I miss the times of yesterday [Delaney]

Langzaam sjokte een rank gestalte langs de boerderij. De dieren interesseerde hem niet echt veel en zijn ogen waren gericht op de hooischuur die in de verte stond. In de tijden van zijn vrijheid keek hij vaak vanaf een afstand toe hoe hooischuren tot de grond afbrandde. Vaak had hij die zelf aangestoken. Vuur was zijn passie, zijn enige kenbare passie. Althans dat beweerde zijn ouders constant. Hij gaf eerlijk toe, hij hield van vuur. Als hij maar alleen was met zijn vuur dan ging het prima. Meer had hij niet nodig. Zuchtend sjokte hij verder tot hij zich binnen de schuur bevond. Hij baalde ervan dat ze zijn aansteker hadden afgepakt en dat ze geen enkele lucifers binnen zijn bereik hadden liggen. Met een luide plof liet hij zich tussen het hooi vallen waardoor hij deels verdween en alleen zijn voeten nog deels zichtbaar waren. Maar die aren niet duidelijk te zien. Zachtjes zuchtte hij en legde zijn handen onder zijn hoofd. Terwijl hij zijn ogen sloot dacht hij terug naar die ene nacht waarop hij te ver was gegaan. Maar die schuur was te verleidelijk geweest. En een brand dat het was geweest! Het was een waar meesterwerk dat hij had gecreeëerd.



-jeej faalpost xD maar wel mijn eerste

Delaney zuchtte zachtjes terwijl ze naar een van haar favoriete plekken rende om te rustten. De hooischuur. Normaal was het helemaal leeg, maar nu zag ze een gestalte in het stro liggen. Hij leek te rusten maar Delaney twijfelde er lichtelijk aan. Wie was deze jongen? Ze kende hem wel... Lichtelijk, Hunter als ze het goed had, wat er precies met hem was was Delaney altijd ontgaan. Maar iets aan hem straalde iets vreemds uit. Hij was.. Knap, dat wel, maar vreemd.. Al was elke jongen dat hier. Delaney slikte zachtjes terwijl ze naar voren stapte. "Ehm Hallo?" Verzuchtte ze zachtjes en keek hem aan. "Gaat het wel?" Meestal als er iemand in het hooi lag was het niet goed. Dus waarom zou het deze keer beter zijn?