Your days are numbered.

Time can pass slowly
Things always change
Your days been numbered
And I've read your last page
You was just a temporary love

Ryan Rovins.
Alsof het hem alleen maar verdoemenis had bezorgd, die naam. Wat als hij een ander paar ouders had gehad? Wat als zijn moeder zichzelf niet op zijn verjaardag had vermoord? Wat als… hij kon het zo vaak vragen, wat als iets niet was gebeurd? Was het dan anders geweest? Had hij hier dan niet gezeten, of tenminste, waren zijn redenen waarom hij hier zat dan minder erg? Ach, gebeurd was gebeurd moest hij dan denken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan had hij algauw ondervonden.
Hoe lang was hij hier nu al? Bijna een week. En in die week had hij waarschijnlijk meer over zichzelf geleerd, dan hij ooit had gedaan in zijn hele leven.

‘Ryan, kijk.... Ryan? RYAN, LUISTER NAAR ME VERDOMME!’ de stem schreeuwde hem wakker. Bezweet schoot hij overeind in bed terwijl hij voelde hoe zweetdruppels van zijn hoofd af gleden. Shit! Kon hij nu niet eens meer eens slapen?! Hij stond met een zucht op, greep een van de handdoeken uit het kastje en ging zich snel douchen om nog geen tien minuten later met warrig zittend haar en een handdoek voor de kledingkast te staan. Hij greep een simpel honkbal-jackje uit de kast in een blauw met grijze kleur en een heel donkerblauw T-shirt. Hij pakte een zwarte broek en zijn vertrapte vans en kleedde zich in een rap tempo om waarna hij naar onder liep. ‘You can run but you can’t hide’ zei ze stem toen en Ryan keek raar op. ‘Niet zo haasten Ryan, vinden de meisjes niet leuk, lijkt ’t alsof je je voor ze verstopt.’ zei ze stem toen ter verduidelijking, maar Ryan vond het nog steeds een wazige boel. Hij ontbeet vlug en begaf zich toen naar de picknickplek die in de rozentuin lag. Voor zover hij wist was het de énige plek waar geen tot amper toezicht was en dat was voor hem dus ideaal. Met een snelle tred liep hij hiernaartoe en bekeek een geschikte plek om te gaan zitten. Met een zucht plofte hij uiteindelijk op het gras neer waar een groot picknicklaken lag. Hij bekeek de vroege herfstzon en legde zich toen genietend hiervan neer op zijn rug terwijl hij zijn ogen sloot.

Ryan bleef rustig liggen terwijl de mp3 gewoon doordraaide. Zijn laatste vriendin voordat hij hier zat. Emily. Een brunette met de meest donkerbruine ogen die hij ooit had gezien. Ze bleef de hele tijd in zijn gedachten rondspelen. Ze was prachtig geweest. haar lichte egale huid had nooit iets van puistjes of andere zooi waar die meisjes om zeurden bevat. Ze had lieve sproeten in de zomer en haar kapsel was een rechte pony geweest die altijd op tijd moest worden bijgeknipt omdat ze anders de plukken voor haar ogen moest wegblazen. Hij had van haar gehouden, een tijdje dan, maar toen zijn agressie en moordneigingen nog meer op gingen speelde was hun relatie voor hem voorbij. Hij wilde haar geen pijn doen, niet kwetsen. En hij wilde dat ze veilig was. En dat was ze bij hem niet. Bij hem zou ze gevaar hebben gelopen. Maar toch, hij zou er alles voor geven om Emily weer te zien. Álles. Toen hij geritsel vlakbij hem hoorde opende hij zijn blauwe ogen weer en keek omhoog, recht in de zon. Hij plaatste een hand vlak boven zijn ogen en glimlachte even kort. ‘Hoi,’ zei hij toen met een warme stem. ‘En de volgende, BINGO!’ klonk in zijn hoofd en hij vervloekte de stem. Voor de zoveelste keer deze dag.

[& Hayden ;3]

Een traan. Gesnik. Gepiep. Nog meer tranen. 'Waar ben je mee bezig?!' Klonk Kate boos in haar hoofd en de woede was er zelfs te voelen. Maar Hayden gaf er niets om, zat op de wc en was van plan om zichzelf te snijden. Ze wou van deze 'bezetenheid' af, ze wou er een verdomd eind aan maken en alles vergeten. Het liefste eindigen in een coma, maar dat was niet mogelijk hier binnen de kliniek. Al vanaf haar tiende zat ze hier en ze werd alleen nog maar gekker van de persoonlijkheden binnen in haar. Verdomd zes jaar lang zat ze hier depressief te worden, werd gek van zichzelf en al helemaal van die verschillende stemmen in haar hoofd die het leuk vonden om haar te treiteren. 'Waag het om jezelf te snijden en ik neem je over!' Dit keer was het een jongensstem, ook wel lichtelijk geïrriteerd. Onmiddellijk ontstond er een discussie in haar gedachten wie haar over zou moeten nemen en hierdoor slaakte Hayden een gil, liet meteen het stukje glas van haar gebroken spiegel door de huid van haar rechterpols heen glijden, alsof het boter was. Meteen kwam er dan ook bloed uit, omdat het best diep was geraakt, maar niet te diep om ernstige schade aan te richten. Hierdoor was het voor enkele seconden stil in haar hoofd, maar brak daarna de paniek uit. Nogmaals probeerde ze een uithaal naar haar pols te maken, maar voordat ze de neiging had om haar zelfmoord voort te zetten, voelde ze hoe ze uit haar eigen lichaam weggezogen werd. Haar nek werd gekraakt, gelijk veranderde haar blauw/grijze oogkleur naar een smaragdgroene. Het laatste wat ze zag was dat haar eigen tong naar haar pols vloog en al het bloed van die plek gezogen werd.

''Goedemorgen, heren.'' Sprak Kate naar een tweetal bewakers die bij de deur stonden die naar buiten bevonden. In de tussentijd dat ze het lichaam zo snel mogelijk had overgenomen, had ze haar pols verbonden met een stuk verband, de tranen weggeveegd van haar gezicht af en sexy oogmake-up opgedaan. Dit allemaal binnen een enkele halfuur en was daarna naar buiten gegaan, om daar een frisse neus te halen en weer een flinke pot sexyness uit te stralen naar andere jongens. Kate hield wel van een flink potje flirten, zoveel mogelijk en zodra ze dan een jongen te pakken had voelde ze zich geweldig machtig. Ietwat vrolijk huppelend maakte ze haar weg door de rozentuin en toen ze eenmaal bij de picknick plek aan kwam, hoorde ze en voelde ze haar maag knorren. Ze had honger. Wanneer ze enkele bosjes opzij schoof en het open grasveld betrad, merkte ze op dat er al een jongen aan de tafel zat. Aangezien ze lichtelijk geluid maakte, eigenlijk ook wel ergens expres om aandacht te trekken, had de jongen zijn gezicht gedraaid en een hand boven zijn ogen geplaatst op zijn voorhoofd. Kate haar mondhoeken krulden omhoog en voor ze het wist had ze plaats gemaakt tegenover de jongen. ''Goodmorning.'' Was haar antwoord op zijn begroeting en pakte gelijk een broodje, om daar een lichte laag boter en vervolgens aardbeienjam op te smeren. Keurig sneed ze het brood met een mes in een aantal kleine stukjes en stopte vervolgens de eerste in haar mond, netjes met een vork.
Van binnen hoorde ze Hayden gillen, huilen om aandacht en om zelfmoord, maar zijzelf vertrok geen spiertje omdat ze zo onopvallend gek probeerde te blijven. Ondanks haar passionele sex die ze wel eens met andere patiënten hier verrichte, wou ze niet dat anderen haar als 'compleet gestoorde' verklaarde, ook al was iedereen dat hier wel op zijn eigen manier. Maar het feit dat er meerdere persoonlijkheden het lichaam van deze meid bezaten, maakte het verklaarbaar dat iedereen hier wel eens een andere Hayden had meegemaakt.
Ondertussen had Kate melk ingeschonken voor zichzelf en keek de jongen dan ook met een glimlach aan. ''Wil je ook?'' Zei ze met een oudere, maar sexy stem dan dat het meisje zelf bevatte en zou misschien ook wel vreemd klinken voor hem. ''Kate is hoe ze mij noemen.'' Bracht ze vrij duidelijk uit, om geen verwarring te veroorzaken. Hoewel de meid zelf Hayden heette, wou ze geen onduidelijkheid over wie hier nu het lichaam had overgenomen. Kate was gewoon haar naam, ze had een volledig ander leven gehad en was op jonge leeftijd om het leven genomen, waar ze het na al die tijd nog steeds niet over wou hebben met anderen. Bovendien wou ze er zelf ook niet aan herinnerd worden, dat maakte haar alleen maar slechter en ook depressiever, ze wou gewoon lol, that's it.
''En jij, sexy?'' Vroeg ze nadat ze een volgende hap had doorgeslikt en hem dan ook weer straight aankeek.

Ryan’s wenkbrauw ging even omhoog. Het meisje voor hem met het prachtige haar en het lieve gezichtje had ogen die hij, al zei hij het zelf, niet bij haar vond passen; smaragdgroen. Hij had eerder een zacht blauw verwacht, of grijs maar groen? Nee. Ook haar stem was vele malen volwassener dan wat hij zich had voorgesteld en zo begon hij al te rekenen, te denken wat ze kon hebben. Alles viel af behalve iets met meer persoonlijkheden, maar voor zover hij wist veranderde dan niet je oogkleur. Al was dit wel logischer geweest bij het meisje, maar goed. Toen hij ineens met een sexy stem werd beantwoord verscheen zijn frons en zijn denken als sneeuw voor de zon. Haar stem was dan weliswaar een stuk ouder dan hij had verwacht, die sexy ondertoon beviel hem wel. Hij keek haar onderzoekend aan terwijl ze met haar smalle handen het pak melk omringde en zichzelf een glas inschonk. Ze had hem gevraagd of hij ook iets wilde hebben waarna hij haar even raar aankeek. ‘Nee, dankje, ik heb mijn eigen water bij’ zei hij toen terwijl hij duidde op het flesje dat naast hem op het tafeltje stond terwijl hij zijn best deed de verleiding die haar stem deed weerklinken te weerstaan. het werd hem al erger gemaakt door de elegantie en precisie waarmee ze haar handelingen uitvoerde van het smeren van jam op het brood tot het snijden in stukjes. Hij glimlachte even ongemakkelijk waarna hij haar weer aankeek en recht in haar ogen keek. ‘Spannend Ryan, iemand met meer persoonlijkheden, en je hebt de juiste persoonlijkheid getroffen, wat heb je het toch goed jongen,’ klonk het toen. Dat de stem alles op seks baseerde, of in ieder geval op lust, werd hem pijnlijk duidelijk. Hij spande zijn spieren even aan en liet ze toen weer ontspannen. Hij haatte de stem die hem nu zelfs ’s nachts wakker maakte en plaagde, hem vroeg om het eerste het beste meisje te misbruiken en wat de stem ook allemaal schreeuwde, tot nu toe wist hij het te weerstaan. Hij wist genoeg kracht te putten uit zijn eigen wil dat hij het weerstond, maar er zou een tijd komen dat hij dat langzaamaan niet meer kon en daar vreesde hij voor.

‘Deze sexy,’ zei hij toen terwijl hij nadruk op sexy legde. ‘Heet gewoon Ryan, zonder het sexy ervoor,’ zei hij toen kalm maar met een warme glimlach waardoor je je haast niet aan hem kón irriteren, wat hij ook zou zeggen. ‘En kate,’ zei hij toen terwijl hij haar met een verleidelijke blik aankeek. ‘Wat brengt jou hier op deze vroege ochtend?’ zei hij toen het spelletje meespelend terwijl hij haar nu net zo recht aankeek als zij hem aankeek pakte hij zijn flesje water en nam hier gulzig een slok van en sloot het flesje weer. ‘Ik bedoel maar,’ zei hij toen terwijl hij het flesje weer wegzette ‘het is pas tien uur ’s ochtends, de meeste meisjes zijn nog met hun make-up bezig of slapen nog.’ zei hij toen, hij liet wijselijk de rest van de ideeën dat ze zichzelf waren aan het doden, verwonden of zichzelf gewoon knettergek waren aan het maken maar weg, dat was zo pessimistisch. Hij voelde de drang om te vragen aan het meisje, de vrouw Kate, voor hem wie nou écht daar in dat lichaam schuilde maar hij besloot het deels uit een soort angst niet te vragen. Hij wilde niet nu al ruzie met een van de mensen die in iemand school, dat was zo ongezellig. ‘Ryan, grijp je kans, zij wilt, jij wilt.’ zei die toen ‘ik wil niks,’ siste Ryan toen bijna onhoorbaar met nog steeds die glimlach op zijn gezicht alsof er een soort knopje was met glimlach aan of glimlach uit.

'Laat hem met rust!' Gilde Hayden binnen in haar eigen hoofd, maar Kate glimlachte enkel en negeerde haar totaal. Haar linker wenkbrauw hief ze omhoog toen de jongen dan uiteindelijk ook begon te praten over haar eerder opgenoemde woord. Ryan was dus blijkbaar zijn naam, best schattig te noemen. De glimlach die op zijn gezicht ontstond was haast en zeker wel warm te noemen, waardoor ze de eerdere afgewezen 'sexy' woorden van hem totaal vergat en zo eigenlijk wel in zijn ogen verzonk. Omdat ze ondertussen ook aan het eten was, merkte ze later pas op dat haar mouw omhoog gestropen raakte en dat ze hem weer goed deed, zodat het -inmiddels- doorgelekte bebloede verband niet te zien viel, al was dat de jongen hoogstwaarschijnlijk wel al opgevallen. ''Is dat écht waar je het op dit moment over wilt hebben? Er zijn geen bewakers, camera's hangen hier niet, weet je het zeker dat je niet iets anders wilt?'' Opnieuw bracht ze de sexy ondertoon in haar stem terug, hief haar wenkbrauwen op een charmante manier op en doordrong met haar smaragdgroene ogen zo diep mogelijk in de zijne.
Hoewel Ryan gewoon doorpraatte over waarom ze zo vroeg haar bed al uit was en bovendien hier op deze plek, wist Kate wel dat het nu wel tot hem doorgedrongen was wat ze precies wilde, dus pakte ze haar glas op en dronk er zorgvuldig een aantal slokken van. De koude melk stroomde van haar slokdarm richting haar maag, wat daar eenmaal verwarmd werd binnen enkele seconden. Ze knikte bij hetgeen wat de jongen vertelde en zette expres een bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht, waarbij ze op haar rechterhand steunde met haar kin. ''Iets zegt me dat ik precies hetzelfde tegen jou kan zeggen.'' Antwoordde Kate daarop mysterieus, omdat ze het best persoonlijk vond om tegen jan en alleman door te lullen wat Hayden uitgevoerd had in de vroege ochtend. De lichaam eigen brunette had dan weinig toegang tot haar eigen lichaam, maar de enkele keren dat het haar gelukt was om terug te keren was ze meestal bezig met zelfmoord pogingen, wat zij al helemaal niet liet gebeuren. ''Maar vertel eens,'' begon Kate geïnteresseerd, waarbij ze haar handen in elkaar vouwde en hierna gewoon haar kin erop zette. ''Heb je op dit moment een vriendin? Of een vriend, dat kan ook.'' Het laatste zinnetje gniffelde ze er wat voor de lol achteraan, maar was niet serieus bedoeld. Want Ryan zag er allesbehalve homo uit, tenzij hij het écht goed verborgen kon houden.

Met een flauwe grijns had Ryan toegekeken hoe Kate haar wenkbrauw ook even omhoog hief en glimlachte terwijl hij zijn ogen neersloeg. Ach, het was moeilijk om hem iets kwalijk te nemen, zijn stem noemde dat charme, hij noemde het geluk. Terwijl Kate rustig de rest van het brood op was aan het eten schoten zijn ogen richting haar arm waar een rood doordrenkt doek omheen was gewikkeld. Hij zag dat ze al snel haar mouw weer omlaag deed en fronste even. Zo zou Kate voor hem, die naar zijn idee iedereen wel het bed in kreeg, niet doen. Dat was… niet-kate achtig. Daar was hij wel achter ondertussen, dus Kate was niet degene die werkelijk in het lichaam thuishoorde. Hij keek haar toen onderzoekend aan terwijl hij probeerde te achterhalen wie er dan in thuishoorde, al snapte hij niet hoe hij dat zou moeten doen.

''Is dat écht waar je het op dit moment over wilt hebben? Er zijn geen bewakers, camera's hangen hier niet, weet je het zeker dat je niet iets anders wilt?'' Ryan keek haar even vragend aan. Ook wel eens interessant, zo'n andere manier om iets duidelijk te maken, maar het beangstigde hem nogal dat Kate voor hem zo...direct was terwijl ze niet eens echt in dat lichaam… thuishoorde.
‘Ryan, creapy mensen zijn ’t leukst.’ een heuse stilste volgde toen voor een minuut in zijn gedachten en hij genoot hiervan met volle teugen. ‘Dacht je dat je van me af was?’ een zacht gegiechel in zijn gedachte volgde en hij zuchtte. ‘Ik zit hier omdat ik vroeg ben opgestaan en de dag niet wil verspillen,’ zei hij toen met een brede grijns op zijn gezicht. ‘En híér omdat er hier niks van bewaking is,’ voegde hij er toen makkelijk aan toe terwijl hij zijn schouders ophaalde. Genietend sloot hij even zijn ogen terwijl de zon op zijn gezicht scheen. Toen hij zijn ogen open deed zat Kate met haar kin op haar handen voor hem met een glimlach op haar gezicht. Of hij een vriendin had? Nee. Maar het amuseerde hem dat ze er nog vriend aan toe voegde. Die had hij al helemaal niet. ‘Nee, ik ben compleet vrijgezel,’ zei hij toen terwijl hij Kate’s houding overnam. ‘En jij dan? Of houd je het alleen op one-night stands?’ zei hij toen geamuseerd terwijl hij haar recht aankeek met een glimlach op zijn gezicht. Door de onverwachte warmte van de herfstzon keek hij even naar Kate terwijl hij naar het vest gebaarde ‘Je vind ’t toch niet erg he?’ zei hij toen, wetende dat ze dat inderdaad niet zo erg zou vinden als hij Kate’s karakter zo eens had bekeken, waarna hij het vest uitdeed en naast zich neerlegde.

HOPE.
Het stond sinds zijn vijftiende op zijn linker pols gegrift.
Het had anderen doen denken dat hij een of andere idioot was om dat al op je vijftiende te laten doen, en ze hadden gedacht dat hij zo’n jongen was die later aan de alcohol en de drugs zou raken. Maar juist dat woord, hope, hield hem met beide benen op de grond. Met een glimlach bekeek hij de sierletters waarin het geschreven stond en draaide zijn pols toen om zodat je het woord niet meer kon zien. De tatoeage op zijn rechter schouderblad was hem zelfs nog het meest dierbaar; hij had hem voor zijn zestiende verjaardag laten zetten ter ere van zijn moeder, Anna Rovins, en om haar nooit te vergeten.

Hij keek alweer op naar Kate en glimlachte even naar haar waarna hij opstond en zonder iets te zeggen naast haar ging zitten. ‘Is gezelliger, is het niet?’ zei hij toen terwijl hij zijn schouders met een flauwe glimlach ophaalde. ‘Ah, wil je testen hoe ver zíj gaat?’ vroeg de stem hem toen. ‘Je bent een slimme jongen Ryan, ik vind je leuk.’ Ha! Alsof hij daarop had zitten wachten, dat de stem hem léúk vond.

Kate wist het nog steeds niet bepaald zeker of Ryan gewoon met haar zat te dollen of écht hierheen was gekomen voor de rust. Met een grijns zonderde ze haar blik af toen de jongen simpelweg zijn schouder ophaalde en zijn ogen sloot om te genieten van de heerlijke ochtendzon en keek naar een roodborstje die zich volop zat te vermaken op een vogel fonteintje. Voor even bewogen haar ogen mee met iedere wilde beweging die het maakte in het water en likte ze haar lippen af, totdat ze de stem van Ryan weer hoorde, concentreerde ze zich weer gauw genoeg op hem en sperde voor kort haar ogen wijd open, waarna ze ze weer relaxte. ''Ben je zó nieuwsgierig, my dear?'' Antwoordde ze er mysterieus op terug en gunde hem enkel en alleen een kleine glimlach, waarbij haar ogen wel een kleine twinkeling gaven.
''Waarom zou ik?'' Klonk haar stem wat intens dieper met opnieuw een sexy ondertoon die er wel duidelijk kleur aan gaf. Haar ogen rolden naar zijn bovenlichaam wat al steeds meer ontbloot werd, door de zon zou het waarschijnlijk komen. Ach, zij vond het niet bepaald erg hoor. Voor kort gleden dan ook haar ogen naar zijn linkerpols, waarin ze net vanuit haar ooghoeken iets zwarts had opgemerkt. Ze had gelijk, wat de zwarte inkt betrof, maar het woord beviel haar niet zo. Waarom stond dat er? Waarom had hij dat, en waar was het voor? Ze kwamen hier niet meer uit, nooit meer, wist ze. Een onhoorbare zucht slaakte ze en keek toen weer op naar zijn ogen, waarna ze zich wat warmer van binnen voelde, op een onverklaarbare manier. Kate snapte er weinig van, maar bracht zich plots wat tekst in haar op. Een lied dat ze zelf had geschreven, wat duidelijk beeld over haarzelf gaf.
''There's a place that I know. It's not pretty there and few have ever gone. If I show it to you now. Will it make you run away..'' Begon ze zachtjes te zingen, wendde daarbij haar blik af en sloot haar ogen. Wanneer ze na enkele seconden haar ogen weer opende, merkte ze op dat de jongen naast haar was komen zitten en toverde dat een lichte glimlach op haar gezicht. Ze pakte zijn hand als antwoord op zijn vraag en begon als volgt verder te zingen. ''Or will you stay. Even if it hurts. Even if I try to push you out. Will you return? And remind me who I really am. Please remind me who I really am..'' Haar sexy stem werd daarbij beter in gebracht, bracht waarschijnlijk kippenvel op de meeste huiden van andere lichamen, daarom zong ze niet vaak en was dit echt een uitzondering voor de jongen. Verder durfde ze nog niet te gaan, bang voor Ryan zijn reactie en kwam ietsje dichterbij hem zitten, maar deed verder niets dan hem enkel en alleen met een ietwat gesloten uitdrukking op haar gezicht aankijken. Haar hoofd draaide ze ietsjes schuin. De rechter mondhoek krulde omhoog, waardoor er een scheve grijns ontstond. Voor het eerst sinds tijden was het stiller in haar hoofd geworden, wat haar de kans gaf om naar de omgeving te luisteren en meer oog voor de jongen te hebben. Blijkbaar waren de persoonlijkheden in haar er stil van geworden van haar zangtalent, wat haar alleen maar een fijn gevoel gaf omdat ze nu eindelijk zichzelf kon horen denken.

Ryan glimlachte naar Kate terwijl hij haar nog eens onderzocht. Ze was prachtig. Ieder kleinste deeltje van haar lichaam was in harmonie. Toen ze haar mond opende om weer te praten luisterde Ryan aandachtig terwijl er een grijns op zijn gezicht verscheen. ‘Je zou eens moeten weten hoe nieuwsgierig ik ben,’ zei hij toen enigszins uitdagend tegen haar terwijl hij haar met een mysterieuze glimlach op zijn gezicht aankeek. De twinkeling die in Kate’s ogen was te zien deed hem plezier en hij grijnsde even naar haar. ‘Fijn dat je het niet erg vind in ieder geval,’ zei hij toen nog terwijl hij haar weer aankeek nadat hij zijn blik even van haar had afgewend om de beweging van een vogel te volgen die zijn vleugels spreidde en wegvloog van de kliniek. Hij glimlachte kort, hij wilde ook wel zo’n vrije vogel zijn. Hij merkte ineens dat een zachte stem begon te zingen en keek even rond tot hem opviel dat de stem van naast hem kwam. Een brede glimlach kwam op zijn gezicht. Haar stem was machtig mooi als ze zong. Hij bekeek haar aandachtig terwijl zijn glimlach zich tot een grijns vormde. Als ze eens zou beseffen hoe mooi ze eruit zag als ze in de tekst opging. Ryan glimlachte. ‘Jij daar, mister player, had je niet nog een date met Gwyn op de planning staan, zoals ik je had gezegd?’ klonk de stem toen ineens maar Ryan liet het voor wat het was. Nu zou de stem hem niet lastig vallen. Nu niet. Hij vocht ertegen om de stem te horen. Hij wilde alleen de stem voor hem die zachtjes zong horen. Meer hoefde hij niet te horen om zijn gedachten tot rust te brengen.

Hij schrok even op toen hij een hand voelde die de zijne omklemde en hij glimlachte toen, de warmte die toen door zijn lichaam vloeide deed hem nog meer glimlachen. Iets van Kate of wie ze ook echt was deed hem iets. Dit meisje dat nu zong was niet Kate. Dit was degene die écht in dat lichaam thuishoorde. Diegene die hij wilde leren kennen, met of zonder Kate, hij wilde haar vriend worden. Een rilling schoot over zijn ruggengraat toen ze stopte met zingen. Zonde dat ze stopte met zingen vond hij dan ook. Een glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij Kate aankeek. ‘Mag ik het misschien vragen?’ vroeg hij toen zachtjes aan haar terwijl een fonkeling van plezier zijn ogen sierde. ‘Wie ben je echt, hoe heet je echt?’ zei hij toen zachtjes. ‘Want Kate ben je niet echt. Kate is... ze is maar een deel van jou.’ zei hij toen zacht terwijl zijn ogen de hare opzochten. ‘En als je die vraag niet wilt beantwoorden..’ zei hij toen terwijl hij even op zijn lip beet. Ja wat dan? ‘Wil je dan alsjeblieft verder zingen?’ vroeg hij haar toen met een glimlach op zijn gezicht die liet blijken dat hij het niet verkeerd bedoelde. Dat hij haar goed vond zingen. Ryan glimlachte even naar haar en hij schoof iets dichter naar haar toe waarna hij haar andere hand ook vastpakte en voelde hoe fijn deze in zijn handen voelden. Net zoals die van Gwyn waren ze bijna breekbaar zo fijn.

‘Ryan, ik haat je, je doet niet wat ik zeg. Je gaat haar aardig vinden,’ klonk toen kwaad. ‘Je moet haar gebruiken! niet aardig vinden en helpen met wat haar trieste problemen ook zijn!’ klonk toen nog kwader en Ryan slikte. Hij wilde niks van de stem weten. Hij wilde het meisje voor hem niet gebruiken. Hij vond haar iets speciaals hebben. Iets wat hij in zijn hele leven nog nooit was tegengekomen. Misschien was het wel dat ze een beetje op zijn vriendin, Emily, leek en dat hij haar daarom al meteen iets aparts vond hebben. Hij wist het niet. Maar hij wist wel dat hij meer van haar wilde weten.

Zonder dat haar nek gekraakt was en zonder dat ze het eigenlijk door had gehad, was haar stem bij het tweede couplet veranderd naar haar eigen stem en dat was niet het plan. Kate had waarschijnlijk haar bewustzijn verloren en was teruggetrokken in haar lichaam, waardoor ze zichzelf weer voelde in haar bloedeigen lichaam en toen de jongen aankeek. Door dit onverwachtse moment schoot ze bijna in een paniekerige aanval, omdat ze aan de ene kant zichzelf onmiddellijk wou gaan snijden maar aan de andere kant ook weer niet, omdat de jongen haar ook ergens rustig maakte. 'Toe maar meisje, je kunt het best.' Werd haar toegesproken in haar hoofd door de sexy stem van Kate en met een zucht sloeg Hayden haar ogen neer, totdat ze de stem van Ryan weer hoorde. Lichtjes schrok ze er van, maar probeerde haar hand niet terug te trekken, die duidelijk die van hem vasthield. Had Kate hem iets geflikt, zoals gezoend? Een bang gevoel ontstond in haar lichaam, vooral haar hart sloeg wat bonken over en ze had geen idee wat voor gevoel dit was, was nog nooit eerder in haar lijf geweest.
Eerder kon ze geen antwoord geven op zijn vraag, wist even niet meer wat hij precies vroeg omdat ze half afwezig was, maar probeerde nu logischer na te denken zonder zich af te laten leiden door het feit dat Kate nog wel eens wat meer dan dit soort lichamelijk contact kon maken. Haar ogen reikte de zijne wanneer hij vroeg hoe ze heette. ''Ik.. ehm..'' Bracht ze stilletjes uit, bijna zo zacht dat het niet eens meer te horen was en wendde haar blik weer van hem af, had enorm groot de neiging om haarzelf terug te trekken. Op dat moment merkte ze op dat haar mouw omhoog was gekropen doordat haar hand was vastgenomen en wou hem op dat moment goed trekken, maar haar andere net nog vrije hand was ook in beslag genomen door de warme, stevige handen van Ryan. Ze probeerde hem voorzichtig aan te kijken en schraapte haar keel heel schattig. ''Ik ben Hayden.'' Haar hoofd bonkte, maar probeerde dat te negeren. Het was allemaal dat dit als een grote klap in één keer in haar gezicht terecht kwam. Het feit dat ze nu met een jongen zat, dat hij misschien wel al meer van haar wist en dat ze nu met hem opgescheept zat. Eigenlijk kon ze Kate wel vervloeken, maar durfde dit niet omdat ze geen problemen wou en de jongen wou beledigen doordat ze dan een akelig conflict met Kate kreeg, die haar dan wel meer aandeed dan enkel en alleen overnemen. ''Het spijt me.'' Klonk haar poeslieve, maar tegelijkertijd zachte stem en draaide haar hoofd om naar de tafel en sloot haar ogen, omdat ze bang was voor tranen die ieder moment in haar ogen zouden komen opdagen. Ze was dit niet gewend, dit kwam als een grote shock voor haar en dat frustreerde haar en maakte haar tegelijkertijd bang. 'Zing verder.' Beval Kate haar eigenlijk en hierdoor opende ze met waterige ogen haar oogleden, maar durfde Ryan nog niet aan te kijken. ''Everybody's got a dark side. Do you love me? Can you love mine? Nobody's a picture perfect. But we're worth it. You know that we're worth it. Will you love me?. Even with my dark side?'' Sommige zinnen klonken niet helemaal vloeiend, omdat ze zich nog niet helemaal op haar gemak voelde en ze eerder een wat angstig toontje in haar stem ondervond. Na die laatste zin keek ze hem pas aan en merkte op dat hij wat dichterbij geschoven was. ''Het spijt me...'' Een snik klonk daarbij, maar wendde haar blik dit keer niet af, omdat ze ergens wel vertrouwen in zijn ogen kon vinden.

Ryan keek haar nieuwsgierig aan. Even leek ze compleet afwezig te zijn en zelfs… paniekerig? Hij keek haar onderzoekend aan terwijl zijn ogen doordringend in die van haar keken en een glimlach speelde om zijn lippen. toen ze stil was wendde hij zijn blik een seconde van haar af door een gebrom dat achter hen plaatsvond. Een jongen liep brommend langs hen in zichzelf murmelend waarna hij zijn ogen op Ryan richtte en hem verschrikt aankeek alsof hij hem wilde waarschuwen. Ryan fronste even, het meisje voor hem was pure onschuld voor hem. Geen gevaar. Hij glimlachte naar haar toen ze zacht begon te praten ''Ik.. ehm..'' zei ze toen terwijl haar zachte stem op de wind werd meegedragen en hij glimlachte haar bemoedigend toe toen ze weer stilviel. Toen ze hem weer aankeek en haar keel schraapte moest hij even zacht lachen terwijl hij zijn blik hierbij afwendde en algauw weer terugbracht naar haar. ''Ik ben Hayden.' klonk er toen en Ryan glimlachte. ‘Wat een mooie naam,’ zei hij eerst met een glimlach. ‘Ik weet niet of je het hebt meegekregen hoe ik heet dankzij Kate, maar ik ben Ryan, leuk je te ontmoeten Hayden,’ zei hij toen alsof het de normaalste zaak was dat hij tegen iemand was aan het praten die nu een compleet andere persoon was. Zijn ogen bleven op de hare steken en hij merkte op dat ze in plaats van smaragdgroen een prachtige blauwe tint hadden. Hij glimlachte even. Ja, nu was hayden écht Hayden en was haar hele wezen in harmonie. Alles klopte.

‘Wat scháttig, je vind ‘r leuk.’ klonk toen en Ryan bloosde. Hij vond haar niet leuk… of wel? Alsof hij dat nu al wist. Zijn stem trok sneller conclusies dan hij kon nadenken, dus hij had zich ervoor beschermd dat hij niet alles wat de stem zei ging geloven. Ryan schrok op toen ze ineens zei dat het haar speet. Wat speet haar? ‘Je hebt niks om spijt voor te hebben,’ murmelde hij toen met een zachte maar warme stem terwijl hij haar probeerde aan te kijken. Toen ze weer begon te zingen glimlachte hij zachtjes. Ze had een mooie stem vond hij, een lieve, warme stem. Hij vroeg zich alleen af, mede door de gezichtsuitdrukking op Hayden’s gezicht, of ze wel zélf wilde zingen en het haar niet door wat voor persoonlijkheid in haar hoofd dan ook was bevolen. Hij merkte ook de ansgtige toon in haar stem en fronste. Was ze bang voor hem? Hij bleef zwijgend zitten tot het gezang voor de tweede keer die dag wegstierf. Weer zei ze dat het haar speet en ze barstte in snikken uit. Ryan twijfelde, was het wel juist wat hij wilde doen? Het gesnik in haar stem had hem enigszins geraakt en het deed hem zelfs… pijn? Toen ze hem weer aankeek beet hij even op zijn lip, maar deed uiteindelijk wat zijn hart hem vertelde te doen. Hij schoof voorzichtig dichterbij naar Hayden en legde een arm sussend rondom haar schouders. ‘Wat is er?’ fluisterde hij toen sussend. ‘Waarom huil je?’ zei hij toen nog zachter terwijl zijn ogen de hare opzochten en haar lichtelijk bezorgd aankeken.

‘NEE RYAN, NEE!’ het schreeuwen klonk door zijn hoofd waardoor deze begon te bonken en hem een helse koppijn bezorgde. ‘WAAG HET HAAR TE TROOSTEN, WAAG HET EENS!’ klonk toen en Ryan kneep zijn ogen even samen om de koppijn te verminderen. Hij verzette zich tegen de stem die steeds harder en harder begon te schreeuwen in zijn gedachten. De stem vervloekte hem voor vanalles en nog wat, schreeuwde moord en brand, maar hij zette door. Hij moest doorzetten wilde hij die stem de baas blijven. Wilde hij niet compleet doorslaan…. wilde hij blijven leven. Hij keek nu weer naar Hayden en glimlachte haar bemoedigend toe. Een frisse wind stak op die nu langs hen heen waaide. De geur van de natuur stroomde zijn neus binnen en hij zuchtte even zacht. Hij genoot van de natuur. Even de vrijheid die hij nodig had voordat hij weer een dag vol kwelling zou moeten doorstaan.
'Hayden,' zei hij toen zacht murmelend. 'Er is net niks gebeurd oke?' zei hij toen terwijl zijn brein stevig was aan het nadenken. 'Kate heeft niks gedaan. Niks.' zei hij toen zacht terwijl hij wederom haar ogen opzocht en zacht glimlachte.

~ ik wilde t meteen posten, dus ben lui geweest en niet van account gewisseld

Wanneer zijn troostende stem klonk, wist ze haar snikken op te laten houden en niet meer naar de verschillende persoonlijkheden in haar hoofd te luisteren, ze wou zelf keuzes maken, hoewel ze dat best lastig vond. En voor dit moment wou ze gewoon hier blijven, bij Ryan zijn, ook al wist ze dat het misschien al wel verkloot had bij hem. Opnieuw had ze de neiging om te zeggen dat het haar speet, en dat zou best wel raar klinken voor hem, maar om het te vermijden beet ze op haar onderlip en zocht daarna naar zijn ogen. ''Het is niets, maak je niet druk..'' Klonk haar stem alweer wat harder dan dat ze net gepraat had en kwam ietsje naar voren zitten, waardoor ze bijna met haar kont van haar stoel afgleed, maar net geen sukkelige evenwichts-actie wist te veroorzaken en een kort glimlachje op haar gezicht wist te toveren. Ze had nu zin om verder te zingen, hem meer woorden wijs te brengen die een beeld over haar persoonlijkheidsstoornis gaf, maar was nu bang dat anderen het zouden horen, zoals die jongen van net. Hij was er duidelijk niet blij mee geweest dat hen hier zaten, maar waarom wist ze niet, misschien omdat zij een afschrikkende reden van plaatsing had? Hayden probeerde zich er niet teveel druk om te maken, het zou haar alleen maar kwetsbaarder maken en dat was op dit moment wel het laatste wat ze wou veroorzaken.
Wanneer haar naam klonk, draaide ze haar hoofd lichtjes en keek hem enkel en alleen begrijpend, vriendelijk aan. ''Ja?'' Was haar poeslieve stem te horen, waarna ze met haar duimen over zijn handen streek en de warmte automatisch overnam in haar eigen koude huid. ''Echt niet?'' Hierbij had ze enorm de neiging om opnieuw naar de grond te kijken, maar wist dat dat niets zou helpen, alleen maar haar verlegenheid zou vergroten op een of andere vage manier.
De brunette had zin om iets terug te zeggen, maar kon geen fatsoenlijke woorden vormen in haar gedachten, op geen enkele manier uitleggen hoe haar lichaam in elkaar zat en hoewel de jongen enorme vertrouwen uitstraalde, wist ze zeker dat hij hier niet zomaar zat en ook een absurde reden van plaatsing had. Hoewel ze dat eerst wou weten, was ze verplicht om naar Kate te luisteren die in haar hoofd opnieuw bevelen gaf. 'Hayden, je weet dat ik van je hou. En dit is voor je eigen bestwil.' Kort snoof ze even, juist. Dat was wel het laatste wat ze wilde horen vandaag, dat Kate van háár hield. Een fluistering volgde daarna, wat voor haar luid en duidelijk te horen was. Hayden knipperde even verdwaasd met haar ogen, toen ze merkte dat er een bruingevleugelde vlinder voorbij vloog en hierna plaats maakte op haar hoofd, wat best kriebelde. ''Ryan..'' Was het enige wat ze zei en kwam daarna onmiddellijk dichterbij, drukte haar zachte en tedere lippen op de zijne en sloot daarbij haar oogleden over haar blauw, grijze ogen af.

Ryan glimlachte even naar haar, ze was zo… anders. Ze was een beetje onzeker maar iets in hem vertelde hem dat ze dat als ze zichzelf kon zijn helemaal niet was. toen ze iets harder praatte dan net schoot zijn aandacht weer naar haar toe ''Het is niets, maak je niet druk..'' zei ze toen en hij keek haar onderzoekend aan. ‘Echt?’ vroeg hij haar toen terwijl hij haar ernstig aankeek. ‘Als er iets is, Hayden, zeg het maar,’ zei hij toen zacht. ‘Ik luister wel, oke?’ zei hij toen terwijl hij heel zacht in haar hand kneep om zijn woorden meer kracht bij te doen staan. Hij glimlachte even naar haar, de glimlach die hij van zijn moeder had gekregen; warm en open. Zijn moeder… hij had de blik van Kate richting zijn pols zien gaan en gemerkt dat ze het er niet echt mee eens was. Hij werd nu wel benieuwd wat Kate dan wel niet van de zwaluw op zijn rechter schouderblad zou vinden. De meesten die hij kende vonden het sentimenteel gezeur en verpesting van je lichaam. Ryan vond het een betekenis hebben. Zijn moeder had, hoe raar het ook klonk, gekozen voor vrijheid. Ze wilde niet meer in dat lichaam zitten en de enige optie naar haar vrijheid was… nouja, het kwam erop neer dat ze gestorven was. Ryan praatte er liever niet over en hield die gedachte hieraan ook graag weg. Hayden schoof iets naar voren op haar stoel en Ryan was bang dat ze hierdoor iets te ver naar voren zou schuiven, wat zou betekenen dat ze op de grond zou vallen. Eigenlijk moest hij er wel een beetje om lachen, bij dat idee. Toen ze een ‘echt niet?’ uitbracht op dat hij had gezegd dat Kate niks had gedaan glimlachte hij. ‘Echt,’ zei hij toen bevestigend met een glimlach. ‘Ze heeft alleen gevraagd of ik vrijgezel was, maar verder niks.’ zei hij toen met een glimlach die op zijn gezicht speelde sinds hij hier zat. Hayden keek soms even omlaag, naar de grond, en Ryan wendde dan soms ook zijn blik even af om de omgeving af te speuren naar iets wat zijn aandacht trok of iets waar hij op moest letten.

‘Ryan, ik heb genoeg van je spelletjes,’ klonk toen ‘ik heb genoeg van de jouwe,’ speelde door Ryans gedachte terwijl hij een grimas trok. ‘Je gaat óf hier een leuke dag van maken in de zin van een keertje en dan dump je haar óf we gaan nu naar Gwyn toe,’ klonk toen en Ryan fronste. Hij wilde niks met die ideeën. Hij wilde dat de stem stopte. Hem stopte gek te maken met ideeën die puur op lust waren gebaseerd. Hij wilde niks hiervan weten. Hij wilde dingen weten over Hayden… niet over iets anders. ‘Ik win toch wel van je Ryan, of je het wilt of niet, ik krijg áltijd mijn zin.’ en daarna vaagde de stem weer weg en was zijn brein weer een complete leegte. Een groot niks. Het was er gewoon… stil. Opgelucht slaakte Ryan een zachte zucht terwijl hij glimlachte.
Toen hij zijn blik weer op Hayden richtte die zijn naam zei werd hij compleet verrast. Haar lippen raakten de zijne en hij schrok in eerste instantie van de actie maar ontspande nog geen seconde hierna terwijl hij met zijn hand zacht haar wang streelde. Waar was hij mee bezig?! Wie weet was het weer Kate en dadelijk… zou hij Hayden kwetsen. Hij haalde voorzichtig zijn hand van Hayden’s wang af terwijl hij de kus beëindigde en haar aankeek. ‘Wilde je….’ en toen viel hij stil, zoekend naar de juiste woorden. ‘Wilde je dat zelf, Hayden?’ vroeg hij haar toen terwijl zijn ogen de hare opzochten alsof hij daar het antwoord in probeerde te vinden.

~ ik wissel weer eens niet :’] ik ben echt lui

Ondertussen de kus voelde ze hoe zijn wang op haar wang geraakte en maakte haar hart een sprongetje, waardoor die letterlijk een slag oversloeg. Meteen stokte haar adem wanneer ze elkaars lippen los lieten en ging zijn hand ook weg. Hierna was het stil. Bijna wou ze haar ogen op de grond richten, maar liet het toch niet gebeuren en keek hem volop aan, maar wel met een volledig gestreepte mond. Voordat de jongen kon uitpraten bij zijn eerste zin, was zij hem al voor. ''Ja!'' Zei ze misschien iets te luid ,waardoor ze gauw omkeek of er niemand in de buurt was en voelde hoe haar inmiddels gekomen blosjes nog warmer op haar wangen waren geworden en haar beide handen er naar toe deed halen. ''Ja, ik wou het..'' Hierna schraapte ze haar keel eventjes. ''zelf..'' Volgde ze er achter aan. Het was stil in haar hoofd, te stil, misschien wel eigenaardig. Sinds die kus waren ze misschien alle wel even verbaasd als dat het moest zijn. Een schattig giecheltje verliet haar mond en pakte daarna een aardbei uit een bakje, beet de helft er af en bood de andere helft aan Ryan aan, met een lieflijke glimlach.
''Don't run away. Don't run away. Just tell me that you will stay. Promise me you will stay. Don't run away. Don't run away. Just promise me you will stay. Promise me you will stay.'' Zong ze, dit keer volledig op haar gemak en totaal niet gedwongen. Ze meende de woorden die ze zong en hoopte dan ook dat de jongen ze gauw genoeg zou oppakken en haar zou geloven. Het was lastig uit te leggen, niet voor ieder ander 'normaal' persoon maar enkel voor zichzelf, wat er met haar aan de hand was. Niet alleen op dit moment, want normaal durfde ze geen contact te maken en was dit al een grote stap voor haar, maar in het algemeen van haar. Misschien dat daarom de andere persoonlijkheden stil waren gevallen, van verbazing en ook wel door entertaining wat ze nog niet eerder van haar hadden meegemaakt. Even keek ze nog om naar de tafel, zocht met haar ogen naar iets interessants wat er op stond en pakte het eerste voorwerp wat ze ook maar te pakken kon krijgen. In dit geval was dat een slagroom bus. Meteen drukte ze de knop in en spoot een klein toefje op Ryan zijn neus, waarna ze in lachen uitbarstte en haast van haar stoel viel.

-Maakt mij geen zak uit hoor!

Ryan moest even lachen toen er een volmondig ‘Ja!’ klonk. Het lachje kwam een beetje sputterend uit zijn mond waardoor het eigenlijk best schattig was. Lachend keek hij Hayden aan. ‘Mooi,’ zei hij toen zacht terwijl een glinstering in zijn ogen verscheen toen hij Hayden aankeek en de blosjes op haar wangen zag. Ze zou eens moeten weten hoezeer ze zijn hart nu verwarmde… Hij glimlachte even terwijl hij zijn handen weer langs haar wangen legde bovenop de hare. ‘Je bloost,’ zei hij toen plagend tegen haar terwijl een glimlach zijn lippen leek te beheersen. Zijn hart had zojuist een paar slagen gemist, maar zolang als hij overeind stond was alles voor hem prima. De zachte giechel die uit Hayden’s mond kwam deed hem lachen en zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij moest oprecht lachen, voor een van de weinige keren sinds hij hier was. Met een nieuwsgierige blik keek hij Hayden aan toen deze ineens aan de aardbeien in het bakje begon te frunniken en fronste even toen ze slechts de helft afbeet totdat ze deze hem toereikte. Zou ze weten dat als hij eenmaal aan aardbeien begon hij het hele bakje kon leegeten? Hij nam het stukje dan ook gretig aan en proefde de pure zoetigheid op zijn tong terwijl hij glimlachte. ‘Lekker,’ zei hij half onverstaanbaar waardoor hij wederom moest grijnzen. Ze zong vrolijk verder en hij merkte aan haar hele houding dat het deze keer ontspannen was, gewoon op haar gemak. Hij glimlachte terwijl hij stiekem nog een stukje aardbei uit Hayden’s bakje pakte en deze snel opat met een onschuldige glimlach op zijn gezicht.

‘blech, ik haat dit zielige gedoe,’ klonk toen in zijn hoofd terwijl de stilte weer plaats maakte voor de stem zuchtte hij even. ‘pech, ik heb het hier leuk, dus verdwijn eens,’ dacht hij terug terwijl hij glimlachte naar Hayden voor hem. ‘By the way Hayden,’ zei hij toen glimlachend. ‘Ik blijf wel hoor, beloofd,’ zei hij toen met een knipoog terwijl hij zijn blik even van haar afwendde en naar zijn schoenen keek, waarom wist hij niet maar het voelde voor hem ongemakkelijk als hij haar de hele tijd bleef aanstaren, al vond hij dat niet eens zo erg. Toen hij ineens Hayden zag kijken naar de tafel, en dan vooral naar de slagroom, werden zijn ogen groot en voor hij het wist zat het witte vaste, koude, spul op zijn neus en moest hij zelf net zo hard lachen als Hayden die half naast haar stoel lag. ‘Hayden!’ zei hij toen lachend waarna hij de spuitbus van haar afpakte en twee toefjes slagroom op haar wangen spoot en grijnsde. ‘Zo,’ zei hij toen ‘nu staan we quitte.’ vervolgde hij toen met een grijns waarna hij met zijn vinger ook weer braaf de slagroom van haar gezicht afveegde en opat. ‘Hmm,’ zei hij toen terwijl hij zijn lippen aflikte. ‘Jam,’ concludeerde hij toen terwijl hij haar lachend aankeek. Hij boog iets voorover naar haar toe om een onschuldige, vluchtige, kus op haar lippen te geven en grijnsde toen waarna hij nog een aardbei pakte. ‘Had ik je al verteld dat ik verslaafd ben aan aardbeien?’ zei hij toen onschuldig terwijl een grijns zijn gezicht sierde.

~ YAY

Door het feit dat Ryan ook plezier had vanwege haar spontane slagroom-actie maakte haar lol alleen maar groter en had ze nauwelijks in de gaten dat hij de fles uit haar handen had gehaald en zich gereed maakte om diezelfde aanval op haar te gebruiken. Voordat ze het door had en nauwelijks de tijd had om bij te komen, voelde ze twee witte toefjes op haar eigen gezicht, die koud aanvoelden. Vanuit haar beide ooghoeken zag ze witte puntjes staan op haar wangen en een brede grijns sierde haar gezicht, liet zijn vingers gewoonweg over haar gezicht heen glijden en begon zelf ook wat te poeren op haar gezicht om het spul eraf te halen. Maar tevergeefs had ze niet door dat ze het daardoor alleen maar uitsmeerde en er één puinhoop van maakte. Zelfs kwam er een korte veeg in haar bruine haren te zitten, maar had het nauwelijks in de gaten. De hand van Ryan die naar het aardbeien bakje vloog had ze wel duidelijk in de gaten en pakte er zelf ook een, waarna ze die vol met slagroom spoot en het puntje in haar mond stopte en daarna haar gezicht naar die van de jongen reikte. ''Ik wee wul da ju da wil!'' Zei ze nogal moeilijk omdat het zoetsappige stukje fruit haar mondbewegingen versperde. Het was nu aan hem om toe te happen of haar gewoon te laten gaan en haar soort van af te wijzen, hoewel ze liever voor het eerste zou gaan.
Het was vreemd hoe Hayden op het ene van het andere moment zo ineens rustig was geworden, misschien ook wel omdat de stemmen in haar hoofd nog lang niet zo erg meer waren als vanochtend, wanneer ze nog zelfmoord had proberen te plegen. Op dit moment moest ze er niet eens meer aan denken om dat bij zichzelf te flikken ,ze leek nu zó gelukkig en dat was een vreemde emotie voor haar, eerder een nieuwe, die al lang niet meer voorbij was gekomen bij haar.
''Hmm?'' Bracht ze lokkerig uit en wreef met haar slagroom vingers over zijn wangen heen, waardoor ze nu beide onder gesmeerd waren met het zoete crème. 'Het is je gelukt, Hayden, en nu de volgende stap nog!' Klonk Kate zichzelf herpakkend in haar gedachten, die duidelijk uit was op meer dan zoenen. Meer dan elkaar lichtelijk aanraken, het liefste zou die ieder kledingstuk wat zich maar op Ryan's lichaam bevond er wild afscheuren en wie weet wat nog meer, daar wou ze niet aan denken. Maar doordat Kate opnieuw in haar hoofd speelde met haar gedachten, betekende dat niet voor Hayden dat ze haar aanbod voor de aardbeizoen introk en weer volledig naar de oudere dame ging luisteren. Nee, daarentegen sloot ze voorzichtig haar ogen en legde haar handen in zijn nek.

Ryan keek Hayden verbaasd aan toen ze het gewoon doodleuk over haar hele gezicht had uitgesmeerd. Een grijns speelde om zijn lippen. ‘Slagroommonster,’ plaagde hij haar toen terwijl hij grijnzend toekeek hoe het witte spul zelfs in haar haren terecht was gekomen. Nog voordat hij nog een aarbei had kunnen pakken had Hayden er een vol met slagroom gespoten en in haar mond gestopt. ‘Ik wat?’ zei hij toen op haar gebrabbel waardoor hij een spontane lachbui kreeg. Toen ze hem het andere stuk aanbood nam hij dit gretig aan en grijnsde even. De smaak die het rode fruit met zich meebracht maakte hem vrolijk net zoals het sap was: een zoet sap, misschien te zoet maar ach, maakte hem altijd vrolijk. Gewoon die smaak. Hij keek gespeeld ontzet toen Hayden met haar slagroomvingers over zijn wangen veegde waardoor hij enkele mooie strepen van het witte goed op zijn wangen had staan. Lachend keek hij naar haar ‘Nu vraag je er ook om!’ zei hij toen lachend terwijl hij naar de slagroom reikte en wat op zijn vingers spoot en Haydens gezicht hier nog voller mee smeerde dan het al was. ‘Lekker pûh,’ zei hij toen lachend terwijl hij uiteindelijk zijn vest pakte en hiermee over zijn gezicht veegde. ‘het moet toch in de was,’ zei hij toen met een brede grijns waarna hij voorzichtig Haydens gezicht afveegde. ‘Boe,’ zei hij toen lachend terwijl hij een intens gevoel van geluk had keek hij Hayden aan en grijnsde. Ze maakte gevoelens bij hem los die hij tot nu toe alleen bij Emily had gehad. Maar hij was gevaarlijk geweest. Hij was voor Emily een leeuw die uit zijn kooi was ontsnapt. En bij Hayden…. het voelde gewoon goed, hij wíst dat ze geen gevaar kon lopen. Hij zou zichzelf stoppen, hier zou hem dat lukken.
Met een flauwe glimlach op zijn gezicht gaf Ryan Hayden een kus op haar voorhoofd en grijnsde. ‘Daar had je nog wat slagroom,’ zei hij toen onschuldig terwijl hij haar speels aankeek. ‘En nu de grand finale!’ zei hij terwijl hij nog eens goed met de spuitbus schudde, maar toen hij eenmaal Hayden weer onder wilde smeren sputterde de spuitbus tegen. ‘En nu is ‘ie dus op,’ zei Ryan beteuterd terwijl hij een pruillipje trok. Wat zonde, hij had nog wel een bloemetje op haar wang willen maken van slagroom, het zou haar énig hebben gestaan. ‘Dan maar iets anders he, als grand finale,’ zei hij toen waarna hij haar glimlachend aankeek. De handen die zich in zijn nek bevonden gaven hem een tinteling over zijn lichaam. Voorzichtig legde hij een van zijn vingers onder Haydens kin om deze omhoog te tillen en drukte zacht zijn lippen op de hare. ‘Dat vond ik een grand finale,’ zei hij toen glimlachend terwijl hij zijn lippen aflikte. ‘Hmm… aardbei,’ zei hij toen. ‘Hoe zou dat toch komen?’ vroeg hij toen met een blik vol van pure onschuld aan Hayden.


- ik ben verslaafd aan die smiley -

''Ah, noes!'' Bracht ze lacherig uit, wanneer er nog maar slagroom op haar gezicht gesmeerd werd. Maar voordat ze het terug bij hem kon doen, werd ze al voorzichtig schoon gemaakt met zijn vest. ''Maar..'' Al antwoordde Ryan al voordat ze haar zin kon afmaken en krulde haar mondhoeken automatisch omhoog. ''Als jij dat wilt.'' Haar wenkbrauw trok ze ietwat plezierig omhoog en keek hem enkel stilletjes verder aan. Door zijn boe-actie zei ze automatisch ''Schrik!'' en verborg haar handen voor haar gezicht, alsof ze zich kapot schaamde. Maar voordat ze het door had voelde ze een kus op haar voorhoofd en haalde ze haar handen weg, giechelde alleen en keek toe hoe Ryan opnieuw de spuitbus pakte en ietwat speels angstig deinsde ze naar achteren op haar stoel. ''Fjoe..'' Kwam uit haar mond vandaan wanneer hij zei dat hij overduidelijk leeg was en hem vervolgens weer wegzette. ''Hea?'' Bracht ze ietwat verbaasd en verdwaasd uit, wanneer hij begon over een grand finale. ''Wat.. wat, bedoel je?'' Meteen voelde hoe een vinger onder haar kin werd gezet en haar hoofd ietsje omhoog tilde. Hayden haar hart sloeg meteen enkele sprongetjes over, wat haar adem opnieuw deed stokken. 'I can't breathe..' Dacht ze in haar hoofd na, waarop Kate natuurlijk weer meteen het voorwoord moest hebben. 'Niet denken, zoenen, bitch!' Daardoor had de brunette de neiging om haar ogen te rollen, maar deed dat niet en wachtte rustig af totdat hun lippen weer van elkaar gescheiden waren. Wanneer dit was gebeurd, opende ze haar ogen weer en glimlachte zachtjes.
Maar die glimlach maakte meteen plaats voor een grijns en die veranderde in een lach, wanneer hij droogjes zijn lippen aflikte en zich afvroeg hoe dat toch zou komen. Gauw genoeg pakte ze nog een aardbei, stopte die in Ryan zijn mond, met een ietwat mislukte poging en barstte opnieuw in lachen uit. Deze keer had ze haar evenwicht niet meer zo in de gaten en viel dan ook van haar stoel af, op het gras. Hierdoor raakte haar haren overal verspreid en zat ze haast te janken van het lachen op het groen. Omdat ze zich opnieuw half schaamde en gedeeltelijk ook doordat haar wangen warm gloeiden, verborg ze haar gezicht in haar handen.

-Whaha, ik merk het!

‘Jawel noess!’ zei hij toen lachend. ‘Dat was je verdiende loon!’ zei hij toen plagend terwijl hij haar nog steeds lachend aankeek. ‘Je was wel een heel mooie witte sneeuwpop voor die paar seconden,’ zei hij toen vrolijk terwijl hij moest lachen om de schrik die meteen op zijn boe had gevolgd. ‘Ben ik zo angstaanjagend?’ vroeg hij toen met een pruillipje aan haar terwijl hij haar zielig aankeek. Ze giechelde weer dat lachje, dat hem nu als muziek in de oren klonk, en hij grijnsde. ‘Vrolijkerd,’ zei hij toen terwijl hij zelf een big smile opzette toen ze half achteruit deinsde doordat hij nog meer slagroom over haar heen had willen gooien. Hij vond het oprecht zonde dat het ding leeg was. Anders had hij Hayden als een witte kerstboom versierd, het zou een waar kunstwerk geweest zijn.

De zachte glimlach die op Haydens gezicht speelde deed hem goed en hij grinnikte even toen ze moest lachen, hij voelde zich anders bij haar… zichzelf. Zonder al zijn kwalen en zijn gedachten. Zonder dat hij minstens een keer in de vijf minuten dacht hoe hij iemand kon vermoorden… zonder dat die stem hem weer lastig viel. Toen ze hem ineens een aardbei in zijn mond stopte moest hij half proesten van het lachen, niet alleen door de een klein beetje mislukte poging, maar ook omdat Hayden omviel op het gras en zich daar kapot was aan het lachen. Ze hield na een tijdje haar handen voor haar gezicht en Ryan fronste. ‘Weetje dat je best klein lijkt vanaf hier?’ concludeerde hij toen met een grijns op zijn gezicht terwijl hij Hayden nog steeds lachend aankeek en naast haar op het gras ging zitten. ‘Kijk!’ zei hij toen terwijl hij grijnsde. ‘Nu zijn we bijna even groot,’ zei hij toen wederom lachend waarna hij in het gras ging liggen en hij zijn blik op de wolken richtte. ‘Ik zie ik zie wat jij waarschijnlijk ook ziet en het is….wit,’ zei hij toen kinderachtig terwijl hij haar grijnzend aankeek.

‘Je verpest jezelf Ryan. Zo ben je niet.’
‘Ik weet heus wel hoe ik ben en wie ik ben, mens,’
‘Ga dan maar naar je kamer toe Ryan en vraag god om je zonden te vergeven,’
‘Nee.’
Het was het laatste gesprek dat hij met de oude vrouw bij wie hij bijna 8 jaar lang had gewoond had gevoerd. Hij had haar de huid vol gescholden en haar echtgenoot idem dito. Hij had ze hun leven acht jaar lang vol terreur laten zijn. En daar had hij toen geen spijt van, hij had ze zelfs als voorbeeld gebruikt voor zijn moorden. Maar nu? Nu was het allemaal maar wazig voor hem. Hij had geen spijt, maar hij wist wel dat hij het misschien minder extreem had mogen aanpakken.

terwijl op zijn gezicht even een frons was door zijn gedachten, glimlachte hij algauw weer. ‘Weet je het antwoord niet?’ vroeg hij toen terwijl hij zich op zijn buik draaide en met een grassprietje onder Haydens neus kriebelde terwijl zijn mondhoeken weer omhoog krulden.

Haar handen haalde ze weg toen ze merkte dat hij van zijn stoel af kwam en naast haar kwam zitten. ''Pestkop!'' Zei ze giechelend wanneer hij een opmerking maakte over hoe klein ze eigenlijk was. Haar handen legde ze nu op haar buik neer en kantelde haar hoofd ietsje om toch naar de jongen te blijven kijken, hoe hij naast haar kwam liggen. Ze richtte haar aandacht ook omhoog wanneer hij dat deed, om tevens naar de prachtige lucht te kijken. Hayden dacht diep na wanneer hij die vraag stelde. Dat was lastig, want ze was niet zo'n meisje dat gelijk het antwoord wist, ook al was het letterlijk te zien en gewoon super easy to do, en dacht over het bovenstaande. ''De hemel?'' Vroeg ze vragend en keek weer naar hem, waardoor ze naar de zijkant van zijn hoofd keek. Een frons stond op zijn gezicht, waar zou hij aan denken?
Een lichte zucht ontsnapte uit haar neusgaten. ''Will you love me, even with my dark side?'' Vroeg ze zichzelf af, maar gedeeltelijk ook voor Ryan.
Maar die gedachte werd verstoord op het moment dat hij een grassprietje onder haar neus kriebelde. Meteen voelde ze hoe dat effect had en begon driemaal te niezen. ''Je bent een lieve gemenerik.'' Zei ze zacht, maar wel verstaanbaar voor de donkerharige jongen en kwam ietsje overeind, zodat ze beter bij een graanspriet kon en die in haar mondhoek stopte en er rustig op sabbelde, alsof ze een klein kind was.
Ze vond ze altijd heerlijk om op te kauwen en het maakte haar ergens wel rustig, hoewel het voor de anderen wel vies zou smaken, smaakte het voor haar de smaak waar ze trek in had. Zoals nu in schaafijs. Aardbeien, het liefst. Hayden kwam ietsje dichterbij met haar gezicht bij Ryan en probeerde met de dikke spriet in haar mond om Ryan zijn neus te kriebelen, wat een tevergeefse mislukte poging was, maar er wel grappig uit zag.
''Promise you'll stay..''

‘ik ben helemaaaal geen pestkop, gekkie,’ zei hij toen vol van de pure onschuld die hij nu makkelijk kon gebruiken. Zijn ogen lachten mee met zijn mond en hij keek Hayden aan. ‘Nee, de hemel is blauww, de wolken zijn wit,’ zei hij toen wijsneuzerig waarna hij lachte en zijn blik weer op de hemel richtte. Ja, daar ergens was zijn moeder wel. Maar waar? Waar zou je zijn als je overleden was?
Hoewel hij nieuwsgierig was naar het antwoord schudde hij die gedachte toch van zich af, hij had nu geen zin in serieuze gedachten. Niet nu. Hij hoorde Hayden een van de zinnen uit het liedje zeggen en hij glimlachte even naar haar terwijl hij zijn hoofd naar het hare toe draaide. ‘Of course I will,’ fluisterde hij toen zacht terwijl hij haar aankeek en haar ogen bestudeerde alsof alles wat hij wilde weten erin was te zien. Toen ze driemaal nieste door zijn grassprietje grijnsde hij even kort. ‘Ha!’ zei hij dan ook triomfantelijk.
Toen ze zei dat hij een lieve gemenerik was moest bij breed grijnzen. ‘Laat dat gemenerik maar weg,’ zei hij toen met een pruillipje. ‘Ik ben de liefheid zelve,’ meldde hij toen met een hoog piepstemmetje waardoor hij zelf in de lach schoot. Toen Hayden naar een graansprietje reikte moest hij grijnzen, nog meer zelfs toen ze erop ging sabbelen als een klein kind. Vroeger, toen hij als cowboy verkleed ging naar halloween, regelde zijn moeder altijd zulke graansprieten zodat hij die in een van zijn mondhoeken kon stoppen. Als hij geen graanspriet had, vond Ryan het altijd geen complete outfit kon hij zich nog herinneren. Cowboy Ryan, nu hij erover nadacht was het best beschamend, maar ach. Hij was toen klein en lief, dan werd hem dat wel vergeven. Toen Ryan ineens een of andere spriet in zijn gezicht zag verschijnen keek hij even raar op. Wat was dat voor ding? Toen hij echter Hayden zag, druk bezig om hem onder zijn neus te kriebelen, moest hij grijnzen. ‘Werkt niet,’ zei hij toen waarna hij zijn tong plagend naar uitstak en even lachte. voorzichtig pakte hij de spriet uit haar mond en grijnsde waarna hij haar uitdagend aankeek. ‘I promise,’ mompelde hij toen onbewust, maar zodra hij doorkreeg wat hij had gezegd schrok hij niet. Hij glimlachte. Toen viel hem weer in wat hij eigenlijk wilde doen en hij grijnsde waarna hij Hayden kietelde. ‘nanana, ik win,’ zei hij toen lachend waarna hij stopte met het kietelen van Hayden en in een kleermakerszit ging zitten.

Toen er, tegen zijn verwachting in, een bewaker langsliep keek deze hen even onderzoekend aan. Het zou er vast raar uitzien. Een meisje met nog beetjes wit spul in haar haren en een jongen die non-stop liep te grijnzen terwijl hij hier voor de rest van zijn leven opgesloten zou zijn. Maar ja, ze waren hier allemaal gestoord dus dan zou dat vast wel kunnen. Ryan grijnsde even naar de man en zwaaide toen met een sarcastische grijns op zijn gezicht waarna hij, zodra de man weer was verdwenen, proestte van het lachen en bijna uit evenwicht raakte en omviel.

''Echt?'' Vroeg ze ietwat verbaasd toen hij haar beloofde dat hij echt zou blijven. De meeste mensen renden dan weg van haar, als teken dat ze bang van haar werden. Vanwege het 'dark side' gedeelte. Voordat Hayden het in de gaten had, werd haar onmiddellijk de kieteldood gegeven. ''Aargh, nee, stop, genaaaaade!'' Schreeuwde ze uit terwijl ze niet meer kon stoppen met lachen. De slappe lach gaf haar niet eens de kans om tegen te stribbelen en zijn armen vast te pakken, helemaal niets. Gelukkig was hij dan ook na enkele minuten gestopt en had ze de kans om tot adem te komen en meteen naar haar hart greep, die ontzettend hart bonkte. Niet alleen doordat die kieteldood letterlijk haar leven kon kosten door middel van ademnood, maar ook omdat hij haar zo gelukkig maakte en daardoor sierde er een glimlach op haar gezicht.
Haar ogen volgden zijn handeling, vanaf de kleermakerszit tot aan de bewaker die langsliep en hoe hij sarcastisch zwaaide. Hayden ging ook overeind zitten en legde haar kin op haar rechterschouder, waardoor ze er best schattig uit zag. Alsof ze een sexy pose aannam, maar dan met een ontzettend hoog schattigsheids gehalte.
Wanneer de bewaker hoofdschuddend, maar wel later met zijn wenkbrauwen gefronst, wegliep kon Hayden het ook niet laten om opnieuw in lachen uit te barsten. Waarom wist ze eigenlijk niet waarom hij zo raar gekeken had, maar dat kwam omdat dat witte spul in haar haren haar niet meer opgevallen was. Ze keek met half dichtgeknepen ogen toe hoe hij zijn evenwicht bijna verloor en vervolgens heel droogjes omviel.
Hayden maakte plaats naast hem, met haar lichaam op haar linkerzij gedraaid en met haar linkerarm haar hoofd ondersteunend en keek hem zo zoetjes aan.
''Je bent lief, weet je dat?'' Zei ze zachtjes, waarna ze zachtjes met haar vingertoppen Ryan zijn ontblootte buik aanraakte en vervolgens contact maakte met haar ogen door in de zijne te kijken.

‘Ja echt, zo gemakkelijk kom je niet van me af,’ fluisterde hij Hayden zacht toe terwijl hij grijnsde. Nee, zo makkelijk kwam ze nu niet meer van hem af. Nu hij haar had gevonden, bleef hij ook bij haar. Of ze het nou wilde of niet. Of kate of wie dan ook in haar hoofd het nou wilde of niet, hij zou blijven. ‘Beloof je dan dat je de hele dag lief zult zijn?’ zei hij toen duidend op haar smeekbede om genade terwijl zijn mondhoeken wederom omhoog krulden toen hij het beeld van Hayden een paar seconden terug voor zich haalde en nog harder moest grijnzen. Toen Hayden, net zoals hij, rechtop was gaan zitten en haar kin op haar schouder legde moest hij glimlachen. Toen Hayden net zoals hij moest lachen toen de bewaker wegliep deed hem dat een hartslag overslaan.
Ineens voelde hij een warmte naast zich en hij draaide zijn hoofd richting Hayden die op haar linkerzij lag en glimlachte naar haar. ‘Weet ik,’ fluisterde hij toen zacht terwijl hij glimlachte. ‘Jij bent liever,’ merkte hij toen op terwijl hij haar ogen opzocht en grijnsde.
Een siddering schoot door Ryan’s lichaam heen toen Hayden zijn ontblootte lichaam aanraakte met haar vingertoppen en zijn ogen ontmoetten de hare. Ryan draaide zich voorzichtig op zijn zij richting Hayden en legde zijn armen rondom haar middel terwijl hij haar voorzichtig iets dichter tegen zich aantrok. Hij glimlachte even naar haar terwijl hij zijn mond richting haar oor verplaatste ‘You’re adorable,’ fluisterde hij toen met een warme stem met een sexy ondertoon. Na die woorden gaf hij zachte kusjes in haar nek en uiteindelijk één op haar mond waarna hij glimlachte.
Ze zou eigenlijk eens moeten weten hoe gek ze hem maakte. hij verplaatste zijn rechterarm naar haar arm toe terwijl hij deze zacht streelde. ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij toen zacht terwijl hij zijn ogen even neersloeg en blosjes op zijn wangen verschenen. Maar hij meende het. Hij hield van Hayden. Toen hij weer in haar ogen keek zag hij de schittering hierin en glimlachte waarna hij zacht een kus op haar voorhoofd drukte. ‘En dat meen ik,’ zei hij toen nog terugkomend op zijn laatste woorden.

''Niet.'' Zei ze met een brede grijns, terwijl ze het toestand dat hij haar wat dichter naar hem toegetrokken werd. ''Jij bent het liefst.'' Haar blauwgrijze ogen keken hem gelukkig en blij aan. Sinds tijden had ze zich niet meer zo gelukkig en gewaardeerd gevoelt, alleen maar door die irritante persoonlijkheden en daarbij het feit van wat haar vader met haar gedaan had en hoe haar familie haar niet geloofd hadden. Een korte giechel verliet haar mond wanneer hij haar een geweldige compliment gaf. ''Dankje..'' zei ze zó zacht, dat het haast alleen te liplezen viel. Ze voelde hoe hij zijn arm bewoog en op de hare legde, wat hun eigenlijk nog meer bij elkaar trok. Wanneer zijn warme woorden klonken, maakte haar hart een sprongetje maar wendde ze wel haar blik af. Een brok vormde zich meteen in haar keel. Wat moest ze hierop antwoorden? Ze vond het al een ontzettend grote stap van zichzelf dat ze zich wel al een beetje open stelde voor Ryan en contact met hem zocht, zonder dat een andere persoonlijkheid zich haar er tot pushte. Hayden voelde hoe Kate erop aan drong, zonder wat ook maar te zeggen, dat ze zijn aanzoek moest accepteren, dat er anders haar iets ging gebeuren. De meid slikte, maar veel weg te slikken was er niet omdat haar mond keidroog was geworden binnen enkele seconden.
Bedoelde hij het broer-zus liefde? Nee, dat kon niet.. anders had hij haar niet meerdere malen op haar lippen gepakt. Ze voelde hoe er tranen in haar ogen kwamen. Ze wist niet of ze hier klaar voor was, of ze überhaupt wel een relatie wilde. Kon Ryan maar gewoon.. zien wat er met haar was gebeurd, was dat maar realiteit. Dan kon hij voelen wat zij toen voelde, wat er fysiek en mentaal met haar was gebeurd. Was het maar zo. Hayden twijfelde, wou nog niet bepaald antwoorden en al helemaal niet dat hij de tranen zag lopen die ze in haar ogen had. In plaats van in zijn verzoek op te gaan, keek ze hem binnen een fractie van een seconde aan en drukte haar lippen meteen op de zijne, waarna ze haar ogen sloot. Doordat ze dat had gedaan, was het water uit haar ogen gekomen, hadden het aan beide kanten een traan gevormd en liepen die schuin over haar gezicht heen. Ietsje meer kwam ze nog naar voren, totdat er geen enkele afstand meer tussen hen was en legde haar rechterhand op zijn wang. Hiermee ging ze verder naar zijn haar, streelde daar voorzichtig doorheen en probeerde rustig te ademen door haar neusgaten heen. Dit lukte aardig en in plaats van de kus af te kappen, ging ze gewoonweg verder.

‘Welles, jij bent liever,’ protesteerde Ryan heftig tegen Hayden’s nee. Ze mocht niet zeggen dat hij liever was. Dat was zoiets als… zeggen dat deze kliniek leuk was; een leugen. Hij glimlachte zacht, en Hayden mocht niet liegen. Dus ze mocht niet zeggen dat hij liever was dan haar. Misschien zou hij haar daar toch maar even op moeten wijzen; dat lieve meisjes niet mochten liegen… maar dan zou ze zeggen dat ze niet lief was om eronderuit te komen. En ze was lief... heel lief. Hij sloeg zijn ogen even neer terwijl zijn hand stil bleef liggen op haar bovenarm, verder niet bewoog. Het korte gegiechel wat weerklonk deed hem grijnzen. Een hele zachte dankje, die hij haast moest liplezen, vormde Hayden’s mond. ‘Niet te danken,’ fluisterde hij toen net zo zacht terug naar haar, hij had geen zin om de stilte nu te doorbreken. Stilte was immers niet verkeerd. Toen Hayden echter haar blik afwendde en hij meende dat hij tranen zag opwellen fronste hij. ‘Hayden?’ murmelde hij zacht terwijl er angst door zijn stem heen klonk dat hij iets verkeerd had gezegd. ‘Watiser?’ vroeg hij toen zo snel dat het haast onverstaanbaar was. Nog eens dan maar. ‘Wat is er, Hayden?’ vroeg hij toen zacht terwijl zijn ogen haar ernstig aankeken. Maar nog voordat hij hier een antwoord op kreeg voelde hij de lippen van Hayden wederom de zijne raken en een warm gevoel kroop over zijn lichaam en nam het, zonder enige tegenstribbeling van Ryan zelf, in zijn macht. Hij voelde hoe zijn hele lichaam het uitschreeuwde om zich niks aan te trekken van hoe Hayden zich voelde en nu gewoon te genieten. Maar zijn eigen hart en gedachten stopten dit en hij opende zijn ogen waardoor hij de twee tranen die over Haydens wangen liepen zag.
Hij veegde de twee tranen voorzichtig af terwijl zijn gedachten op hol sloegen. Had hij iets verkeerd gedaan? Alweer? Het ging ook áltijd mis als hij echt om iemand begon te geven. Óf hij werd hierheen gebracht óf hij verpestte hier ook nog eens alles!

Toen hij echter merkte hoe Hayden dichterbij schoof verdween het slechte gevoel weer, hij wist dat hij eigenlijk moest stoppen, haar moest vragen wat er was… maar… een tweestrijd speelde zich af in zijn hoofd en uiteindelijk won de kant die zei dat hij moest stoppen niet. Hij merkte op dat ze door zijn haren woelde en glimlachte half. Zijn gel zou er dadelijk wel uit zijn dus, en dan zou zijn haar zitten alsof hij geëlektrocuteerd was door de föhn of iets dergelijks waardoor zijn haar net een afro leek. Even boeide de rest van de wereld hem niet en voelde hij hoe hij hierin werd meegesleurd. Niks was er, behalve hij en Hayden…

'Ja, ja, ga verder.' Klonk Kate haar stem in haar gedachten, met daar achteraan een gemene lach van ellende erop volgend. Dit schrok haar af en stopte meteen met het woelen door zijn haar, opende haar ogen en rukte abrupt haar lippen van de zijne af. Meteen nam ze afstand en stond op, waarna ze een eindje van hem vandaan liep. ''Je wilt dit niet. Ik weet dat je gaat tegenstribbelen, maar je wilt me niet. Nu misschien wel, maar niet als je me écht kent.'' Zei ze, zonder zich naar hem om te draaien en sloeg haar armen over elkaar, die ze hierna flink tegen haar buik aandrukte. Haar ogen had ze op de grond gericht, bang om iemand aan te kijken. ''En, en.. ik ken jou niet eens, wat heb je met me gedaan?'' Alsof Hayden zich allemaal dingen begon te realiseren, ratelde ze maar door. ''Waarom.. waarom?'' Verder dan dat kwam ze niet en voelde meteen de tranen in haar ogen opkomen.
Avan leek wel gelijk wakker in haar zijn te worden en begon flink tegen Kate tekeer te gaan, wat haar hoofd ontzettend deed bonken binnen no time en hierdoor hard op haar onderlip beet. Het feit dat die twee hard tegen elkaar aan het schreeuwen waren, deed hen niet beseffen dat Hayden opnieuw de neiging had om zichzelf te pijnigen, om zo van de pijn afgelost te zijn. Trillend zakte ze door haar knieën heen en greep onmiddellijk naar haar hoofd, voelde de tranen die zich net nog in haar ogen bevonden eruit liepen. Opnieuw begon er een ruzie over de drugshandel en begon haar hoofd zó hard te bonken dat ze het wel uit kon gillen van pijn. In plaats daarvan voelde ze zichzelf wegzakken, had geen idee wie haar lichaam nu zou overnemen, richtte onbewust haar hoofd naar de lucht en merkte niet eens op hoe haar ogen wegdraaiden naar achteren. Maar in plaats ervan dat er nu een andere kleur zou komen, bleef ze in de 'transformatie' hangen, begon haar lichaam te shaken en gilde ze het uit van onbeschrijfbare pijn met meerdere stemmen door elkaar heen, wat een demonisch geluid veroorzaakte en andere mensen de stuipen op het lijf kon jagen, kippenvel kon opwekken.

Ineens was alle magie weg. Als sneeuw voor de zon, verdwenen. En alsof het nog niet erg genoeg was voor zijn gevoel dat alles weg was, besloot Hayden ook nog doodleuk op te staan en te lopen zeggen dat hij haar alleen nú wilde, beter niog dat hij dit níét wilde. Dat sloeg… nergens op. Hij had haar beloofd bij haar te blijven, en toen was hij compleet helder met zijn gedachten. Niemand had hem gedwongen… Hij keek haar onbegrijpend aan, maar besloot geen woord te zeggen totdat ze helemaal was uitgepraat. Met ieder woord voelde hij hoe zijn moed wegzakte, hoe hij naar steeds meer woorden was aan het zoeken om zijn gevoelens aan haar duidelijk te kunnen maken. Hij zocht, hij vond… niks. Daarnaast, hij kon niet eens iets zeggen want er was geen enkel woord dat je tussen de woorden waterval van Hayden kon krijgen, ze ratelde maar door en door en door tot zijn lichte ongenoegen. Hij kreeg er echt geen enkel woord tussen, en hij had al meermaals een poging hiertoe gedaan. Met een verbijsterde blik bleef hij haar maar aankijken terwijl zijn ogen brandden, vechtend tegen de tranen. Een jongen huilde niet.
‘Waarom?’ vroeg hij toen terwijl zijn stem bitter klonk. ‘Omdat ik verdomme van je hou, Hayden!’ schreeuwde hij toen ineens terwijl hij haar gekwetst aankeek. ‘Jezus,’ zei hij toen nog net zo gekwetst. ‘Ik ben niet zo’n idioot en mentaal gestoord dat ik niet eens meer mijn eigen gevoelens ken!’ zijn hele houding was anders. Bijna zielig te noemen zelfs. Hij draaide zich toen van Hayden weg. Hij had geen zin hierin. Om zichzelf wéér compleet te moeten blootleggen aan iemand. Hij wist hoe dat hem eerder pijn had gedaan, hem tot het dieptepunt van zijn leven had gesleurd.

Toen hij echter achterom keek terwijl hij wegliep zag hij Hayden onderuitzakken, naar haar hoofd grijpen en een vlaag van bezorgdheid verspreidde zich door zijn lichaam.
Hij keerde zich om terwijl hij een sprintje richting Hayden trok, bezorgdheid sierde zijn ogen. Nog voordat hij bij haar was trilde haar lichaam, nog geen seconde later schreeuwde ze het uit en hij keek met grote ogen naar de waanzin die voor zijn ogen afspeelde waarna hij op haar afrende. Haar zo voorzichtig als hij kon vastpakte.
Hij wist niet of het zou helpen, hij hoopte van wel, maar hij begon uit zijn gevoel sussende woorden tegen haar te zeggen. ‘Rustig maar,’ murmelde hij zacht. ‘Het komt goed,’ zijn stem werd bij ieder woord zachter en uiteindelijk stierf hij weg onder het demonisch gegil dat hem kippenvel bezorgde.