Being alone again. [OPEN]

Onderwerp: Being alone again. [OPEN] vr jan 04, 2013 8:26 am

________________________________________

Met een vrolijke glimlach rond haar lippen sprong Fanta door de gangen. Het viel haar op dat het best stil was. Haar haren waren in een perfect symmetrische wijze gekamd en vastgezet met haarlak, een product die ze elke dag gebruikte om het perfect symmetrisch te houden. Haar wimpers waren symmetrisch omhoog gemaakt door middel van het gebruik van mascara. Haar eyeliner was ook symmetrisch aangebracht, beiden hadden een symmetrisch beginpunt en een symmetrisch eindpunt. Ja, in Fanta’s leven was alles symmetrisch. Zo niet, dan werd ze gek. En nu was ze ook weer hyperactief. Ze moest daar eigenlijk pillen tegen slikken, maar heel haar strip pillen had ze eigenlijk gedropt in de WC toen ze daar de kans voor had. Ze was op de dag van haar aankomst naar de WC gerend en had deze meteen doorgespoeld, eigenlijk zonder dat iemand dat in de gaten had. De vrouw achter de balie had haar dan ook vreemd aangekeken toen ze zei dat ze voor medicatie niks had, maar had het gewoon laten varen. Fanta moest moeite doen om niet te zingen. Ze zorgde zorgvuldig ervoor dat ze met haar hand uit haar haren bleef. Ze had een tregging aangetrokken – dat was een soort strakke broek, maar dan meer leggingachtig – en had daarover een shirt aangetrokken dat van een schouder afzakte. Met haar zwarte, stijlvolle muts was ze weer helemaal Fanta. Hoewel… Diep vanbinnen voelde ze pijn. Pijn dat ze Percy niet meer kon zien, of hem inmiddels al een paar maanden niet meer gezien had. Ze zat hier inmiddels ook al wel een jaar, had haar verjaardag eenzaam in haar eentje gevierd, eigenlijk alleen met een lekker stokbroodje. Ze keek zuchtend naar haar ballerina’s, keek toen in de keuken en zag daar een lekker broodje liggen. Ze sloop naar binnen, pakte het broodje en… rende weg.

Lachend en gierend was ze op en neer aan het springen, blij zijnd met het broodje die ze gestolen had. Ze beet grijnzend in het broodje. ‘Kom maar naar mama!’ riep ze blij uit, terwijl ze haar blik naar het broodje liet glijden en er opnieuw in beet. Ze merkte toen pas eigenlijk echt op dat ze bij het fonteintje zat. Peinzend keek ze achterover. Haar ogen volgden het water. ‘Het is niet symmetrisch!’ riep ze uit. Het was waar. De waterstraaltjes gingen niet op symmetrische wijze weer naar boven en naar beneden. Ze vlogen allemaal gewoon maar een kant op, niet eens in symmetrische volgorde. Het was meer… Chronologisch. Gebiologeerd keek ze naar het fonteintje. ‘Nee!’ riep ze uit. Ze had haar broodje per ongeluk in de fontein laten vallen. Een beetje gedesoriënteerd keek ze naar het broodje, totdat ze opeens een lachbui op voelde komen. Lachend hield ze haar handen tegen haar zij terwijl ze naar het naar boven drijvende broodje aankeek. Het was eigenlijk best grappig. Als een bewaker dit zou zien, zou ze echter wel heel de prut mogen opruimen, maar daar had ze het wel voor over. Ze keek weer naar het broodje en keek toen opzij. Zou er iemand anders in de buurt zijn met wie ze de pret kon delen? Ze grinnikte. Misschien zouden die het niet eens zo grappig vinden. Nou ja, ze hadden dan ook niet gezien hoe ze dat broodje in de fontein liet vallen, anders zouden ze het misschien wel grappig vinden. Fanta vond het in elk geval super grappig, wat ook aan haar te zien was, maar eigenlijk voelde ze zich onder al deze vrolijkheid toch wel eenzaam. En het broodje begon asymmetrisch te worden, waardoor het veel minder interessant werd en het zelfs niet meer leuk werd om ernaar te kijken.

________________________________________

Onderwerp: Re: Being alone again. [OPEN] zo jan 27, 2013 4:31 am

Percy keek naar de grond terwijl hij op de behandel tafel van de ziekte post zat. Hij zat hier niet omdat hij ziek was, nou ja hij was wel ziek maar niet op de manier van griep ziek maar eerder op de manier ziek en het komt nooit meer goed want niemand zal je geloven als je zegt dat het beter gaat. Een kleine zucht ontsnapte tussen zijn lippen vandaan terwijl hij zijn gezicht op hief en naar de muur keek. "Je hebt je zelf flink te pakken gehad, knul." Percy keek verdoofd naar de vrouw die tegen over hem zat. Hij trok lichtjes zijn wenkbrauw op en keek naar zijn armen waar de vrouw bezig was verband om heen te wikkelen. Wat was er ook al weer gebeurd? O ja, hij werd een beetje kwaad... Op zichzelf... Normaal iedereen werd wel eens kwaad op zichzelf... Percy al helemaal... Hij werd altijd kwaad op zichzelf... Alles was zijn schuld... Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij de vrouw weer emotieloos aan keek. Hij knikte langzaam. Ja hij had zichzelf flink te pakken gehad. negenenveertig diep bloedrode strepen had hij gekrast in zijn armen. Hij had ze allemaal luid op geteld en niemand had hem horen huilen. Negenenveertig keer beet hij op zijn onderlip waardoor er een scheur in zijn onderlip was ontstaan. Negenenveertig keer had hij gehoopt dat de snee diep genoeg was om zich zelf te kunnen doden. Negenenveertig keer had hij het bloed zien weg lopen tussen de wonden vandaan. Hij was er nog steeds gefascineerd door. Hoe bloed zo mooi weg kon rollen over de armen of over je benen. Over alles eigenlijk. Hij hoorde nog steeds doffe tikken tegen de grond. Het bloed dat telkens weer tegen de grond tikte. Elke druppel had hij geteld, maar hij raakte te tel kwijt bij de honderdste druppel. Misschien zou hij de tel wel kwijt raken zodat hij weer opnieuw moest beginnen met tellen en over de honderd wou komen. "Zo, je ziet er helemaal niets meer van." Zei de vrouw vriendelijk. Percy haalde lichtjes zijn wenkbrauw op. Was ze gek? Je zag er helemaal niets meer van? Wacht maar totdat het littekens werden, dan zag je er genoeg van. Hij liet een glimlach over zijn gezicht lopen en deed net alsof de vrouw gelijk had. Hij sprong van de behandel tafel af en wilde weg lopen. "Moet er iemand met je mee lopen knul?" Vroeg de Vrouw op een lieve toon. Percy keek de vrouw kort vragend aan, zijn ogen smeekte om iemand die mee zou lopen, iemand die zijn kamer zou onderzoeken en er voor zou zorgen dat elk stom mesje gevonden zou worden.
"Nee, hoeft niet." Zei Percy met een schorre hese stem. De nacht had hem op gebroken zoals elke nacht deed. Hij had wallen onder zijn ogen die bijna permanent leken te zijn.

Hij slofte door de gangen die hij al veelste vaak had gezien. Hoorde geluiden die er totaal niet bij hoorde. Nee de gangen moesten eng lijken en niet een gezellig iets voorstellen. Maar Percy kon het allemaal niet meer uit elkaar houden. Het begin van zijn komst wist hij niet eens meer. Hij zag alleen nog maar wat er nu gebeurde en soms wist hij niet eens zeker of dat wel echt waar was. Hij zag soms Dahlia maar dat kon helemaal niet. Hij had Dahlia al zo lang niet meer gezien. Of toch wel? Soms zag hij zijn kleine zusje Denise, maar dat kon ook niet. Denise was hier niet, ze was gezond, gelukkig en wist helemaal niet meer wie hij was. Hij was niet meer haar grote broer die haar elke dag naar school bracht, hij was ook niet meer die grote broer die haar altijd op haalde of haar altijd wist op te vrolijken. Hij was gewoon een vage herinnering, niets meer bijzonders. Hij slofte verder totdat hij bij een deur kwam. Hij hield zijn hoofd even schuin, keek naar een fel licht en knipperde kort met zijn ogen. Buiten... Percy kwam wel eens buiten. Buiten was alles vrolijk, alles was leuk en iedereen was vrolijk buiten. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij gelach hoorde. Zie je wel, iedereen is vrolijk buiten. Hij kende de lach wel, het was van een meisje Fanta. Lief meisje, Percy kent haar als een goeie vriendin... Toch? Hij wist het niet zeker. Hij keek kort naar zijn armen die begonnen te jeuken. Hij wilde geen verband, dat viel te veel op. Hij begon langzaam aan het verband te peuteren en uiteindelijk wist hij het los te krijgen. Hij wikkelde het verband van zijn armen en zag dat hij daarmee een aantal korsten van zijn armen had getrokken. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij probeerde het bloed te deppen met het witte verband. Nu moest hij wel met zijn mouwen opgerold blijven lopen, anders zou er bloed op zijn shirt komen. Hij liet het verband gewoon op de grond vallen en liep naar buiten toe. Hij volgde het vrolijke gelach en kwam al snel uit bij het fonteintje. Percy deed zijn best een glimlach op zijn gezicht te zetten terwijl hij Fanta zag zitten bij de Fontein. Hij liep langzaam op haar af wilde haar niet laten schrikken.
"Hoi." Fluisterde hij bijna op onhoorbare toon. Hij ging niet naast Fanta zitten, maar juist op het bankje bij de fontein. Hij durfde niet bij de fontein te zitten omdat hij zichzelf ooit heeft proberen te laten verdrinken in het ding. Onmogelijk? Niet voor Percy, de stem in zijn hoofd zei dat hij gewoon met zijn gezicht onder water moest blijven en dat deed Percy dan ook. Elke keer weer als hij langs de fontein liep, kwam het beeld terug hoe een bewaker hem had moeten redden en mond op mond beademing moest geven. Percy kon alleen dat gedeelte nog herinneren, waarom hij daar in die fontein wilde verdrinken weet hij niet meer. Suïcidaal was hij volgens de therapeut. Percy wilde het zo niet noemen, dat klonk veelste ernstig. Hij noemde zichzelf liever nutteloos en niet waardig om hier te blijven.
"Wat is er zo grappig?" Vroeg Percy zachtjes. Moest Fanta misschien om hem lachen? Hij probeerde zijn armen te verbergen voor het meisje, zijn gezicht vertelde al genoeg wat er allemaal gebeurd was. Een gescheurde lip van het lip bijten en vreselijke wallen onder zijn ogen van de nachten die hij niet geslapen had.

~~Moet er nog even in komen hoor~~

Als je met je muis over het plaatje beweegt kan je de tekst lezen

Omfg, da's een awesome table, nog niet eerder gezien! Teehee $:\\\\'D$
- Hayden

Onderwerp: Re: Being alone again. [OPEN] zo jan 27, 2013 6:34 am

Met grote ogen keek Fanta naar het broodje dat steeds meer asymmetrisch werd dankzij de twee helften die van elkaar wegdreven. Ze vond het jammer dat perfecte dingen asymmetrisch werden. Zuchtend keek ze naar het broodje, haar glimlach was allang verdwenen. Dankzij haar vrolijkheid had ze de persoon achter zich niet opgemerkt, iets waar ze misschien nog een paar minuten geen spijt van kon hebben. Ze schrok op toen iemand iets vroeg. En die stem… Ze herkende die stem! Ze klemde haar beide handen rond de rand van het fonteintje, durfde zichzelf niet om te draaien om de waarheid onder ogen te zien, maar zou wel moeten. Hoe kon dit? Hij was toch uit haar leven verdwenen? Hij was toch een paar maanden uit haar leven verdwenen? Hij was toch weg? Hoe kon het dan dat hij hier achter haar stond of zat en haar aansprak? Met op elkaar geklemde tanden draaide ze zich om… en er gebeurde iets wat ze niet verwacht had. Ze had zichzelf over hem heen gezet, dacht ze toch. Had alleen maar naar symmetrische broodjes en de prachtige symmetrische dingen in het leven gekeken. Maar haar hart sloeg toch over toen ze hem zag zitten. Zijn perfecte huid, op zijn lip na, die was asymmetrisch omdat hij daar waarschijnlijk op gebeten had, leek te glanzen in de zon en zijn ogen keken haar recht in haar gezicht aan, zodat Fanta’s ademhaling even weggenomen werd en weer terugkwam. Ze zat daar, op haar hurken, versteend naar hem te kijken. Ze herinnerde zich dan pas zijn vraag weer en richtte haar blik op het broodje dat in de fontein lag. ‘Niet, het is niet grappig meer,’ mompelde ze. ‘Het broodje is asymmetrisch, vlak nadat hij in de vijver was gevallen.’ Ze vervloekte zichzelf binnensmonds. ‘Ik bedoel de fontein,’ corrigeerde zij zichzelf gauw. Zijn huid was asymmetrisch, ze zou hem daar eigenlijk voor moeten haten, misschien zelfs moeten verwijten, maar deed het niet. En waarom niet? Waarom kon ze hem gewoon niet haten, kon ze zichzelf gewoon niet over hem zetten, hem vergeten en moest ze nu per se weer die hartslagen voelen in zijn bijzijn? Ze draaide zich naar hem om, volledig. Haar slanke lichaam keerde zich geheel naar hem toe en haar bruinkleurige ogen, die lichtelijk goudkleurige deeltjes bevatten, keken hem aan. Fanta wist niet welke emotie ze weerspiegelde, maar als ze mocht gokken, dan zou het de emotie ‘gekwetst’ zijn. Want dat was welke emotie ze voornamelijk voelde, hoewel ze eigenlijk net zo goed nu op hem wilde springen en hem wilde zoenen. Geen idee waar die drang vandaan kwam, misschien omdat ze het verleden toch niet zo goed had kunnen loslaten als dat ze in eerste instantie dacht. De wallen onder zijn ogen waren niet leuk om te zien, maar ergens verwenste Fanta hem wel toe dat hij slecht sliep. Ze hoopte dat hij met haar in haar hoofd vastzat en dat hij eens goed nadacht over zijn zonden. Nee, vriendschap voelde ze momenteel niet.

‘Percy?’ Haar stem was één en al ongeloof, alsof ze niet kon geloven dat de jongen hier werkelijk voor haar neus zat. Alsof zelfs het idee dat hij hier voor haar neus zat onwerkelijk was. Alsof ze in een droom – of in een nachtmerrie – beland was en ze het liefst wakker wilde worden. Want of het nu een droom of een nachtmerrie was, Fanta wilde dat ze deze dag nooit naar buiten was gegaan. Een confrontatie met Percy kon ze gewoon niet aan, niet nog eens. Ze herinnerde zichzelf maar al te goed hoe zij tweede keus was. Nee, die Dahlia was zijn andere keus geweest. Fanta voelde opnieuw haat in zich bij het idee dat Dahlia hier ook ergens rond zou lopen, maar ze gunde die haat geen kans om het tegen hem te gebruiken. Niet nu. Niet opnieuw die drama. Ze keek naar zijn armen. Even leek alle haat uit haar te vloeien. Ze voelde zich voor één moment een slecht persoon omdat ze hem slechte dingen toewenste. Haar ogen werden groot als schoteltjes, terwijl tranen zich in haar ogen vormden. Ze liep langzaam naar hem toe, keek hem daarna in zijn ogen aan en keek toen naar zijn lippen. God, hoe vaak had ze hem wel niet met een goed gevoel gezoend? Hoe vaak werd ze wel niet achter haar rug om bedrogen met die Dahlia? Waarschijnlijk zou hij nu een relatie met haar hebben. Maar waarom was hij dan hier? Fanta liep langzaam naar hem toe. ‘Waarom ben je hier?’ vroeg ze zachtjes. Ze keek hem aan, twijfelde of ze naast hem plaats zou nemen. Ze kon het niet achterlaten… Hij was verdomd knap geworden. Waren het wel een paar maanden geweest? Of waren het jaren geweest? Ze had geen idee hoe lang ze hier al was, tijd leek er hier niet toe te doen, je leefde van dag tot dag en hoopte alleen maar dat je hier ooit weg zou raken. Dat iemand je ooit mee zou nemen en je deze wereld de rug toe kon keren, maar dat was voor Fanta nooit gebeurd. Haar voeten hadden al besloten zonder dat zij er echt toestemming voor kon geven en ze was gaan zitten naast Percy. Ze voelde zich vreemd in zijn bijzijn, alsof ze nooit passionele momenten samen gedeeld hadden. Alsof zijn aanrakingen haar niet meermaals hadden laten genieten en laten kreunen. Alsof zijn kussen haar niet elk moment goed hadden laten voelen. Alsof de drama die ze hadden meegemaakt elkaar niet verscheurd hadden. Ze draaide haar hoofd van hem weg, het was te pijnlijk om naar hem te kijken. ‘Wat doe je hier, Percy?’ Haar stem klonk feller en strenger dan daarnet. ‘Waarom ben je teruggekomen? Waarom heb je me eerst laten hangen en ben je nu…’ Haar stem brak. Fanta beet zachtjes op haar onderlip en keek hem aan. Ze kon er niks aan doen dat haar vinger een druppel bloed volgde en het oppikte voordat het de grond zou raken, voor het zou oplossen en zou verdwijnen. Net zoals ze gedacht had dat haar gevoel voor Percy wel zou doen. Onbewust had ze hiermee echter een aanraking veroorzaakt.

Onderwerp: Re: Being alone again. [OPEN] zo jan 27, 2013 9:06 am

‘Niet, het is niet grappig meer,’ Percy keek haar kort vragend aan. Niet meer grappig? Dat kwam door hem toch? Ze moest nog lachen toen hij niet niet was of nou ja, toen zij hem nog niet zag. Dus het lag aan hem dat het niet meer grappig was. Percy beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij zich op het bankje naast de fontein liet zakken. Wat was er allemaal gebeurt ondertussen. Hij zat een paar weken vast in de isoleercel omdat hij heel erg werd volgens mensen. Ook heeft hij een paar maanden in de ziekte post gelegen omdat hij zijn eigen polsen had door gesneden. Hij was bijna dood geweest. Dat zou voor veel mensen een opluchting zijn geweest zeker. Maar jammer genoeg is het niet gelukt. Percy speelde wat met zijn vingers terwijl hij emotieloos voor zich keek.
"Ow." Zei Percy zachtjes. Hij durfde Fanta -om een reden die hij niet meer wist- niet aan te kijken. Hij liet zijn blik naar de grond glijden terwijl hij soms nog een keer naar de fontein keek waar hij toch een angst voor voelde. ‘Het broodje is asymmetrisch, vlak nadat hij in de vijver was gevallen. Ik bedoel de fontein,’ Percy tilde zijn gezicht op en keek even naar het water. In de fontein lag inderdaad een broodje dat ondertussen er behoorlijk vies uitzag omdat het helemaal uit elkaar gevallen was. Percy knikte langzaam, ja het broodje was niet meer heel mooi en zag er ook niet meer lekker uit om te eten. Hij liet een kleine glimlach over zijn gezicht glijden terwijl hij weer weg keek van het broodje.
"Heb je hem in het water laten vallen?" Vroeg Percy zachtjes aan Fanta. Dat zou het enige logische antwoord zijn op waarom het broodje in die fontein gevallen was. Hij keek weer naar de grond, er was een spanning tussen hem en Fanta die hij niet kon verklaren. Had hij iets gedaan? Misschien had hij haar pijn gedaan, maar hoe dan? Hij kon niet iets verzinnen waarmee hij Fanta pijn had kunnen doen. Hij was een vriend van haar... Toch? Percy keek even op naar Fanta. Hij had haar toch niets gedaan? Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk toen Fanta haar ogen over hem liet heen gaan. Was er iets verkeerds? Hij keek even vlug naar zichzelf en probeerde zijn armen te verbergen. Ze zaten weer onder het bloed en onder dat rode vloeistof voelde je een ribbelige huid die bestond uit littekens. Hij beet harder op zijn onderlip terwijl hij weg keek van Fanta. Hij wilde niet bekeken worden door haar. Ze deed hem ongemakkelijk voelen.
"Is er iets?" Vroeg Percy zachtjes, haast onhoorbaar.

‘Percy?’ Percy keek Fanta met grote ogen aan. Ja dat was zijn naam. Hij was Percy, wat was er aan de hand dat ze zijn naam zei? Percy kroop haast tegen de bank aan om Fanta geen pijn te doen. Hij trok een knie op het bankje en leunde met zijn kin er op en keek zo naar Fanta. Alles was perfect aan haar. Ze was... zo symmetrisch. Haar, donkere haren, haar make up. Echt alles was perfect aan Fanta. Een glimlach verscheen op het gezicht van Percy terwijl hij haar aan keek. Hield zijn hoofd een klein beetje schuin, zelfs dan was ze perfect. ‘Waarom ben je hier?’ Percy keek haar vragend aan. Wilde ze niet dat hij hier was? Mocht hij hier niet zijn?
"I-Ik weet niet, mag ik hier niet zijn?" Vroeg Percy zachtjes. Hij keek om zich heen, nee hij mocht hier niet zijn. Percy stond op van het bankje. "Nee het klopt." Zei hij met een gejaagde ademhaling. Hij mocht hier niet zijn. Hij hoorde niet te leven, zijn ogen flitsten als een gek door de tuin. Nee hij hoorde hier niet, hij hoorde dood te bloedden op de grond. Hij begon aan zijn armen te krabben en de pleisters los te trekken. Hij wilde alles weg hebben, hij wilde bloeden en het dood gaan. ‘Wat doe je hier, Percy?’ Percy stopte met krabben en keek Fanta aan. Hij ging weer naast het meisje zitten op het bankje. Hij keek Fanta aan, probeerde elk detail van haar in zich op te nemen. Maar nog steeds krabde hij aan de wonden van zijn armen. Hij kon het niet stoppen. Hij wilde het bloed over zijn handen voelen stromen.
"Ik weet het niet." Zei Percy zachtjes. Hij wist niet wat hij hier deed, hij begreep het dan ook niet. Hij moest dood zijn, hij moest ergens onder de grond liggen en allang vergeten zijn. Hij schudden zachtjes zijn hoofd terwijl hij zijn blik niet van Fanta af kon houden. Hij trok opnieuw een knie op en keek Fanta aan met een scheve blik in zijn ogen. ‘Waarom ben je teruggekomen? Waarom heb je me eerst laten hangen en ben je nu…’ Percy haalde zijn schouders op. Hij wist het niet. Hij kon zich niet herinneren dat hij Fanta had laten hangen, ze waren vrienden toch? Vrienden lieten elkaar niet hangen. Hij keek naar zijn arm waar Fanta een bloed druppel volgde en uiteindelijk opving. Dat ze dat kon, Percy kon er niet eens naar kijken zonder opnieuw een haat voor zichzelf te creëren. Van zijn arm keek hij weer naar Fanta.
"Sorry." Zei hij zachtjes. "Ik wist niet dat ik je heb laten hangen, ik werd wakker in een ziekenhuisbed en daarna zeiden ze dat ik gek was. Niet met zoveel woorden, maar ze zeiden dat ik Suïcidaal was, dat ik al weken in het ziekenhuis lag omdat ik mijn polsen had door gesneden. Vreemd verhaal. Ik had dood moeten zijn, maar toch leef ik." Zei Percy met een kleine glimlach op zijn gezicht. Ja hij had dood moeten zijn, maar dat was hij niet. Waarom was hij niet dood? Hij wilde wel dood zijn.
"Ik weet niet waarom terug gekomen ben, maar ik weet ook niet waarom ik weg ben gegaan, dus eigenlijk ben ik nooit weggeweest." Zo leek het voor Percy, maar voor Fanta was dit dus heel anders. Dan wat had hij gedaan?

Onderwerp: Re: Being alone again. [OPEN] do feb 14, 2013 1:19 am

Fanta’s adem stokte toen ze weer opnieuw in zijn ogen keek. Hoe lang had ze wel niet in haar bed gelegen en gehoopt dat ze die ogen weer zou ontmoeten? Hoe lang had ze wel niet gehoopt dat hij haar weer op zou tillen en haar zou omhelzen, haar zou zoenen en haar zou vertellen dat alles goed zou komen? Hoe lang had ze de waarheid voor zichzelf wel niet verzwegen, ook al wist ze heel goed dat er iets speelde met haar gevoelens. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen tegenover hem. Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden, trok de conclusie dat er iets was gebeurd waardoor hij alles vergeten was en besefte daarmee dat hij niet was wat hij ooit voor haar gevoeld had. Of had hij niks voor haar gevoeld, was alles maar een spel voor hem geweest en had hij meer voor Dahlia gevoeld, zijn beste vriendin? Waar was die trouwens? Fanta wist het allemaal niet meer, het leek haar dan ook zo onwerkelijk dat hij alles vergeten was. Verbaasd luisterde ze naar zijn woorden die hij verder sprak. Hij leek het zich echt niet meer te herinneren, de avond die ze samen gespendeerd hadden in het donker, pratend over allerlei dingen en kussend, elkaar liefde gevend. Hij herinnerde het zich echt niet meer. Fanta beet hard op haar onderlip tot ze de smaak van bloed proefde. Ze schrok van deze handeling, ze liet namelijk nooit opzettelijk bloed vloeien, maar dit kwam omdat ze zo geschrokken was van wat Percy haar nu allemaal beweerde. ‘Dit kan niet,’ mompelde ze, waarna ze haar hoofd in haar handen legde. Ze keek hem aan. Was hij haar echt vergeten? Niet helemaal, hij herinnerde haar naam nog, maar als ze naar zijn ogen keek vond ze niet meer de warmte terug die daar vroeger had gezeten. Terwijl zij zich nog alles van hun tweeën kon herinneren was hij het vergeten. Hoe kon ze hem dit ooit vergeven? Ze had eigenlijk geen keus, hij had namelijk niet de beslissing genomen om alles te vergeten en Fanta kon zich goed voorstellen dat een instelling gelijk deze zulke streken wel kon uithalen. ‘Percy, herinner je het je niet meer?’ Haar stem sloeg over en haar ogen schoten vol met tranen. Hoe meer ze haar best deed om ze tegen te houden, hoe opstandiger de tranen leken te worden, maar ze kon ze nog inhouden. Nog wel. Ze voelde haar hart sneller kloppen bij het idee dat ze haar handen weer kon vlechten in zijn bruinkleurige haren, maar zelfs dat zou niet meer mogelijk zijn. Percy was niet meer dezelfde. Hij zou dat misschien ook nooit meer worden en als ze op iemand de schuld moest steken.. Ze wist het niet. Had ze hem beter in de gaten moeten houden na dat gedoe met Dahlia? Ze wist het niet. Alles leek nu opeens haar fout, hoewel ze wist dat ze hem niet zou kunnen behoeden voor de beslissingen die deze instelling voor hem namen.

Twijfelend keek Fanta naar Percy, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Allerlei herinneringen van haar en hem schoten door haar hoofd. Percy met zijn Micky Mouse trui. Toen hadden ze het goed gemaakt. Maar daarmee was het gedoe nog niet gedaan, want daarna begon de shit pas echt. Dahlia en zij waren erbij betrokken en Percy had haar gevraagd wat ze zou doen als hij voor Dahlia zou kiezen. Fanta sloot haar ogen bij deze pijnlijke herinnering en keek Percy weer terug aan. ‘Wel,’ mompelde ze, terwijl ze zich verzette om hem beter te kunnen aankijken. ‘Misschien is het beter als je je niks meer herinnert van de tijd die we samen gespendeerd hebben. Voor dertig procent bestond het namelijk uit ruzie en verdriet.’ Ze keek hem glimlachend aan. Ze keek naar zijn lippen. Zijn tandafdrukken waren er goed in te zien, evenals nu in haar eigen onderlip waarschijnlijk. Ze had geen idee wat ze hem nu moest vertellen. Ze wist niet of ze hem weer moest binnenlaten in haar hart, of ze hem herinneringen kon vertellen. Hij zou ze waarschijnlijk toch niet eens oppikken en het zou verloren moeite zijn. ‘Perce, ik kan je hier wel alles gaan zitten vertellen van hoe ik mijn tijd hier met jou spendeerde, maar ik weet niet of je er iets aan zal hebben en of je je weer terug dingen zal herinneren.’ Ze keek hem aan, beet opnieuw op haar lippen en wist niet goed hoe ze nu verder moest gaan. Ze kon nu moeilijk opstaan en weglopen alsof deze conversatie nooit plaatsgevonden had. Ze voelde zich ook lichtelijk boos worden. Ze had alleen maar de bedoeling gehad om haar broodje op te eten, die nu weliswaar verzonken was in de fontein, maar de bedoeling was om een heerlijke middag voor zichzelf te hebben, niet om oude, pijnlijke en vooral verstopte herinneringen met Percy terug op te halen. Maar als hij wilde dat ze erover praatte wist ze dat ze geen keuze had als praten. Ze zou doen wat hij wil. Dat wist ze gewoon zeker. Zeker als ze nu zag hoe kwetsbaar hij was. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en beet opnieuw op haar onderlip, verder niet wetend wat ze hem kon vertellen. ‘Je zou eens moeten weten wat je allemaal beleefd hebt hier, Perce,’ zei ze zachtjes. Ze kon er niks aan doen dat er een traan over haar wang rolde, maar ze leek wel te versteend te zijn om die traan ook daadwerkelijk weg te vegen. Ze kon alleen maar naar de persoon kijken van wie ze ooit gehouden had en hopen dat het goed zou komen.

» pa-lum-pa-lum-pa-lum-pa // open
» One way or another. << OPEN >>
» Slaapwoedeaanval? (open)
» ~Here we go again~[Open]
» Nothing Else Matters »OPEN«