~Bring me to life.~

Het was de eerste dag voor Percy hier in de clinic. Hij werd meegenomen door een paar mannen en werd hier gedumpd door een paar mannen. Zijn moeder huilde hard toen hij opgehaald werd, zijn vader lachte alleen maar min achtig. Percy liep het kerkhof op, de sfeer die op kerkhoven hingen vond hij prettig. Het was er stil, een goede plek om na te kunnen denken. Een goede plek om je leven in een keer om te gooien. Hij liep langs te graven en een voor een bekeek hij ze. Percy las niet echt de namen op de graven en bekeek de datums ook niet echt. Hij werd door de stilte omringt en ging zitten tegen een dikke boom die er stond. Hij stroop zijn mouwen op en keek naar de krassen in zijn arm. Het waren er meer dan twintig op zijn linker arm. Vlug trok hij zijn mouw weer naar beneden, hij had spijt van zijn beslissingen elke keer als hij zijn arm bekeek. Maar ergens gaf het ook bevrediging elke keer als hij het koude lemmet van het mes tegen zijn huid aan voelde. Percy schudden die gedachtte uit zijn hoofd en stond met een soepele beweging overeind. Hij weet nog precies hoe die middag was gegaan toen hij vertelde aan zijn moeder dat hij zichzelf had gesneden. Hij moest het vertellen aan haar, ze had gezien toen hij zijn mouwen een keer opstroopte om zijn zusje te helpen met kleien.

'Percy! Percy! Je moet me helpen!' Riep Denise vanuit de keuken. Percy gooide de afstandbediening op de bank en stond op. 'Wat is er Denise?' Vroeg hij aan haar. Zijn blik gleed door de keuken die onder de blauwe en rode klei zat. 'Denise, wat heb je gedaan?' Vroeg hij met een kleine glimlach. 'Gekleid.' Grijnsde zijn kleine zusje. Percy glimlachte en stroopte zijn mouwen op. 'Kom ik help je wel.' Zei hij. 'Perc, wat heb je daar?' Vroeg zijn zusje en ze wees naar zijn arm. Percy keek naar zijn arm en zag de paar krassen op zijn arm. 'Niks Denise.' Fluisterde hij zachtjes tegen zijn zusje en haalde de klei van de grond. De deur ging krakend open en viel daarna in het slot.
'Mama!' Gilde Denise en sprong op van tafel en rende naar de voordeur. Percy ging recht staan en zag zijn moeder de keuken binnen lopen. Hij pakte zonder erbij na te denken de boodschappen tas van zijn moeder aan, die met een zacht gilletje schrok. 'Perc, hoe kom je daaraan?' Vroeg ze met tranen in haar ogen. Percy keek naar zijn arm waar de mouw nog steeds van was opgestroopt. Waarom had hij niet beter na gedacht? Beter uit gekeken.

De rest herinnerde hij nog maar vaag, of eigenlijk niet. Hij was naar verschillende psygologen gebracht, maar die hielpen hem niet. Niemand wist het alleen zijn moeder en zijn beste vriendin Dahlia. Opzich ging alles goed, totdat zijn vader er achter kwam. Hij haatte zijn vader echt, ze hadden altijd ruzie. Zijn vader belde meteen iemand en niet veel later kwamen ze Percy halen. Zijn moeder smeekte zijn vader het niet te doen, maar zijn vader luisterde niet naar die smeekgebeden.

'Jason asjeblieft.' Smeekte mijn moeder en ze pakte de arm vast van mijn vader. Ikzelf werd ruw vast gepakt door twee mannen die mijn polsen vastbonden. Zijn kleine zusje stond in haar pyama met een kleine teddy beer die ze van Percy had gekregen toen ze 5 jaar werd. Percy trok zich los van de mannen en zakte op zijn knieeen voor zijn kleine zusje. 'Alles komt goed, dat beloof ik. Over een maandje ben ik gewoon weer thuis.' Zei hij zachtjes tegen Denise. Zijn vader trok Denise naar achteren alsof Percy haar iets aan zou doen. Hij voelde hoe hij naar achteren werd getrokken door de mannen en naar buiten werd geduwt. 'Jason doe iets asjeblieft!' Hoorde hij zijn moeder nogmaals smeken aan zijn vader.

Percy zag het hele beeld weer voorzich af spelen. Hij haatte zijn vader zo, zijn vader was de aandrang omzich zelf pijn te doen. Percy voelde een warme vloeistof langs zijn arme glijden. Percy keek op van uit zijn dagdroom en zag in zijn handen het mesje wat hij altijd gebruikte. Er waren drie rode strepen langs zijn arm die kaarsrecht over zijn arm liepen. Hij haatte zich zelf, hij haatte zijn leven.

[Dahlia] -Lekker lang-

Dahlia was hier al een aantal dagen maar nog nooit wat ze haar kamer uit gekomen.
Ze had niet gegeten en had allen maar voor haar uit gestaard. Telkens zag ze die mannen weer voor haar die haar op kwamen halen. Haar ouders hadden gezegd dat het goed was. Dat ze beter ging worden. Maar hier kon ze niet beter van worden. Ze kon het verdome gewoon niet snapte ze dat dan niet. Zuchtend stond ze op. Ze moest naar buiten anders werd ze gek. O nee dat was ze al. Zo had haar moeder haar genoemd. Gek. En dat zou ze altijd blijven.

Dahlia deed haar lange pyjama uit en ruilde die in voor een zwarte lange jurk zonder mouwen. Haar haren deed ze zo als altijd in een soort knot en dan een soort vlecht met de rest los. En ook deed ze vaak nog een soort lint er om heen. Dahlia zuchtte en keek in de spiegel. Ze deed de moeite niet om zich op te maken. Wel had ze gister haar nagels gelakt. Die hadden dit keer een donker blauwe kleur gekregen met een groen steentje. Dahlia zuchtte even en liep daarna haar kamer uit. Ze bleef staan en hoorde hoe de deur in het slot viel. Ze zuchtte en begon te lopen. Ze rilde even toen ze de koude vloer onder haar voeten voelde. Dahlia hield niet van schoenen. Ze wou de grond voelen.

Dahlia liep achter een groep mensen aan. Ze keek naar een bewaker en knipoogde naar hem. Maar helaas waren ze zo saai als een dooie hond. Ze volgde de mensen en werd tegen gehouden door een van hen. "Waar zijn je schoenen?" Dahlia zuchtte en keek naar haar voeten waar ze haar tenen van bewoog. "Die liggen nog in mijn kamer" Antwoordde ze droog en liep weer verder. Als hun maar niet gingen denken dat ze haar schoenen aan ging doen. Dat echt niet. Dahlia liep achter aan. Ze keek om haar heen en merkte dat ze het gebouw verlate. Waar zouden ze heen gaan. Ze had gehoord dat ze wel eens naar de kerk of een begraafplaats gingen. Waarom eigenlijk ze was niet een gelovig.

Zielloos keek ze voor haar uit terwijl ze het begraafplaats betreden. Ze keek naar de grafen en schudde haar hoofd. Ze waren allemaal dood waarom kwamen ze hier. Als ze maar niet dachten dat ze langs de grafen heen ging lopen. Dahlia draaide zich om en volgde haar eigen weg. Ze keek op en zag een vlinder voor bij vliegen dat deed haar weer terug denken aan de dag dat de mannen haar op kwamen halen. Haar ouders hadden haar spullen al gepakt zonder dat ze het zelfs in de gaten had. Het rare was dat Dahlia zich mee liet trekken door de mannen. Ze had het niet erg gevonden dat ze handboeien om kreeg. Eigenlijk boeide haar helemaal niks meer de afgelopen jaren. Nou ja een ding dan haar beste vriend Percy die ze waarschijnlijk nooit meer zou zien.

Dahlia liep door en zag plots iemand tegen een boom aan zitten. Nieuwsgierig als ze was liep ze op die gene af. Toen ze steeds dichter bij kwam werd de jongen zicht baar. Ergens deed deze jongen haar aan iemand denken. Ze vond hem sprekend op Percy lijken. Toen ze zag dat hij littekens op zijn arm had. Liep ze sneller. Toen ze merkte dat deze jongen bloede liep ze nog sneller. Eenmaal bij de jongen aan gekomen ging ze door haar knieën en pakte de arm van de jongen. Daarna keek ze op. "Percy" Riep ze vrolijk uit. Daarna liet ze zijn arm met een hand los en kwam met moeite met haar hand in zijn broekzak. Daar haalde ze een zakdoek vandaan en begon de wonden droog te deppen. Wat niet echt lukte omdat ze best diep waren.

Percy keek naar de wonden die over zijn arm liepen. Hij had altijd een zakdoek in zijn broekzak zitten om ze te deppen. Maar nu had hij daar geen behoefte aan. Het liefst zou hij gewoon leeg willen bloedden en hier naast de doden gaan liggen. In de verte hoorde hij een vrolijke stem zijn naam roepen en hij voelde hoe iemand zijn arm vast pakte. Alsof hij wakker werd geschud keek hij op naar het meisje dat zijn arm droog depte met zijn zakdoek. Het meisje had blonde haren die in een vage vlecht met knot waren verwikkeld. Het meisje droeg een lange jurk en was druk bezig zijn bebloedde arm te deppen. Het meisje deed hem denken aan Dahlia, maar dat kon niet. Dahlia kon hier niet zijn. Dahlia was gek, maar niet gestoord. Ze wou aandacht daarom gedroeg ze zich zo vreemd op school, maar toch was zij zijn beste vriendin. Het meisje depte de wonden zachtjes zoals Dahlia ook altijd deed, als hij zich zelf weer had gesneden in haar bijzijn. Het kon Dahlia niet zijn, Dahlia was niet echt gek, niet zoals hij. Dahlia was een lief en puur meisje dat naar aandacht snakte en gehoord wilde horen. Percy haalde zijn lippen van elkaar om het meisje te zeggen dat ze hem aan iemand deed herinneren, maar iets hield hem tegen. Hoe wist het meisje zijn naam? Hoe wist het meisje dat hij een zakdoek in zijn broekzak had? Waarom deed ze hem aan Dahlia denken?
'Dahlia?' Vroeg Percy met een droge mond en bekeek haar van top tot teen. Ze was net zo klein als Dahlia en haar blonde haar zag er het zelfde uit en zelfs haar blote voeten waar ze op liep zagen er het zelfde uit. Dahlia liep altijd op blote voeten, ze wilde de aarde voelen waar ze op liep zei ze altijd. Percy begreep er nooit wat van, maar liet haar, haar gang gaan. Hij was haar enige en beste vriendin op school. Ooit had Percy een heleboel vrienden, dat was voordat hij Dalhia leerde kennen. Maar toen hij in de problemen kwam had hij zich afgesloten van zijn vrienden en liep hij alleen. Tot op een dag hij de moed bij een had geraapt en bij Dalhia ging zitten. Hij probeerde toen een gesprek aan te knopen met haar en dat lukte. Sindsdien werd hun vriendschap steeds groter.
'Dahlia ben jij het echt?' Vroeg Percy met lichte ongeloof in zijn stem. Hoe kon zij hier zijn, hij was bang haar nooit meer te zien. Toen zij wegging heeft hij bijna elke dag meer dan vijf keer zich gesneden, de litekens waren duidelijk te zin in zijn arm daarvan. Toen zij op een dag mee werd genomen, werd hem verteld dat ze verhuist was. Zou zij ook zo bruut meegenomen zijn zoals hij was of zouden ze haar gewoon rustig hier heen gebracht hebben.
'Dahlia, hoe kom jij hier? Waarom ben jij hier? Hebben ze je pijn gedaan? Ik was zo bang je nooit meer te zien!' Zoveel vragen vroeg Percy tegelijk aan haar en hield haar vast bij haar boven armen. Percy had zo tegen op deze clinic gekeken, maar nu hij wist dat er iemand was die hij goed kende zou het misschien toch wel beter gaan.
'Je moet eens weten hoe blij ik ben je te zien.' Fluisterde Percy zachtjes tegen Dahlia.

Het duurde best lang voor dat Percy wat zei. Waarschijnlijk was hij er niet echt bij.
Ach wat boeide dat. Dat had ze zelf ook vaak. 'Dahlia?' Dahlia keek weer op en knikte. "Ja?" Antwoordde ze terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek. Maar al snel liet ze haar blik weer naar zijn arm gaan en ging verder 'Dahlia ben jij het echt?' Ze keek weer op en keek hem even aan. Was hij gek geworden ofzo. "Voor zo ver ik weet wel" Antwoordde ze droog.

Daarna keek ze weer naar zijn arm en zuchtte dit ging niet helpen. Dahlia pakte een stuk van haar jurk en trok er hard aan. Toen er een stuk stof los liet keek ze of het lang genoeg was.
Daarna pakte ze zijn arm strak in. "Hoe vaak heb ik mijn jurk wel niet voor je kapot gemaakt?" Vroeg ze en zuchtte al weer. Dahlia dacht even aan vroeger. Op school had ze nooit echt vrienden gehad. Ze hoorde wel bij een groepje maar daar was ze uit gezet toen haar ziekte erge werd.

Sinds dien had ze altijd allen gezeten. En keek altijd naar de mensen. Het viel haar op dat Percy steeds minder vrienden had. Allen stapte ze niet op hem af. Iedereen op school dachten dat ze zich zo gedraagde omdat ze aandacht wou. En waarschijnlijk zou Percy dit ook denken. Tot op een dag Percy bij haar kwam zitten. Ze wist dat hij dit deed omdat hij anders niks had. Maar het maakte haar niet uit. Ze raakte in een gesprek en zo werden ze goede vrienden. Dahlia wist van zijn ziekte maar over de hare had ze nooit verteld.

'Dahlia, hoe kom jij hier? Waarom ben jij hier? Hebben ze je pijn gedaan? Ik was zo bang je nooit meer te zien!' Dahlia kwam weer terug op deze wereld en keek hem aan. Hij had haar stevig vast gepakt. "Misschien omdat ik ook gek ben" Antwoordde ze met een klein glimlachje. "Ik ben hier omdat ik ziek ben." Ze snapte eigenlijk niet waarom ze het nooit gezegd had. Waarschijnlijk omdat ze bang was dat Percy haar echt gek ging vinden. Maar nu ze hier was durfde ze het wel te zeggen. Misschien omdat ze het geaccepteerd had dat ze ziek was. "Nee ze hebben me geen pijn gedaan. Al waren ze wel hardhandig en ook niet echt aardig. Je ziet me toch" Dahlia snapte niet waar hij zo'n probleem van maakte. Hij kon echt wel zonder haar. Hoopte ze. Vast wel.

Dahlia schudde licht haar hoofd en ging naast hem zitten. Ze keek even naar zijn arm en was blij dat ze er toch wat om heen had gedaan. "Hoe lang ben jij hier al?" Ze had niet gehoord dat er een nieuw iemand er bij was gekomen. En als ze dat wel had gehoord en als ze wist dat het Percy was. Was ze vast en zeker haar kamer uit gegaan en hem op gezocht. Dahlia hate het hier best wel. Ze kreeg medicijnen die ze in moest nemen en daar werd ze allen maar moe en afwezig van. De eerste twee dagen had ze die trouw in genomen. Maar na dag drie had ze de medicijnen weg gegooit. En ze had er geen spijt van. Nu was het dag vier en voelde ze zich minder moe. En afwezig. Maar hoe moest ze dat doen als ze gingen kijken of ze ze wel echt in nam. Vond je ze dan nog in het bloed of was het er dan allang er uit? Ach dat merkte ze dan wel.

Percy keek naar Dahlia, ze keek even op toen ze iets zei. Maar keek meteen weer naar zijn arm. "Voor zo ver ik weet wel" Antwoorde Dahlia op zijn vraag. Het kon gewoon niet, zij kon Dahlia niet zijn. Dahlia was niet gek, zij had gewoon stemmingswisselingen. Ze was niet echt gek. Ze gedroeg zich dan vreemd maar dan hoefde je toch niet naar een clinic?

Dahlia scheurde een stuk stof af van haar jurk, zoals ze wel vaker heeft gedaan voor Percy. Hij wist nog precies de eerste keer. Ze droeg toen een witte jurk waar ze een stuk afscheurde. Ze verbindden zijn arm strak en het rode bloed doordronk het witte stuk stof. Hij voelde hoe het kleefde tegen zijn huid en hij rook de geur van Dahlia. Hij had de stof nooit weg gegooid maar het verstopt in zijn kast. Elke keer als hij het niet zag zitten zag hij het stuk stof en op de een of andere manier gaf het hem hoop, gaf het hem steun. Alsof Dahlia echt bij hem was.
"Hoe vaak heb ik mijn jurk wel niet voor je kapot gemaakt?" Hoorde Percy Dahlia vaag vragen. Hij keek op naar haar, hij wist het niet. Hij was de tel al kwijt geraakt. 'Te veel.' Antwoorde hij maar. Hij voelde hoe Dahlia het stuk stof stevig om zijn arm bindde en toen ze klaar was bekeek hij het stuk stof dat nu als verband werd gebruikt. Percy had vele vragen gesteld aan Dahlia, maar luisterde niet naar haar antwoord.
"Ik ben hier omdat ik ziek ben." Percy schrok op uit zijn gedachtte en keek Dahlia vragend aan. Ziek? Was Dahlia ziek? Waarom heeft ze dat nooit verteld. 'Je bent niet ziek.' Zei Percy. 'Je bent niet ziek, ze maken je wij dat je ziek bent, maar dat ben je niet.' Zei Percy. Hij was ook niet ziek, Dahlia ook niet.
'Wij zijn niet ziek, wij kunnen onze gevoelens niet onder controllen krijgen, wij zijn niet ziek.' Bleef hij volhouden. 'Ik ben ook niet ziek, jij ook niet Dahlia.' Zei hij met de na druk op niet. Zij waren niet ziek, dat kon niet. Hij voelde zich prima, lichaamlijk voelde hij zich prima. Geestelijk had hij niet alles op een rijtje door dat het hem allemaal te veel was geworden, maar hij was niet ziek.

Dahlia vertelde hem dat ze haar geen pijn hadden gedaan. Ze had haar hard handig aan gepakt meer niet. Tot tegen stelling van hem. 'Toen mijn vader hoorde wat mijn moeder al een tijd wist -hij hield zijn arm omhoog met het verband- hij werd gek. Hij belde iemand ik dacht eerst de politie, maar dat was niet zo.' Vertelde Percy. 'Ik zie mijn zusje nog steeds staan in haar pyama en haar teddy beer die ze van mij gekregen had. Ze huilde zachtjes en ik heb haar beloofd dat ik over een maand weer thuis zou zijn.' Zei Percy en hij keek naar de grond. Vanmorgen was hij hier gebracht, vanmorgen was dit alles gebuurt.
'Ze hebben mij vanmorgen hier heen gebracht.' Zei Percy zachtjes en keek weer op naar Dahlia.

'Te veel.' Dahlia grinnikte en knikte. "Dat klopt" Eigenlijk vond ze het niet erg. Ze zorgde graag voor Percy. Misschien omdat ze hem heel erg mocht. Maar misschien ook omdat ze ergens iets voor hem voelde maar ze wist niet wat. Sinds de eerste keer dat Percy met haar sprak had ze het gevoel gehad. Misschien had ze dit omdat ze niemand anders had en waren het maar valse gevoelens. Dahlia zuchtte en keek voor haar uit.

Dahlia liet Percy uit praten en keek hem aan. "Lichamelijk niet Percy" Ze keek weer even naar voren en beet op haar lip. "Maar geestelijk wel" Terwijl ze dit zei tikte ze zachtjes tegen zijn hoofd aan. "En dat is zo Percy. Er is niks aan te veranderen." Dahlia streelde even door zijn haar en liet zijn daarna met rust. Dahlia luisterde naar wat Percy vertelde en knikte. "Ik ben hier al een paar dagen"

"Lichamelijk niet Percy" Sprak Dahlia toen hij uit gepraat was. Percy kon het niet geloven. Zei ze nou echt dat ze ziek was? Hij schudden zachtjes zijn hoofd, toen ze tegen haar voorhoofd tikte en zijn dat ze geestelijk wel ziek was. Hij beet op zijn onderlip om niet in huilen uit te barsten. Hij wilde niet huilen niet nu, nooit niet.
'Je bent ook niet geestelijk ziek.' Zei hij zachtjes en pakte het gezichtje van Dahlia in zijn handen. Hij keek haar recht in haar ogen aan en glimlachte zwakjes. 'Echt niet.' Fluisterde hij. 'Je bent zo lief, voor mij. Voor iedereen.' Zei hij tegen haar en bleef haar aankijken. 'Je hebt mij altijd geholpen en nu ga ik jou ook helpen, ik zal we voor zorgen dat wij hier samen weg kunnen. Dat we iedereen kunnen laten zien dat wij niet ziek zijn.' Percy sprak met valse hoop. Maar hij wilde geloven in zijn woorden, niemand zou hun ooit geloven als hij het tegen iemand zou zeggen. Toch bleef hij Dahlia aan kijken en streek met zijn duimen over haar wangen.
'Ik beloof je het. Over een paar weken zijn wij hier weg, over een paar weken kunnen we dit achter ons laten en terug gaan naar huis. Of waar we dan ook naar toe willen.' Zei Percy en hij liet haar gezicht los. Hij wist niet hoe hij het moest gaan doen. Maar hij zou samen hier weg gaan met Dahlia.
"Er is niks aan te veranderen." Zei Dahlia tegen hem. Percy schudden zijn hoofd en keek naar de grond. 'We kunnen het wel veranderen, ze moeten alleen geloven dat wij dat kunnen. Als we gewoon alles doen wat ze willen, dat zijn we binnen een paar weken hier weg.' Zei Percy tegen Dahlia. Hij geloofde zijn eigen leugens ook niet, maar hij wilde het wel proberen.
'We kunnen het toch proberen?' Vroeg hij met een klein sprankeltje hoop in zijn stem.

Dahlia keek naar Percy toen ze zijn handen om haar gezicht heen voelde. Ze hoorde alles aan en wou hem tegen spreken maar ze kon het gewoon niet. Dahlia legde haar handen op zijn polsen en wou die weg halen maar Percy deed het zelf al. Ze had medelijden met hem toen hij zei dat ze zo weg waren. Snapte hij dat dan niet. Zij hoorden hier. Er was niks aan te veranderen. 'We kunnen het wel veranderen, ze moeten alleen geloven dat wij dat kunnen. Als we gewoon alles doen wat ze willen, dat zijn we binnen een paar weken hier weg.'

Dahlia keek hem aan en zuchtte. "Lieve schat begrijp het nou. We kunnen hier niet weg. We horen hier." Dahlia keek naar haar handen die nog steeds de polsen van Percy vast had. 'We kunnen het toch proberen?' Dahlia zuchtte weer en keek hem aan. Hij was ziek zag hij dat dan niet? Ze hoorde de hoop in zijn stem duidelijk. Maar helaas ze kon hem die hoop niet geven. Misschien kon ze hem helpen. Maar zij wist dat ze het nooit vol ging houden.

Ze had haar aanvallen niet in de hand. En dat zou ze ook niet zo snel kunnen krijgen.
"Jij kunt het proberen. Maar ik weet zeker dat het mij nooit gaat lukken" Dahlia legde haar hoofd tegen zijn schouder en keek naar iedereen die voor bij liepen. Af en toe werd er raar naar hen gekeken. Dahlia snapte ook wel waarom. Percy en zij die hier zo zaten op een kerkhof. Dat zou er vast raar uit zien. Dahlia's blik gleed weer naar Percy zijn arm. "Beloof me dat nooit meer te doen"

"Lieve schat begrijp het nou. We kunnen hier niet weg. We horen hier." Door die woorden breekte Percy. Zijn ogen vulde vol met tranen, maar ze vielen niet over zijn wangen. Hij vechtte zo hard. 'We horen hier niet.' Zei hij met een trilling in zijn stem. 'Niemand hoort hier, jij niet ik niet zelfs de mensen niet die hier langs lopen.' Fluisterde Percy. Hij wist ook wel dat het niet zou helpen. Niemand zou hem geloven omdat anderen de waarheid spraken. Percy keek naar zijn arm waar de litekens duidelijk te zien waren. Misschien had Dahlia wel gelijk, misschien was er wel iets mis met hem. Maar het kan toch genezen, zoals elke andere ziekte. Percy beet op zijn onderlip en schudden zachtjes zijn hoofd.
'Misschien heb je ook wel gelijk.' Zei hij zachtjes. 'Misschien ben ik wel ziek, maar waarom zou ik mezelf willen genezen? Waarom zou ik mezelf tot het uiterste duwen als ik ook gewoon de makkelijke weg kan kiezen.' Zei Percy en hij keek weer naar Dahlia.
'Waarom duw jij je tot het uiterste, om toch misschien beter te worden als je al weet dat je niet beter kan worden?' Vroeg Percy aan haar. Hij zelf had geen hoop om aan vast te houden, alleen zijn zusje. Maar als hij terug zou komen dan zou zijn vader Denise wel bij hem weg houden. Dus eigenlijk had het voor hem geen zin om te blijven leven, niet hier nergens niet.

Hij duwde die gedachtte weg uit zijn hoofd en knipperde de tranen weg in zijn ogen. Hij had het zijn zusje beloofd en hij kan het nu opnieuw aan iemand beloven om te genezen. Hij kan het aan iemand beloven waar hij veel van houdt.
"Jij kunt het proberen. Maar ik weet zeker dat het mij nooit gaat lukken" Zei Dahlia. Percy schudden lichtjes zijn hoofd. Hij wist niet eens wat Dahlia precies had, maar hij wist dat ook zij kon genezen.
'Dat moet je niet zeggen. Je kan het altijd proberen, misschien word je nooit helemaal beter maar misschien kan je weg hier gewoon weer naar huis gaan. Wil je dat ook niet? Ik bedoel weg van hier?' Vroeg Percy haar. Hij kon zich wel een plaats verzinnen waar hij naar toe zou gaan, wat hij allemaal zou doen met zijn leven. 'Wil je het met mij proberen?' Vroeg Percy haar zachtjes.
"Beloof me dat nooit meer te doen" Percy volgde de blik van Dahlia en keek naar zijn armen. Hij wist niet of hij het haar kon beloven, maar hij kon wel zijn best doen. 'Ik zal mijn best doen, om het niet meer te doen. Als jij mij ook belooft dat je samen met mij deze clinic verlaat als je er klaar voor bent. Het maakt niet uit hoelang het duurt. Het maakt niet uit hoe lang ik op je moet wachtten. Maar ik zal samen met jouw deze clinic verlaten.' Zei Percy zachtjes tegen haar.

Dahlia zag hoe Percy door deze woorden breekte. Ook al rolde de tranen niet ober zijn wangen heen toch zag ze het. Dahlia sloeg haar armen om hem heen. Ze drukte hem stevig tegen haar aan en streelde door zijn haren. 'We horen hier niet.' Dahlia keek voor haar uit en zuchtte. "We horen hier wel Percy. Anders waren we hier ook niet." 'Niemand hoort hier, jij niet ik niet zelfs de mensen niet die hier langs lopen.' Dahlia schudde haar hoofd en streelde zijn rug. Waarom snapte hij dat nou gewoon niet.

Dahlia wist dat het niks hielp om hem tegen te spreken. Dat had ze al vaak genoeg gedaan.
'Misschien heb je ook wel gelijk. Misschien ben ik wel ziek, maar waarom zou ik mezelf willen genezen? Waarom zou ik mezelf tot het uiterste duwen als ik ook gewoon de makkelijke weg kan kiezen.' "Misschien omdat de makkelijkste weg niet altijd de goede weg is." Dahlia had altijd voor de makkelijkste weg gekozen en die was haast nooit goed geweest. En daar had ze ook vaak spijt van gehad.

'Waarom duw jij je tot het uiterste, om toch misschien beter te worden als je al weet dat je niet beter kan worden?' Dahlia liet haar hand weer naar zijn haar gaan en streelde daar weer door heen. "Ik weet dat ik nooit beter kan worden. Maar ik wil leren omgaan met mijn ziekte. Misschien dat het daarom ook meer verdraagbare is." Dahlia keek weer naar Percy en was blij dat hij hier ook was.

'Dat moet je niet zeggen. Je kan het altijd proberen, misschien word je nooit helemaal beter maar misschien kan je weg hier gewoon weer naar huis gaan. Wil je dat ook niet? Ik bedoel weg van hier?' "Nee Percy ik wil niet naar huis. Nooit meer. En hier weg gaan wil ik ook niet" Ze keek naar de lucht en slikte. "Nog niet in elk geval" Dahlia drukte een lichte kus op zijn voorhoofd en keek hem aan. 'Ik zal mijn best doen, om het niet meer te doen. Als jij mij ook belooft dat je samen met mij deze clinic verlaat als je er klaar voor bent. Het maakt niet uit hoelang het duurt. Het maakt niet uit hoe lang ik op je moet wachtten. Maar ik zal samen met jouw deze clinic verlaten.' "Ja"Fluisterde ze terug. Dahlia wist dat ze door dit woord spijt ging krijgen.

Percy genoot van de strelingen van Dahlia. Zij was de enige die hem begreep toen hij haar vertelde wat hem werkelijk dwars zat. Zij was de enige die hem niet tegen hield, maar hem altijd met open armen ontving.
"Ik weet dat ik nooit beter kan worden. Maar ik wil leren omgaan met mijn ziekte. Misschien dat het daarom ook meer verdraagbare is." Zei Dahlia tegen Percy. Percy knikte alleen, Dahlia had misschien wel gelijk. Misschien moest Percy ook gewoon leren om gaan met zijn ziekte, misschien was het dan voor hem ook meer verdraagbaar... Wat verzon hij nou. Hij was niet ziek! Hij was niet ziek! Ze hadden hem bijna om gepraat, maar hij is niet ziek. Hij kan zijn gevoelens niet uiten, hij kan zijn emoties geem plaats geven.
'Het is niet waar.' Fluisterde Percy. 'Ik ben niet ziek, ik ben niet ziek.' Zei hij zachtjes. 'Dat weet jij toch ook wel?' Vroeg hij aan Dahlia.
'Je kent mij zo goed, ik ken jou zo goed. Ik weet dat jij niet ziek bent ook niet geestelijk. Dat weet jij toch ook wel?' Vroeg Percy haar. Dahlia was niet ziek. Dahlia kon ook haar emoties niet plaatsen.
'Toch?' Zijn stem trilde. Wie probeerde hij nou werkelijk voor de gek te houden. Zich zelf of Dahlia. 'Ik wist niet dat je zo ziek was.' Fluisterde Percy. 'Ik heb je altijd gezien als een lief meisje, dat gewoon gehoord wilde worden en daarom rare dingen deed.' Zei Percy zachtjes. 'Maar ik zat er dus naast, jij was wel echt ziek. Kijk dan naar mij! Wie vraagt er nu echt aandacht! Ik doe mezelf pijn alleen maar omdat ik mijn gevoelens niet kan uiten.' Zei Percy. Het luchtte hem eigenlijk zoveel op nu hij eindelijk zijn gevoelens wist te uiten. Hij wist eindelijk de woorden te vinden die hij al maanden lang zocht. Hij wist eindelijk het gevoel te krijgen die hij al maanden zocht.

"Nee Percy ik wil niet naar huis. Nooit meer. En hier weg gaan wil ik ook niet" Percy keek haar ongelovig aan. 'Waarom wil je niet terug. Je hoeft niet naar huis, ik ga ook niet naar huis. Ik kan ook niet naar huis. Misschien kunnen we samen weg gaan en gewoon ergens gaan wonen waar we zelf willen.' Zei Percy. Hij wist wel dat hij deze zinnen zei om maar niet te hoeven zien wat er werkelijk mis met hem was. Hij wist wel dat er iets mis met hem was. Maar hij wilde het niet onder ogen komen. Zijn pijn die hij voelde elke keer weer, werd minder als het lemmet van het mes over zijn huid schuurde. "Nog niet in elk geval" zei Dahlia.
'We hoeven ook niet nu weg.' Zei Percy zachtjes tegen haar. 'Niet nu, misschien over een paar weken, als je je beter voelt.' Zei Percy zachtjes tegen haar en voelde hoe Dahlia een lichtte kus op zijn voorhoofd drukte. Het voelde prettig om haar weer bijzich te hebben en haar weer te kunnen spreken en te kunnen zien zoals ze altijd was. Zijn kleine Dahlia, ze was als een klein zusje voor hem. Ze beloofde hem haar best te doen en proberen te genezen. Eigenlijk was Percy daar heel blij mee. Hij wist dat hij samen met haar hier uit zou komen. Al moesten ze uitbreken.

'Het is niet waar.' Dahlia zuchtte weer en keek weer naar hem. 'Ik ben niet ziek, ik ben niet ziek. Dat weet jij toch ook wel?' Voor dat Dahlia het in de gaten had begon ze hard te lachen. Een emotie die totaal niet bij dit gesprek hoorde. En het deed haar ergens in haar achter hoofd erg pijn. 'Je kent mij zo goed, ik ken jou zo goed. Ik weet dat jij niet ziek bent ook niet geestelijk. Dat weet jij toch ook wel?' Dahlia keek Percy aan en schudde lachend haar hoofd.

"Is dit goed wou je zeggen" Zei ze tussen het lachen door en hield Percy een stuk strakker vast.
In hoop dat het weg ging. Ze werd altijd gek van die aanvallen. En in de meeste aanvallen deed ze iemand wat aan of haar zelf. En dat was toch ziekelijk. Je eigen emoties niet in de hand kunnen hebben. Niet wetend wanneer er een aanval aan kwam. Niet wetend wat het zou worden. Dat was echt gewoon ziekelijk. "Ik ben wel ziek Percy en accepteer het" Zei Dahlia waarna ze uit gelachen was en gelijk voelde ze zich kut.

'Ik wist niet dat je zo ziek was. Ik heb je altijd gezien als een lief meisje, dat gewoon gehoord wilde worden en daarom rare dingen deed. Maar ik zat er dus naast, jij was wel echt ziek. Kijk dan naar mij! Wie vraagt er nu echt aandacht! Ik doe mezelf pijn alleen maar omdat ik mijn gevoelens niet kan uiten.' Dahlia slikte en keek weer naar hem. Even legde ze haar hoofd tegen de zijne. Ze voelde de tranen op komen maar ze dwong ze terug te gaan. "Het spijt me dat ik het je niet gezegd heb" Fluisterde ze.

'Waarom wil je niet terug. Je hoeft niet naar huis, ik ga ook niet naar huis. Ik kan ook niet naar huis. Misschien kunnen we samen weg gaan en gewoon ergens gaan wonen waar we zelf willen.' "En dan Percy? Gepest worden zo als al die jaren daar voor. Nee bedankt dan blijf ik nog liever hier" Dahlia meende dit ook. Ze wilde niet gepest worden niet mee.
'We hoeven ook niet nu weg. Niet nu, misschien over een paar weken, als je je beter voelt.' Wat nou als het jaren duurt voor dat ze haar emoties onder controle had en dan?
Ze wilde niet gek worden door mensen die haar uit lachen en dat soort dingen. "Wat als ik over drie jaar nog niet weg kan Percy. Als jij er wel klaar voor bent dan moet je gaan. Je moet dan niet op mij wachten"

Percy keek toe hoe Dahlia begon te lachen. Hoe kon hij dit ooit over het hoofd gezien hebben. Het is toch niet normaal dat een meisje tijdens zo'n gesprek in lachen uitbarstte. Hij beet op zijn onderlip en keek naar de grond. 'Het spijt me.' Fluisterde hij zachtjes en iets meer gekalmeerd. Waarschijnlijk maakte zelfs deze omgeving hem gek. Hij keek weer op naar Dahlia en probeerde een klein glimlachje op zijn gezicht te toveren.
'Ik had het moeten zien, op school.' Zei hij zachtjes. 'Ik had het moeten zien dat er inderdaad iets niet klopte en dat je gepest werd. Maar ik was gewoon te druk met mezelf.' Fluisterde hij en voelde hoe Dahlia hem bijna fijn kneep. Hij was het wel gewend van haar, als ze midden in de klas weer zo'n bui had dan kneep ze hem altijd in zijn hand tot dat het over was.
"Is dit goed wou je zeggen" Zei Dahlia, Percy schudden zijn hoofd. Nee het was niet goed dat wist hij ook wel. Hoe vaak had hij niet tegen zijn vrienden gezegd op school dat Dahlia een gestoorde was. Hoe vaak heeft hij haar wel niet uitgelachen toen hij nog vrienden had. Tot dat hij zelf gek werd en het niet meer zag zitten. Toen hij zijn vrienden in de steek liet voor zichzelf. Dahlia was in zijn ogen niet gestoord, ze was alles behalve gestoord. Misschien nog wel de beste vriendin die hij ooit heeft gehad.

"Ik ben wel ziek Percy en accepteer het" Percy knikte alleen, hij wilde niet verder gaan met dit gesprek. Waarschijnlijk zou hij ook over een paar dagen wel hetzelfde zeggen, omdat ze het hier alleen maar zeggen. Hij omhelsde Dahlia stevig en wreef over haar rug.
"Het spijt me dat ik het je niet gezegd heb" Zei ze. 'Het maakt niet uit, ik ben alleen maar blij dat ik je weer zie.' Zei Percy en hij keek haar weer aan. 'Echt waar.' Zei hij er achter aan. Percy glimlachte naar haar, hij kon verwachtten dat Dahlia hier niet weg wilde en niet alleen omdat ze ziek was, maar ook omdat ze hier niet gepest zou worden. 'Het komt wel goed.' Hield Percy zichzelf voor en hij zuchtte zachtjes terwijl hij naar de grond keek. 'Al die anderen jaren hebben we het ook samen gered, nu toch ook?' Vroeg hij zachtjes en keek haar weer aan. Percy schudden zijn hoofd, ze zou het wel redden over een paar weken zou ze gewoon weer normaal zijn als ieder ander hij ook. En ookal duurde het wel drie jaar hij zou op haar wachten.
'Het maakt niet uit, dan wacht ik drie jaar, misschien wel vier als dat nodig is. Ik heb je ooit belooft je nooit in de steek te laten en dat zal ik nu ook niet doen.' Zei Percy tegen haar terwijl hij zijn hand op haar wang legde. 'Altijd.' Zei hij zachtjes.

'Het spijt me. Ik had het moeten zien, op school. Ik had het moeten zien dat er inderdaad iets niet klopte en dat je gepest werd. Maar ik was gewoon te druk met mezelf.' Dahlia schudde haar hoofd en keek naar hem. "Het geeft niet. Ik ben het gewend." Dat zei ze tussen het lachen door. 'Het maakt niet uit, ik ben alleen maar blij dat ik je weer zie. Echt waar.' Dahlia glimlachte en slikte. "Ik ben ook blij dat ik je weer zie." Dahlia kreeg weer tranen in haar ogen en slikte moeizaam. Dit keer kon ze die niet meer binnen houden. 'Al die anderen jaren hebben we het ook samen gered, nu toch ook?' Dahlia knikte als antwoord en keek weg. 'Het maakt niet uit, dan wacht ik drie jaar, misschien wel vier als dat nodig is. Ik heb je ooit belooft je nooit in de steek te laten en dat zal ik nu ook niet doen.' Ze keek hem ongelovig aan. Had hij dit echt gezegd? Dahlia dacht even na en herinerde het weer. "Altijd"Fluisterde ze terwijl ze zijn hand op de hare legde.



-hij is kort vanweze zeurdere klasgenoten -

"Het geeft niet. Ik ben het gewend." Zei Dahlia. Percy slikte en beet op zijn onderlip. Was het zijn schuld dat ze het wel gewend was. Dat ze altijd beschuldigd werd van aandacht trekkerij? Hij voelde hoe Dahlia haar hand op de zijne plaatste en hoe haar ogen vulde met tranen. Percy was blij te horen dat Dahlia ook blij was hem te zien. Hij glimlachte naar haar en veegde de tranen weg die hun weg zochten naar beneden over haar wangen. Hij wilde haar niet verdrietig maken, dat zou hij nooit willen. Misschien was hij zelf ook wel te snel gegaan. Hij was hier niet eens een dag en wilde nu al naar huis. Het was vrij logisch de plek waar ze waren was niet echt uitnodigend. Maar hoe kon hij nou vragen aan een ander om hetzelfde te willen als hij wilde.

'Het spijt me. Ik denk gewoon dat ik te vlug weg wil om dat ik hier niet zit voor mijn plezier.' Veronderschuldigde Percy zichzelf en hij keek naar de grond. Het was zijn fout dat hij hier gekomen is en dat zou hij ook zeker goed maken. Maar zoals zijn moeder altijd zei, wonden moesten helen met tijd.
Zijn tijd werd hem nu gegund, en de litekens zal je altijd blijven zien. Misschien wel niet lichaamelijk dan is het wel geestelijk. Hij was er nog wel van overtuigd dat hij niet ziek was. Maar wel dat hij geestelijk niet alles op een rijtje had, omdat hij daar de tijd niet voor had.
'Misschien moet ik dit ook maar zien als een genezings proces van mijn litekens, hier houden ze ons vierentwintig uur per dag in de gaten. Waarschijnlijk kunnen ze mij helpen mijn gedachtte weer op een rijtje kunnen krijgen.' Percy glimlachte een zwak glimlachje en hij keek op naar Dahlia.

Dahlia keek naar beneden toen hij haar tranen weg veegde. Dahlia glimlachte wat en keek hem daarna weer aan. Dahlia haalde zijn hand van haar wang en hield die nog even vast terwijl ze naar zijn handen keek. 'Het spijt me. Ik denk gewoon dat ik te vlug weg wil om dat ik hier niet zit voor mijn plezier.' "Waarom zeg je sorry voor dat? Ieder zijn eigen mening. En ik zit hier ook niet echt voor mijn plezier. Maar ik weet dat het goed voor me is" 'Misschien moet ik dit ook maar zien als een genezings proces van mijn litekens, hier houden ze ons vierentwintig uur per dag in de gaten. Waarschijnlijk kunnen ze mij helpen mijn gedachtte weer op een rijtje kunnen krijgen.' Dahlia knikte en liet zijn hand los. Dahlia keek een hele tijd stil voor haar uit. Toen ze weer naar Percy keek voelde ze weer het gevoel.

Terwijl ze er over naar dacht merkte ze eindelijk wat ze voor hem voelde. Het was het gevoel dat ze ook bij haar familie had. Dahlia glimlachte hier om en pakte Percy's hand weer vast.
"Weet je eigenlijk ben je voor mij meer dan een goede vriend" Sprak ze terwijl ze hem aan keek met een glimlach. Dahlia vroeg zich echt af waar hij nu aan zou denken. Misschien dat hij wel helemaal niks. Ze kneep even in zijn hand en keek weer voor haar uit. Niet wetend of ze al weer terug moesten of niet. Plots zag ze een bewaker rond lopen dus ze zouden vast nog wel blijven.

Percy staarde een tijdje in de ogen ven Dahlia. Zijn hoofd zijn zoveel dingen maar zijn gevoel zei niets meer. Hij voelde zich leeg, hij voelde zich opgesloten en bekeken. Hij wilde Dahlia zoveel vertellen, over wat er met hem gebeurd was nadat zij weg was gegaan. Wat er door hem heen ging hoeveel hij zichzelf de schuld had gegeven. Maar hij deed het niet, hij luisterde zachtjes naar de wind die samen ging met de ademhaling die Dahlia maakte. Hij voelde hoe ze zijn hand van haar gezicht haalde en hem nog even vast hield. Hij voelde nog een klein beetje hoop en wist zeker dat het allemaal wel goed zou komen als ze elkaar maar de tijd gaven. Dahlia liet zijn hand los en al het gevoel van hoop dat hij had leek zijn wel mee te nemen met zich.

Dahlia keek een hele tijd stil voor haar uit. Eigenlijk was Percy wel benieuwd waar ze aan dacht. Of hij een keer in haar gedachtte opkomt en of die gedachtten goed waren of slecht. Percy maakte zichzelf gek met de stille gedachtten die door zijn hoofd ging. Maar toch wilde hij de stilte niet doorbreken. Soms zeiden stiltes meer dan woorden. Meer dan hele zinnen of hele verhalen. Hij probeerde meerdere malen in zijn gedachtte zijn woorden op een rijtje te zetten om zijn mond open de kunnen doen en tegen Dahlia te kunnen zeggen. Maar wat wilde hij nou echt tegen haar zeggen? Wat wilde hij haar vertellen? Percy voelde hoe Dahlia zijn hand weer oppakte en hij voelde het lichtte gevoel van daarnet weer in zijn aderen stromen.
"Weet je eigenlijk ben je voor mij meer dan een goede vriend" Percy keek Dahlia aan, betekende hij meer dan een goeie vriend voor haar. Hoeveel meer? Zij was voor hem ook meer dan een goede vriendin. Hij zag haar als een klein zusje voor hem, iets wat hij nooit tegen haar durfde te zeggen omdat het misschien belachelijk klonk.
'Jij ook voor mij.' Wist Percy er met moeite uit te krijgen, het klonk waarschijnlijk belachelijk. 'Ik hou van je, alsof je een klein zusje voor me bent.' Fluisterde Percy en hij zag de blik van Dahlia weer in het niets staren. Het liefst zou hij nu gewoon weg lopen na deze woorden zoals hij altijd deed.

Dahlia vond het niet erg dat er een stilte kwam. Ze had liever een stilte dan de hele tijd praten. Dat was namelijk ook niks. En dat kon zij weten. Wat haar nichtjes die konden een stuk door kletsen en dat werd ze echt gek. Wacht even. Was gek nog wel een goed woord. Aangezien ze zelf knetter gek was. Ach wat boeide het toch. Niemand kon haar gedachtes horen. Toch?
Dahlia keek even snel maar zag niemand naar haar kijken. Ze had gelijk niemand keek naar haar. Toen Dahlia eindelijk de stilte verbrak met de zin dat Percy meer voor haar was dan een goede vriend.

'Jij ook voor mij.' Dahlia keek Percy nieuwsgierig aan. Wat was zij voor hem. Al snel kreeg ze een antwoord en haar gezicht betrok. Dahlia keek Percy niet meer aan en staarde naar iets voor haar. Hoe durfde hij zo over haar te denken die eikel. Zuchtend liet ze haar blik naar haar handen gaan. Maar al snel keek ze hem weer aan. "Ik ben niet klein"Riep ze uit. Dahlia glimlachte al weer en keek nog even weg. "En ik ben een jaar ouder" Dahlia duwde Percy om ging op hem zitten en kietelde hem. Ze drukte een kus op zijn wang. "En jij bent voor mij een grote jongere broer"Fluisterde ze in zijn oor terwijl ze verder ging met kietelen.

Percy zag hoe het gezicht van Dahlia betrok toen hij zei dat hij haar zag als een klein zusje. Hij bedoelde het helemaal niet rot, want hij hield echt van haar. Zij heeft hem aitijd geholpen met alles. Hij wist niet precies wat hij moest zeggen tegen haar omdat hij haar niet nog meer pijn wilde doen. Percy lachte toen Dahlia uit riep dat ze niet klein was. Percy schudden zijn hoofd, Dahlia was minstes tien centimeter kleiner dan hem. Zij kwam misschien tot zijn schouder als zij naast hem stond. Hij legde zijn hand boven op haar hoofd en en klopte er zachtjes op. Hij haalde zijn hand weer van haar hoofd en legde die op haar schouder.
'Oke dan ben jij mijn oudere kleine zusje.' Glimlachte Percy naar haar. Ze was inderdaad een jaar ouder dan hem, maar dat zou je nooit merken. Percy Keek even naar beneden en beet op zijn onderlip.
Hij vond het fijn dat Dahlia hem zag als een broer. Hij keek op naar Dahlia en liet zijn lip met rust.

Hij haalde zijn hand weer van haar schouder en probeerde de handen van Dahlia weg te halen uit zijn zij. 'Hou op.' Riep hij tegen Dahlia terwijl hij lachte. Hij kon er echt niet tegen als mensen hem in zijn kietelde en dat wist Dahlia maar al te goed. Dahlia zat boven op Percy en bleef hem kietelen. Uiteindelijk greep Percy haar polsen vast en probeerde die uit zijn zij te halen.
'Hou op.' Lachte hij en had eindelijk de handen van Dahlia uit zijn zij. Hij ging een klein stukje recht op zitten en steunde op zijn ellebogen. Hij liet de handen los van Dahlia en voelde hoe zij een kus op zijn wang drukte. Hij glimlachte naar haar en voelde hoe zijn wangen rood werden. Percy was het nooit zo gewend dat mensen hem veel aandacht gaven, alleen als hij weer eens ruzie maakte met zijn vader, of als zijn zusje bij hem was. Zijn moeder had het veelste druk om voor zijn oma te zorgen. Hij legde zijn handen hand even tegen zijn wang waar Dahlia op gekust had en keek even naar beneden.
'Dankje.' Fluisterde hij onhoorbaar.

Dahlia schrok toen ze zijn hand op haar hoofd voelde. Ze wou wat zeggen maar hield toch haar mond. Ze keek hem raar aan toen zijn hand op haar schouder. terecht kwam. 'Oke dan ben jij mijn oudere kleine zusje.' Dahlia glimlachte en knikte. "Goed zo" Zei ze glimlachend maar ging gewoon door met kietelen. 'Hou op.' Dahlia lachte en beet op haar lip. Dahlia trok een pruillipje toen Percy haar handen weg haalde. In plaats van hem af te gaan bleef ze op hem zitten.

Ze beet weer op haar lip om niet in de lach te schieten. Aan gezien het gewoon grappig was dat Percy rood werd. Dahlia zag zijn lippen wel bewegen maar hoorde hem niet praten. "Wat zeg je?" Vroeg ze glimlachend en keek hem aan. Waar na ze zijn hand pakte en er mee speelde.
Ze deed het wel vaker als ze onrustig of zo was. Het was raar dat dit haar rustig maakte.
Dahlia schudde haar hoofd en keek even glimlachend naar Percy.

Percy zag duidelijk dat Dahlia moest lachen, maar het in hield door op haar lip te bijten. Hij zelf glimlachtte alleen en wende zijn blik af naar de grond. Moest hij nou echt nogmaals herhalen wat hij zei? Ze wist wel wat hij zei, normaal hoorde ze ook alles. Percy beet op zijn onderlip en haalde daarna zijn lippen van elkaar.
'Dankje.' Zei hij nu iets harder. Hij was heel dankbaar dat Dahlia hier was, dat ze weer samen waren zoals op school. Dahlia pakte zijn hand en speelde er mee, Percy keek naar zijn hand terwijl Dahlia haar vingers om de zijn klemde en ze liet bewegen.
Hij leek wel een pop als ze dat deed, een pop waar je alles mee kon doen. Percy glimlachte om het idee. Hier was iedereen een pop, ze konden alles met je doen als zij daar zin in hadden.

'Waarom heb je het mij nooit vertelt?' Vroeg Percy met een droge mond en hij keek naar Dahlia. Misschien als hij het had geweten, had hij er voor haar kunnen zijn. Hadden ze het misschien samen kunnen oplossen en zaten ze misschien nu niet beide hier. Hij bleef haar aankijken en beet op zijn onderlip. Hij voelde zijn tanden zinken in het vlees van zijn lip, vlug liet hij zijn lip met rust en keek weer naar zijn hand.
'Was je misschien bang dat ik je in de steek zou laten als je mij de waarheid had vertelt?' Vroeg Percy voorzichtig.
Als dat zo was, zou hij zich echt schudlig voelen. Als dat ze dat dacht voelde hij zich echt een slechte vriend. Hij zou Dahlia nooit alleen hebben gelaten, hij zou haar alleen maar dapper hebben gevonden dat ze het vertelt zou hebben.

'Dankje.' Dahlia glimlachte en knikte. "Geen dank" Sprak ze zachtjes waar na ze gestopt was met kietelen. 'Waarom heb je het mij nooit vertelt?' Dahlia haalde haar schouders op en keek weg. Ze wou het gewoon niet zeggen waarom ze het niet gezegd had. Omdat ze bang was dat hij boos werd. 'Was je misschien bang dat ik je in de steek zou laten als je mij de waarheid had vertelt? "Ik was bang dat je me raar zou vinden"Fluisterde ze terwijl ze hem aan keek.

"Ook schaamde ik me er voor" Sprak ze. En dat klopte. Ze had zich er voor geschaamd. Maar nu ze er toch beter mee om kon gaan boeide het haar allemaal niks meer. Ze was anders en dat moesten ze maar accepteren. Maar niet iedereen deed dat. En daar baalde ze best wel van. Dahlia zuchtte en keek naar een punt achter Percy. Waarom was zij niet gewoon normaal. Dat kon ze niet begrijpen. Waarom waren er deze rare ziektes die niet meer over gingen. "Laten we ergens anders over praten" Zei ze voor dat ze zich nog nader ging voelen.

Percy luisterde niet naar Dahlia, hij wilde haar duidelijk maken dat zij zich nergens voor hoefde te schamen bij hem. Dat hij er ook voor haar was als ze het wel had vertelt.
'Waarom? Waarom was je bang dat ik je raar ging vinden?' Vroeg Hij en ging recht op zitten. Hij hield Dahlia vast om haar middel zodat ze niet zou vallen. Hij keek haar aan en schudden daarna zachtjes zijn hoofd.
'Ik had het niet raar gevonden, het zou voor mij alleen maar duidelijker zijn geweest. Duidelijker waarom je soms zo raar kon reageren op sommige moment. Misschien had ik je dan kunnen helpen.' Zei Percy tegen haar en keek daarna naar beneden.
Kunnen helpen is misschien een te groot woord, het is niet zomaar iets dat was hij eens met Dahlia. Maar hij had haar zeker kunnen proberen te helpen zoals zij ook bij hem had gedaan.

'Je hoeft je niet voor mij te schamen, ik zou je nooit uitlachen of uit schelden. En ik zou je ook niet verlaten als je het had vertelt.' Zei Percy tegen haar en legde een vinger onder haar kin om haar aan te kijken. Hij snapte wel dat Dahlia ergens anders over wilde praten. Dat wilde hij ook altijd, maar hij wilde haar gewoon duidelijk maken dat hij er altijd voor haar zou zijn.
'Maar hoe gaat het nu met je?' Vroeg Percy om het onderwerp toch maar te veranderen en hij steunde met zijn handen in het gras. Hij glimlachte naar Dahlia en bleef haar aankijken.
'Je zei dat je hier al een paar dagen was, hoe zijn de mensen hier?' Vroeg hij aan haar. Hij had nog niemand anders echt gezien vandaag dan alleen Dahlia en was eigenlijk best wel benieuwd naar de mensen die hier waren.
'En hoe zijn de mensen die hier voor je zorgen?' Vroeg hij.

'Waarom? Waarom was je bang dat ik je raar ging vinden?' Dahlia haalde haar schouders op en schrok even toen Percy recht ging zitten aangezien ze op zijn buik zat en ze dus naar achteren viel. Gelukkig ving hij haar op door haar bij haar middel vast te pakken. 'Ik had het niet raar gevonden, het zou voor mij alleen maar duidelijker zijn geweest. Duidelijker waarom je soms zo raar kon reageren op sommige moment. Misschien had ik je dan kunnen helpen.' Ze tilde zijn hoofd door haar vingers onder zijn kin te leggen en die op te tillen. "Ik weet het ik ben niet zo slim geweest. Je hebt me wel geholpen Percy zonder dat je het in de gaten had." Dahlia beet op haar lip. "Ik weet niet wat ik zonder jou had gedaan Percy. Maar wat ik wel weet is dat ik er misschien niet meer was" Dahlia keek naar beneden en slikte. Ze had er al eens eerde over na gedacht over zelf moord. Maar dat was maar een keer geweest. En toen ze er stond durfde ze niet meer. Ze durfde niet te springen en daar was ze best wel blij om.

'Je hoeft je niet voor mij te schamen, ik zou je nooit uitlachen of uit schelden. En ik zou je ook niet verlaten als je het had vertelt.' "Ik weet het" Fluisterde ze. Dahlia bekeek zijn gezicht en kwam uit op zijn lippen. Die er trouwens mooi uit zagen. Ze leken wel zacht. Maar zeker wist ze het niet. Zonder het ook maar in de gaten te hebben streelde ze met haar vingers zijn lippen. Ze waren inderdaad zacht. Dahlia schudde even haar hoofd en liet zijn lippen met rust.

'Maar hoe gaat het nu met je?' "Nu jij hier bent beter" Antwoordde ze met een glimlach waarna ze even weg keek. Je zei dat je hier al een paar dagen was, hoe zijn de mensen hier?' "Ik ben mijn kamer nog niet uit geweest dus ik weet het niet" Fluisterde ze. Eigenlijk schaamde ze zich er toch voor. Het was dom dat ze die nog niet uit was gegaan behalve vandaag. Eigenlijk had ze ook niet echt gegeten maar wel had ze veel gedronken dus ze zou vast niet dood gaan. 'En hoe zijn de mensen die hier voor je zorgen?' Dahlia dacht na over deze woorden en keek weer naar hem. "Ik vind ze eng" Dahlia keek weer naar zijn lippen en slikte. Ze pakte zijn hoofd vast met beide handen boog voor over en drukte haar lippen op de zijne.

Percy keek Dahlia vragend aan. Hij had geholpen, hoe dan? Hij was er elke dag bij haar, maar had nooit echt iets voor haar gedaan. Hij glimlachte naar haar.
'Ik ben blij dat ik je dan heb kunnen helpen, ook al weet ik echt niet hoe ik dat gedaan heb.' Zei Percy tegen haar. Percy beet op zijn onderlip toen Dahlia zei dat ze er misschien niet meer zou zijn als hij er niet was. Hij liet zijn lip met rust en keek even omlaag. Heeft ze ooit gedacht aan zelfmoord? Hij had het niet verwacht van Dahlia, als hij het had geweten had hij haar meer geholpen...
Hij duwde die gedachten weg, Dahlia zei al dat hij haar geholpen was, ze was hier nog steeds bij hem en ze leefde nog. Percy keek weer op naar haar en glimlachte.
'Ik ben blij dat je er nog bent.' Zei hij zachtjes tegen haar.

Percy voelde hoe Dahlia haar vingers over zijn lippen streek. Haar vingers voelde koud aan op zijn lippen. Waarom deed ze dat? Hij vondt het niet erg Dahlia deed wel eens vaker onverklaarbare dingen. Hij voelde haar koude vingers die over lippen streelde, hij glimlachte naar haar.
'Wat is er?' Vroeg hij toen Dahlia haar vingers weer van zijn lippen haalde. Hij keek naar haar handen. Het voelde eigenlijk wel prettig toen zij zijn lippen aanraakte. Waarom wist hij niet, maar het voelde gewoon prettig.
"Ik ben mijn kamer nog niet uit geweest dus ik weet het niet" Percy knikte, hij kon het wel verwachtte van Dahlia dat ze de eerste dagen niet haar kamer uit kwam. Hij streek een lok haar uit haar gezicht achter haar oor. "Ik vind ze eng" Antwoorde Dahlia op de vraag van de mensen die hier werkte.
'Eng? Waarom zijn ze eng?' Vroeg hij haar. Hij had nog niet veel bewakers gezien, alleen de mensen die hem mee genomen hadden van huis naar hier. Die mensen waren nou niet bepaald vriendelijk dat gaf hij toe, maar meer had hij nog niet gezien.
Percy voelde beide handen van Dahlia tegen zijn hoofd. Wat ging ze doen? Voordat Percy iets kon vragen voelde hij de lippen van Dahlia op de zijne. Hij zoende haar terug, maar trok zich ook weer terug. Hij keek Dahlia aan, waar kwam dit van?