~Illuna's and Delaney's room~

Met een klap sloeg de deur achter haar dicht, Illuna keek de kamer rond, "dus hier ga ik voor de komende maanden vastzitten" zuchtte ze en ze legde haar koffer op een van de bedden. Er was nog een ander bed in de kamer dus Illuna vermoedde dat ze een kamer met iemand anders zou delen. er lag een papier op een houten bureau in de kamer en toen Illuna het had gelezen was er al achter gekomen dat ze de kamer zou delen met Delaney. Illuna kende haar al, ja kennen ze wist wie ze was meer niet eigenlijk. Blijkbaar was zij nog niet in de kamer geweest want buiten Illuna en haar spullen was er niet veel anders te zien in de kamer. Met een zucht gooide Illuna haar koffer open, haar ouders hadden haar met al haar bezittingen het huis uit gegooid dus eigenlijk had ze zowat alles bij wat ze had. Rustig was ze al begonnen met haar kleren in de kast gehangen en haar spullen opgeborgen. Haar bagage hadden ze helemaal onderzocht op gevaarlijke voorwerpen, haar hele messencolectie hadden ze van haar afgenomen , gelukkig had ze er een paar nog verborgen. De kamer was een sombere witte cel die ze tevergeefs hebben proberen op te fleuren met een paar zielige meubels. Misschien kon ze het zelf een beetje opfleuren. Zacht liet ze zich neerploffen op haar nieuw uitgekozen bed, het was vrij zacht alleen betwijfelde ze of ze ooit nog normaal zou kunnen slapen. Illuna ging recht zitten als ze de deur hoorde opengaan, dat zal haar nieuwe kamergenootje wel zijn.

Flut sorry~

Delaney zuchtte terwijl een deur ruw achter haar rug werd gesloten. Lekker.. Daar ging haar eenpersoons kamer. Ze gromde zacht, waarom mocht ze nou niet gewoon haar kamertje houden.. Maar nee, nu moest ze na een bijna een jaar verhuizen omdat er nog een gedeelde kamer was vrijgekomen.. Had zij weer, moest ze met een of andere psychopaat op een kamer liggen. Daar was de kamer dan.. Twee gangen door had ze haar loodzware koffer getrokken. En daar was de kamer.. Het nummer was degene als op het briefje in haar hand. En duidelijk geluid binnen.. Haar kamergenoot was er al... Fijn.. Delaney zuchtte, stopte het briefje weg en opende de deur om daar het meisje dat ze al een keer eerder had gesproken, Iluna te vinden. Dat was een grapje zeker? Stilzwijgend liep ze naar het bureau waar een papier op lag. Rustig pakte ze het op en las het vlug door. Ja.. Iluna was haar kamergenoot. Fijn. Zij had al een bed in beslag genomen dus smeet Delaney haar koffer op het andere bed. Met een paar passen stond ze er bij en opende hem zwijgend. Ze liep langzaam met haar kleren naar de kast waar ze haar spullen in dumpte.. Ze had geen zin ze net op te hangen. Enkel een boek dat ze ruw op het nachtkastje smeet en een klein fotootje dat ze even in haar hand hielt. Daarna stopte ze hem weg en duwde haar koffer onder haar bed. Met een zucht liet ze zich op het bed zakken en keek Iluna aan. "Hi.." Verzuchtte ze zachtjes en gaapte even.

Illuna keek zwijgend toe hoe Delaney haar spullen begon uit te pakken en op te bergen, eigenlijk had ze nog best geluk dat ze bij haar in de kamer lag en niet bij een of andere gestoorde gek. Toen ook Delaney klaar was met al haar spullen op te bergen plofte ze net als Illuna neer op haar ben. "Hi.." zuchte ze en Illuna keek haar aan vanaf haar bed. "Hi" zei Illuna rustig terug, "Zo jij bent mijn kamermaatje nu". Rustig zette ze zich recht . "Ik ben vrij nieuw hier dus ik moet nog wennen, maar ik vraag me af hoe ik het hier ooit echt zou kunnen uithouden" zuchtte ze zacht terwijl ze afwezig aan haar lange ketting begon te friemelen. "Wat maakt het nu nog uit, hier kunnen ze toch geen moer aan mij veranderen" zei ze met een hatelijke ondertoon, haat tegen haar familie, haat tegen dit gesticht, haat tegen alles. "Niemand zou ooit iets kunnen veranderen aan het monter dat ik ben" Illuna keek neer op haar schoenen. "Waarom zit jij hier eigenlijk" vroeg ze zacht na een korte stilte. Iedereen zat hier om verschrikkelijke redenen, de meeste praatte er liever niet over. Toch was Illuna nieuwsgierig, Delaney zag er zo ontschuldig uit, wat zou iemand als haar ooit verkeerd kunnen doen ?

lluna keek haar aan vanaf haar bed. "Hi" zei Illuna rustig terug, "Zo jij bent mijn kamermaatje nu". Rustig zette ze zich recht . "Ik ben vrij nieuw hier dus ik moet nog wennen, maar ik vraag me af hoe ik het hier ooit echt zou kunnen uithouden" zuchtte ze zacht terwijl ze afwezig aan haar lange ketting begon te friemelen. "Wat maakt het nu nog uit, hier kunnen ze toch geen moer aan mij veranderen" zei ze met een hatelijke ondertoon. "Niemand zou ooit iets kunnen veranderen aan het monster dat ik ben" Illuna keek neer op haar schoenen. "Waarom zit jij hier eigenlijk" vroeg ze zacht na een korte stilte. Delaney slikte en legde haar hand op haar knie. "Wel.. Een lang verhaal eigenlijk.. mijn ouders.. Waren niet echt.. de ouders die elk kind zou moeten hebben.. Niet dat ze mij en mijn broertje mishandelden ofzo.. Ik geloof best dat ze van ons hielden.. Alleen.. hebben ze dat nooit echt.. Laten zien.. Ik had geen fijne jeugd op mijn school.. Dankzij mn haar.." Delaney zuchtte even. "In het kort.. Mijn broertje werd vermoord door wolven.. Dankzij mij.. Mentaal werd ik "ziek" en heb ik weet niet meer hoe vaak zelfmoord willen plegen." Bij die woorden krulde ze haar vest op en wreef over de littekens. Honderden kleine donker rode streepjes waren te zien op haar te zien op haar polsen en Delaney zuchtte. "Uiteindelijk hebben mijn ouders zonder een lief woord mij een jaar geleden hier heen gestuurd.. Ze zijn dood voor me, ik hoef ze nooit meer te zien!" Delaney duwde haar mouwen terug en sloot haar ogen. "En was jouw verhaal Illuna?" Vroeg ze en glimlachte half maar niet gemeend.

Illuna luisterde rustig hoe Delaney aan haar verhaal begon, ze leefde mee met haar in wat er was gebeurd, eigenlijk hadden ze zelfs vrij veel gemeen. "En was jouw verhaal Illuna?" vroeg Delaney met een geforceerde glimlach. Rillingen verplaatsten zich koud als ijswater over Illuna's rug , hoe kon ze ooit haar verhaal aan Delaney vertellen zonder haar bang te maken ,zonder haar voor eeuwig van haar weg te jagen. Met een krop in haar keel begon ze te spreken . "Wel als de dochter van één van de rijkste families van de stad kreeg ik zowat alles zolang ik me gedroeg, ik had alles wat ik wouw behalve de nodige liefde van een ouder met een beetje gezond verstand. Ik wist goed genoeg dat mijn ouders zich niets van mij aantrokken zolang ik geen dingen deed die aandacht trokken. Als enige van de familie waar iedereen prachtig hazelnootkleurig haar heeft was ik het uitschot met het spierwitte haar. Al mijn zussen waren 'mooier' en' belangrijker'. Ik sloop nachten lang het huis uit zonder dat iemand het door had, ik leerde werken met ene uitgebreidde messencolectie die ik in een holte achter mijn kast verstopte. Toen ik 14 was pleegde ik mijn eerste moord, niemand had iets door, geen bewijs dat ik de dader was bleef achter. Ik maakte mezelf wijs dat het een ongeluk was uit zelfverdediging maar wist zelf de waarheid beter. ik begon dingen te zien die er niet waren, stemmen te horen die me aanzette tot meer... En toen ik uiteindelijk wraak wou nemen op mijn ouders voor het verzieken van mijn leven faalde ik en kwamen ze overal achter. En toen ben ik naar hier gestuurd. Ik ben vergeten, moest ik hier ooit uitgeraken heb ik geen plek meer om naartoe te gaan, ik besta niet langer hierbuiten.". Een enkele traan rolde geruisloos over haar wang ookal had ze nergens spijt van, alleen dat ze gefaald had in haar laatste daad. "Ik ben een monster in een hoek gedreven gedwongen om te veranderen, al weet ik zelf dat ze er nooit in gaan lukken" Illuna keek nog steeds neer op haar schoenen, niet durvend om Delaney nog aan te kijken nu ze alles wist.

"Wel als de dochter van één van de rijkste families van de stad kreeg ik zowat alles zolang ik me gedroeg, ik had alles wat ik wouw behalve de nodige liefde van een ouder met een beetje gezond verstand. Ik wist goed genoeg dat mijn ouders zich niets van mij aantrokken zolang ik geen dingen deed die aandacht trokken. Als enige van de familie waar iedereen prachtig hazelnootkleurig haar heeft was ik het uitschot met het spierwitte haar. Al mijn zussen waren 'mooier' en' belangrijker'. Ik sloop nachten lang het huis uit zonder dat iemand het door had, ik leerde werken met ene uitgebreidde messencolectie die ik in een holte achter mijn kast verstopte. Toen ik 14 was pleegde ik mijn eerste moord, niemand had iets door, geen bewijs dat ik de dader was bleef achter. Ik maakte mezelf wijs dat het een ongeluk was uit zelfverdediging maar wist zelf de waarheid beter. ik begon dingen te zien die er niet waren, stemmen te horen die me aanzette tot meer... En toen ik uiteindelijk wraak wou nemen op mijn ouders voor het verzieken van mijn leven faalde ik en kwamen ze overal achter. En toen ben ik naar hier gestuurd. Ik ben vergeten, moest ik hier ooit uitgeraken heb ik geen plek meer om naartoe te gaan, ik besta niet langer hierbuiten.". Een enkele traan rolde geruisloos over haar wang. "Ik ben een monster in een hoek gedreven gedwongen om te veranderen, al weet ik zelf dat ze er nooit in gaan lukken" Illuna keek nog steeds neer op haar schoenen en Delaney zuchtte zacht. Langzaam kwam ze omhoog om op Illuna's bed neer te zakken en haar arm rond haar schouder te leggen. "Illuna, wij zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje.. Elk van ons hier.. Zal nooit meer terugkeren naar de buitenwereld, hoe graag we onze best ook zouden doen, ik zit hier nu al bijna een jaar en heb nog nooit iemand levend.. zien vertrekken, wat er daar buiten is gebeurd.. Is de reden waarom wij nu samen zijn.. Met ze allen in dit instituud, maar Illuna, niemand van ons zal alleen staan, en niemand zal veranderen.. Het is onmogelijk, dit is hoe wij zijn, en niemand kan ons dat afnemen, ze noemen ons gek en bergen ons ergens op alsof wij speelgoed zijn waar biet meer mee gespeeld word, maar Illuna, dat maakt niet uit.. Vergeet het verleden.. Wij zijn nu je nieuwe familie." Delaney kneep even in haar schouder en glimlachte zacht. "En wij zitten aan elkaar vast, dus moeten we er maar het beste van maken nietwaar." Delaney glimlache en keek haar zorgelijk aan. "Vertel eens.. Hoe oud ben je eigenlijk Illuna?" Vroeg ze zachtjes en keek haar aan, ergens leej ze nog zo jong en kinderlijk, ze had geen jeugd gehad, net als Dell./ verdoemd tot een leven in een kooi.. Net zoals zij allemaal.. Gewoon verdoemd..

Toen Illuna Delaney hoorde rechtstaan had ze eerder gedacht dat ze zou wegrennen uit de kamer maar in tegendeel kwam ze neer zitten naast Illuna en sloeg een arm om haar heen."Illuna, wij zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje.. Elk van ons hier.. Zal nooit meer terugkeren naar de buitenwereld, hoe graag we onze best ook zouden doen, ik zit hier nu al bijna een jaar en heb nog nooit iemand levend.. zien vertrekken, wat er daar buiten is gebeurd.. Is de reden waarom wij nu samen zijn.. Met ze allen in dit instituud, maar Illuna, niemand van ons zal alleen staan, en niemand zal veranderen.. Het is onmogelijk, dit is hoe wij zijn, en niemand kan ons dat afnemen, ze noemen ons gek en bergen ons ergens op alsof wij speelgoed zijn waar biet meer mee gespeeld word, maar Illuna, dat maakt niet uit.. Vergeet het verleden.. Wij zijn nu je nieuwe familie." Illuna keek op naar Delaney en zag een glimlach verschijnen, zacht lachtte ze terug."En wij zitten aan elkaar vast, dus moeten we er maar het beste van maken nietwaar." Delaney glimlache en keek haar zorgelijk aan. Het was waar wij zitten hier nu toch samen in deze cel "Vertel eens.. Hoe oud ben je eigenlijk Illuna?". Illuna dacht even na en voelde toen al hoe stom het was dat ze moest nadenken over haar leeftijd, haar verjaardagen hadden ze thuis niet zo rijkelijk voor haar gevierd . "Ik ben 15" zei ze, "dit word dan een fijne plek om de rest van mijn leven door te brengen" lachtte ze sarcarstisch. "En hou oud ben jij, ik denk niet veel ouder dan ik ?" vroeg ze terwijl ze haar gympen uitschoopte en wast comfortabeler op haar bed ging zitten.