Woho, don't think i'm easy (Open)

"Nee! Laat me met rust!" tranen van wanhoop liepen over haar wangen. Syrena zag er niet uit als 15, laat staan dat het te voorspellen was waarvoor ze hier was. Zijzelf vond het absolute onzin. Pff, zij anorexia nervosa? Ha, wat een grap, ze was toch zeker veel te dik om ook maar een eetstoornis te kunnen hebben. "Sorry Syrena, het is voor je eigen best wil." Syrena keek haar vader woendend aan, toen hij naar de auto ging en weg reed. Hij liet haar gewoon achter! Ze voelde de greep om haar pols sterker worden en trapte hevig naar achter, om de man maar te kunnen raken. Maar dat gebeurde niet, in plaats daarvan werdt ze op getilt en naar de keuken gebracht. Daar werdt de deur op slot gedaan, zodat ze in de vreselijke eet lucht moest zitten. Als ze maar niet dachten dat ze zou gaan eten. Eten maakte haar dik. Ze keek even de ruimte door, en begon rondjes te lopen. Ze moest lopen, zo lang mogelijk, om maar af te vallen. Ze schrok op uit haar gedachte toen ze de deur hoorde. Zou ze gezeldschap krijgen?

Sorry voor flut, voor iedereen

Percy was hier aangekomen na de lunch, hij had nog geen eten binnen gehad vandaag. Hij probeerde een beetje door te dwalen door de gangen totdat hij een paar bewakers uit een deur zag lopen. Best wel nieuwsgierig liep Percy op de deur af toen de bewakers om de hoek waren. Hij trok aan de deurklinkt die de deur openmaakte en hij stapte een kamer binnen. Het voelde hier kouder aan dan in de gang, maar toch ging hij naar binnen. Een meisje met donker haar liep door de ruimte alsof ze bezeten was door iets.
Eigenlijk wilde hij eerst niet vragen wat er met haar aan de hand was, er waren wel meer mensen hier die rare gewoontes hadden. Percy bekeek de kamer en zag verschillende kasten staan en een koelkast. Nu pas merkte hij hoeveel honger hij echt had dus liep hij op de koelkast af. Hij drok de deur open en er stond niets meer in dan bakje met kaas. Percy haalde zijn schouders op, het was eten. Hij pakte het bakje met kaas en ging aan een van de tafels zitten, hij maakte het bakje open en rolde een plakje kaas op en stak die in zijn mond. Terwijl hij naar het meisje keek die nog steeds rondjes liep door de kamer.
'Wil je ook iets?' Vroeg Percy aan haar hield het bakje met kaas naar voren voor haar.
'Waarom loop je zo druk rondjes?' Vroeg Percy daarna en stak de rest van de plak kaas in zijn mond. Hij rolde opnieuw een plak kaas op en stak die er meteen achterna in zijn mond. Het was wel niet het lekkerste wat er was en volgens hem was de kaas ook al over datum maar dat boeide hem op dit moment niet.

Een jongen kwam binnen. Hij had een aardig gezicht. Syrena stopte niet met lopen, maar bekeek de jongen vanuit haar ooghoeken. De jongen liep naar de koelkast en pakte er een bakje uit. Ze wilde niet eens ziek wat er in zat. Alleen de gedachte aan eten al... Hij ging aan een tafel zitten, terweil zij nog steeds nerveus liep. Ze voelde zijn blik op haar. Op haar dikke lichaam. Hij zou zich vast afvragen waarom ze zo dik was. 'Wil je ook iets?' vroeg de jongen ineens. Hij schoof het bakje naar voren. Kaas. Verschrikt schudde ze haar hoofd. "N-nee, nee bedankt." zei ze met een trillende stem. Ze wilde niet eten, ze wilde afvallen! 'Waarom loop je zo druk rondjes?' vroeg de jongen toen. Syrena rolde met haar ogen en bleef onzeker staan. "Omdat ik dik ben, en moet afvallen." zei ze zachtjes. Ze ging weer verder met haar rondjes, toen de deur open werdt getrokken, en ze hard handig op een van de banken werdt gezet. De man keek naar de jongen. "Jij, zorg dat ze niet gaat lopen!" en met die woorden ging de man de ruimte weer uit. Meteen sprong Syrena op en begon weer te lopen, haar ogen op de jongen gericht, maar hij leek niet van plan te zijn haar tegen te houden, of wel?

Percy spuugde bijna zijn eten uit toen hij hoorde dat het meisje zich zelf te dik vond. Waarschijnlijk als hij naast haar ging staan zou zij twee keer in hem passen. Hij bleef haar even met open mond aanstaren en maakte het bakje kaas weer dicht. Eigenlijk voelde hij zich schuldig dat hij hier rustig zat te eten terwijl het meisje zich helemaal zorgen maakte om haar gewicht.
'Sorry, dat wist ik niet.' Zei Percy tegen haar en stond op. Hij liep naar de koelkast om het bakje met kaas weer terug te zetten in de koelkast. 'Maar als ik een eerlijke menig mag geven, vind ik je totaal niet dik.' Zei Percy tegen haar en ging weer zitten aan de tafel in de keuken.
'In tegen deel zelfs, ik vind je graat mager.' Zei hij tegen haar. Ze zou het waarschijnlijk wel niet geloven en tegen hem zeggen dat het niet waar is en dat ze wel dik was en allemaal.

De deur werd open gedaan en een man liep de keuken binnen. Percy had eigenlijk verwacht dat hij weg gestuurd zou worden. In tegen deel werd hij gecommandeert het meisje te laten zitten. Percy knikte alleen naar de man, die weer vertrok.
Het meisje stond weer op en begon te lopen. Percy bleef haar even aan kijken om te gaan bedenken wat hij kon gaan doen om het meisje te laten stoppen met lopen. Hij ging recht op staan en ging naast haar lopen.
'Ik kan je niet dwingen te stoppen met lopen, aangezien je dat zelf ook niet wilt.' Zei Percy terwijl hij naast haar bleef lopen. 'Maar ja kan me wel vertellen hoe je heet, toch?' Vroeg hij aan haar.

Babette liep alleen door de gangen, ze was net uit haar kamer en had verschrikkelijk veel honger. Met een hand op haar buik liep ze haastig door. Babette was hier nog niet lang en wist niet waar de eetzaal precies was, dus was de enige optie elke deur te openen die ze tegenkwam. Ze was al voorbij verschillende ruimtes geweest die veel te veel op elkaar leken, ze waren allemaal even vuil. Voor haar stond een deur en ze deed hem open. Ze zag twee mensen heen en weer lopen en fronste haar wenkbrauwen. Hoe moest ze hier op reageren? Het was best een raar zicht. Geen van beide zag dat ze in de deuropening stond en Babette leunde tegen de muur aan. Ze bleef kijken naar de twee die zich aan elkaar voorstelden. Ze besloot uiteindelijk om toch een vraag te stellen en zo hun gesprekje te verbreken. "Sorry om een einde te maken aan jullie gesprek, maar is er hier ergens eten?" vroeg ze toen.

De jongen kwam naast haar lopen. Syrena spande haar rug en buikspieren aan. Ze kon er niets aan doen, het ging vanzelf. 'Ik kan je niet dwingen te stoppen met lopen, aangezien je dat zelf ook niet wilt.' Zei Percy terwijl hij naast haar bleef lopen. 'Maar ja kan me wel vertellen hoe je heet, toch?' Vroeg hij aan haar. Syrena keek hem aan. "Je zou het eens moeten proberen. Mijn naam is Syrena." zei ze zacht. De deur ging weer open, even verstijfde Syrena, maar ze ontspande weer toen er alleen maar een meisje binnen kwam. "Sorry om een einde te maken aan jullie gesprek, maar is er hier ergens eten?" vroeg ze toen. Syrena beet op haar lip, no way dat ze daarop ging antwoorden. Ze zuchtte en liep stug verder. Ze keek op de klok, ze had nu al een dikke drie kwartier achter de rug. Nog een kwartier, en dan vanavond nog een uur. Ze móést afvallen!

-Flut-

Percy bleef naast haar lopen en knikte toen ze haar naam had gezegd. 'Syrena, mooie naam. Mijn naam is Percy.' Zei hij en hij stak zijn hand naar haar uit. Terwijl hij naast haar bleef lopen hoorde hij de deur open gaan. Hij keek even om en zag een tweede meisje de keuken binnen lopen. Hij glimlachte naar het meisje en stopte met lopen.
'Er is niet veel eten hier, maar is ligt nog wel wat kaas in de koelkast.' Zei hij tegen het meisje. Percy ging weer zitten op de stoel die bij de tafel stond in de keuken en keek naar Syrena. Hoe kon hij haar laten stoppen met lopen?
'Wat zijn je hobby's?' Vroeg Percy aan Syrena. Misschien zou ze afgeleid raken en zou ze misschien stoppen met lopen om met hem te praten. Hij schudden zijn hoofd waarschijnlijk zou het niet helpen. Het meisje was zo druk bezig met lopen dat ze het echt niet zou vergeten als hij alleen maar wat zou vragen. Uiteindelijk stond Percy op en ging weer naast het meisje lopen. Hij beet op zijn onderlip en probeerde allemaal dingen te bedenken.
'Afvallen is een verslaving voor je toch?' Vroeg Percy aan Syrena. Hij kende het wel, dan wel niet in afvallen, maar inzich zelf pijn doen. Percy bleef naast haar lopen en stopte uiteindelijk. Hij ging voor Syrena staan en pakte haar vast bij haar boven armen, zodat ze niet meer weg kon.
'Ik heb ook een verslaving. Je kan het vergelijken met de jouwe. Ik wil dan niet afvallen, maar ik wil wel iets duidelijk maken naar de buitenwereld.' Zei Percy tegen haar.

Babette besloot niet meer tussen de twee te komen. Ze was al lang blij dat ze niet alleen moest eten. Ze liep naar de kast die de jongen aanwees en nam er een potje kaas uit. Ze deed hem open en rook eraan. De sterke geur vulde mijn neusgaten en ik had het gevoel dat ik moest overgeven. Kokhalzend zette ik het potje weer terug en ging aan de tafel zitten. Ik wilde niet meer alleen zijn. Ik keek naar mijn armandje met mijn naam erop en begon aan de touwtjes te prutsen. Het gesprek van de twee naast me volgde ik allang niet meer, maar ik hield hun wel in de gaten vanuit mijn oog hoeken. Ik vroeg me nog steeds af waarom ze zo rondjes zaten te lopen, maar durfde niets meer te vragen. Weer in mijn eigen gedachten verzonken ging ik languit op de houten stoel zitten en prutste aan alles waaraan te prutsen viel.

'Wat zijn je hobby's?' Vroeg de jongen aan haar. Blijkbaar wilde hij haar toch op haar gemak stellen. Voorruit, is kijken hoever hij kwam. "Ik heb een tijdje paardgereden." zei Syrena zacht. De jongen stond op en ging naast haar lopen. 'Afvallen is een verslaving voor je toch?' Vroeg hij aan haar. In een keer stond ze stil, keek hem bang aan, naar de grond en weer terug. Waarom vroeg hij dat? De jongen bleef naast haar lopen en stopte uiteindelijk. Hij ging voor haar staan en pakte haar bij haar bovenarmen zodat ze niet meer weg kon. Syrena probeerde zich los te worstelen, maar dat lukte niet. 'Ik heb ook een verslaving. Je kan het vergelijken met de jouwe. Ik wil dan niet afvallen, maar ik wil wel iets duidelijk maken naar de buitenwereld.' zei hij tegen haar. Syrena keek hem bang aan en duwde hem toen weg, en ging nog sneller rondjes lopen. Afvallen, afvallen, afvallen, dat was het enige waar ze aan dacht.

Percy was blij toen Syrena stil stond. Hij glimlachte naar haar en had haar nog vast. Ze wilde zich los trekken uit zijn handen, maar lukte niet gemakkelijk. Hij keek haar even aan in haar ogen.
'Paardrijden.' Zei Percy en hij dacht na. Wat wist hij van paardrijden... Niks, mooi. 'Vertel, hoe lang heb je paard gereden?' Vroeg Percy toen Syrena toch weer los kwam uit zijn greep.
'Had je ook een eigen paard?' Vroeg Percy rustig door aan het meisje terwijl hij ging zitten. Hij voelde wel medelijde voor het meisje. Het moest vreselijk zijn als je zo gedreven word door een ding. Moest hij zeggen, Percy schudden zijn hoofd en bleef zitten op de stoel. Hij volgde het meisje met zijn ogen, hij beet op zijn onderlip. Hij bleef haar volgen, hoe kon hij haar laten stoppen met lopen?
Hij sprong toch weer op van zijn stoel en stapte op haar af. Hij liep weer naast haar. 'Ik snap dat je er niet over wilt praten.' Zei Percy en hij keek haar aan. 'Maar aangezien iedereen zijn probleem hier heeft, kan je het gewoon zeggen.' Wat moest ze zeggen, hoe graag ze af wilde vallen. Hij voelde zich zo een sukkel, hij en woorden waren dingen die niet samen gingen.
'Het spijt me, volgens mij irriteer ik je behoorlijk.' Zei Percy en hij liep naar het andere meisje dat aan het zoeken was naar eten.

'Vertel, hoe lang heb je paard gereden?' vroeg de jongen terweil hij weer ging zitten. "Ik weet niet, 7 jaar ofzo heel lang." antwoorde ze zacht. Zacht praten was gewoon iets van haar ze kon niet hard praten. 'Had je ook een eigen paard?' Vroeg hij weer. Syrena beet even op haar lip. "Ja, maar toen ik ging afvallen en mijn ouders daar achterkwamen, moest ik hier heen, en hebben ze hem verkocht." zei ze. 'Ik snap dat je er niet over wilt praten.' zei de jongen die weer naast haar kwam lopen. Ze stopte en keek hem aan. "Bedankt.' zei ze. 'Maar aangezien iedereen zijn probleem hier heeft, kan je het gewoon zeggen.' zei hij toen. Syrena glimlachte even. "Je hebt het allang door, of niet?" zei ze. 'Het spijt me, volgens mij irriteer ik je behoorlijk.' zei de jongen en hij liep naar het andere meisje. "Nee wacht! Het.. het is niet erg. Hoe heet je?" vroeg ze.

"Ik heet Babette" zei ik en keek op. Het gesprek zelf was ik niet meer aan het volgen, maar de vraag leek gesteld te zijn aan mij. Ik zag dat de jongen met de rug naar me stond en zich had omgedraaid, en nog verder achter hem stond het ander meisje. Allebei fronsten ze en ik besefte dat de vraag niet aan mij gesteld werd. Ik voelde me blozen en kon me wel voor mijn hoofd slaan. "Oh, haha, sorry." mompelde ik toen.Oké, ik had iets heel doms gezegd. Ik keek weer naar mijn ketting en prutste verder, maar deze keer hield mijn oren wel open, zodat ik niet weer zoiets achterlijk zou doen.

Voordat Percy antwoord kon geven hoorde hij achter hem het anderen meisje haar naam zeggen. Hij keek om naar en glimlachte. Eigenlijk vond hij het wel grappig dat het meisje rood aanliep omdat ze zich tussen het gesprek had gemengd zonder dat ze dat bedoelde.
'Ik ben Percy.' Zei hij uiteindelijk en keek weer naar Syrena. Hij bleef naast Babette staan en glimlachte naar Syrena, hij vond het rot voor haar dat haar ouders haar paard hadden verkocht. Het klonk zo defenitief alsof ze verwachtte dan ze nooit meer terug naar huis zou komen.
"Je hebt het allang door, of niet?" Vroeg Syrena, Percy glimlachte. Ja, hij had haar allang door, niet iedereen liep zo gehaast rondjes in de kamer. Hij knikte naar Syrena en keek even naar de tafel waar hij aan stond met Babette.
'Ja, het valt gewoon op.' Zei hij tegen haar en keek haar weer aan. Hij wilde haar niet pushen om te vertellen wat er met haar aan de hand was, maar hij wilde haar helpen als het kon. Percy glimlachte voor kort even en bedacht hem nu dat hij Syrena misschien kon laten zitten.
'Misschien is het beter als je gaat zitten.' Zei Percy tegen haar. 'Je bent echt niet dik.' Zei hij er zachtjes achteraan. Hij glimlachte bemoedigend naar Syrena en keek daarna Babette die eigenlijk nog niet veel had gezegd toen ze hier kwam, alleen of er ergens eten was.

"Ik viel van een paard toen ik 5 jaar was." zei Babette. Percy grinnikte en een glimlach sierde haar lippen. "Ahm.. Maar ik hou wel van paarden, ik heb er wel nooit op durven zitten, maar het zijn lieve dieren", loog Babette. Ze wist dat Percy het meisje gewoon wilde helpen en daarom probeerde ze het onderwerp toch niet te verpesten. Ze keek weer naar beneden en wachtte af tot de anderen iets zouden zeggen.


Okay, deze is NIET goed :p

'Ik ben Percy.' Zei hij uiteindelijk en keek weer naar Syrena. Syrena bleef wat ongemakkelijk staan en knikte naar hem. 'Ja, het valt gewoon op.' Zei hij tegen haar en keek haar weer aan. Syrena keek naar de grond. "Oh" was het enige wat ze zei. 'Misschien is het beter als je gaat zitten.' Zei Percy tegen haar. 'Je bent echt niet dik.' Zei hij er zachtjes achteraan. Syrena keek hem aan, en slofte toen verslagen naar de bank, waar ze op haar rug ging liggen, waardoor haar ribben uit haar shirt staken, maar dat merkte ze zelf niet.

-Deze ook niet....-

Percy keek op naar Babette toen ze vertelde dat ze van het paard was gevallen toen ze vijf jaar oud was. Hij glimlachte naar haar en knikte. Was hij nou zo'n sukkel dat hij niks van paarden wist. Toen ze vertelde dat ze het wel lieve dieren vond knikte Percy opnieuw. Hij wist niets te zeggen, hij is nog nooit met een paard in aanraking geweest, heeft eigenlijk nog nooit vlakbij een paard gestaan, omdat zijn ouders te lui of te druk bezig met zichzelf waren dan met hun kinderen.
'Ik weet het niet.' Gaf Percy toe. 'Ik heb nog nooit een paard van dichtbij gezien.' Zei hij zachtjes. Waarschijnlijk klonk het super stom, maar het was nou eenmaal de waarheid. vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Syrena ging zitten en Percy beet op zijn lip om niet breed te gaan glimlachen. Maar hij was trots opzich zelf sinds lange tijd. Hij heeft het meisje gewoon kunnen laten zitten -nou ja liggen- zonder fysiek te hoeven zijn. Hij bekeek het meisje en zag dat haar ribben helemaal uit staken. Het was een eng gezicht om te zien, alsof haar botten elk moment door haar vlees konden scheuren. Percy trok zich zelf op aan de tafel en ging er op zitten.
Hij keek even naar zijn handen en trok daarna zijn mouwen over zijn knokkels. Hij keek weer op naar Syrena die op het bankje lag. Hij wilde wel iets tegen haar zeggen, zeggen dat het beter was dat ze nu ging liggen. Dat ze zich echt geen zorgen hoefde te maken over haar lichaam, maar de woorden die hij noemde klonken belachelijk. Hij hield zijn mond maar en keek weer terug naar zijn handen. Hij had zijn mouwen in zijn handen gevouwen zoadt ze strak om zijn knokkels zaten.

Babette bekeek het Syrena zorgvuldig. Ze had opgevangen van hun gesprek dat ze bang was dat ze dik was of iets in die aard. Het meisje was dus héél dun. Toen ze doorhad dat ik naar haar keek, draaide ze zich een beetje om zodat ze ook mij in de gaten kon houden. Ik gaf haar een kleine glimlach en ze glimlachte terug. Het was duidelijk geen goed idee om 3 mensen in een kamer te zetten die allemaal niets meer wisten om te zeggen, want dan krijg je zo'n lange ongemakkelijke stiltes. Percy zat ook op de tafel en staarde ook ergens in het niets. Ik zuchtte en besloot weer over paarden te beginnen. "Syrena, was het toch? Ben jij al eens van een paard gevallen?" vroeg ik toen.

Syrena luisterde naar het andere meisje en Percy. Zij had blijkbaar ook een paard. Of in iedergeval gehad. Syrena keek ongemakkelijk naar het plafond en hoorde haar maag knorren. Ze beet even op haar lip en hoopte dat Percy het niet had gehoord. "Syrena, was het toch? Ben jij al eens van een paard gevallen?" vreg het meisje toen. Syrena keek haar aan en ging overeind zitten. "Ja inderdaad, en nee, nog nooit gevallen." zei ze vriendelijk. Ze zag dat Percy iets wilde zeggen, maar dat voorzich hielt. Ze glimlachte vriendelijk naar Babbette en leunde met haar armen op haar benen. Wat zouden ze van haar denken? Percy had wel gezegt dat hj haar mager vond, maar dat meende hij niet, dat wist ze zeker.

Percy volgde het gesprek tussen de twee meisjes maar half. Hij bleef in het niets staren en beet zachtjes op zijn onderlip. Best grappig als je er over nadenkt, hij had nog nooit een paard in zijn hele leven van dichtbij gezien. Terwijl Syrena en Babette er zelfs op gezeten hadden. Niet dat hij de behoefte had om te gaan paardrijden, maar het feit dat hij er nog nooit een van dichtbij gezien had bleef hem in zijn hoofd ronddwalen. Waren zijn ouders dan echt zo lui om met hun kinderen naar een boerderij te gaan ofzo? Hij begon harder op zijn onderlip te bijten, net zo lang totdat hij de roestige smaak van bloed proefde in zijn mond. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en keek weer naar de meisjes die in de ruimte waren. Hij wreef zachtjes het bloed van zijn onderlip en begon er weer op te bijten. Hij keek naar Syrena, hoe kon zij in gedachtte halen dat ze te dik was? Percy kon er niet bij en hij wilde het waarschijnlijk ook niet weten. Daarna volgde zijn ogen naar Babette. Babette zal er normaal uit. Hij kon niet bedenken waar zij misschien last van zou kunnen hebben. Eigenlijk haatte Percy zichzelf doordat hij bij iedereen die hij tot nu toe heeft ontmoet is gaan na denken wat die gene misschien zou kunnen hebben. Hij keek naar zijn handen en trok zijn mouwen van zijn trui verder over zijn knokkels. Kon hij dan ook geen een keer normaal doen?

-Nha niet zo goed, sorry voor het lange wachten!!-