A new start ? Hell no~

Het zachte gekabbel van de fontein werkte rustgevend in op haar overvolle hoofd, Illuna had zich rustig op de rand ervan neergezet in kleermakerszit en zat nu in gedachten verzonken voor zich uit te staren. Een klein gouden muntstukje van 20 cent bewoog zich ritmisch tussen haar vingers tot ze uiteinelijk besloot om het in het koude water neer te gooien. "Doe een wens" grinnete ze sarcastisch tegen zichzelf, alsof dat dat iets aan haar leven zou kunnen veranderen. Ze had alles verpest, alles wat ze zou kunnen hebben was in rook voor har neus opgegaan. En het kon haar nog niks schelen ook. Met een zwart gelakte vinger duwde ze zachtjes haar spierwitte lokken uit haar gezicht. Dit was wat ze was, Illuna het meisje dat meerdere fouten was begaan vlak voor de voeten van haar ouders, en dan nog eens faalde om ze uit de weg te ruimen. De jury van het proces had beslist haar niet naar de gevangenis te laten gaan maar naar een kliniek waar ze kon 'genezen' van haar aandoening. Weer ontsnapte een grinnik van haar lippen. 'Genezen' alsof dat dat ooit zou gebeuren, haar aandrang om te moorden zou altijd blijven wat ze ook met haar deden. Ze had niemand meer, zeker nu niet. Illuna had het altijd moeilijk gehad om vrienden te maken omdat ze altijd als de 'freak' werd gezien, de 'emo die ze in die hervormings kliniek hebben gegooid'. Ze had zich er al langer bij neergelegd dat ze nooit echt vrienden zou hebben, ze zouden altijd wel afknappen op iets van haar. Haar kleine lengte, haar onhandelbare karakter... er was altijd wel een reden. Illuna hoorde het grint van het pad knarsen wat aantoonde dat ze niet langer alleen was, maar wat maakte het haar uit.~

Aivy besloot om het maar eens te gaan verkennen, met tranen over haar gezicht stapte ze de buitenlucht in. Wat moest ze hier en waarom was ze hier spookte het door haar hoofd. Wat is dit eigenlijk ze kon niet helder meer denken en wilde het aan iemand vragen. Ze liep een lang pad af waar de geur van rozen je neus in kwam. De kleur van de rozen was schitterend. Er kwam meteen een gedachte bij haar, bloemen, begrafenis, mama en papa. Hoe moet dat nu.. ze dacht na. Hoe regel ik dat allemaal vanuit dit. Hopelijk ben ik snel samen met ze.

Aivy liep over het grindpad, het kraakte onder haar schoenen ofja wat ze haar aangegeven hadden. Een paar rode dingetjes aan haar voeten dat maakt het niet makkelijker hier.
Ze zag een fontein staan en er zat een meisje met mooie witte lokken. "Hoi, ik ben Aivy" zei ze zacht tegen het meisje. "Weet jij waar ik nu ben?" Ze wachte op antwoord.