Your days are numbered.

Het gegil van haar hield maar niet op, ze kon het niet stop zetten, niet voordat die pijn in haar hele lichaam ophield. Haar lichaam was een soort van gecrasht als het ware, Kate en Avan waren in gevecht met haar ziel om die uit haar lijf te trekken en wouden er beide in, wat overduidelijk niet zou werken en dan zou dit voorval ontstaan.
Binnen de kortste keren, zonder dat ze het door had was er een mannelijke bewaker aan gekomen, die haar demonische schreeuw gehoord had en pakte haar onmiddellijk hardhandig beet bij haar bovenarmen. Hiermee probeerde hij haar op te tillen, sloeg een aantal keer op bepaalde plekken op haar lichaam, zodat ze daardoor flauw zou vallen en ze uit die enge trance zou komen. Het was niet mishandelend bedoeld wat de medewerker deed, zo was het afgesproken onderling dat ze die handeling zouden uitvoeren zodra ze bleef hangen in haar persoonlijkheden, en dat was de juiste om te gebruiken. Na enkele seconden werd haar lichaam volledig slap, liet de bewaker haar voorzichtig in het gras vallen op haar rug waardoor haar bruine haren alle kanten op lagen en draaide haar hoofd naar de linkerkant op haar wang. Gelijk was het stil in haar hoofd geworden, Avan en Kate waren er stil van geworden en dat was goed ook. Er was rust in haar hoofd, waardoor zij voor kort het woord kon nemen.
'Doe dat alsjeblieft nooit meer! Niet waar hij bij is!' Smeekte ze lichtelijk in haar gedachten en hoorde daarop Kate gemeen lachen, maar had verder geen weerwoord ook al had ze die aandrang best hard gevoeld. Dat was enkel om Hayden te beschermen en niet naar beneden te halen, want dat zou de brunette alleen maar meer de gelegenheid geven om zichzelf te pijnigen met scherpe voorwerpen en dat zou dus ook een einde betekenen voor haarzelf, voor de persoonlijkheden. Dan konden ze niet meer voortleven in haar lichaam, hadden ze geen kans meer om te doen wat ze moesten doen. Al was dat niet mogelijk, vanwege het feit dat ze hier voor altijd opgesloten zou zitten. Hier in dit krankenhuis.
Na een kort kwartier opende ze rustig knipperend haar ogen, werd het wazige beeld op haar netvlies langzaam scherper en zag ze op een gegeven moment Ryan weer. Hoewel ze net buiten bewustzijn was geweest, had ze hem luid en duidelijk gehoord, al had ze niet kunnen antwoorden. Rustig probeerde ze overeind te komen, zag dat de bewaker met een lichte glimlach op zijn hoofd stond en haar een glas water aanbood. Hayden pakte die met een trillende hand aan, zette die aan haar lippen en dronk er enkele slokken uit, waarna ze die in het gras naast haar neerzette. ''Dankje.'' Was het enige wat ze zei tegen de man en liep daarna zonder nog wat te zeggen weg, om zijn ronde in de rozentuin verder te maken en toezicht te houden dat er niets ernstigs zou gebeuren. Wanneer hij eenmaal uit het zicht was, draaide ze haar hoofd om naar Ryan en kwam op haar knieën zitten. Daarbij pakte ze zijn handen, keek hem recht in zijn ogen aan. ''Je hebt me gezien net, he?'' Kort slikte Hayden en beet daarna op haar onderlip. ''Ik ben blij dat je niet weggelopen bent, zoals meeste anderen wel doen zodra dát met mij gebeurt.'' Na het laatste woord wendde ze voor kort haar blik af, maar bleef wel in dezelfde positie zitten en hield nog steeds zijn handen vast. Ze moest toegeven.. ze had gevoelens voor hem, maar of ze er echt klaar voor was, voor een echte relatie wist ze niet. Bovendien zouden ze elkaar toch niet zo heel vaak zien, aangezien de buurt hier streng bewaakt was. ''Ik hou van je.'' Bracht ze zelfverzekerd uit en drukte haar rozekleurige lippen eenmaal op de zijne hierna.

Het hartverscheurende gegil deed zijn oren suizen, maar hij was van mening dat dat het waard was terwijl hij zijn greep op Hayden niet losser liet. Hij kneep zijn ogen samen en beet op zijn lip om niet uit te schreeuwen dat ze stil moest zijn. Dat ze hém pijn deed.
Nog voordat hij het doorhad werd zijn greep op Hayden onderbroken door een bewaker die haar vastgreep en sloeg. Hij keek vol ongeloof toe, wilde naar hem schreeuwen maar geen woord kwam uit zijn mond. Alleen pure verslagenheid sierde zijn gezicht. Was hij haar nu… in elkaar aan het slaan? Het zag er in ieder geval raar uit vond Ryan, maar hij werd kalmer door het feit dat Hayden ophield met schreeuwen en de bewaker haar voorzichtig in het gras had neergelegd. Ryan schudde zijn hoofd, stond op en liep weg met zijn handen in zijn zakken. Slechts een paar meter verderop bleef hij staan, toekijken vanaf een afstandje. Hij beet zo nu en dan op zijn lip, totdat hij zich echt bewust werd van de smaak van zijn bloed. Hij liep algauw weer terug toen hij zag dat de bewaker weg was richting Hayden en ging weer bij haar in de buurt zitten. Beter gezegd: vlak naast haar. Ze murmelde nog een dankjewel tegen de bewaker die vertrok en toen richtte Hayden haar aandacht op hem. Heerlijk vond hij dat, al ging hij dat niet meteen zeggen… dat kwam nogal raar over.
‘Ik geloof dat bijna iedereen die hier was het gezien heeft,’ zei Ryan toen zacht terwijl zijn oren nog steeds suisden en een lichte blos op zijn wangen speelde. ‘Of tenminste, gehoord.’ verbeterde hij zichzelf toen, maar aan zijn hele houding zag je dat hij dit niet aanvallend of verkeerd bedoelde. Nog geen seconde later voelde hij hoe zijn handen werden vastgepakt en zijn mondhoeken krulden omhoog. ‘Waarom zou ik om dát,’ zei hij toen terwijl hij terugdacht aan het helse gegil. ‘.. waarom zou ik daarom weg moeten lopen?’ vroeg hij toen zacht. ‘Er zijn wel ergere dingen gebeurd voor mijn ogen dan dat.’ zei hij toen. Hij liet maar achterwege dat hij de doodsoorzaak van zijn moeder voor zijn ogen had zien afspelen en dat toch wel het ergste vond wat ooit voor zijn ogen had afgespeeld. Hij glimlachte toen naar Hayden. ‘Geloof me, ik ben wel wat gewend. Ik ren niet weg.’ zei hij toen zeker van zichzelf en hij sloeg zijn ogen neer naar het gras en toen keek hij weer naar Hayden.

Ik. Hou. Van. Je. Ze zei het echt. Een warm gevoel explodeerde door zijn hele lichaam en een grijns toverde zich op zijn gezicht. Ze drukte zacht haar lippen op de zijne en gretig beantwoordde hij dit. ‘Ik ook van jou,’ zei hij toen zacht fluisterend, niet eens zeker of Hayden het wel had gehoord. Hij kon niet stoppen met die glimlach op zijn gezicht. ‘En Hayden.. ik zal je nooit in de steek laten.. oke?’ zei hij toen zacht. ‘Wat er ook gebeurd.’ zei hij toen ernstiger en hij glimlachte kort. Zou ze weten hoe gek ze hem maakte? Dat hij ging balen dat hij nooit vaak bij haar kon zijn doordat ze hier zaten? Maar daarnaast wilde hij wat hij nu voelde, dat warme gevoel, niet opgeven omdat ze hier zaten. Hij wilde het koesteren, bij zich houden. Hij wilde gewoon een leven… met Hayden, waar ze ook mochten zitten. Misschien klonk dat dramatisch, maar Ryan voelde zich voor het eerst in zijn hele zielige niets voorstellende leven.. compleet. Gelukkig…

[flut sorry dat ik pas zo laat reageer]

Schattig plaatste ze haar voorhoofd tegen de zijne aan, nadat ze hem gekust had, zodat ze diep in zijn mooie ogen kon kijken met haar blauw-grijze. Het was raar dat ze nu al liefde voor hem voelde, terwijl ze dat gevoel nog nooit eerder echt gelijk gevoeld had voor iemand. Een zachte zucht schoof over haar lippen heen en ze sloot haar ogen, waarbij ze rustig tegen zijn hoofd aan wreef met de hare. De woorden die uit zijn mond kwamen, deed haar lichtjes tintelen van binnen, op de plek waar haar hart zich bevond. ''Echt niet?'' Antwoordde ze wat verlegen terug, maar durfde het wel uit te spreken, te vragen. Omdat ze zekerheid wou, echte zekerheid. Niet dat hij een of andere versierder was op een hele lieve manier en daarna met de eerste en de beste meid hetzelfde zou doen, op een andere manier dan dat hij bij haar had gedaan. Nogmaals drukte ze een kort kusje zachtjes op zijn lippen, wreef met haar vingertoppen zachtjes langs zijn wang en ging door naar zijn slaap, streelde zo door zijn heerlijke haren heen. Het duurde niet lang voordat hun lippen elkaar scheidden. ''Wát er ook maar mag gebeuren?'' Ging ze door, met de nadruk op het eerste woordje wat ze had uitgesproken.
Kort beet ze op haar onderlip, maar liet die los zodra ze merkte dat haar hart zo tekeer ging. Dit was niet normaal. Nee, dit had ze nog nooit eerder had bij een jongen op het eerste gezicht. Was dit wel de bedoeling? Wou ze hier wel haar leven met hem doorbrengen, hier in Disturbia Clinic? Ze kwamen er nooit meer uit, dat was één ding wat zeker was. Ze wist het niet, zouden ze überhaupt kunnen ontsnappen? Nee, als dat gebeurde pakten de dorpelingen hen wel weer op, en áls ze er überhaupt langs zouden kunnen komen, waar zouden ze dan overleven in de middle of nowhere wat om dit dorp omringd was? Het was mijlenver weg lopen voordat ze in het eerste en de beste stadje aan zouden komen, wat ze hoogstwaarschijnlijk niet zouden overleven. Wat zouden ze anders kunnen doen? Een auto jatten? Ze had geen idee hoe ze die zou moeten besturen, misschien Ryan? Wou hij eigenlijk wel ontsnappen? Talloze vragen kwamen in haar hoofd, zonder dat ze ze uit durfden te spreken. Wat zou ze moeten doen? Nog meerdere keren vragen of hij dit echt wel wou? Maar die had hij al beantwoord en een ander antwoord dan dat zou ze waarschijnlijk niet krijgen van hem, als hij echt vastbesloten was.
Na enkele seconden haalde ze haar hoofd van de zijne af, pakte zijn handen zachtjes vast. ''Wat wil je doen?'' Wist ze als enige vraag uit te brengen, wat eigenlijk zoveel kon betekenen, waar hij zoveel uiteindes kon op beantwoorden. Het was dan ook een raadsel voor haar hoe hij hiermee om zou gaan en al helemaal wat hij hierop zou antwoorden. Een lieve glimlach kwam op haar gezicht te staan en week haar ogen niet meer van de zijne af.

- I don't care, want ze zijn cuteness. En ik post ook laat!