The start of a day without work.

Wat een behoorlijk mooie ochtend moest zijn op deze vrije dag werd verpest door de luide hardcore muziek het appartement boven dat van Ziva. Met een gehate kreun draaide ze zich om op het bed en staarde naar het witte plafond. Misschien moest ze maar eens gaan klagen maar dat was niet meteen Ziva’s stijl van handelen. Ze trok de lakens bruut van zich af en stond op. Slapen was niet langer een optie dus kon ze maar beter haar vroege ochtend nuttig doorbrengen. Het was voordacht om eens haar loon het haalbaar maakte een huis te gaan huren of kopen. Dit appartement was behoorlijk primitief om het maar zacht uit te drukken. En haar bovenburen waren nu niet meteen zo respectvol tegenover de rest van de bewoners. Maar Ziva was vrij snel tevreden, met de woonbare oppervlakte waar ze zelden op vertoefde. De helft van de tijd en meer zat ze op haar werk en daar voelde ze zich meteen op haar gemak. Het was een soort van leefgebied geworden. Hier wist ze nooit wat te doen en meestal ging ze dan maar naar buiten. Iets nuttigs doen zoals trainen of haar sociale leven wat opfleuren. Ze was niet gesloten, op werk wist ze met iedereen praktisch overeen te komen, voornamelijk puur zakelijke werksfeer. In haar vrije tijd zag ze zelden iemand van werk ookal leefden ze allemaal hier in dit kleine dorpje.

Ze trok een zwart joggingbroek uit haar kast en een wit topje. Ze friste zichzelf even op, vlechte haar donkere haren naar achter en verliet de woning zonder ontbijt. Het was fris buiten, geen wind, klare hemel en zeker een zon voor de rest van de dag. Maar het was behoorlijk koud. Haar adem kwam in kleine wolkjes vrij in de omgeving. Ze blikte de omgeving kort rond, veel loopgelegenheid was hier niet dus was het enkel straatje in en uit. Ze baalde haar handen tot vuisten en zette haar lichaam dan in een rustige jogpas, sneller dan gewone tieners maar ze was ook veel meer gewoon dan dat. Het klein geld dat in haar zak zat rinkelde stilletjes. Waar ze heen liep wist ze niet, haar voeten brachten haar altijd wel ergens anders. En terwijl ze liep kon ze haar hersenen focussen, op werk, haar leven en alle andere dingen. Ze was ontspannen, wat ervoor zorgde dat ze niet echt aandachtig was en soepel de hoek om liep en met haar schouder tegen iemand aanstootte. ‘Oh sorry!’ Ze draaide zich om en keek de jongeman aan. Hij ging wild tekeer tegen haar en moest hij weten wie ze was en wat ze kon dan zou hij een toontje lager zingen. Terwijl de tirade over heen ging wist ze keurig te blijven staan zonder in de tegenaanval te gaan. ‘Fijne dag nog!’ Wist ze hem na te zeggen voor ze haar hoofd kort schudde en verder wandelde naar een kleine kraampje waar ze koffie verkochten. Terwijl ze aanschoof keek ze nog kort eens naar de jongeman die tegen een klein kind tekeer ging. Ze wist ook wel waar hij thuishoorde als hij zo verder door het leven zou gaan …