Slaapwoedeaanval? (open)

Opeens werd ik wakker,
'Waar ben ik?' vroeg ik nog half slapend.
Er werd niet geantwoord..
Een paar seconden later besefte ik dat ik gedragen werd door een bewaker.
'Word ik ontvoerd?' 'Wat gebeurt er?' Riep ik paniekerig.
Weer werd er niet geantwoord.
Wie denkt'ie wel niet wie hij is... kwaad begon ik te spartelen.
'LAAT ME LOS!' 'LAAT ME LOS!'
In een kamer die heel veel weg had van een gevangenis werd ik gewoon op de grond gegooid.
'Aw !'
Dat deed pijn... De tralies of wat het ook was werden gesloten.
In een hopeloze poging nog te ontsnappen rende ik naar de tralies.
Elk hand hield een ijzeren koude paal vast.
Smekend keek ik de bewaker aan.
Maar die keek alleen maar kwaad en verdween zonder een woord te zeggen.
kwaad wandelde ik naar de muur en liet ik me tegen de muur naar beneden glijden.
Met mijn handen voor mijn hoofd zat ik daar...
Wat is er nu toch gebeurt?
Ik weet niets écht niets !
Het enige wat ik me herinner is dat ik ging slapen en wakker werd in de armen van die bewaker..
Dan moest het gebeurt zijn tijdens mijn slaap...
Zou ik een aanval hebben gekregen in mijn slaap?
Hopeloos en eenzaam keek ik rond in de cel, achja, veel was er toch niet te zien...

OPEN

'Oké, ik ben nu wel gekalmeerd', riep Babette luid, maar ze voelde duidelijk aan dat het juist het tegenovergestelde was. Ze probeerde een bewaker wanhopig weg te duwen, maar wist dat het een verloren zaak was. Eén keer liet je je gaan en je werd de isoleercel ingeduwd. Babette had net een woede-aanval gehad, omdat ze alleen was geweest in haar kamer. Ze had verschillende dingen de lucht in gesmeten en een poging gedaan een bewaker aan te vallen. Ze werd in de isoleercel geduwd en ging op de grond zitten, ze had amper door dat er nog een ander meisje in de kamer was. Haar witte kleedje, zag al grijs, door al het stof van de grond en haar haar zat door elkaar. Babette trok haar benen op en legde haar hoofd in haar knieën, dat was de enige manier waarop ze een beetje rustig werd. Babette had haar ademhaling en hartslag nog steeds niet onder controle.

Een beetje onwennig keek ik toe naar wat er allemaal gebeurde.
Ik was hier nog niet lang maar ik wist wel dat ik dit soort dingen gewoon moest worden.
Ik durfde niet echt iets te zeggen..
Misschien moest ik haar gewoon even laten kalmeren...

Na een tijdje zitten op de ijskoude vloer begon ik te bibberen..
Mijn zitvlak is helemaal bevrozen !
Ik moest me maar net inhouden om dat niet luidop te zeggen..
Dat zou niet dirct de juiste manier zijn om een gesprek te beginnen in een isoleercel.
Misschien moet ik toch maar iets zeggen..

Na hopeloos lang zoeken naar woorden zei ik dan maar.. :
Heej, ik ben Emie.. en jij?

Geschrokken keek Babette op. Ze zag een tralies, met daarachter een meisje met bruin haar. Ze zag even oud uit als Babette en was ongeveer even groot. Ze had nog slaapoogjes en keek me met een glazige blik aan. Toen ik niet reageerde beet ze op haar lip en keek weer weg. "Babette", zei ik stil. Het meisje keek op, volgens mij hoorde ze me niet en ik herhaalde: "Babette, dat is mijn naam." Ze knikte en ik besloot om te zwijgen, ik was nooit erg spraakzaam tegen mensen die ik niet kende. Het meisje keek me voor een tijdje recht in de ogen aan en ik werd er nerveus van. Ik was wél blij dat ik niet alleen was.

De vorige keer dat ik hier opgesloten zat was in een woord verschrikkelijk! Ze hadden me alleen opgesloten voor hooguit een uur. Nadat ik 40 minuten heb staan roepen om hulp ben ik in het hoekje van de cel gezeten voor de rest van mijn tijd: hysterisch aan het huilen, ijskoud en trillend van angst.

"Dus, ahm .. hoe oud ben je?" vroeg ik uiteindelijk maar, want het meisje bleef me aankijken, alsof ze ergens op wachtte.

Bij dat ik sociaal kon zijn voor de eerste keer in Disturbia Clinic anwtoorde ik :
'Ik ben 15, ik ben hier een soort van... nieuw.'
'Achja ik zit hier wel al een paar weken maar ik heb nog nooit tegen iemand gesproken.'
Een beetje verwondert keek Babette me aan.
'Ik heb je hier nog nooit gezien' zei Babette.
'Nee.. ik zit meestal in de rozentuin met mijn gitaar, of in mijn kamer op de piano..'
'Ik ben ook al eens weggelopen naar het kerkhof, maar geloof me, dat doe ik niet meer.. of misschien nog één keer..'

Babette knikte alleen en keek dan alleen naar haar nagels. Ze was jalours dat zij haar mp3 dan niet mocht hebben. Ze zuchtte en had opeens een grote nood aan muziek. "Als je je gitaar eens hebt, kun je dan een liedje voor mij spelen? Ik mocht mijn mp3 niet mee doen", vroeg Babette toen. Ze vond dat idee alleen al geniaal van haarzelf. (dikkenekke)

Ik hoorde aan Babette haar stem dat ze het niet leuk vond dat zij haar mp3 niet mocht meenemen, en ik wel mijn instrumenten.
'Ja natuurlijk wil ik dat doen !' antwoorde ik.
'Ik kreeg alleen tweedehandsinstrumenten omdat ik zonder muziek heel onrustig ben, het is een soort obsessie'

Babette knikte alleen. Ze begon zich nogal te vervelen, want nu ja, ik wist weer niet wat te vragen. "O ja, hoe heet jij eigenlijk?" vroeg Babette toen. "Amy." zei ze alleen. "Met A of E?" vroeg ik toen. Amy fronste en antwoordde het eerste. "Ik ben Babette, aangenaam." zei ik toen en stond recht. Ik liep op 'Emie' af en gaf haar een hand. Ze glimlachte en tot mijn verbazing had haar hand wel nog warm.

Pff, dit hele isoleercel ding is toch niets voor mij.
Ik denk dat ik in mijn slaap een woedeaanval kreeg !
Het is hier veel te koud en er valt niets te doen..
'Waar zit jij het meeste in de clinic?'
Misschien kunnen we meer elkaar opzoeken..