I'm afraid for you (Open)

De koude wind leek door haar vel te snijden, haar lange haar wat ze voor een keer los droeg werd naar achter geblazen door de wind. Ze liep in haar lange wollle trui, daaronder een panty met daarover een legging. Het was winter maar dit was voldoende voor haar. Ze vouwde haar handen samen en blies ze warm. Stom van haar dat ze geen handschoenen mee genomen had. Het was toch kouder dan verwacht. Chasing pavements van adel spookte door haar hoofd. Ze begon zachtjes te neuriën. Haar ogen scande ondertussen de omgeving af of er niemand liep die haar kon horen. Ze liet een zucht van opluchting toen ze merkte dat er niemand in haar buurt was die haar zou kunnen horen. Zachtjes begon ze te zingen.


Haar stem werd luider toen haar vertrouwen toe nam. Ondertussen liep ze rustig door, een dun laagje sneeuw kraakte onder haar all stars. Een merel hipte stichting weg toen die Demi aan hoorde komen. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze steeds meer dieren op merkte.


Haar schoenen lieten een patroon achter, de fijne vingers van Demi gingen door de bladeren van de besneeuwde struikjes. Ze veegde het sneeuw eraf, lieten de bladeren die nog over waren tevoorschijn komen. Zorgte voor een glimlach op het gezicht van Demi, even leek ze een zorgeloos onschuldig meisje. Wat zichzelf nooit pijn zou durven doen. De waarheid lag anders,op haar polsen die bedekt waren door haar lange mouwen. Van haar wolle trui, waren littekens te zien. Ze had al een tijd zichzelf niet meer gesneden, het ging beter. Maar ze wist dat er zo weer een dieptepunt zou kunnen komen waardoor ze radeloos werd en zichzelf weer pijn ging doen. Haar vingers tintelde van de kou, Demi negeerde het. Haar mond produceerde nog steeds zuiver gezang...


Onbewust was ze harder gaan zingen, had ze haar gevoelens in het lied gestopt. Haar handen waren nu helemaal verkleumd, ze stopte met het sneeuw teder van de blaadjes te vegen. En vouwde haar handen in elkaar. Nadeel van een legging dat ze geen zakken hadden. Ze stond stil bij de picknicktafeltjes, en keek even naar de tafels die er vredig bij stonden. Niemand waagte zich hier nu, het winter was en je er dus niet kon picknicken. Demi hield van deze plek ook al kon ze niet picknicken of even gaan zitten. Het was genoeg hier te zijn en van de natuur te genieten, die nu bedekt was onder een laag sneeuw. Knerpend sneeuw deed haar uit haar gedachtes halen, verschrikt hief ze haar hoofd. Bang voor wie er achter stond durfde ze zich niet om te draaien, mensen die hier 'woonde'. Waren niet honderd procent om het zo maar te zeggen. Niet dat Demi dat niet was, dat wist ze zelf ook wel. Maar ze had geleerd dat de meeste hier niet te vertrouwen waren. Haar schouder gebogen, en met haar turi die bijna tot over haar knieën reikte draaide ze zich langzaam op. Ze beet onzeker op haar lip, terwijl ze de gene die voor haar stond vertwijfeld aankeek. Diep van binnen had ze de drang om hard weg te rennen, maar ze vertikte het. Ze wou niet het bange konijntje zijn dat er bij het minste gering er vandoor ging.




Haar kleding