook die hier rondliepen. 'Ik weet duizend manieren om je bezig te houden.' Kijk dat begon al goed. De uitdagende grijns om haar lippen verbreedde zich. 'De vraag is welke je verkiest?' Yeah hij maakte haar niet bang hoor. Yang grinnikte. 'Doe maar een poging, zou ik zeggen.' Ze trok een wenkbrauw op, glimlachte verwachtingsvol. Iets binnenin haar schreeuwde dat ze weg moest rennen, maar ze negeerde haar. Niet nu, dacht ze. Ze was net bezig. 'Ik hoop alleen voor je dat het goed genoeg is. Anders...' Haar ogen glinsterden gevaarlijk en ze wierp een blik op zijn gewonde arm. 'Anders kan je straks nog een kleurtje gips uitzoeken voor je andere pols.' Een uiterst zoete glimlach gleed over haar lippen, ze zag er zo onschuldig en lief uit. Dat was maar schone schijn natuurlijk. En in haar blik lag die glinstering die voor een oplettende kijker al duidelijk maakte dat ze niet zo zoet en braaf was als ze wellicht leek.

Deze jongen was duidelijk moeilijk in te schatten. Ze had hem willen uitdagen, om verder te gaan. Was wel benieuwd geweest naar hem.. en zijn ideeën. Maar zo makkelijk kwam ze er blijkbaar niet vanaf. Jammer. Ergens ook wel weer leuk. Wat was namelijk het leven zonder uitdaging. ‘Wat? Heb je zelf niets om te bedenken?’ Dacht hij dat? O, ze had meer, meer dan genoeg zieke gedachten. Enkel omdat ze die niet meteen uitte betekende het niet dat ze ongevaarlijk was. Dat liet haar volgende opmerking al wat meer merken. Gewoon, om eens te kijken hoe hij daarop zou reageren. ‘Je bent vast nieuw.’ Dat was niet precies wat ze had verwacht. Zijn harde zwarte ogen keken kort haar richting op voor hij verder sprak. ‘Zelfs hier is een hiërarchie, de ouderen zoals ik en een paar anderen hebben het te zeggen over de nieuwtje zoals jij.’ O, dus omdat hij al langer gek was was hij de baas over haar? Tja, de logica die deze jongen had gaf al wel weer aan waarom hij hier hoorde te zitten. ‘Dus als je ook maar iets wil bereiken binnen deze muren dan moet je in smaak vallen en doen wat gezegd word. Met die attitude kom je er niet. Hoelang ben je hier trouwens? Pas veronderstel ik.’

O meende hij dit nou? Als hij dacht haar in een kooitje te kunnen stoppen en dat ze hem blindelings zou gehoorzamen had hij het mis. Yang was nogal gesteld op haar vrijheid, op de momenten dat ze die in handen had dan. Daarom kon ze het niet laten nog een paar opmerkingen te maken. Zo gemakkelijk zou ze niet voor hem buigen, dat moest meneer verdienen. ''Aye, sir, yes, sir.'' Ze zuchtte en grinnikte spottend. Met een doodserieus gezicht deed ze dan een soort legergroet met haar arm. ''Sorry, maar ik wist niet dat dit gekkenhuis er een dictatuur op na hield.'' Haar lippen krulden zich om in een rebelse grijns. ''En inderdaad nieuw, ja. Goed geraden, applaus voor jou. Het spijt me, o grote leider.'' Der gekken. voegde ze daar in gedachten aan toe. Misschien dat dat hem te ver zou gaan. Kon best gevoelig liggen nietwaar? Ze had ervaring genoeg met mannen die dachten dat ze bepaalden wat er gebeurde. Alle leiders in de muziekindustrie waren zo: Eén en al bureaucratie en voorkeursbehandelingen voor hielenlikkers. Maar daar had ze het bijna gehaald en daarom kon ze zich hier vast wel aan aanpassen als ze dat wilde. Met moeite uiteraard, rebels en impulsief als dit meisje op onverwachte momenten was. Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek haar afwachtend aan. ‘Dus laten we opnieuw beginnen.’ Ok, dit was wel weer genoeg. Ze wilde hem immers niet boos maken toch? Nog niet in elk geval... Dat zou veel minder leuk zijn. Gehoorzaam knikte ze en wist een verlegen glimlachje van Yin's assortiment aan gezichtsuitdrukkingen te lenen. Niet geheel overtuigend, maar het kon er mee door. Vast al een stuk beter dan de spot die eerst over haar hele houding had gelegen. Ze vlocht haar handen ineen en keek hem afwachtend aan. Ze kon het in haar hoofd nog zo veel ontkennen, hij had iets over zich dat hem tot een leider maakte. Of eerder tot een gevaar. Iemand die ze beter niet meteen al kwaad kon maken. Ze moest rustig kijken hoe ver ze kon gaan bij hem. ‘Welke manier van bezigheid verkies je?’En het cirkeltje was rond, ze waren weer terug bij waar het mis was gegaan. ''Wat fijn, een tweede kans.'' zei ze met een geamuseerde stem. Ze zette lichtvoetig een paar stappen in zijn richting. Reikte met haar hand omhoog en gleed over het gips van zijn arm. Het ruwe materiaal prikkelde haar zintuigen. Waarom ze het deed? Geen idee. Een rilling trok door haar lichaam, natuurlijk moest Miss Sweetheart juist nu terugvechten. ''Ze heeft wel een idee...'' sprak het meisje langzaam en ze zette nog een paar danserige passen om hem heen. In haar bewegingen was wel te zien dat ze veel kennis had van hoe ze zich gracieus kon verplaatsen. ''Dans met me...'' fluisterde ze dan zachtjes, met een uitdagend tikje op zijn neus. Ja, dat was vrij willekeurig, maar zo impulsief als ze was had ze het meteen gezegd.

Gelukkig kon hij zo te zien de plagerige beweging wel waarderen. Mooi zo, ze had het niet zo op mensen die zichzelf al te serieus namen. De grenzen uitrekken, dat was typisch iets voor haar. Hoe ver kon ze gaan? Als ze dat eenmaal wist deed ze graag nog net één klein stapje verder dan dat. Gewoon om te merken wat dan de gevolgen waren. ‘Ja, wij vanboven en de bewakers onderaan.’ O, wat leuk. Hij zei wat plagerigs terug. De bewakers, die mannen en vrouwen in pakken. Met handboeien en strenge koppen. Ze had nog niet direct met hen te maken gehad, maar had nu al een hekel aan ze. Ze hield er niet van als mensen macht hadden. Deze jongen hier deed wel alsof hij ook macht had, maar in werkelijke zin stelde dat niet al te veel voor. Daarom kon ze hem nog gewoon met een grijns aankijken en verder gaan met haar gebabbel. Dit was allemaal prima bezigheidstherapie, dit gepraat met hem, dus ze was allang blij. Maar de blijdschap zou niet lang duren, meneer danste niet. Zijn duistere aantrekkelijke grijns maakte het nee-geschud iets dragelijker maar nog steeds irritant.
Nu was het zo te zien zijn beurt om een omtrekkende beweging rond haar stilstaande lichaam te maken. ‘Ik dans niet, nog een voorstel?'

Hij danste niet. Wat was dat nou voor een actie? Eerst haar dwingen om zelf wat te kiezen en dan vervolgens te beslissen dat meneer daar te goed voor was? Lafaard. "Waarom niet? Bang om te struikelen? Ben je zo onhandig?" Vroeg ze licht spottend. Dit lag tussen plagen en gewoonweg met hem spotten in. Yang hield er niet van als mensen stoer deden en dan terug deinsden. Dan kon je er maar beter helemaal niet aan beginnen vond ze. En of ze nog andere ideeën, zogeheten voorstellen had, dat had hij ook gevraagd. "Oh ideeën genoeg. Ik vraag me alleen af of jij die dan wél aan zou durven." Zei ze met een minzame glimlach. Ja, ze teste hem constant uit. Maar voor Yang was dat helemaal geen teken dat ze hem niet mocht... Nee, het betekende juist dat ze hem redelijk interessant vond. Interessant genoeg om met hem mee te lopen in ieder geval. "De manier waarop je me meevoert naar de uitgang doet me wel vermoeden dat jij al een idee hebt." Trok ze een conclusie. Hij had haar namelijk meegevoerd richting een deur, met zijn warme arm om haar slanke lichaam geslagen. Waarheen? Ze had geen idee. Wist de weg hier nog niet bepaald. Maar waar ze ook heen gingen, dat moest even wachten. Ze hield half en draaide zich naar hem toe. "Wacht. Als je dan niet danst... Mag ik dan tenminste wel je naam weten?" Voor hij werkelijk kon antwoorden ging ze op haar tenen staan en boog zich razendsnel naar hem toe. Drukte dan heel lichtjes haar lippen vlak naast de zijne. Het uiterste puntje van haar duivelse grijns raakte nog net zijn lippen. Na een kort moment, slechts luttele seconden van zeer oppervlakkig contact trok het meisje weer weg en zette met een onschuldig gezicht een paar sierlijke stappen van hem weg. "Ik word Yang genoemd, aangenaam kennis te maken." Ze knikte hem met een gemaakt verlegen glimlach toe. Alsof er niets gebeurd was keek ze hem aan. Hield zijn reactie nauwlettend in de gaten. Dit kon nog wel eens heel leuk worden.

Yang had zich te lang verstikt gevoeld, weggedrukt door een donzige deken, een muur gebouwd door lieve, lieve Yin. Maar de muur was nu doorbroken en het rebelse figuurtje moest even stoom afblazen. Daarna zou ze tot rust komen, voor haar doen dan. Als alle spot, alle energie ietwat gekanaliseerd zou worden werd ze vast prettiger gezelschap. Dan ging de spot van het keiharde niveau waarop het nu zat naar iets acceptabels. Hopelijk.
Hij reageerde charmant op haar vraag waarom hij niet dansen wilde. De knipoog deed haar grijnzen, maar de woorden... Waren gewoon een regelrechte uitdaging. Dansen hoorde tot haar talenten. Dit kon ze. En hij sprak alsof hij beter was. O, uitdagingen waren zo lastig te weerstaan. Dit zou ze onthouden. Wilde ze nog wel eens zien. ‘Wil gewoon niet dat je een afgang meemaakt.’ Ze grinnikte. ''Maak je over mij maar geen zorgen.'' Ze nam kort de houding in van een ballerina. Maar dat was de moeite niet waard. Volgende onderwerp. Energie, adrenaline raasde door haar aderen, had al het bloed vervangen.

‘Zien we wel.’ Hij was sterk, dat vond ze wel leuk. Ze vond hem wel leuk. Redelijk. Kon ermee door. Kieskeurig, je was het of niet. Maar in elk geval was het een geweldige manier om allereerst wat energie kwijt te raken. Als ze langer hier wilde blijven moest ze niet al te veel opvallen. En ten tweede kon hij haar zo te zien wel wat interessante dingen tonen, aan de manier waarop ze nonchalant langs de bewakers wandelden. Yang glimlachte bedeesd naar de mannen die er stonden. Alsof ze niets slechts in zin had, natuurlijk niet. Waarom zou zo'n lief figuurtje iemand kwaad doen? Onmogelijk. Of.. Was hier het motief 'Schijn bedriegt' van toepassing? Wellicht. Maar dat wisten de mannen met handboeien en macht niet.

Hij had een soort omtrekkende beweging gemaakt leek het wel. Ze stonden stil, in de gang. Zijn naam klonk algauw. ‘Shiloh.’ Ze deed iets impulsiefs, maar het resultaat mocht er wel zijn. Hij had een charmant tintje gekregen die ze wel wist te waarderen. Jackpot. Niets was leuker dan jongens die uit hun saaie schil stapten en gewoon deden wat ze wilden. Zeker als ze zo knap waren als Shiloh. Hij was knap op de lange-mysterieuze-jongens manier. En dat vond ze wel intrigerend. ‘Yang, heb je ook een Yin?’ O kregen ze dat weer. Haar lippen krulden zich geamuseerd om. Het was niet zeer orgineel, maar ach. Ze had erger meegemaakt, zo veel erger. En zijn schattige mysterieus zwarte ogen maakten de opmerking wat dragelijker. Ze moest er alleen niet over nadenken, dat zou barsten veroorzaken in de muur in haar hoofd. Hij liep en ze volgde. Haar hakken maakten een tikkend geluid op de vloer, zijn stappen waren stevig en zeker. ''Waar breng je me heen?'' vroeg ze nieuwsgierig. Aan haar stem was te horen dat ze al iets was afgekoeld. Al betrof dat enkel de spot, zeker niet haar neiging om hem een beetje te plagen of uit te dagen op de verleidelijke manier die haar nou eenmaal eigen was. ''En waarom hadden die bewakers haast de neiging aan je te blijven plakken als twee enge stalkers, Shiloh?'' vroeg ze met heldere stem. Ja, ze had het wel opgemerkt. De mannen hadden hem werkelijk onderzoekend aangekeken, alsof hij gevaarlijke dingen kon gaan doen. Interessant...