Take a walk on the dark side of life.

Ze staarde het donker in. Het was overal zo stil, op de gang hoorde je helemaal niets en buiten kraste soms enkel een vogel of hoorde je de haan kraaien. De rode letters van de simpele wekker op haar nachtkastje staken zo fel af in het donker en Taylor wou er niet naar kijken maar toch, iedere keer weer lokte de wekker haar blik naar de rode cijfers. Ze draaide haar hoofd en keek ernaar, in koeien van letters stond daar 02.13. Kort na middernacht en er was nog een lange weg te gaan. Ze draaide zich op haar zij en klemde haar dekens stevig tegen zich aan. Haar ogen staarde naar het flauwe behangpapier dat amper zichtbaar was in het donker. Haar gordijnen stonden open dus er scheen wat licht binnen waardoor ze gemakkelijk de patroontjes kon tellen, dat was haar manier van in slaap vallen, streepjes tellen in het behangpapier.

“Taylor waar ben je!” Bulderde een stem. Er kwamen zware voetstappen de trap op en de vijftienjarige Taylor kroop naar de hoek van haar kamer waar ze haar boeken nam zodat het leek dat ze leerde. De deur stond open en daar stond een pottige man, haar vader. “Naar beneden!” Beval hij streng. Zijn snor en baard waren onverzorgd en lang en hij stonk naar drank. “Ik studeer.” Haar stem was zo stil geweest dat het amper hoorbaar af. “Hoorde je me niet! Naar beneden!” Bulderde hij. Hij stampte woest de kamer in en greep Taylor bij haar lange blonde haren en trok haar uit de hoek. “Of moet ik je soms dat juweeltje uit mijn kleerkast eens laten zien.” Hij lachte zo harteloos dat Taylor er begon van te huilen, ze wist van zijn juweeltje. Het geweer in zijn kleerkast.

Taylor schoot wakker. Haar ademhaling ging gejaagd en het zweet parelde van haar hoofd naar beneden. De veel te grote T-shirt die ze over haar korte pyjamabroekje had aangetrokken drukte klam tegen haar lichaam. Haar armen lagen op haar heen geslagen want het was kil. Tegen dat haar ogen aan het donker waren gewend voelde ze haar voeten al niet meer van de kou. Ze keek naar beneden en stond in een betonnen gang. ‘Nee!’ Prevelde ze angstig. Ze keek op de donkere gang in en draaide zich dan op. Dit was één lange gang waar ze in was gekomen en ze had geen idee hoe ze eruit moest geraken. ‘Niet weer.’ Fluisterde ze terwijl ze door de gangen liep. Haar tanden klapperde van de kou, ze moest in de kelder of iets dergelijk zijn. Dit was weer één van die gruwelijke nachtmerries waarin haar lichaam totale controle nam en ging … slaapwandelen …
[OPEN]

Dit kon niet waar zijn. Alsof de nachtmerries alleen nog niet genoeg waren, alsof de stem in haar hoofd al niet genoeg was … dan was dit er ook nog. Het was niet de eerste keer dat ze plots ergens helemaal anders wakker werd. Een bewaker had haar één keer gevonden en hij had haar terug naar haar kamer gebracht met een straf want slaapwandelen was een goed excuus blijkbaar om s’nachts rond te dolen. Ze had gevraagd om haar s’nachts op te sluiten in haar kamer maar dat mocht niet om veiligheidsregels, zie dat er brand uit brak. En dan had je nog de gang met de zware gevallen, de knettergekken, want die zaten opgesloten in hun kamer maar helaas ze was niet gek genoeg. Alsof er een gradatie in gekheid bestond, klaarblijkelijk dus wel. Maar hier stond ze toch maar weer, in the middle of nowhere, in haar pyjama. Misschien kon ze gewoon maar beter met haar kleren aan slapen, had ze in het vervolg iets deftig om mee rond te struinen. En ze had geen flauw idee waar ze was of wat ze moest doen. Gillen? Leek niet meteen een optie.

Ze drukte zichzelf tegen de muur, ze voelde de kill koude lucht langs haar lichaam strijken waardoor ze meteen begon te klappertanden. Haar ogen keken heen en weer, van links naar rechts, die meteen het spiegelbeeld van elkaar leken. Ze panikeerde van het gedacht hier opgesloten te zitten voor de rest van de nacht want Taylor was nou niet meteen het type dat vrolijk naar horror zat te kijken. Dit … dit was niets voor haar. ‘Blijf kalm.’ Fluisterde ze zichzelf toe. Ze kwam langzaam in beweging en liep naar links. Haar voeten landde in een plasje water waar ze meteen geschrokken van achteruit sprong. Als ze dan nog eens een stem hoort kan ze het niet laten een korte gil uit te stoten. Ze draaide zich om en kromp ineen tegen de muur. Er kwam een schimmig figuur haar kant uit, hij vroeg of het ging. Zag hij dat niet? Nouja, het was behoorlijk donker maar dan toch. Ze rechtte haar rug en schudde kort haar hoofd, dat kon hij niet zien, hij stond nog te veraf maar hij naderde. Toen hij op een tweetal meter van haar verwijderd was kon ze hem duidelijk waarnemen. Een jongen en hij zag er even haveloos gekleed uit als haar, ook op blote voeten en wat moest doorgaan als slaapkleding. ‘Verre van.’ Antwoordde ze uiteindelijk op zijn vraag. Haar stem was stil en paniekerig. Wat deed hij hier? Wandelen of slaapwandelen? Misschien had ze een nieuw maatje gevonden om mee de nacht rond te gaan zonder dat ze het besefte. De gedachte in haar hoofd maakte de zaak niet veel beter. ‘Please, zeg me niet dat je ook verdwaald bent.’ Vroeg ze zachtjes. Hopelijk kende hij de weg naar buiten. Ze sloeg haar armen om haar lichaam heen en klemde haar tanden koppig op elkaar zodat ze niet hectisch gingen gaan klapperen. Misschien zaten ze hier vast met zen twee voor de rest van de nacht als hij de weg niet wist. Maar beter met twee dan alleen toch? ...

Nu er iemand bij haar was en ze had noch steeds geen idee of dat goed was of niet, kalmeerde ze wat. Het kalmeren van haar lichaam en geest bracht een hoop vragen mee die ze eigenlijk niet wilde. Als eerst over deze gang, waar leidde hij naartoe en wat in godsnaam brachten ze hierdoor. Er kwamen meteen een hoop enge gedachten in haar op. Lijken … gevangenen die nooit het daglicht mochten zien … de elektrische stoel waar ze geruchten had over gehoord. Ze slikte en verplaatste haar ijskoude voeten op de stenen vloer, ze wilde niet weten wat hier al had doorgelopen/gekropen/gesleept. Dit waren zo echt de momenten waarop de stem in haar hoofd; Schaduw genaamd, zijn intrede zou doen. Maar hij kwam niet, zoals hij nooit deed als het donker was buiten. En ze kon zijn gezelschap in deze situaties wel heel erg gebruiken, of het nu goed of slecht was. De meeste vragen echter kwamen op betreffende de jongen voor haar. Eerst en vooral waarom hij hier zat, misschien was hij wel een seriemoordenaar in behandeling. De haartjes op haar blote armen gingen meteen rechtstaan en ze hoopte van harte dat hij gewoon mentaal gestoord was of iets dergelijks. Ze keek over haar schouder de gang in maar de weg zou ze nooit te weten komen. Ze had hulp nodig of ze zat hier voor de rest van de nacht.

Bij zijn opmerking zou ze bijna geërgerd zuchten maar ze hield zich in. Dit was geen moment om kattig te gaan doen tegen haar redding. ‘Nee niet vrijwillig.’ Zei ze meteen, misschien een tikkeltje te hard. Ze had ook haar redens, ze had kou, het was hier eng en ze wou in haar bed. Moest er wat meer licht zijn kon ze tenminste zijn gezicht deftig onderscheiden. Kon ze zijn uitdrukkingen zien. Want eerlijk … ze voelde zich niet comfortabel bij de situatie. Wat deed hij hier nou in godsnaam, als ze zou gaan wandelen zou ze echt wel kleren aantrekken. Hij liep hier op blote voeten, T-shirt en boxershort, althans dat kon ze ervan opmaken. ‘Moest het vrijwillig zijn had ik wel wat meer aangetrokken dan een pyjama.’ Meldde ze in een halve grap genoten. Nee, ze kon om niets lachen op dit moment. Twee gekken in een donkere hal, hij kon alles doen wat hij wou met haar en er was enkel Schaduw die haar geest kon helpen of juist verpesten. Dit hoorde niet, en het maakte haar bang ookal probeerde ze het hardgrondig onder stoelen en banken te stoppen.

En toen kwam de vraag, wat deed ze hier. Haar schouders zakten wat en ze keek toe hoe hij een stap dichter kwam. Ze wou bijna meteen één achteruit zetten maar hield zich vast aan dat ene sprankeltje dat hij haar redding kon zijn. ‘Slapen en dan plots ergens anders wakker worden.’ Antwoordde ze eerlijk. ‘Ik slaapwandel, behoorlijk ver deze keer zo te zien.’ Ze keek de gang door en blikte dan terug naar de jongen. Nu hij zo dichtbij was kon ze vaag wat van zijn gezichtsomtrekken zien. Hij had blond? Nee bruin haar … nee; meer blondbruin. De stilte was zo angstaanjagend dat Taylor bijna meteen met haar vragen kwam aanzetten. ‘Jij? Gedumpt, gewandeld of vrijwillig?’ Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin en keek hem recht aan. Het was zeker niet de moment om lekker bang te gaan doen, ze moest haar mannetje staan tegen wie dan ook hier voor haar staan. ‘En weet je de weg naar boven, of onder, of tenminste waar we zijn?’ Haar blik had iets wanhopig al hoopte ze niet dat hij het zou merken. Ze wreef haar handen over haar blote armen, ze kon zo de wolkjes uit haar mond menen te zien ontsnappen. Een antwoord, ze wou antwoorden. Als hij hier zat opgesloten, net als haar omdat hij de weg niet kende dan zou ze hopeloos worden maar dan was ze tenminste niet alleen …