Your days are numbered.

''Ah, noes!'' Bracht ze lacherig uit, wanneer er nog maar slagroom op haar gezicht gesmeerd werd. Maar voordat ze het terug bij hem kon doen, werd ze al voorzichtig schoon gemaakt met zijn vest. ''Maar..'' Al antwoordde Ryan al voordat ze haar zin kon afmaken en krulde haar mondhoeken automatisch omhoog. ''Als jij dat wilt.'' Haar wenkbrauw trok ze ietwat plezierig omhoog en keek hem enkel stilletjes verder aan. Door zijn boe-actie zei ze automatisch ''Schrik!'' en verborg haar handen voor haar gezicht, alsof ze zich kapot schaamde. Maar voordat ze het door had voelde ze een kus op haar voorhoofd en haalde ze haar handen weg, giechelde alleen en keek toe hoe Ryan opnieuw de spuitbus pakte en ietwat speels angstig deinsde ze naar achteren op haar stoel. ''Fjoe..'' Kwam uit haar mond vandaan wanneer hij zei dat hij overduidelijk leeg was en hem vervolgens weer wegzette. ''Hea?'' Bracht ze ietwat verbaasd en verdwaasd uit, wanneer hij begon over een grand finale. ''Wat.. wat, bedoel je?'' Meteen voelde hoe een vinger onder haar kin werd gezet en haar hoofd ietsje omhoog tilde. Hayden haar hart sloeg meteen enkele sprongetjes over, wat haar adem opnieuw deed stokken. 'I can't breathe..' Dacht ze in haar hoofd na, waarop Kate natuurlijk weer meteen het voorwoord moest hebben. 'Niet denken, zoenen, bitch!' Daardoor had de brunette de neiging om haar ogen te rollen, maar deed dat niet en wachtte rustig af totdat hun lippen weer van elkaar gescheiden waren. Wanneer dit was gebeurd, opende ze haar ogen weer en glimlachte zachtjes.
Maar die glimlach maakte meteen plaats voor een grijns en die veranderde in een lach, wanneer hij droogjes zijn lippen aflikte en zich afvroeg hoe dat toch zou komen. Gauw genoeg pakte ze nog een aardbei, stopte die in Ryan zijn mond, met een ietwat mislukte poging en barstte opnieuw in lachen uit. Deze keer had ze haar evenwicht niet meer zo in de gaten en viel dan ook van haar stoel af, op het gras. Hierdoor raakte haar haren overal verspreid en zat ze haast te janken van het lachen op het groen. Omdat ze zich opnieuw half schaamde en gedeeltelijk ook doordat haar wangen warm gloeiden, verborg ze haar gezicht in haar handen.

-Whaha, ik merk het!

‘Jawel noess!’ zei hij toen lachend. ‘Dat was je verdiende loon!’ zei hij toen plagend terwijl hij haar nog steeds lachend aankeek. ‘Je was wel een heel mooie witte sneeuwpop voor die paar seconden,’ zei hij toen vrolijk terwijl hij moest lachen om de schrik die meteen op zijn boe had gevolgd. ‘Ben ik zo angstaanjagend?’ vroeg hij toen met een pruillipje aan haar terwijl hij haar zielig aankeek. Ze giechelde weer dat lachje, dat hem nu als muziek in de oren klonk, en hij grijnsde. ‘Vrolijkerd,’ zei hij toen terwijl hij zelf een big smile opzette toen ze half achteruit deinsde doordat hij nog meer slagroom over haar heen had willen gooien. Hij vond het oprecht zonde dat het ding leeg was. Anders had hij Hayden als een witte kerstboom versierd, het zou een waar kunstwerk geweest zijn.

De zachte glimlach die op Haydens gezicht speelde deed hem goed en hij grinnikte even toen ze moest lachen, hij voelde zich anders bij haar… zichzelf. Zonder al zijn kwalen en zijn gedachten. Zonder dat hij minstens een keer in de vijf minuten dacht hoe hij iemand kon vermoorden… zonder dat die stem hem weer lastig viel. Toen ze hem ineens een aardbei in zijn mond stopte moest hij half proesten van het lachen, niet alleen door de een klein beetje mislukte poging, maar ook omdat Hayden omviel op het gras en zich daar kapot was aan het lachen. Ze hield na een tijdje haar handen voor haar gezicht en Ryan fronste. ‘Weetje dat je best klein lijkt vanaf hier?’ concludeerde hij toen met een grijns op zijn gezicht terwijl hij Hayden nog steeds lachend aankeek en naast haar op het gras ging zitten. ‘Kijk!’ zei hij toen terwijl hij grijnsde. ‘Nu zijn we bijna even groot,’ zei hij toen wederom lachend waarna hij in het gras ging liggen en hij zijn blik op de wolken richtte. ‘Ik zie ik zie wat jij waarschijnlijk ook ziet en het is….wit,’ zei hij toen kinderachtig terwijl hij haar grijnzend aankeek.

‘Je verpest jezelf Ryan. Zo ben je niet.’
‘Ik weet heus wel hoe ik ben en wie ik ben, mens,’
‘Ga dan maar naar je kamer toe Ryan en vraag god om je zonden te vergeven,’
‘Nee.’
Het was het laatste gesprek dat hij met de oude vrouw bij wie hij bijna 8 jaar lang had gewoond had gevoerd. Hij had haar de huid vol gescholden en haar echtgenoot idem dito. Hij had ze hun leven acht jaar lang vol terreur laten zijn. En daar had hij toen geen spijt van, hij had ze zelfs als voorbeeld gebruikt voor zijn moorden. Maar nu? Nu was het allemaal maar wazig voor hem. Hij had geen spijt, maar hij wist wel dat hij het misschien minder extreem had mogen aanpakken.

terwijl op zijn gezicht even een frons was door zijn gedachten, glimlachte hij algauw weer. ‘Weet je het antwoord niet?’ vroeg hij toen terwijl hij zich op zijn buik draaide en met een grassprietje onder Haydens neus kriebelde terwijl zijn mondhoeken weer omhoog krulden.

Haar handen haalde ze weg toen ze merkte dat hij van zijn stoel af kwam en naast haar kwam zitten. ''Pestkop!'' Zei ze giechelend wanneer hij een opmerking maakte over hoe klein ze eigenlijk was. Haar handen legde ze nu op haar buik neer en kantelde haar hoofd ietsje om toch naar de jongen te blijven kijken, hoe hij naast haar kwam liggen. Ze richtte haar aandacht ook omhoog wanneer hij dat deed, om tevens naar de prachtige lucht te kijken. Hayden dacht diep na wanneer hij die vraag stelde. Dat was lastig, want ze was niet zo'n meisje dat gelijk het antwoord wist, ook al was het letterlijk te zien en gewoon super easy to do, en dacht over het bovenstaande. ''De hemel?'' Vroeg ze vragend en keek weer naar hem, waardoor ze naar de zijkant van zijn hoofd keek. Een frons stond op zijn gezicht, waar zou hij aan denken?
Een lichte zucht ontsnapte uit haar neusgaten. ''Will you love me, even with my dark side?'' Vroeg ze zichzelf af, maar gedeeltelijk ook voor Ryan.
Maar die gedachte werd verstoord op het moment dat hij een grassprietje onder haar neus kriebelde. Meteen voelde ze hoe dat effect had en begon driemaal te niezen. ''Je bent een lieve gemenerik.'' Zei ze zacht, maar wel verstaanbaar voor de donkerharige jongen en kwam ietsje overeind, zodat ze beter bij een graanspriet kon en die in haar mondhoek stopte en er rustig op sabbelde, alsof ze een klein kind was.
Ze vond ze altijd heerlijk om op te kauwen en het maakte haar ergens wel rustig, hoewel het voor de anderen wel vies zou smaken, smaakte het voor haar de smaak waar ze trek in had. Zoals nu in schaafijs. Aardbeien, het liefst. Hayden kwam ietsje dichterbij met haar gezicht bij Ryan en probeerde met de dikke spriet in haar mond om Ryan zijn neus te kriebelen, wat een tevergeefse mislukte poging was, maar er wel grappig uit zag.
''Promise you'll stay..''

‘ik ben helemaaaal geen pestkop, gekkie,’ zei hij toen vol van de pure onschuld die hij nu makkelijk kon gebruiken. Zijn ogen lachten mee met zijn mond en hij keek Hayden aan. ‘Nee, de hemel is blauww, de wolken zijn wit,’ zei hij toen wijsneuzerig waarna hij lachte en zijn blik weer op de hemel richtte. Ja, daar ergens was zijn moeder wel. Maar waar? Waar zou je zijn als je overleden was?
Hoewel hij nieuwsgierig was naar het antwoord schudde hij die gedachte toch van zich af, hij had nu geen zin in serieuze gedachten. Niet nu. Hij hoorde Hayden een van de zinnen uit het liedje zeggen en hij glimlachte even naar haar terwijl hij zijn hoofd naar het hare toe draaide. ‘Of course I will,’ fluisterde hij toen zacht terwijl hij haar aankeek en haar ogen bestudeerde alsof alles wat hij wilde weten erin was te zien. Toen ze driemaal nieste door zijn grassprietje grijnsde hij even kort. ‘Ha!’ zei hij dan ook triomfantelijk.
Toen ze zei dat hij een lieve gemenerik was moest bij breed grijnzen. ‘Laat dat gemenerik maar weg,’ zei hij toen met een pruillipje. ‘Ik ben de liefheid zelve,’ meldde hij toen met een hoog piepstemmetje waardoor hij zelf in de lach schoot. Toen Hayden naar een graansprietje reikte moest hij grijnzen, nog meer zelfs toen ze erop ging sabbelen als een klein kind. Vroeger, toen hij als cowboy verkleed ging naar halloween, regelde zijn moeder altijd zulke graansprieten zodat hij die in een van zijn mondhoeken kon stoppen. Als hij geen graanspriet had, vond Ryan het altijd geen complete outfit kon hij zich nog herinneren. Cowboy Ryan, nu hij erover nadacht was het best beschamend, maar ach. Hij was toen klein en lief, dan werd hem dat wel vergeven. Toen Ryan ineens een of andere spriet in zijn gezicht zag verschijnen keek hij even raar op. Wat was dat voor ding? Toen hij echter Hayden zag, druk bezig om hem onder zijn neus te kriebelen, moest hij grijnzen. ‘Werkt niet,’ zei hij toen waarna hij zijn tong plagend naar uitstak en even lachte. voorzichtig pakte hij de spriet uit haar mond en grijnsde waarna hij haar uitdagend aankeek. ‘I promise,’ mompelde hij toen onbewust, maar zodra hij doorkreeg wat hij had gezegd schrok hij niet. Hij glimlachte. Toen viel hem weer in wat hij eigenlijk wilde doen en hij grijnsde waarna hij Hayden kietelde. ‘nanana, ik win,’ zei hij toen lachend waarna hij stopte met het kietelen van Hayden en in een kleermakerszit ging zitten.

Toen er, tegen zijn verwachting in, een bewaker langsliep keek deze hen even onderzoekend aan. Het zou er vast raar uitzien. Een meisje met nog beetjes wit spul in haar haren en een jongen die non-stop liep te grijnzen terwijl hij hier voor de rest van zijn leven opgesloten zou zijn. Maar ja, ze waren hier allemaal gestoord dus dan zou dat vast wel kunnen. Ryan grijnsde even naar de man en zwaaide toen met een sarcastische grijns op zijn gezicht waarna hij, zodra de man weer was verdwenen, proestte van het lachen en bijna uit evenwicht raakte en omviel.

''Echt?'' Vroeg ze ietwat verbaasd toen hij haar beloofde dat hij echt zou blijven. De meeste mensen renden dan weg van haar, als teken dat ze bang van haar werden. Vanwege het 'dark side' gedeelte. Voordat Hayden het in de gaten had, werd haar onmiddellijk de kieteldood gegeven. ''Aargh, nee, stop, genaaaaade!'' Schreeuwde ze uit terwijl ze niet meer kon stoppen met lachen. De slappe lach gaf haar niet eens de kans om tegen te stribbelen en zijn armen vast te pakken, helemaal niets. Gelukkig was hij dan ook na enkele minuten gestopt en had ze de kans om tot adem te komen en meteen naar haar hart greep, die ontzettend hart bonkte. Niet alleen doordat die kieteldood letterlijk haar leven kon kosten door middel van ademnood, maar ook omdat hij haar zo gelukkig maakte en daardoor sierde er een glimlach op haar gezicht.
Haar ogen volgden zijn handeling, vanaf de kleermakerszit tot aan de bewaker die langsliep en hoe hij sarcastisch zwaaide. Hayden ging ook overeind zitten en legde haar kin op haar rechterschouder, waardoor ze er best schattig uit zag. Alsof ze een sexy pose aannam, maar dan met een ontzettend hoog schattigsheids gehalte.
Wanneer de bewaker hoofdschuddend, maar wel later met zijn wenkbrauwen gefronst, wegliep kon Hayden het ook niet laten om opnieuw in lachen uit te barsten. Waarom wist ze eigenlijk niet waarom hij zo raar gekeken had, maar dat kwam omdat dat witte spul in haar haren haar niet meer opgevallen was. Ze keek met half dichtgeknepen ogen toe hoe hij zijn evenwicht bijna verloor en vervolgens heel droogjes omviel.
Hayden maakte plaats naast hem, met haar lichaam op haar linkerzij gedraaid en met haar linkerarm haar hoofd ondersteunend en keek hem zo zoetjes aan.
''Je bent lief, weet je dat?'' Zei ze zachtjes, waarna ze zachtjes met haar vingertoppen Ryan zijn ontblootte buik aanraakte en vervolgens contact maakte met haar ogen door in de zijne te kijken.

‘Ja echt, zo gemakkelijk kom je niet van me af,’ fluisterde hij Hayden zacht toe terwijl hij grijnsde. Nee, zo makkelijk kwam ze nu niet meer van hem af. Nu hij haar had gevonden, bleef hij ook bij haar. Of ze het nou wilde of niet. Of kate of wie dan ook in haar hoofd het nou wilde of niet, hij zou blijven. ‘Beloof je dan dat je de hele dag lief zult zijn?’ zei hij toen duidend op haar smeekbede om genade terwijl zijn mondhoeken wederom omhoog krulden toen hij het beeld van Hayden een paar seconden terug voor zich haalde en nog harder moest grijnzen. Toen Hayden, net zoals hij, rechtop was gaan zitten en haar kin op haar schouder legde moest hij glimlachen. Toen Hayden net zoals hij moest lachen toen de bewaker wegliep deed hem dat een hartslag overslaan.
Ineens voelde hij een warmte naast zich en hij draaide zijn hoofd richting Hayden die op haar linkerzij lag en glimlachte naar haar. ‘Weet ik,’ fluisterde hij toen zacht terwijl hij glimlachte. ‘Jij bent liever,’ merkte hij toen op terwijl hij haar ogen opzocht en grijnsde.
Een siddering schoot door Ryan’s lichaam heen toen Hayden zijn ontblootte lichaam aanraakte met haar vingertoppen en zijn ogen ontmoetten de hare. Ryan draaide zich voorzichtig op zijn zij richting Hayden en legde zijn armen rondom haar middel terwijl hij haar voorzichtig iets dichter tegen zich aantrok. Hij glimlachte even naar haar terwijl hij zijn mond richting haar oor verplaatste ‘You’re adorable,’ fluisterde hij toen met een warme stem met een sexy ondertoon. Na die woorden gaf hij zachte kusjes in haar nek en uiteindelijk één op haar mond waarna hij glimlachte.
Ze zou eigenlijk eens moeten weten hoe gek ze hem maakte. hij verplaatste zijn rechterarm naar haar arm toe terwijl hij deze zacht streelde. ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij toen zacht terwijl hij zijn ogen even neersloeg en blosjes op zijn wangen verschenen. Maar hij meende het. Hij hield van Hayden. Toen hij weer in haar ogen keek zag hij de schittering hierin en glimlachte waarna hij zacht een kus op haar voorhoofd drukte. ‘En dat meen ik,’ zei hij toen nog terugkomend op zijn laatste woorden.

''Niet.'' Zei ze met een brede grijns, terwijl ze het toestand dat hij haar wat dichter naar hem toegetrokken werd. ''Jij bent het liefst.'' Haar blauwgrijze ogen keken hem gelukkig en blij aan. Sinds tijden had ze zich niet meer zo gelukkig en gewaardeerd gevoelt, alleen maar door die irritante persoonlijkheden en daarbij het feit van wat haar vader met haar gedaan had en hoe haar familie haar niet geloofd hadden. Een korte giechel verliet haar mond wanneer hij haar een geweldige compliment gaf. ''Dankje..'' zei ze zó zacht, dat het haast alleen te liplezen viel. Ze voelde hoe hij zijn arm bewoog en op de hare legde, wat hun eigenlijk nog meer bij elkaar trok. Wanneer zijn warme woorden klonken, maakte haar hart een sprongetje maar wendde ze wel haar blik af. Een brok vormde zich meteen in haar keel. Wat moest ze hierop antwoorden? Ze vond het al een ontzettend grote stap van zichzelf dat ze zich wel al een beetje open stelde voor Ryan en contact met hem zocht, zonder dat een andere persoonlijkheid zich haar er tot pushte. Hayden voelde hoe Kate erop aan drong, zonder wat ook maar te zeggen, dat ze zijn aanzoek moest accepteren, dat er anders haar iets ging gebeuren. De meid slikte, maar veel weg te slikken was er niet omdat haar mond keidroog was geworden binnen enkele seconden.
Bedoelde hij het broer-zus liefde? Nee, dat kon niet.. anders had hij haar niet meerdere malen op haar lippen gepakt. Ze voelde hoe er tranen in haar ogen kwamen. Ze wist niet of ze hier klaar voor was, of ze überhaupt wel een relatie wilde. Kon Ryan maar gewoon.. zien wat er met haar was gebeurd, was dat maar realiteit. Dan kon hij voelen wat zij toen voelde, wat er fysiek en mentaal met haar was gebeurd. Was het maar zo. Hayden twijfelde, wou nog niet bepaald antwoorden en al helemaal niet dat hij de tranen zag lopen die ze in haar ogen had. In plaats van in zijn verzoek op te gaan, keek ze hem binnen een fractie van een seconde aan en drukte haar lippen meteen op de zijne, waarna ze haar ogen sloot. Doordat ze dat had gedaan, was het water uit haar ogen gekomen, hadden het aan beide kanten een traan gevormd en liepen die schuin over haar gezicht heen. Ietsje meer kwam ze nog naar voren, totdat er geen enkele afstand meer tussen hen was en legde haar rechterhand op zijn wang. Hiermee ging ze verder naar zijn haar, streelde daar voorzichtig doorheen en probeerde rustig te ademen door haar neusgaten heen. Dit lukte aardig en in plaats van de kus af te kappen, ging ze gewoonweg verder.

‘Welles, jij bent liever,’ protesteerde Ryan heftig tegen Hayden’s nee. Ze mocht niet zeggen dat hij liever was. Dat was zoiets als… zeggen dat deze kliniek leuk was; een leugen. Hij glimlachte zacht, en Hayden mocht niet liegen. Dus ze mocht niet zeggen dat hij liever was dan haar. Misschien zou hij haar daar toch maar even op moeten wijzen; dat lieve meisjes niet mochten liegen… maar dan zou ze zeggen dat ze niet lief was om eronderuit te komen. En ze was lief... heel lief. Hij sloeg zijn ogen even neer terwijl zijn hand stil bleef liggen op haar bovenarm, verder niet bewoog. Het korte gegiechel wat weerklonk deed hem grijnzen. Een hele zachte dankje, die hij haast moest liplezen, vormde Hayden’s mond. ‘Niet te danken,’ fluisterde hij toen net zo zacht terug naar haar, hij had geen zin om de stilte nu te doorbreken. Stilte was immers niet verkeerd. Toen Hayden echter haar blik afwendde en hij meende dat hij tranen zag opwellen fronste hij. ‘Hayden?’ murmelde hij zacht terwijl er angst door zijn stem heen klonk dat hij iets verkeerd had gezegd. ‘Watiser?’ vroeg hij toen zo snel dat het haast onverstaanbaar was. Nog eens dan maar. ‘Wat is er, Hayden?’ vroeg hij toen zacht terwijl zijn ogen haar ernstig aankeken. Maar nog voordat hij hier een antwoord op kreeg voelde hij de lippen van Hayden wederom de zijne raken en een warm gevoel kroop over zijn lichaam en nam het, zonder enige tegenstribbeling van Ryan zelf, in zijn macht. Hij voelde hoe zijn hele lichaam het uitschreeuwde om zich niks aan te trekken van hoe Hayden zich voelde en nu gewoon te genieten. Maar zijn eigen hart en gedachten stopten dit en hij opende zijn ogen waardoor hij de twee tranen die over Haydens wangen liepen zag.
Hij veegde de twee tranen voorzichtig af terwijl zijn gedachten op hol sloegen. Had hij iets verkeerd gedaan? Alweer? Het ging ook áltijd mis als hij echt om iemand begon te geven. Óf hij werd hierheen gebracht óf hij verpestte hier ook nog eens alles!

Toen hij echter merkte hoe Hayden dichterbij schoof verdween het slechte gevoel weer, hij wist dat hij eigenlijk moest stoppen, haar moest vragen wat er was… maar… een tweestrijd speelde zich af in zijn hoofd en uiteindelijk won de kant die zei dat hij moest stoppen niet. Hij merkte op dat ze door zijn haren woelde en glimlachte half. Zijn gel zou er dadelijk wel uit zijn dus, en dan zou zijn haar zitten alsof hij geëlektrocuteerd was door de föhn of iets dergelijks waardoor zijn haar net een afro leek. Even boeide de rest van de wereld hem niet en voelde hij hoe hij hierin werd meegesleurd. Niks was er, behalve hij en Hayden…

'Ja, ja, ga verder.' Klonk Kate haar stem in haar gedachten, met daar achteraan een gemene lach van ellende erop volgend. Dit schrok haar af en stopte meteen met het woelen door zijn haar, opende haar ogen en rukte abrupt haar lippen van de zijne af. Meteen nam ze afstand en stond op, waarna ze een eindje van hem vandaan liep. ''Je wilt dit niet. Ik weet dat je gaat tegenstribbelen, maar je wilt me niet. Nu misschien wel, maar niet als je me écht kent.'' Zei ze, zonder zich naar hem om te draaien en sloeg haar armen over elkaar, die ze hierna flink tegen haar buik aandrukte. Haar ogen had ze op de grond gericht, bang om iemand aan te kijken. ''En, en.. ik ken jou niet eens, wat heb je met me gedaan?'' Alsof Hayden zich allemaal dingen begon te realiseren, ratelde ze maar door. ''Waarom.. waarom?'' Verder dan dat kwam ze niet en voelde meteen de tranen in haar ogen opkomen.
Avan leek wel gelijk wakker in haar zijn te worden en begon flink tegen Kate tekeer te gaan, wat haar hoofd ontzettend deed bonken binnen no time en hierdoor hard op haar onderlip beet. Het feit dat die twee hard tegen elkaar aan het schreeuwen waren, deed hen niet beseffen dat Hayden opnieuw de neiging had om zichzelf te pijnigen, om zo van de pijn afgelost te zijn. Trillend zakte ze door haar knieën heen en greep onmiddellijk naar haar hoofd, voelde de tranen die zich net nog in haar ogen bevonden eruit liepen. Opnieuw begon er een ruzie over de drugshandel en begon haar hoofd zó hard te bonken dat ze het wel uit kon gillen van pijn. In plaats daarvan voelde ze zichzelf wegzakken, had geen idee wie haar lichaam nu zou overnemen, richtte onbewust haar hoofd naar de lucht en merkte niet eens op hoe haar ogen wegdraaiden naar achteren. Maar in plaats ervan dat er nu een andere kleur zou komen, bleef ze in de 'transformatie' hangen, begon haar lichaam te shaken en gilde ze het uit van onbeschrijfbare pijn met meerdere stemmen door elkaar heen, wat een demonisch geluid veroorzaakte en andere mensen de stuipen op het lijf kon jagen, kippenvel kon opwekken.

Ineens was alle magie weg. Als sneeuw voor de zon, verdwenen. En alsof het nog niet erg genoeg was voor zijn gevoel dat alles weg was, besloot Hayden ook nog doodleuk op te staan en te lopen zeggen dat hij haar alleen nú wilde, beter niog dat hij dit níét wilde. Dat sloeg… nergens op. Hij had haar beloofd bij haar te blijven, en toen was hij compleet helder met zijn gedachten. Niemand had hem gedwongen… Hij keek haar onbegrijpend aan, maar besloot geen woord te zeggen totdat ze helemaal was uitgepraat. Met ieder woord voelde hij hoe zijn moed wegzakte, hoe hij naar steeds meer woorden was aan het zoeken om zijn gevoelens aan haar duidelijk te kunnen maken. Hij zocht, hij vond… niks. Daarnaast, hij kon niet eens iets zeggen want er was geen enkel woord dat je tussen de woorden waterval van Hayden kon krijgen, ze ratelde maar door en door en door tot zijn lichte ongenoegen. Hij kreeg er echt geen enkel woord tussen, en hij had al meermaals een poging hiertoe gedaan. Met een verbijsterde blik bleef hij haar maar aankijken terwijl zijn ogen brandden, vechtend tegen de tranen. Een jongen huilde niet.
‘Waarom?’ vroeg hij toen terwijl zijn stem bitter klonk. ‘Omdat ik verdomme van je hou, Hayden!’ schreeuwde hij toen ineens terwijl hij haar gekwetst aankeek. ‘Jezus,’ zei hij toen nog net zo gekwetst. ‘Ik ben niet zo’n idioot en mentaal gestoord dat ik niet eens meer mijn eigen gevoelens ken!’ zijn hele houding was anders. Bijna zielig te noemen zelfs. Hij draaide zich toen van Hayden weg. Hij had geen zin hierin. Om zichzelf wéér compleet te moeten blootleggen aan iemand. Hij wist hoe dat hem eerder pijn had gedaan, hem tot het dieptepunt van zijn leven had gesleurd.

Toen hij echter achterom keek terwijl hij wegliep zag hij Hayden onderuitzakken, naar haar hoofd grijpen en een vlaag van bezorgdheid verspreidde zich door zijn lichaam.
Hij keerde zich om terwijl hij een sprintje richting Hayden trok, bezorgdheid sierde zijn ogen. Nog voordat hij bij haar was trilde haar lichaam, nog geen seconde later schreeuwde ze het uit en hij keek met grote ogen naar de waanzin die voor zijn ogen afspeelde waarna hij op haar afrende. Haar zo voorzichtig als hij kon vastpakte.
Hij wist niet of het zou helpen, hij hoopte van wel, maar hij begon uit zijn gevoel sussende woorden tegen haar te zeggen. ‘Rustig maar,’ murmelde hij zacht. ‘Het komt goed,’ zijn stem werd bij ieder woord zachter en uiteindelijk stierf hij weg onder het demonisch gegil dat hem kippenvel bezorgde.

Het gegil van haar hield maar niet op, ze kon het niet stop zetten, niet voordat die pijn in haar hele lichaam ophield. Haar lichaam was een soort van gecrasht als het ware, Kate en Avan waren in gevecht met haar ziel om die uit haar lijf te trekken en wouden er beide in, wat overduidelijk niet zou werken en dan zou dit voorval ontstaan.
Binnen de kortste keren, zonder dat ze het door had was er een mannelijke bewaker aan gekomen, die haar demonische schreeuw gehoord had en pakte haar onmiddellijk hardhandig beet bij haar bovenarmen. Hiermee probeerde hij haar op te tillen, sloeg een aantal keer op bepaalde plekken op haar lichaam, zodat ze daardoor flauw zou vallen en ze uit die enge trance zou komen. Het was niet mishandelend bedoeld wat de medewerker deed, zo was het afgesproken onderling dat ze die handeling zouden uitvoeren zodra ze bleef hangen in haar persoonlijkheden, en dat was de juiste om te gebruiken. Na enkele seconden werd haar lichaam volledig slap, liet de bewaker haar voorzichtig in het gras vallen op haar rug waardoor haar bruine haren alle kanten op lagen en draaide haar hoofd naar de linkerkant op haar wang. Gelijk was het stil in haar hoofd geworden, Avan en Kate waren er stil van geworden en dat was goed ook. Er was rust in haar hoofd, waardoor zij voor kort het woord kon nemen.
'Doe dat alsjeblieft nooit meer! Niet waar hij bij is!' Smeekte ze lichtelijk in haar gedachten en hoorde daarop Kate gemeen lachen, maar had verder geen weerwoord ook al had ze die aandrang best hard gevoeld. Dat was enkel om Hayden te beschermen en niet naar beneden te halen, want dat zou de brunette alleen maar meer de gelegenheid geven om zichzelf te pijnigen met scherpe voorwerpen en dat zou dus ook een einde betekenen voor haarzelf, voor de persoonlijkheden. Dan konden ze niet meer voortleven in haar lichaam, hadden ze geen kans meer om te doen wat ze moesten doen. Al was dat niet mogelijk, vanwege het feit dat ze hier voor altijd opgesloten zou zitten. Hier in dit krankenhuis.
Na een kort kwartier opende ze rustig knipperend haar ogen, werd het wazige beeld op haar netvlies langzaam scherper en zag ze op een gegeven moment Ryan weer. Hoewel ze net buiten bewustzijn was geweest, had ze hem luid en duidelijk gehoord, al had ze niet kunnen antwoorden. Rustig probeerde ze overeind te komen, zag dat de bewaker met een lichte glimlach op zijn hoofd stond en haar een glas water aanbood. Hayden pakte die met een trillende hand aan, zette die aan haar lippen en dronk er enkele slokken uit, waarna ze die in het gras naast haar neerzette. ''Dankje.'' Was het enige wat ze zei tegen de man en liep daarna zonder nog wat te zeggen weg, om zijn ronde in de rozentuin verder te maken en toezicht te houden dat er niets ernstigs zou gebeuren. Wanneer hij eenmaal uit het zicht was, draaide ze haar hoofd om naar Ryan en kwam op haar knieën zitten. Daarbij pakte ze zijn handen, keek hem recht in zijn ogen aan. ''Je hebt me gezien net, he?'' Kort slikte Hayden en beet daarna op haar onderlip. ''Ik ben blij dat je niet weggelopen bent, zoals meeste anderen wel doen zodra dát met mij gebeurt.'' Na het laatste woord wendde ze voor kort haar blik af, maar bleef wel in dezelfde positie zitten en hield nog steeds zijn handen vast. Ze moest toegeven.. ze had gevoelens voor hem, maar of ze er echt klaar voor was, voor een echte relatie wist ze niet. Bovendien zouden ze elkaar toch niet zo heel vaak zien, aangezien de buurt hier streng bewaakt was. ''Ik hou van je.'' Bracht ze zelfverzekerd uit en drukte haar rozekleurige lippen eenmaal op de zijne hierna.

Het hartverscheurende gegil deed zijn oren suizen, maar hij was van mening dat dat het waard was terwijl hij zijn greep op Hayden niet losser liet. Hij kneep zijn ogen samen en beet op zijn lip om niet uit te schreeuwen dat ze stil moest zijn. Dat ze hém pijn deed.
Nog voordat hij het doorhad werd zijn greep op Hayden onderbroken door een bewaker die haar vastgreep en sloeg. Hij keek vol ongeloof toe, wilde naar hem schreeuwen maar geen woord kwam uit zijn mond. Alleen pure verslagenheid sierde zijn gezicht. Was hij haar nu… in elkaar aan het slaan? Het zag er in ieder geval raar uit vond Ryan, maar hij werd kalmer door het feit dat Hayden ophield met schreeuwen en de bewaker haar voorzichtig in het gras had neergelegd. Ryan schudde zijn hoofd, stond op en liep weg met zijn handen in zijn zakken. Slechts een paar meter verderop bleef hij staan, toekijken vanaf een afstandje. Hij beet zo nu en dan op zijn lip, totdat hij zich echt bewust werd van de smaak van zijn bloed. Hij liep algauw weer terug toen hij zag dat de bewaker weg was richting Hayden en ging weer bij haar in de buurt zitten. Beter gezegd: vlak naast haar. Ze murmelde nog een dankjewel tegen de bewaker die vertrok en toen richtte Hayden haar aandacht op hem. Heerlijk vond hij dat, al ging hij dat niet meteen zeggen… dat kwam nogal raar over.
‘Ik geloof dat bijna iedereen die hier was het gezien heeft,’ zei Ryan toen zacht terwijl zijn oren nog steeds suisden en een lichte blos op zijn wangen speelde. ‘Of tenminste, gehoord.’ verbeterde hij zichzelf toen, maar aan zijn hele houding zag je dat hij dit niet aanvallend of verkeerd bedoelde. Nog geen seconde later voelde hij hoe zijn handen werden vastgepakt en zijn mondhoeken krulden omhoog. ‘Waarom zou ik om dát,’ zei hij toen terwijl hij terugdacht aan het helse gegil. ‘.. waarom zou ik daarom weg moeten lopen?’ vroeg hij toen zacht. ‘Er zijn wel ergere dingen gebeurd voor mijn ogen dan dat.’ zei hij toen. Hij liet maar achterwege dat hij de doodsoorzaak van zijn moeder voor zijn ogen had zien afspelen en dat toch wel het ergste vond wat ooit voor zijn ogen had afgespeeld. Hij glimlachte toen naar Hayden. ‘Geloof me, ik ben wel wat gewend. Ik ren niet weg.’ zei hij toen zeker van zichzelf en hij sloeg zijn ogen neer naar het gras en toen keek hij weer naar Hayden.

Ik. Hou. Van. Je. Ze zei het echt. Een warm gevoel explodeerde door zijn hele lichaam en een grijns toverde zich op zijn gezicht. Ze drukte zacht haar lippen op de zijne en gretig beantwoordde hij dit. ‘Ik ook van jou,’ zei hij toen zacht fluisterend, niet eens zeker of Hayden het wel had gehoord. Hij kon niet stoppen met die glimlach op zijn gezicht. ‘En Hayden.. ik zal je nooit in de steek laten.. oke?’ zei hij toen zacht. ‘Wat er ook gebeurd.’ zei hij toen ernstiger en hij glimlachte kort. Zou ze weten hoe gek ze hem maakte? Dat hij ging balen dat hij nooit vaak bij haar kon zijn doordat ze hier zaten? Maar daarnaast wilde hij wat hij nu voelde, dat warme gevoel, niet opgeven omdat ze hier zaten. Hij wilde het koesteren, bij zich houden. Hij wilde gewoon een leven… met Hayden, waar ze ook mochten zitten. Misschien klonk dat dramatisch, maar Ryan voelde zich voor het eerst in zijn hele zielige niets voorstellende leven.. compleet. Gelukkig…

[flut sorry dat ik pas zo laat reageer]

Schattig plaatste ze haar voorhoofd tegen de zijne aan, nadat ze hem gekust had, zodat ze diep in zijn mooie ogen kon kijken met haar blauw-grijze. Het was raar dat ze nu al liefde voor hem voelde, terwijl ze dat gevoel nog nooit eerder echt gelijk gevoeld had voor iemand. Een zachte zucht schoof over haar lippen heen en ze sloot haar ogen, waarbij ze rustig tegen zijn hoofd aan wreef met de hare. De woorden die uit zijn mond kwamen, deed haar lichtjes tintelen van binnen, op de plek waar haar hart zich bevond. ''Echt niet?'' Antwoordde ze wat verlegen terug, maar durfde het wel uit te spreken, te vragen. Omdat ze zekerheid wou, echte zekerheid. Niet dat hij een of andere versierder was op een hele lieve manier en daarna met de eerste en de beste meid hetzelfde zou doen, op een andere manier dan dat hij bij haar had gedaan. Nogmaals drukte ze een kort kusje zachtjes op zijn lippen, wreef met haar vingertoppen zachtjes langs zijn wang en ging door naar zijn slaap, streelde zo door zijn heerlijke haren heen. Het duurde niet lang voordat hun lippen elkaar scheidden. ''Wát er ook maar mag gebeuren?'' Ging ze door, met de nadruk op het eerste woordje wat ze had uitgesproken.
Kort beet ze op haar onderlip, maar liet die los zodra ze merkte dat haar hart zo tekeer ging. Dit was niet normaal. Nee, dit had ze nog nooit eerder had bij een jongen op het eerste gezicht. Was dit wel de bedoeling? Wou ze hier wel haar leven met hem doorbrengen, hier in Disturbia Clinic? Ze kwamen er nooit meer uit, dat was één ding wat zeker was. Ze wist het niet, zouden ze überhaupt kunnen ontsnappen? Nee, als dat gebeurde pakten de dorpelingen hen wel weer op, en áls ze er überhaupt langs zouden kunnen komen, waar zouden ze dan overleven in de middle of nowhere wat om dit dorp omringd was? Het was mijlenver weg lopen voordat ze in het eerste en de beste stadje aan zouden komen, wat ze hoogstwaarschijnlijk niet zouden overleven. Wat zouden ze anders kunnen doen? Een auto jatten? Ze had geen idee hoe ze die zou moeten besturen, misschien Ryan? Wou hij eigenlijk wel ontsnappen? Talloze vragen kwamen in haar hoofd, zonder dat ze ze uit durfden te spreken. Wat zou ze moeten doen? Nog meerdere keren vragen of hij dit echt wel wou? Maar die had hij al beantwoord en een ander antwoord dan dat zou ze waarschijnlijk niet krijgen van hem, als hij echt vastbesloten was.
Na enkele seconden haalde ze haar hoofd van de zijne af, pakte zijn handen zachtjes vast. ''Wat wil je doen?'' Wist ze als enige vraag uit te brengen, wat eigenlijk zoveel kon betekenen, waar hij zoveel uiteindes kon op beantwoorden. Het was dan ook een raadsel voor haar hoe hij hiermee om zou gaan en al helemaal wat hij hierop zou antwoorden. Een lieve glimlach kwam op haar gezicht te staan en week haar ogen niet meer van de zijne af.

- I don't care, want ze zijn cuteness. En ik post ook laat!