Life your live like there is no tomorrow

Zachtjes tikte de hakken van haar schoenen tegen de verharde ondergrond, haar ogen stonden zacht, keken naar de grond voor haar terwijl de wind met haar lange, lichtbruine haren speelde. Snel griste ze de zwarte oortjes die in de zak van haar vest zaten eruit, haar hand gleed door naar haar broekzak en daar haalde ze haar mp3 speler uit. Ze duwde de oortjes erin, vervolgens zette ze haar muziek aan en sloot zich af van de buitenwereld, even geen zin in een gesprek; in haar eigen wereld zijn. Daarvan ontspande ze het meeste, ook voelde ze zich daar het meeste thuis.
Haar hand reikte naar haar haren, ze pakte een plukje haar tussen haar vingers en speelde er wat mee, waarna ze hem achter haar oor duwde. Een bankje verscheen in haar gezichtsveld, terwijl ze haar pas versnelde keek ze even om zich heen; er waren maar weinig mensen buiten. Symphony liet zichzelf op het bankje vallen, leunde met haar rug naar achter.
De muziek die in haar oren klonk overstemde haar gedachten, ze sloot even kort haar ogen en legde haar handen in haar schoot, terwijl ze af en toe even om keek als ze dacht iets te horen. Sinds kort was ze hier gekomen, door haar Manische Depressie móest ze wel, er waren immers tijden waarin ze zichzelf het liefste van het leven beroof, puur door de stem in haar hoofd dat haar alleen maar depressiever maakte. Symphony schudde even haar hoofd, nam haar onderlip tussen haar tanden en opende langzaam haar ogen, terwijl ze een beetje naar voren boog en meteen het bonkende gevoel in haar hoofd voelde. Langzamerhand begon het weer op te borrelen en elke dag voelde ze zich weer slechter, wat betekende dat er weer een depressieve periode aan zat te komen. Symph hees zichzelf omhoog, duwde haar handen in haar zakken en besloot naar de fontein te gaan. Misschien dat als ze er een dubbeltje in zou gooien, het allemaal wel weer goed zou komen. ~

&Hayden!
Sorry, hij is echt flut. Moet nog een beetje inkomen haha.

Ogen schoten bruin, eerder gezegd vuur maar dat bestond niet. Hij balde zijn vuisten en sloeg meteen zo hard als hij kon in de maag van de bewaker. ''Je blijft met je vieze poten van haar af, heikneuter.'' Gromde hij met een diepe stem, met de baard in zijn keel en voor kort kraakte hij zijn nek, maar dat was enkel om even op te warmen, niet door overgenomen te worden door een andere persoonlijkheid. Onmiddellijk boog de man door zijn knieën en met zijn bovenlichaam voorover, waarbij hij naar zijn maag greep met zijn armen en behoorlijk begon te hoesten. Bijna zweerde hij dat hij zuur rook, als teken dat hij moest overgeven, maar de man wist het netjes binnen te houden. Voordat hij ook maar op kon staan, gaf hij een trap met de hak van het damesschoentje tegen zijn neus aan, waardoor er een harde knak luidde als teken dat de neus nu flink gebroken was. Als klap op de vuurpijl begon het snel te bloeden, waarna het zelfs niet eens meer stopte en op de witte kleding van de bewaker drupte.
Avan liet zijn rechter mondhoek omhoog krullen, wat betekende dat hij scheef grijnsde en wou om het af te maken nog even een knietje geven, maar daar kreeg hij de kans niet voor. Voordat hij het door had, werd hij bij zijn kraag gepakt en tegen een witte paal van het prieeltje gedrukt, waardoor er een harde klap tegen zijn rug aan kwam en onmiddellijk naar adem hapte. Maar vanwege die handeling van de man stokte zijn adem en werd het bijna zwart voor zijn ogen. Al werd hij na enkele seconden wel weer neergezet, maar werd hij gelijk bij zijn nek gegrepen. 'Jij gaat eerst maar even afkoelen, mannetje.' Bromde de man zijn stem en hij nam hem gauw mee naar de fontein.
''Waag het eens, klootzak! Je moet van haar af blijven, of ik zal je de volgende keer niet sparen, lul!'' Schreeuwde hij hard uit, terwijl hij flink tegenstribbelde met zijn armen en benen, maar het had weinig zin.
Eenmaal daar werd hij omhoog gehesen aan de achterkant van zijn shirt en zag hij nog net zijn reflectie in de weerspiegeling van het water, waarna hij te water gegooid werd.