I'm the songbird that cannot sing

Ryan’s ogen schoten heen en weer over de tuin terwijl de zinnen nog door zijn hoofd maalden, de tekst vertelde hoe hij zich voelde; opgesloten. Maar hij zou vrijkomen, hij wist het zeker. Hij zou wegvliegen van deze plek, en hij zou vrij zijn. Zoveel wat zijn zintuigen moesten waarnemen. Niet alleen maar neutrale dingen zoals binnen. Maar zoveel, teveel.
‘En Ryan?’ klonk er toen, ‘wordt het je teveel Ryan?’ Ryan balde zijn vuisten terwijl hij op zijn plek bleef staan. ‘Nee,’ mompelde hij voor de zoveelste keer tegen de stem. ‘Ryan, ik weet dat je het wilt,’ mompelde die toen weer met een zacht gegiechel en hij greep met zijn handen naar zijn hoofd. Het moest ophouden! Het leefde, het leefde in zijn hoofd en daar moest het uit. Het moest sterven, langzaam en pijnlijk. Ryan’s hoofd bonkte terwijl hij zich snel een plek zocht om te gaan zitten. ‘Ryan, zo wil je toch niet leven? Maak het af Ryan, hier en nu.’ De stem bleef doorpraten terwijl Ryan met waterige ogen voor zich uit bleef kijken. Hij wilde helemaal geen einde. Hij wilde alles anders, alles veranderen. Hij strompelde toen zijn hoofdpijn voorbij was verder terwijl zijn ogen voor zich uit gericht bleven en een norse blik zijn gezicht sierde. Hij haren zaten warrig, maar het misstond hem niet. Terwijl hij enkele kiezelsteentjes voor zich uit trapte zag hij de zoveelste persoon schreeuwend worden meegevoerd door de witte mensjes, zoals hij ze maar had genoemd. Hij slikte terwijl uit zijn ooghoeken kleine tranen biggelden, ze schitterden als diamanten in het zachte herfst zonlicht en hij veegde ze ruw van zijn wang af. Zijn handen waren kapot. Hij had de eerste dagen tegen de muur geslagen waardoor zijn knokkels open lagen en bloedden. Sommigen dachten dat hij er zat wegens zelfverwonding al was dit niet zo. Hij beet op zijn lippen en glimlachte. Hij was niet zo gestoord. Bij hem leefde er slechts een stem in zijn hoofd, wilde hij alles en iedereen die hij niet mocht vermoorden en was hij nogal agressief als hij zijn pillen niet slikte. Hij was de ergste nog niet… hoewel. Hij was nog niemand tegengekomen die iedereen had willen vermoorden, die in zijn vrije tijd hier hele plannen voor uitdacht en bedacht hoe het hem dan in de rechtszaal af zou gaan. Tot ieder detail dacht hij erover na: tot ieder woord wat er kon worden gezegd, tot iedere straf - al was daar niet zoveel variatie in - die hij kon krijgen.
Oké, toegegeven, wellicht was hij wel een van de ergere gevalletjes die hier rondliepen, maar bij hem viel het niet zo op.

‘Ryan?’ klonk toen en deze keer sloeg Ryan tegen het eerste wat hij tegenkwam, ofwel de muur, terwijl hij zich irriteerde. Zijn lichaam trilde, zijn spieren stonden aangespannen terwijl hij zijn handen in vuisten had gebald.
Shit. Nu lagen zijn knokkels weer open. voorzichtig wreef hij er met wat stof van het zwarte V-hals T-shirt eroverheen om er wat vuil van de muur uit te halen terwijl hij zijn tanden op elkaar zette. Nieuwsgierig bleef hij toen staan kijken naar iedereen die er aanwezig was. Geen rust, alles bewoog, niemand die stil bleef staan. Een vlaag van paniek stroomde over Ryan heen. Hij viel op. Hij was het ergst van ze allemaal die hier nu waren. Hij was wel degelijk een monster. Terwijl zijn ogen groot werden bleef hij stilstaan terwijl zijn handen zich weer ontspanden ademde hij rustig in en uit om zichzelf te kalmeren. Zijn pillen! hij tastte met zijn handen in zijn zakken, opzoek naar hetgeen wat één van zijn zovele kwalen onder controle moest houden. Hij bekeek het witte rondje eens en zuchtte. Het was voor zijn eigen bestwil, maar de smaak die hij na het inslikken kreeg deed hem bijna altijd over zijn nek gaan. Hij slikte het ding snel door waarna hij een misselijk gevoel kreeg. Konden ze geen smaakje eraan toevoegen dat lekker was? Citroen of sinaasappel of zoiets. Dat was al een vooruitgang geweest. Zijn ogen keken wederom rond, op zoek naar iets wat hij kon observeren. Zijn ogen zochten en zochten maar hij vond niks. Jammer.

Het was heerlijk, echt heerlijk weer. De zon strekte haar warme armen uit naar je gezicht, om die zachtjes en liefkozend te strelen. Ze voedde de prachtige rozen met haar licht, en deed diezelfde rozen stralen in een bijna magisch licht. Het was prachtig. Gwyn zat op haar gemak op een bankje, kijkend naar de mensen die haastig voorbij wandelden. Sommige waren patiënten. Sommige bewakers. Geen van allen namen ze de tijd naar de rozen te kijken, de geur op te snuiven. Stelletje haastige ezels. ‘’Hmpf.’’ Gwyn snoof even, en deed vervolgens de kap van haar mantel op. Het was nu een dag geleden, het voorval met Mikhail. De stem die normaal in haar hoofd zat, was sinds toen weg. Ze was nu dus officieel helder verklaard. Tot de stem terug kwam dan..
Met de verdwijning van de stem, had Gwyn een hele metamorfose ondergaan. Haar gezicht had een zachtere uitstraling, ze durfde nu voorzichtig te glimlachen en ze was een lief, zorgzaam meisje geworden. Toch was haar korte lontje gebleven, wat betekende dat ze nogal snel geïrriteerd raakte. Dit uitte ze dan in een vreemd gebrom, een woedende brul of een harde stoot. Allemaal automatisme. Toch was ze nu vele malen meer aanspreekbaar. Met de stem in haar hoofd had ze zeker een poging gedaan om je vinger eraf te bijten, of je in ieder geval te laden bloeden. Allemaal instructies van die duivelse stem.

Een harde windvlaag deed Gwyn opschrikken uit haar gedachtes en ze sloeg haar wollen mantel wat steviger om haar heen. Dat was één van de kenmerken die Gwyn met zicht meedroeg. Boven de 21 eeuwse kleding droeg ze altijd een mantel met een capuchon die ze op alle momenten op kon zetten. Ook nu zette ze die op. Haar lange haren – die tot haar heupen vielen- had ze over haar schouders laten vallen, en de capuchon liet enkel een volle rode mond en een bleke huid zien. Kalm liet ze haar ogen over de drukke menigte glijden, totdat ze bleven hangen bij een jongen. Zijn knokkels bloedden en hij stond zelf tegen de muur aan geleund. Gwyn kneep haar ogen tot spleetjes en bestudeerde het gezicht van de jongen. Zag ze het nu goed? Zagen zijn ogen er nu een beetje paniekerig uit? Een flauwe glimlach sierde even haar lippen. De jongen kon beter niet daar blijven staan, vooral niet met zo’n paniekerige houding. Hij zou snel meegenomen worden door bewakers..

--Beetje erg flut, ben niet zo goed in de 2e posten
-- Net zoals openingsposten --'

Ryan’s ogen bleven op een meisje steken. Haar gezicht had een mooie, zachte uitdrukking terwijl zijn ogen haar lichaam bestudeerden hoorde hij het weer. ‘Ryan?’ klonk het ‘Heb je zin in een avontuurtje Ryan, je weet vast wel wat ik bedoel. Ik zie je wel kijken.’ Ryan zuchtte. ‘Houd toch eens je kop,’ siste hij toen maar hij kon de stem geen ongelijk geven. Het meisje wiens ogen op hem waren gericht was alles behalve lelijk.

Het meisje had, kennelijk, de nadruk op haar mond gelegd want deze was helderrood door de lipstick die flink afstak tegen haar bleke, egale, huid. Hij glimlachte flauw terwijl hij verder keek. Ze had volle lippen, al leken ze ietsje smaller door de lipstick, en donker haar dat ongeveer rond haar heupen kwamen schatte hij, al wist hij dit niet helemaal zeker. Zijn ogen bleven steken op haar figuur. Ze was ietsje.. ja, hoe kon hij het noemen? iets voller dan de slanke meisjes, maar het maakte haar naar zijn idee er veel mooier op. Het paste bij haar. Verder leek het meisje iets jonger dan hem, maar niet zo heel veel, ze had mooie blauwe ogen die, net zoals haar lippen, afstaken tegen haar bleke huid. Ze was kleiner dan hij, hij was 1.85, en hij schatte haar rond de 1.65 tot maximaal 1.68. Hij hield van getalletjes en berekeningen, dus het schatten was voor hem geen enkel probleem. Het was slechts een kwestie van één blik op iemand werpen en zijn hele hoofd begon al te rekenen. Het was gewoon een automatisme dat hij veel met getallen wilde ontdekken. Van gewicht, tot lengte tot eigenlijk alles wel raar genoeg.

Hij zag dat haar blik richting zijn knokkels ging en hij grijnsde onwillekeurig. Ze zou eens moeten weten. Ze zou eens moeten weten wat voor monster hij was, dat bloed was er niks bij. Ze zou eens moeten weten wat hij in zijn vrije tijd deed. Ze zou eens moeten weten… nog voordat hij verder kon denken zag hij de twee mannen op hem afkomen. Beide in wit gehuld. ‘Wat is er aan de hand?’ mompelde de ene nors terwijl hij hem recht in zijn ogen aankeek. ‘Paniek, vriend?’ vroeg de ander en Ryan keek ze met een geamuseerde glimlach aan terwijl hij met zijn goede hand zijn pillen pakte. ‘Ik was even in paniek, ik dacht dat ik ze was vergeten,’ zei hij toen met een onschuldige glimlach op zijn gezicht. De mannen knikten even goedkeurend, blij dat hij die dingen bij zich had waarna ze verder liepen, Ryan met een nog bredere grijns op zijn gezicht achterlatend. In zijn gedachte had hij de twee al op drie verschillende manieren vermoord. En bij alle drie zou niemand weten dat hij het had gedaan.

Al snel schoten zijn ogen richting zijn knokkels waarvan het bloeden enigszins was gestopt. Shit. Hij haatte het als hij weer moest wachten tot alles was genezen en dat duurde een tijdje. Hij zette zich op een van de bankjes neer terwijl hij rondkeek en al snel een fonteintje in het vizier kreeg. Rustig liep hij hier met een zelfverzekerde tred op af en depte wat van zijn T-shirt in het fonteintje waardoor een glimp van zijn iets getrainde lichaam te zien was. Hij depte de wonden bij zijn knokkels met het water voorzichtig schoon zodat al het vuil van de muur hier uit was verdwenen, hij wilde niet ook nog een infectie oplopen.

Ryan zelf was bij zijn armen niet zo gespierd, maar zijn buikspieren daar in tegen waren dan wél weer getraind en dit hield hij, meer voor zichzelf dan voor anderen, goed bij. Hij wilde er goed uitzien, maar zijn armen leken altijd tegen te werken. Ze waren niet echt smal, wel iets gespierd, maar zeer gespierd nou ook weer niet. Hij glimlachte even toen hij zag dat het meisje hem nog steeds aankeek raakte hij enigszins uit zijn doen. ‘Ryan?’ nee, niet alweer. ‘Er zijn bosjes Ryan, er is niemand Ryan. DOE HET, NU!’ de laatste schreeuw in zijn hoofd gaf hem een enorme pijnscheut die door zijn lichaam vloeide en hij balde zijn vuisten wederom. ‘Ik ga al.’ mompelde hij toen terwijl hij in zichzelf plannen was aan het bedenken om de stem te dwarsbomen. ‘Als ik je tegenkwam in levende lijve,’ zei hij toen hiertegen terwijl hij richting het meisje liep, ‘was je nu al dood,’ vervolgde hij met een kwade, sissende stem waarna hij een glimlach op zijn gezicht toverde.
‘Ryan,’ stelde hij zich toen aan het meisje voor terwijl hij, aangezien hij geen zin had in opmerkingen over zijn rechterhand, zijn linkerhand vriendelijk uitstak.

Een klein glimlachje sierde haar lippen toen ze merkte dat ze uitgebreid bestudeerd werd door de jongen. Die glimlach verbreedde ze ietsjes nadat ze merkte dat de jongen haar blik naar zijn knokkels had gevolgd, en grijnsde. Zoals ze al voorspeld had, liepen er twee bewakers naar de jongen toe. Geïnteresseerd keek Gwyn toe, en weer speelde er een flauw glimlachje toen ze zag met welke nonchalantheid de jongen met hun omging. Toen de bewakers wegliepen stond er nogmaals een brede grijns op het gezicht van de bruinharige jongen en zijn ogen volgden de bewakers nog voor enkele momenten. Gwyn kneep haar ogen tot spleetjes om de blik te ontwaren, maar de ogen van de jongen waren alweer naar zijn knokkels geschoten. Geïrriteerd snoof Gwyn, en even likte ze over haar lippen.

Toen de jongen met een zelfverzekerde –en onwijs sexy- tred richting het fonteintje liep, bleven Gwyns blauwe ogen constant op hem gericht. Ze knipperde enkel met haar ogen toen ze de gespierde buik van de jongen door zijn strakke t-shirt zag, en keek geboeid naar de handelingen van de jongen. Hij was zojuist bezig met het wassen van zijn handen, en dan vooral zijn knokkels. Waarschijnlijk om het vuil te verwijderen. Slim. Goedkeurend knikte ze bijna onzichtbaar. Toen de jongen plotseling zijn vuisten balde en iets leek te mompelen, schoten haar wenkbrauwen voor even enkele milliliters omhoog. Al snel zakten ze weer in de normale positie en toen de jongen haar richting op gelopen kwam keek ze hem strak aan.
‘Ryan,’ was het eerste wat de bruinharige jongen tegen haar zei, en Gwyn glimlachte. Toen de jongen zijn linkerhand uitstak, stond Gwyn op om zonder aarzelen en lekker dwars zijn rechter hand te pakken. ‘’Je weet toch dat je mensen hoort te begroeten door een handdruk van je rechterhand. Toch?’’ Gwyn liet met een sierlijk gebaar de capuchon van haar mantel vallen en keek Ryan even recht in de ogen. ‘’Gwyn,’’ zei ze met een klein glimlachje. ‘’Gwyn Germanotta,’’ haar Italiaanse accent was duidelijk te horen, en gaf haar woorden een bepaalde zwoelheid. Haar stem, van nature warm, zacht en bijna hees, deed je verlangen naar meer woorden. Uiteindelijk waren het woorden die je hart konden raken, die je hart konden breken en die je sterker maakten. Het waren woorden die de belangrijkste factor van het communiceren vormden. Woorden, ja woorden waren absoluut een prachtige uitvinding.
Het verschil tussen Gwyn en anderen was enkel dat de woorden bij haar meer betekenis kregen. Meer emotie bevatten, en een bepaalde eigen zwoelheid. Als ze helder was tenminste.

Langzaam ging Gwyn op de bank zitten en ze liet haar blauwe kijkers onbeschaamd over het lichaam van Ryan glijden. Oké, ze moest toegeven. Deze jongen zag er heel erg goed uit. Hij had een goed figuur met een uiterst gespierde buik. Als je wat beter keek zag je een sixpack, een teken van uren en uren harde training. Zijn armen waren daarentegen wat minder gespierd, maar dat had wel iets. Iets speciaals. En zijn gezicht. Hij was zeker niet lelijk. Eigenlijk was Ryan een hele knappe jongen. Gwyn glimlachte bij die gedachte en leunde op haar gemak achterover, een flesje ontsmettingsmiddel uit de zak van haar mantel pakkend. Ze had dit altijd bij, aangezien ze nogal vaak bij gevechten betrokken raakte. Ooit had ze haar wonden totaal niet verzorgd en waren ze gigantisch gaan ontsteken. Hierdoor had de stem in haar hoofd een nieuwe reden haar leven net ietsjes moeilijker te maken. Als Gwyn het flesje niet bij had, kreeg ze ongelooflijke paniekaanvallen. Iets wat ook met haar dwangneurose te maken had. Nu pakte ze het flesje echter niet voor zichzelf, maar stak ze haar hand inclusief het flesje uit naar Ryan. ‘’Hier, misschien is het beter als je jouw knokkels even ontsmet om infecties te verkomen. Die wil je wel voorkomen, toch?’’ Dat laatste klonk een beetje voorzichtig, en ze keek Ryan recht aan. Gwyn wist niet of er ook een psychologische aandoening was waarbij mensen hun wonden expres lieten ontsteken. Ze gebaarde dat Ryan wel langs haar mocht gaan zitten, en wachtte tot hij het flesje ontsmettingsmiddel zou gaan gebruiken..

Ryan had het wel gemerkt. Haar blikken, haar ogen die hem zwoel aankeken waardoor er rillingen over zijn lichaam liepen. Hij hield er op een rare manier wel van als mensen hem op die manier bekeken.. nouja, vrouwen. Hij had gemerkt dat veel mensen hier biseksueel waren, niet dat het hem niets boeide, maar hij was zeer zeker hetero. En dat was niet alleen maar omdat hij meer meisjes had gehad dan op twee handen waren te tellen. Niet dat hij er altijd even trots op was, maar ach. Hij was tenminste niet zo’n arme stakker. En já daar hoorden ook one night-stands bij. Hij keek glimlachend vanuit zijn ooghoeken naar het meisje totdat hij merkte wat ze ging doen.

‘Eh, ja. Maar ik ben, net zoals iedereen hier, apart,’ probeerde hij zich hier nog onderuit te praten, maar tevergeefs. De schone dame voor hem pakte zijn rechterhand vast. Haar handen waren smal en kleiner dan die van hem. Ze leken van porselein zo voorzichtig deed hij hiermee. Gwyn. Gwyn Germanotta heette ze en ze was een Italiaanse. Waarom mocht god hem opeens zo en zegende hij hem met dit prachtexemplaar? ‘Ryan, ik zei je toch. Maar ik raak mijn geduld kwijt Ryan..’ Ryan zuchtte even waarna hij glimlachte ‘leuk kennis met je te maken, Gwyn.’ De naam van het meisje, Gwyn, sprak hij langzaam uit, alsof hij hem op zijn tong wilde proeven en goed wilde onthouden. Al was dat laatste waarschijnlijk ook wel zo. ‘NU RYAN.’ zei de stem en Ryan glimlachte enkel. Haar stem had zijn hart een paar seconde sneller doen slaan. Hij paste precies bij haar. lief, met een sexy ondertoon. Iets waarvan hij rillingen kreeg. Zo mooi.

Uit haar mantel haalde ze toen een flesje met ontsmettingsmiddel. Geweldig. Alsof ze erop was voorbereid. ‘Kun je misschien in de toekomst kijken ofzo?’ grapte hij toen voorzichtig terwijl hij het dankbaar aan nam van Gwyn. ‘Dus Gwyn,’ zei hij toen terwijl hij vakkundig te werk ging alsof hij ervoor had gestudeerd. ‘Je komt uit Italië, is het niet?’ vervolgde hij weer waarna hij zijn spieren even aanspande door het lichte prikken. ‘Uit welke streek kom je?’ vroeg hij toen waarna hij haar recht aankeek en haar blauwe ogen bestudeerde. Als hij haar nu in een woord moest omschrijven? Prachtig. Hij zag dat ze gebaarde dat hij naast haar kon zitten en dit nam hij gretig aan. Net op de afstand dat hij niet te hopeloos op zoek naar een scharrel was, wel op de afstand dat hij interesse toonde. Met een glimlach keek hij haar toen aan terwijl hij de wind langs zijn gezicht voelde strijken en even fronste. De lucht kleurde langzaamaan grauwer en hij keek met een glimlach naar Gwyn waarna hij galant haar hand pakte. ‘Als u me niet excuseert mevrouw,’ zei hij toen met een charmante toon ‘breng ik ons even in veiligheid voor de regen, ik wil niet dat zo’n schoonheid wordt verregend.’ zei hij toen met een glimlach waarna hij rustig richting het onderdak van het gebouw liep. ‘Zo, nu worden we tenminste niet nat,’ mompelde hij glimlachend terwijl hij toekeek hoe de eerste paar druppels uit de hemel neerdaalden. ‘En Gwyn, waarom zit jij hier? Of mag ik dat niet vragen?’ zei hij toen onzeker terwijl hij haar onbewust met puppyogen aankeek. ‘Ryan, pak haar gewoon. Je moet toch óóit het spits afbijten?’ Ryan irriteerde zich aan de nogal grove stem waarna hij glimlachte als die stem eens zou weten dat hoewel hij graag aandacht had van schonde dames, hij wel netjes met ze omging alvorens er iets gebeurde.

[wel korter, mja =)]

‘Eh, ja. Maar ik ben, net zoals iedereen hier, apart,’ was Ryans antwoord op haar woorden. Een grijns deed haar gezicht even vrolijk staan voor ze antwoord gaf. ‘’ Beter apart en uniek. Dan ‘normaal’ en hetzelfde als de anderen. Is het niet?’’ Toen Ryan het flesje ontsmettingsmiddel aanpakte knikte Gwyn goedkeurend en ze lachte zuiver toen de bruinharige jongen vroeg of ze in de toekomst kon kijken. ‘’Nee, dat ook weer niet. Jammer genoeg. Het zou heel erg handig zijn, je kunt mensen helpen. Maar je kunt er ook hele slechte dingen mee doen. Misschien kan ik het daarom niet.’’ Gwyn grinnikte even en ze keek geboeid toe hoe Ryan vakkundig zijn knokkels besprenkelde met het ontsmettingsmiddel. Toen hij vroeg of ze uit Italië kwam, en welke streek glimlachte Gwyn. ‘’Venetië, je weet wel, met de mensen op gondels. De stad van romantiek en liefde. Ben je er ooit geweest?’’ Een iets hardere windvlaag zorgde ervoor dat haar haren in haar gezicht waaiden, en langzaam deed ze het weer goed. Nu hingen haar haren golvend tot hun ware lente; tot haar heupen.

Toen Ryan haar hand pakte en haar omhoog trok, greep ze die stevig vast. ‘Als u me niet excuseert mevrouw. Breng ik ons even in veiligheid voor de regen, ik wil niet dat zo’n schoonheid wordt verregend.’ Een brede glimlach gaf haar gezicht een speelse trek en lachend liep ze hem achterna. Net toen ze onder het smalle afdak stonden, begon het te druppelen en Gwyn keek naar alle mensen die buiten stonden. Haastig renden ze naar binnen, sommige lieten in de haast hun spullen onbeheerst achter. Gwyn trok een wenkbrauw op en keek naar diezelfde spullen die in een mum van tijd doorweekt waren.
‘Zo, nu worden we tenminste niet nat,’ mompelde Ryan, en net op dat moment voelde Gwyn een paar druppels op haar hoofd vallen. Ze stond nog maar net onder het kleine afdakje, en om niet nat te worden zette ze een stap naar voren. Hierdoor botste ze tegen Ryan aan, waarna ze even omhoog keek en zich verontschuldigde. Het afdak was nu eenmaal niet groter en breder. En Gwyn kon nu niet zeggen dat ze het erg vond om zo tegen Ryan aan te staan, daar niet van.

Even stonden ze daar, zonder beide een woord te zeggen. Gwyn genoot van het geluid van vallende druppels. Ze genoot ook stiekem van de warmte van Ryan, maar Gwyn genoot vooral van haar helderheid. Een zachte zucht verliet haar rode lippen en Gwyns ogen vielen op Ryans linkerpols. Ze pakte die vast en las de getatoeëerde woorden; Hope.
Een glimlach sierde Gwyns lippen en ze keek omhoog om Ryan fatsoenlijk aan te kunnen kijken. ‘’ La speranza è l’ultima a morire. Nella vita – chi non risica – non rosica. Hoop is het laatste om voor te sterven en in het leven, wie niet waagt- niet wint. ‘’ Gwyn liet de pols van de jongen los, en glimlachte geheimzinnig..

Om wat ze in het begin had gezegd had zijn zuinig moeten glimlachen. Surprise, iedereen hier was knettergek. Hij was gek, zij was gek, íédereen was gek! Terwijl hij zich irriteerde voelde hij weer de neiging borrelen om iets te slaan, maar hij hield zich met moeite in. Ze dumpten hem bij soortgenoten bij de afgeschreven mensen in de gemeenschap de mensen die op straat als ‘pas maar op voor die mensen,’ kregen op gestempeld. Hij was er zo een… híj. Ryan slikte. Nu pas drong het tot hem door dat hij voor eeuwig ‘die gek,’ zou worden genoemd.

Met een onschuldige glimlach voelde hoe Gwyn zich tegen hem opdrukte onder het kleine afdakje. ‘slimmerd,’ klonk er enkel in zijn hoofd en voor de eerste keer was hij het roerend eens met de stem. Natuurlijk wist hij wel dat het afdakje te klein was voor hun beide, en dat ze half tegen hem aan moest kruipen. Hij vond het best. ‘Venetië?’ zei hij toen geïnteresseerd. ‘Ik moet toegeven, ik ben een echte cultuurbarbaar; ik ben nog nóóit in Venetië geweest, laat staan Italië.’ zei hij toen ‘Het spijt me zeer,’ plaagde hij toen met pretlichtjes in zijn ogen terwijl hij Gwyn aankeek. Ja, het speet hem zeer dat hij daar niet was geweest; nu ontmoette hij Gwyn pas nu. Toen ze zich ook nog verontschuldigde grijnsde hij. ‘Ik voel me anders zeer vereerd, Gwyn.’ zei hij toen kalm met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht terwijl hij zijn blik van het mooie meisje weer op de regen vestigde en hij verzonk in gedachten weg.

‘Ryan?’
‘Ja, mam?’
‘Kun jij de koekjes uit de oven pakken? Pak de ovenwanten wel anders verbrand je je handen!’
Met een boel gelach had Ryan de koekjes uit de oven gehaald. Heerlijk vond hij dat. Met kerstmis koekjes maken en dan bij de kerstboom met een kerstfilm opeten en dippen in warme chocomelk. Hij genoot van kerst. Het was het enige feest waarbij hij zich niet zorgen maakte dat zijn ouders ruzie kregen. Dat deden ze nooit bij kerst. Breed grijnzend pakte het jongetje van 10 jaar jong de plaat, met daarop de koekjes, uit de oven en zette deze op het lege fornuis. ‘Kijk, mam!’ zei hij toen terwijl hij enthousiast op en neer sprong en naar de koekjes wees.

Toen schrok hij echter wakker door een hand die zijn linker pols omklemde. Even keek hij geschrokken op totdat hij merkte dat zijn tatoeage was opgevallen. Hope. Hij glimlachte even terwijl hij hem zelf ook nogmaals aandachtig bekeek. Hij had er goed over nagedacht, die tatoeage, alvorens hij het had laten zetten. Hetzelfde gold voor de kleine zwaluw op zijn schouderblad. Het waren beide dingen die hem dicht bij het hart lagen. Dingen die hij het wáárd vond om het verhaal ervan in zijn huid te laten schrijven. Toen ineens een heel geratel aan Italiaans kwam fronste hij even ‘vert-,’ maar verder kwam hij niet want ze legde het met haar mooie stem al in het Nederlands uit en hij glimlachte. ‘Klopt,’ zei hij toen breed glimlachend terwijl hij nieuwsgierig werd door haar geheimzinnige glimlach. ‘En, Gwyn Germanotta, vanwaar die glimlach?’ vroeg hij haar toen terwijl hij haar, enigszins onbewust, dichter tegen zich aantrok toen het nog harder begon te plenzen.
‘Ryaaaaan, oh ryaaaaaan?’ het stemmetje begon zelfs te zingen? Oke, nu werd zijn leven toch wel erg diep triest als het al zover kwam. ‘Zoen haar dan, je wil het. Je kán het.’ het stemmetje zeurde nog verder, maar hij wist zich voor de eerste keer sinds de stem er was zich er echt voor af te sluiten. ‘Gwyn?’ zei hij toen zacht glimlachend ‘Ik geloof dat we hier nog wel een tijdje staan,’ zei hij toen met een warme ondertoon in zijn stem. of hij het érg vond om hier te staan met Gwyn bij zich, onder een afdakje in de regen? Nee. Hij genoot ervan.

Toen Ryans stemming voor enkele secondes leek om te staan keek Gwyn hem lichtelijk bezorgd aan. Zijn spieren balden aan, en zijn adamsappel bewoog toen hij slikte. Echter ontspande hij bijna meteen weer en Gwyn zette het van zichzelf af, om vervolgens naar zijn woorden te luisteren. ‘Venetië? . ‘Ik moet toegeven, ik ben een echte cultuurbarbaar; ik ben nog nóóit in Venetië geweest, laat staan Italië. Het spijt me zeer.’ Gwyn keek hem quasi verbaasd aan en lachte toen hij zich verontschuldigde. ‘’Schaam je!’’ grinnikte ze en keek hem even recht aan. ‘’Nee, eigenlijk is het niet zo erg. Ik moet toegeven dat ik niet veel mensen ken die naar Italië zijn geweest. En degene die dat wel deden zijn naar de hoofdstad gegaan.’’ Even fronste ze haar wenkbrauwen. ‘’Blijkbaar vonden ze Venetië niet goed genoeg. Sukkels,’’ een brede grijns sierde haar lippen en ze haalde haar haren uit haar gezicht.
De reactie op haar verontschuldiging liet een glimlach met haar mondhoeken spelen.
Langzaam liet ze haar blik op de doorweekte spullen buiten rusten, en ze fronste toen ze een doorweekte teddybeer met een strik om zijn hals op een bankje zag zitten. Vast van een van de patiënten. Een harde windvlaag blies de knuffel van de bank, en het belandde in de modder. Zo voelde Gwyn zich ook wel eens, weggegooid. Gebruikt, om daarna afgekeurd te worden. Ze was ook vaak zat gebruikt door de mannen in de kliniek.

De man keek haar met een vreemde blik in haar ogen aan en Gwyn rilde. Ze kon niks doen, haar polsen waren vastgeketend. Voor de zoveelste keer. Ze had gevochten met twee mannen, en niet zo’n beetje ook. Het resultaat mocht er dan ook zijn. Twee gebroken neuzen en één gebroken pols. Verder had ze ontelbare botten gekneusd. Jammer genoeg werd ze even later platgespoten met een of ander verdovingsmiddel, om even later vastgeketend bij te komen. En daar zat hij. De bewaker wreef naar haar idee iets te vaak met zijn pafferige wijsvinger over haar wang, en keek haar altijd net te lang in de ogen aan. Nu was hij er weer, maar nu was hij alleen. In een lege kamer. Waar zij vastgeketend zat. Gwyn kon de bui al voelen hangen.
Twee jaar later werd diezelfde man opgepakt voor herhaaldelijke kinderverkrachting. Hij zou een meisje van veertien jaar misbruikt hebben. Dat meisje was Gwyn..

Een rilling kroop over Gwyns rug bij de gedachte aan de dikke oude man, en ze was dan ook blij toen Ryan tegen haar begon te praten. Nu kon ze zichzelf tenminste focussen op iets anders. ‘En, Gwyn Germanotta, vanwaar die glimlach?’ Gwyn knipperde nadenkend met haar ogen, zoekend naar de juiste woorden. ‘’Ik probeerde met die glimlach duidelijk te maken dat het niet zomaar oppervlakkige woorden zijn, maar dat het iets is om over na te denken.’’ Toen Ryan haar nog wat dichter tegen hem aan trok glimlachte ze even. En die glimlach werd iets breder toen Ryan zei dat ze hier nog wel even stonden. Ja, Gwyn hield wel van aandacht. Vooral als ze helder was.
Met een schok herinnerde ze zich dat Ryan haar had gevraagd waarom ze in de kliniek zat, maar dat ze er nog helemaal niet op geantwoord had! Eigenlijk twijfelde ze of ze dat wel moest doen. Haar reden van plaatsing was natuurlijk wel erg heftig, en hoewel ze nu helder was, sluimerde het vast nog wel ergens diep binnen haar. Nadenkend bestudeerde ze Ryans gezicht, zoekend naar een reden om het hem te vertellen. Ze keek hem lang in zijn bruine ogen, die ernstig stonden en ging vervolgens overstag. ‘’Ik ben wel heel erg onbeleefd geweest volgens mij. Je vroeg toch waarom ik hier zat? Wil je dat nog weten?’’ Gwyn wachtte niet op antwoord maar haalde alvast diep adem. Aarzelend begon ze te vertellen; ‘’Laten we zeggen dat er iets in mijn hoofd zit dat mijn leven beïnvloed. Ik heb een lichte vorm van dwangneurose, en verder zit er nog een stem in mijn hoofd. Die stem heeft sadistische gedachtes, een obsessie voor bloed en is vreselijk agressief. Diezelfde stem geeft mij opdrachten die ik uit moet voeren. Als ik niet aan die opdrachten voldoe kan ik bijvoorbeeld twee dagen niet eten, of krijg ik helse pijnen. Dat laatste gebeurt maar zelden, omdat de stem dan enkele dagen verdwijnt. En de stem lijkt dat te weten. Nu is dat gister hetzelfde gebeurt en ben ik helder. Stemloos, en doe ik helemaal wat ik zelf wil. Maar normaal ben ik een marionet van de duivel. Ik kan me nog wel herinneren dat ik ooit bijna iemands vinger afgebeten heb.’’ Een rilling kroop over Gwyns rug bij de gedachte aan die gebeurtenis, en ze veranderde snel van onderwerp. ‘’Maar dat doet er allemaal niet toe. Nu ben ik helder. Vriendschappen die in zo’n periode gesloten worden kunnen nauwelijks verbroken worden. Heeft met mijn dwangneurose te maken denk ik. Ik koppel die persoon aan de helderheid. Dus hebben hun geen last van mijn vreemde gedrag.’’ Gwyn glimlachte even, en streek een lange pluk haar achter haar oor, waarna het opstandig weer terug sprong. ‘’Zou ik mogen vragen waarom jij hier zit?’’ Gwyn keek Ryan vragend aan, hopend dat hij niet weg zou rennen, maar gewoon even rustig antwoord op haar vraag gaf...

‘Het spijt me! Het spijt me!’ piepte hij lachend op haar ‘schaam je!’ terwijl hij haar glimlachend aankeek en luisterde naar wat ze vertelde. ‘Als we hier ooit nog uitkomen, neem je me dan eens mee?’ zei hij toen met een brede glimlach tegen haar terwijl zijn ogen de hare voor de zoveelste keer kruisten. ‘Ze moesten zich schamen!’ zei hij toen lachend. ‘Rome is gewoon afgezaagd,’ zei hij toen ‘ik ga als ik al in Italië kom liever naar andere steden.’ hij fronste even toen zijn blik zich richtte waar Gwyn naartoe keek. Een teddybeer? Dat was nog eens interessant om naar te kijken. Het enige wat hij zich erbij kon bedenken was dat het van iemand van hier was én dat die het ding niet meer wilde nu het in de modder beland was door de strenge wind die opstak. Hij knipperde even terwijl hij toekeek hoe de wind iedere tak het liefst van de bomen af rukte met zijn windstoten en hij slikte even en wendde zijn blik toen af naar Gwyn die in de verte staarde, er duidelijk even niet bij met haar aandacht. Hij liet het maar even zo totdat hij haar even voelde rillen. Niet zulke fijne gedachten dus.

Hij luisterde aandachtig naar haar woorden en knikte toen even terwijl er, wederom, een glimlach om zijn lippen speelde. Toen hij zag dat de glimlach om haar lippen breder werd toen hij haar dichter tegen zich aan had getrokken onderdrukte hij met zeer veel moeite een grijns. Hij hoorde na enkele minuten ineens haar stem terwijl haar ogen de zijne opzochten en hij glimlachte naar haar. ‘Graag,’ zei hij toen en hij zag hoe ze diep ademhaalde. Oftewel; dat werd een heel verhaal dat hij moest gaan verwerken.
Hij luisterde aandachtig terwijl hij soms eens fronste. ‘En die stem heeft dus een obsessie voor bloed en agressie?’ zei toen even ter verduidelijking voor hemzelf. ‘En als die stem weg is, is er geen enkele obsessie voor bloed en agressie?’ stelde hij toen terwijl hij even knikte. Raar vond hij het niet meer, hij had al van alles gehoord en hij zat in haar heldere periode dus ze zou hem toch niets toen tot zijn genoegen.

‘Waarom ik hier zit?’ vroeg hij haar toen met een speelse glimlach. ‘Om zoveel redenen,’ zei hij toen, de vraag eerst ontwijkend waarna hij slikte. ‘Ik zit hier omdat ik hier nouja gedumpt ben door mijn pleeggezin, ik ben agressief, kick op macht, heb volgens mensen een depressie al geloof ik daar zelf vrij weinig van als ik de mensen hier soms zo zie,’ zei hij toen waarna hij flauw glimlachte. ‘En de stem in mijn hoofd vind het heel leuk om me lastig te vallen sinds ik hier zit,’ mompelde hij toen, ‘en of ik het leuk vind je lastig te vallen,’ galmde toen door zijn hoofd waardoor een zucht ontsnapte. ‘ze heeft alleen nog een naam nodig,’ zei hij toen lichtelijk sarcastisch, al was dat amper op te merken door de warme stem heen. Hij keek toen weer naar Gwyn en glimlachte even. ‘En nu het ergste,’ zei hij toen zacht grinnikend. ‘Alsof ik al niet eng genoeg ben,’ vervolgde hij toen. ‘Ik ben zo’n engerd die geniet van moorden. Ik schrijf alles in detail uit, ieder detail wel te verstaan. En volgens mijn berekeningen zou ik voor alle 35 moorden die ik heb geschreven niet opgepakt kunnen worden,’ zei hij toen snel in de hoop dat het dan minder werd zou klinken waarna hij bloosde. ‘Geloof me Gwyn,’ zei hij toen doodserieus. ‘Als ik kwaad ben, loop dan in hemelsnaam van me weg, oke?’ zei hij toen waarschuwend waarna hij haar net zo ernstig aankeek als zijn stem klonk. Maar na tien seconden was zijn gezicht van ernstig alweer naar een glimlach veranderd. ‘Ik hoop je hiermee genoeg te hebben geïnformeerd,’ zei hij toen en hij liet haar even los om een buiging richting haar te maken. Na zijn zéér, niet, geslaagde buiging pakte hij Gwyn weer voorzichtig vast alsof ze van breekbaar porselein was. ‘Ha! Je hebt het gemaakt vriend, nu nog de rest van het vrouwelijk schoon in dit rare gebeuren gebouw.’

‘Als we hier ooit nog uitkomen, neem je me dan eens mee?’ vroeg Ryan, en Gwyn keek hem aan om vervolgens te glimlachen. ‘’Ik zou niets liever willen dan met iemand naar Italië te gaan, en ze te laten proeven van mijn cultuur.’’ Gwyn liet haar blik nog een laatste keer naar de verlaten teddybeer glijden, om zich vervolgens te excuseren. Ze zette de kap van haar mantel op en rende zo snel als ze kon naar de teddybeer. Ze pakte de doorweekte knuffel op, en met het ding in haar hand rende ze weer terug naar het afdakje en Ryan. Ze hurkte neer en zette het ding op de grond, om vervolgens de kap van haar mantel weer af te doen. Langzaam kwam ze weer omhoog, om zich rillend van de kou tegen Ryan aan te vlijen. Ze wist niet waarom ze de teddybeer zo nodig wilde halen. Misschien omdat die voor iemand van hoge betekenis kon zijn. Gwyn mocht dan een groot deel van haar leven zichzelf niet zijn geweest, ze wist wel hoe het voelde om iets kwijt te zijn. Iets wat je nodig had om jezelf goed te voelen. Dat had zij met een boekje vol wijze spreuken. Dat boekje bladerde ze iedere dag door, en dan was de stem in haar hoofd even stil. Nouja, niet dat die veel zij, maar dan had de stem in ieder geval geen kans om haar vreemde opdrachten te geven. Want als Gwyn erover nadacht was dat het enige wat de stem deed, haar opdrachten geven.
Een opgeluchte zucht klonk toen Ryan niet wegrende of haar afsnauwde. In plaats daarvan stelde hij een vraag en Gwyn dacht lang na, zoekend naar de juiste woorden. ‘’Die stem heeft inderdaad de obsessie voor bloed en agressie. Het kickt zelfs op andermans pijn. Het vreemde is dat de stem met mij samengesmolten is, en dat ik die kick dan ook voel. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik me nu een beetje..’’ Gwyn aarzelde even voor ze verder sprak. ‘’ Ik voel me een beetje leeg. Ik ben eraan gewend geraakt om iedere dag de smaak van bloed te proeven. Om mensen iedere dag psychisch te manipuleren en om ze te horen gillen. Misschien vond ik het wèl zelf leuk, maar besef ik het nog niet helemaal. Ik weet het niet en betwijfel of ik het wel wil weten.’’ Gwyn zuchtte even en ze beet op haar onderlip. Toen Ryan begon te praten luisterde ze aandachtig naar zijn verhaal. ‘Ik zit hier omdat ik hier nouja gedumpt ben door mijn pleeggezin, ik ben agressief, kick op macht, heb volgens mensen een depressie al geloof ik daar zelf vrij weinig van als ik de mensen hier soms zo zie. En de stem in mijn hoofd vind het heel leuk om me lastig te vallen sinds ik hier zit,’ Gwyn overdacht deze woorden op haar gemak, en kwam toen terug op het feit dat hij op macht kickt. ‘’Er kicken veel mensen op macht. Dat zijn mensen. Ze hunkeren naar dingen die ze vaak niet hebben. Zo willen wij de absolute macht over kennis hebben. Bestaan er buitenaardse wezens? Waarom is er wel leven op aarde, maar nog geen bekend leven op een andere planeet. Is er daar wel leven mogelijk? Hoe is de mens ontstaan? Allemaal onschuldige vragen, maar ze komen op hetzelfde neer; mensen willen dingen weten die ze niet kùnnen weten. Ze willen de macht hebben over iets wat altijd veranderd; kennis. Het kan een goede eigenschap zijn, maar ook een slechte.’’ Een geruststellend glimlachje sierde haar lippen en gaf haar gezicht een zachte uitdrukking. Toen hij zijn verhaal afmaakte keek ze weer wat serieuzer, om hem daarna recht in zijn bruine ogen te kijken. ‘’Om heel eerlijk te zijn vind ik dat nog niet zo heel erg vreemd. Ik zou pas bang woorden als je die moorden ook daadwerkelijk uitgevoerd zou hebben met je blote handen. ‘’ Gwyn pakte even zijn hand en kneep er zachtjes in. ‘’ Hoe denk je dat de bedenkers van horrorfilms aan hun ideeën komen? Ik denk dat bij hun ook herhaaldelijk zulke gedachtes opspelen, maar dat het bij hun geaccepteerd worden omdat zij het publiceren. En omdat het vermaak is ‘’ Gwyn hield even op met praten om na te denken over haar woorden. Waren dat wel de juiste? Of was ze te overhaast gaan praten? ‘’Ik denk dat er bij teveel mensen al gedacht word dat ze gek in hun hoofd zijn, terwijl zij enkel hardop durven te zeggen wat vele mensen zullen denken.’’ Gwyn viel stil met praten, en keek naar haar eigen hand die nog steeds in die van Ryan lag. Toen de takken van een grote eik tegen het afdakje sloegen opende ze verschrikt haar ogen. ‘’Wat vreemd eigenlijk. Het is net alsof de takken weg willen van moeder boom. Dat ze hun eigen weg willen gaan, maar onnodig vastgehouden worden. Vreemd, heel vreemd.’’ Te laat besefte Gwyn dat ze die gedachte hardop had uitgesproken en ze grinnikte even, om vervolgens vredig de stilte te bewaren..

‘Daar houd ik je aan,’ zei Ryan toen tegen Gwyn. Hij had er geen moeite mee om met haar naar Italië te gaan, hij zou het zelfs gezellig vinden. ‘En, wat is dan volgens jou écht Italiaanse cultuur?’ vroeg hij toen glimlachend ‘ik moet wel weten wat me te wachten staat, is het niet?’ zei hij toen wijsneuzerig met een brede grijns op zijn gezicht. Met een frons keek hij toe hoe ze zich uit zijn greep bevrijdde en op de teddy beer afrende en deze voorzichtig oppakte. De rende algauw weer terug en vleide zich weer tegen hem aan waarna hij uit puur automatisme zijn armen rond haar heupen legde. ‘Mooie teddybeer,’ zei hij toen duidend op het doorweekte ding in Gwyn’s handen. Ze antwoordde rustig op zijn vragen en hij rilde even. Niet van angst, meer omdat de kou hem nu ook aangreep. Hij had toch liever de zon moest hij dan maar toegeven. ‘Het regent, ’t regent de pannetjes worden nat!’ zong de stem toen in zijn hoofd en hij moest bijna lachen hierdoor. Waar dat zo plotseling vandaan kwam wist hij ook niet eens, terwijl hij ondertussen wel wat van de stem was gewend.
‘Gwyn,’ zei hij toen zachtjes. ‘Ik geloof niet dat zo iemand als jij het léúk vind om andere mensen echt bewust pijn te doen zonder dat die stem je ertoe dwingt,’ zei hij toen terwijl zijn ogen haar ernstig aankeken. ‘Echt, wat dat lege gevoel is kan ik ook niet precies zeggen, ik gok dat het gewoon raar is dat die stem nu weg is..’ hij viel even stil terwijl zijn ogen de hare opzochten terwijl hij haar met een flauwe glimlach aankeek.

‘Gwyn, het is niet normáál kicken op macht,’ zei hij toen terwijl hij op zijn lip beet. Dat was het beslist niet. ‘Ik wil die macht krijgen al moet ik er inderdaad iemand voor vermoorden, en die macht is niet naar kennis of iets. Die macht is gewoon de volledige controle over de mens krijgen,’ zei hij toen nog zachter terwijl hij zijn ogen weer van haar afwendde.
‘oh, en nu ga je alles wat we met haar hebben bereikt weggooien om een zielig verhaal over je kwaaltjes neer te leggen?’ Ryan slikte. Nu was het niet meer grappig, die stem. Dat was het al langer niet, maar nu was deze iets te ver gegaan. Over dat ze het vreemd zou vinden als hij het zou toepassen hield hij wijselijk zijn mond, hij wilde de sfeer niet verpesten. ‘Ja..’ mompelde hij dus maar als vaag antwoord. ‘Nou, op die manier, maar die zijn niet zo ziek als mijn gedachten,’ mompelde hij toen zacht met een flauwe glimlach. Hij knikte even bij haar laatste woorden toen de takken van de boom tegen het afdak sloegen. ‘Ik denk, dat je daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben,’ zei hij toen terwijl hij weer fronste. Van waar kwam dit halve noodweer ineens?

Toen het dakje zacht begon te kraken keek hij even omhoog. ‘Gwyn, zet die kap van je mantel maar weer op,’ zei hij toen kalm. ‘We gaan door de regen rennen en dan naar binnen oke, anders staan we hier nog wel uren want ik geloof niet dat dit zo snel gaat ophouden,’ zei hij toen waarna hij grijnsde. ‘En als we binnen zijn trakteer ik op warme chocomelk met slagroom, dat mag vast wel van die mensjes.’ zei hij toen terwijl hij zijn schouders ophaalde. In zijn gedachte was er echter geen rust. Hij had haar bijna iets toevertrouwd wat hij nog niemand had toevertrouwd. Niemand zou hem dan nog durven aankijken, zou van hem walgen en hij had datgene waarom hij zichzelf een monster vond bijna aan Gwyn verteld. Hij liet zijn armen van Gwyns heupen af glijden en glimlachte even naar haar. Zíj had nog geluk met haar mantel; hij had niks anders dan een T-shirt aan. ‘och, gaan we de macho uithangen? Dat is wel een beetje triest he Ryan, denken dat je nog steeds de baas bent. Denken dat je nog steeds macht kunt krijgen.’ Ryan voelde zijn hoofd weer bonken en slikte. Niet alweer.


[sorry sorry sorry voor late post ]

‘Daar houd ik je aan. En, wat is dan volgens jou écht Italiaanse cultuur? Ik moet wel weten wat me te wachten staat, is het niet?’ klonk Ryans stem, en Gwyn glimlachte even. ‘’Tja, daar kan ik uren en uren over doorpraten. De mensen die ’s avonds met zijn allen nog gezellig een wijntje drinken. Hun geweldige kookkunst en charmante mannen. De manier van praten en veel lachende mensen. Een warm schijnende zon en zongebruinde huidjes. Italië is gewoon geweldig. Vind ik dan.’’ Gwyns glimlach verbreedde ietsjes en ze keek naar de teddybeer in haar handen.
Toen Ryan daar een opmerking over maakte, keek ze even op. Ze haalde haar schouders op en beet op haar lip. ‘’Ik vond niet dat ik die daar moest laten liggen. Ja toch? Wie weet is het iemands dierbaarste bezit van hun oude wereld. De wereld waar ze niet in klinieken zaten. Waar ze niet op een bepaalde tijd op hun kamer moeten zijn. Een wereld waar ze niet bewaakt worden door bewakers. Een wereld waar je niet constant allerlei vreemde testjes moet doen. Die wereld leek zo perfect vergeleken met deze. En kijk waar ik zit? Waar wij zitten. In een of andere kliniek voor paranoïde mensen. Ik word er gek van. Ik word gek van die mensen.’’ Gwyn besefte dat ze afdwaalde en ze beet weer op haar lip. ‘’Ik wil diegene dat laatste stukje ‘oude wereld’ niet ontnemen. Ik wil niet dat ze vergeten hoe het vroeger was.’’ Gwyn glimlachte flauwtjes en speelde met haar haren, niet wetend wat te zeggen. Dat was ook niet nodig want Ryan begon te vertellen.
Aandachtig luisterde Gwyn naar zijn stem en zijn verhaal en af en toe knikte ze om aan te geven dat ze nog luisterde. Toen hij klaar was ging ze op haar tenen staan om hem een knuffel te geven. ‘’Zieke gedachtes of niet, jij bent Ryan en je hoort niet anders te zijn. Dit is de Ryan die ik ongelooflijk mag.’’ Fluisterde ze in zijn oor en ze glimlachte. Misschien was het wel meer dan alleen ongelooflijk mogen. Gwyn kon het nog niet zeggen, ze kende Ryan nog niet goed genoeg. Een half uurtje hooguit, en Gwyn geloofde niet in liefde op het eerste gezicht. Misschien had ze te weinig zelfvertrouwen en moest ze dat eerst terugwinnen. Gwyn wist het niet.

‘Gwyn, zet die kap van je mantel maar weer op. We gaan door de regen rennen en dan naar binnen oke, anders staan we hier nog wel uren want ik geloof niet dat dit zo snel gaat ophouden. En als we binnen zijn trakteer ik op warme chocomelk met slagroom, dat mag vast wel van die mensjes.’ Weer klonk Ryans stem, en Gwyn glimlachte. ‘’Dat klinkt zeer aanlokkelijk, maar je beseft toch wel dat je enkel een T-shirtje aan hebt? Zo laat ik je echt niet door de regen lopen hoor.’’ Gwyn grijnsde scheef en trok haar mantel uit. Daaronder droeg ze een warm vestje, en ze riste het tot aan de bovenkant dicht. Ze wierp de lange mantel over Ryans schouders en ze glimlachte toen ze het ding aan het ene sluitinkje dichtmaakte. Ze keek naar het grote witte kliniekgebouw en keek vervolgens Ryan aan. ‘’Goed, daar gaan we dan. Één, twee, drie.’’ Gwyn pakte Ryans hand vast en samen sprintten ze naar het gebouw, om zeiknat de deur binnen te lopen. Eenmaal binnen veegde Gwyn haar natte haren uit haar gezicht en maakte ze de sluiting van haar mantel weer los. Ze haalde die van Ryans schouders af en hing het op aan een kapstok. Zelf ritste ze haar vest los en ook die hing ze op. Even keek ze of haar truitje er wel normaal uitzag. Om vervolgens tevreden vast te stellen dat ze gewoon een normaal, effen zwart shirt aan had. Ze plofte naast Ryan neer, die al op de bank was gaan zitten. Op de tafel stonden twee mokken chocolademelk en dankbaar glimlachend pakte zeeen van de mokken. Ontspannen leunde ze achterover, een beetje tegen Ryan aan en ze warmde haar koude handen aan de kop. Gwyn en Ryan waren niet alleen in de ruimte, twee andere patiënten speelden op de andere bank een of ander kaartspelletje en eentje leek vals te spelen. Een van de patiënten keek namelijk alsof ze de andere wel kon schieten op het moment. Haar gezicht liep rood aan en haar handen trilden. Geboeid keek Gwyn toe. De uitbarsting zal wel niet lang op zich laten wachten.

En Gwyn had gelijk. De jonge vrouw die boos leek te zijn sprong op en schreeuwde een paar grove scheldwoorden om de persoon tegenover haar naar de keel te vliegen. Brullend en grommend rolden de twee vrouwen over de grond en Gwyn keek met verschrikte ogen toe. Toen de vrouw die het gevecht begonnen was de andere vrouw keelde, sprong Gwyn op. Ze zette haar mok op tafel en in één grote sprong was ze bij de twee mensen. Met een soepele beweging hield ze de nek van de agressieve vrouw vast, die verbaasd achterover keek. Gwyn knipperde enkel met haar ogen gebaarde dat de vrouw op moest staan. De vrouw, verbaasd over het feit dat ze tegengehouden was door een kleine jongedame stond gewillig op. Gwyn liet haar hand naar de bovenarm van de vrouw glijden en nam die in een ijzeren greep. Gwyn drukte haar net op de bank toen een brullende mannenstem bij haar oor, haar ineen liet krimpen. Er stond een bewaker achter haar, en hij had haar bij haar nek gepakt. Zijn hand was sterk en zorgde ervoor dat Gwyn onmogelijk kon bewegen. ‘’Meekomen jongedame, je hebt al voor genoeg vechtpartijen gezorgd’’ siste hij, en Gwyn sperde haar ogen wijd open. Die stem! Ze kende die stem! Het was die ene man die in de cel was gegooid wegens kinderverkrachting. Wegens het verkrachten van haar..

Ze keek met moeite achterover om recht in dat ene pafferige gezicht te kijken. Tranen stroomden over Gwyns wangen. ‘’Laat me los, Laat me los alsjeblieft..’’ Haar stem klonk kleintjes en de man legde zijn hand over haar lippen. Dit was haar kans. Hard beet Gwyn in de dikke hand, tot ze bloed proefde. De man schreeuwde hard, en zijn greep op haar nek verslapte. Soepel draaide Gwendolyn een halve slag, om vervolgens haar elleboog in de buik van de vent te duwen. Hij klapte dubbel en Gwyn gaf hem nog een laatste dreun op zijn achterhoofd. De dikke man plofte bewusteloos neer, en Gwyn keek verschrikt naar Ryan. Vervolgens spong ze over de man heen , om in een rotgang weg te rennen. Shit, ze had het weer verpest. En de tranen stroomden nog steeds..



--1.115, een record op deze site #yeah

EDIT: Ik bedoelde van mijn eigen posts, hihi

‘Zeg!’ protesteerde Ryan toen ‘ik ben ook een zééér charmante man, en ik ben niet Italiaans, ik ben hartstikke Engels!’ nu pas merkte Ryan dat zijn engels accent weer begon op te spelen en hij zuchtte. Hij had het zich nog zó afgeleerd. Hij luisterde toen met een glimlach aandachtig naar wat Gwyn zei en moest haar enigszins gelijk geven. Wie weet was het wel iemands laatste herinnering aan de ‘gewone’ wereld. Die mocht je iemand niet afnemen. Maar hoe konden ze dan de eigenaar van het ding vinden? Een heuse zoektocht houden ging zelfs hem te ver en hij was best wel voor wat dingen in.
‘Misschien kun jij ‘m houden Ryan,’ zei de stem toen en Ryan zuchtte weer terwijl hij Gwyn glimlachend aankeek. ‘Vreemde testjes zijn trouwens helemaal niet vreemd,’ zei hij toen concluderend. ‘Mij vroegen ze alleen hoe mijn eerste week was verlopen en ze hebben gekeken hoe het staat met mijn geniale gedachte door me een verhaaltje op te laten schrijven,’ zei hij toen zacht grijnzend. ‘Een werd nog bleker dan zijn kleding, de ander is drie dagen lang afwezig geweest.’ zei hij toen bijna lachend. Eigenlijk was het niet om te lachen, maar nogal beangstigend dat mensen er écht bang van werden, maar ach hij had er hard om moeten lachen en de schuld bij zijn gedachten gelegd terwijl hij murmelde dat hij zichzelf wilde verbeteren en toen vonden ze het wel goed en lieten hem gaan met de reden dat hij hier ‘pas een weekje’ was. Voor hem leek het al een eeuwigheid. Hij had er zelfs zijn eigen bloed voor over om de muren een kleurtje te geven.

‘Hmm..’ zei hij even genietend van de omhelzing. ‘Ik ben blij dat je me mag,’ zei hij toen zacht glimlachend. ‘Dat is er tenminste ééntje hier.’ zei hij toen met een kleine zucht waarna hij haar glimlachend aankeek. Gwyn was anders dan de meeste meisjes die hij kende. Hij mocht haar, heel erg zelfs. Maar of het écht iets zou worden? Hij wist het niet. Hij wist niks nu. Hij wist alleen dat hij hier een eeuwigheid zou zitten. Hij glimlachte even kort waarna hij ineens raar opkeek toen Gwyn wat met haar mantel was aan het frunniken. ‘Natuurlijk weet ik dat,’ zei hij toen. ‘Ik heb het warm!’ protesteerde hij toen maar nog voordat hij verder kon tegensputteren voelde hij de warmte van de mantel die hem in zijn greep nam en rook hij de frisse geur die Gwyn met zich meedroeg in de stof van de mantel. Hij voelde hoe Gwyn deze keer zijn hand greep en hem meesleurde door de regen. Hij voelde zich een beetje…. raar in de mantel, maar hij gaf een heerlijke warmte dus hij wilde wel voor een paar seconden in zijn ogen net een vrouw zijn. Hij grijnsde toen ze eindelijk binnen stonden frunnikte Gwyn weer aan de sluiting van de mantel en haalde hem voorzichtig van zijn schouders af waarna ze hem ophing aan de kapstok.

Met een mannelijke tred liep hij op de bank af en plofte hierin neer. Even voelde het huiselijk, met de chocomelk en Gwyn naast zich. Totdat hij zich op de rest van de kamer richtte. Twee mensen stonden op het punt van een ruzie-uitbarsting. Geboeid keek Ryan toe terwijl hij iedere beweging die de twee maakten in zich opnam.
‘In 3…2…1’ zei hij toen voorspellend en bij de ‘nul,’ brak er een soort gegrom en geschreeuw uit. Een woedeuitbarsting die door de hele kamer weerklonk. Het geschreeuw klonk het ene moment laag en het andere moment heel hoog. Toen de vrouw die was begonnen naar de keel greep van de ander slikte hij. Dit was…. goed? Wat was dat nou voor zieke gedachte? Dat dit goed was? Hij zag Gwyn overeind vliegen en met een soepele sprong richting de vrouw stond ze er bijna naast om in te grijpen. ‘Superheldin Gwyn,’ zei hij zacht fluisterend tegen zichzelf met een glimlach. Hij hoefde niks te doen… nog niet. Hij fronste echter toen Gwyn de vrouw op de bank neerzette en ineens nog een bulderende mannenstem door de kamer klonk.
Hij moest bijna lachen door de omvang van het mannetje met de zware stem. Hij was ietwat kalend en had ogen die iets verder terug lagen, en verder was het een klein mannetje waar Ryan makkelijk een kop bovenuit torende. Hij wilde overeind springen toen Gwyn tranen over haar wangen had lopen. Ze sijpelden over haar wangen en glinsterden in het licht dat de kamer verlichtte. Hij balde zijn vuisten en voelde hoe zijn spieren zich aanspanden toen de man en hand voor Gwyn’s mond deed om haar mond te snoeren. Nog voordat hij iets had kunnen doen had Gwynn zelf ingegrepen. De man viel vlak naast hem neer op de bank en hij bekeek hem met grote ogen. Gwyn rende weg en hij voelde de drang opkomen om precies te onderzoeken welk letsel de man had opgelopen maar sprong toen toch op om achter Gwyn aan te rennen. Hij voelde hoe hij steeds meer vaart zette om haar bij te halen en al snel haalde hij haar in. ‘Gwyn!’ schreeuwde hij toen bijna terwijl hij haar vastgreep en haar geschrokken aankeek. ‘KUS HAAR!’ weerklonk in zijn hoofd. Nog voordat hij het echt had beseft drukte hij zijn lippen op de hare maar stopte hier een seconde later mee uit schrik waarna hij enkele passen achteruit zette. Dat was niet de bedoeling. hij hád die gevoelens niet voor Gwyn… voor niemand! Hij keek haar even geschrokken aan en draaide zich toen op zijn hakken om waarna hij wegliep en steeds iets versnelde. Hij raasde alweer naar buiten waar hij op het bankje ging zitten in de keiharde regen. Hij haalde zijn handen door zijn haren en voelde hoe zijn T-shirt aan zijn lichaam begon te kleven terwijl hij daar zat bleef hij strak voor zich uitkijken. Waarom had hij dat gedaan? Hij voelde niets voor Gwyn op die manier… Had hij dat gedaan zodat ze zou ophouden met rennen? WAAROM?!
Omdat de stem hem had gezegd dat te doen? Hij slikte terwijl zijn lichaam trilde door de kou. Hij moest maken dat hij hier wegkwam. Hoe dan ook. Hij móést hier weg. Terwijl Ryan opstond keek hij even rond en liep richting een grasveldje en keek daar richting de hemel waar het begon te donderen en te bliksemen. Hij grijnsde even terwijl hij zich neerzette bij een picknicktafeltje en weer voor zich uitstaarde. Wat zou Gwyn wel niet denken? Ze zou hem voor een complete idioot uitmaken, hem haten. Ze zou hem… net zo gaan zien als alle anderen. Ze zou hem raar vinden, een freak. Iemand die hier niet thuishoorde…

-- je record is verbroken 1.141 woorden

Toen Ryan haar riep, weigerde Gwyn om achterom te kijken. Hij hoefde haar tranen niet te zien. Toch werd ze gedwongen hem aan te kijken toen Ryan haar vastgreep. Met alle macht probeerde ze haar tranen in te houden, toen ze ineens iets vreemds voelde. Ryan kuste haar? Bijna net zo onverwachts als dat hij haar kuste, liet Ryan haar ook weer los en Gwyn keek hoe Ryan weg spurtte. Ze legde haar wijs en middelvinger op haar lippen en bleef verbouwereerd achter. Had ze iets gevoeld? Nee toch, ze was nog steeds even leeg van binnen. Het enigste wat Ryan had veroorzaakt was dat ze nu harstikke verward was.


Waar sloeg die kus op? Wilde hij de held uithangen en een of andere film nadoen? Gwyn zuchtte en zakte langzaam neer tegen de muur. Die kus was dan nog niet zo belangrijk. Hoe kon die ene bewaker uit de cel zijn? En nog verbazingwekkender; hoe kon hij weer in een kliniek werken. Was dat omdat dit een andere leeftijdsgroep was. En zou hij Gwyn vergeten zijn? Zou hij de reden vergeten zijn waarom hij jaren in de cel gezeten heeft? Dat kon toch niet, dat mocht toch niet van de wet? Of had hij iemand om kunnen kopen? Abrupt stond Gwyn op. Ze moest weg hier. Desnoods ging ze weer naar dat kleine afdakje, ook al zakte het bijna in elkaar. Als ze hier maar weg was. In een kalm tempo liep ze de bewakers en patiënten voorbij om rustig de deuren te openen. Toen ze eenmaal één voet buiten gezet had, begon ze te rennen. Toen ze in de silhouet van een jongen zag zitten, kwam ze glijdend tot stilstand en Gwyn kneep haar ogen tot spleetjes. Was dat Ryan? Ach, wat deed het er ook toe. Het maakte haar ook niet veel meer uit. Gwyn gaf het niet graag toe, maar ze was nu redelijk boos. En dat alleen omdat Ryan haar verward had. Nog steeds zat ze met vragen in haar hoofd, maar ze had niet de behoefte om naar hem toe te lopen. Of had ze dat wel? Ze wist het niet, ze wilde het niet weten. Ze wilde dat haar hoofd leeg was, dat ze nergens aan hoefde te denken. Ze wilde dat ze niet overal zo’n gigantisch probleem van maakte. Ze wilde normaal zijn.
Toch leek het haar slim om verhaal te gaan halen bij Ryan. Ze wilde duidelijkheid. Ze wilde weten waarom hij zich gedroeg als een of andere held van een film. Niet dat ze dat tegen hem ging zeggen, daar niet van. Ze had geen zin om een ruzie uit te lokken. Al wist ze niet of ze die ruzie kon vermijden als ze zelf boos begon te worden. Het lot bepaalde alles.

Rillend van de kou liep ze richting Ryan. Haar kleding was doorweekt en zat veel te strak om haar lichaam geklemd. Haar haren plakten aan haar hoofd en met trillende handen haalde ze een pluk voor haar ogen weg. Gwyn haatte kou, ze kon er niet tegen. Ze had altijd binnen de kortste keren blauwe lippen, en ze begon te klappertanden. Ook nu. Haar lippen kleurden langzaam blauw, en Gwyn moest moeite doen om haar tanden niet te laten klapperen. Ze klemde haar kaken stijf op elkaar en sloeg haar armen om zichzelf heen. Hij zat breed grijnzend aan een picknicktafel en Gwyn fronste haar wenkbrauwen. Waar sloeg dat op? Was hij trots op zichzelf? Nouja, dat deed er niet toe.
Gwyn nam traag en met stijve bewegingen voor hem plaats. De regen stroomde hier nog steeds, en Gwyn kon niet meer verhinderen dat ze begon te klappertanden. Even zat ze daar zwijgend, terwijl ze haar blauwe ogen op Ryan liet rusten. Moest ze het eigenlijk wel vragen? Lokte ze dan niet onnodig een conflict uit? Nee toch, als Gwyn rustig kon blijven zou er niks gebeuren. Langzaam maakte ze aanstalten om te vragen wat ze toch echt erg graag wilde weten; ’’Waarom kuste je me?’’ Haar stem klonk zacht, bijna fluisterend en trillend. De regen bulderde en Gwyn kwam er bijna niet overeind. Toch was ze verbazingwekkend verstaanbaar. Gwyn hield haar hoofd een tikkeltje scheef terwijl ze Ryan vragend aankeek. Haar ogen twee diepe, blauwe meertjes..


-- Zie edit vorige post, ghehe

Langs Ryan’s lippen sijpelden honderden regendruppels. Zijn tanden klappertandden en zijn lichaam was een strijd aan het voeren tegen de kou die hem steeds strenger in zijn greep nam. Alsof deze hem wilde meevoeren in de kou. Ryan slikte terwijl hij zijn ogen even omhoog richtte richting de hemel. ‘Nu je zin?’ zei hij toen uiteindelijk tegen de stem die geamuseerd in zijn hoofd was aan het giechelen. ‘Zeer zeker.’ zei deze toen en Ryan gromde. Zijn grom klonk laag, kwaad en vooral verbitterd. Hij had dat Gwyn niet mogen aandoen. Zo uit het niets terwijl hij niks op die manier voor haar voelde. Dat was gewoon onjuist. Hij haalde zijn handen door zijn haren heen terwijl hij zijn blik deze keer losrukte van de schreeuwende hemel. Zijn ogen speurden de omgeving af op zoek naar iets wat hij kon slaan, maar nog voordat hij dit wilde doen maande hij zijn gedachten tot rust. Hij moest rustig blijven. Zijn ogen schoten wederom naar de hemel toe waar nu een hels kabaal vandaan klonk en hij vernauwde zijn blik even terwijl hij zacht in zichzelf telde tot de volgende bliksem. In zijn hoofd speelde een tweestrijd. Die tussen zijn eigen wil, en de wil die de stem hem oplegde. Die hem dwong te doen wat zij wilde dat hij deed.

Hoe had hij het kunnen laten gebeuren dat zijn lichaam aan die stem had gehoorzaamd en Gwyn had gezoend? Hij had hij zo de controle over zijn eigen lichaam kunnen verliezen? Hij glimlachte even stom tegen zichzelf. Hij wist het wel. Hij wist wel dat hij gewoon compleet gestoord was, een gevaar voor de samenleving. Maar dat hij nu ook moest gaan beseffen dat die stem tegen zíjn wil meer macht kon krijgen dan hij over zijn eigen lichaam, dat kon hij niet aan. Dat was gewoon niet mogelijk in zijn ogen.
Toen hij ineens de gedaante van Gwyn zag verschijnen lukte het hem niet een zacht gevloek te onderdrukken. Zijn gevloek werd op de strenge wind meegedragen, dus waarschijnlijk was het al weggestorven voordat iemand behalve hijzelf het ook maar had gehoord. Waarom hij haar had gekust klonk toen ineens terwijl hij naar Gwyn keek die nu ook verregend was. ‘Omdat ik gewoon een idioot ben die luistert naar een stem in zijn hoofd die hem dingen beveelt en de complete macht over zijn lichaam over neemt misschien?’ zei hij toen in een ademteug terwijl er verwarring door zijn stem klonk. Hij keek Gwyn met dezelfde verwarde blik aan als door zijn stem was geklonken en hij fronste. ‘Gwyn.. ik..’ verder kwam hij niet want toen stierf zijn stem weg terwijl hij zocht naar woorden. ‘Ik was het niet..’ zei hij toen zacht. ‘Het was… die stem, die stem die mijn lichaam dwong.’ fluisterde hij toen nog zachter terwijl hij voelde hoe een schaamtegevoel meester van hem werd. Wat zou Gwyn wel niet denken? Dat hij zo zwak was dat hij niet eens de wil van een stem kon tegenhouden? Hij wendde zijn blik af van Gwyn terwijl zijn lippen tot een strakke lijn waren gevormd en zijn ogen ernstig voor zich uitkeken. Hij voelde hoe de rillingen door de kou non-stop over zijn lichaam heen leken te branden. Hem smeekten om naar binnen te gaan en op te warmen.

‘Gefeliciteerd Ryan, je hebt je eerste opdracht voltooid; je hebt haar gezoend.’ klonk toen en zijn hoofd bonkte wederom. ‘Zullen we er een spelletje van maken Ryan? Morgen krijg je een nieuwe opdracht en zo wordt iedere dag leuk!’ klonk toen met een enigszins sarcastische toon en Ryan sloot zijn ogen in de hoop de stem uit zijn hoofd te kunnen bannen. Toen ze echter verder begon te praten kon hij het niet meer onderdrukken. ‘HOU OP!’ schreeuwde hij toen uit terwijl zijn handen zijn bonkende hoofd omklemden. De hoofdpijn die nu in zijn hoofd heerste leek macht te hebben over zijn hele lichaam. Over zijn hele lichaam voelde hij de pijn die de hoofdpijn met zich meebracht en hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zijn blik van Gwyn afgewend hield, te bang voor haar reactie.

Gwyn spitste haar oren en luisterde naar Ryans woorden, om vervolgens van Ryans uitbarsting te schrikken. Ze vloog omhoog en sprong half naar achteren, maar struikelde over het bankje van de picknicktafel. Als verdoofd bleef ze even op de stenen liggen, om vervolgens onhandig omhoog te krabbelen. Nu pas drongen Ryans woorden echt tot haar door. Hij klonk verward, misschien zelfs ergens gekwetst en schuldig. Het was de stem die hem gedwongen had, de stem die zijn lichaam tijdelijk leek over te nemen, maar ook weer niet. Het was de stem die hem bevelen gegeven had, net zoals haar stem ook bij haar deed. Gwyn kon dus wel zeggen dat ze totaal begreep wat hij bedoelde.
Langzaam liep ze naar Ryan toe en ging naast hem zitten, om haar arm om zijn middel te slaan. Ze trok Ryan tegen haar aan en kon een glimlachje nog maar net onderdrukken. Nu was het omgekeerde wereld.

‘’ Dat hoeft niet fout te zijn Ryan. Het was een impulsieve actie. Hoewel de stem in jouw hoofd je aanwijzingen gegeven zal hebben, was JIJ toch de persoon die me kuste.’’ Gwyn beet even op haar lip, zoekend naar de juiste woorden. ‘’ Weet je Ryan, als ik een opdracht uit moet voeren veranderen mijn ogen. Krijg ik een andere blik. Jij was nog steeds jezelf, en het was gewoon een impulsieve actie en daar is eigenlijk helemaal niks mis mee. ‘’ Mensen maken fouten, voegde ze er nog in gedachten aan toe. Was dat niet wat ons mens maakte? Fouten? Fouten zijn er om te maken, om van te leren. Ze maken je sterker, wijzer. Laten je nadenken. Er waren veel mensen die wel wat meer na mochten denken. Misschien zou de wereld dan wat beter zijn. Vroeger wilde Gwyn altijd de wereld verbeteren, nu kon dat niet meer.
Een koude windvlaag deed haar opschrikken uit haar nutteloze gedachtes. Haar lippen voelde ijskoud en ook Ryan zat te klappertanden. Langzaam, met stijve ledematen van de kou, pakte ze Ryans hand en hielp ze hem overeind. ’’Misschien is het beter als we naar binnen gaan. Dadelijk word ik ziek, of erger nog, word jij ziek.’’ Zonder op zijn antwoord te wachten, nam ze hem voorzichtig mee richting het grauwe grijze gebouw. Ze duwde met pijnlijke vingers de glazen deur open en meteen was ze op haar hoede. Wat als die bewaker weer bijgekomen was en hier ergens rondliep? Hoe heette hij ook al weer? Farnell? Ja, dat was zijn achternaam. Farnell.

Nog steeds bibberend liep ze met Percy naar dezelfde ruimte als waar ze eerst zaten. Nu was het helemaal leeg. Enkel een paar bloeddruppels op de grond getuigde van het gevecht dat eerder gebeurd was. Walgend wendde Gwyn haar hoofd af, en ze gebaarde dat Ryan mocht gaan zitten. ’’ Ik trek even droge kleding aan, ben zo direct terug. Ik denk dat het slim is als jij dat ook gaat doen. Ik wil eigenlijk niet dat je kou vat.’’ Gwyns wangen gloeiden even toen ze merkte dat ze erg moederlijk overkwam, en ze spurtte snel naar haar kamer.
Niet lang daarna kwam ze weer naar de gezamenlijke ruimte. Nu gekleed in een skinny jeans. Daarboven droeg ze een strakke, redelijk laag uitgesneden tanktop met een vest. De vest had ze niet helemaal dichtgeritst, gewoonweg omdat Gwyn dat erg vervelend vond zitten. Toen ze de algemene ruimte binnenkwam plofte ze op een bank. Oplettend keek ze even om zich heen, om vervolgens haar blik op de toegangsdeur te vestigen. Zo zou ze zien wanneer Farnell weer binnen kwam.

‘Impulsief of niet,’ mompelde Ryan daar toen op terwijl hij over zijn polsen wreef, ‘het had niet gemogen, punt.’ zei hij toen net zo nijdig, op zichzelf, als zijn eerdere woorden. Waarna hij zich realiseerde wat ze verder nog zei. ‘Natuurlijk kuste ik je!’ zei hij toen enigszins kwaad. ‘Het was de paus beslist niet,’ gromde hij erachteraan waarna meteen door zijn lichaam schoot waarom hij zo gemeen was aan het doen tegen Gwyn. Waarom eigenlijk? Omdat ze toch naar hier was gekomen? Hij beet zijn kaken op elkaar. Hij moest nu zeker sorry gaan zeggen? Verdomme. Hij haatte het als hij sorry moest zeggen als hij kwaad was. Als hij niks eraan kon doen dat die woorden als een waterval uit zijn mond stroomden en hij zich er dan voor moest verontschuldigen omdat hij zich gewoon werkelijk lam voelde.
‘Ja natuurlijk, iedereens ogen veranderen, die van jou, die van Hayden die van iedereen, behalve die van mij. Misschien moet ik maar lenzen in gaan doen als ik een opdracht moet uitvoeren, weet tenminste iedereen dat ik niet mezelf ben,’ zei hij toen terwijl het laatste er meer grappend dan sarcastisch uitkwam en een lichte grijns sierde zijn gezicht alweer. ‘Sorry,’ mompelde hij toen tegen Gwyn terwijl hij haar ogen nog steeds ontweek, hij hoefde niet te zien hoe ze hem aankeek met ogen die precies weerspiegelden wat hij niet wilde weten; ze had gelijk. Opeens voelde hij hoe een ijskoude hand de zijne omklemde en keek hij vol schuldgevoel naar Gwyn op. ‘Jezus, Gwyn,’ zei hij daarna, ‘je hebt het ijskoud!’ zei hij toen nog steeds met dezelfde ontzette toon. Hij had het wel koud, maar niet zo koud als Gwyn naast hem.
Al snel nam ze hem weer mee naar binnen, duwde de deur van het gebouw open. Hij zag dat ze goed was aan het rondkijken en in zijn gedachte schoot de man langs. Was ze misschien bang voor hem?

‘Ik word niet zo snel ziek, trouwens,’ meldde hij toen aan Gwyn met een glimlach, maar het was waar. Hij was in de afgelopen 4 jaar niet ziek geweest, fysiek dan. Mentaal was hij gewoon één en al ziek. Hij merkte op dat alles verlaten was. Alsof iedereen uit pure angst voor het voorval was weggevlucht. Aan de ene kant vond hij dat wel logisch, aan de andere kant doodzonde; hij had er nog wel zo’n leuk verhaal rondom kunnen verzinnen. Hij merkte alleen de bloedspatten op die nog moesten worden schoongemaakt. Leuk. Het was het enige wat over was van het éérste lichtpuntje sensatie dat hij hier had meegemaakt. Hij merkte wel op hoe Gwyn ervan walgde en bewust haar blik er vanaf wendde. Hij ging, meer op verzoek van Gwyn dan van hemzelf, braaf op de bank zitten en hij dacht terug hoe hier een halfuur geleden ongeveer nog een man naast hem terechtkwam. Toen er een stilte viel en Gwyn uiteindelijk liet vallen dat ze zich even ging omkleden, ofwel verlossen van de helemaal doorweekte en druipende kleding, knikte hij. Toen ze echter zei dat hij dat ook moest doen verscheen er een frons. ‘Ja mama,’ plaagde hij haar toen waarna hij ook opstond en een sprintje trok richting zijn kamer om zijn klamme kleding uit te trekken en terug te komen met een sweater met daarop ‘Oxford university’ in het wit wat afstak tegen de blauwe kleur van de sweater en daaronder droeg hij gewoon een joggingbroek, die hield hem wel warm. Hij grijnsde even toen hij enkele afkeurende blikken zag. Hij zag er vast niet zo netjes uit, maar hij mocht hier toch rondlopen in welke kleding hij wilde aandoen? Een glimlach speelde op zijn gezicht toen hij Gwyn zag die weer helemaal net gekleed voor hem stond. ‘Je ziet er goed uit,’ murmelde hij toen ongemakkelijk, hij had geen zin om te zeggen dat haar lange haar alsnog als slierten langs haar schouders vielen. Dát was iets wat hem dan weer wel boeide. Hij zag ook aan haar dat ze telkens haar blik op de deur vestigde, alsof er ieder moment een monster doorheen kon komen. Misschien was dat ook wel zo.
‘Verwacht je iemand?’ vroeg hij haar toen nieuwsgierig terwijl een glimlach op zijn lippen speelde.

-- Sorry, sorry, was weer even niet aan t opletten met switchen van t account

Gwyn schoof onwillekeurig wat centimeters opzei toen Ryan haar afsnauwde. Bijna had ze er een chagrijnig antwoord achteraan geknald, maar ze hield zich in. Ze moest rustig blijven. Ze kneep haar ogen stijf dicht en telde langzaam tot tien, om vervolgens weer helemaal kalm haar ogen weer te openen. Het was vervelend dat ze snel boos was. Het zorgde ervoor dat er conflicten veroorzaakt werden die totaal niet nodig waren. Misschien was dat wel een van de redenen dat ze een stem in haar hoofd zat. Met de dwangneurose erbij opgeteld dan. Alhoewel de dwangneurose al af aan het zwakken was. Misschien dat die ooit verdween. Misschien kon ze die ooit in een verhuisdoos stoppen en hem vergeten. In haar hoofd uiteraard dan.
‘Ja natuurlijk, iedereens ogen veranderen, die van jou, die van Hayden die van iedereen, behalve die van mij. Misschien moet ik maar lenzen in gaan doen als ik een opdracht moet uitvoeren, weet tenminste iedereen dat ik niet mezelf ben,’ Ryans stem deed haar opschrikken uit haar gedachtes, en ze luisterde naar de woorden. Klonk Ryan nou alsof hij een grapje maakte? Een klein glimlachje sierde haar volle lippen en Gwyn knikte. ‘’Tja, maar bij Hayden is het zo dat ze een andere oogkleur krijgt. Ik weet niet hoe dat zit. Ik krijg alleen maar een harde blik. Geloof ik dan,’’ Gwyn grijnsde scheef. Toen hij een sorry mompelde knikte Gwyn enkel. Niet wetend wat te reageren. Waarom zei Ryan sorry? Dat was toch helemaal niet nodig? In Gwyns ogen had hij helemaal niks fout gedaan. Niet dat zij wist in ieder geval.

Toen Gwyn weer beneden kwam had Ryan zich inderdaad omgekleed en Gwyn kon een glimlach niet onderdrukken. Hoewel ze het hem bijna bevolen had, had ze niet verwacht dat hij het ook echt ging doen. Vrolijk keek ze hem aan toen hij haar zei dat ze er goed uit zag, en met rode wangetjes nam ze het compliment in ontvangst. ‘’Dankje! Al hoop ik dan dat je het over mijn kleding hebt, want mijn haar zit nog steeds vreselijk.’’ Gwyn lachte en nam een pluk haar in haar handen. Toen Ryan haar vroeg of ze iemand verwachtte betrok haar gezicht. ‘’Nee, eigenlijk hoop ik dat hij weg blijft. Eng, vies irritant ventje. En zijn naam laat me ook rillen. Mister Farnell. Ik vind dat serieus een slechteriken naam. Zo een die mensen vermoord in horrorfilms.’’ Gwyn rilde en ging lichtelijk onderuitgezakt tegen de rugleuning van de bank zitten. Zonder enkel schaamtegevoel leunde ze tegen Ryan aan en ze zuchtte. Langzaam warmde ze op en eindelijk durfde ze haar spieren te ontspannen. Die Farnell ging toch niet meer komen. Misschien was hij het toen straks niet eens, misschien was hij gewoon een of andere random bewaker. De stilte in het gebouw, de warmte van Ryan en hun rustige ademritme maakte het onvermijdelijk om in slaap te vallen, en Gwyns ogen vielen langzaam dicht..

’’Meiske toch, waarom ren je weg van me?’’ Een bulderende lach klonk, en Gwyn keek angstig achterom. Gisteren was ze dertien jaar geworden. Dertien al. En zes van die dertien jaar had ze versleten in allerlei klinieken. Dit was de ergste. De vervelendste en de strengste. Ze haatte alles hier, ze haatte de mensen. De mannen. Farnell. Ja, Farnell was de ergste. Jaren misbruikte hij haar al. Eerst was het niet zo erg, maar hij ging verder en verder. Het was zelfs zo erg dat hij op een dag de kleren van haar lijf getrokken had. Letterlijk. En Farnell was opzoek naar haar, want ze moest naar een ‘onderzoek.’ Ja, zo noemde Farnell het. Een onderzoek, dit zou haar zogenaamd moeten helpen bij het ontwikkelen van haar geest. Nou, veel geholpen had het niet. Gwyn was lichtgeraakt, sloeg regelmatig mensen in elkaar, wanneer ze iets te dicht bij haar toestonden en ze was voortdurend op haar hoede.
Farnell zocht haar. Hij mocht haar niet vinden. Ze wilde niet weer die rare dingen voelen. Ze wilde niet meer dat hij haar op intieme plekken aanraakte. En ze wilde vooral niet de kans lopen om een kind van hem te krijgen. Niet lang geleden was ze voor het eerst ongesteld geworden, en Farnell gebruikte liever geen voorbehoedsmiddelen.

‘’Ooh Gwynnetje! Ik weet waar je zit!’’ De lelijke stem van Farnell galmde door de gang, en ineens stond hij daar. Alsof hij uit de lucht was komen vliegen. En hij bewaakte de enigste uitgangsdeur. Farnell liep naar haar toe en bracht zijn gezicht vlak bij de hare. ‘’Kom maar even mee naar mijn kantoor Gwyn. Ik moet even wat dingen met je bespreken.’’ Farnell kwam wat dichterbij staan en keek over zijn schouder. Met een grijns legde hij zijn handen op haar heupen. ‘’Heb je even de tijd? Het gaat wat langer duren vandaag denk ik.’’ En Gwyn werd meegesleurd..

Met een kreet van pure angst sprong Gwyn op, om met wijd opengesperde ogen om zich heen te kijken. Ze legde haar hand op haar buik en zonk langzaam weer terug op de bank. Het was maar een droom, een boze, erg boze droom..