Where did those times go?

Het was al lang geleden dat ze echt hier had gezeten in haar eentje. Meestal was er altijd wel iemand bij haar geweest, behalve nu.
Brianne keek om zich heen, zuchtte. Haar ogen richtten zich op het witte meubilair en ze slaakte een tweede zucht. Dit had ze zo niet gemist. Ze had wel alle mensen gemist, raar genoeg. Ze grijnsde weer even bij de gedachten aan vroeger, aan hier. Haar ogen schoten weer naar het volgende: het raam. Nog maar een paar maanden geleden was ze die deur uitgelopen, en nog geen week geleden was ze weer teruggekomen. Ze was weggeplaatst uit Disturbia. Eerst had ze vijf in een andere kliniek gezeten waar haar familie op bezoek mocht komen, en uiteindelijk was ze zelfs thuis. Voor één maand welgeteld. Na die ene maand verslechterde ze weer. Haar discipline om medicijnen te slikken en zich aan een vast schema te houden zodat ze mentaal zo bleef zoals ze was verwaarloosde ze. Het ging al helemaal mis toen ze weer uitging. Een week daarna was ze zo slecht eraan toe dat haar ouders haar hoogstpersoonlijk terugbrachten tot aan de grens van Disturbia waar de welbekende mannen haar weer mee hadden gesleurd. Haar polsen deden pijn, net zoals de vorige keer waren ze opengeschuurd. Ze keek er even pijnlijk naar, alsof ze er herinneringen mee terughaalde. Dat deed ze ook wel, herinneringen terughalen. Niet zozeer aan Disturbia zelf. Meer aan de mensen. Aan E. Ryder, zijn voornaam wist ze nog steeds niet, aan harry potter en ron kid zoals ze ze had genoemd, aan de bewakers en aan haar kamergenote. En aan één iemand in het bijzonder. Iemand die ze zelfs niet was vergeten toen ze weg was van Disturbia. Iemand die haar zelfs deed weigeren in eerste instantie om weg te gaan. Hij. Ze rilde kort, kippenvel. Ja, het was een beetje raar afgelopen ja. Hij was weer teruggekomen uiteindelijk. Hij was een moordenaar, al wist ze niet van hoeveel mensen... eigenlijk wilde ze dat ook niet. Maar belangrijker was dat hij weer hetzelfde bij haar had losgemaakt als voordat hij weg was. En toch voelde het verkeerd. Die dag dat ze hem had gezegd dat ze iets voor hem voelde. Hij zei dat hij het wel wilde proberen, maar dat het lastig zou worden. En daarom, daarom was het niks geworden. Brianne was de dag erna weg, alsof ze weg was van de planeet voor de mensen in Disturbia. Ze had gehuild, tranen met tuiten en ze had geschreeuwd. Abby was weer teruggekomen en ze had die maandenlang geprobeerd om iemand te vinden die de ruimte van Dante kon innemen. Wat had ze immers gedacht? Hij kon niet eens een fatsoendelijke relatie standhouden. Ofja, hij kon zich niet eens eens zo gedragen dat als hij iemand had gevonden die waardevol was dat hij alles probeerde om in Disturbia te blijven, hij was gewoon weggeweest. Ze kon zich nog goed herinneren bij de leeshoek daar, toen hij weer voor haar stond. Ze was boos, verdrietig maar blij tegelijkertijd geweest. Maar ze was toen ook gaan twijfelen. Was alles niet gewoon gebaseerd op een behoefte aan liefde en lust van haar kant? Of de zijne, want waar hij ook gezeten had, hij had geen vrouw gezien.

Ze stond op, keek naar het plastic bestek en naar de jongen die aan het tafeltje naast de hare zat. Hij zat zich wanhopig te krassen met het botte plastic mesje, de keukenvrouw hoorde je zuchten terwijl ze op het joch afliep en het bestek afnam. Brianne keek even verward naar het nog volle bord en het nu missende bestek. Moest hij nu met zijn handen eten? Ze trok een vies gezicht en keek nog een keer achterom voordat ze de eetzaal verliet en richting de algemene zaal ging.
Alles leek weer nieuw, alsof er een herinrichting was geweest, minder wit en meer neutrale kleuren die het minder klinisch deden ogen. Wat een verbetering! Haar nieuwe slaapkamer had ook een nieuw bed, of althans een bed waarbij je niet de veren van het matras in je rug voelde zitten, en het leek zelfs alsof de lampen meer warmer licht gaven in plaats van het ultrawitte ledlicht wat haar aan een ziekenhuis deed denken. Haar blonde haar was licht door het zachte Engelse zonnetje, daar kleurde haar haar immers iets lichter door. Ze glimlachte, richtte haar blauwe ogen op de deur en duwde deze toen open.
Waarom ze hier zat was niet meer Abby, die was nu permanent weggevaagd uit haar gedachten, gelukkig, maar haar angstaanvallen had ze nog steeds al vond ze dat onzinnig om haar hier weer op te nemen, maar veel keuze had ze niet en eerlijk toegegeven vond ze de routine hier wel fijn. Alleen dat gedoe met de kerk... het hing haar de keel uit. Zometeen konden ze wéér gaan. Ze zou hem toch eens moeten houden aan zijn afspraak. Dat hij haar nog eens van een mis zou redden. Hém... Dante. Ze moest spontaan glimlachen toen zijn naam haar gedachten passeerde maar die verdween snel weer. Hij zou haar niet eens meer herkennen. Ze zouden niet eens meer vrienden zijn. En anders waarover zouden ze moeten praten? Buiten dat ze wat met elkaar hadden geflirt, ze wist dat hij dingen had gedaan die ze liefst niet wilde weten en verder... eigenlijk niets. Wat waren zijn hobby's of wat voor sport deed hij graag? Hield hij meer van honden of katten? Zulke dingen. Die onozele dingetjes die net juist zo belangrijk waren om te weten. Ze zuchtte weer. Haar haren vielen langs haar schouders toen ze naar haar voeten keek, vrolijke rode lakballerina's had ze aan met daarop een simpele zwartejeans en een grijs t-shirt met een ronde hals. Ze keek nogmaals rond. Ze herkende harrypotter kid weer en glimlachte. Toch nog iets vertrouwds. Ze had veel nieuwe mensen gezien, mensen die ze niet kende. Stuk voor stuk.

'Ga je je nog klaarmaken voor de kerk?' Een gebrom achter haar weerklonk en even keek ze achter zich naar de man in het wit gehuld. 'Eh, ja, momentje, ik ben zo klaar.' zei ze toen maar ze liet haar tegenzin niet weerklinken. Even keek ze om zich heen terwijl ze zacht fronsde, waarom voelde ze zich zo bekeken? Alsof iemand haar in de gaten hield, buiten al die bewakers dan. Haar ogen schoten richting de bank waar niemand zat, ook in de stoelen was niemand te bekennen. Ze schudde haar hoofd. Ze was pas een dag of twee weer hier en ze werd weer paranoia. Ze trok een sprintje richting haar slaapkamer, griste het eerste en beste zwarte jurkje uit haar kledingkast maar weigerde rebels om haar ballerina's te verwisselen, net zo min als dat ze het kettinkje met het kruisje omdeed. Ze mochten het zich maar bekijken.
Ze griste haar jasje van het bed af en haastte zich weer terug terwijl ze klunzig een poging deed om het jasje aan te krijgen. Het zou buiten koud zijn en ze had geen zin om onderkoeld te raken. Met de eerste stap die ze buiten zette waaide de wind in haar gezicht. Ze kneep haar ogen samen zodat deze niet gingen tranen en liep stevig door achter de witte man aan, anders kon ze hem niet eens bijhouden. Zou hij het merken als ze weg zou sneaken? Maar dan had ze net zo goed niet van kleding hoeven te wisselen. Ze keek nog een keer naar de man voor haar. Ze zou flinke problemen krijgen als ze weg zou gaan. Hele flinke.
Shit. Ze wilde weg. Ze had geen zin in die man die een uur lang onverstaanbaar stond te praten en dat je praktisch gezien gewoon had kunnen slapen, je hoefde alleen om de paar minuten amen te zeggen. Ofja, dat was Brianne's visie erop. Mensen moesten zelf weten of ze gelovig waren of niet, maar ze vond het verschrikkelijk om daar te zitten... 's ochtends...vroeg. En al zeker als ze had kunnen slapen in een bed waarvan ze moest zeggen dat ze er wel aan kon wennen. Ze zuchtte. Ja, het leven in Disturbia was weer begonnen.

[ &Dante ]

Hoewel Dante de afgelopen maanden meer tijd had doorgebracht in de isoleercel dan in zijn kamer, wist hij de schijn dat hij oké was redelijk op te houden. Zijn koele, wel overwogen houding had hij nog altijd niet geheel laten varen. Met zijn doordringende helder blauwe ogen, kon hij zelfs de bewakers doen terug deinzen. Helaas, waren er regelmatig momenten geweest waarop het te kort aan bewegingsruimte hem parten had gespeeld. Soms ontplofte hij, zonder een duidelijk aanleiding. Zijn vuisten hadden niet alleen het gezicht van twee bewakers, maar ook die van vier mede patiënten bewerkt. Wat verklaarde waarom hij zo veel tijd in de isoleerceel door had gebracht, vooral op het molesteren van een bewaker stond een hoge straf. Persoonlijk vond Dante het achterlijk dat ze hem opsloten in een isoleercel, hoe dom kon je zijn? De enige rede dat hij zo snel ontplofte was het feit dat de energie zich in zijn lichaam opbouwde, waardoor hij veranderde in een tikkende tijdbom. De opgebouwde energie zette zich om in frustratie, maakte dat zijn lichaam constant gespannen stond. Als ze hem nu gewoon wat meer bewegingsvrijheid gaven, zou hij zijn woede veel beter onder controle kunnen houden. Dan zou hij er alleen met gegronde rede op los slaan, wat tja slechte gewoontes verleerde je nooit helemaal. Bovendien, wat was er zo slecht aan iemand zijn verdiende loon te geven? Als iemand het verdiende een paar klappen te krijgen, zag Dante geen rede hem hiervan te ontzien.

“Marini, your free to go.” Eén van de bewakers van Disturbia had de deur van de isoleercel van het slot gehaald, hield hem nu afwachtend open. Met zijn donkere ogen keek hij Dante strak aan, die met een ondoorgrondelijke blik terug keek. Free to go, natuurlijk alsof hij in de kliniek ooit echt vrij kon zijn. Ja hij had er meer ruimte dan in die ziekelijk kleine cellen, waarin de muren op hem af leken te komen. Maar toch, echt bewegen kon hij er niet. “Probeer je voor de verandering eens langer dan een week in te houden.” Bromde de bewaker, die een stapje achteruit deed toen Dante de cel uit stapte. Hij was ongeveer even lang als de man, net iets minder breed gebouwd wat niet betekende dat hij de man niet aan kon. Tot nu toe had hij bewezen dat hij elke bewaker aan kon, helaas stond hij kansloos wanneer er drie bewakers op hem af sprongen vooral als ze ook nog eens in het bezit waren van zo’n spuit. Een spuit met een verdovend middel waren, alsof ze dieren waren die je gewoon kon verdoven wanneer ze vervelend waren. Achterlijk gewoon. Met rustige passen slenterde Dante in de richting van zijn kamer, zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. Zijn haar zat door de war en zijn shirt was gekruid. Vier dagen had hij opgesloten gezeten in de isoleercel, omdat hij tijdens de lunch een jongen die zijn eten had willen stelen een klap had verkocht. Iets wat hij niet zou hebben gedaan, als hij zijn energie kwijt had gekund.
Met een zucht opende hij de deur naar zijn kamer, hij pakte wat kleren uit zijn kast niet de zwarte blouse en de donkere spijkerbroek die voor de mis bedoeld waren. Nee, een licht grijze sweater en een lichte spijkerbroek. Waarom zou hij zijn ‘zondagse’ kleding aan trekken als hij toch niet van plan was om naar de mis te gaan? Wat was daar het nut van? De mis was een gelegenheid die Dante met alle liefde skipte, zelf geloofde hij niet in God. Als er zo iemand als god bestond, zou de wereld niet zo verkloot in elkaar zitten. Dan zouden er geen onschuldige mensen sterven, terwijl andere mensen baden in het geld dat ze met illegale praktijken verkregen hadden. Als er een God bestond was zijn zusje niet dood geweest.

Na een korte douche trok hij zijn kleren en een paar vertrapte sneakers aan, met zijn hand ging hij door zijn donkere haren om ze zou in model te legen. Zo ver je zijn licht krullerige haar dat meestal alle kanten op stond in model kon noemen. Met zijn handen in zijn broekzakken liep hij in de richting van de buiten deur, zijn bik viel open een meisje dat hem bekend voor kwam. Voor een moment leek zijn hart stil te staan, haar blonde haren danste op haar smalle schouders. Ze droeg een zwarte jurkje, met daaronder rode lak ballerina’s. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht, kennelijk was haar rebelse houding nog niet geheel vervlogen. Zonder er bij na te denken, duwde hij de glazen duur open en liep naar buiten. Recht op de Harry potter kid af, die iets achter Brianne en de bewaker aan liep. Zijn toverstofje in zijn kleine handje geklemd. Na Brianne’s vertrek had hij wel eens met de jongen gepraat, zo ver je het echt praten kon noemen. Om met de jongen te communiceren moest je je verplaatsen in zijn fantasie wereld, wat vooral in het begin erg moeilijk voor Dante was geweest. “Hé Harry.” Zei hij op gedempte toon, terwijl hij zijn hand op de schouder van het jongetje legde die zich met een ruk omdraaide. “Wil je wat voor me doen?” Vroeg hij terwijl hij Harry Potter kid, zoals Brianne hem had genoemd, recht aan keek. Het jongetje knikte aarzelend. “Wil je voor mij de bewaker betoveren, zodat ik Brianne wat kan laten zien?” Er verscheen een glimlach op het gezicht van ‘Harry’, Dante had na een paar gesprekken gemerkt dat de jongen hem zag als een ouderejaars op Zweinstein wat er voor zorgde dat hij bereid was praktisch alles te doen wat Dante hem vroeg. Het jongetje begon te schreeuwen, wekte zo de aandacht van de bewaker die naast Brianne liep. Snel maakte Dante dat hij uit het blik veld van de man verdween, met een paar grote passen stond hij naast de blondine. Die nu alleen stond, de bewaker probeerde het kleine jongetje dat wild met zijn stokje stond te zwaaien te kalmeren, tevergeefs. “Ik had je toch beloofd dat ik je van een mis zou redden.” Fluisterde hij in haar oor, waarna hij zijn hand zacht om haar pols sloot en haar met zich mee trok. Er niet bij stil staand, dat ze dit misschien wel helemaal niet wou. Er niet bij stil staand, dat na alles wat er was gebeurd dit niet het slimste was om te doen. Haar overvallen met zijn impulsiviteit, zonder er bij stil te staan wat haar aanwezigheid met de gevoelens kon doen die hij zo zorgvuldig weg gestopt had. Na dat hij haar had gezegd dat hij niet wist of hij in staat was een relatie te behouden was ze weg gelopen, zonder iets te zeggen. Ze had hem in de steek gelaten, met gevoelens die hij niet begreep. Waarvan hij niet eens zeker was dat hij ze wou begrijpen. Hij had niet geweten of hij achter haar aan moest gaan of niet. Was uiteindelijk buiten gebleven, verward niet zeker van de gevolgen van de gebeurtenissen die zich zo juist hadden voltrokken. Toen hij de volgende ochtend naar haar opzoek was gegaan had hij haar niet kunnen v inden, later had hij gehoord dat ze weg was. Nog altijd was het hem niet duidelijk of het met hem te maken had gehad. Of hij de rede was dat zij weg was gegaan? Maar waarom? Wat had hij verkeerd gedaan?

Dante hield halt bij de muur aan de achter kant van de kliniek, ver buiten het zicht van de bewaker die zo juist met Brianne en Harry in richting van de kerk was gelopen. “Kom, klim omhoog, ik help je wel.” Zei hij, terwijl hij met zijn hoofd naar het dak knikte. “Ik geef je een setje, je moet de witte vensterbank vast pakken en je er aan op trekken. Hij is breed genoeg om te staan, vanaf daar kun je, je op trekken aan de dakrand.” Legde hij uit, terwijl hij zijn handen tot een kommetje vouwde waarop Brianne haar voet kon zetten. “Snel voor ze je gaan zoeken.” Voegde hij er aan toe. Hij was er twee maanden geleden achter gekomen dat de bewakers er niet aan dachten om op het dak te plekken, het was een plek waar je rustig kon zitten. Kon ontsnappen aan de priemende blikken van de bewakers. Het was de perfecte plek om te verstoppen, tijdens een mis. De bewakers hadden dan nooit zin om lang te zoeken, bang om zelf de kerkdienst te missen en gaven dan ook snel op. “Vertrouw me, ik zorg dat je niet val.” Zei Dante zag tegen Brianne, terwijl hij haar voor een moment recht aan keek. Haar ogen waren nog altijd even betoverend.

Brianne keek weer naar de grond, de bewaker voor haar stopte even toen hij doorhad dat ze hem gewoon simpelweg niet kon bijhouden. Ze glimlachte lieflijk naar hem, keek hem recht aan en zag de blosjes op zijn wangen verschijnen. Wat waren ze toch zwak, die mannen. Bijna alle mannen dan. Ze liep op de bewaker af, glimlachte nog steeds. 'Kunnen we heel even zitten?' vroeg ze hem toen mierzoet terwijl ze hem smekend aankeek 'we hebben nog een uur tot de mis en het is nog maar een kwartiertje lopen, ik ben nog vermoeid van mijn reis naar hier..' ze gaapte, oh ze was zo goed. Natuurlijk was ze niet moe. Ze had bijna constant geslapen sinds ze hier was door een jetlag en pure vermoeidheid. De man knikte, gebood dat Potter Kid ook mocht gaan zitten. Het arme kind, geen steek veranderd. Nog steeds zijn eigen fantasiewereldje, al zou ze niet weten of ze wel wilde weten hoe het er daar aan toe ging. Ze glimlachte naar de bewaker, hij glimlachte zacht terug wetende dat ze toch een van de meest normale mensen was die hier huisde. Beter gezegd, waarschijnlijk de normaalste. Abby was verdwenen, haar angstaanvallen haast ook. Waarom ze dan toch hier zat? Ze wist het niet wat haar ouders zo had doen schrikken dat ze haar hoogstpersoonlijk hadden begeleid tot aan Disturbia, inclusief de vlucht naar het vliegveld van een stadje dat ook nog eens honderden kilometers van Disturbia af lag. Ze rilde bij de gedachten. Ditmaal waren er geen tranen geweest, geen knuffel en geen gedag. Ze hadden gezwaaid toen ze weer die auto in stapte, geboeid. Waarom eigenlijk? Ze had niks misdaan voor zover ze zich kon bedenken. Ja, het was één avond misgegaan, maar daar kon ze niet eens wat aan doen, die jochies hadden met haar drankje gekloot, niet zíj. En zo erg was het niet eens geweest. Ze leefde nog, daar hadden haar ouders blij om moeten zijn!
De bewaker naast haar zag dat ze boos werd, haar gezicht was geen masker meer. Ze was niet meer de altijd vrolijke, haar ogen hadden leren spreken als het ware, ze waren haast letterlijk een spiegel van haar ziel zo goed weerspiegelden ze haar emoties.
'Gaat het?' mompelde hij toen, wetende wanneer haar emoties in de war raakten dat ze dan wel eens aanvallen kreeg, want dat wisten die bewakers immers. Ze wisten alles van iedereen. Hun hele leventje, van alle patiënten, was vastgelegd in dossiers. Alsof hun leven niks voorstelde en het zo makkelijk was vast te leggen. Hij zou eens moeten weten hoe lastig het leven van de mensen hier was. Iedere dag een strijd tegen hetgene waardoor ze hier moesten zitten. Harry potter kid bijvoorbeeld. Hij moest iedere dag een of andere slechte tovenaar verslaan, en in de tijd dat ze nog hier was geweest probeerde hij zichzelf soms te verstikken en beweerde hij dat het een slechte magiër was die hem ertoe had gedwongen. Zouden ze dat weten? Hoe hij door zijn 'ziekte' door het leven zou moeten gaan? Nee. Dat zouden ze niet, nooit. Zij had geluk dat ze niet zo gestoord was als potter kid, dat ze normaal kon denken, menigeen had dat dus niet.

'Zeg, sinds wanneer is alles zo veranderd?' vroeg ze de man toen, een poging tot tijdrekken. 'Al een tijdje, Disturbia kreeg meer patiënten en er was vernieuwing nodig,' het antwoord was kort, best bot. Ze besloot de man maar niks meer te vragen, dat leek haar beter. 'Is hier ergens water?' Potter kid keek Brianne nieuwsgierig aan, ze glimlachte. 'Bij de fontein ja, maar dat zou ik niet drinken, het water is behekst!' Potter kid keek haar met grote ogen aan 'd-danke voor de waarschuwing!' vrolijk rende het kind weer naar binnen, kwam terug met een flesje bronwater. De bewaker bromde, Brianne glimlachte. Meneer had er dus genoeg van gekregen om te wachten. Zij niet, hij had pech. Ze keek weer om zich heen, het leek ook vrolijker hierbuiten, ookal was het winter. Ze grijnsde zacht, ze hield wel van een beetje kou: het deed haar denken aan het winterse weer in Engeland. Ze streek zacht over de half doorzichtige zwarte panty heen, ze was dan wel weer zo braaf geweest om de pastoor geen hartaanval te bezorgen als ze zonder panty kwam aanzetten in de kerk, dat leek haar dan weer teveel van het goede. Ze glimlachte weer, stond op. 'We kunnen wel gaan denk ik,' zei ze toen dan maar terwijl ze zich omdraaide naar potter kid. 'Kom je?' zei ze toen met een glimlach op haar gezicht terwijl ze wachtte tot het kind bijna achter haar liep. Weer keek ze even om zich heen. Raar. Heel raar. Waarom voelde ze zich toch de hele tijd bekeken, alsof ze een complete vreemdeling was. Ze was maar zes maanden weg geweest! Eigenlijk, was dat lang. Heel lang. Mensen zouden er een moord voor doen om hier zes maanden weg te mogen zijn bedacht ze zich toen en ze draaide zich weer om. Als ze zo paranoia bleef doen, dan zou ze hier echt nooit van haar leventje meer wegkomen. Ze schudde haar hoofd, haar haren zwiepten alle kanten op waardoor ze weer eens warrig zaten. Haast paniekerig zorgde ze ervoor dat ze weer goed zaten en keurig langs haar schouders af vielen, ja er zat her en der een pluk verkeerd maar ach; het was de kerk maar. Nog steeds nam ze zich voor dat ze die mis eens moest missen, dat was gewoon haar nieuwe levensdoel, veel betere doelen waren er immers toch niet te bedenken in Disturbia, dus he.

Terwijl ze voortsjokte voelde ze hoe een kleine hand de hare omklemde, Potter kid glimlachte zacht, kneep haar hand fijn. 'Kid, dadelijk zijn mijn vingers eraf geknpene, en dan is alle magie eruit weggevaagd, dat wil je toch niet?' Werkelijk, ze had geen idee dat ze ooit zo'n onzin zou verkondigen maar het werkte, potter kid liet los. Vrolijk zwaaide hij met zijn toverstok terwijl hij vrolijk allerlei weirde dingen kirde. Juist. Brianne glimlachte, ze had tenminste een wanhopige vriend erbij nu ze terug was, al wist ze niet zeker of ze daar blij mee moest zijn. Al snel raakte potter kid achter toen hij besloot achter een vogel aan te rennen die een warme plek zocht om te overwinteren. Arm beest. 'Hier!' alsof het een hond was blafte de bewaker en Brianne kromp haast ineen. Bah! Ze had die mensen niet gemist, nog geen dag. Op een na, want die vond ze gewoon... ja gewoon. Wel oké. Ryder was zijn achternaam, maar ach, wat boeide het. Hij zou zich vast wel vaker verslapen hebben, iets wat haar deed grijnzen. Maar niemand was beter vergeleken met die ene jongen. Domme Italianen. Ze had naar haar moeder moeten luisteren betreft haar tikje om niet op nette engelse jongens te vallen. Zucht. Waarom leek het paadje zo lang te duren, het was haast eindeloos, of was dat gewoon haar tegenzin die het eindeloos liet lijken? Ze hoorde in de verte de deur naar buiten toe dichtvallen, trok zich er weinig van aan. Ze was alle geluiden inmiddels weer gewend hier, op- of omkijken deed ze er niet meer van. Nu wel, voor de verandering. Want nog geen paar seconden na het dichtvallen van de deur begon potter kid achter haar helemaal hysterisch te worden, het gekrijs van het kind deed haar oren pijn. De bewaker draaide zich met een ruk om, een norse blik op zijn gezicht. 'Hier blijven, oke?' zei hij toen en Brianne knikte simpelweg. Tuurlijk, want ja wegrennen was ook zo makkelijk he als een beer van een vent je dan naar de grond zou werken. Ze rolde met haar ogen toen de bewaker richting potter kid ging en bleef ongeduldig staan wachten. Hij moest haast sneller dan het licht zijn, want ze hoorde nu alweer voetstappen terugkeren. Een rilling schoot door haar lichaam heen toen een stem zacht in haar oor fluisterde, haar pols al net zo zacht omklemde. Haar ogen waren groot, maar haar verbazing was waarschijnlijk nog groter. Werd ze nu serieus gekidnapt? En hoe kon iemand weten dat Dante haar ooit had beloofd om haar van een mis te redden, want Dante zou haar waarschijnlijk eeuwig mijden na alles wat er was gebeurd. Daar was ze van overtuigd. Ze besloot mee te lopen, voor haar rennen om te passen bij te houden, terwijl ze uit probeerde te pluizen wie haar meenam. Zijn haren zaten warrig, half krullend. De laatste keer dat Dante er was, krulde zijn haar niet zo. Hij kon het niet zijn. Ze slikte even, wie was het dan?

Omhoog klimmen? Ze stond nog geen seconde stil, had twee dagen er hier pas weer opzitten, nog steeds last van haar jetlag en ze moest klimmen? HOE?! Ze was al verschrikkelijk klunzig en gym was nooit haar beste vak geweest. Grapjas, zij en klimmen. Hij zou haar helpen?! 'Wie denk je wel dat je b-' Ze draaide zich naar de jongen en stopte met haar zin. Hij was het wel. Haar ogen keken hem geschrokken aan, haar voeten wilden zich niet meer verplaatsen. Waarom? Waarom zou hij haar nog helpen? Ze was gewoon van hem weggelopen toen, had hem daar achtergelaten terwijl zij haar koffers ging pakken. Waarom was ze weggegaan? Ze had immers mogen kiezen, waarom had ze dan voor de vrijheid gekozen in plaats van hem? Ze voelde zich zo dom. Ze keek hem niet aan, wiepr haar blik naar de grond. Toch luisterde ze, de witte vensterbank dus. En hij zou haar een setje geven? Prima, het viel te proberen. Ze had immers nog wel wat uit te leggen, en hij ook. Ze keek hem nog eens aan. Vertrouwen? Och, dat had ze in niemand meer. Ze zette haar voet voorzichtig in het door hem gemaakte kommetje en zette zich af terwijl ze zich haar vastklauwde aan de witte vensterbank en zich omhoog hees tot de dakrand. Weer hijsen. Ze had een jurkje aan besefte ze zich toen, leuk.... al snel zocht ze een fatsoendelijk plekje om te zitten terwijl ze omlaag keek. 'Eh, hoe kom jij hierop dan?' vroeg ze toen terwijl het engelse accent heel zachtjes doorklonk door haar maand in Engeland. 'Hulp nodig of gaat het?' Ze voelde zich zo ongemakkelijk nu, ze had hem haast in de steek gelaten en toch deed hij dit voor haar.. ze glimlachte onhandig, niet echt wetend hoe ze zich nu moest gedragen, maar toch blij dat ze hem weer zag. Weer betoverd door die ogen van hem, zo indringend. 'Ik geloof namelijk dat ik wel wat heb uit te leggen he?' mompelde ze toen zachtjes naar beneden waar ze zag dat sir Dante zich ook al naar boven begaf.
Waarom bleef haar stem altijd zo mierzoet? Ze zuchtte binnensmonds, ze haatte haar stem op sommige momenten echt. Altijd lief en vrolijk, zoet als honing zei haar moeder. Bleh, en ze vond honing niet eens eens lekker.

Het leek alsof ze hem niet herkende, alsof ze geen idee had dat hij het was die haar mee voerde. Die haar redde van een mis, zoals hij haar dat zes maanden geleden belooft had. Het besef veroorzaakte een bittere smaak in zijn mond. Een vlaag van lichte woede overviel hem, ze had hem in de steek gelaten en nu herkende ze hem niet eens? Had hij zo weinig voor haar betekend? Plots had hij er spijt van dat hij haar pols had gepakt, haar had mee gevoerd naar zijn geheime plek. De enige plek waar hij nog een beetje vrijheid had. Hij beet op zijn lip, merkte dat zijn gedachten en gevoelens weer slaags met elkaar raakte. Zo duidelijk als ze een paar minuten geleden nog waren geweest, zo vaag en tegenstrijdig waren ze nu. Ze deed het nog altijd met hem, ze speelde nog altijd met zijn gevoelens alsof het kinderspeeltjes waren die slordig verspreid over de vloer lagen. Voor een moment sloot hij zijn ogen, blies langzaam zijn adem uit. Hij kon mannen in koele bloeden vermoorden, hij kon zijn zusje voor uren uit zijn gedachten bannen, dan moest hij zich toch ook gewoon voor dit meisje af kunnen sluiten. Tijdens haar afwezigheid was het hem na verloop van tijd moeiteloos gelukt haar uit zijn gedachte te bannen, al was ze soms opeens op zijn netvlies verschenen. Zoals de beelden van zijn zusje dat ook wel eens deden.

Brianne begon te praten, maar hield midden in haar zin op. Ze keek hem recht aan, leek hem voor het eerst te herkenen. Wat was er zo aan hem veranderd, dat ze hem niet direct had herkend? Waren het zijn haren? Ze waren langer geworden, waardoor er een lichte krul in verschenen was. Iets wat hem irriteerde, het deed hem denken aan zijn vader. Zijn vader had ook krullen gehad, grove zwarte krullen die altijd alle kanten op stonden als hij terug kwam van zijn werk of als hij uit zijn slaapkamer kwam nadat hij Aida… Dante schudde zijn hoofd, in de hoop zo de gedachten aan zijn vader te doen verdwijnen. Hij moest zijn haren maar weer eens knippen, dan zouden de gelijkenissen tussen hem en Carlo wel weer verdwijnen. Toch? Dante richtte zijn ogen weer op die van Brianne, die geschrokken stonden. Lang kreeg hij niet de kans haar gezicht te bestuderen, de fijne trekken die er voor zorgen dat haar gezicht is liefs, ze richtte haar blik op de grond. Wat zou er door haar hoofd gaan? Zou ze zich schuldig voelen dat ze hem in de steek had gelaten? Of was ze geschrokken dat hij nog altijd niet uit haar leven verdwenen was? Was dat haar intentie geweest, toen ze weg ging? Hem uit zijn leven bannen?
Uiteindelijk zette haar voet in kommetje dat hij met zijn handen gevormd had. Hij tilde haar zo iets op, zorgde ervoor dat ze hoog genoeg kwam om de vensterbank vast te pakken en zich er aan op te hijsen. Ze leek niet zo zeker met zijn plan als hij was, of beter gezegd was geweest. Natuurlijk zou hij er voor zorgen dat ze niet viel en voor hem zelf was het een eitje op het dak te klimmen. Maar hij wist niet meer zo zeker of hij wel met Brianne op het dak wou zijn. Wat nou als ze weer met zijn gevoelens begon te kloten, wat als het voor haar nu allemaal een spelletje was. Wat als haar hele lieve, onschuldige en kwetsbare houding niets meer was dan een masker? Hij slikte, hij hield er niet van bespeeld te worden. Hij was degene die mensen manipuleerde, die met hun gedachten speelde alsof het plusje beesten waren. Niet andersom. Hij haatte het om de controle uit handen te geven en elke keer als hij bij haar in de buurt kwam leek dat te gebeuren. Zelfs nu, na zes maanden kon hij zich niet geheel afsluiten voor haar. Vanaf het dak vroeg Brianne hoe hij op het dak kwam, of hij hulp nodig had. Hij grinnikte. “Nee hoor, ik ben zo boven.” Antwoordde hij, waarna hij een paar stappen naar achter deed een aanloopje nam en zijn rechter voet tegen de muur plaatse. Handig pakte hij de venster bank vast trok zich er aan op. Tijdens zijn reis door Amerika, had hij leren free runnen. Het was zo veel handiger om je via gebouwen te verplaatsen, dan via de weg. Niemand die je daar zag, waardoor je sporen minder makkelijk na te trekken waren. Binnen enkele seconden stond Dante op het dak, hij draaide zich om naar Brianne. Die mompelde dat ze hem wel wat uit te leggen had. Hij knikte. “Ja.” Zei hij, zijn blauwe ogen stonden even ondoorgrondelijk als altijd. Iets, waar hij tot zijn opluchting zelfs in haar buurt nog controle over had. Wat er ook afspeelde in zijn hoofd, zolang hij het niet wilde zou ze er geen weerspiegeling van zijn in zijn ogen. Zijn woede was de enige emotie die zijn ‘toestemming’ in zijn ogen zichtbaar was. Hij gebaarde Brianne iets verder het dak op te lopen, als je een eindje door liep kwam er een verhoging van een meter of drie waarachter de slaapkamers zaten. Dante liet zich er tegen aan zitten, keek naar Brianne. Duizende vragen gonsde door zijn hoofd. “Waarom ben je weg gegaan? Waar ben je geweest.” Zijn stem klonk koel, alsof het hem niks kon schelen. Terwijl het tegendeel waar was.

Het voelde haast als een messteek in haar rug, dat gevoel dat ze net had gehad. Ze had hem gewoon niet herkend... Ze beet zacht op haar lip, waarom herkende ze hem niet? Ze keek de andere richting uit, je kon vanaf hier ver zien merkte ze op, het uitzicht was niet slecht te noemen in ieder geval. Ze glimlachte zacht toen ze uitkeek over het rozentuintje en haar ogen schoten richting de fontein. Die plek kende ze al te goed, daar had ze Dante immers leren kennen. Ze glimlachte zacht terwijl ze terugdacht aan de dag dat hij aankwam, ze was simpelweg een bloemenkrans aan het maken, zoiets wat ze als klein kind deed, en toen kwam hij aan. Ze herinnerde zich nog zijn rommelige oude sporttas die de auto haast uit werd gesmeten en zijn norse blik. Ze schudde haar hoofd, kon een glimlach niet verhelpen. Good old memories, die konden nu eigenlijk wel weggevaagd worden. Ze waren oud, en ja, dingen veranderden. De lucht kleurde grauw, al leek het niet alsof het zou gaan regenen, de boomtoppen waren bedekt met een klein laagje sneeuw. Ze glimlachte toen ze Ron wemel kid door de tuin zag rennen, krijsend dat ze op hem moesten wachten. Het leek haast een gevoel van nostalgie, die twee kleine harry potter kindjes. Ze glimlachte zacht bij de gedachten aan de twee kids die haar altijd wel een middag hadden weten bezig te houden toen Dante of iemand anders er niet was. Ze waren wellicht jong en klein, daarom vroeg ze zich ook af waarom de kindjes nou precies al zo jong waren opgenomen; het waren immers kleine kinderen, maar ze waren leuk gezelschap geweest als ze zich verveelde. Al snel hoorde ze het geronk van het busje waarmee de kids naar de Sint-Jacobs kerk gingen, arme stakkers. Toch voelde ze zich niet goed bij het missen van de mis, of althans op deze manier. Wat als Dante nou boos werd of wist zij veel wat. Er was een dak, het was hoog en een val kon zo per ongeluk lijken... ze rilde, maande zichzelf tot rust voordat ze in haar hele theorie zou doordraven, een daarnaast dacht ze er liever niet aan dat ze naast iemand zat die mensen had vermoord en dus heus wel in staat was om nog één persoon aan zijn lijstje toe te voegen. Weer rilde ze, ditmaal van de kou die hier meer merkbaar was. Ze liet haar handen in haar jaszak grissen, handig zochten ze de handschoentjes op die aan de opening bij de pols een strikje hadden. Ze deed ze gauw aan, legde haar handen op haar schoot terwijl ze weer de moed bij elkaar raapte om naar Dante te kijken. Zijn antwoord deed haar toch scheef glimlachen. 'Eh, okee,' mompelde ze toen amper hoorbaar toen hij zei dat hij wel zo boven was. Tja, mannen. Ze keek weer naar beneden. Hij nam een aanloopje en zette zich af. Ze kon het niet laten om een kreetje te laten ontsnappen toen hij zich aan de vensterbank vastgreep en het dak even leek te trillen. Ze sloeg haar hand voor haar mond, deels om een grijns te verhullen. Hij stond op het dak, zijn rug naar haar toegekeerd maar hij draaide zich al snel om. Ze herinnerde zich niet dat hij zo intimiderend was, maar zij zat dan ook en hij leek haast reusachtig omdat ze naar boven moest kijken. Ze glimlachte toch, haar ogen weerspiegelden oprechte vreugde dat ze hem weer zag, maar onzekerheid was er net zo goed in te lezen, ze was immers haast bang voor hem... of ja, wat er misschien kon gaan gebeuren.

Ja. Ze keek hem even verward aan door de haast nijdige, koele ondertoon in zijn stem. Ze kon hem ook wel begrijpen, maar het deed toch pijn raar genoeg. Hij gebaarde haar verderop te gaan zitten, daar was een verhoging en dan zouden ze niet zichtbaar zijn. Aan de vorm te herkennen waren daar ook de slaapkamers. Zodra ze weer zat moest ze glimlachen. Het uitzicht... het was precies het uitzicht wat ze vanuit haar kamer had, dus die zou hier vlak onder moeten zitten. 'Kan ik zo weer 't raam door klimmen,' mompelde ze zachtjes hardop, zich niet echt realiserend dat Dante er ook was. Ze glimlachte, keek even over de rand heen en zag inderdaad de bloemen die ze in zo'n hangbak had gezet bij haar raam. Ze grijnsde zachtjes, keek weer recht voor zich uit totdat ze vanuit haar ooghoeken zag dat Dante naast haar was komen zitten. Ze merkte dat zijn blik zit op haar richtte en voor het eerst bezorgde dit haar geen aangenaam gevoel, wetende dat zijn ogen net zo ondoorgrondelijk en indringend zouden staan als net. Ze draaide zich naar hem toe, richtte haar ogen toch op de zijne. Nog voordat ze iets had kunnen zeggen kwam een vlaag van vragen op haar af die haar een beetje van haar stuk brachten. Dat wilde ze net uitleggen, had hij dat dan niet door? Wat haar nog het meest stoorde was zijn toon, zijn houding. Eigenlijk alles wel. Snapte hij niet dat zij hier ook door gesloopt was?! 'Luister eens ja-' ze schreeuwde haast, stopte. Ze ademde rustig door, vocht tegen de tranen van alle irritatie en stress. 'Sorry,' mompelde ze toen zacht waarna ze haar blik afwendde, op haar lip beet. Ze had dit geoefend. Niet dat ze op een dak zou zitten, maar wel wat ze zou willen zeggen. 'Ik, ja... eh...' ze keek Dante aan, slikte. 'Ik voel me echt een dom rund nu, ik had álles geoefend.' Toch moest ze om zichzelf lachen hoe ze zich nu gedroeg. Ze haalde haar handen door haar haren terwijl ze diep in en uit ademde. Alles. Komt. Goed. 'Goed, eh, waar moet ik beginnen? Laat ik eerst maar je vragen beantwoorden..' ze glimlachte zacht, keek even omhoog.

'Ik ben weggegaan omdat ik weer stukken beter ging na mijn terugval, zo goed dat ze zelfs de optie in overweging namen om me van Disturbia te verwijderen omdat ik niet meer ernstig genoeg was qua 'probleem' en naar een andere kliniek te brengen. Van daaruit zou ik dan weer worden onderzocht en zou er gekeken worden of ik naar huis kon gaan. En ja, ik ben gegaan. Ik had al gekozen voordat je weer terugkwam, daarom liep ik ook weg, ik wist dat ik weg zou gaan en toen je weer voor mijn neus stond.. ik.. brak haast, ik was zo blij je te zien maar ik wist ook dat ik weg zou gaan. Ik had alleen niet gedacht dat ik zo snel weg zou gaan als wat er gebeurd is. Ik had alles willen uitleggen, maar de dag nadat je terug was ben ik om negen uur 's ochtends vertrokken, ze hebben me in het meest nabijgelegen dorp van Disturbia afgezet en van daaruit ben ik eerst naar frankrijk gevlogen en toen overgestapt naar Engeland waar ik vijf maanden in een kliniek heb gezeten ter observatie en toen een maand thuis. En toen besloot ik volgens mij dat mijn leven weer fucked up moest zijn en verklootte ik het en kwam ik, hoogstpersoonlijk door mijn ouders gebracht, weer hier.' Ze kon er nog net een sarcastische glimlach vanaf brengen. 'Is daarmee alles beantwoord?' ze grinnikte haast.
'En wat wil je verder weten, hoe ik me voelde?' ze keek hem recht aan, haar lip trilde door de spanning en eigenlijk verdriet dat nu pas loskwam.
'Ik heb zitten janken in die rotauto, schreeuwen, ik heb mezelf in slaap gehuild totdat we bij het vliegveld waren. Ik heb mezelf twee maanden lang uitgehongerd in dat rottehuis, ik heb mezelf opzettelijk drugs laten voeren.' ze keek hem serieus aan, haar ogen net zo indringend als de zijne. 'En ja, ik heb je zo'n beetje in de steek gelaten en já daar heb ik spijt van en já ik ben een stomme trut!' ze zat weer half te schreeuwen terwijl tranen langs haar wangen biggelden. Shit. Ze voelde hoe haar schouders zacht schokten, en ze haast haar lip kapot beet om niet te gaan huilen. 'Maar ach, je hebt vast iemand anders dus whatever.' Ze keek weg, ze wilde niet dat hij zag dat ze zat te huilen. Ze wilde niet meer dat mensen konden zien wat haar emoties waren nu haar hele vrolijke maskertje was vervaagd. Ze wilde nu weer haar bed in kruipen en zich in slaap huilen, opgerold. 'Dus eh, ik kan ook wel weggaan als je dat liever hebt..' ze stond al half op, streek haar jurkje recht en keek hem aan terwijl de met de rug van haar hand voorzichtig de tranen wegveegde. 'Het spijt me, echt.' Ze slikte. Dit was niets van wat ze had geoefend, maar het klopte wel ongeveer. Al zou hij haar toch wel de liegende trut vinden.

Zou ze bang voor hem zijn? De vraag sloeg in als een bom, deed hem meer pijn dan hij had verwacht. Wat als ze bang voor hem was? Wat als zijn bekentenis haar had afgeschrokken? Wat als zijn bekentenis de rede was dat ze weg was gegaan? Had ze tegen hem gelogen, toen ze zei dat het niet uit maakte wat hij vroeger had gedaan? Dat het haar beeld van hem niet zou veranderen. Wat had hem in hemelsnaam bezield om haar te vertellen dat hij een moordenaar was. Hoe idioot kon hij zijn? Straks rende ze nog gillende weg, er iedereen voor alarmerend dat er hier een heuse moordenaar rond liep. Met zijn hand ging hij door zijn warrige haren, terwijl hij probeerde zijn gedachten te orden. Iets waar hij niet in slaagde. Zijn gedachten liepen dwars door elke, maakte zijn hoofd tot een ware warboel. Net als vroeger, voordat hij medicijnen voor zijn ADHD had gekregen. Al was het ook daarna wel eens voor gekomen dat zijn hoofd zo vol zat met gedachten dat hij er hoofdpijn van kreeg. De rare combinatie van hoogbegaafd en ADHD, maakte hem op jonge leeftijd een soort hyperactieve genie. Super irritant. Al had hij er zelf nooit zo veel last van gehad, op school was hij populair geweest bij zijn klasgenoten iets wat hij niet was geweest als hij de standaard hoogbegaafde jongen was geweest. Een sulletje, met een bril die zijn mond niet open durfde te doen. Nee, Dante was precies het tegen over gestelde geweest van een nerd. Hij had een grote mond gehad, was regelmatig gewoon de les uit gelopen omdat hij het niet langer aan kon om stil te zitten. Zijn hoogbegaafdheid had hem in staat gesteld leraren voor schut te zetten op een niveau dat ze niet gewend waren. Gelukkig voor de leraren was Dante op zijn elfde van school gegaan, na de dood van zijn vader en zusje was hij spoorloos verdwenen. Ja hoor daar ging hij weer, zijn gedachten dwaalde af alsof hij niet op het punt stond te ontdekken dat het meisje om wie hij gaf, echt gaf, bang voor hem was.

De koele ondertoon in zijn stem leek haar te verwaren, ergens begreep hij het wel. Hij had zich nog nooit zo tegenover haar op gesteld, hij stelde zich over het algemeen enkel zo koel op tegenover bewakers en mensen die hij niet mocht. Voor Brianne gold geen van beide, ondanks het feit dat ze hem in de steek had gelaten mocht hij haar nog altijd. Aan de ene kant was hij boos op haar had hij het liefst dat ze weer vertrok, omdat hij niet weer geconfronteerd wou worden met gevoelens van waar hij niks begreep. Aan de andere kant was hij blij haar weer te zien, opgelucht dat ze oké was. Want ja, hij had zich zorgen om haar gemaakt. Even had hij gedacht dat de bewaker haar mee genomen had, hij had de man dagenlang in de gaten gehouden. Had gemerkt dat zijn woede was omgeslagen in een sluimerende haat, zoals dat vaker gebeurd was. Zo was het gegaan bij zijn vader en bij alle andere 22 mannen die hij had vermoord. Toch had hij zich in weten te houden, hij had zich er van kunnen weerhouden de man van zijn leven te beroven. Gelukkig, anders zou hem waarschijnlijk niets anders dan de stoel te wachten staan. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarna hij zijn blik op Brianne richtte die mompelde dat ze zo via haar raam naar binnen kon klimmen. Wat zou ze met die woorden bedoelen? Bedoelde ze dat ze zo voor hem zou kunnen vluchten als hij probeerde om haar iets aan te doen? Dacht ze echt dat hij daar toe in staat was?

Zijn vragen vielen verkeerd, ze begon te schreeuwen maar viel al snel weer stil. Verontschuldigde zich, met een verstrikte stem. Niet goed wetend wat te doen keek hij haar aan, zijn ogen nog altijd ondoorgrondelijk. Nog niet klaar om zich voor haar open te stellen, al vermoede hij dat haar tranen zijn vijandige houding zouden doen varen. Ze had alles geoefend. Dante kon het niet laten een grijns te onderdrukken, niemand had ooit geoefend om iets aan hem te vertellen. Oké, misschien zijn advocaat toen hij hem kwam vertellen wat zijn opties waren. Afwachtend keek Dante Brianne aan, niet wetend wat hij moest verwachtte.

Ze wist al dat ze weg zou gaan op het moment van zijn terug komst? Waarom had ze het hem niet gezegd? Waarom had ze hem niet gewoon gezegd dat ze weg ging? Hij had het begrepen, zelf zou hij ook weg zijn gegaan als hij de optie had gekregen. Zelfs voor Brianne zou hij niet in Disturbia gebleven zijn. Niet als hij zijn vrijheid terug kon krijgen wanneer hij weg ging. Hij was zich er echter bitter van bewust, dat hij nooit meer vrij zou zijn. Tenzij hij op een of andere geniuse manier wist te ontsnappen. Focus Dante niet afdwalen, sprak hij zichzelf streng toe.
Wat zou ze hebben gedaan dat haar ouders haar weer terug hadden gestuurd? Ergens baarde haar worden hem zorgen, waarom wist hij niet. Net als hij niet wist, waarom hij nog altijd om haar gaf. Na zes maanden maakte hij zich nog altijd zorgen om haar. Hij wou wat zeggen, maar ze gaf hem er de kans niet voor. Ze vroeg hem of hij wilde weten hoe ze zich voelde, hij hield zijn mond. Wist dat ze het hem toch zou vertellen en dat zijn woorden haar enkel zouden stoppen. Bovendien wist hij nog altijd niet hoe hij met de hele situatie om moest gaan, hij was niet iemand die vaak in situaties als deze verzeild raakte.

Haar woorden deden hem schrikken, hij had niet geweten dat ze tot zo iets in staat was. Dat hij er voor kon zorgen dat het zo mis met haar ging. Zijn houding verzachte, in zijn ogen was oprechte bezorgdheid te lezen. Hoewel zijn bezorgdheid oprecht was, was zijn keuze hem aan haar te tonen bewust. Hij zag niet langer rede om zich koud tegenover haar op te stellen, kon er niet tegen haar zo te zien. Zo gepijnigd. Ze begon te schreeuwen, tranen rolde over haar wangen. Moest hij zijn arm om haar heen slaan? Was dat geoorloofd in een situatie als deze? Of zou dat hem enkel verslechter. “Hé.” Mompelde hij zacht, niet wetend wat hij moest zeggen. Op welke woorden hij eerst moest reageren. Op haar opmerking dat ze een trut was, of op die over hem, dat hij al iemand anders had? Ze stond op, nadat ze had gezegd dat ze wel weg zou gaan als dat hij dat liever had. Verdwaasd schudde hij zijn hoofd. Nog altijd niet volledig in staat de hele situatie te bevatten. Zich er van bewust dat als hij nu niet handelde, hij haar misschien wel voor goed kwijt zou zijn. “Wacht.” Zei hij, hij pakte haar hand vast. “Ik wil niet dat je weg gaat.” Zacht trok hij haar naast zich neer, keek haar recht aan. “Je bent geen trut.” Fluisterde hij. Terwijl hij probeerde de juiste woorden te v inden. “Ik… ik wou gewoon dat je me had verteld dat je weg ging. Ik had het begrepen, als ik hier weg zou mogen, zou ik geen seconden twijfelen.” Mompelde hij, terwijl hij zijn ogen voor een moment neer sloeg. Misschien kwam het er verkeerd uit, waarschijnlijk wel. Maar hij was gewoon niet goed met situaties als deze, hij begreep ze niet. “En ik heb trouwens niemand anders, echt niet.” Een lichte, ietwat onzekere glimlach was op zijn gezicht verschenen. Die al snel weer verdween. Een vraag brandde op zijn tong, maar hij was bang om hem te stellen. Bang voor het antwoord dat ze zou geven. “Brianne, ben je bang voor me?” Zijn stem klonk zacht. Onderzoekend keek hij haar aan, haar hand had hij los gelaten. Wat als ze echt bang voor hem was? Hoe kon hij haar er van overtuigen dat daar geen rede voor was? Wat er was geen rede voor haar om bang voor hem te zijn, toch? Of wel?

Was het hier nou zo koud? Duh, retorische vraag. Ja het was verrekte koud! Niet alleen door de wind die opstak maar ook doordat ze van alle stress rillingen over haar lichaam had lopen. Ze trilde lichtelijk, klappertandde nog net niet. Haar gedachten schoten terug naar haar vrijheid. Ofja, een maandje dan. In die maand had ze gewinkeld voor haar leven, starbucks gedronken totdat ze bijna iedere tien minuten van haar winkeltijd een toilet moest opzoeken en uitgegaan tot de club dicht ging. Eh, ja. Brianne had genoten van haar vrijheid. Ze glimlachte weer terwijl ze eraan terugdacht. Ze had uitgeslapen, gewoon uit principe de kerk gemeden en oh wat vond ze het heerlijk dat ze weer vettig eten had gehad, die ene hamburger die ze had gehad was een walhalla geweest. Ze stopte haar handen in haar jaszakken, staarde naar de dakpannen waar mos op zat. Ja, ze was blij geweest weer thuis te zijn. Weer eventjes dat gevoel van thuiskomen had haar goed gedaan. En toch was het compleet misgegaan daar. Hoe? Ze had niks misdaan voor zover ze wist. Ja, ze was een keer half gedrogeerd en een keer halfdronken thuisgekomen maar niet eens compleet, dat zou de situatie toch al minder erg moeten maken? Ach, het kon haar eigenlijk nog maar vrij weinig schelen. Ze was weer hier in dit gat terechtgekomen en kwam er niet meer uit als ze pech had. Ofja, wat je pech kon noemen. Ze had wel enkele privileges omdat ze normaler was, althans ze zeiden dat ze privileges had. Ze mocht naar het strand, onder begeleiding want stel je zou de eendjes vermoorden, ze hoefde maar eens in de twee weken zich te laten onderzoeken door zo'n mannetje die zei dat hij een psycholoog was. En ze werd minder in de gaten gehouden dan de rest, al kon het er ook aan liggen dat ze gewoon een braverikje was.. nadruk op was, ze had namelijk zin om de boel eens op stelten te zetten. Ze keek weer naar Dante, naar zijn warrige haren en zijn ogen. Ze glimlachte zacht, was inmiddels weer gekalmeerd. 'H-h-heb je het niet koud?' Ze stond haast te rillen, ofja dat deed ze eigenlijk wel. Een zuinige glimlach speelde op haar gezicht terwijl ze haast verlangend naar het raam keek dat ze op een kier had staan. 'Want eh, mijn kamer ligt letterlijk hieronder,' zei ze toen terwijl blosjes op haar wangen verschenen en haar zuinige glimlach weer een warme, vrolijke glimlach werd. Waarom was ze nu weer zo vrolijk? Bij de gedachte aan haar kamertje, waar een verwarming was, een deken en oooh, haar pantoffels! Oke, niet afdwalen Brianne. Ze schudde haar hoofd om de gedachten aan ieder warm, fluffy, heerlijk ding dat zich in haar kamertje bevond te doen vervagen.

Weer richtte ze haar blik op Dante, hield haar hoofd weer schuin als een schooiende puppy. Ze glimlachte. hij was en bleef toch echt.. ja.. Incredibly hot zoals haar broer ieder meisje omschreef waarmee hij een date had. Zelfs nu zijn haar langer was, al vond ze het kortere leuker maar ach. Zijn ogen bleven haar iedere keer weer verbazen, maar konden haar doen glimlachen zodra ze er ook maar een seconde naar keek. Hij was precies zoals ze hem kon herinneren. Getraind, niet te want dan was het zo'n opgeblazen iets, lang, knap. Hmm.. ze verzonk weer in haar gedachten en glimlachte toen ze zich hierop betrapte. Ze zou hem waarschijnlijk niet vertellen dat ze 's nachts wel eens aan hem had gedacht, dat ze zich hem wel eens voor de geest probeerde te halen maar in de laatste maand werd dat steeds moeilijker. En nu stond hij zo weer voor haar. Net zoals de vorige keer, alleen was zij nu degene die na een lange tijd terug was gekeerd. Wat zou hij eigenlijk allemaal hebben meegemaakt toen ze weg was? Zou hij nog heibel geschopt hebben? Ze kon eigenlijk niet anders verwachten van hem, maar stiekem hoopte ze ook wel dat hij een klein beetje heibel had geschopt, zolang het maar beschaafd was geweest. Ze wendde haar blik even van hem af, glimlachte toen lichtjes. Hij zou eens moeten weten... maar dat deed hij niet, godzijdank. Maar als hij het zou weten, hoe ze toen in Disturbia iedere dag keek of hij er weer was. En toen zij thuis was, kon ze hem niet eens vergeten. Ze glimlachte weer, hij was beter dan al die Engelse jongens daar. Beter dan eigenlijk elke jongen wel naar haar smaak. En dat was weer bevestigd in Engeland, dubbel en dwars. Ze was weer even vergeten hoe afschuwelijk lelijk sommige Engelse jongens konden zijn.

Hij mompelde zacht, amper hoorbaar. Ze keek even achter zich, maar hij zweeg. Ze draaide zich weer om, zuchtte zacht. Dat was het dan, welkom thuis Brianne, nu heb je het hier ook al compleet verkloot. Met dat ze in haar gedachte een manier was aan het verzinnen om van het dak af te komen voelde ze hoe een hand de hare greep. Wachten? Waarop? Totdat hij haar wel van het dak af gooide? Totdat hij haar plat zou knuffelen of zodat ze lekker vernederd kon worden? Niet dat ze er vanuit ging dat hij het eerste zou doen, maar he. Hij trok voorzichtig aan haar hand, ze ging weer naast hem zitten, glimlachte even kort. Hij keek haar aan, zijn blik was.. bezorgd? Het koele was weg wat haar wel geruststelde, meer dan ze had verwacht. Hij zei dat hij niet wilde dat ze wegging, dat ze geen trut was. Ze moest even lachen, maar viel algauw weer stil. 'Ik had het je willen vertellen.. echt,' ze zweeg even. 'Maar het deed gewoon pijn, ik wilde even niet die werkelijkheid dat ik weg zou gaan toen je eindelijk terug was..' ze ontweek zijn blik even. glimlachte ongemakkelijk terwijl haar ogen iets zochten om naar te kijken, behalve zijn gezicht dan. Ze zweeg, hij had niemand anders. Arme casanova. Ze glimlachte even, hield haar opmerking voor zich toen ze zijn glimlach algauw weer zag verdwijnen, misschien was het niet zo slim om nu te proberen om het luchtig te houden.
Of ze bang voor hem was? Ja. En dan niet eens op de omygod-hij-gaat-me-vermoorden manier. Ze was bang voor hem ja, bang voor waar hij toe in staat was. 'Ja.' zei ze toen eerlijk, hoewel een glimlach op haar gezicht speelde. 'Ik ben bang voor je, want ik heb meegemaakt wat je met me doet. Hoe ik me heb gevoeld toen ik niet bij je was, en ik ben bang dat als ik nu weer met je omga een van ons weer weg zal gaan om welke reden dan ook. En dan zal het erger zijn dan wat het nu geweest is.' Ze sloeg haar blik neer. 'Ik ben niet bang dat je me hier van het dak gaat gooien of weet ik veel wat, echt niet.' ze keek hem nu weer aan.'Ik ben gewoon bang... voor wat je met me doet.' ze slaakte een zucht. Ze was net hier en nu alweer gaf hij haar dat gevoel. Zodra die koele blik weg was, was ze als het ware weer betoverd. Dus.. of potter kid was werkelijk magisch, of Dante was nog steeds zo speciaal voor haar. Ze gokte het tweede. Ze keek hem weer aan, glimlachte terwijl ze zijn hand weer vastpakte. 'Kunnen we nu naar binnen?' vroeg ze toen zacht half grappend. 'Ik bevries!' Ze keek hem lachend aan, pretlichtjes waren weer in haar ogen te zien.
Hij zou eens moeten weten hoe gelukkig ze was dat die koele, nijdige blik weg was. Dat daar weer de Dante was die ze kende, die haar zo onzeker maar ook zo gelukkig maakte.
Ze liet zich voorzichtig naar beneden glijden, plaatste haar voeten op het uitstekende vensterbank en voor het eerst bidde ze gemeend dat ze niet er vanaf zou vallen want dan was het niet eens Dante die haar van kant maakte maar zijzelf, hadden haar ouders toch gelijk om haar terug te sturen met de reden dat ze suïcidaal was. Ze voelde hoe haar voeten stevig stonden en klom behendig naar binnen. Haar kamer was nieuw, de camera's moesten nog worden geïnstalleerd, je kon haast zeggen dat haar kamer eigenlijk zo'n geheim kamertje was dat niet op een map stond, zo leek het wel. 'Zeg casanova, kom je nog?' zei ze toen plagend terwijl ze haar hoofd uit het raam stak en grijnsde.

Vanaf het dak had je een geweldig uitzicht, al hoe wel geweldig niet de juiste benaming was. Je kon ontzettend ver kijken, je kon het landschap zien dat achter de hekken lag die Disturbia omsloot. Een dor en kil landschap, een woestijn die net zo onderhevig was aan het weer als ieder willekeurige Europese land. Een koude woestijn, eentje die er in Dante’s mening nog triester uit zag dan een zand woestijn waar daadwerkelijk niks te vinden was. Zandwoestijnen deden hem denken aan avonturen films, mannen met zwaarden op kamelen, van die films die hij als klein jongetje had gekeken. Terwijl deze kille woestijn hem enkel herinnerde aan de hopeloosheid van zijn situatie, hij zat hier vast. Echt vast. Hij kon hier niet ontsnappen, zoals hij dat uit de gevangenis wel had gekund. Hij had een uitgestippeld plan bedacht, dat 80% kans van slagen had. Hij was samen met Sucre en Max begonnen voorzorgsmaatregelen te nemen, binnen twee weken hadden ze vrij kunnen zijn. Helaas had de directeur van de gevangenis ook in gezien dat Dante niet iemand was die je makkelijk gevangen kon houden, iemand die bovendien ook nog een gevaar vormde voor een deel van de gevangen. Al was dat minder belangrijk, dagelijks stierven er mensen in de gevangenis of Dante daar nu gevangen zat of niet. Eigenlijk kwam het er op neer dat de enige reden dat hij hier zat, was dat hij te slim was om in een gevangenis te zitten. Brianne’s stem deed hem op kijken, ze stond te trillen op haar benen. Vroeg hem of hij het koud had. Hij schudde zijn hoofd, een lichte glimlach op zijn gezicht. “Nah, ik heb het niet zo snel koud.” Antwoordde hij, terwijl hij haar onderzoekend aan keek. Het was dat hij geen shirt onder zijn sweater aan had getrokken, anders had hij die haar gegeven. Maar aangezien het laatste wat hij wou was dat Brianne zijn littekens zag en het bovendien gewoon vreemd zou zijn als hij op het dak met een ontbloot boven lijf ging zitten hield hij zijn trui gewoon aan.
Er verschenen blosjes op haar wangen toen ze indirect suggereerde naar haar kamer te gaan, die vlak onder het lag. Hij wist een glimlach te onderdrukken. Wou niet dat ze wist dat hij de lichte rode kleur op haar wangen iets liefs vont hebben. Aangezien hij er nog altijd niet helemaal over uit was wat hij met haar moest. Wat hij met zijn gevoelens en haar plotselinge verdwijning aan moest. Moest hij haar gewoon vergeven, alsof het niet was? “Jij wil naar binnen hé?” zei hij, een lichte plagende ondertoon in zijn stem. Wachtend tot ze toe zou geven dat ze het koud had en naar binnen wou. Zelf zou hij liever buiten blijven, na vier dagen op gesloten te hebben gezeten in de isoleercel verlangde hij naar de frisse buitenlucht. Al hoewel hij daar bijna altijd naar verlangde. Binnen zitten was niet zijn ding, het liefst was hij de hele dag buiten. Helaas gingen de deuren s’ ochtends pas om 10 uur open en gingen ze s’ avonds om 10 uur ook weer dicht. Daarbij kwam dat je tijdens het ontbijt, de lunch en het avond eten binnen moest zijn. En wanneer je dan eindelijk buiten was, kon je er geen ruk beleven. Wat Dante vooral irriteerde was het gebrek aan bewegingsvrijheid, zelfs in de gevangenis had hij dat meer gehad. Daar hadden ze een basketbalveldje en een rugbyveld. Wat hij er wel niet voor over zou hebben om nu op een basketbalveld te staan. Ja, hoor daar gingen zijn gedachten weer. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarna hij zijn ogen op Brianne richtte.

Wat zou ze gedaan hebben in Engeland? Zou ze er van hebben genoten? Wat had er voor gezorgd dat het mis was gegaan? Hij? Iemand anders? Zou ze zich volledig hebben uit geleefd? Waarschijnlijk wel, waarschijnlijk had geflikflooid dan hij met meiden had gepraat. Niet dat hij helemaal niet met meiden had gepraat, zeker wel, ook geflirt en met drie gezoend. Wat hem een klap, een huilbui en een hysterische stalkster had opgeleverd. Iets wat hem had doen beseffen dat het niet slim was om iets te proberen in een psychiatrische inrichting. De meeste meisjes vielen per definitie al af, degene van wie het totally obvious was wat ze hadden moest hij niets hebben. Je wist direct dat het mis zou gaan als je überhaupt met ze zou gaan flirten, ze zouden gaan gillen, wegrennen of denken dat je voor eeuwig van hen was. Vreselijk gewoon. Nee, dan had hij toch liever een normaal meisje van buiten de hekken. Of Brianne. Maar ja, Brianne was dan ook niet zoals de meeste meisjes hier. Ze was volledig normaal, althans zo ver hij wist. Ze was net als hem, aan hem kon je ook niets merken. Oké, heel soms als hij een woede aanval had. Maar op zich waren er meer mensen die daar last van hadden en die zaten ook niet opgesloten. Nee, eigenlijk was het maar raar. Dat hij hier opgesloten zat, terwijl zijn vader Aida en hem 11 jaar lang ongestraft had mishandeld. Als er iemand vast moest zitten was hij het, niet dat dat nu nog nodig was. Carlo lag veilig onder de grond, waar hij hoorde.

Ze ging weer naast hem zitten, haar uitleg had hem doen beseffen dat hij haar een tweede kans wou geven. Niet dat zijn gevoelens hem veel keus hadden gelaten. Hij wou haar niet nog eens missen, vond het fijn in haar buurt te zijn. Ze leek de sombere zweer die er in Disturbia hing iets op te lichten, met haar meestal vrolijke houding. Waarvan hij niet zeker was of het een masker was, of haar echte gezicht. Hij glimlachte licht bij het horen van haar woorden, keek haar aan. Haar blonde lokken vielen iets wat warrig om haar gezicht, omlijste het.
[i]’Ja.’ Haar antwoord was als een klap in zijn gezicht, ze was bang voor hem. Waarom had hij haar in hemelsnaam verteld dat hij wel eens iemand had vermoord? Hoe idioot had hij kunnen zijn? Sinds was hij vergeten dat het belangrijk was dat je je mond hield over wat je had gedaan. In elk geval tegen leuke meisjes in een psychiatrische instelling. De woorden die volgde verbaasde hem, deden een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Ze was bang voor wat hij met haar deed, met haar gevoelens. Net als hij bang was voor wat ze met hem deed. “Oh.” Zei hij enkel. Niet goed wetend wat verder nog te zeggen. “Tja, misschien heb je dan toch een rede om bang voor me te zijn want ik ben niet van plan om niet meer met je om te gaan.” Een scheve glimlach was op zijn gezicht verschenen. Brianne pakte zijn hand, vroeg of ze naar binnen konden. Hij knikte. “Oké is goed, ik heb niet zo veel behoefte aan een bevroren Brianne.” Zei hij, een lichte plagende ondertoon aan zijn stem. Hij kwam overeind. Brianne die niet kon wachten naar binnen te gaan, had zich al half van het dak laten zitten en klom door het open raam naar binnen. Voor een moment bleef hij staan, legde zijn hoofd in zijn nek en keek naar de lucht waar de wolken zich tot een dik grijs dek hadden samengepakt. Brianne’s woorden deden hem naar het open raam kijken, waardoor ze haar hoofd naar buiten hadden gestoken. “Ik kom al, ik kom al, beetje ongeduldig mevrouwtje.” Antwoordde hij grijnzend. Waarna hij naar de dak rand toe liep, zich liet zakken tot zijn voeten op de vensterbank stonden en handig door het raam naar binnen klom. Hij keek haar kamer, die niet veel verschilde van de zijne rond. Zag dat de camera’s nog niet geïnstalleerd waren, iets wat een glimlach op zijn gezicht deed verschijnen. “Zo dus jij hebt een geheim kamertje?” Zei hij, terwijl hij op haar bed ging zitten. Hij keek haar aan. “Je mag Harry Potter Kid wel dankbaar zijn, hij heeft me geholpen om je te laten ontsnappen aan de mis.” Zei hij glimlachend. “Weet je, hij is zo gek nog niet als je hem leert kennen. Oké, misschien wel gek maar hij is aardig en hij denkt dat alle bewakers helpers van Voldemort zijn, best handig.” Even dacht hij aan het gesprek dat hij en Brianne eens over ‘Harry’ hadden gehad. Het was de dag van zijn aankomst en de dag voor haar vertrek geweest. Het was zijn eerste kennismaking met de kleine jongen geweest, die naar zijn mening veel te jong was om al voor gek verklaard te zijn. Om al een etiket op geplakt te hebben. Aan de andere kant, het was duidelijk dat er iets mis met hem was, hij zag de wereld niet zoal iedereen hem zag. Zag een hele andere wereld, een wereld die gecreëerd was door JK Rowling.. Toch kon je je afvragen, in hoeverre het legitiem was hem daarvoor op te sluiten. Als je naar de filosofie van Nietzsche zou volgen, zou er niet eens echt wat mis met hem zijn. De enige rede dat hij ‘gek’ was, was dat hij zich niet aan de sociale regels hield die vormde wat de mens zien. Sociale regels, die niets te maken hebben met wat er daadwerkelijk is maar met wat we afgesproken hebben te zien. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zich er van bewust dat zijn gedachten weer af begonnen te dwalen.

Brianne's kamer mocht niet veel anders zijn dan die van de anderen, maar haar kamertje was speciaal. Er was geen camera te bekennen en ze wist van betrouwbare bron, ahem een bewaker die zijn kop niet kon houden uit zenuwen voor zijn eerste dag, dat die pas volgende week zou worden geïnstalleerd omdat de installateurs om de zoveel weken nieuwe camera's kwamen installeren en de al geïnstalleerde camera's kwamen controleren. Ze grijnsde zacht. Daarnaast had ze een dekbedovertrek uit Engeland meegesmokkeld waardoor het saaie, witte ding was vervangen door een zwart dekbed met witte baroktekeningen hierop. Ze had altijd al een fascinatie voor baroktekeningen gehad, in haar vrije tijd had ze urenlang zichzelf kunnen vermaken met slechts het tekenen van franse lelie's. Nee, dat was geen obsessie vond zij: ze tekende ze immers niet meer en had daar ook niet meer de neiging toe. Ze glimlachte terwijl ze op het bed ging zitten, sloot even haar ogen terwijl ze merkte dat haar lichaam langzaamaan begon op te warmen. Ze keek nogmaals naar het raam. Slome. Ze deed met een ruk haar ogen open, keek in de oubollige spiegel waardoor ze bij zichzelf een hartverzakking veroorzaakte. Ze sprong op van haar bed, rende als een kip zonder kop naar haar koffer en griste hier haar kam uit waarna ze haar haren kamde in een tempo dat ze nog nooit had gehad. Ze glimlachte toen bij de gedachten aan Dante's woorden dat hij het niet zo snel koud had, zij normaal ook niet. Maar het was moeilijk het niet koud te hebben in een jurkje in de winter met een panty. Over jurkjes gesproken. Ze deed haar jasje uit, hing deze op aan een kledinghanger in haar kleerkastje en bekeek nogmaals zichzelf in de spiegel. Nou, ze had wel een beter jurkje kunnen kiezen besefte ze zich toen en ze zuchtte. Ze zag er werkelijk uit als een schaap, een heel zielig schaap, zo eentje die pas was geschoren. Ze keek haast verlangend naar haar kledingkast en toen naar de vloer, ze kon... nee.. ja. Ze zou het gewoon doen! Ze griste haar t-shirt en jeans van de vloer, waar ze die in haar haast had gegooid toen ze haar jurkje aandeed, en trok een sprintje naar de badkamer. Voor zover je dat kleine hok zo kon noemen. Het was een recordtijd waarin ze alles deed, grijnsde haast tevreden met zichzelf en ging alsof er niks gebeurd was weer zitten toen Dante verscheen, een glimlach sierde haar gezicht terwijl haar ogen even naar de kledingkast schoot die nog open stond. Subtiel trapte ze deze weer dicht voor zover dat ging. 'Boe,' zei ze toen zacht lachend terwijl ze opstond, richting de deur liep en de gang op keek. Ze lag vrij afgelegen vergeleken bij de andere slaapkamers, soms vergaten de bewakers haar kamertje zelfs in de ronde op te nemen, niet dat ze dat erg vond. Ze deed de deur dicht, lachte onschuldig. 'Zo,' zei ze toen onschuldig met een speelde blik in haar ogen. Even bleef ze staan, nadenkend over wat ze nou ging doen want bij de deur blijven staan zag ook zo stom uit.

Haar gedachten schoten weer terug naar wat er net was gebeurd. Toen hij haar plagend vroeg of ze naar binnen wilde. Ze glimlachte even, grijnsde toen ze zich bedacht dat ze met een 'Duh,' had gereageerd, op dezelfde plagende toon die hij had gehad, maar dat ze zich donders goed had beseft dat ze haar zin toch wel zou krijgen. Niet dat ze zo'n meisje was die per se alles volgens haar zin wilde hebben, maar als ze in een ijspegel zou veranderen als ze deze niet kreeg, deed ze er ook alles aan om hem wel te krijgen. Ze had gezien hoe zijn blik veranderde toen ze hem had uitgelegd waarom ze het niet vertelde dat ze zou gaan, dat hij glimlachte. Het had haar een gevoel van zekerheid gegeven, de zekerheid dat het wel goed zou komen, iets wat haar ook geruststelde. Maar toen ze zei dat ze bang voor hem was. De blik die in zijn ogen stond had haar stiekem doen grijnzen toen ze zich bedacht dat hij waarschijnlijk dacht dat ze bang was dat hij haar van dak dak zou sodemieteren, net zoals dat ze oprecht terug glimlachte toen hij glimlachte na haar uitleg waarom. Zij had een reden om bang te zijn? Ze had heb toen verbaasd aangekeken, maar oprecht gelachen om zijn antwoord. 'Pas op jij, anders zit ik dadelijk in een hoekje te krijsen,' zei ze toen waarna ze knipoogde naar hem, glimlachte. Eigenlijk, was dat nog wel mogelijk ook bedacht ze zich toen met een grijns. 'Of andersom natuurlijk, want eerlijk gezegd vind ik het niet zo erg dat je niet van plan bent om niet meer met me om te gaan,' ze had gelachen en hij had toen maar toegegeven om naar haar kamer te gaan. Ze hoorde hem nog zeggen dat ze niet zo ongeduldig moest zijn, iets dat haar deed grijnzen.

'Zo ongeduldig ben ik toch niet?' zei ze toen onschuldig, ze zat ik kleermakerszit op haar bed terwijl ze hem plagend aankeek. 'Jíj bent gewoon te sloom!' beschuldigde ze hem toen lachend. Ze zag hoe hij haar kamer rondkeek, zijn blik her en der bleef rusten. Ze grijnsde, wist dat het de plek was waar normaal camera's hingen. Haast triomfantelijk keek ze hem aan, alsof ze een overwinning had behaald op de camera's. 'Mijn kamer is de meest geheime kamer van heel Disturbia,' knipoogde ze toen terwijl ze toekeek hoe hij plaatsnam op haar bed. 'Alleen harry potter kid weet dat ik hier zit, hij is me een keer achterna gelopen omdat hij bleef proberen om me in de lucht te doen zweven,' ze grijnsde zacht, dat was welgeteld één dag geleden gebeurd. Het was best schattig geweest waarom hij probeerde om haar te doen zweven. Hij vond dat engeltjes in de lucht hoorden. Toen ze hem had gevraagd waarom ze een engel was had hij haar dom staan aankijken. 'Je bent blond!' had hij gezegd waardoor Brianne een grijns niet had kunnen onderdrukken. Bij deze dus; blonde mensen waren volgens potter kids engeltjes. Ach, hij zou eens moeten weten dat ze alles behalve een engel was, maar daar zou hij nog wel achter komen... ooit. Opeens werd ze uit haar gedachten gesleurd door Dante die praatte. Wat een toeval. Potter kid. 'Zal ik doen,' zei ze toen glimlachend, maar ze meende het. Ze zou het kleine joch nog wel bedanken, als hij niet krijsend achter haar aanrende voor twee uur terwijl hij steeds Wingardium Leviosa kirde en met zijn toverstok zwaaide, zoals gisteren. Ze kreeg haast hoofdpijn toen ze eraan terugdacht. Hij was haar overal gevolgd, hij was haast haar schaduw geweest. 'Hij is best oke, al is hij een halve stalker.' ze glimlachte toen ze te horen kreeg dat hij bewakers als voldemorts hulpjes zag, hoe kon het ook anders? Ze vroeg zich oprecht af of JK Rowling erbij had nagedacht dat dit soort wezentjes zouden ontstaan, maar ze negeerde die gedachten algauw weer, liet het voor wat het was.
'Zal ik je nog wat vertellen?' zei ze toen glimlachend terwijl een ondeugende blik in haar ogen kwam. 'Deze kamer is voor mij alleen, bewakers komen hier amper omdat sommigen niet eens weten dat deze gang er is én deze gang leidt naar een uitgang naar buiten,' ze glimlachte trots. 'de deur is niet afgesloten, ik kan naar buiten wanneer ik wil,' ze keek hem glimlachend aan, blosjes door de warmte. 'het klinkt raar dat ik daar zo trots over ben ofzo, maar ik heb wel zo'n beetje alle vrijheid die hier in Disturbia valt te verkrijgen,' ze lachte zacht, keek Dante aan. 'Want waar jij waarschijnlijk in die eindeloze gang bij de rest zit waar die bewakertjes zijn, is de enige die hier is.. moi,' ze glimlachte onschuldig, besefte zich dat ze toch niks met de verkregen vrijheid zou doen aangezien ze geen zin in isoleercellen of zeik met de directie had. 'En ik ben verwijderd van enige vorm van kannibalistische, krijsende, moordzuchtige, depressieve, obsessieve, agressieve mensen,' Terwijl ze dit zei ging ze op haar rug liggen, staarde naar het witte plafond. Haar haren zaten alweer warrig, vielen haast als een waterval over haar bed, langs haar schouders. 'En jij dan? Wat heb jij allemaal beleefd hier? Nog paranoia mensen achter je aangehad?' ze glimlachte zacht, keek omhoog naar zijn gezicht. 'Want ook al heb je niemand, je maakt me niet wijs dat niemand geïnteresseerd in je was.' ze grinnikte, haar plagende lieflijke ondertoon klonk weer door. Ze plaagde hem graag, ze vond het heerlijk dat ze hem kon plagen zonder dat hij haar kort en klein sloeg of meteen begon te janken en in een hoekje kroop, wat zij in haar ergste periode van angstaanvallen had gedaan zodra iemand maar hoi had gezegd. 'Ik bedoel maar, ik zal vast niet de enige zijn geweest, of wel casanova?' ze glimlachte naar hem, bekeek zijn gezicht nog eens en keek toen weer weg waarna haar blik op het nog open raam viel. Ze stond op, liep er naartoe en voelde hoe de koude wind langs haar gezicht streek. Ze sloot het raam, draaide zich om. En het kon Brianne niet zijn als er iets mis ging, zo ook nu. Nog voordat ze het doorhad dat er nog andere voeten in de ruimte waren dan zij struikelde ze erover, belandde tegen Dante aan en klapte voorover, haar handen graaiend naar steun van het bed. Ze bloosde, besefte zich dat ze bovenop hem lag, nog geen paar centimeter van zijn gezicht af en grinnikte zacht. 'Sorry?' zei ze toen haast onschuldig terwijl er zich een pure onschuld in haar ogen afspeelde, haar ogen keken naar de zijne, zonken even weg hierin waarna ze even met haar ogen knipperde, wegkeek. Ze rolde opzij, lag weeg op haar rug. 'Ik wist dat er iets mis zou gaan,' ze grinnikte zacht, sloot haar ogen voor een moment terwijl ze vocht om haar gedachten erbij te houden en niet weg te dutten door de aangename warmte. 'Hmm..' ze zuchtte even, opende haar ogen. 'ik heb je best wel gemist,' mompelde ze toen zacht. 'Ik dacht dat ik het makkelijk zou vinden om in Engeland iemand anders te vinden als ik me maar over je heen kon zetten,' ze viel stil. 'Maar één ze waren allemaal even lelijk en twee ik kon me niet over je heen zetten.' ze grinnikte haast. 'Ik ben echt een faal geweest daar, in iedere club beweerden ze na een tijdje dat ik wel lesbisch moest zijn omdat ik met niemand mee naar huis ging' een lach speelde op haar gezicht en deze veranderde in een onschuldige glimlach, zich niet echt beseffend waarom ze hem dit vertelde. 'Waarom vertel ik je dit?' zei ze toen zacht lachend terwijl ze haar ogen weer opende en Dante aankeek terwijl haar ogen de zijne opzochten.

Het was raar, dat haar stemming zo snel was om geslagen. Het ene moment had ze met tranen in haar ogen tegen hem staan schreeuwen, om het volgende moment met een lieve glimlach op haar gezicht plagende opmerkingen te maken. Wat moest hij geloven? Speelde ze slechts een spelletje? Was haar hele uitleg een goed uitgewerkt toneelspel? Of was juist haar vrolijke houding nep? Misschien was het geen van beide nep, was haar stemming gewoon echt omgeslagen. Dat was bij hem toch ook gebeurd? Het ene moment was hij boos op haar geweest, oké niet echt boos vooral gefrustreerd met het feit dat ze hem in de steek had gelaten. En het volgende moment had hij haar vergeven, praatte hij weer met haar alsof er niks gebeurd was. Met zijn haar ging hij door zijn haar, langzaam ademde hij uit. Niet goed wetend wat hij moest doen, gewoon naar binnen gaan? Zich laten leiden door de gevoelens, die hij niet begreep? Gevoelens waarvan hij niet zeker wist of hij ze wel wou begrijpen? Of gewoon hier blijven, buiten op het dak onder een grijze hemel. Hij schudde zijn hoofd, nee, het zou laf zijn om hier te blijven. Bovendien wou hij bij haar zijn, wou hij haar lieve glimlach zien, haar zachte stem horen. Ugh, hij werd nog een keertje echt gevoelig.

Brianne begroette hem zacht lachend. Ze had haar zwarte jurkje verruilt voor een spijkerbroek en een shirt. Schopte subtiel de kastdeur dicht, hij lachte. “Zo, heb je je speciaal voor mij omgekleed.” Plagend keek hij haar aan, terwijl hij op haar bed ging zitten. Het idee dat er op deze kamer geen camera’s hingen, beviel hem goed. Niemand die wist dat ze hier waren, ze konden doen wat ze wilde. Brianne was naar de deur gelopen, keek de gang in alsof ze zich er van wou verzekeren dat die leeg was en deed hem dicht. Hij keek naar haar, volgde haar bewegingen. Ze zag er nog altijd goed uit, hij vermoedde dat ze in Engeland hordes jongens achter haar aan had gehoopt. Stiekem hoopte hij dat ze er weinig mee gedaan had, het idee dat ze met andere jongens had lopen flikflooien maakte hem niet jaloers. Niet dat hij daar echt rede voor had, ze hadden tenslotte nooit echt iets gehad. Ze mocht doen wat ze wilde, het zou hem niet uit moeten maken. Toch?

Even dacht hij aan haar woorden op het dak, haar opmerking over het lopen krijsen in een hoekje. “Als je mij ooit krijsend in een hoekje vindt, mag je me wel afschrijven.” Had hij lachend gezegd, hij zag zichzelf nog in geen honderd jaar krijsend in een hoekje. Dat was gewoon niks voor hem, dat was niet de manier waarop hij emoties uitte.

Met een onschuldige toon in haar stem informeerde ze of ze nu echt zo ongeduldig was, hij keek haar aan een scheve grijns op zijn gezicht. “Nah, jij bent gewoon ongeduldig. En hé, ik vond het lekker buiten ik wordt echt gek als ik de hele dag binnen zit.” Nu was hij het, die haar beschuldigend toe sprak. Hoewel hij graag buiten was, vond hij het niet erg om op Brianne’s kamer te zitten. Al helemaal niet nu hij wist dat er geen camera’s hingen, dat verkleinde de kans dat hij hier zo weg werd gesleurd omdat het voor jongens verboden was op de kamers van de meiden te komen en andersom. Onzin natuurlijk. De meiden hier moesten beter uit kijken voor de bewakers, dan voor de patiënten. De meeste deden geen vlieg kwaad, er zaten wel wat idioten tussen die gevaarlijk konden zijn, die in het bezit van een strafblad waren. Daar was hij er één van was, maar dat deed verder niet ter zake. Het bleef onzin dat ze niet bij elkaar op de kamer mochten komen. “Je hebt het echt goed voor elkaar ja.” Stemde hij met haar in. Hij lachte bij haar verhaal over ‘Harry’, de lieve kleine gestoorde jongen die hem zag als zijn grote vriend en Brianne als een engel. Het was komisch dat de jongen zich tot hen beide aan getrokken voelde. Al was het dan op een andere manier, terwijl hij Brianne probeerde te betoveren, probeerde hij van hem juist te leren. “Als hij te vervelend wordt zeg je het maar, dan betover ik hem.” Zei Dante grijnzend.

Dante floot ‘bewonderend’, bij het horen van al haar privileges. “Waar heb je dat aan te danken?” Vroeg hij nieuwsgierig. Hij zou dat ook wel willen, zo’n kamer afgezonderd van de rest, zonder kamergenoot en met de mogelijkheid altijd naar buiten te kunnen. Brianne ging verder over het feit dat ze afgezonderd zat van praktisch alle patiënten. Hij keek haar aan, een lichte grijns op zijn gezicht. Ze was gaan liggen, haar haren lagen als een waaier rond haar hoofd. “Niet val alle moordlustige en agressie mensen.” Zei hij plagend, terwijl hij met zijn vinger zacht in haar buik prikte.
“Niet heel veel, ruzie gehad met een paar bewakers.” Zei hij, terwijl hij probeerde te bedenken of hij verder nog iets bijzonders had gedaan. Een beetje rond hangen met wat andere patiënten, bewakers op hun zenuwen werken door s’ avond nog buiten rond te zwerven, patiënten dossiers stelen om te weten met wat voor mensen hij te maken had. Nee, veel bijzonders had hij niet gedaan. En wat hij aan bijzondere dingen had gedaan, was over het algemeen illegaal. Of ze de enige was geweest? Nee. Ja. Half, lag er aan waarmee. “Wel, ik heb niet helemaal stil gezeten. Maar de meeste meiden hier zijn, tja gek. Eentje begon te gillen nadat ze drie uur lang met me had geflirt en ik haar zoende, eentje gaf me een klap nadat ze mij zoende en eentje heeft me bijna twee maanden gestalkt. Onder hand heb ik het een beetje op gegeven.” Zei hij, een lichte grijns op zijn gezicht. Hij had zijn hand naast zich op het matras geplaatst, leunde er licht op terwijl hij zijn blik op Brianne richtte die naar hem op keek. “En jij, heb je nog veel jongens harten op hol doen slaan?” Vroeg hij plagend. Al was hij ergens op recht benieuwd, in hoeverre hij in haar hoofd was blijven hangen. Zij was nooit geheel uit de zijne vergeten, al had hij zijn gevoelens voor haar diep weg gestopt.

Brianne kwam overeind, liep naar het raam en deed die dicht. Op haar weg terug naar het bed ging het mis, ze struikelde belande boven op hem. Waardoor hij achterover op het bed viel. Hij lachte zacht, keek haar aan, haar gezicht niet meer dan een paar centimeter verwijderd van de zijne. “Geeft niet.” Zei hij zacht. Het was geen leugen, hij had er geen problemen mee dat ze op hem was gevallen. Vond het ergens wel grappig, bovendien voelde het fijn haar lichaam zo dicht tegen de zijne te voelen. Lang duurde het moment niet, ze rolde van hem af waardoor ze naast hem kwam te liggen. Haar woorden deden hem lachen. “Ach, dat klunzige heeft wel iets.” Zei hij plagend, terwijl hij zijn hoofd iets draaide zodat hij haar kon zien.

Haar woorden deden een brede grijns op zijn gezicht verschijnen, ze was hem dus niet vergeten. Sterker nog, ze hadden gedacht dat ze lesbisch was door hem. “Je bent toch niet echt lesbisch hé?” merkte hij plagend op, terwijl hij haar nog altijd aan keek. Haar laatste woorden, haar ogen die hem nog altijd zonder moeite konden betoveren. Voorzichtig rolde hij zich op zijn zij, zijn ene hand plaatste hij aan de ene kant van haar hoofd, zijn andere aan de andere kant. Hij draaide zich iet verder, zodat hij half boven haar hing. “Ik heb geen idee waarom je het me vertelde, maar het werkt wel.” Fluisterde hij, waarna hij zonder er echt bij stil te staan zijn lippen zacht op de hare drukte.

Ze was raar, heel raar eigenlijk. Van het ene op het andere moment was ze vrolijk en dan kon ze wel janken, als ze dat niet al deed, ze had gewoon stemmingswisselingen. Eigenlijk viel het haar nu pas op hoe veranderlijk haar hele stemming was, maar dat was hij altijd wel al geweest bedacht ze zich. Ze veranderde gewoon makkelijk in situatie's zag het nut er niet van in om als iets ernstigs opgelost was nog in die sfeer te blijven hangen. Ze wilde niet altijd een zware, ernstige sfeer ook al kon die net zo goed luchtig zijn. haar moeder zei wel eens dat ze 'quirky and bubbly,' was. Eigenzinnig en ja.. vrolijk of hoe je het ook mocht omschrijven. En misschien had haar moeder wel gelijk. Brianne hield gewoon van gezelligheid, speelsheid. Ondeugend kon er ook nog tussendoor. Ze was niet zo van al het ernstige en verdrietige, dat meed ze liever omdat ze juist makkelijk was te beïnvloeden wat dat betreft. Zo net ook, zodra Dante's blik ook maar was veranderd was ze weer een en al vrolijk. ook in Engeland was het zo gegaan. Haar ouders en broer hadden vaak ruzie gehad, zij was compleet in de ruzie meegesleept doordat ze zich makkelijk had laten beïnvloeden. Ze keek op. Zouden haar ouders haar juist hierheen gestuurd hebben om haar daartegen te beschermen? Idiots. Als er ergens een plek was waar mensen snel beïnvloed werden was het hier wel met al die half gestoorden om je heen. Maar ze mocht niet zo zeuren, als ze namelijk altijd zo in dezelfde stemming zou blijven werd het ook saai. Misschien verklaarde dat wel waarom ze soms moeilijk was te volgen, van het ene op het andere moment was ze gewoon vrolijk of serieus, dat werkte verwarrend maar het was wie ze was; ze kon alles van emoties door elkaar heen gooien, vaak zonder dat ze het zelf besefte totdat ze er eigenlijk aan terugdacht zoals nu. Arme Dante, zijn hersens zouden haast gekraakt moeten hebben om te kunnen begrijpen wat ze had gezegd. En ze kon haar haren natuurlijk eens verven, of kleurlenzen in doen. Dan was ze niet alleen van stemming veranderd maar ook van uiterlijk. He! Dat zou ze kunnen doen als ze voor complete idioot verklaard wilde worden: een koffer vol pruiken en lenzen meeslepen en voor iedere stemmingswisseling een andere pruik opzetten. Eens kijken hoeveel mensen gillend van frustratie weg zouden rennen en hoe lang ze in de isoleercel zou zitten. Ze grinnikte even door deze gedachten. Nee, dat ging ze niet doen, daarvoor hield ze net iets teveel van haar blonde haar en blauwe ogen, eerlijk toegegeven. Brianne was zichzelf eigenlijk meer gaan waarderen hier in Disturbia, ze had vrede gesloten met eigenlijk wel alles wat er aan haar mankeerde of waarvan ze zo onzeker was geweest. Eigenlijk... was Disturbia niet zo slecht voor haar geweest, het was juist een therapie geweest ofzo. Maar om nou te zeggen dat ze haar leven in Disturbia wilde doorbrengen, nee dat ging haar te ver. Zodra ze de kans ook maar weer zou krijgen om weer te mogen vertrekken zou ze die aannemen... tenminste.. ze schudde haar hoofd, ze moest niet zo piekeren.

'Nietes, ik heb me niet speciaal voor je omgekleed!' Ze verdedigde zichzelf al sputterend, glimlachte omdat ze wist dat hij haar slechts plaagde. Eigenlijk wel, nee, eigenlijk niet. Ze wilde er gewoon niet als een somber schaap uitzien in dat lelijke jurkje, dat was het. Oke, oke, ook wel voor hem. Een beetje maar, hij moest haar immers nemen zoals ze was. Maar dan wel als ze op haar mooist was, niet dat ze dat nu was maargoed. AARGH. Ze raakte nog gestoord van haar eigen gedachtes, was Abby weg werd ze weer zo tegenstrijdig. 'En daarnaast, hierin lijkt mijn kont minder dik,' zei ze toen al grappend over zichzelf met een knipoog. 'En als we dan toch kritisch doen, waar is jouw zondagse kleding dan?' ze keek hem plagend aan, liet haar ogen over zijn kleding gaan en schudde haar hoofd lachend. 'Jij was al lang van plan om de mis te skippen meneertje, dat is niet volgens het protocol he?' ze grijnsde, haar ogen hadden pretlichtjes. In lange tijd had ze niet meer zoveel gelachen of iemand zo geplaagd. Het gaf haar een goed gevoel, deed haar angst, en de kans op een angstaanval, wegebben. 'Als ik jou krijsend in een hoekje vind kom ik er gezellig bij zitten,' zei ze toen met een knipoog. 'Bij mij vinden ze dat toch niet zo erg, jij krijgt waarschijnlijk een enkeltje isoleercel,' ze glimlachte, hoopte ergens dat hij de erg subtiele hint over haar 'probleem' had begrepen. Ze glimlachte weer, keek even weg naar haar schoenen die ze uit had getrapt en aan de andere kant van de kamer lagen. Heerlijk vond ze het eigenlijk, geen kamergenote. Geen grenzen van waar haar zooi mocht liggen en ze kon al haar kleren in twee kledingkasten proppen. 'Ik? Ongeduldig? Niet! Ik ben hartstikke geduldig hoor, maar dan moet alles wel op mijn tempo' zei ze terwijl haar mondhoeken omhoog krulden. 'Nou, dan kun je zo meteen de deur naar buiten, eerste afslag links en je bent buiten,' zei ze toen glimlachend. 'Maar voor nu blijf je nog even hier,' ze knipoogde alsof ze iets van plan was, niet dat ze zoveel in petto had hoor , ze was immers lief en onschuldig.. toch? 'Ach, potter kid is wel schattig, ik vind zijn gezelschap wel oke,' ze grijnsde even, 'en daarnaast, engelen kunnen ook wel wat toveren he?' ze glimlachte lieflijk, bedacht zich dat potter kid nu zielig in de mis zat met wemel kid.

Ze lachte om het prikken in haar buik, waar ze dat aan had te danken en niet van alle agressieve moordlustige mensen afgezonderd? 'Heel lief en braaf zijn,' ze glimlachte ondeugend. 'En een beetje charmes en wat onzinnigs uit je duim zuigen,' ze glimlachte weer, dacht aan de bewaker die met haar meeliep naar de laatste kamer op de gang waar een kannibalistisch kind zat. Ze had simpelweg een angstaanval gefaked en ziezo, ze kreeg een andere kamer omdat ze beweerde dat de kans op aanvallen bij zo'n kamergenoot te groot zou zijn. Ach leugentje om bestwil, toch? 'Ja, maar jij bent stiekem gewoon een braverik,' zei ze toen terwijl ze grijnsde. 'En anders, ik ben niet bang voor je,' ze glimlachte even bij het horen van zijn verhaal. 'Je kiest wel de verkeerde meisjes uit Casanova,' ze likte haar lippen af, onbewust, en grinnikte even. 'Ik ben al gerustgesteld dat je geen kannibalistische meid hebt gehad,' ze kon een grijns niet onderdrukken. 'Weet je dat hier iemand zit die gelooft dat ze een kat is?' zei ze toen half lachend. 'Wie weet kun je haar wel proberen,' plaagde ze toen vrolijk verder terwijl ze haar hand tot een klauw vormde. 'miauw,' zei ze toen terwijl ze proestte van het lachen. Ocherm, ze was hem nu wel heel erg aan het plagen. 'Sorry, Dante.' zei ze toen weer zo onschuldig als wat terwijl ze hem aankeek met een vrolijke blik, haar wangen hadden lichte blosjes waardoor de hele lichte sproeten die ze kreeg als het richting lente ging niet zo opvielen. Of ze veel jongens had gehad? 'Nah,' zei ze daar slechts op, glimlachte kort.

'Oh nee?' zei ze zacht glimlachend toen hij zei dat het niet zo erg was dat ze half bovenop hem was gevallen, al was er wel degelijk een last van haar schouders daardoor. 'Heeft dat klunzige wel iets?' zei ze toen lachend terwijl haar ogen vastgeplakt leken aan de zijne. 'Ja, klunzigheid dat heeft het ja, maar daar is niks leuks aan!' ze lachte. 'Ik bedoel maar, stel je voor dat er een meisje komt.. mooi jurkje, blond haar blauwe ogen..' ze stopte, lachte. 'Nee, ik heb het niet over mezelf,' stelde ze toen zeker met een knipoog 'ze heeft mooie hakken aan prachtige benen en iedereen staart haar na, ze zwiert sexy met haar haar en dan BAM ligt ze op haar gezicht door haar klunzigheid. En jij beweert dat klunzigheid wel wat heeft?' zei ze toen lachend, haast trots op haar zeker weten wel overtuigende uitleg. Ze merkte op dat hij zich naar haar toe had gedraaid, glimlachte naar hem terwijl ze door zijn haren woelde, 'je haar is weer zo lang,' mompelde ze toen lief. 'Niet dat het erg is, het is wel leuk zo.. maar het is wennen,' ze glimlachte weer, legde haar hand weer naast haar lichaam. Of ze lesbisch was. 'Tuurlijk niet, gek!' Ze glimlachte. 'Ik ben volgens mij zo hetero als maar kan zijn,' zei ze toen zacht, al liet ze de beredenering maar weg want dat ja.. nouja.. ze liet het gewoon weg. Ze merkte op dat Dante zich verplaatste, zijn ene hand naast haar hoofd en zijn andere hand weer aan de andere kant. ze voelde hoe haar adem even stokte, haar hart sneller klopte. Hij draaide zich zodat hij zowat boven haar hing, fluisterde zacht. 'Oh ja?' zei ze toen waarna ze nog maar net uitgesproken was of ze voelde zijn lippen op de hare. Haar hart miste een sprong, raasde daarna als een trein verder. Ze zoende terug, liet een van haar handen zich naar zijn nek verplaatsen waar ze deze liet rusten. Een klop op de deur. Brianne hoorde het niet, en anders boeide het haar niet. Al snel zacht gekraak. 'Briannee, we zijn teruug!' Brianne schrok op, wilde even schelden totdat ze het kleine koppie om de hoek zag steken. 'Ieuw, ieeeuww,' hoorde ze toen alleen en ze kon potter kid wel vervloeken. 'Wil je hem dan nu wegtoveren?' ze fluisterde het lief in Dante's oor, ingaande op zijn aanbod dat als potter kid irritant was hij hem wel zou betoveren. Ze glimlachte naar hem, verzonk even in zijn ogen totdat potter kid begon te jengelen als een idioot dat hij het oneerlijk vond dat leraar Dante bij Brianne was en niet hij.

Zou ze zich er van bewust zijn, dat ze hem verwarde met gevoelens die hij niet kende? Niet alleen de gevoelens die ze hem gaf, maar ook de gevoelens die ze zelf ervoer. Die ze aan hem toonde, door een bepaalde houding te geven. Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk ging ze er van uit dat hij net als haar elke emotie begreep die ze ervoer. Oké, misschien niet elke emotie. Voor iedereen waren er bepaalde gevoelens die raadselachtig waren, zoals liefde. Maar bijna ieder mens begreep gevoelens als verdriet en angst. Dante niet, of beter gezegd nauwelijks. Verdriet sloeg bij hem altijd direct door in frustratie of woede, hij wist niet meer hoe het was om verdrietig te zijn. Als hij aan zijn zusje dacht, werd hij vooral boos, woedend over wat zijn vader had gedaan. Over wat hij niet had gedaan. Somberheid, dat ervoer hij nog wel en pijn. Misschien dat dat verdriet was? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hij wist dat hij bepaalde emoties nooit meer zou ervaren zoals de meeste mensen dat deden. Vroeg zich af of hij dat überhaupt ooit had gedaan, waarschijnlijk wel maar hij kon het zich niet meer herinneren. Hij kon zichzelf nog wel voor zich zien, zittend op de koude vloer van de kelder met tranen in zijn ogen. Maar wat hij op dat moment voelde was hem een raadsel. Zou het er toe doen? Zou het feit dat hij niet elke emotie begreep een verschil maken in zijn omgang met Brianne? Wiens stemming soms plotseling om sloeg?

Haar sputterende woorden deden hem grinniken. “Ja, ja.” Reageerde hij plagend, terwijl hij zijn blik express over haar lichaam deed glijden. Hij moest toegeven dat hij haar dit leuker vond staan, dan het zwarte jurkje. Dit was meer Brianne. Niet dat ze er slecht uit ad gezien in wat ze zo straks aan had gehad, hij kon zich überhaupt niet voorstellen dat ze er ooit slecht uit zou zien, maar oké. “Daar heb je gelijk in.” Stemde hij plagend met haar in. Brianne constateerde dat hij al lang van plan was geweest de mis te skippen, er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht. “Ach, protocollen zijn er om gebroken te worden.” Zei hij schouderophalend. Het was een motto dat hij al zo lang hij zich kon herinneren opvolgde, alleen zijn vaders regels en de regels van het leger had hij gevolgd. Oké, meestal gevolgd. Nee, Dante was niet iemand die zich graag de wet voor liet schrijven. Hij vond dat hij zelf wel mocht bepalen wat kon en wat niet. In een wereld waarin rechtvaardigheid geheel leek te ontbreken, waarin degene met de meeste macht bepaalde wat goed was en wat slecht, had je geen rede om je aan de regels te houden.
Ah, ze leed dus aan een paniekstoornis of in elk geval iets wat er voor zorgde dat niemand gek op zou kijken als ze haar krijsend in een hoekje vonden. “Ja, mij gooien ze sowieso met alle liefde in de isoleer cel. Hebben ze weer een last minder.” Zei hij, een lichte grijns op zijn gezicht. Hij vond het niet erg dat de bewakers hem niet mochten, hij mocht hen toch ook niet? Wat hij wel jammer vond was dat ze hem zo vaak in de isoleer cel stopte, kleine ruimtes bleven niet zijn dingen. Hoewel hij niet schreeuwend in een hoekje ging zitten wanneer hij opgesloten zat, werkte de muren wel bedrukkend op hem. Bovendien was het enige wat hij daar binnen kon doen om zijn energie kwijt te raken zich opdrukken, zijn laatste verblijf had hij zich maar liefst 5000 keer opgedrukt. Niet achter elkaar natuurlijk, dat hield niemand vol. In elk geval niemand die hij kende. “Ongeduldig heet dat.” Zei hij lachend. Haar woorden en knipoog deden een lichte grijns op zijn gezicht verschijnen. “Oké, ik blijf nog even hier. Maar alleen omdat jij het bent.” Zei hij, waarna hij Brianne’s voorbeeld volgde en zijn sneakers uit schopte. “Ja eigenlijk wel, dus heb je mijn hulp helemaal niet nodig om het weg te toveren.” Zei hij, quasi teleurgesteld.

“Hmm… ik denk dat ik dan al geen kans meer maak op zo’n geheime kamertje.” Mompelde hij, terwijl hij dacht aan alles wat hij tot nu toe had geflikt. Het was niet eens zo heel veel, niet voor zijn doen in elk geval. Hij had nog niemand vermoord, terwijl hij sinds zijn elfde elk jaar minstens twee mensen had vermoord. Het klonk best vreemd als hij het zo uitrekende, als hij degene die hij vermoorde weergaf in cijfers. Al had hij ze nooit echt als mensen gezien, nee ze waren het simpelweg niet waard zo gezien te worden. Het waren monsters geweest, zoals sommige mensen hem ook een monster zouden vinden. Alleen dan een ander soort. Althans dat hoopte hij. “Nee misschien niet, maar het is moeilijk hier een geschikt meisje te vinden.” Het was hem niet ontgaan dat ze met haar tong langs haar lippen had gelikt, iets wat de neiging zijn lippen op de hare te drukken enkel vergrootte. “Is er hier serieus een kannibaal, interesting misschien moet ik die eens op gaan zoeken.” Hij was het niet echt van plan, al leek het hem best interessant om eens een kannibaal te spreken. Tot ze probeerde een hap uit je te nemen, natuurlijk. Brainne’s volgende woorden deden hem lachen, hij pakte haar hand die ze tot een klauw gevormd had. “Ik ben, helaas voor haar, meer een hondenmens.” Zei hij noch altijd lachend. Haar verontschuldigingen wuifde hij weg. “Je weet dat je met die onschuldige blos en de blos op je wangen praktisch alles kan maken, of niet?” zei hij plagend, zich afvragend of ze vaak gebruikt maakte van haar onschuldigheid. De nah, die ze gaf als antwoord op zijn vraag voorspelde weinig goeds maar hij besloot zich er gewoon bij neer te leggen. Wat er de afgelopen maanden was gebeurd deed er niet toe.

“Jij bent oké toch?” Even keek hij haar onderzoekend aan, zich afvragend of ze zich echt niet had bezeerd tijdens haar val. Zelf had hij nergens last van, vond hij het wel prima dat ze boven op hem was gevallen. Dat haar gezicht nu maar enkele centimeters van de zijne verwijderd was, dat haar blonde haren langs zijn gezicht vielen. Haar woorden deden hem lachen. “Wel, op die manier kan een knappe jongen, met bruine haren, blauwe ogen en een gespierd lichaam.” Hij stopte even, Brianne imiterend. “Ik heb het nu natuurlijk niet over mezelf. Op haar aflopen en haar overeind helpen. Wat hem en excuus geeft haar aan te spreken. Dus ja klunzigheid heeft wel iets.” Nog altijd lachend keek hij haar aan. Fronste toen ze met zijn hand door zijn haren woelde en constateerde dat het lang was geworden. “Ja, ik moet het binnen kort eens afknippen maar ze geven ons geen scharen en met een plastic mesje me haren er af snijden werkt niet.” Zei hij, hij zag zichzelf al voor zich terwijl hij met een plastic mesje zijn haar kort probeerde te snijden.
“Hmm… dat is mooi.” Zei hij met een glimlachje toen ze zij dat ze zo hetero was als maar kon. Natuurlijk had hij wel geweten dat dat het geval was, of ze was wel een hele goede actrice, wat natuurlijk ook kon.

Ze zoende terug, haar handen verplaatste zich naar zijn nek. Met zijn hand streek hij zacht langs haar wang, nadat hij zijn elleboog op het matras had geplaatst om te voorkomen dat hij straks met zijn hele gewicht boven op haar zou liggen. Zijn hart ging als een razende te keer, klopte zo hart dat hij zich af vroeg of Brianne het zou kunnen horen. Nee natuurlijk kon ze dat niet, daarvoor was de afstand tussen zijn borstkas en haar oor toch echt te groot. Het geklop op de deur, drong slechts vaag tot hem dor. Pas toen hij een stem hoorde, trok hij zijn hoofd terug, richtte zijn blik op de duur waar Harry stond. Die met een vies gezicht naar hen keek, wat er voor zorgde dat er een grijns op Dante’s gezicht verscheen. Hoewel de jongen zonet een mooi moment had verpest, kon hij niet echt boos op hem zijn. Bovendien was het ergens wel komisch, Harry had zo juist een engel betrapt met een ouderejaars. “Ik dacht dat je mijn hulp daarvoor niet nodig had.” Fluisterde hij, terwijl hij haar voor een moment aan keek. “Oké, omdat je het zo lief vraagt.” Na dit gezegd te hebben duwde hij zichzelf overeind, liep hij naar de deur opening waar Harry nog altijd lichtelijk verontwaardig stond. Zacht duwde hij hem de gang op. “Weetje, als je me nu alleen laat met Brianne want tja iedereen heeft een zwak voor engelen en ik heb haar een tijdje moeten missen, zal ik je morgen helpen met je vlieg spreuk. En dan mag je vast wel op Brianne oefenen.” Voegde hij er op een fluisterende toon aan toe, waarna hij een jongetje een knipoog gaf. Die leek even te twijfelen. “Echt?” Vroeg hij, Dante knikte. “Echt.” Het jongetje grijnsde breed en rende de gang uit. Dante fronste even, schudde vervolgens zijn hoofd. Waarna hij terug Brianne’s kamer in liep en de deur achter zich dicht deed. “Daar hebben we geen last meer van, voor nu in elk geval. Het kan zijn dat hij je morgen weer gaat proberen te laten vliegen.” Zei Dante, met gespeelde onschuld. Hij liep weer naar Brianne’s bed toe, een glimlachje speelde op zijn lippen. “Waar waren we gebleven?” Zei hij, terwijl hij weer naast haar op het bed ging zitten. Om zich vervolgens weer zo te draaien dat hij weer half boven haar hing,, zijn handen weer aan weerzijde van haar hoofd. Hij drukte zijn lippen op de hare, zoende haar met meer passie dan daarstraks. Trok na een tijdje zijn hoofd iets terug, keek haar voor een moment recht in haar betoverende ogen. “Ik heb jouw ook gemist.” Fluisterde hij, als reactie op de woorden die zij eerder gesproken had.

Haar ogen bleven op de zijne rusten. Ondanks dat ze ze nu beter kon lezen was hij nog steeds een gesloten boek voor haar. Hij toonde niet altijd de emoties die je op een moment verwachtte, alsof hij ze simpelweg niet kende, of niet wist hoe hij ze moest uiten. Ze had er wel eens over nagedacht, het had haar verward. Wat zou hij dan wel als emotie herkennen, of kunnen uiten? Zij was namelijk een open boek. Alles wat ze voelde, hoe tegenstrijdig het ook mocht zijn, weerspiegelde zich wel in óf haar ogen of haar hele houding en doen. Ook al was ze nog zo aan het proberen om emoties terug te houden, het zou haar gewoon niet lukken. Niet meer. Eerst had ze zich zover gekregen dat ze een groot masker aan vreugde droeg, ze wilde niet zwak zijn. Maar dit was afgevallen, alsof een nieuwe huid kwam bloot te liggen. En daar was ze dan; de Brianne die werkelijk waar geen greintje van haar emoties kon verbergen, al probeerde ze het zo hard. Het had haar mateloos geïrriteerd in het begin, maar ze had er vrede mee gesloten aangezien ze er toch haar hele leven aan vast zou zitten. Maar dan kwam nog steeds de vraag in haar op hoe ze ineens zoveel stemmingswisselingen had. Normaal had ze die niet eens en nu volgde de ene na de andere zich op. Het verwarde haar enigszins omdat ze zichzelf nog nooit zo had meegemaakt. Ze beet even op haar lip, sloeg haar ogen neer. Was het vanwege Dante dat ze zo was? Dat ze zich op het ene moment zo slecht en op het andere moment zo goed kon voelen? Door wat hij deed of zei? Het leek haar wel logisch als ze eraan terugdacht, dat ze zo verdrietig was toen hij zo koel deed, zich zo schuldig voelde. Maar toen zijn houding veranderde was ze gelukkig geweest, had haar glimlach zich weer een weg naar haar gezicht gebaand. Toch vond ze het niet erg zo, het bracht verandering en dat was niet altijd slecht, toch? Bij haar thuis had ze er wel minder last van gehad, ze was met Ainsley uitgegaan met zijn vrienden en enkele van haar vriendinnen aan wie ze beweerde dat ze op een uitwisseling was voor haar studie. Ja, ze had wel wat geflirt met jongens, een beetje flikflooien maar veel verder dan dat was het niet gegaan, ze hield toch wel van het spel der verleiding had ze gemerkt. Al had ze niet meegedaan aan de weddenschap van haar vriendinnen wie de meeste jongens kon krijgen, ze had toch wel gewonnen, want dat ging haar te ver. Ze wilde Dante uit haar hoofd krijgen, maar niet door zulke weddenschappen. Ja, er was wel een jongen geweest die ze wel leuk had gevonden.. Adam. Maar Adam was.. ja.. wel leuk, maar meer dan een one-night stand had ze er niet in gezien en daar deed ze niet meer aan, dat had ze zichzelf beloofd sinds.. ja sinds het mis was gegaan. Ze had, toen hij uit was op meer, zich omgedraaid. Hij had haar vastgegrepen en ze had hem een klap verkocht en was weggelopen alsof het niks was. Een goeie klap was het geweest, al zei ze het zelf. Haar vriendinnen hadden haar officieel tot powerwoman gedoopt en ze waren weggegaan, zich bij Carolynn bezatten en daar dan maar blijven slapen.
Ainsley had gegrijnsd toen ze terugkwam, haar een high-five gegeven en ze hadden met z'n twee geluncht en gelachen zoals vanouds toen haar vader en moeder haar vertelden dat ze haar koffers weer kon gaan inpakken.. Even werd Brianne's gezicht pijnlijk aan die gedachten. Haar ouders boeiden haar niks meer toen, maar het tweede afscheid van Ainsley had haar doen huilen, ze had hem omhelsd terwijl hij beloofde dat hij haar zou komen opzoeken. Hij zou eens moeten weten dat dat niet eens was toegestaan.

'Echt!' ze glimlachte, zag zijn blik over haar lichaam gaan. Ze had de neiging onderdrukt een pose aan te nemen omdat ze dan de slappe lach zou krijgen, maar de gedachte eraan deed haar wel lachen. Toen hij met haar instemde viel haar mond even open, ze grinnikte daarna. 'Wel mooier,' constateerde ze toen met een knipoog waarna ze weer onschuldig glimlachte. Ze hield aan de ene kant wel weer van haar onschuld, dat was het enige waar ze echt controle over had. En waarmee ze controle over dingen kon krijgen, ze gaf toe; ze misbruikte wel eens haar onschuld maar alleen voor goede dingen, niet als het niet nodig was. 'Schat, de uitspraak is mis.' Zei ze toen met een knipoog, 'je bedoelt dat regels er zijn om gebroken te worden, daar valt tenminste meer onder dan protocollen,' ze glimlachte zoet, een plagende wijsneuzerige toon sierde haar stem terwijl ze hem aankeek en een wenkbrauw optrok 'of niet?' zei ze toen al net zo plagend. 'Maar Dante,' zei ze toen op dezelfde toon. 'Je weet toch dat je nu een zondaar bent he? En zondaars komen niet in de hemel,' zei ze toen lachend. 'Dan moet ik je wéér missen,' ze maakte een pruillipje, kon dit niet lang volhouden. Ze lachte alweer, haalde haar hand door haar haren. 'Dan heb je wel meer gedaan dan bewakertjes lastigvallen,' zei ze toen na zijn opmerking dat ze hem met liefde de isoleercel in gooiden. 'Dus blijf maar mooi bij mij, dan ben je lief,' ze plaagde hem, prikte hem zacht in zijn buik zoals hij bij haar had gedaan. Alleen voelde hij het waarschijnlijk niet door de sweater, die was toch een stuk dikker dan haar t-shirtje. 'Ongeduld?' ze zuchtte. 'Vooruit dan maar, ik geef het op, dan ben ik wel ongeduldig,' zei ze toen met een glimlachje. 'Omdat ik het ben? Kijk, zie je, weer privileges hé?' ze plaagde hem weer, stak haar tong uit en grijnsde. 'Ja, maar engelen zijn wel minder sterk he?' ze keek hem weer onschuldig aan, plagend.

'Natuurlijk maak je geen kans meer op een geheim kamertje, dat krijgen alleen de allerliefste mensen,' ze glimlachte zoet om eem voorbeeld te geven en schudde haar hoofd toen lachend. 'Ach lieverd, zoek een met een persoonlijkheidsstoornis; heb je er meerdere in één,' zei ze toen wijsneuzerig terwijl ze weer op haar lip beet om zichzelf niet spontaan uit te gaan lachen. 'Eh, weet je dat wel zo zeker?' zei ze op zijn voorstel dat hij de kannibaal eens ging opzoeken. 'Als je dan lief voor haar bent geef je haar als cadeautje een peper- en zoutmolentje,' zei ze toen serieus, of althans een poging tot serieus. Ze voelde hoe zijn hand de hare pakte, zei dat hij meer een hondenmens was. 'O echt?' zei ze toen lachend waarna haar gedachten terugschoten naar haar eigen hond in Engeland. Het was dat ze in Disturbia geen huisdieren mochten, anders was hij meegekomen. Bodhi, ook wel Bo. Het was een Canadese herder, een prachtig beest. Ze slikte even bij de gedachten dat ze hem weer moest missen, wellicht wel voor altijd. Ze keek Dante weer aan, luisterde naar zijn opmerking en bloosde hierom. 'Schatje, ik kan álles voor elkaar krijgen, of ik bloos of niet,' zei ze toen lieflijk. 'Maar ja, ik ben me bewust dat ik wel wat dingetjes kan regelen op die manier ja,' gaf ze toen toe terwijl ze glimlachte. 'Niet dat ik dat vaak doe, maar in tijden van nood..' ze lachte even, was haar kamer toewijzing een tijd van nood geweest? In zeker zin wel, anders had ze bij een kannibaal gezeten en ja, dan was de volgende dag op het menu een Brianne steak. Ew.

'Jaa, ik ben wel oke,' zei ze zacht lachend. 'Mijn zelfvertrouwen heeft een knal gekregen, maar meer niet,' knipoogde ze toen plagend. 'En... heeft die jongen dan ook een naam?' zei ze toen. 'Want je beschrijft hem wel heel goed,' ze glimlachte, keek naar zijn ogen. 'Heeeeel erg goed.' zei ze toen. 'Moet ik een hint geven wie het is?' terwijl ze hem half lachend aankeek, haar ogen glinsterden haast van plezier.
'Hm.. het is zo ook wel leuk hoor,' zei ze toen wat betreft zijn haar en ze glimlachte. 'Dus of een verzoekje indienen voor een kapper of hopeloos voor uren met een bot plastic mesje proberen je haren kort te krijgen,' zei ze toen grijnzend. 'Of bij een van de meisjes om een manicure setje of naai setje vragen,' zei ze toen droog toen haar inviel dat daar ook een, klein, schaartje in zat. 'En of dat mooi is,' zei ze toen lachend. Ja, het was wel mooi dat ze hetero was ja, en anders was ze het voor Dante spontaan weer geworden.
De hand die zacht over haar wang streelde deed haar rillen, al was dat niet slecht. Hij zou eens moeten weten wat hij nu met haar deed. Ja oke, dat deed hij wel maar betreft gevoelens, hoe haar hart haast zo hard sloeg dat ze het door haar hoofd voelde gonzen. Ze zag dat Dante potter kid ook al doorhad, hij grijnsde. Toegegeven, het was ook wel grappig. Zij zou als ze elf was ook zo gekeken hebben waarschijnlijk. 'Jij bent de ouderejaars hier, én de jongen ie het meisje moet beschermen.' fluisterde ze toen als tegenargument tegen Dante met een lach op haar gezicht. Ze lachte even om hem, keek hem na toen hij richting potter kid liep. Ze ging even rechtop zitten, probeerde haar haren fatsoenlijk te krijgen. Ze kreeg slechts kleine vlagen mee van het gesprek, maar een geamuseerde glimlach stond op haar gezicht. Ze trok een wenkbrauw op toen Dante zei dat ze morgen weer het slachtoffer was van potters vliegspreuken. 'O, is dat zo?' zei ze toen lachend waarna ze zich weer achterover liet vallen. 'En ik was er eindelijk vanaf!' zei ze toen gespeeld verontwaardigd waarna ze weer moest lachen. 'Hmmm, waar we gebleven waren?' zei ze toen liefjes terwijl ze toekeek hoe Dante weer op haar bed ging zitten. 'Ik denk dat we dat allebei wel weten, niet?' zei ze toen weer poeslief waarna ze weer bloosde, lachte. Ze kon een halve giechel niet onderdrukken toen Dante zich weer naar haar toe draaide. Ze sloot haar ogen, genietend. Dit was zo'n moment waarvoor je hier eigenlijk leefde. Ofja, waar je hier naartoe leefde. Ze merkte dat Dante er meer passie in stak, voelde hoe ze nog meer bloosde dan eerst. was het hier nou zo warm? Haar hand legde ze weer in zijn nek, haar andere hand plukte onschuldig aan zijn sweater. Ze keek Dante aan, lachte. Hij zei dat hij haar had gemist, iets dat haar hart nog sneller deed kloppen. 'Mooi zo,' fluisterde ze toen zacht, half hees. 'Je weet echt niet wat je met me doet he?' vroeg ze hem toen, al was het wel duidelijk dat ze er geen antwoord op hoefde te hebben. Ze keek Dante weer aan, beet zachtjes op haar lip terwijl haar ogen pretlichtjes hadden. 'Weet je zeker dat je potter kid helemaal hebt weggetoverd, Voordat hij dadelijk nog eens binnenkomt?' fluisterde ze toen in zijn oor waarna ze een kus in zijn hals plaatste en hem aankeek, haar lippen weer zacht op de zijne drukte.

Al zijn hele leven was Dante goed geweest, in het verbergen van zijn gevoelens. Al op jonge leeftijd had hij in gezien, dat het tonen van emoties er voor zorgde dat mensen macht over je hadden. Als mensen wisten wat er in je om ging, konden ze hier gebruik van maken. Ze konden jouw emoties naar hun hand zetten, ze konden ze uitbuiten. Het tonen van emoties maakte je zwak en kwetsbaar. Emoties waren niet rationeel of logisch, het waren geprogrammeerde processen die je niet kon controleren. Wat je wel kon controleren was de mate waarin ze tot uiting kwamen. De eerste paar jaar had hij er nog moeite mee gehad zijn emoties volledig te verbergen, vooral in de buurt van zijn vader had hij zijn angst getoond, zijn woede en zijn pijn. Iets waarvoor zijn vader hem had gehaat, hem had gekleineerd zoals hij dat met iedereen deed die onder hem stond. Niet dat er veel mensen onder hem hadden gestaan, zeker niet. Zijn vader was geen slimme man geweest, hij was een sukkel die zich liet leiden door dierlijke instincten. Hij was het soort man dat zijn frustratie uitte op zijn twee kinderen, kinderen die nog te jong en te klein waren om zich te verdedigen. Daar gingen zijn gedachten weer, het was alsof hij zich nooit ergens langer dan een paar secondenop kon focussen. Elke keer weer was er een gedachten, die een andere gedachten deed verschijnen. Alsof het domino stenenwaren, als er één om ging gingen ze allemaal om. Dan was er geen stoppen meer aan.

Het was Brianne die zijn gedachten stroom onderbrak, die hem in staat stelde zich ergens anders op te focussen dan zijn eigen gedachten. Voor zover dat mogelijk was. Haar mond was een stukje open gevallen, hij grinnikte. Keek naar haar onschuldige glimlach, een glimlach die regelmatig op haar gezicht verscheen. Een glimlach waarvan hij vermoedde dat die regelmatig gespeeld was, in elk geval tot op zekere hoogte. Niet dat hij er problemen mee hadden, er waren genoeg mensen die bepaalde houdingen fakte. Sommige deden dit zelfs onbewust, gewoon om zichzelf te beschermen. “I know,maar ik dacht ik pas het even toe op jouw woorden. Aan de andere kant ik breek meer dan alleen protocollen, dus ik had ook gewoon kunnen zeggen dat regels er zijn om gebroken te worden.” Zei hij schouder ophalend. Veel deed het er ook niet, hij brak praktisch elke regel die hem voorgelegd werd. Soms kreeg hij het idee dat het iets was waaraan hij plezier beleefde, regels breken. Alleen wanneer hij een regel echt in waarde achtte voelde hij niet de neiging die te breken, iets wat in het leger het geval was geweest. Hij had respect gehad voor de mannen daar, voor wat zij deden. Hun regels hadden een betekenis, een lading die niet enkel op macht gebaseerd was maar ook op rechtvaardigheid. “Ik ben altijd al een zondaar geweest, maar geef toe de hel klinkt beter dan de hemel. Tenminste een beetje avontuur.” Zei hij een grijns speelde op zijn lippen. Hoewel hij niet in de hemel en de hel geloofde en al helemaal niet in God,voelde hij niet de neiging tegen haar in te gaan. Het ging nu niet om geloof, gewoon om lol maken elkaar plagen zonder er echt iets van te menen. “Dan zorgen we er toch gewoon voor dat jij ook in de hel terecht komt, hoef je me niet te missen.” Lachend keek hij haar aan, zich af vragend of hij haar ooit zo ver zou krijgen de regels echt flink te breken. Ze had al een mis geskipt en was het dak op geklommen, alleen omdat hij dat vroeg. Maakte haar dat niet al een zonderaar? “Ach ja, misschien een beetje meer.” Zei hij, een scheve grijns op zijn gezicht. “O ja, ben ik lief als ik bij jouw ben? Zo ver ik weet heb ik net voor elkaar gekregen dat jij op het dak klom, weet niet hoe lief de bewakers dat vinden.” Merkte hij droogjes op. Brianne prikte in haar buik, zelfs door de sweater heen kon hij haar aanraking voelen. “Ja, zelfs ik ben niet opgewassen tegen je superpowers.” Voor een moment keek hij haar aan met een pruillipje, waarna hij weer in de lach schoot. Het voelde heerlijk om weer gewoon op deze manier met haar te praten, onzin uitkramen elkaar plagen. “Ja, oké daar heb je een punt. Een engel kan natuurlijk niet op tegen een stoere jongen als Harry potter kid.”

“Ze moesten eens weten, hoe geniepig jij bent dan zouden ze je kamer zo weer af pakken.” Zei hij hoofdschuddend, een glimlach speelde op zijn lippen. “Ja, maar wat als een van hen een dude is? Daar zit ik niet op te wachten.” Dante trok een gezicht. Hoe awkward zou het zijn als hij met een meid stond te zoenen en die opeens dacht dat ze een jongen was? Nee, een dergelijke situatie ontweek hij toch liever. “Hmm… misschien doe ik dat wel.” Zei hij, alsof hij serieus overwoog om een peper- en zoutmolentje te overhandigen aan een kannibaal die hem vervolgens als diner zou zien. Brianne’s gezicht betrok, slechts heel even, maar lang genoeg om te weten dat haar gedachten afgedwaalde waren naar een plaats waar ze niet vrolijk van werd. “Jij bent dus ook een honden mens.” Concludeerde hij aarzelend, zich afvragend of hij de puzzelstukjes op de juiste plaats had gelegd. Hoewel hij er moeite mee had elke menselijke emotie te begrijpen, werd hij steeds beter in het lezen ervan. In het zien van angst was hij al lange tijd een expert, het was iets wat er voor zorgde dat hij zich tevreden kon voelen naar een geslaagde moord. Het besef dat zijn slachtoffer bang geweest, dat een man die zoveel mensen angst had bezorgd zijn laatste moment door had gebracht in angst en niets anders dan dat. Dante was zich er van bewust dat dergelijke gedachten gestoord klonken, en dat het maar goed was dat niemand ze kon lezen want dan zouden ze waarschijnlijk gillend weg rennen. Aan de andere kant, misschien zouden ze hem wel begrijpen hij had tenslotte alleen maar bad guys vermoord. Onschuldige mensen vermoorden was iets wat zij deden, niet iets wat hij deed. Haar woorden deden hem glimlachen, de blos die op haar wangen verschenen was gaf haar iets liefs. “Die blos werkt wel hoor, zorgt er voor dat je er extra onschuldig uit ziet.” Zei hij plagend. “Ah, ik wist dat je er gebruik van maakte. Zelfs de meest onschuldige mensen hebben iets evils in zich. Misschien ga je me toch nog eens treffen in de hel.” Zei hij lachend.

“Als ik hem zo goed beschrijven, kun je vast wel gokken wie het is?” Zei hij, terwijl hij haar aan keek. Haar ogen leken te glinsteren, wat ze nog betoverender maakte dan ze al waren. Voor zover dat überhaupt mogelijk was.
“Ook wel leuk, klinkt niet heel positief.” Zei hij plagend. “Maar ik wil het zelf ook graag kort hebben, bevalt me toch beter. Dus misschien moet ik maar eens op zoek gaan naar een meisje met een naaisetje, of een kapper verzoek indienen. Dat mesje lijkt me geen optie.” Dat hij zijn haar kort wou omdat de lichte krullen hem deden denken aan zijn vader hield hij voor zichzelf. Dat hoefde ze niet te weten.
“Oké, de jongen lost het probleem wel weer op.” Fluisterde hij in haar oor, voordat hij naar de gang liep om ‘Harry’ weg te werken.

“Ja, sorry, soms moet je offers brengen. Ik moet hem morgen gaan helpen met zijn vliegspreuk en ik ken de Harry potter boeken amper.” Zei hij lachend, misschien moest hij vanavond die spreuk maar eens op gaan zoeken. Anders zou ‘Harry’ straks nog denken dat hij slecht was en dat hij zich enkel voor deed als ouderejaars. Dan zou hij hem waarschijnlijk niet met rust laten voor hij er zeker van was dat hij geen kwaad meer aan kon rechten. Wat in hield dat hij constant achter hem aan zou rennen, terwijl hij spreuken riep. Zwaar irritant.
“Ik denk het wel ja.” Zei hij, zacht lachend. Terwijl hij met zijn hand door haar haren ging. Brianne legde haar ene hand in zijn nek, plukte met de andere aan zijn sweater. Hij negeerde het, wist dat als ze haar hand onder zijn sweater zou steken hij haar zou stoppen. Hoe vreemd het ook over mocht komen, ij wou niet dat ze van zijn littekens wist. Hij haatte ze, hij haatte de vragen die ze opriepen. Haar stem klonk hees toen ze sprak, hij glimlachte. Besefte dat haar volgende vraag retorisch was. Dat ze geen antwoord verwachte. “Ik heb geen idee, maar ik denk dat je hetzelfde met mij doet.” Fluisterde hij. “Nee, ik denk dat we hem echt kwijt zijn.” Fluisterde hij, de kus die ze in zijn hals drukte deed zijn huid tintelen. Zijn hart een slag overslaan. Ze plaatste haar lippen weer op de zijne, hij beantwoorde haar zoen. Liet een van zijn handen naar haar middel dwalen, zacht streek hij met zijn vingers over het kleine stukje huid dat bloot was gevallen doordat haar shirt iets omhoog gekropen was. Hij verplaatste zijn lippen van haar mond, naar haar hals. Liet zijn lippen afdwalen naar haar sleutelbeen, om haar vervolgens weer aan te kijken. Een glimlachje op zijn lippen, een lichte twinkeling in zijn blauwe ogen.

Haar hele leven had ze eigenlijk gevochten om zichzelf staande te houden, niet fysiek gevochten. Mentaal wel. Ze was altijd een zelfverzekerd persoon geweest, vrolijk een spring in het veld. Op haar basisschool al was ze het zonnetje van de klas, altijd vrolijk en nooit in een slecht humeur. Het was deze gave die haar vaak de lieveling van de leraar had gemaakt, maar de buitenstaander in de klas. Maar aan de andere kant had dat verbond tussen haar en de leraar haar vaak gered van pesterijen, want ondanks dat ze zo vrolijk was, was ze anders. Want ze was niet alleen vrolijk. Meestal wel, maar soms had ze van die momenten gehad dat ze om niet in een hoek kon gaan gillen, huilen. Het kon harten breken, alsof er voor haar iemand vermoord werd zo gilde ze. Haar klasgenoten vonden haar raar om die reden, speelden niet met haar op het schoolplein. In de hogere groepen negeerden ze haar, stopten ze met praten zodra ze langsliep, keken haar na. Het had haar basisschool tot een hel gemaakt besefte ze zich nu pas, en toch was ze er zo vrolijk doorheen gekomen. Haar moeder en vader waren nooit haar steun geweest, hadden haar niet naar de dokter genomen om haar te onderzoeken waarom ze zo in paniek kon raken. Het was Ainsley geweest die haar op zijn fiets had meegenomen. dertig kilometer was het van hun uit naar het ziekenhuis waarnaar ze waren doorverwezen. Ze waren langer dan twee uur onderweg geweest, broer en zus. Hij was haar steun en toeverlaat geweest zoals in een normaal gezin dat meestal de ouders waren geweest. Ainsley was echt de ideale grote broer geweest, beschermde haar en hielp haar. Ze was vroeger ook wel meer een tomboy geweest dus ze waren vaak gewoon aan het stoeien tot haar moeder hen uit elkaar haalde omdat stoeien niks voor meisjes was. Maar sinds de middelbare werd het wel anders. Brianne veranderde in een meisje-meisje, lette op wat ze droeg en hoe ze eruit zag, ging nog meer op in haar ballet om haar figuur te behouden, bang dat de verandering door haar puberteit haar kansen op een plek in een beroemd balletkorps zouden verpesten, dat hadden ze ook wel gedaan, en dit had haar en Ainsley uit elkaar gehaald. Nog steeds was hij haar grote broer, haar beschermengel maar zij was veranderd, wilde niet meer dat haar broer haar zou beschermen; dat ze met jongens kon doen en laten wat ze wilde zonder dat Ainsley haar probeerde te beschermen voor de slechte jongens die ertussen zaten, dat waren er nogal wat geweest in een slechte periode in Brianne's leven. Ze had spijt dat ze niet meer zoveel met Ainsley was omgegaan voordat ze naar Disturbia ging. Ze schreef hem wel eens brieven, vroeg of ze op de post mochten maar meestal zeiden ze nee. Tot een keer. Ze had een brief mogen versturen naar hem. Ainsley was het leger ingegaan, was bijna klaar met zijn opleiding en zou daarna uitgezonden worden. Ze had gesmeekt, gezegd dat dit wel eens de laatste brief kon zijn die hij ooit zou ontvangen. Het had haar moeite gekost, meer dan normaal, maar de brief was verzonden. En ze had er nog geen terug. Logisch ook; ze was tussendoor nog thuis geweest. Misschien zou ze er over een week wel een krijgen, of misschien wel iets later. Maar ze geloofde heilig dat hij haar een brief zou sturen, dat wist ze zeker. Hij had het haar immers beloofd, toch? Toen ze vertrok zou hij haar komen opzoeken zei hij, of hij zou haar een heleboel brieven sturen. Ze hadden een pinky promise erover gemaakt, hij moest dus wel. Brianne voelde hoe ze zichzelf haast kon vervloeken om aan Ainsley te gaan denken, want het eerste wat haar te binnen schoot als ze aan hem dacht was dat hij misschien wel kon sterven, waar hij dan ook naartoe was uitgezonden. Waar hij voor gerechtigheid en veiligheid zat kon het voor hem zo onveilig zijn. Ze rilde even, schudde de gedachten aan hem weg, wilde niet dat dit haar humeur zou verpesten.

'Hmm.. wat breek je dan nog meer, borden, glazen..harten?' ze plaagde hem, stak haar tong geniepig uit en wendde haar blik even van hem af naar het plafond, de lamp die er hing was zo'n soort IKEA lampje vond ze; een met meer spotjes en vast voor een goedkope prijs. 'Al had ik ook niet gedacht dat jij je braaf aan de regels hield hoor,' zei ze toen met een knipoog. 'Wat dat betreft, verschillen we toch wel lieverd. Maarja, een moet de braverik zijn he?' haar ogen richtten zich weer op Dante's gezicht. 'Hel beter dan de hemel?' ze grinnikte. 'ligt eraan van welke kant je kijkt, van de Griekse en Romeinse mythologie zou ik er niet graag zitten, vooral niet in de Tartarus waar je die arme gestrafte figuurtjes zoals Tantalus had.' Ze grinnikte, benieuwd of hij net zo'n gezicht trok als de meeste jongens als ineens bleek dat Brianne wel een beetje aan herseninhoud had. 'En hoe wil je daarvoor gaan zorgen lieverd? Me met Halloween verkleden en langs de bewakers sturen?' ze keek hem onschuldig aan, lachte toen ondeugend. 'Je weet toch dat ik daar veel te lief voor ben,' ze knipperde met haar ogen, grijnsde toen geniepig.
'Een beetje?' haar ogen knepen kort samen. 'Jij geniepigerd, volgens mij heb je alles gedaan wat een gehoorzaam, normaal patiëntje niet zou doen,' haar stem klonk weer plagend. 'Wat heb je allemaal uitgevreten? Dossiers gejat?' ze gokte maar, lachte. Ze viel even stil toen Dante zich afvroeg of hij wel lief was. 'Ik vond het wel lief,' sputterde ze tegen, glimlachte. 'En die bewakers hebben maar pech, zolang ik je lief vind mogen ze je niks doen,' concludeerde ze toen met een lach op haar gezicht. 'Weet ik, maar schaam je niet hoor niemand is tegen mijn superkrachten opgewassen, maar ssstttt..' Ze grijnsde, 'anders komen ze me halen om me te onderzoeken,' weer schoot ze in de lach, deze keer om Dante's pruillipje. Arme jongen toch. 'Inderdaad! En anders is het wel zielig als een éngel hem inmaakt he, hij wil toch wel 's werelds beste tovenaar worden,'

'Zo geniepig ben ik niet hoor, ik ben me gewoon goed bewust wat ik moet doen om iets voor elkaar te krijgen,' zei ze droogjes, een glimlachje op haar gezicht. 'Ik ben wel ook echt lief hoor, niet alleen wanneer het me uitkomt,' ze lachte even om de opmerking die Dante maakte. Wat als een van die persoonlijkheden een jongen was? 'Dan moet je maar even gay zijn, dat meisje komt wel weer terug hoor!' ze keek hem plagend aan, prikte hem weer. Haar ogen werden groot, 'dat ga je toch niet echt doen he?' Ze keek hem verwonderend aan, grijnsde daarna omdat ze heus wel wist dat hij het niet meende. Of ze ook een hondenmens was? Ze knikte, glimlachte aan de gedachten aan Bodhi. 'Ik laat je nog wel eens een foto zien,' besloot ze toen terwijl ze hem aankeek. Ja, ze zou hem Bodhi nog wel eens laten zien, maar niet nu. De canadese herder had haar hart gestolen als pup en sindsdien waren de twee ook haast onafscheidelijk geweest. Hij was zelfs met haar naar school gegaan onder het mom van therapiehond. Hij was haar maatje geweest, degene bij wie ze had kunnen uithuilen zonder dat ze idioot commentaar had teruggekregen. 'Ik doe het niet eens expres hoor!' Zei ze lachend, 'ik zweer het.. ofja, nu doe ik het niet expres,' gaf ze toe. 'Maar hiervoor sturen ze me niet naar de hel hoor,' ze grijnsde, 'ze prijzen me dat ik dingen voor elkaar krijg zonder geweld!' Tevreden met haar argument keek ze Dante aan, knipperde kort met haar ogen voordat ze haar blik weer afwendde.
'Gaan we nu wie is het spelen dan?' Ze keek hem aan, lachte zacht, 'jíj bent het, duh,' zei ze toen zacht grijnzend. 'Maar wie is de blondine dan?' Haar vraag klonk al net zo lief als haar voorgaande antwoord, maar de plagende toon weerklonk erdoorheen. 'Sorry, klonk het echt zo erg?' ze glimlachte weer, bestudeerde zijn haren nog eens. 'Ik zou voor de kapper gaan,' gaf ze toen toe, er niet van overtuigd dat Dante's haar er nog goed uit zou zien als hij het bewerkte met een klein schaartje dat bedoeld was om draad mee te knippen. Beter nog, ze was er van overtuigd dat hij er dan als een mismaakte clown uit zou zien met plukken van allemaal verschillende lengtes, die dan ook weer schots en scheef waren.

'Offers? Hij jaagt me nog eens de dood in als hij me weer net zo stalkt als gisteren,' ze keek Dante zielig aan, maar verving de zielige blik door een lach. 'Wingardium Leviosa,' knipoogde ze toen naar hem, 'laat hem niet zien dat je het veertje omhoog gooit en zeg dat maar, dat is de zweefspreuk,' ze lachte. 'Je bent wel een cultuurbarbaar dat je de boeken niet kent, maar ik vergeef het je; je bent immers niet Engels.' Een grijns speelde op haar gezicht, zij was haast met de Harry Potter boeken opgegroeid, al dan niet omdat het het voorleesboek in de klas was en op de middelbare iedereen een boekverslag erover moest maken met zijn eigen mening. 'Is dat zo?' ze keek hem aan, bestudeerde zijn gezicht en glimlachte, hij moest eens weten hoe knap hij wel niet was. 'Mooi zo,' zei ze toen zacht terug op zijn bevestiging dat het kind wel weg zou blijven, lachte lief. Ze voelde hoe hij haar zoen beantwoordde, haar hart raasde nog steeds even snel al was ze er nu niet meer zo door verbaasd. Ze voelde hoe zijn hand zacht een stuk ontblootte huid streelde, kreeg tintelingen door het gevoel wat alleen versterkt werd doordat hij zich naar haar hals verplaatste en vervolgde naar haar sleutelbeen. Ze beet op haar lip, genoot. Hij keek haar aan, een twinkeling in zijn ogen. In de hare weerspiegelde diezelfde twinkeling, pure vreugde. Er stond net zo'n lichte glimlach op haar lippen als op de zijne, alleen waren bij haar nog haar welbekende blosjes te zien.
Ze merkte nu pas dat het al donker was, dat de grauwe lucht plaats had gemaakt voor een heldere nacht, waarin je de sterren kon zien. 'Blijf hier,' fluisterde ze toen half smekend. 'Vanavond,' vervolgde ze toen waarna ze op haar lip beet, hem aankeek. Ze liet haar hand naar zijn middel afdwalen, liet deze daar liggen. Ze vond het oneerlijk dat hij wel haar huid voelde, zij niet de zijne. Maar daarnaast, ze wist niet eens of hij niet hysterisch zou worden als ze daar überhaupt een poging voor zou doen, haar hand plukte wederom onschuldig aan zijn sweater, liet het daarbij. Ze keek hem aan, wendde haar blik weer af waarna ze zacht kusjes in zijn hals drukte, glimlachte naar hem waarna ze haar lippen weer zacht op de zijne drukte.

Weer leek haar gezicht te betrekken, het was alsof er een donkere schaduw over heen gleed. Een schaduw die hem vertelde dat haar gedachten af waren gedwaald naar een donkere plek, een plek waar ze liever niet was. In tegenstelling tot hem leek Brianne er niet goed in te zijn haar emoties te verbergen. Ze was als een open boek, alleen over de oprechtheid van haar onschuldigheid twijfelde hij zo nu en dan. Dat ze een open boek was, maakte echter niet dat ze makkelijk te begrijpen was. Haar emoties die elkaar soms razend snel afwisselde kon hij niet allemaal plaatsen, hij had geen idee waardoor ze veroorzaakte. Welke gedachten er voor zorgde dat haar gezicht betrok en welke er voor zorgde dat haar ogen begonnen te stralen, als heldere sterren aan de hemel. Even overwoog hij te informeren naar het gene wat haar dwars zat, maar hij besloot zijn mond te houden. Waarschijnlijk wou ze er niet over praten, hij wou ook niet praten over de gedachten die hem frustreerde. Hij wou ook niet praten over zijn zusje, of zijn vader. Nee, die personen bestonden enkel nog in zijn gedachten. Niemand die wist van hun bestaan, of beter gezegd hun vroegere bestaan.

“En ruiten.” Zei hij lachend, afgelopen maand had hij tijdens een woede aanval een stoel door de ruit gesmeten. Wat voor een enorme chaos had gezorgd, patiënten hadden in het rond gerend hadden stukken glas vast gegrepen met de bedoeling zichzelf of andere te verwonden. Dante had zich in de drukte snel uit de voeten gemaakt, met een bloedende kras in zijn hals van een rond vliegend stuk glas. Hij wist niet eens meer precies wat hem had doen ontpoffen. Een verkeerde vraag of handeling? Het kon allemaal, wanneer hij zijn energie niet kwijt kon deden de kleinste dingen hem ontploffen. Veranderde hij in een hersenloze spierbundel, die voor niets en niemand genade kende. Zijn woede aanvallen waren vaak van korte duren, zijn redelijkheid keerde meestal snel weer terug maande hem tot rust. Stelde hem in staat de situatie recht te zetten, voor zo ver dat op dat moment nog mogelijk was. Die korte momenten van pure woeden, waren de momenten waarop je kon merken dat er daadwerkelijk iets mis met Dante was. Zelfs Dante zag in dat deze periode niet geheel normaal waren, al was hij er heilig van overtuigd dat als ze hem wat meer ruimte zouden geven de woeden aanvallen van zelf zouden verdwijnen. Tijdens de zes jaar dat hij had rond getrokken in Amerika had hij er nauwelijks last van gehad, alles wat hij deed beruste op rationeel nadenken. Oké, niet alles. Maar alles wat er echt toe deed wel. “That’s true. Anders wordt het ook zo saai.” Stemde hij met haar in over dat er één de braverik moest zijn. Als je twee adrenaline junkies had, dan werd het al snel saai. Het klonk misschien vreemd, maar twee mensen die elkaar constant uit daagde, dat kon gewoon niet goed gaan. Dante mocht dan wel geen echte adrenaline junk zijn, het scheelde niet veel. Hij grinnikte toen Brianne begon over de Griekse en Romeinse mythologie. “Knap en slim, dat is nog eens een mooie combinatie. Ergens verbaasde het hem niet, Brianne had altijd op een manier gepraat die hem het idee gaf dat ze behoorlijk slim was. Ze was snel met haar antwoorden en had het meerde male aan het juiste eind gehad wat hem betrof. “Ik denk gewoon de christelijke hel, tenslotte hadden we het erover dat ik die mis heb gemist, niet dat jij aanwezig was.” Het laatste voegde hij er grijnzend aan toe. “Ach, het is slechts een kwestie van tijd en dan overtreed je net zo makkelijk de regels als ik. Het is al begonnen weet je, tenslotte zit je hier met een jongen op je kamer terwijl je eigenlijk in de kerk hoort te zitten.” Plagend keek hij haar aan.

“Wat ik heb uitgespookt, is voor jouw een vraag en voor mij een weet.” Zei hij geheimzinnig, een brede glimlach stond op zijn gezicht. Ze moest eens weten dat ze juist zat met haar gok, dan zou ze waarschijnlijk als de dood zijn dat hij haar dossier had gelezen. Wat hij niet had gedaan, waarom wist hij niet. Het had verkeerd gevoeld, bovendien was ze op dat moment weg geweest en had hij geen zin gehad om aan haar herinnerd te worden. Hij had enkel de dossiers van de mensen uit zijn groep en die van de bewakers door gelezen. Zo ver die er waren, sommige stukken waren best interessant geweest. Erg bruikbaar.
“Hmm… dan moet ik maar in je buurt blijven hé? Weet ik in elk geval zeker dat ze me niet op sluiten.” Zei hij met een brede grijns, als het eens zo makkelijk zou zijn. “Dat moeten we niet hebben, dan ben ik mijn guardian angel kwijt.” Brianne’s lach die voor de zoveelste keer door de kamer klonk, was aanstekelijk, heerlijk om te horen. “Nee, dat zou zijn zelfvertrouwen behoorlijk diep de grond in boren. Dat moeten we natuurlijk niet hebben.”

“Dat heeft mensen manipuleren.” Antwoordde hij plagend. “Maar ik geloof best dat je ook wel echt lief bent hoor.” Voegde hij er met een knipoog aan toe. “Ik ga denk ik toch liever voor een meisje, dan voor een paar meisjes en een jongen in één, hoef ik tenminste niks te veranderen aan mij geaardheid.” Nee, hij kon zich niet voorstellen dat hij zou flikflooien met een meid die dacht dat ze een dude was. Dat was gewoon vreemd, heel vreemd. “Nah, alleen als ik me heel erg verveel.” De verwonderde blik in haar ogen deed hem lachen. Toch wist hij maar al te goed dat ze hem niet geloofde, al zag hij zich zelf er serieus nog wel voor aan gewoon uit pure nieuwsgierigheid op de kannibaal af te stappen. Hij was wel benieuwd, wat er voor zorgde dat iemand besloot mensen op te eten. Hij kon zich niet voorstellen dat die lekker smaakte. Ah, Brianne was dus ook een hondenmens. Ze zij dat ze hem nog wel eens een foto zou laten zien, waar hij uit afleidde dat ze een hond had. Zelf had hij voor een korte tijd een hond gehad, in Virginia had hij een straathond hond hem dagen lang gevolgd. Hoewel Dante hem in eerste instantie een blok aan zijn been had gevonden, had hij hem al snel geaccepteerd. Hij was op dat moment dertien jaar, voelde zich alleen en stelde het gezelschap van de hond op prijs. Twee jaar lang had hij de hond overal met zich mee naar toe genomen, ze waren dikke maatjes geweest. Uiteindelijk had Dante de hond vlak voor hij in training ging, achtergelaten in het asiel. Niet goed wetend wat hij anders me het dier had moeten doen. “Hmm… maar wat als je iemand vind die je niet kunt betoveren met je super powers? Bereik je je doelen dan nog altijd geweldloos?” Vroeg hij nieuwsgierig, al zag hij Brianne niet zo snel geweld gebruiken. Daar was ze het type niet voor, daar had ze het figuur ook niet voor. De meeste mensen zouden haar fysiek zonder enige moeite aan kunnen. “Misschien zal ik je dan toch moeten missen, want ik denk niet dat ik ooit nog in de hemel terecht kom.” Gaf hij zich uiteindelijk gewonnen.
“Nou, dat lijkt me ook wel duidelijk, dat ben jij natuurlijk. Wie gaat haar anders onderuit als ze er zo goed uit ziet? Daar toe ben alleen jij in staat.”Zei hij plagend. “Nee, hoor het viel we mee.”Stelde hij haar zacht lachend gerust. “Dat zal ik dan maar eens een keer gaan doen.” Veel langer zou hij niet met dit lange haar door blijven lopen, hij had geen zin om elke keer dat hij in de spiegel keek herinnerd te worden aan zijn vader.

“Ah, dat valt vast wel mee. En anders zoek ik wel een andere engel voor hem die hij mag laten vliegen, die kannibaal bijvoorbeeld. Of is die niet blond?” Lachend keek Dante Brianne aan, niet echt van plan ‘Harry’ op de kannibaal af te sturen. Al zag hij het jongetje er nog wel toe in staat haar de stuipen op het lijf te jagen. Hij lachte. “Jij kent alle boeken dus uit je hoofd?” constateerde hij, zelf had hij nooit echt de moeite genomen dergelijke boeken te lezen. Hij had er wel het een en ander over gehoord, als je rond trok hoorde je veel zelfs over onderwerpen als Harry Potter werd verassend veel gesproken. Oké, het was ook wel dé best selller maar toch. “Ja, dat is zo.” Mompelde hij, een glimlach sierde zijn gezicht. Het was voelde bijna onwerkelijk, dat hij hier zat of beter gezegd lag op het geheime kamertje van Disturbia met een van de mooiste en normaalste meisjes die hier rond liepen. Correctie de mooiste, althans hij had nog niemand gevonden die aan haar kon tippen.
Haar ogen twinkelde, haar gezicht werd gesierd door een lichte glimlach en de welbekende rode blosjes op haar wangen. “Hier blijven? Maar al te graag.” Fluisterde hij. “Tenzij de bewakers me weg komen slepen.” Voegde hij er aan toe. Je wist het maar nooit, voor het zelfde geld gingen die eikels naar hem opzoek en vonden ze hem hier. Dan zou hij waarschijnlijk weer een nachtje in de isoleercel door moeten brengen. Maar dat risico wou hij wel nemen voor een avond samen met Brianne, in haar geheime kamertje. Haar hand dwaalde af naar haar middel, hij voelde de zachte druk door zijn sweater heen. Aan de ene kant wou hij dat haar hand zijn huid zou raken, aan de andere kant wist hij dat zijn littekens haar zouden afschrikken. Dat ze vragen zouden oproepen die hij niet wou beantwoorden, vragen waar hij niet eens over na wou denken. Met haar hand plukte ze weer onschuldig aan zijn sweater, hij besloot hij te laten voor wat het was. Haar lippen in zijn hals deden zijn huid tintelen, voor een moment sloot hij genietend zijn ogen. Hij voelde haar lippen weer op de zijne, beantwoorde haar zoen. Zijn hand legde hij in haar hals, waar hij met zijn vingers zacht langs streek. Was het nu echt zo warm in de kamer of lag het aan hem? Uiteindelijk stelde hij zich recht, schoof de mouwen van zijn sweater omhoog. Als je goed keek zag je op zijn onder armen enkele kleine ronde littekens van uitgedrukte sigaretten. Deze konden hem echter weinig schelen, de meeste mensen viel het niet eens op. Iets wat hij te danken had aan het feit dat zijn huid, toch iets getint was. Dante richtte zijn blik weer op Brianne, een glimlachje speelde op zijn lippen. “Heb je enig idee hoe mooi je bent?” Zei hij zacht, terwijl hij met zijn hand een pluk van haar blonde haren recht streek.

Brianne sloot haar ogen voor een momentje, concentreerde zich op haar ademhaling. Haar ogen schoten weer open, wierpen een blik op het maanlicht dat zacht door het raam heen scheen, in het gezelschap van het zachte licht dat buiten brandde. Ze werd kalm van de duisternis, raar genoeg, het maakte haar rustig. Ze had altijd al een tik gehad dat ze graag naar buiten keek 's avonds, naar de maan en de sterren. Haar broer had hetzelfde gehad bedacht ze zich toen. Hij was net zoals haar gefascineerd geweest door wat zich daarboven afspeelde. Het leek zo onbereikbaar, misschien was dat het wel. Ze glimlachte, liet haar blik langzaam wegglijden van het raam naar haar nachtkastje waar een lampje stond, een oud ding. Of zo moest het ogen, eigenlijk was het voetje van de lamp gloednieuw, net zoals de lampenkap die bedrukt was met rode roosjes. Brianne tastte met haar hand naar het aan-uit knopje, knipte dit de andere kant op waarna een zachte, warme gloed de kamer verlichtte. Of althans, een klein deel ervan. Ze haalde haar handen door haar haren, merkte hoe ze langzaamaan steeds meer ontspande, iets wat niet vaak gebeurde omdat ze haast constant gespannen was doordat ze niet wist of ze een aanval kon krijgen of niet. Het veroorzaakte dat Brianne zich eigenlijk nooit compleet ontspande, alleen als ze ging slapen was ze altijd ontspannen geweest, wetende dat haar dan niks kon overkomen. Ze glimlachte naar Dante, vroeg zich oprecht af of ze zich juist zo makkelijk kon ontspannen omdat hij hier was, een houding had die haar het gevoel had dat ze veilig was bij hem, dat niemand of niets haar angst aan kon jagen. Ze haalde haar handen weer door haar haren, glimlachte toen. Hij was werkelijk betoverend voor haar. Hij maakte haar beter, zo voelde het. Meer open, gedurfd. Ze grijnsde even, dat gedurfd kon je op twee manieren wel opvatten eigenlijk, maar dat boeide nu niet zoveel. Ze dacht weer aan Ainsley. Zou hij nu ook naar de sterren kijken? Of zou hij dat niet meer doen? Ze hadden immers vaak bij hen thuis op het dak gezeten, gekletst als broer en zus terwijl ze naar de sterren hadden gekeken. Dat was ook een van de weinige momenten geweest in Brianne's echte puberteit dat ze goed met hem had kunnen opschieten. Haar ogen schoten naar het gordijn, maar de had de neiging niet om dit dicht te maken, ze vond het zachte licht van buiten wel fijn.
Ze keek weer naar Dante, zag in zijn ogen de weerspiegeling van het raam. Ze glimlachte weer, besefte dat dit wellicht een van de beste avonden van haar leven kon wezen. Een van die avonden waarop ze compleet zichzelf kon zijn, met stemmingswisselingen en al. Die avonden waarop ze bij iemand was die haar goed deed voelen, en eigenlijk wel meer gevoelens dat slechts blijdschap losmaakte.

'Ruiten?' Ze grijnsde. 'Hoe dat dan? Erdoorheen gesprongen?' Ze beeldde het zich al in hoe Dante soort van heldhaftig door het raam sprong, moest lachen. 'Sorry,' zei ze toen onschuldig. 'Ik had een klein binnenpretje,' haar onschuldig blik keek hem aan, het plagende weerspiegelde in haar ogen. Hij was wel een soort van held, voor haar tenminste. Hij had haar al dingen laten doen die ze normaal niet zou doen. Oké, dat klonk verkeerd. Maar toch, normaal zou ze nooit van haar leven op een dak klimmen, laat staan de regels niet opvolgen. Ze was wel de braverik die alles goed wilde doen voor iedereen, hij zorgde dat ze dat niet deed. Dat ze ook eens plezier had zonder dat dat binnen beperkte regels moest zijn. Ze glimlachte even, hij was betoverend. Zoals hij kon kijken, lachen. Gewoon zoals hij was. Als Abby terug zou komen bij hem.. Brianne slikte, haalde diep adem. Dan zou ze niet weten wat ze moest doen, behalve huilen. Abby moest sowieso wegblijven, wilde ze überhaupt niet iedere dag in een hoekje zitten janken, Abby had Brianne's leven immers zo lang ze er al was tot een hel gemaakt. Ze schrok even op van Dante die zei dat het klopte dat het saai zou zijn als er twee dezelfde mensen waren, ze grijnsde. 'Dus blijf jij nou maar lekker Dante à la Indiana Jones, dan blijf ik wel braaf rapunzel in haar torentje,' stelde ze toen een vergelijking op waar ze spontaan om moest lachen. 'Help me eraan herinneren, dat ik geen vergelijkingen meer mag opstellen, oke?' Ze grinnikte, ze was werkelijk waardeloos in vergelijkingen wat dat betreft merkte ze nu op. 'Hmm, knap en slim,' herhaalde ze Dante's woorden toen, lachend. 'Snap je nu waarom ik alles voor elkaar krijg,' zei ze toen weer plagend, pretlichtjes in haar ogen. 'De christelijke?' Ze grijnsde ten geamuseerd, klakte met haar tong. 'Dan moet ik je maar ergens een aflaat gaan kopen hè?' Ze grijnsde, wist inderdaad wel het een en ander over de geschiedenis. 'Is dat zo?' Ze keek hem lachend aan. 'Dan daag ik je uit om mij van mijn braaf zijn af te helpen,' ze grijnsde naar hem, wist dat hij die opdracht eigenlijk onmogelijk kon uitvoeren. Juist door haar angstaanvallen hechtte ze zoveel waarde aan regels, die hadden haar immers altijd beschermd. Of ze dat nu nog deden wist ze niet, maar voor haar gevoel was het wel zo. Al kon het meer een gewoonte geworden zijn dat ze juist uit angst de regels volgde.

'Je weet toch dat je me nu alleen maar nog nieuwsgieriger maakt, lieverd?' Ze plaagde hem, liet haar vinger weer in zijn buik prikken, grinnikte. Ze fronste echter even. Wat als ze gelijk had gehad met haar gok en hij inderdaad dossiers had gelezen. Had hij dan de hare gelezen? Wist hij dan wat erin stond in plaats van zij? Ze wist niet wat ze allemaal over haar schreven, een angstig gevoel bekroop haar voor een moment, maakte zich bijna meester van haar. Het was Dante's stem die haar hieruit sleurde, haar wakker schudde. 'Je blijft inderdaad maar gewoon bij mij,' ze glimlachte, 'of je het wilt of niet,' ze keek hem aan, knipoogde. 'Dus lieverd, wat weet je nu? Stil zijn over Brianne's superpowers,' ze keek hem lachend aan. 'Want als je me verlinkt en ik kom vrij....!' Ze lachte. 'Ga ik je plat knuffelen,' ze grijnsde, zag zichzelf in staat dat ze dat ook nog zou doen ook. 'En inderdaad, potter kid moet de wereld immers redden van slechte magiërs die puur kwaad zijn, als hij dan van een goedaardige engel verliest, wat moet er dan van de mensheid komen?' Ze grijnsde.

'Nee, dat heet mensenkennis toepassen in situaties waarin dit toegestaan is!' Ze verdedigde zich, wist dat Dante toch wel gelijk had. 'En als ik dan al mensen manipuleer, dan doe ik het tenminste heel lief, niet?' Ze keek hem poeslief aan, haar mondhoeken krulden omhoog en ze schudde haar hoofd. 'Ik ben inderdaad best wel lief ja,' merkte ze toen op, keek hem schijnheilig aan waarna ze op haar lip beet om niet te lachen. 'Nou ja zeg,' plaagde ze hem toen, 'jij past je ook niet echt aan aan de steeds veranderende maatschappij he?' Ze lachte, snapte hem wel. 'Vind ik niet erg hoor,' gaf ze toen toe met een knipoog. 'Zelfs dan niet, ik heb geen zin in een jongen die een hap uit zijn arm mist, of een oor ofzo.' Ze keek hem half serieus aan, lachte algauw weer. Als hij het ook maar zou wagen om op een kannibaal af te stappen, ze wilde niet dat hij een stuk uit zijn arm miste, of waar dan ook. Ze wilde hem heelhuids, ongeschonden hier weer terug zien keren, eigenlijk wilde ze helemaal niet dat hij naar welk meisje dan ook ging. Niet dat ze daar iets over had te zeggen, maar alleen het denken dat hij naar iemand anders toe ging gaf haar een misselijk gevoel. Als ze iemand vond die ze niet kon betoveren. Hmmm. Ze grijnsde, besloot het eerst eens voor te doen. Haar blik veranderde van poeslief naar verleidelijk, haar haren vielen langs haar schouders, warrig. Ze likte langs haar lippen, lachte al net zo ondeugend. 'Dan gebruik ik mijn Charmes,' ze ze toen op een zachte, verleidelijke toon waarna ze grijnsde. Net zo snel als haar wisseling van onschuld naar verleiding was geweest ging die ook weer terug. Kameleon Brianne. 'Ik ga je niet missen gekkie,' zei ze toen zacht, 'Ik ga gewoon met je mee,' ze stopte even, grinnikte. 'Of we proberen toch maar dat aflaat, met een paar honderd van die dingen kopen we je schuld wel vrij,' plaagde ze hem toen. Voor één zonde had je meestal een aflaat nodig werd gesproken. Ze keek Dante lachend aan, hield wel van een beetje overdrijven. Ze moest lachen, wist niet of ze het als een compliment moest opvatten dat hij haar zag als het meisje dat vol op haar gezicht ging als een grote faal, maargoed. Ze keek hem aan toen hij zei dat het wel meeviel dat ze zo erg klonk, glimlachte. 'Doe maar weer zoals je het had toen ik er nog was,' knipoogde ze toen. 'Niet te kort, niet te lang,' gespeeld kritisch bekeek ze hem, plaagde hem een beetje door weer in zijn haar te woelen. Hij deed haar even beseffen dat ze zelf ook naar de kapper moest, als die er überhaupt al was hier. 'Wat vind je ervan als ik mijn haar bruin zou verven,' plaagde ze hem toen lachend, ze zou het toch niet doen. Daarvoor hield ze veel te veel van haar eigen haar, haar mooie blonde haar. 'Of zal ik het maar bij mijn sexy blond laten?' Ze knipoogde, keek hem weer grijnzend aan.

Ze lachte zacht, keek hem aan terwijl haar ogen pretlichtjes hadden. 'Nee, die heeft haar haren knalrood,' zei ze toen over de kannibalistische meid. 'Maar ik denk dat er vast wel andere engelen zullen zijn, maar of ze zo lief zijn als ik....' Haar stem was weer mierzoet, maar nog steeds zo zacht. Dat maakte haar ook wel dat ze zo onschuldig oogde bedacht ze zich toen, haar zachte en zoete, lieve stem. Ze had er een haat-liefde verhouding mee want zelfs als ze boos was klonk ze nog lief en onschuldig, tenzij ze echt haar best deed om boos te klinken. Ze moest lachen toen Dante constateerde dat ze de boeken uit haar hoofd kende. 'Lieverd, ze werden er haast met militaire precisie ingedrillt door alle leraren,' ze grijnsde. 'Het is dus zacht uitgedrukt dat ik de boeken wel ken ja,' ze knikte, haalde de haren die voor haar ogen vielen weg door ze haast vakkundig achter haar oor te doen. Ze bloosde toen hij bevestigde dat dat zo was, kon een glimlach niet onderdrukken. Ze besefte zich donders goed dat ze hier met Dante was. Met de, in haar ogen, knapste jongen van Disturbia. De liefste wellicht. De meest gespierde was hij waarschijnlijk niet, ze dacht terug aan Vince, een militair. Die was gespierder geweest. Al vond ze dat gespierder niet meteen mooier betekende. Eigenlijk hechtte ze niet zoveel waarde aan spieren.. ja, aan een sixpack wel, maar dat deed bijna ieder meisje wel. Toen hij vervolgde dat hij hier wilde blijven begon haar gezicht haast te stralen, blozen. 'Dat zullen ze niet,' fluisterde ze toen zacht. Niet dat ze het zeker wist, maar ze wilde zichzelf ervan overtuigen dat ze niet zouden komen, dat moest ze gewoon. Ze wilde er niet aan denken dat dit moment voorbij was. Hij had haar hand naar haar hals verplaatst waar hij al net zo zacht streelde als hij bij haar wang had gedaan, ze glimlachte genietend. Dit was haar hemel op aarde, toegegeven. Ze opende haar ogen, zag dat hij de mouwen van zijn sweatshirt omhoog deed. Zijzelf had het ook warm, heel warm. Ze ging recht zitten, zag dat zijn blik op haar rustte, een lachje op zijn gezicht. Zijn woorden deden haar blozen, naar haar voeten kijken.
'Jij bent mooier,' gaf ze toen met een glimlach toe, ze beet op haar lip. 'Eh,' zei ze toen zacht, een klein lachje speelde op haar gezicht. 'Vind je het erg als ik me heel even omkleed?' Vroeg ze hem toen. Haar slaapkleding was immers in haar ogen koeler dan haar jeans en t-shirtje. Al twijfelde ze wel, haar slaapkleding was immers iets.. anders dan haar gewone kleding. Ze glimlachte, wachtte niet op zijn antwoord en besloot eens impulsief te zijn. Ze liep naar haar kast toe, twijfelde. Ze kon voor sexy gaan of voor lief. Of voor beide, kon ook. Ze glimlachte, pakte een setje eruit en liep richting het badkamertje, zich niet beseffend dat er zoiets als een deur was. In alle gemak kleedde ze zich om, niet beseffend dat de deur open was, keerde terug naar Dante, draaide een rondje, 'goedgekeurd?' Vroeg ze toen zoetsappig terwijl ze zich weer naar haar bed verplaatste, er in kleermakerszit op ging zitten. Oh, ja, haar slaapkleding was onschuldig ja.. Daaronder. Dat bleef nog even geheim, dat lag eraan hoe de avond zou verlopen. Al leek de pyjama van vrij dikke stof, dit was het niet. Beter nog het was een van haar favoriete pyjama's: zo'n multifunctioneel die ze in de winter en zomer kon dragen. Ze keek hem afwachtend aan, de rode tinten in de pyjama deden haar blosjes nog meer opvallen, al vond ze het niet erg. Dante was er toch al aan gewend dat ze bijna 24/7 bloosde in zijn bijzijn.

Zoo, om een beeld te scheppen van het complete gedoe van dr pyama en alles (of en dr make-up die is hier awesum (a) ) voor als je dat wilt weten klikkie

Buiten had de dag plaats gemaakt voor de nacht, de grijze lucht was vervangen door een bijna zwarte die gevuld was met sterren. Als kind had hij vroeger uren naar de sterren kunnen kijken, op blote knieën zittend op de kast in de kelder. Zijn armen steunend op het kleine raamkozijn met de af geblakerde witte verf. Soms had Aide naast hem gezeten, hadden ze samen gefantaseerd over de wereld die er achter de sterren schuil ging. Onderhand wist Dante dat er geen wereld achter de sterren lag, enkel gebroken dromen. Ach, het was fijn geweest om te fantaseren over een betere wereld. Een wereld die niet bestond. Al moest Dante toe geven, dat hij zich op dit moment voelde als hij zich vroeger had voorgesteld dat hij zich zou voelen als hij gelukkig zou zijn. Voor een moment sloot hij zijn ogen, concentreerde zich op Brianne’s rustige ademhaling. Een vertrouwd en geruststellend geluid. Een geluid dat hem deed geloven dat de hoop nog niet geheel vervlogen wordt, al besefte hij maar al te goed hoe breekbaar dit moment was. Hoe breekbaar de band was die tussen hen was ontstaan. Wat als hij naar haar uit viel? Wat als zij het slachtoffer zou worden van zijn woede aanval? Er werd gezegd dat de relaties van ASP patiënten bijna altijd gedomineerd werden door geweld, uitbuiting en een ongelijke machtsverhouding. Zou dat voor hem ook gelden? In zijn hele leven had hij nog maar drie vrouwen geslagen, waarvan eentje dermate erg dat ze in het ziekenhuis te recht was gekomen. Toch voelde hij zich daar niet schuldig over, ze had het verdiend. Ze had net zo hard mee gedaan aan het verhandelen van jonge meisjes als de meeste mannen in dat wereldje. Ze lokte jonge meisjes die weg gelopen waren van huis mee naar haar huis, zorgde er voor dat ze zich op hun gemak voelden en dan stonden er plots een paar eikels voor de deur die hen mee namen. Onmerkbaar schudde Dante zijn hoofd, hij moest nu niet aan dergelijke dingen gaan denken, het zou hem enkel kwaad maken.

Brianne schoot in de lach, verontschuldigde zich vervolgens voor haar binnenpretje. Hij schudde met een lichte grijns op zijn gezicht zijn hoofd. “Nee, ik heb er een stoel doorheen gegooid.” Gaf hij eerlijk toe. “Ik had niet gedacht dat de ruiten hier zouden breken, je zou toch denken dat ze van kogel vrij glas zijn gemaakt.” Hij had er op dat moment überhaupt niet bij stil gestaan dat ruiten konden breken. Nee, het was niet zijn slimste actie geweest. Maar ach, iedereen mocht wel eens een onbezonnen daad begaan, toch? Bovendien hadden de bewakers zo ook weer even iets te doen gehad.
Haar vergelijking deed hem lachen. Hij Indiana Jones en zij Rapunzel? “Je weet dat die twee elkaar nooit ontmoet hebben, zie jij Indiane Jones Rapunzel al uit haar torentje redden?” Merkte Dante droogjes op, al kon hij een grijns niet onderdrukken. “Dat zal ik doen Rapunzel, we moeten niet hebben dat je nog meer van deze onzin uit kraamt.” Zei hij plagend, terwijl hij haar recht in haar ogen keek waarin pretlichtjes waren verschenen. “Ik snap het helemaal en moet eerlijk toe geven dat ik ook niet bestand ben tegen je magie.” Het was toch ongelofelijk hoe één meisje hem zo kon betoveren, hoe ze er voor kon zorgen dat hij zich volledig ontspannen voelde. Het was alsof alle opgekropte energie uit zijn lichaam was verdwenen, al was hij benieuwd of dat over een paar uur nog zo zou zijn. Vooral aangezien ze het avond eten hadden gemist en hij daarmee ook zijn ADHD medicijnen. Nu had hij wel vaker zonder zijn medicijnen gemoeten en meestal ging het wel goed. Vooral als hij genoeg bewegingsruimte had en hij zijn overdosis aan energie gewoon weg kon sporten. Het mocht dan wel niet altijd werken tegen de drukte in zijn hoofd, het werkte wel degelijk tegen de spanning in zijn lichaam. Gelukkig leek Brianne vooral voor het eerste een goed medicijn, haar aanwezigheid zorgde er voor dat zijn gedachten minder snel met hem op de loop gingen en als dat wel gebeurde kon hij ze makkelijker uitschakelen. Het enige wat hij hoefde te doen was zijn blik op Brianne vestigen. “Een aflaat, schat je weet toch dat die dingen al lang niet meer verkocht worden?” Zei hij hoofdschuddend, een plagende ondertoon weer klonk in zijn stem. “Die uitdaging neem ik graag aan, maar het is wel op eigen risico.” Het laatste voegde hij er op een waarschuwende toon aan toe, al verscheen er al snel weer een grijns op zijn gezicht. Hij was er niet geheel van overtuigd dat het een slim plan was Brianne van haar braafheid af te helpen. Voor hem was het als vanzelf sprekend dat hij regels overtrad, hij kon zich haast niet voorstellen hoe het was om zich gewoon aan de regels te houden. Het idee alleen al gaf hem een benauwd gevoel, leven volgens de wetten die op waren gesteld door iemand die zijn positie dankte aan macht. Door iemand die misschien niet eens stil had gestaan bij de effecten van de wetten. Nee, leven volgens een boekje dat door een ander geschreven was, was niks voor Dante. Hij schreef zijn eigen regels wel. Maar dat dit voor hem gold, betekende niet dat dit ook voor Brianne hoefde te gelden. Misschien putte ze wel hoop uit die regels, vond ze het fijn een stabiel leven te lijden dat via bepaalde paden liep.

“Ja, dat weet ik. Maar ik ga het je als nog niet vertellen.” Zei hij plagend, ergens vond hij het leuk haar nieuwsgierig te maken. Tot nu toe had hij hier niks ernstig uit gespookt, niet echt in elk geval. Oké het lezen van dossiers werd gezien als een ernstige overtreding, iets wat hij op zich wel kon begrijpen. Hij had ook liever niet dat mensen zijn dossier lazen, een dossier dat vooral geschreven was door de psycholoog die tijdens het proces met hem gesproken had. Dante had het dossier helemaal gelezen, had zich geïrriteerd aan de manier waarop de psycholoog hem had beschreven. Als een door zijn jeugd getraumatiseerde jongen met een diep gewortelde haat tegenover zijn vader, een vader die hij in elke vrouwen handelaar projecteerde. De psycholoog sprak in het dossier zijn vermoedde uit dat Dante zijn vader had vermoord, al waren er hiervoor nooit genoeg bewijzen gevonden. Brianne’s stem trok hem uit zijn gedachten, hij richtte zijn ogen weer op de hare. “Ik zal niks zeggen, ere woord.” Lachend stak hij zijn hand in de lucht. “Al moet ik eerlijk zeggen, dat die straf niet eens zo heel vreselijk klinkt.” Voegde hij er met een lichte grijns aan toe. “Nee, als Harry zelfs geen goed aardige engel kan verslaan, dan kunnen we de hoop wel op geven.” Hij zag het gezicht van de kleine jongen al voor zich, als die door Brianne verslagen werd. Arm kind toch.

“Ja, manipulatie dus.” Zei hij lachend, zelf maakte hij er ook regelmatig gebruik van. Hij vond het leuk om te zien dat als je maar de juiste woorden zij en de juiste dingen deed je bijna alles voor elkaar kon krijgen. Je kon mensen praktisch alles doen geloven, je moest alleen weten hoe. “Dat is waar.” Gaf hij toe, waarna hij voor een moment haar hand pakte. Hij schoot in de lach toen ze bevestigde dat ze toch best wel lief was, nee aan zelfkennis ontbrak het haar op dat vlak in elk geval niet. “Nope.” Het was niet zo dat hij iets tegen homo’s had, zeker niet, die lieten meiden tenminste met rust. Hij hoefde er zelf alleen geen te zijn, in zijn ogen waren meisjes veel aantrekkelijker niet alleen vanwege hun uiterlijk maar ook door hun manier van denken. “Oké, ik zal uit haar buurt blijven.” Stemde hij uiteindelijk met Brianne in, die kennelijk bang was dat ze hem niet heelhuids terug zou krijgen. Hij grinnikte even, kon zich niet goed voorstellen dat iemand daadwerkelijk een hap uit zijn lichaam zou proberen te nemen en dat hij het ook daadwerkelijk toe zou staan. Even leek Brianne een gedaante wisseling te doorstaan, haar blik ging van lief naar verleidelijk, met haar tong likte ze langs haar lippen. Zacht lachend schudde hij zijn hoofd. “Oké, dat zal wel helpen ja” Hij kon zich niet voorstellen dat er een man was die niet voor haar zou vallen. Iets wat hij ergens een nare gedachten vond. Het idee dat Brianne elke jongen kon krijgen die ze wou, voor het zelfde geld was hij haar over een paar dagen al weer kwijt. Ze kon makkelijk iemand vinden die minder problemen had dan hem, oké het feit dat ze in een psychiatrische inrichting waren maakte dat misschien wat moeilijker, maar toch. Er liepen hier ook nog bewakers rond en hij dacht niet dat die wel bestand waren tegen haar charmes. Hij lachte toen ze stelde dat ze anders maar een paar honderd af laten moesten. “Misschien moeten we dat dan toch maar doen, als je nog ergens een kerk kan vinden waar ze die verkopen.” Zei hij lachend. Zoals hij het eerder had? Ja, dat was wel een goede lengte geweest. Het was niet meer zo kort als vlak nadat hij in de gevangenis werd gedropt, maar ook niet zo lang als het nu was. “Zal ik doen, mevrouw.” Zei hij lachend. Brianne met bruin haar, hij probeerde het zich voor te stellen maar slaagde hier niet in. “Blijf maar gewoon een sexy blond” Een scheve grijns stond op zijn gezicht, hij knipoogde.

“Misschien is het wel goed voor hem als hij eens een gemene engel vindt, houdt ie misschien op met ze als proefkonijntjes gebruiken.” Opperde Dante lachend, terwijl hij Brianne aan keek. “Alsof je leraren wisten dat het ooit van pas zou komen de Harry Potter boeken uit je hoofd te komen.” Zei hij hoofdschuddend, hij kon zich niet voorstellen dat hij op school een dergelijk boek uit zijn hoofd had moeten kennen. Aan de andere kant hij was sinds zijn elfde al niet meer naar school geweest en tot dan toe had hij er nooit echt veel moeite voor gedaan. Zijn antwoord deed haar stralen, iets wat hem deed glimlachen. Het voelde alsof het gewoon niet mis kon gaan tussen hen, voor even had hij er echt vertrouwen in. Al wist hij ergens dat dit waarschijnlijk onterecht was, dat een relatie voor hem niet mogelijk was. Maar mocht hij geen droom hebben? “Je hebt vast gelijk.” Stemde hij met haar in, in de hoop dat deze positieve instelling er inderdaad voor zou zorgen dat de bewakers weg zouden blijven. Hij was mooier, hij lachte, had ze nog nooit in de spiegel gekeken? “Onmogelijk.” Zei hij, terwijl hij zijn vingers onder haar kin legde en haar hoofd weer naar hem toe draaide zodat ze hem wel moest aan kijken.
“Geen probleem.” Hij volgde Brianne met zijn ogen terwijl ze naar de kast liep om, wat hij vermoede dat haar pyjama was te pakken. Hij aarzelde even, liep naar het raam en deed die iets open zodat een koele luchtstroom de kamer in instroomde. Als Brianne er problemen mee had zou hij het raam wel weer dicht doen, maar voor nu genoot hij van de koude lucht die langs zijn armen streek. Hij ging weer op zijn bed zitten, een lichte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij erachter kwam dat Brianne was vergeten de deur te sluiten en zich onwetend van het feit dat hij haar gadesloeg omkleden. Hij wist dat hij haar eigenlijk zou moeten wijzen op het feit dat de badkamer een deur had, kon het echter niet laten naar haar te blijven kijken. Haar lichaam was perfect, haar huid was glad en strak. Ze was niet zo eng dun als sommige meisjes die hier rond liepen, maar zeker niet dik. Nadat ze haar pyjama had aangetrokken draaide ze een rondje, vroeg of hij het goedkeurde. Hij glimlachte. “Helemaal. Zelfs je kleding is onschuldig en toch sexy.” Constateerde hij met een scheve grijns op zijn gezicht. Ze was weer op het bed gaan zitten, in kleermakerszit. Hij keek haar voor een moment recht aan, een twinkeling in zijn blauwe ogen. Hij leunde iets naar voren, drukte zijn lippen op de hare. Waarna hij haar weer aan keek, zich achterover op haar bed liet zakken. Hij pakte haar hand. “Kom.” Fluisterde hij, waarna hij haar voorzichtig op zich trok. Hij legde een van zijn armen rond haar middel, met zijn vrije hand streek hij een pluk van haar blonde haar achter haar oor.

Brianne voelde hoe haar hart langzaam klopte, niet meer als een razende trein. Haar ademhaling was weer rustig, sereen. Ze glimlachte zacht. Normaal gesproken had ze wel redelijk controle gehad over haar hartslag doordat ze wel eens marathons had gerend. Haar coach had haar toen wat trucjes geleerd zodat haar hartslag niet de pan uit zou stijgen, en hoe ze haar ademhaling rustig hield zodat ze genoeg zuurstof binnenkreeg. Het had haar vaak genoeg geholpen om lekker rustig te blijven, iets waar ze dankbaar voor was. Zeker vanwege haar paniekaanvallen, dan had ze wel eens de neiging om te gaan hyperventileren. Ze slaakte een zachte, tevreden zucht. Sloot haar ogen weer terwijl ze zo bleef liggen, genietend van de geluiden die amper klonken. Van Dante's ademhaling, de wind die zachtjes tegen het raam op duwde, alsof hij naar binnen wilde. Het geluid dat in de verte klonk, bewakers die bij patiënten die moeilijk deden nog ingrepen voordat ze zelf ook weg zouden gaan, naar huis. Weer drong een verlangen naar huis zich op aan Brianne, liet een naar gevoel opwellen. Ze moest eens stoppen over thuis na te denken. Het was toch allemaal mis daar, niks klopte er meer. Maar toch verlangde ze ernaar. Waarnaar eigenlijk? Het huis, het verleden dat het had of juist de mensen? De mensen niet meer, haar vader en moeder hadden het verpest toen ze daar was. Alles verpest. Ze hadden geschreeuwd, met spullen gegooid. Ze was als vanouds bij Ainsley op de kamer gekropen, hadden daar samen gezeten, zwijgend. Luisterend naar het geluid van hun ouders, die elkaar de dood in wensten. Het had hen doen schrikken, hem de angst ingeboezemd dat ze niet eens meer naar beneden durfden te gaan om in te grijpen voor hun ouders. Ze hadden daar gezeten, zwijgend tot al het geluid was weggestorven, daarna waren ze met zijn twee weer het dak opgekropen. Ze hadden de rare tik om hun wensen tegen de sterren te zeggen, of althans Ainsley. Hij had gewenst dat pap en mam normaal zouden doen, weer van elkaar zouden houden. Maar hij had net zo goed geweten als Brianne dat dat er niet in zat. Dat dit nooit mogelijk zou zijn. Of het nou op de sterren was gewenst of niet. Hij was net zoals alle andere duizenden wensen de avondlucht ingestuurd, waar hij langzaam zou vervagen, nooit zijn doel zou bereiken of wat daarboven ook was. Ze hadden daar nog gezeten, niks gezegd. Op dat moment hoefde er ook niks gezegd te worden, durfden ze niks te zeggen. Brianne slikte weer, wilde niet dat deze gedachten haar beeld van de sterren zouden verpesten, dat zou teveel zonde zijn. Dan zou haar hele punt van tot rust komen als ze ernaar keek wegvagen, langzaam verdwijnen. Ze keek naar Dante, voelde een angst opkruipen dat het met hem zou gaan zoals bij haar ouders. Ze zouden ooit wel van elkaar gehouden hebben, daar was ze van overtuigd. Maar de liefde was gewoon weggegaan, weggestroomd uit hun lichamen. Het deed Brianne slikken, ze schudde haar hoofd. zo zou ze niet worden, zij was anders. Heel anders.

Dante schudde met zijn hoofd, iets wat haar nog breder deed lachen. 'Een.. stoel?' Ze zag het beeld al voor zich, Dante à la de hulk die een stoel door de ruit smeet. Hij zei nog iets over dat hij niet had gedacht dat dat ging, ze knikte. 'Kostenbesparing he, het treft zelfs Disturbia,' ze grijnsde even, al was ze het wel oprecht met Dante eens. Je zou toch denken dat hier een haast onverwoestbaar glas zou zijn in een inrichting zoals deze. Tenminste, dat leek haar logisch. Vooral aangezien het stijgende aantal opnames van agressieve patiënten. Hij moest lachen om haar vergelijking, ze zette een gespeeld beteuterd gezicht op totdat hij opmerkte dat die twee elkaar nooit hadden ontmoet. Ze keek hem even aan, grijnsde. 'Dan moet daar maar verandering in komen, niet Indiana Jones?' Plaagde ze hem toen even. 'En daarnaast, wie weet ligt er wel een schat in haar toren,' ze knipoogde daarna. 'Rapunzel?' Ze grijnsde, 'ik heb wel blond haar ja, maar zo lang is het niet,' ze glimlachte weer. 'Hou het maar op Brianne, dan zal ik ook wel met zulke vergelijkingen stoppen.' Ze keek hem lachend aan, bleef steken bij zijn ogen. Ze waren prachtig. Zeker nu ze niet meer zo koel stonden, nu er iets van emotie in was te zien. Zou hij dat weten? Hoe mooi zijn ogen waren? Hoe ze haar compleet inpakten, haar compleet in zijn macht lieten? Ze glimlachte, moest moeite doen om haar blik even af te wenden. ''Hmmm,' zei ze zachtjes terwijl ze hem weer aankeek, 'dat is weer een betoverd persoon in de pocket,' zei ze toen op dezelfde droge toon die Dante eerder had gehad, al was bij haar een grijns te zien in gezelschap van haar ogen die steeds vrolijker stonden. Ze vond het niet erg hoor, als ze Dante had betoverd. Ze zou het heerlijk vinden, niet op een verkeerde manier. Maar als iemand door je betoverd was, was dat meestal toch een goed teken? Zij was immers haast betoverd door Dante, iets dat haar een van de beste gevoelens gaf die ze ooit had ervaren, al zei ze het zelf. Hij had iets waardoor ze kalm werd, echt kalm. Zo kalm dat ze zich kon ontspannen, niet nadacht over angst of wat dan ook. Ze voelde zich veilig. En dat was aan de ene kant ook wel een beetje raar, aangezien meneer enkele mensen had vermoord. Ze wilde daar niet aan denken, dat was immers het verleden. Een duister verleden, toch? Ze keek naar Dante, een zachte lieve blik in haar ogen. Hij was magisch. Misschien was hij toch wel echt een ouderejaars voor potter kid. Hij merkte op dat aflaten al lang niet meer verkocht werden. 'Schat, dit is Disturbia City, strenggelovig, blijven steken in de middeleeuwen... Die verkopen ze hier vast nog wel,' ze knipoogde lachend naar hem, al net zo plagend. 'Op eigen risico,' ze fronste plagend. 'Welke gekke dingen gaan er dan met me gebeuren?' Het klonk haar ondeugend, maar het lieve deed het nog een beetje onschuldig klinken, al was het niet zo bedoeld. Ze wist dat ze zich graag aan de regels hield. Het was haar manier van.. leven. Maar wat nou als die regels haar juist tegenhielden om te léven. Écht te leven? Het viel op zijn minst te proberen, toch? Het zou waarschijnlijk een heleboel hobbels hebben voordat ze braverik-af was... maar ach, het was een leuke uitdaging voor zowel Dante als zij. En daarnaast. Het werd tijd om los te laten aan haar oude gewoontes. Haar verleden achter zich te laten. Toch?

Ze keek hem beteuterd aan toen hij zei dat hij het haar alsnog niet zou vertellen, maar het bevestigde ook wel iets. Dat ze het goed had gehad. Anders had hij wel toegegeven nadat ze gezegd had dat ze nieuwsgierig was. 'AHA!' Zei ze toen dus ook, terwijl ze grijnsde, bovenop hem kroop. 'Jij sneakt zomaar kantoren in he, om dossiers te kijken,' ze keek hem plagend aan, liet niet blijken dat het werkelijk was wat ze vermoedde, maar deed het ogen als slechts een gespeelde plagerij. Ze kroop weer van hem af, ging weer terug zitten. Hij vertelde dat hij niks zou zeggen, ze grijnsde. 'Erewoord?' Zei ze toen lachend. 'Vooruit, ik geloof je,' ze knipoogde. 'Hmm... wie weet krijg je die ook wel als je je gewoon niet gedraagt,' plaagde ze hem toen, nadenkend wat ze dan onder het kopje 'niet goed gedragen' vond thuishoren. 'Zie je! Dus het is belangrijk dat Harry ten alle tijden niet tegen mij hoeft te vechten, of dat ik hem zat wordt en hem betover,' ze grijnsde toen licht, haar gedachten schoten even richting het kleine jochie, maar daar bleven ze niet zo lang hangen, ze had wel interessantere dingen om aan te denken. Of op te letten, en haar gedachten gewoon voor even op nul te zetten voordat ze weer alle kanten op zouden schieten zoals dat op sommige dagen wel eens gebeurde.

'Ieder zijn eigen woord, he?' Zei ze toen zacht, ze vond manipulatie immers zo.. zo slecht klinken. Alsof het iets slechts was wat ze deed. Ze deed het alleen voor goede dingen, ze haalde er geen kattenkwaad mee uit, ze was immers een brave meid.. En toch, het gaf haar aan de andere kant wel een kick om te zien dat ze gewoon met een paar kleine dingetjes zo veel voor elkaar kon krijgen, het gaf haar een gevoel dat ze niet een machteloos meisje was, wel degelijk iets had waardoor ze mensen kon beïnvloeden, zoals zij dat bij haar zo makkelijk konden doen. Oke, misschien was ze dan toch niet zo braaf als ze van zichzelf vond. Maar was dat zo erg? Niet echt. Ze lachte toen hij bevestigde dat ze mensen wel heel lief manipuleerde, grijnsde zachtjes. 'Wie weet heb ik jou ook wel gemanipuleerd,' zei ze toen ondeugend. 'Ik heb je immers mijn kamer op gekregen, niet?' Zei ze toen nog steeds zo ondeugend, maar een onschuldig glimlachje rustte op haar gezicht. 'Daar gaan we dan ook mooi niks aan veranderen, blijf maar mooi compleet hetero,' ze knipoogde. Ze had niks tegen homoseksuelen, alleen vond ze het leuker als ze wist dat ze Dante voor zichzelf had, of alleen nog maar voor alle andere meisjes tegen wie ze dan moest knokken. Of hoe je ook wilde verwoorden dat het dan zij en nog een heleboel andere meisjes waren die de kans kregen op Dante. Oke, dat klonk al net zo raar. Ze gaf het maar op, schudde de gedachte weg. 'Mooi zo,' zei ze toen zacht. 'Dan krijg ik je tenminste heelhuids terug, dat vind ik persoonlijk wel erg fijn' ze grijnsde. Hij gaf toe dat het haar zo ook wel zou lukken, ze glimlachte zoet. 'Hmm... ik kan álles voor elkaar krijgen,' zei ze toen lachend, 'maar zo wil ik nou niet echt naar alle mannen of vrouwen kijken.. dus ik denk dat ik niet echt álles voor elkaar zal krijgen,' ze glimlachte. Meende oprecht dat ze echt niet naar alle mannen zo verleidelijk zou kijken. Beter nog, zo zou ze niet naar driekwart van de mannen kijken, ze was immers kritisch. 'Dan halen we mogen honderd aflaten bij de Sint-jacobs kerk,' zei ze toen lachend, haar ogen twinkelden weer. 'En dan moeten we nog maar zien hoe die man daarboven door heeft dat je liever niet naar de hel gaat,' ze knipoogde weer. 'En ééntje voor mij,' zei ze toen zachtjes. Ze verhulde nog niet waarom ze er eentje zou moeten kopen, dat deed ze later nog wel eens. 'Mooi zo,' ze keek weer naar zijn haren, glimlachte toen. 'Hmm.. sexy blond? En ik wou nog zo graag een slimme brunette worden,' ze lachte haalde haar handen door haar haren. Dit was zelfs nog haar natuurlijke haarkleur, haar sexy blond. 'Dan laat ik het hier maar mooi bij, en alleen de puntjes bijknippen he?' Ze grijnsde naar hem, bedacht zich waarom ze in godsnaam over de kapper waren aan het praten. 'Eigenlijk is het gewoon blond,' knipoogde ze toen 'lekker naturel, geen kleur geen niks,' ze lachte zachtjes. 'Is het dan nog steeds sexy?' mompelde ze toen uitdagend, terwijl haar blik naar Dante bleef kijken, haar blosjes weer opstaken. Ze bloosde altijd als ze uit haar comfort zone ging, of toevallig dingen deed die ja.. ondeugend waren, zo zou ze het maar noemen, al klonk het behoorlijk dom.

'Maar dan gaat hij wel weer terug naar de goede engelen, kun je je voorstellen wat voor ravage het aanricht als die allemaal uit depressie van zo'n stalker zichzelf ombrengen?' Ze zette grote, onschuldige ogen op. Hield dit niet lang vol voordat ze alweer begon te lachen. 'Brrr, laat me er niet aan denken, ik heb er trauma's aan,' ze grijnsde zachtjes, 'we werden voor de klas gehaald, een voor een een boekverslag over harry potter. Je viel in slaap nadat je drie keer bijna hetzelfde had gehoord,' ze grijnsde zachtjes, kon zich nog goed voor de geest halen dat ze letterlijk in slaap was gevallen, iets wat haar leraar niet in dank had genomen. En zij hem niet toen ze om die reden een week tussen echt tuig mocht nablijven. Ugh. 'Hmm... ik heb altijd gelijk,' zei ze toen zachtjes, terwijl ze naar zijn ogen keek, glimlachte. Brianne zag dat hij om zijn antwoord moest lachen, glimlachte hierdoor. Ze voelde hoe hij zacht zijn vingers onder haar kin legde, ze hem weer aankeek. 'Zeker mogelijk,' fluisterde ze zacht tegen hem terwijl ze haar ogen neersloeg maar de drang om zijn gezicht te zien niet kon weerstaan, ze keek hem weer aan. 'Je zou eens moeten weten hoe mooi je bent,' ze fluisterde weer, alsof niemand anders behalve hij het mocht horen, het alleen voor hen twee was. Geen probleem had hij gezegd. Daar had ze genoegen mee genomen. Toen ze op was gestaan.

In de badkamer had ze zich rustig omgekleed. zichzelf voor een seconde in de spiegel bekeken, wel degelijk tevreden met wat ze zag. Haar make-up dat nog goed, niks was uitgelopen tot haar verbazing, ze haalde haar handen door haar haren, een poging om ze uit haar gezicht te houden maar ze vielen als bladeren weer net zo warrig over haar schouders, langs haar gezicht af. Ze slaakte een zachte zucht, gaf haar gevecht tegen haar haren maar op. Aan de ene kant wist ze niet of dit juist was om te doen, dit... ja, "blootstellen" maar het voelde zo goed, dat het haar algauw niet meer boeide wat haar verstand zei. Haar verstand was een grote angsthaas, die kon ze vanavond negeren.
Toen ze haar rondje had gedraaid had Dante gelachen. Het goedgekeurd, alleen fronste ze even over het sexy, bekeek haar pyjama. 'Sinds wanneer is dít,' zei ze toen terwijl ze aan het ding plukte, 'sinds wanneer is een pyjama met lange mouwen en broekspijpen sexy?' Weer fluisterde ze, keek hem nieuwsgierig aan. Normaliter vonden mannen, voor zover zij wist, pyjama's die kort waren juist fantastisch. Het liefst geen, dat had ze ook wel eens gehoord. Ze liet het voor wat het was, keek Dante glimlachend aan, zag de twinkeling in zijn ogen die haar mondhoeken nog meer omhoog deden krullen. Hij leunde voorover, zoende haar. maar voordat ze kon reageren legde hij zich achterover op haar bed, zijn hoof op haar kussen. Hij had haar hand gepakt, haar zacht bovenop hem getrokken. Ze glimlachte lief terwijl hij een pluk van haar haren achter haar oor stopte, speelde met de touwtjes van zijn sweatshirt. 'Hmmm..' Het klonk lieflijk, ze glimlachte. 'Je bent zo betoverend, weet je dat?' Fluisterde ze toen zacht terwijl ze hem recht aankeek, verlegen glimlachte. 'Ik ben zo blij dat je weer bij me bent,' weer fluisterde ze. Ze zweeg even, kon de glimlach niet van haar gezicht krijgen. Zou hij nu wel haar hartslag kunnen voelen, hoe hij nu weer als een razende klopte, daar waar hij enkele seconden geleden nog zo kalm was? De arm die rond haar middel lag gaf haar een veilig gevoel, deed haar genieten. Ze keek Dante aan, bracht haar gezicht iets verder naar het zijne, glimlachend. ze legde haar handen in zijn nek waar ze met een langere pluk haar speelden, drukte haar lippen zacht op de zijne. Kort daarna keek ze hem weer aan, blosjes. 'Heb je het raam open gezet?' Vroeg ze hem toen onschuldig, een vrolijke glimlach op haar gezicht. Ze hield wel van wat frisse lucht, al was het voornamelijke doel nu nog dat haar kamer steeds kouder werd. Ze keek naar het raam, terug naar Dante. Had geen zin om op te staan om het dicht te doen. Ze rilde even door de frisse, koude lucht maar probeerde het te negeren, voor zover dat ging tenminste. Ze streelde met haar hand langs zijn wang, keek hem in zijn ogen aan, voelde hoe ze weer bloosde. Weer een korte rilling over haar lichaam. Ugh.

Eigenlijk wist hij maar weinig van Brianne. Ja, hij wist dat ze uit Engeland kwam, dat haar beide ouders nog leefde, dat ze een hondenmens was en dat hij met haar kon lachen. Maar verder? Hij wist niet of ze broers of zussen had. Hij wist niet wat haar hobby’s waren. Hij wist niet van wat voor eten ze hield. Hij wist niet of ze een goede of een slechte jeugd had gehad. Al gokte hij op een slechte, simpelweg omdat dat waarschijnlijk voor de meeste mensen in de kliniek gold. Niemand kreeg zonder rede een stoornis, er waren natuurlijk stoornissen die vast lagen in de genen. Zoals zijn ADHD. De meeste psychische stoornissen werden echter veroorzaakt door trauma’s, door ongunstige omgevingsfactoren. Voor een moment richtte hij zijn blik op het meisje dat naast hem op het bed zag, hoe haar blonde haren over haar schouders vielen, hoe haar blik voor een moment weer leek te verduisteren. Waar gingen haar gedachten toch steeds heen? Wat maakte dat haar gezicht betrok? “Wat is er?” Vroeg hij, lichtelijk bezorgd. Niet langer in staat haar steeds terug komende droevigheid te negeren. En waarom zou hij eigenlijk? Misschien wou ze er niet over praten, misschien ook wel. Mensen zeiden altijd dat het hielp om ergens over te praten, zelf merkte hij er weinig van. Dit kon echter ook wel eens gewoon aan hem liggen en aan het feit dat mensen hem meestal niet begrepen wanneer hij echt wat over zichzelf vertelde. Ze keken er in elk geval nooit zo naar als hij er naar keek.

Hij knikte ter bevestiging op haar vraag, al wist hij dat die retorisch was geweest. Als hij er aan terug dacht, moest hij toegeven dat het best wel dom was geweest om met die stoel te smijten. Om überhaupt ergens mee te smijten, hij had weer eens bewezen hoe onredelijk hij soms kon zijn. “Ja, helaas wel. Nu moet ik in het vervolg maar ergens anders op gaan mikken.” Zei hij met een brede grijns, al hoopte hij eigenlijk dat hij helemaal niet meer met spullen zou gaan gooien. Iets wat zou kunnen lukken, als de fitnesszaal binnenkort open ging. Dan kon hij eindelijk het grootste deel van zijn energie kwijt, hardlopen in de rozentuin en op het strand begon hem zo langzamerhand de keel uit te hangen. Vooral omdat de heken het deden aanvoelen als een vissenkom. Er was een beteuterde blik op Brianne’s gezicht verschenen, die al snel weer verdween en plaats maakte voor een grijns. “Daar moet zeker verandering in komen, mijn lieve Rapunzel.” Lachend keek hij haar aan. “Wie weet, en anders heb ik altijd jou nog. Dan mag jij mijn schat zijn.” Hij ga haar een knipoog. Het was heerlijk om gewoon met haar over niets te praten, elkaar een beetje te plagen en onzin uit te kramen. Met een ander had hij zich misschien aan een dergelijk gesprek kunnen gaan irriteren, maar met haar niet. Het werd nooit saai, bovendien kreeg hij bijna non stop haar aanstekelijke lach te horen. “Oké, Brianne, daar houdt ik je aan.” Met een scheve grijns op zijn gezicht keek hij haar aan. “Daar lijkt het wel op ja.” Zei hij, ergens hoopte hij dat ze hem niet zo zou behandelen als de meeste mensen die ze betoverde. Althans hij had niet het idee dat de meeste mensen die gevallen waren voor haar lieve en onschuldige houding, echt een rol speelde in haar leven. Wou hij dat een rol spelen in haar leven? Kon hij dat überhaupt? Misschien wel, misschien niet. Was het, het risico waard? Was het, het waard om Brianne te pijnigen? Wie zei überhaupt dat dan ging gebeuren? Hij was anders dan de meeste ASP patiënten, zijn hoogbegaafdheid maakte hem anders. Hij had jarenlang uit de handen van de politie kunnen blijven, woede aanvallen waren als zijn energie level normaal was ongebruikelijk. Althans relatief ongebruikelijk. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hij moest hier niet te lang over na denken. “Licht eraan of ze protestants of katholiek zijn.” Merkte hij plagend op, terwijl hij zijn blik voor een moment liet af dwalen naar het raam. Als je goed keek, kon je de lichten van het stadje zien. Dat overdag een bijna middeleeuws aanzien had, vreemd eigenlijk aangezien Amerika de middeleeuwen praktisch over had geslagen. Tijdens de periode die in Europa de middeleeuwen werd genoemd, woonden er in Amerika vele Indianen stammen. Hun cultuur of eigenlijk culturen, verschilde sterk van die van de Europeanen en stadjes als Disturbia waren dan ook zeker geen restanten van de Indiaanse cultuur. Wat niet direct betekende dat het stadje niet oud was, maar het was sowieso pas na 1800 gebouwd. Dante kapte zijn gedachten abrupt af, merkend dat ze nergens naar toe gingen. Misschien dat hij ze toe had gelaten als hij alleen was, maar op dit moment waren er veel interessantere dingen waar op hij zich kon focussen. “Dat weet ik nog niet, maar je moet overal op voorbereid zijn. “ Grijnzend keek hij haar aan. Zich af vragend of hij haar echt mee zou slepen in zijn ‘strijd’ met de regels, misschien een beetje. Hij was echter niet van plan haar, dingen te laten doen die je echt zwaar in de problemen konden brengen. Dat deed hij toch liever alleen, of met de groep.

Brianne kroop boven op hem, hij legde zijn handen op haar middel. “Jij kan mijn gedachten lezen, of niet geef het maar toe. Anders zal ik het je betaald zetten.” Waarschuwend prikte hij in haar buik. “Ik heb de jouwe niet gelezen hoor.” Voegde hij er met een knipoog aan toe. Hij hoopte dat ze hem geloofde, iets waar hij wel vanuit ging aangezien ze het op de één of andere vreemde manier steeds door leek te hebben als hij loog. Heel vreemd, ook best eng eigenlijk. Hij hield er niet van als mensen de waarheid over hem kende, of beter gezegd hij hield er niet van over zichzelf te praten. Al helemaal niet over zijn geschiedenis. Er waren hier vast wel mensen die iets dergelijks mee hadden gemaakt, al betwijfelde hij of ze daarna in een serie moordenaar waren veranderd, maar goed dat was niet iets om nu over na te denken. “Erewoord.” Zei hij grijnzend, waarna hij zijn hand weer liet zakken. “Dat klinkt als een strak plan.” Lachend keek hij haar aan. Vroeg zich af wanneer zij zou vinden dat hij zich niet gedroeg. “Dat is heel belangrijk ja.” Stemde hij met haar in, ergens was het vreemd dat ‘Harry’ zo vaak het onderwerp van hun gesprek was. Aan de andere kant, ze kende het jongetje beide en hij was zo juist ook nog bij hun binnen gelopen terwijl ze lagen te zoenen. Ja, misschien was er toch wel rede genoeg om over het kleine jongetje dat geloofde dat hij Harry Potter was te praten.

Hij knikte als bevestiging op haar woorden. Ergens begreep hij wel dat ze manipulatie geen fijn woord vond, het klonk naar, alsof je bewust iemands gedrag naar jouw hand zetten. Dat was het ook, dat deed je ook, het was alleen dat woord dat het zo slecht deed klinken. Al had Dante daar nooit problemen mee gehad, het woord manipulatie straalde macht uit. Macht die je niet verkreeg door je afkomst of geld. Nee het was macht, die je verkreeg door mensen kennis. Door te weten hoe je mensen moest bespelen. Niet iedereen kon het en dat maakt het nu juist zo leuk. “Het zou kunnen, al was dat ik hier naar binnen ging toch echt geheel vrijwillig.” Zei hij lachend. “Zal ik doen, als jij dat ook doet.” Met een glimlachje keek hij haar aan. “Ik weet niet of ik je dat kan beloven, ik zal mijn best doen.” Zei hij met een knipoog. Dante wist het nog wel eens voor te krijgen zich zelf te verwonden, al viel het in de kliniek nog wel mee. Er gebeurde hier bijna nooit iets, oké dat was niet waar. Maar er gebeurde bijna nooit iets met ernstige gevolgen, de bewakers sprongen bijna altijd op tijd tussen gevechten en de helft van de gevechten die ontstonden waren tussen twee krielkipjes die nog geen theekopje om konden duwen. Dus van schade was bij hun gevechten geen schade. “Hmm… daar ben ik blij mee. Niet dat je alles voor elkaar kan krijgen, maar dat je niet naar iedereen zo kijkt.” Met een plagend glimlachje keek hij haar aan. Was blij dat ze niet naar iedereen zo zou kijken. Dan was hij haar binnen de kortste keren kwijt. “Eentje voor jouw?” Hij keek haar nieuwsgierig aan. “Wat heb jij op je geweten, brave Hendrik.” Zei hij plagend. Hij probeerde iets te bedenken dat erg genoeg was om een aflaat voor nodig te hebben, al hadden mensen vroeger bijna voor alles aflaten gekocht, het stelen van een brood, het vervloeken van de buurvrouw, voor bijna alles hadden zij de kerk bepaald zodat die met dat geld de bouw van hun kerken konden vergoeden. Hoezo eerlijk? “Je bent al een slimme, sexy blond? Waarom zou je dan nog een slimme brunette willen zijn?” Met een glimlach op zijn gezicht keek hij haar aan, hij had niet het idee dat Brianne er serieus over dacht haar haar bruin te verven. “Maar als je toch besluit je haar bruin te verven, dan vergeef ik je wel hoor.” Zei hij plagend. Ze vertelde hem dat haar haar van nature blond was, hij lachte. Keek haar aan, zag hoe de rode blosjes terug keerde op haar gezicht. “Dat maakt het alleen maar sexier.” Zei hij met een knipoog, een brede grijns stond op zijn gezicht. Hij draaide een lok van haar blonde haren rond zijn vinger, om hij vervolgen weer los te laten.

“Nee, dat zou echt verschrikkelijk zijn.” Dante slaagde er niet in een lach te onderdrukken, hij zag ‘Harry’ er wel voor aan mensen helemaal gek te maken met zijn toverkunsten. “Maar we moeten ook niet hebben dat jij helemaal gek van hem wordt, ik wil jouw ook heelhuids terug krijgen.” Plagend keek hij haar aan. “Dat klinkt heel saai.” Gaf Dante eerlijk toe. Het klonk ook behoorlijk dwangmatig, dat ze allemaal perse dat ene boek hadden moeten lezen. Zouden ze dat in Italië op het voortgezet onderwijs ook hebben gedaan? Zou hij eigenlijk naar school zijn gegaan als hij niet naar Amerika gevlucht was? Als zijn zusje en vader nog hadden geleefd? Zacht schudde hij zijn hoofd, er had zo veel niet moeten gebeuren om hem op school te houden. Zo veel dingen, die al waren gebeurd, die hij niet meer terug kon draaien. “Nou, dat zou ik nou ook niet direct zeggen.” Weer waas er een plagende ondertoon in zijn stem te horen. Hoe mooi hij was? Het was vreemd om het zo te horen. Hij had wel eens gehoord dat hij knap was, al vermoedde hij dat de meeste mensen toch gedeeltelijk van dat standpunt af zouden stappen waarneer ze zijn littekens zagen, maar zoals Brianne het zei klonk het anders. Hij wist dat als hij hier op in zou gaan, het uit kon draaien op een eeuwig durende discussie om wie er knapper was. Kon het ondanks dat toch niet laten op haar woorden in te gaan. “Jij hebt nog nooit in de spiegel gekeken, of wel? Anders had je zelf ook wel geweten dat het onmogelijk is.” Met een scheef glimlachje op zijn gezicht keek hij haar aan.

Haar frons deed hem lachen, hij overwoog te liegen maar besloot dat een beetje oprechtheid geen kwaad kon. “Het is vooral sexy als je weet wat er onder zit.” Een plagende ondertoon weerklonk in zijn stem. “De deur van de badkamer stond open.” Lichte hij toe, waarna hij haar voor een moment in haar ogen keek. Zou ze het erg vinden, dat ze de deur was vergeten? Dat hij niet had gezegd dat die open stond. “Ik had moeten zeggen dat die open stond, of niet.” Zei hij aarzelend, niet geheel instaat de lichte grijns die op zijn gezicht verschenen was te onderdrukken.
De lieve glimlach op haar gezicht, haar lichaam tegen de zijne. Dante merkte dat zijn hartslag weer begon te verstellen. Het was ongelofelijk wat ze met hem kan doen, wat die lieve glimlach en die prachtige ogen hem konden doen voelen. Ze speelde met de koortjes van zijn sweater. Haar woorden deden hem glimlachen, kennelijk was het niet alleen Brianne die met zijn gevoelens speelde maar ook hij die met de hare speelde. Hij had het al wel geweten, in elk geval een beetje. De hele avond al zaten ze met elkaar te flirten, het voelde weer net als vlak voor haar vertrek. Al was hij er nu zekerder van dat hij samen met haar wou zijn. “So are you.” Fluisterde hij, zacht legde hij zijn hand op haar wang, streek er met zijn duim over. Ze legde haar hand in zijn nek, hij glimlachte beantwoorde haar zoen. Liet zijn hand van haar wang afdwalen naar haar hals, zijn andere arm nog rond haar middel. Haar lippen lieten de zijne los, hij opende zijn ogen keek haar aan. Na de dood van zijn zusje had hij niet gedacht dat hij ooit nog echt om iemand kon geven, maar Brianne had hem het tegendeel bewezen. “Ja, vind je het erg?” Vroeg hij, aarzelend keek hij naar het raam Hij had weinig zin om op te staan om hem dicht te doen. Met haar hand streek ze langs zijn wang, hij glimlachte. Drukte zijn lippen zacht in haar hals. Hij voelde een rilling door hij haar lichaam gaan. “Heb je het koud?” Onderzoekend keek hij haar aan, nog altijd een lichte glimlach op zijn gezicht. “Ik heb twee opties voor je, of ik sta nu op en doe het raam dicht. Of we zorgen er voor dat je het warm krijgt.” Een grijns, die je haast ondeugend zou kunnen noemen, was op zijn gezicht verschenen. Met zijn hand streelde hij over haar rug, zijn andere legde hij weer in haar hals waarna hij zijn lippen weer op de hare drukte.

Brianne wist wel dat ze niet echt veel had gepraat met Dante over de standaard dingen. Dingen die vaders aan nieuwe vriendjes vroegen als ze hen half gingen ondervragen, wat ze voor sport deden of opleiding of wat dan ook. Al vroeg ze zich af of het zo erg was dat ze het daar niet met Dante over had, dat kon immers altijd nog. Gezien het feit dat ze hier wel de rest van hun leven zouden zitten kon je wel zeggen dat ze daar zeeën van tijd voor had. Een heleboel zeeën. Ze keek naar Dante. Vroeg zich af hoe zijn familie eruit zag. Zou hij zijn opgegroeid in een gelukkig gezin? Ze betwijfelde het, al deed het besef dat ze dit betwijfelde haar ook wel pijn. Ze wilde niet dat Dante een slechte jeugd had gehad. Dat gunde ze hem niet, niemand. Zou ze hem van haar jeugd moeten vertellen? En welke kant moest ze dan vertellen. Moest ze hem de kant voorhouden die zij tot voor kort geleden ook geloofde; de onschuldige kant waarin ze het geweld weet aan haar vaders positie in het gezin. Of moest ze de kant vertellen die eigenlijk de harde waarheid was? Over de mishandelingen, over het geschreeuw, gehuil. Ze keek even moeilijk. Ze moest niet liegen over iets wat in haar ogen belangrijk was. Dat kon ze niet maken. Ze zou het hem wel vertellen. Ooit, wanneer het moment goed was. Al betwijfelde ze of er ooit een moment kwam waarin het goed was om te vertellen hoe je jeugd was geweest. Als hij niet fucked up was geweest, dan was ieder moment geschikt. Als hij zo fucked up was geweest als de hare, dan deed je dat liever niet. Dan zweeg je er liever over. De enige over wie ze Dante misschien ooit wilde vertellen was Ainsley. Haar ouders, die zou ze het liefst willen vergeten nu. Ze keek weer naar Dante, glimlachte zachtjes. Ainsley zou hem stiekem wel gemogen hebben, daar was ze van overtuigd. Dante was immers in staat om haar te beschermen, was lief voor haar. Dat was wat Ainsley in al haar vriendjes had gezocht. In al haar vriendjes tot nu toe niet had kunnen vinden. Ze besefte zich nu pas dat hij het al die jaren goed had bedoeld, dat hij haar had proberen te beschermen. Nu pas besefte ze goed dat hij wilde dat ze de juiste jongen kreeg, iemand die voor haar zou zorgen als hij dat niet meer kon doen, als hij weg zou zijn. Ze slikte. Liet haar gedachten voor deze ene keer niet stopzetten om haar humeur niet te verpesten. Ze schrok even op van Dante die haar bezorgd aankeek, zuchtte. Ze kon er niet voor blijven weglopen, toch? 'Ainsley,' mompelde ze zacht, gemengde gevoelens kwamen te boven bij zijn naam. 'Mijn broer,' ze glimlachte, keek Dante aan. 'Ik dacht gewoon even aan hem, dat is alles.' Ze liet weg dat ze bang was voor zijn leven, dat hij zou sterven waar hij dan ook mocht wezen, dat ze niet meer de kans zou krijgen om hem te bedanken voor alles wat hij voor haar had gedaan, om te zeggen dat hij altijd haar grote broer zou zijn, haar beschermengel. Ze glimlachte weer, hij zou het allemaal wel weten. Zoiets wisten broer en zus gewoon, dat hoefden ze niet eens te zeggen. Ze had hem wel betrapt toen hij een foto van hen twee in zijn tas had gestopt die hij voor het leger was gaan inpakken. Ze had een glimlach op haar gezicht gehad, had er verder niks over gezegd. Ze keek weer naar Dante, slikte zacht. 'Ben jij ooit uitgezonden, naar weet ik veel waar?' Ze keek hem aan, de oprechte bezorgdheid weerspiegelde in haar ogen. Ze was immers bezorgd, wist niet voor wat voor situaties Ainsley zou staan. Hij was eigenlijk nog haar enige familie, of althans de enige die ze als familie beschouwde. Familie was in haar ogen immers iemand die je steunde, ongeacht wat, die je beschermde tegen het kwaad, die altijd voor je klaarstond. Iemand waar je veel om gaf.

Ze zag dat Dante knikte, glimlachte toen. 'Hmm..' ze bedacht zich waar hij dan op moest mikken, glimlachte zacht. 'De camera's?' Ze grijnsde zacht naar hem, onschuld op haar gezicht. 'Of nergens op natuurlijk,' ze glimlachte, hoopte dat hij dat eerder deed dan dat hij met dingen zou gaan smijten, waar hij dan ook op mocht mikken. 'Al denk ik nog steeds dat je het er beter uit kan sporten, die energie,' ze glimlachte. 'Ga je gezellig met me mee naar de sportzaal,' ze zei het plagend. Al meende ze het aanbod wel. 'Ik ren je er dan hartstikke uit,' plaagde ze hem toen met een knipoog. Hij zou eens moeten weten, ze kon wel een hoge snelheid halen ja, al zou ze dat niet aan hem vertellen. Er moest toch iets nog een verrassing blijven? En wat was nou een leukere verrassing dan dat Brianne hem zo simpel zou kunnen bijhouden, als fragiel meisje. 'Hmm.. dan zullen we dat maar doen he, stoere Indiana Jones?' Ze keek hem al net zo plagend aan. 'Ik jouw schat?' Ze keek hem aan, grinnikte zacht. 'Dan moet je me eerst te pakken zien te krijgen,' knipoogde ze toen naar hem, een speelse glimlach op haar gezicht. Hij zou eens moeten weten, ze zou het hem lekker moeilijk maken. Een schat kon je immers niet krijgen zonder dat je er veel moeite voor moest doen, toch? Dan zou het immers geen echte schat meer zijn. Ze glimlachte. Daar mocht hij haar wel aan houden ja, ze vond Brianne sowieso beter klinken dan Rapunzel, veel beter. Net zoals Dante beter klonk dan Indiana Jones. Toen hij zei dat het erop leek dat ze ook hem betoverd had lachte ze zachtjes, lief. 'Maar bij jou heb ik niet eens iets gedaan,' zei ze toen. 'Geen spreuk, niks,' Brianne keek hem weer aan, een glimlach op haar gezicht. 'Dus, hoe kan ik je dan betoverd hebben?' Ze keek hem aan, plagend. Ja, hoe wilde hij daar dan antwoord op geven. Ze bedacht zich wel hoe hij er antwoord op kon geven, dit deed haar stiekem glimlachen, al wist ze dat er nog honderden andere manieren waren om daarop te antwoorden. Haar blik schoot richting het raam, de zachte lichten van de stad uit de verte hadden een vredige aanblik. Het middeleeuws uitziende stadje. Met de oude huizen, de kerk als het middelpunt. Het had haar eerst raar doen opkijken, een raar gevoel had haar bekropen. Het leek haast een te perfect dorpje, alsof alles er perfect was en volgens de regels ging. Dat was deels ook wel zo, maar het leek alsof iedereen er leefde naar een script of zoiets. 'Ik denk haast wel dat ze katholiek zijn,' ze glimlachte. Haalde het beeld van de kerk voor zich. Rijkelijk versierd met beelden, veel pracht en praal. Overbodig gedoe. Zo was de Rooms-katholieke kerk in tegenstelling tot het sobere protestantse. Ze glimlachte weer, keek naar Dante. 'We maken dus nog een kansje dat we ze kunnen bemachtigen,' ze keek hem aan, grijnsde zachtjes. Haar besef van tijd was even weg geweest, maar nu ze het over tijdsperiode hadden schoot haar blik even naar de wekker op haar nachtkastje, fronste. Kon tijd tegenwoordig ook al zó snel gaan? Het boeide haar niet, hij zou toch hier blijven, bij haar. Ze trok haar wenkbrauw omhoog toen hij zei dat ze overal op voorbereid moest zijn, kreeg een ondeugend blik in haar ogen. 'Óveral?' Vroeg ze hem toen al net zo ondeugend, een scheve grijns op haar gezicht. Oh, ze kreeg er steeds meer plezier in, dit flirten. Ondeugende. Al gaf ze het niet echt graag toe dat ze er werkelijk van genoot. Het had haar al vaak genoeg in de problemen gebracht, al voelde het nu anders. Nu zou ze er niet door in de problemen komen, dat wist ze wel zeker. 'Hmm... Ik vind een uitdaging wel leuk,' zei ze toen zacht lachend. 'Dus, kom maar op.' Ze knipoogde, keek hem verleidelijk aan. Ze had stiekem wel zin om een kleine, of grote, verandering te doorstaan. Merkte dat ze steeds meer haar eigen grenzen opzocht, al was ze er niet zeker van of dit haar wel degelijk goed deed. Maar hoe kon ze er ander achter komen dan tegen die grenzen op te vechten, te kijken hoe ver ze zelf wilde gaan; durfde te gaan. En nu durfde ze nog wel wat. Nog een heleboel om duidelijker te zijn.

Of ze zijn gedachten kon lezen. Wie weet, ze grijnsde zachtjes liet haar ogen op zijn gezicht rusten. 'Voor jou een vraag, voor mij een weet schatje.' Ze keek hem lachend aan, nieuwsgierig. 'En hoe wilde je het me dan betaald zetten?' Haar stem was al de hele avond lief geweest, maar veranderde nu naar steeds ondeugender, gedurfder. Het lag ook wel aan de sfeer die er meer en meer was. Hij zei dat hij de hare niet had gelezen, grijnsde. 'Hmm, maar beter ook,' ze keek hem mysterieus aan, grijnsde charmant. 'Want ik lijd aan nog één ander dingetje,' zei ze toen zachtjes terwijl ze een vinger opstak. Ze vond het heerlijk om hem te plagen, nu om hem aan dingen te laten denken die misschien niet zouden kloppen. Als de toon van haar stem tenminste invloed zou hebben op zijn denken. Natuurlijk was ze niet seksverslaafd of wat dan ook, dan had ze hem al lang besprongen. Nee, ze bedoelde Abby. Maar ach, ze dacht niet aan Abby. Daar wilde ze niet aan denken. Hij gaf haar zijn erewoord, ze grijnsde zachtjes. 'Zo belangrijk, dat we die taak maar aan jou overdragen, als ouderejaars,' ze glimlachte naar hem, plagend. Ja, hij mocht er zorg voor dragen dat potter kid bij haar weg bleef. Dat vond ze wel een goede taak voor Dante. Ze keek hem lachend aan, schudde haar hoofd. 'Of we kunnen hem gewoon mijden, dan hoeven we helemaal niet op te letten of hij er wel of niet is,' ze grijnsde zachtjes. 'Elke deur heeft immers een slot, niet?' Ze knipoogde naar hem doelde op de deur van haar kamer waar het joch net doorheen was gestormd en hun moment had verpest.

Ze lachte even om Dante, toen hij zei dat hij hier vrijwillig naar binnen was gekomen. 'Is dat zo?' Vroeg ze hem toen lachend. 'Of laat ik je misschien wel slechts denken dat je dat vrijwillig gedaan hebt?' Ze knipoogde. Hij zei dat zij dan ook hetero moest blijven, iets waardoor een scheve grijns op haar gezicht kwam. 'Of course, darling,' zei ze toen met een bekakt engels accent waardoor ze moest lachen. 'Voor jou altijd,' knipoogde ze toen plagend. Ze keek oprecht even verbaasd toen Dante zei dat hij blij was dat ze niet zo naar iedereen keek. Herstelde zich al snel weer. 'Hmm, naar wie mag ik dan zo kijken volgens jou,' vroeg ze hem toen, een glimlachje op haar gezicht. 'Jep, eentje voor mij,' ze grijnsde wist dat hij zou vragen waarom. 'Daar kom je nog wel achter, vroeg of laat. Geduld is een schone zaak.' Ze grijnsde, heeerlijk vond ze dit. Brianne goes bad. 'Daarnaast, zelfs de meest brave hendrikjes hebben hun dirty little secrets,' haar stem klonk weer net zo mysterieus als eerder, net zo passievol. Hij zou eens moeten weten waarvoor zij haar aflaat nodig had. Háár kleine dirty little secret, al zou ze het hem niet vertellen. Als hij dat wilde weten, moest hij er maar zelf achter zien te komen. Ze grijnsde toen Dante opmerkte dat ze al een slimme, sexy blondine was, haalde haar handen door haar haren. Ze lachte toen hij zei dat hij haar wel zou vergeven. 'Jij zou het mij wel vergeven, maar ik mezelf niet, ik ben tevreden met mijn haren zo,' ze grijnsde zachtjes. Ja, het klopte wel. Ze was trots op haar haren, het was haar half heilig. Ze bloosde om de woorden die Dante daarna sprak, richtte haar ogen op zijn vinger waar haar blonde haar omheen was gewikkeld en na enkele seconde weer zachtjes terugsprong in model.

Ze keek Dante aan, grijnsde. Mooi, hij had door dat het dus noodzaak was dat ze een andere oplossing voor potter zouden vinden. En snel een beetje, ze wilde niet de hele tijd met het joch opgescheept zitten. 'We kunnen verzinnen dat we hem op missie sturen om het complot van de hulpjes van voldemort te onderzoeken?' Ze opperde het lachend, 'dan zijn we hem wel eventjes kwijt denk ik,' ze grijnsde kort. Besefte zich dat dat eigenlijk nog niet eens zo'n slecht idee was. 'En je bent niet de enige die wil dat ik heelhuids blijf, dat heb ik zelf liever ook,' ze knipoogde. Dante zei dat het saai klonk dat ze al die boekverslagen had gehad, ze knikte toen. 'Snap je waarom ik dan ook echt in slaap ben gevallen?' Vroeg ze hem toen lachend. 'Het kostte me een week nablijven, maar het was het waard, wat een verlossing was dat zeg.' Ze grinnikte, het was best wel triest eigenlijk. Dat slapen op school een verlossing was geweest voor haar. Ze had het ervaren alsof er geen einde aan kwam, al was dat ook wel zo. Ze grijnsde. 'Tuurlijk wel, ik heb tot nu toe alles wat ik over je gokte goed gegokt, niet?' Ze keek hem onschuldig aan, had een plagende toon. 'Vooruit, meestal heb ik gelijk dan,' ze lachte zacht, keek Dante aan. Haar blik kruiste de zijne weer, ze was het nog steeds niet helemaal gewend, sloeg uit automatisme haar ogen neer, glimlachend. Ze hoorde hem weer praten, keek hem aan. Of ze nooit in de spiegel had gekeken. Vaak genoeg. Ze wilde nog iets terugzeggen, maar besefte zich dat de discussie dan toch oneindig door zou gaan. 'Voor mij,' ze zweeg even, beet op haar lip. 'Voor mij ben je de mooiste persoon die ik heb gezien,' ze fluisterde weer, keek hem zacht glimlachend aan, al voelde ze zich diep in zichzelf toch kwetsbaar dat ze zich zo openstelde. Dit toegaf aan hem.

Ze zag dat hij een lach op zijn gezicht had, iets wat haar alleen nog maar meer deed fronsen. Wat was hier gaande? 'Hoe weet jij wat eronder-' ze werd onderbroken door wat Dante zei, bloosde. 'Oh,' wist ze toen slechts te zeggen, had daar niet echt een antwoord voor klaarliggen. Juist. ze was eigenlijk ook niet gewend dat ze die deur dicht moest maken, dat er nog iemand anders in de ruimte was dan zij. Dat hij er nu was. Ze hoorde de aarzeling in zijn stem, iets dat haar deed glimlachen. Hij vroeg haar of hij had moeten zeggen dat de deur open stond. 'Alsof dat de situatie ook maar veranderd had,' knipoogde ze toen. Al wist ze niet hoeveel hij had gezien, stiekem toegegeven vond ze het niet zo erg. Haar lichaam was toch mooi, al zei ze het zelf.
Ze keek naar Dante, de fijne trekken op zijn gezicht. Ze draaide de koordjes om haar vinger heen, liet ze dan weer er vanaf vallen en zo ging ze door, haast gefascineerd omdat ze niet zo goed wist of ze verder wel aan zijn sweater mocht frunniken, een neiging die ze erg moest onderdrukken. Haar hartslag gonsde zachtjes in haar hoofd. Ergens gaf het haar een aangenaam gevoel dat haar hart als een gek was aan het kloppen, het gaf haar het teken dat het goed zat wat betreft haar gevoelens voor Dante. Dat het niet een gevoel was wat ze zich slechts inbeeldde. Ze keek naar hem. So are you. Het gaf haar kriebels in haar buik, dat verliefde gevoel. Ze glimlachte zachtjes, haar ogen straalden. 'Oh ja?' Ze keek hem aan, een brede lach op haar gezicht. Ze voelde hoe Dante de hand die hij op haar wang had gelegd liet afdwalen naar haar hals, voelde haar hart weer een slag overslaan. Zijn aanraking deed haar huid haast tintelen, genieten. Hij vroeg of ze het erg vond dat het raam open stond. Ze schudde haar hoofd van nee, wilde niet dat het moment nog eens verpest werd, al wist ze ook wel dat ze het toch alleen maar kouder zou krijgen. Ze voelde zijn lippen in haar hals, beet zacht op haar lip. Hij merkte op dat ze weer rilde, keek haar aan. Stelde haar twee opties voor waardoor ook zij een ondeugend grijns op haar gezicht kreeg. 'Hmm, ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd hoe je in die tweede optie gaat slagen, dus dan kies ik die,' ze glimlachte lieflijk, voelde hoe zijn hand naar haar rug verplaatste. Even schoot twijfel door haar heen, maar die viel algauw weg door het genot dat zijn huid de hare aanraakte, haar rillingen bezorgde die niet van de kou waren. Zijn andere hand verplaatste naar haar hals, hij drukte zijn lippen weer zacht op de hare. Teder beantwoorde ze zijn zoen, een lichte vlaag van passie. Ze verplaatste haar handen naar zijn middel, haar vingers omklemden de rand van zijn sweater, maar ze deed nog niks. Wist niet zeker of dat wel zo'n goed besluit was, nog steeds angstig dat als ze te ver ging Abby haar in haar gedachten zou overnemen, bang dat Dante dit niet goed vond.
Ze merkte hoe haar haren, die ze achter haar oren had gedaan weer naar voren schoof, langs haar gezicht. ze keek Dante aan, glimlachte ondeugend, drukte daarna haar lippen weer op de zijne, deze keer meer passie dan de vorige, een heel stuk meer.

Zou hij haar ooit vertellen hoe zijn jeugd er uit had gezien? Dat die in het teken van mishandeling had gestaan? In het teken van veel vragen en weinig antwoorden? In het teken van machtsmisbruik en alcohol? Voor een moment sloot hij zijn ogen, hij wist dat hij het beter had gehad dan Aida. Hij was alleen fysiek mishandeld en alleen door zijn vader, zij niet. Zij had veel erger dingen moeten doorstaan dan hij. Hij had niks kunnen doen om haar te helpen, had zich machteloos gevoeld. Had zichzelf lange tijd gehaat voor het feit dat hij niks kon doen. Aida had hem dan altijd met een treurig glimlachje aan gekken, zoals alleen zij dat kon. Hoe vaak had ze hem wel niet verteld dat hij er niks aan kon doen? Dat het zijn schuld niet was? Hij wou dat hij eerder weg was gelopen, samen met haar. Hij had echter nooit de moed gehad en zij ook niet. Ze waren bang voor wat Carlo zou doen als ze weg liepen, waren als de dood dat hij hen zou vinden en wraak zou nemen. Nog altijd had Dante er spijt van dat ze niet gewoon weg gelopen waren, wat had er erger kunnen zijn dan dit? Niks. Brianne’s stem trok hem uit zijn gedachten, hij richtte zijn blik weer op haar. Was blij dat hij zijn ogen af kon sluiten voor de emoties die er in hem afspeelde, op die manier hoefde hij niets uit te leggen. Hoefde hij niet te vertellen wat hem dwars zat, wat hem pijn deed. Ainsley? Hij had de naam nog nooit eerder gehoord. Tijd om te speculeren over wie het was kreeg hij niet, aangezien ze er bijna direct op liet volgen dat hij haar broer was. Nog altijd lichtelijk bezorgd keek hij haar aan, was er iets met haar broer gebeurd of miste ze hem gewoon? Hij hoopte op het laatste. Haar woorden deden hem vermoede dat, dat ook het geval was. In elk geval leefde hij nog, anders had ze niet zo over hem gesproken toch? Of hij ooit uit gezonden was, even fronste hij. Dus haar broer zat in het leger? Het moest wel anders was ze nooit zomaar op de vraag gekomen. Hij schudde zijn hoofd. “Nee, ik werd gearresteerd vlak voor ik klaar was met mijn opleiding.” Legde hij uit, ze wist al dat hij een moordenaar was en het feit dat hij hier zat bewees dat er meer mensen waren die dat wisten. Dus waarom zou hij niet kunnen zeggen dat hij gearresteerd was?

“Hmm… dat is nog best een goed idee.” Met een lichte grijns op zijn gezicht keek hij haar aan. Hij irriteerde zich regelmatig aan de camera’s die elke beweging, van elke patiënt op elk uur van de dag volgde. Alsof het enig verschil maakte in wat voor gedrag ze zouden vertonen. Ze waren geen dieren in een kooi, die je kon monitoren en wiens gedrag je aan kon passen door bepaalde omstandigheden in hun omgeving te veranderen. “Het is inderdaad beter als ik de stoelen gewoon laat staan.” Gaf hij toe, nog altijd stond er een lichte grijns op zijn gezicht. “Jij rent mij er uit?” Een plagende, licht ongelovig ondertoon weerklonk in zijn stem. Hij geloofde best dat ze hard kon rennen, iets in de toon van haar stem vertelde hem dat hij haar op dat gebied niet moest onderschatten. Maar hem er uit rennen? Dat moest hij nog zien. Dante’s ADHD had er toe geleid dat hij elke mogelijkheid aan greep om te sporten, hij had een ijzersterke conditie. Die tijdens zijn opleiding alleen maar sterker was geworden. De vele kilometers die ze dagelijks hadden moeten rennen, hadden er voor gezorgd dat hij nu kilometers in en gestaag tempo door kon rennen. “Dan moeten we binnenkort maar eens gaan kijken, wie wie er uit rent.” Voor een moment keek hij haar uitdagend aan, stiekem wel benieuwd waar Brianne’s zekerheid dat ze hem zou verslaan vandaan kwam. “Hmm… geen enkele schat is makkelijk te vinden maar ik geloof dat ik op de goede weg ben en de zoektocht is toch een deel van het avontuur.”De lichte grijns was weer terug gekeerd op zijn gezicht. Hoe ze hem betoverd had? Voor een moment dacht hij na. Waren het haar ogen, haar glimlach of de zoete klank van haar stem? “Je hebt me betoverd met die prachtige ogen van ja.” Concludeerde hij uiteindelijk zacht, een glimlachje speelde op zijn lippen. Er was zo veel aan Brianne dat betoverend was, haar stem, haar glimlach, haar spontaniteit. Het waren echter haar ogen die hem hadden betoverd, die hem er met hun oprechtheid van hadden overtuigd dat Brianne perfect was. “Dan maak ik dus toch nog kans op een plekje in de hemel.” Grijnsde Dante, als reactie op Brianne’s opmerking dat het waarschijnlijk om een katholieken kerk ging. Het was niet zo dat hij geloofde in God, evenals hij niet geloofde in het bestaan van de hel en de hemel. Laat staan dat hij geloofde dat je je plaats in de hemel veilig kon stelen door het kopen van aflaten. Hoe mensen ooit in die onzin geloofd hadden was hem een raadsel. Een nog groter raadsel was waarom mensen die claimde dat ze in dienst stonden van God mensen zou konden gebruiken. Het was het ultieme voorbeeld van machtsmisbruik.
Hij lachte om de manier waarop ze overal zei. “Ja, overal.” Antwoordde hij al bijna even ondeugend als haar. De verleidelijke blik in haar ogen, deed een scheve grijns op zijn gezicht verschijnen. “Wie weet gaan er vanavond al wel grenzen verlegd worden.” Fluisterde hij zacht in haar oor, waarna hij een kus in haar hals drukte.

Hij schudde licht grijnzend zijn hoofd, voor hem een vraag en voor haar een weet. Daar had hij nu echt veel aan. Natuurlijk wist hij dat ze zijn gedachten niet kon lezen, dat was nu eenmaal onmogelijk bovendien waren er genoeg van zijn gedachten onopgemerkt aan haar voorbei gegaan. Maar toch kon ze hem op een vreemde manier doorzien, sneller dan andere leek ze dor te hebben dat hij iets achterhield of loog. Misschien dat het ook kwam omdat hij zich tegenover haar minder afstandelijk opstelde, dan tegenover de meeste mensen. Hij wist het niet, besloot zich er bij neer te leggen. “Wel, er zijn veel mensen die niet tegen kietelen kunnen en ik neem aan dat jij daar één van bent. En anders, tja, dan zal ik wat anders moeten bedenken.” Het was hem niet ontgaan dat haar stem iets van zijn lievigheid verloren had en steeds ondeugender begon te klinken. Hij vond het een leuke ontwikkeling, merkte dat hij zich steeds minder bezig ging houden met de mogelijke consequenties van deze avond. “En je gaat me zeker niet vertellen wat het is, of wel?” Met zijn hoofd een tikkeltje schuin keek hij haar aan. Waar zou ze verder nog aan leiden? Stemmingswisselingen, schizofrenie, paranoia? Ach, veel maakte het niet uit. Het zou zijn beeld van haar toch niet veranderen. Of wel? “Ah, dus ik wordt een soort bescherm engel van de beschermengel? Creatief.” Hij grijnsde lichtjes, had er geen probleem mee dat hij potter kid bij Brianne weg moest halen. Tenslotte zou dat betekenen dat hij wel in Brianne’s buurt zou zijn, iets wat hem toch wel erg aan sprak. “Niet elke deur hier, maar er zijn er zeker een paar.” De kamers waar zij sliepen konden enkel van buiten af op slot, helaas anders hadden ze garantie dat ‘Harry’ straks niet weer binnen zou stormen. De deur van het kantoor kon wel op slot, evenals die van de keuken.

“Ach of het nu vrijwillig is of niet. Ik heb er geen problemen mee om hier te zijn.” Antwoordde hij, de typische scheve grijns weer op zijn gezicht. Haar bekakte Engels accent deed hem lachen. “Hmm… dat is mooi, zolang je dat bekakte accent niet constant gaat gebruiken.” Het laatste voegde hij er plagend aan toe. Even keek ze hem verbaasd aan, hij fronste wat was er raar aan dat hij er blij mee was dat ze niet naar iedereen zo verleidelijk keek? Was het zo raar dat hij haar liever, tja, voor zichzelf had? “Naar mij.” Zei hij met een knipoog. “Oh, gaan we het zo spelen. Wel oké, ik zal geduldig afwachten tot je me je dirty little secret, durft te vertellen.” Zou het iets te maken hebben gehad met de jongens, aan wie ze tijdens haar verblijf in Engeland duidelijk aandacht had besteed? Of was het iets anders? Iets waar hij nog geheel geen weet van had? “Dan blijft het dus sexy blond.” Stelde hij met een lichte grijns vast. De blos die op haar wangen was verschenen deed hem zacht lachen. “Ga je nu bij bijna alles wat ik zeg blozen.” Merkte hij plagend op. “Niet dat ik het erg vind hoor.” Voegde hij er met een knipoog aan toe.

“Dat is nog best een goed idee, zijn de bewakers ook weer even bezig.” Stemde hij lachend met hem in. Hij zag ‘Harry’ al spreuken roepend achter de bewakers aan lopen. Hij glimlachte op haar woorden dat ze zelf liever ook heel bleef. “Helemaal.” Zei hij lachend, al zag hij zichzelf er eerder voor aan gewoon de klas uit zijn gelopen. Slapen overdag was niet echt zijn ding, daarvoor had hij veel te veel energie. Hij kon zich de geïrriteerde blik van zijn leraar nog herinneren als hij de gehele les met zijn pen op de tafel liep te trommelen, omdat hij gewoon niet stil kon zitten. “Zo, zo een braverikje dat een hele week na blijft.” Weer weerklonk er een plagende ondertoon in zijn stem. “Oké, meestal wel.” Gaf hij grijnzend toe. Haar woorden, die niet meer waren dan een zacht gefluister deden een bijna tedere glimlach op zijn gezicht verschijnen. Met zijn vingers streek hij langs haar wang. “En voor mij ben jij de mooiste, meest betoverende persoon die ik ooit heb gezien.” Fluisterde hij.

Een blos op haar wangen, een simpele oh. Het was duidelijk dat ze even niet wist wat ze moest zeggen. Hij kon een lichte grijns niet onderdrukken. “Eigenlijk niet nee.” Stemde hij met haar in.
Brianne draaide de koordjes van zijn sweater rond haar vingers, nog altijd was hij er niet zeker van hoe ver hij kon gaan. Ergens voelde het verkeerd om haar huid aan te raken, waarneer zij de zijne niet aan mocht raken. Natuurlijk kon hij ook gewoon zijn sweater uit trekken, maar een manier was om het moment te verpesten dan was het dat. Als hij zijn trui uit zou trekken, zou ze erachter komen dat hij toch iets minder mooi was dan hij dacht. Hoewel hij een gespierd lichaam en ook een duidelijk sixpack had, was hij alles behalve trots op zijn bovenlichaam dat ontsierd werd door vele littekens vooral de huid op zijn rug had vroeger veel moeten doorstaan. “Oh ja.” Zei hij zacht, een glimlach speelde op zijn lippen. “Oké, dan zullen we eens kijken wat we aan die kou kunnen doen.” Antwoordde hij, een ondeugende grijns stond op zijn gezicht. Ze beantwoorde zijn zoen, teder met een lichte passie, hij voelde dat zijn hart weer sneller begon te kloppen. Haar handen waren afgedwaald naar zijn middel, omklemde de rand van zijn sweater. Voor een moment werd hij uit zijn trans gesleept, zacht pakte hij haar handen trok ze weg bij de band van sweater. Al besefte hij, dat hij zichzelf hier mee in een moeilijke situatie had geplaatst. Hij wou verder, vermoedde dat zij dat ook wou, maar nu hield hij haar tegen. Een van haar handen hield hij vast, waarna hij zijn andere hand weer naar haar rug verplaats. Hij draaide zich half om, waardoor Brianne nu degene was die op het matras lag, weer zorgde hij ervoor dat zijn gewicht niet geheel om haar kwam te liggen. Nu door iets op het matras te blijven liggen, zijn ene hand lag nog altijd op haar rug. In zijn andere hield hij nog altijd de hare, zacht duwde hij die naast haar in het kussen terwijl hij zijn lippen weer op de hare drukte. Met even veel passie als zij zojuist had gedaan. Met zijn vinger streek hij zacht langs haar ruggengraat, zijn andere hand had de hare los gelaten. Dwaalde af naar haar hals en vervolgens naar het bovenste knoopje van haar pyjama jasje. Die hij ietwat aarzelend los maakte, niet wetend hoe ze zou reageren nadat hij haar zojuist tegen had gehouden.

Ze bleef weer steken in zijn ogen, deze leken even droevig te worden, haast onmerkbaar. Ze slikte zachtjes, vroeg zich af of zijn gedachten net zoals de hare net waren afgedwaald naar een plek waar het niet zo goed was, naar een pijnlijke, moeilijke gedachte. Ze liet haar ogen zich op iets anders richten, maande zichzelf weer tot rust voordat ze dadelijk helemaal in paniek raakte omdat ze niet wilde dat Dante zich slecht voelde. Ze had het wel eens gehad, dat ze gewoon in paniek raakte omdat ze niet wilde dat iemand een 'slechte' emotie toonde. Verdriet, pijn, teleurstelling. Ze had het gewoon niet kunnen verdragen, het haar zelf pijn gedaan. Meer dan wat een normaal mens zou hebben. Die zou medelijden hebben, meer niet. Zij leefde haast met diezelfde emotie als de persoon, wellicht nog erger. Het had haar toen ze dat besefte bang gemaakt voor zulke emoties, het had paniekaanvallen opgewekt zodra ze ook maar een van die emoties herkende. Iets wat haar lang had gekost om dat weer te verhelpen. Te lang naar haar mening. Ze keek weer naar Dante die zijn ogen kort had gesloten. Ze keek hem bedenkelijk aan, vroeg zich af waar zijn gedachten naartoe gingen. Zouden ze zoals de hare naar haar familie uitgaan? Naar haar verleden? Ze slaakte een zachte zucht, liet haar hoofd even in haar nek rusten. Ze wilde het eigenlijk wel over haar verleden hebben, maar niet nu. Niet hier. Ze wilde alles erover uit kunnen spugen, het kwijt van haar hart. Ze wilde er niet meer aan denken, maar zo lang als ze het niet van haar hart kreeg, zouden haar gedachtes ernaar blijven uitgaan, dat wist ze wel zeker. Ze zag dat Dante haar weer aankeek, glimlachte zacht naar hem, vermoedde dat hij in zijn gedachten op een plek was geweest die allerminst plezierig was te noemen. Hij schudde zijn hoofd zachtjes, ze keek hem aan terwijl zich nog steeds die bezorgdheid in haar ogen afspeelde. 'Oh,' zei ze zachtjes, beet even op haar lip. 'Ik denk dat het wel goed komt,' ze murmelde het haast, wist zichzelf er gewoon niet van te overtuigen dat alles wel goed zou gaan met Ainsley. 'Het is gewoon... ik heb hem nooit verteld hoeveel hij voor me betekent,' ze zuchtte zachtjes, wendde haar bijna tranende ogen van Dante af. 'Sorry,' mompelde ze zacht. 'Ik word meteen een emotioneel wrak als ik aan hem denk,' ze glimlachte zachtjes. 'Ik ben gewoon bang dat hem iets overkomt.. Dat ik hem nooit meer zal zien, nooit meer iets van hem zal horen. Dat hij dadelijk ergens alleen sterft, slechts een foto van ons bij zich.' Ze beet op haar lip, voelde hoe deze gedachten haar nog meer lieten tranen, ze beet nog harder op haar lip totdat ze voelde dat ze hem haast had open gebeten. 'Hij is eigenlijk nog mijn enige familie,' ze fluisterde haast. 'En jij?' Ze mompelde het lief. 'Jij zit ook ergens mee, niet?' Ze keek hem bezorgd aan, haar ogen weer zo lief als ze altijd waren, zo oprecht bezorgd. Haar gezicht stond al net zo bezorgd. Voorzichtig pakte ze zijn hand vast, streek zacht met haar duim over zijn hand. Of hij het zou vertellen of niet; ze wist dat hem iets dwars zat. Kon alleen niet zonder het te vragen achterhalen wat dat zou moeten zijn. Bij haar was alles wel duidelijk qua emoties, maar bij Dante was het ieder kleine detail waar je op moest letten, die vertelden hoe hij zich voelde. Die allerkleinste dingetjes die als je er niet op lette, ze ook niet opvielen. Ze liet haar ogen even naar beneden kijken, richtte ze daarna op het raam. Ze hoefde niet perse een antwoord, maar kon het niet aanzien dat hij soms even zo gepijnigd keek, zoals zij had gekeken toen ze haast tegen hem had staan schreeuwen. Ze wilde niet dat hij die steken door zijn hart voelde die zij toen gehad had. Die pure vlagen van pijn, verdriet. Ze schudde haar hoofd, alleen al bij de gedachte eraan kreeg ze een naar gevoel in haar buik. Ze wilde niet dat mensen om wie ze gaf zich zo slecht zouden voelen, dat zou een hel zijn voor haar.

'Hmmm, eigenlijk wel he,' ze grijnsde zachtjes. 'Al denk ik dat ze je dan wel al snel doorhebben, en dan zul je niet zo blij zijn,' ze grijnsde zacht naar hem, wist dat hij zich mateloos irriteerde aan de camera's. Toegegeven: dat deed zij ook, het voelde alsof ze een beest was: opgesloten en in de gaten gehouden. 'Dat lijkt me ook beter ja, die stoelen zijn immers om op te zitten,' ze knipoogde. Hij keek haar enigszins verrast aan, het beviel haar wel. 'Schat, ik ren iedereen eruit, geloof me honey.' Ze glimlachte zachtjes. Ze had zijn plagende, ongelovige toon wel gehoord. Ze zou hem wel eens het tegendeel gaan bewijzen. Misschien zou ze hem niet eruit rennen, maar bijhouden was makkelijk. Dat wist ze zeker. Dat moest ze haast wel, nu alleen al puur uit principe om hem gewoon te plagen. 'Dat zullen we zeker doen, Dante, en ik ga je in ieder geval bijhouden.' Ze grijnsde zachtjes, keek er nu al naar uit. Ze keek hem zelfverzekerd aan, grijnsde onschuldig. Het werd tijd om weer eens meer vaart achter haar training te gaan zetten. Ze was er nu immers nog meer op gebrand om meneer hier wel iets te laten zien. Ze mocht dan wel fragiel zijn, maar in de sporten die ze had gedaan was ze ook goed geweest, had ze zichzelf wel bewezen. 'Schatje, je moet me alleen al niet zo uitdagend aankijken,' ze grijnsde zachtjes. 'Want de winnaar moet nu wel een prijs krijgen, vind je niet?' Ze grijnsde zachtjes, onschuldig. Toen hij opmerkte dat hij op de goede weg was moest ze lachen, zachtjes. 'Je bent zeker op de goede weg ja, nog maar een klein stukje en je hebt je schat,' merkte ze toen op, zacht glimlachend naar hem. 'En wat als de schat dan tegenvalt?' Vroeg ze hem toen zacht glimlachend, al was de vraag deels serieus. Wat als ze hem toch niet zou bevallen? Ze slikte even, wuifde de gedachten weg. Ze zag dat hij was aan het nadenken, grijnsde geamuseerd, lichtelijk ondeugend. Haar ogen. Ze knipperde hier even mee, glimlachte zacht. 'Hmm, sorry?' Zei ze toen zacht, een glimlachje op haar gezicht terwijl haar ogen de zijne opzochten. 'Grappig dat jij me juist met de jouwe hebt betoverd,' ze glimlachte zachtjes, legde haar hand even op zijn wang, keek hem met een haast tedere blik aan. Oke, eigenlijk was hij in zijn geheel betoverend. Het lachje, de manier waarop hij haar aanraakte, waarop hij praatte, hoe hij zo voorzichtig met haar omging alsof ze breekbaar was, hoe hij zo open kon zijn als hij je vertrouwde, hoe hij haar plaagde. Hij. Gewoon hij. Hij was betoverend, op alle vlakken. 'Altijd,' ze grijnsde zachtjes. Ja, na die honderd aflaten zou er altijd wel een plekje voor hem zijn, daar was ze van overtuigd. Niet dat ze nou geloofde dat Dante gelovig was, alles behalve dat, maar het ging eigenlijk meer om het plagen. Ze grinnikte zachtjes, bedacht zich hoe ze zouden kijken in de kliniek als zij en Dante ineens met honderd aflaten aan zouden komen zetten. Eigenlijk zou die blik van de bewakers alleen al het waard geweest zijn om daadwerkelijk te gaan kijken of ze nog aflaten verkochten. Zijzelf geloofde ook niet echt in iets. Ze had het onzin gevonden, niet begrepen hoe mensen zich zo konden vastklampen aan iets dat niet eens werkelijkheid was. Er zou vast wel ooit een goed persoon geweest zijn, maar het Christendom vond ze grote onzin. Het was slechts het manipuleren van mensen, en in de tijd van aflaten was het ook nog eens grote afzetterij geweest. Puur om het geld bij elkaar te krijgen om de Sint-Pietersbasiliek en de Dom te kunnen bouwen. Ze sloot haar ogen even, genietend van de rust die nu op de achtergrond was, de stilte.
'Dan ben ik heel benieuwd,' fluisterde ze ondeugend tegen Dante, haar ogen een speelse twinkeling. Ze zag een schreve grijns verschijnen, keek hem gespeeld onschuldig aan, grijnsde daarna zachtjes. 'Stiekem,' fluisterde terug, 'denk ik dat dat wel gaat gebeuren,' ze glimlachte zachtjes, rilde even na door zijn stem die zo dicht bij haar oor was geweest, van de kus in haar hals. Hmm, mocht ze toegeven dat ze hier eigenlijk van genoot. Was het juist om dat toe te geven? Ze glimlachte zachtjes, drukte een vluchtige kus op zijn lippen waarna ze hem glimlachend aankeek.

Ze had hem plagend aangekeken, hij schudde nu met zijn hoofd, lachend. Natuurlijk kon ze geen gedachten lezen, dat zou prettig gestoord zijn. En anders, ze wilde soms niet eens weten waar hij aan dacht, al klonk dat raar. Ze liet haar ogen weer afdwalen, keek haar kamer rond. Ondanks dat ze er al een heleboel dingen aan had veranderd voelde hij nog niet als háár kamertje. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat ze er nog geen week was. Alles had immers een begin, toch? Ze lachte zachtjes. 'Ik kan inderdaad niet tegen kietelen,' ze grijnsde naar hem. 'Maar ook al zou je me gaan kietelen, dan ga ik het nog steeds niet zeggen!' Ze stak haar tong uit naar hem, een plagende ondertoon in haar stem. 'Maar dat ga je toch niet doen he?' Vroeg ze hem toen gespeeld bang. 'Dat zou ik zooo niet lief vinden he,' ze keek hem plagend aan, deels uitdagend. Ze zou waarschijnlijk weg gaan rennen als hij haar zou gaan kietelen, gillend. En dan niet uit paniek maar omdat ze anders zich helemaal kapot ging lachen, als er namelijk iemand was die niet tegen kietelen kon was zij het wel, erg genoeg. Of ze hem zou zeggen wat dat was. 'Hmm, laat me daar even over nadenken....' ze keek hem lachend aan. 'Nee,' zei ze toen zoet. 'Daar moet je maar lekker zelf achter komen,' ze knipoogde. Ze vond het fijner om het te doen lijken alsof het niet Abby was wat haar nog scheelde, maar iets anders. Ze hield Abby liever verzwegen voor iedereen, zelfs voor Dante. Hij zou ook geheimen voor haar hebben, dus mocht zij ook geheimen voor hem hebben. 'Klopt, dat heb je helemaal goed begrepen,' ze grijnsde. Hij was al haar engel, met of zonder potter kid. Ze grijnsde zachtjes naar hem. 'Achja, het viel te proberen he,' zei ze zacht lachend, al vond ze het ergens jammer dat haar deur niet gewoon een slot had, maar je kon niet alles hebben.

'Weet je dat zeker?' Zei ze toen zacht lachend tegen hem, natuurlijk wist ze zeker dat hij er geen problemen mee had. 'Want je komt hier de eerstkomende tijd niet weg,' ze knipoogde lieflijk, keek hem in zijn ogen aan. 'Aah, toeee?' Ze grijnsde zachtjes, keek hem lachend aan. 'Dan op zijn minst mijn gewone accent wat ik zo goed heb weggewerkt,' ze praatte zachtjes, haar accent vloeide door. Ze had niet zo'n plat Engels accent, een mooi en melodieus accent. Een waar je op zich wel trots op kon zijn. 'Of keur je dat ook niet goed,' ze glimlachte zachtjes, praatte weer zoals ze praatte als het accent niet zo erg doorvloeide door haar stem. Ze bloosde weer, glimlachte zachtjes. 'Ik denk eigenlijk ook wel dat ik alleen zo naar jou wil kijken,' ze glimlachte lief, knipoogde naar hem. 'En inderdaad, dat ga ik je niet vertellen, je kan het binnenkort wel raden,' ze knipoogde. 'En dat was al een hint voor je,' ze glimlachte zachtjes, tikte hem speels tegen zijn neus, grijnsde hierom. Ze was benieuwd wat hij dacht dat haar geheim was, grijnsde zachtjes. 'Sexy blond it is,' zei ze toen lachend terwijl ze wat aan haar haren frunnikte, Dante vrolijk aankeek. Ja, sexy blond. Zo hadden ze het genoemd. Ze grijnsde zachtjes, schudde haar hoofd. Mooi blond, sexy blond. Blond hield voor haar hetzelfde in, al was ze er stiekem heel trots op dat ze mooi haar had, verzorgde het ook goed. Haar blik schoot naar haar pols, de aftekening van de boeien was niet meer zo goed te zien, maar voelen zou ze ze altijd. Die herinnering zou haar altijd te binnen gaan schieten, tot haar ongenoegen. Ze kon zich nog herinneren hoe Dante naar haar polsen had gekeken de eerste keer dat ze hem ontmoette, grijnsde zachtjes, sloot haar ogen kort. Ze keek op, keek hem even verbaasd aan. 'S-sorry?' zei ze toen even onzeker. Vond hij het zo erg dat ze bloosde? Ze sloeg haar ogen neer, glimlachte toch nog. Even voelde ze zich dom. Ze kon er toch niks aan doen dat ze bloosde? Dat was iets... natuurlijks? En ze bloosde nu eenmaal veel, daar was niks aan te doen.. toch? Al snel kreeg ze toch een oprechte glimlach op haar gezicht toen hij toegaf dat hij dat niet zo erg vond, ze glimlachte zachtjes, zag zijn knipoog. Bloosde voor het eerst eens niet als hij dat deed.

'Tja, soms heb ik wel eens goede ideeën he,' ze glimlachte zachtjes. 'Nu moeten we het alleen nog in werking zetten, maar dat zal niet zo lastig zijn he?' Ze keek Dante lief aan, genoot van het idee dat ze binnenkort even van het joch af zouden zijn. Hij deed haar lachen. 'Ja, zelfs deze brave hendrik moest ooit nablijven,' ze glimlachte lieflijk. 'En ik zat tussen allemaal tuig!' Ze keek Dante lachend aan, alsof ze beteuterd was om het feit dat ze bij die jongens had gezeten. 'Maargoed, die leraar had daarna de rest van het schooljaar een hekel aan me en werd nog bozer toen ik gemiddeld met een negen voor zijn vak slaagde uiteindelijk,' ze knipoogde lachend, haalde zich het beeld van het gezicht, dat vol ongenoegen was, van haar leraar voor zich. Ze moest lachen toen hij toegaf dat ze meestal wel gelijk had, tilde haar armen gevormd tot vuisten omhoog. 'IK. WIN!' Ze lachte triomfantelijk. Ze glimlachte naar hem, haar blik al net zo teder als de zijne. Ze voelde zijn vingers langs haar wang gaan, glimlachte. Zijn woorden deden haar blozen, en al was ze gevleid door zijn woorden, ze moest lachen omdat ze dus wel degelijk om bijna alles wat hij zei bloosde. 'Sorry,' zei ze zachtjes, nog steeds net zo fluisterend en lief.

'Helemaal niet,' ze knipoogde naar Dante die het net met haar eens was, keek hem ondeugend aan. Ze liet de koordjes voor wat het was, glimlachte zachtjes. Ergens vond ze het heerlijk, zijn handen die haar huid streelden. Maar aan de andere kant deed het haar zo twijfelen. Niet wetend of haar lichaam goed genoeg was slaakte ze een zacht zuchtje. Ze wilde dat hij haar mooi vond. Niet alleen haar gezicht, haar hele lichaam. Eigenlijk had ze geen reden om onzeker te zijn over haar lichaam. Maar toch maakte het haar onzeker, bang dat hij haar niet goed genoeg vond, hij kon immers veel beter dan haar krijgen. Ze sloot haar ogen even, liet een glimlach op haar lippen rusten zodat ze geen vragen zou krijgen. Ze luisterde naar zijn ademhaling, voelde hoe haar twijfels alweer begonnen weg te ebben naar de verte. Hij had gezegd dat ze mooi was, heel mooi. Dat was toch al goed? Dat hij dat had gezegd? Maar dan nog. Littekens waren niet mooi. En zij had er een. Ook al was het niet echt zo opvallend, zij had er altijd last van; dacht er altijd aan. Het was vlak op haar heup, meer naar de zijkant van haar lichaam. Niet altijd viel het mensen op, iets wat ze niet erg vond. Ze had liever niet dat het mensen opviel, schaamde zich ervoor. En al zeker voor de reden dat ze het had. 'Mooi zo,' ze fluisterde het zacht, had haar gedachten weggeduwd. 'Hmm, dat zou ik eigenlijk wel fijn vinden ja,' Brianne grijnsde zachtjes, keek hem haast nieuwsgierig aan. Ze voelde hoe hij haar handen van de rand van zijn sweater haalde. Keek hem even aan, maar besteedde er geen aandacht aan. Hij had grenzen, net zoals zij. Dat respecteerde ze, dat was gewoon normaal toch? Dat mensen grenzen hadden die je dan ook respecteerde? Ze voelde dat hij een van haar handen losliet, de andere nog steeds vasthield. Zijn andere hand verplaatste zich naar haar rug toe, bleef daar rusten. Hij draaide, ze draaide makkelijk mee, voelde hoe hij haar hand zachtjes naar het kussen toe duwde. Ze glimlachte lieflijk, zoende hem terug, dezelfde passie als net. Ze voelde hoe zijn hand langs haar ruggengraat streelde, een rilling schoot over haar lijf heen, ze keek Dante aan, glimlachte verleidelijk naar hem, voelde hoe haar hand langs haar hals gleed, frunnikte aan een van de knoopjes van haar pyjama. 'I'm yours,' haar hese, lieve stem klonk door de kamer heen. Al bedoelde ze het niet meteen op de ondeugende manier, zo kon het wel worden opgevat. Ze glimlachte zacht naar hem, drukte haar lippen weer zachtjes op de zijne, sloot haar ogen genietend. Dante deed haar hart weer sneller slaan dan net. Ze bleef wijselijk van de rand van zijn sweater af, besloot dat hij maar moest bepalen of hij deze uit wilde doen of niet. Ze legde haar handen weer in zijn nek, speelde onschuldig met zijn haren. Ze onderbrak haar zoen even, keek hem ondeugend aan waarna ze haar gewicht verplaatste waardoor ze draaide, haast bovenop hem lag. 'Boe,' zei ze toen ondeugend terwijl ze enkele kusjes in zijn nek drukte, hem ondeugend aankeek.

Het was alsof Brianne’s aanwezigheid er voor zorgde dat hij minder controle kreeg over zijn emoties. Niet dat zijn gevoelens op eens letterlijk van zijn gezicht af te lezen waren, zeker niet. Maar iets van zijn droefheid schemerde door in zijn ogen en hij kon er niets aan doen, was zich er in eerste instantie nauwelijks van bewust. Met zijn hoofd een tikkeltje schuin keek hij naar Brianne die haar blik afwende. Wat was er aan de hand? Had ze door gehad dat zijn gedachten waren afgedwaald? Of waren het haar eigen gedachten die waren afgedwaald? Naar een plek waar pijn domineerde? Hoewel Dante er een hekel aan had als mensen door hadden dat er iets was wat hem pijnigde, hoopte hij toch op het eerste. Niet omdat hij wou dat ze wist dat er iets aan de hand was, maar om dat hij wou dat zij in haar leven geen pijn had gekend. Al wist hij, dat dit bijna onmogelijk was. Iedereen werd tijdens zijn leven met pijn geconfronteerd, de een echter vaker en heviger dan de ander. In Brianne’s ogen stond een lichte bezorgdheid, ze had dus echt iets in zijn ogen gezien dat haar vertelde dat hij aan iets onplezierigs had gedacht. Aan de ene kant vond Dante het een naar idee, dat er iemand was voor wie hij niet alles verborgen kon houden. Iemand die zijn muur aan het wankelen bracht, zonder dat ze zich er zelf van bewust leek te zijn. Aan de andere kant, voelde het bijna goed, al kon hij niet zeggen waarom. “Het komt wel goed, echt.” Zei Dante, zijn stem klonk zeker. Hij pakte zacht haar hand vast, streek met zijn duim over de rug van haar hand. “Hé.” Dante liet haar hand los, legde hem zacht op haar wang. “Hij weet hoeveel hij voor je betekend, broers weten dat gewoon.” Met een zacht glimlachje keek hij er aan. “En je hoeft je niet te verontschuldigen, ik snap dat je bang bent. Je hebt er a het recht toe, maar weet je, hij sterft echt niet zomaar. Hij heeft allemaal goed getrainde militairen om zich heen, die nooit iemand achter zullen laten.” Met zijn vingers streek hij langs haar wang, om de enkele tranen die uit haar oog hoeken waren ontsnapt weg te vegen. “Je bijt je lip zo nog kapot, schat.” Door zijn bezorgdheid heen klonk een licht plagende ondertoon. Haar enige familie? Hoe zat het dan met haar ouders? Zouden haar ouders zijn overleden? Of zou ze net als hem ouders hebben die compleet ongeschikt waren om kinderen te hebben? Haar woorden deden hem aarzelen, voor een moment keek hij zwijgend in haar ogen. De bezorgdheid die hierin weerspiegeld werd, was hem niet ontgaan. Hij voelde hoe ze zijn hand vast pakte, er met haar duim over heen streek. “Mijn zusje, Aida.” Begon hij, het was raar haar naam uit te spreken. De klanken klonken hem vreemd in de oren, hoewel haar naam dagelijks door zijn hoofd weergalmde. “Ze is overleden toen we elf waren.” Dante beseft dat de ‘we’ in dit geval een vage term was, het kon zowel op Aida en hem duiden als op hem en een ander broertje of zusje. “We waren een tweeling.” Verduidelijkte hij zichzelf, nogal vond hij het moeilijk om over haar in de verledentijd te praten. Het voelde nog altijd onwerkelijk, hoewel hij onderhand al acht jaar geen tweeling meer was. Zijn ogen stonden weer bijna even ondoorgrondelijk als ze normaal gesproken stonden wanneer hij door de kliniek liep. Hij wou niet dat Brianne de pijn zag, die nu zo dicht aan het oppervlakte lag dat hij wist dat als hij zich zou ontspannen, hij zijn muur iets zou laten zakken, zij het zou kunnen zien.

“Daar heb je een punt.” Merkte hij met een lichte grijns op, als hij een stoel naar een camera zou gooien, zouden ze zo kunnen achter halen wie de schuldige was. Nu was dat zo niet zo moeilijk, aangezien je over het algemeen toch wel betrapt werd als je iets dergelijks deed. Er waren weliswaar plekken in de kliniek waar je bijna ongestoord je gang kon gaan, maar de zitkamer was daar niet een van. Hellaas. “We shall see.” Antwoordde hij grijnzend, wetend dat wie er ook zou winnen, ze lol zouden hebben. “Daar houdt ik je aan.” Haar zelfverzekerdheid maakte hem nieuwsgierig, ze wist dat hij in militaire opleiding had gezeten dus moest ze iets achter de hand hebben waarvan hij niets wist. Anders zou ze niet zo overtuigd zijn van haar gelijk. “Oké, ik zal mijn best doen.” Hij trok zijn gezicht in een plooi, hield dit echter niet lang vol. Al snel keerde de voor hem zo typisch, bijna jongensachtige, grijns terug op zijn gezicht. “Hm… de winnaar mag op dat moment zijn prijs bedenken, oké?” Zei hij, naar haar voor een moment bedenkelijk aan te hebben gekeken. “Of weet jij nu al wat je als prijs wil?” Voegde hij er plagend aan toe. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze hem zij dat hij op de goede weg was, dat hij de schat bijna gevonden had. “Deze schat kan niet tegenvallen.” Nee, Brianne zou hem niet tegenvallen. Ze was perfect in zijn ogen. De vraag was of hij haar niet zou tegenvallen. Zou ze om kunnen gaan met zijn onvoorspelbaarheid, zijn opvliegendheid, zijn geslotenheid? Of zou ze er op den duur op uit gekeken raken? Zou ze er gek van worden? Of zou het, het idee dat hij een moordenaar was, zijn dat haar uiteindelijk bij hem weg joeg?
Hij glimlachte, keek haar voor een moment aan. Recht in haar prachtige blauwe ogen, die hem voor een moment alles om hem heen konden doen vergeten. Zijn ogen hadden haar betoverd? Dat had hij niet verwacht, hij had zijn ogen nooit als iets bijzonders beschouwt. Het enige bijzondere was, dat hij er genoeg controle over had om er voor te zorgen dat zijn emoties er niet in weerspiegelde. Net als hij had geleerd hoe hij er voor moest zorgen dat mensen niets aan zijn gezicht af konden lezen, iets wat de afgelopen jaren van levensbelang was geweest. Het laten zien van zwakte, het laten zien wat je van plan was, het kon je allemaal de kop zitten. Hij grijnsde lichtjes. “Dat is mooi, dan hoef ik jouw in elk geval niet te missen.” En hij zou zijn zusje weer zien, als überhaupt een hemel bestond. Wat niet het geval was, althans dat was hoe Dante er over dacht. Het christendom was niet meer dan een ideologie die machthebbers gebruikte om mensen naar hun hand te zetten. Het was een manier die men gebruikte om de gebeurtenissen in de wereld te verklaren, simpelweg omdat mensen houdt vast nodig hadden.
De speelse twinkeling in haar ogen, de ondeugende toon in haar stem. Een lichte grijns was op zijn gezicht, ja als het aan hem lag zouden ze vanavond enkele grenzen overschrijden. “Ik denk het ook.” Stemde hij, nog altijd op een fluisterende toon, met haar in. Ze drukte een vluchtige kus op zijn lippen, wat zijn grijns in een zachte glimlach deed veranderen.

Dante zag hoe haar blik door de kamer dwaalde, nog altijd stond er een lichte glimlach op zijn gezicht. Ja, het was maar goed dat ze zijn reacties niet kon lezen. Hij wou haar niet kwijt raken, aan zijn soms wat aparte gedachten gangen. Dat gevoelens en gebeurtenissen niet altijd op dezelfde manier ervoer als de meeste mensen, maakte niet dat hij niet om andere kon geven. Al had hij lange tijd gedacht dat dit wel het geval is, zijn zusje was de enige geweest om wie hij echt gegeven had. Tot nu toe. Nee, hij kon niet langer ontkennen dat hij niet om de blondine die naast hem op het bed zat gaf. “O ja?” Hij keek haar uitdagend aan, een scheve grijns was op zijn gezicht verschenen. “Wel, ik ben ook niet altijd lief.” Na dit gezegd te hebben, duwde hij haar achterover op het matras en begon haar te kietelen. “Nog steeds zeker dat je het me niet gaat vertellen?” Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin, keek haar plagend aan.
“Oké, dan zal ik dus toch geduld moeten hebben.” Zei hij, gespeeld beteuterd. Hij respecteerde dat ze hem niet alles wou vertellen, hij vertelde haar tenslotte ook niet alles. Al wist ze een van zijn grootste geheimen, althans hier in de kliniek. In de gevangenis had praktisch iedereen geweten wat hij had gedaan en daar was dat juist een goed ding geweest. Een moordenaar stond nu eenmaal hoger in rang dan een pedofiel, wat er aan bij gedragen had dat zijn periode in de gevangenis nog redelijk verdraagzaam was geweest. Ook buiten de hekken van Disturbia wisten veel mensen wat hij had gedaan, tenslotte waren zijn moorden op het nieuws geweest. Zijn rechtszaak was dan wel niet live gevolgd, maar het hele gebeuren daarom heen wel. Hellaas. Hij glimlachte, was hij toch nog iemands engel. “Ja, het viel te proberen.” Stemde hij met haar in.

“Ja, dat weet ik zeker.” Antwoorden hij lachend. “En stiekem maakt dat, dat ik er enkel zekerder van word.” Voegde hij er met een zachte grijns aan toe. “Ja, oké je gewone accent mag wel.” Zei hij met een knipoog. “Dat is best wel sexy namelijk.” Verklaarde hij, weer weerklonk er een plagende ondertoon in zijn stem. Al meende hij het wel, ze had een mooi Engels accent. Het soort accent dat je aandacht trok. Het soort accent dat er voor zorgde dat een meisje enkel aantrekkelijker werd. Haar woorden deden een glimlach op zijn gezicht verschijnen, hoopte dat ze het meende. Dat hij haar niet over een paar dagen met andere jongens zou zien flirten. Ergens vond hij het vreemd om te beseffen, dat hij echt om haar gaf. Dat hij haar echt voor zichzelf wou. Normaal was dat iets wat hem weinig kon schelen, één nacht was voor hem genoeg. Maar, nu. Nu was dat niet het geval. “Oké, ik ben benieuwd.” Zei hij met een lichte grijns op zijn gezicht. Hij was er nog niet helemaal over uit hoe dat hij het binnenkort zou kunnen raden een hint was, maar besloot dat hij het wel zou snappen als het moment daar was. Hij lachte, ging met zijn hand door haar haar. Ja, de blonde lange lokken, ze paste echt bij haar, maakte haar perfecte gezicht compleet. Zoals ze er nu iet wat warrig om heen vielen. Brianne’s blik was afgedwaald naar haar polsen, ze waren gaaf. Er waren geen aftekeningen meer te zien van boeien, iets wat bij hun eerste ontmoeting wel het geval was geweest. Het was iets wat hem had gefrustreerd, wie deed er nou boeien zo strak rond de pols van een meisje? Dat sloeg toch helemaal nergens op? Zacht schudde hij zijn hoofd, de gedachten weer van zich afzettend. Sorry? Dante fronste, besefte dat ze dacht dat hij er problemen mee had dat ze bloosde. Iets wat zeker niet geval was en wat hij haar dan ook duidelijk maakte. De lichte blos die regelmatig op haar wangen verschenen, gaven haar iets liefs, iets onschuldigs maakte dat ze oprecht overkwam.

“Ja, soms heb je best goede ideeën.” Met een lichte grijns op zijn gezicht keek hij haar aan. “Ja, we zullen er voor zorgen dat het zo snel mogelijk in werking wordt gesteld. Maar voor nu neem ik genoegen met de rust die wie in jouw kamer hebben.” Zei hij met een knipoog. Haar woorden deden hem lachen. “Hé, tuig kan best gezellig zijn hoor.” Zei hij quasi beledig, hij vermoede dat als hij was begonnen aan de middelbare school hij tot die groep zou hebben behoord. Op de basisschool had hij al wel eens moeten na blijven, al hadden de leraren dat op den duur op gegeven. Ten eerste had het niet gewerkt, ten tweede had dat betekend dat ze nog langer met hem in een lokaal hadden moeten door brengen. Ja, Dante was een zwaar irritante leerling geweest. Bijdehand, druk en zonder enig benul van normen en waarden. Hij lachte. “Een echte nerd dus.” Zei hij plagend. Lachend schudde hij zijn hoofd, toen ze triomfantelijk haar vuisten in de lucht stak. “Ja, jij wint.” Een tedere glimlach was op haar gezicht verschenen, al snel volgde een lichte blos. “Het geeft niet, dat zei ik toch.” Zei hij zag, waarna hij knipoogde.

Voor een moment leek Brianne in gedachten te verzinken, hij keek haar onderzoekend aan. Ze had haar ogen gesloten, een lichte glimlacht ruste op haar lippen. Waar zou ze aan denken? Wou ze niet verder gaan? Even aarzelde hij. Haar stem deed de twijfel echter al snel verdwijnen. Een lichte glimlach speelde op zijn lippen. Over het feit dat hij haar handen weg had gehaald bij de rand van zijn sweater zij ze niks, iets waar hij blij mee was. Al maakte het niet, dat hij zeker was van zijn keuze. Aan de ene kant wou hij haar huid tegen de zijne niet voelen, wou hij niet dat de stof van zijn sweater als een muur tussen hem in stond. Bovendien deed het hem twijfelen aan hoe ver hij mocht gaan, was het wel eerlijk dat hij haar huid aan mocht raken als zij de zijne niet aan mocht raken? Ze zoende hem terug. Een zachte glimlach speelde op zijn lippen, voor een moment keek hij haar aan. Haar woorden, haar hese maar toch lieve stem. Hij merkte dat het verlangen haar huid tegen de zijne te voelen, steeds groter werd. Zacht drukte hij een kus in haar hals. Ze drukte haar lippen weer zachtjes op de zijnen, hij sloot zijn ogen genoot van het moment. Hij voelde haar handen in zijn nek, keek haar met een zachte glimlach aan nadat ze de zoen had afgebroken. Ze keek hem ondeugend aan, verplaatste haar gewicht hij glimlach draaide met haar mee zodat ze weer bovenop hem kwam te liggen. Hij grijnsde lichtjes, sloot voor een moment genietend zijn ogen bij het voelen van haar lippen in zijn nek. Dante begon na een korte aarzeling voorzichtig de rest van de knoopjes van haar pyjama jaste te openen. Hij drukte zijn lippen weer zacht op de hare, gooide als snel iets meer passie in de zoen. Terwijl hij zijn handen naar haar schouders verplaatste, bijna teder schoof hij haar pyjama jasje van haar schouders. Hij voelde haar huid onder zijn handen, onderbrak voor een moment de zoen om zijn lippen zacht op haar sleutelbeen te drukken. Waarna hij haar voor een moment weer aan keek, haar pyjama jasje had hij onderhand op de grond laten doen belanden. Hij drukte zijn lippen weer op de hare, zijn ene hand had hij in haar hals geplaatst. Zijn andere hand liet hij afdwalen langs haar lichaam, om hem uiteindelijk te laten ruste op haar heup. Onder zijn vingers, voelde hij de onevenheid van een litteken. Het was geen groot litteken, maar wel eentje waarvan hij vermoede dat ze zich er aan stoorde. Iets wat, wat hem betreft niet nodig was. Een litteken maakte haar niet minder perfect. Met zijn vingers streek hij er zachtjes over heen. Hij zei er niks over, hoe ze er aan kwam deed er niet toe. In elk geval niet nu. Hij liet zijn hand afdwalen naar haar rug. Zijn lippen nog altijd op de hare. Zou ze net zo over zijn littekens denken als hij over de hare? Misschien wel, misschien ook niet. Zei had één litteken, hij had er toch aardig wat meer. Hoewel de littekens op zijn borst nog mee vielen, hij had er eentje vlak onder zijn hart. Het was een vrij ondiepe wond geweest, die hij had opgelopen in de gevangenis. Verder had hij een aantal smallere littekens op zijn buik, waarvan twee wat grover waren en dan nog enkele smalle littekens op zijn borst en twee wat grotere op zijn rechter schouder. Weer aarzelde hij, hoe eerlijk was het dat hij haar huid mocht voelen maar zij de zijne niet? Hoe zou het voelen om haar lichaam echt tegen de zijne te voelen? Hoe zou ze reageren al ze zijn littekens zag? Zou het het moment verpesten? Of zou het feit dat hij zijn sweater aan hield dat juist doen? Voorzichtig duwde hij haar iets overeind, waardoor ze op zijn schoot kwam te zitten. Ook hij kwam overeind. “Niet schrikken.” Fluisterde hij, waarna hij zijn trui uit trok. Echt tijd om haar iets te laten zeggen gaf hij haar niet, hij wou niet horen wat ze te zeggen had. Wou niet dat zijn actie, die toch een beetje ondoordacht was geweest het moment verpeste. Hij trok haar weer boven op zich, plaatste zijn lippen weer op de haar. Zoende haar weer met even veel passie als daarstraks, de vraag wat er door haar hoofd ging op het moment dat ze zijn littekens had gezien bleef in zijn achterhoofd spelen. Wat als het haar had af geschrokken? Wat als ze hem straks weg zou duwen, zou willen dat hij weg ging?

Als er iets was wat haar gedrag veranderde was het niet een 'wat' maar een 'wie'. Ook al klonk het cliché, had ze vroeger gezegd dat ware liefde slechts een door de mens verzonnen illusie was, ze moest toegeven dat het waar was. Iemand kon wel degelijk een beter mens van je maken, je naar een hoger niveau brengen. Je het gevoel geven alsof je werkelijk er iets toe doet, iets kan veranderen. En die persoon was gewoon bij haar. In een of ander gesticht voor complete randdebielen, of althans zo zag de buitenwereld hen, maar het kon haar niet schelen. Ze waren zo normaal als kon wezen, en van alle mensen op de wereld die hier konden zitten hadden zij elkaar hier getroffen. Even zou ze haast gaan twijfelen aan haar vrij realistische kijk op de wereld en geloven dat er werkelijk zoiets als het lot was. Hoe kon het anders zijn dan dat het lot dit had bepaald, want hoe groot kon de kans nou zijn dat hij van alle mannen op aarde hier zou zijn. Nou simpel, als je het wiskundig bekeek zou je dan het gunstige aantal moeten delen door het totaal. Dat zou één gedeeld zijn door een heleboel nulletjes. Oftewel: een kans met een 0 en nog een heleboel nullen achter de komma, kort samengevat: onmogelijk. En toch was hij hier, bij haar. Ze waren vrijwel normaal te noemen. Oke, zij was een paniek aanval hebbende meid met een of andere seksverslaafde stem in haar hoofd en hij was een moordenaar, en er zou vast nog iets niet kloppen, maar ach. Ze waren normaler dan de meesten. Ze konden rationeel denken, wisten de werkelijkheid van fantasie te onderscheiden. Dat kon je van veel patiënten hier al niet zeggen. Toen ze hier was in het begin had ze zich alleen gevoeld, niet begrepen. Ze was normaal waar anderen grof gezegd gestoord waren. En toen was Dante er, een normaal persoon. Iemand die haar gezelschap had geboden, vriendschap. Een vriendschap die langzaamaan veranderd was in meer. Eigenlijk was het maar raar. Hoe één jongen haar leven zo op zijn kop kon zetten, al haar ideeën over het feit dat liefde een pijnlijke illusie was deed vervagen. Haar deed geloven dat er méér was dan slechts een scharrel voor een nacht. Haar deed verlangen naar een leven waarin ze bij hem kon zijn. Al was het raar om dat allemaal toe te geven, toe te geven hoe veel ze om hem gaf. Het maakte haar zwak van de ene kant, maar sterk van de andere kant. Het was iets aparts, liefde, het maakte je zwak maar ook weer zo sterk. Ze dacht altijd dat ze wel begreep hoe alles in elkaar zat over liefde, dat het simpel was. Maar niets was minder waar. In een korte tijd was ze erachter gekomen hoe complex liefde wel niet was en hoe zeer liefde je hele leven kon beïnvloeden, op de goede én slechte manier. Ze slikte even, merkte dat haar humeur al beter werd bij het idee dat ze wellicht liefde voelde. Eigenlijk wist ze het wel zeker. Dit gevoel had ze immers nog nooit ervaren, slechts erover gelezen. Al ebde dit gevoel al snel weer weg voor bezorgdheid. Zodra ze haar blik weer op Dante had gelegd verscheen een tedere blik op haar gezicht, een pure glimlach. Ze voelde hoe zijn hand de hare vastpakte, sloeg haar ogen even neer. Hij vertelde haar dat het wel goed zou komen, verplaatste zijn hand naar haar wang.Hij vertelde dat Ainsley wel zou weten hoe veel ze om hem gaf, iets wat ze eigenlijk steeds minder begon te betwijfelen. Men zei immers dat familie zoiets wist. Al betwijfelde ze wel of ze nou echt om haar ouders gaf op de manier zoals ze om Ainsley gaf. Ze lachte zacht om wat Dante zei. 'Dat zijn haast machines Dante. Ze zouden hem niet redden omdat ze zoveel om hem geven. Ze redden hem omdat dat de ongeschreven gedragscode is.' Ze moest aan Vince denken, rilde kort. Hij was zo'n machine. Al leek het een moment alsof hij normaal was, maar nog voordat ze zich dat duidelijk besefte was hij weer zijn koele zelf geworden. 'Hier loopt er ook weer zo een rond,' ze rilde. 'Ik vind hem maar apart..' ze glimlachte zacht. 'Hij kende jou trouwens wel, hij leek boos,' ze keek Dante aan, merkte dat ze er niet compleet bij was met haar gedachten. 'Sorry schat,' ze keek hem lachend aan, liet de eerdere gedachtes van zich afglijden, al ging dit met meer moeite dan ze had verwacht. Aida. Ze keek Dante aan. Het leek haast alsof hij het raar vond, alsof hij al lang niet over haar had gepraat. Ze zweeg. Dood? Ze sloeg haar ogen neer, wist niet wat ze kon zeggen voor een moment, maalde in haar hoofd of dit iets met Dante's moorden te maken had. Al snapte ze niet precies waarom hij we zei. Zouden ze tweeling zijn? Al snel werd die gedachte bevestigd, glimlachte ze even. Het leek alsof Dante weer dichtklapte, zo ondoorgrondelijk. Ze keek hem aan, een trieste blik in haar ogen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze hem toen onzeker, niet wetende of Dante het wel kon waarderen dat ze dit vroeg. 'Je hoeft niet te antwoorden trouwens, als je dat niet wil,' ze zei het er vluchtig achteraan, beseffende dat als ze het niet had gezegd ze haast opdringerig had geklonken in haar ogen.

Dat ze een punt had. Tuurlijk had ze dat. 'Weet ik,' ze knipoogde lachend, haar stem iets gedempter dan normaal omdat het eigenlijk de tijd was waarop de meeste Patiënten hun bed in zouden kruipen en de controles zouden zijn. Als ze stil zouden zijn zouden ze de gang waarschijnlijk niet eens opmerken door de stilte. 'En daarnaast, als je dat zou doen dan zou je in de isoleercel zitten en moet ik je alsnog missen!' Ze grinnikte zacht, keek hem met pretogen aan. 'I'm gonna kick your ass,' ze keek hem uitdagend aan, een zekere blik op haar gezicht. Ja, ze hield wel van een uitdaging, iets om naartoe te werken. Het was wat haar leven normaal maakte: doelen stellen. Het was wat haar gaande had gehouden voor een lange tijd. Als ze doelen stelde wist ze hoe ze ernaartoe moest werken, stond ze niet voor verrassingen waardoor ze in paniek had kunnen raken. Op zich kon je zeggen dat haar paniek aanvallen haar ook positief hadden beïnvloed. Ze hadden ervoor gezorgd dat ze heel precies was, competitief. Ze grijnsde naar Dante toen hij zei dat hij zijn best zou doen, al helemaal door de moeite die hij had om zijn gezicht in de plooi te houden, vervolgde dat ze de prijs wel ter plekke zouden bepalen de jongensachtige grijns op zijn gezicht deed haar lachen. Of ze al een prijs wist? Ze schudde haar hoofd lachend. 'Eerst maar eens een eerlijke wedstrijd houden en dan beloond worden,' ze grinnikte even, keek Dante met een glimlach aan. Ze sloeg haar ogen kort neer toen hij zei dat die schat niet kon tegenvallen. Hij zou eens moeten weten. 'Zou je denken?' Ze glimlachte er zacht om, verhullend dat ze er zelf niet zo zeker van was dat ze niet zou tegenvallen. Hij daarentegen zou nooit tegenvallen. Nooit. Hoe moeilijk het ook zo kunnen worden, hij zou nooit zo erg zijn als de jongens in haar verleden. De jongens waar ze niks om had gegeven, die ze niet eens meer voor haar geest kon halen. Haar ogen kruisten de zijne, de zonk voor een moment weg, vergat de situatie waar ze in zaten. Ze kon zich nog de eerste keer herinneren dat hun ogen elkaar zich hadden gekruist, hoe ze had weggekeken omdat ze zich ongemakkelijk voelde bij het idee dat ze er ooit in kon wegzinken zoals ze nu deed. Ze grinnikte zacht. 'Nee, dan hoef je me inderdaad niet te missen,' ze keek hem weer aan, recht in zijn ogen. 'Als je maar wel weet dat je dan echt heel lang met me opgescheept zit,' ze glimlachte wederom. Hoe zou Dante over het christendom denken, zoals zij? Dat het een illusie was die men gebruikte uit angst voor het onverklaarbare? Ze geloofde niet dat Dante gelovig was, verre van zelfs. Haar mondhoeken krulden omhoog, een ondeugende blik op haar gezicht. 'Oh echt?' Haar stem al net zo fluisterend als de zijne, een plagende ondertoon.

Ze vroeg zich af waar Dante soms überhaupt aan dacht. Of zijn gedachten haar angst aan zouden kunnen jagen, haar slapeloze nachten zouden brengen. Hij was anders dan de meeste mensen qua emoties, dat had ze wel al opgemerkt. Maar zou hij dingen ook anders denken dan zij? Zou hij wel emoties ervaren zoals zij dat deed? Pijn, verdriet, geluk? Zou hij net zo veel om haar geven als zij om hem gaf? Hij was namelijk een van de weinigen om wie ze werkelijk íéts gaf. Voor wie ze zich niet had afgesloten uit angst dat ze haar angstaanvallen zouden geven, haar leven overhoop zouden gooien. Oh god. Die blik voorspelde niet veel goeds. Een grijns stond op haar gezicht. Hij verklaarde dat hij niet altijd lief was. 'Je gaat toch niet serieus-' verder kwam ze niet want hij duwde haar achterover en kietelde haar. Een klein kreetje kwam uit haar mond waarna ze moest lachen, 'AAAH, DANTE!' Ze lachte, probeerde zich te verplaatsen zodat hij haar niet kon kietelen. 'DAT IS GEMEEHEEEN!' Hij vroeg haar of ze het hem nog steeds niet ging vertellen, ze probeerde zichzelf in de plooi te krijgen, al lukte dat niet echt. 'Nee,' zei ze toen snel tussen het lachen door waarna ze haar tong uitstak. 'Ik weet hoe moeilijk je het vindt om je geduld te behouden, dus zie het maar als een oefening,' plaagde ze Dante toen terwijl ze op adem kwam, haar buikspieren voelde van het lachen. 'Maar ach, je zal er ooit wel achter komen hoor,' ze glimlachte naar Dante, hoopte eigenlijk dat hij er juist niet achter zou komen. 'Achja,' haar stem zo zacht dat alleen Dante het zou horen, 'wie weet geven ze me een eigen slot als ik lief ben?' Ze opperde het met een grijns keek Dante aan. 'Dan kan ik mensen weer eens manipuleren zoals jij dat zo mooi verwoord,' ze grijnsde naar hem, een onschuldige blik in haar ogen.

Ze keek Dante aan, liet haar blik op zijn gezicht rusten. ze bracht haar mond naar zijn oor. 'Dan is het goed,' de zachte fluistering had een lieve ondertoon terwijl een haast schattig te noemen glimlach op haar gezicht was te zien. Ze keek hem lachend aan, streek een van haar blonde plukken achter haar oor. 'O is dat zo?' vroeg ze hem toen lachend. 'Want als je niet oppast, sluit ik je hier gewoon op als mijn gijzeling,' ze hield haar hoofd schuin, een plagende klank in haar stem. 'Aha,' zei ze toen met haar accent terwijl ze Dante lachend aankeek. 'Ik dacht dat alleen meisjes de Engelse accenten sexy vonden,' ze keek Dante plagend aan, plaatste haar vinger op het puntje van zijn neus en tikte hierop met een zacht lachje. De glimlach die op zijn gezicht verscheen deed haar ook glimlachen, het gaf haar een goed gevoel dat Dante hierom glimlachte. Hij was iets anders dan al die andere mannen. ofja, jongens, de meesten waren niet eens volwassen genoeg om ze man te kunnen noemen. Hij was speciaal, belangrijk voor haar. 'Oh echt?' vroeg ze hem toen lachend. 'Zo spannend is het niet hoor,' ze knipoogde naar hem, een plagende blik op haar gezicht, wetende dat Dante oprecht nieuwsgierig was. De lach die van zijn kant kwam deed haar ook lachen terwijl ze voelde hoe zijn handen door haar haren gingen, ze warrig langs haar schouders afgleden. Ze keek naar zijn haar, grijnsde zachtjes waarna ze hier voorzichtig doorheen woelde, toekeek hoe het nog net zo warrig zat als voordat ze erdoorheen woelde. Ze glimlachte zachtjes toen ze zijn blik naar haar polsen zag gaan. Ja, nu waren ze weer gaaf en glad. Dat had ze een tijdje geleden niet kunnen zeggen. Ze glimlachte zacht toen Dante haar duidelijk maakte dat het niet erg was dat ze bloosde, iets wat haar geruststelde aangezien ze dat nogal vaak deed, en nogal was eigenlijk een understatement. Haar ogen richtten zich weer op Dante, hadden weer pretlichtjes zoals gewoonlijk.

'Soms?' gespeeld beledigd trok ze een wenkbrauw op, kon haar gezicht echter niet in de plooi houden waardoor er weer een grijns op verscheen. 'Vooruit,' zei ze toen. 'Morgen bij de lunch zal ik wel wat tegen hem zeggen,' zei ze toen terwijl ze in haar gedachten had genomen dat ze het ontbijt wel zou overslaan, dat zou haar nu veel te vroeg zijn. 'Zolang je maar weet dat ik eerder op ga staan als jij omdat ik er werkelijk als een aangereden hert uitzie in de ochtend,' ze keek even raar van haar vergelijking. Juist. 'Ook goed, voor het makkelijke, ik zie er 's ochtends nogal belabberd uit.' Ze grijnsde naar Dante, besefte dat ze hem waarschijnlijk onder het kopje tuig zouden scharen. 'Sommigen wel dan,' gaf ze toen toe. 'Maar bij ons niet,' ze grijnsde kort, haalde de herinnering aan de jongens naar boven en moest lachen. Het waren eigenlijk best sulletjes geweest bedacht ze zich nu, iets wat haar deed lachen. Zij was in tegenstelling tot hun het voorbeeld geweest van een ideale leerlinge zoals wel eens werd gezegd. Ze was ijverig, precies, een perfectionist en ze was gemotiveerd... meestal dan. Ze had geen enkel punt lager gehad dan een acht half gehad op haar diploma, iets waarvan ze zich nu wel bedacht dat dat wel zeer levenloos over moest komen. 'Nouja zeg!' Zei ze toen lachend waarna ze zweeg. 'Toegegeven, ik was ook wel een nerd,' zei ze toen lachend. 'Of kun je je dat niet voorstellen?' De vragende klank in haar stem weerklonk zacht door de kamer terwijl ze haar ogen op die van Dante richtte. 'Ik win altijd, dus bereid je maar alvast voor,' vermeldde ze toen plagend. Zijn zachte stem gaf haar rillingen, een glimlach. 'Oke dan,' zei ze al net zo zacht als hij had gedaan.

Ze vroeg zich af hoe Dante zich nu voelde. Zoals zij? Waarschijnlijk niet. Maar zou hij wel net zoals haar zijn huid tegen de hare willen voelen? Tegen haar in slaap willen vallen? Het waren vragen die zo in haar opkwamen, die ze niet tegen kon houden. Ze keek hem aan, een tedere blik in haar ogen. Hij was de eerste bij wie ze zich gemakkelijk voelde, ontspannen. Iets wat haar twijfels nog meer deed wegebben. Het voelde goed zo, niet alsof ze slechts een spel met hem speelde waarbij zij de touwtjes in handen had. Dit was echt. De tederheid, de passie. Het verlangen om hem dicht tegen haar aan te voelen, zich tegen hem aan te drukken wat haar een veilig gevoel gaf. De glimlach die op Dante's lippen speelde maakte het gevoel dat alles wel goed zou komen alleen maar sterker, deed haar beseffen dat hij om haar gaf zoals zij om hem. Problemen had ze eigenlijk niet gehad met zijn sweater. Ieder had zijn eigen tempo voor zulke dingen was haar mening wat dat betreft. En daarnaast, ze waren één dag weer bij elkaar, ze zou het best begrijpen, ze was immers een slimme meid. De kus die in haar hals werd geplaatst deed haar zacht glimlachen terwijl ze genietend haar ogen voor een moment sloot. Hij had een grijns op zijn gezicht gehad toen ze gedraaid was zodat ze Dante aankeek. Ze zag hoe zijn ogen gesloten waren, zich weer openden. Hij bracht zijn handen naar de knoopjes van haar pyjama, ze voelde hoe deze voorzichtig open gingen. Ze voelde zijn lippen weer op de hare, de passie die door de kus heen vloeide deed adrenaline door haar lichaam stromen. Ze voelde hoe zijn handen op haar schouders lagen, zacht de warme stof langs haar armen af deden glijden. Ze voelde haar handen tegen haar huid aan, glimlachte zacht. De kus die op haar sleutelbeen geplaatst werd deed haar wederom rillen. Ze voelde zich op haar gemak, veilig. Dante zou haar geen pijn doen, ze vertrouwde hem. Haar blik schoot vluchtig naar het jasje dat als een veer op de grond neerdaalde, vooruit een vrij lompe veer. Ze voelde zijn hand in haar hals, haast als ondersteuning voor haar hoofd. Een zachte zucht schoof over haar lippen van genot. Zijn andere hand gleed over haar lichaam heen, bleef steken bij haar heup waardoor een lichte twijfeling door haar heen schoot. Ze voelde hoe zijn vingers over haar litteken steken, kneep haar ogen even samen. Ze wilde niet dat hij dat litteken zou voelen. Het was niet erg dat ze het had, daar had ze al lang vrede mee, maar ze haatte des te meer de reden wáárom ze het had. Hij zei er niks over, keek haar niet raar aan, verachtte haar niet. Ze glimlachte zacht, merkte dat zijn hand zich naar haar rug verplaatste, iets wat ze eigenlijk wel fijn vond zodat ze niet zelf de hele tijd aan haar litteken dacht. Ze merkte hoe hij haar voorzichtig van zich af duwde, overeind kwam. Niet schrikken? Haar ogen stonden vragend, keken haast analyserend naar iedere beweging die door Dante werd gemaakt. Zijn handen verplaatsten zich naar de rand van zijn sweater, bewogen zich omhoog. Met een zachte plof belandde de sweater naast haar pyjama jas op de grond, ze keek hem aan, liet haar blik over zijn bovenlijf gaan. Haar ogen bezorgd, even keek ze hem aan, vroeg zich af wat ze in godsnaam met hem hadden gedaan. Ze zweeg echter, had het vermoeden dat Dante het er niet over wilde hebben. Hij trok haar weer bovenop zich, kuste haar met net zoveel passie als eerst. Ze beantwoordde hem, maar stopte algauw. Voorzichtig liet ze haar hand over de littekens glijden, voorzichtig. Haast zo zacht dat het leek alsof ze dacht dat ze hem pijn zou doen als ze niet zacht zou strelen, zei geen woord maar hield haar blik slechts op haar hand gericht. Ze keek hem aan, sloeg haar blik neer, ze drukte zacht een kus op zijn sleutelbeen waarna ze hem met een zachte glimlach aankeek. 'Je bent nog steeds even mooi hoor,' ze zei het plagend, al klonk de tederheid tussen haar stem door. 'Was je bang?' vroeg ze hem toen zacht. 'Dat ik je nu niet meer wil?' haar ogen keken hem aan, licht bezorgd. Wie of wat had hem zo toegetakeld? Ze wist niet of ze het wel wilde weten, liet het aan hem over of hij er iets over zou zeggen. Ze pakte slechts zijn hand vast, kneep hier zachtjes in waarna ze liefdevol een kus op zijn lippen plaatste, hem aankeek. 'I love you,' het was er uit voordat ze het zich eigenlijk besefte. Haar ogen stonden even verbaasd door haar eigen impulsiviteit. Normaal zou ze erover nadenken als ze zoiets zou zeggen. Een blos op haar wangen, een glimlachje op haar gezicht waarna ze met meer passie haar lippen op de zijne drukte, haar hand op zijn heup liet rusten. Haar ogen keken naar de zijne, ze legde haar hart op zijn borstkas, luisterde slechts naar het geklop van zijn hart terwijl ze haar ogen voor een moment sloot. Zachtjes in zijn hand kneep.