I know it's not right.. [Lynn]

Een jongen liep door de gangen heen, hij had zijn kap goed over zijn hoofd getrokken, en liep gewoon recht door, de mensen zouden maar voor hem aan de kant moeten gaan, wat de meesten ook deden, maar toen een jongen met zijn schouder tegen die van Declan opbotste stond hij stil. Zoiets maakte hem nu al kwaad, en zeker toen hij zag wie het was, het was een van die mensen die hem ‘verwelkomd’ hadden. Nee, hij had het niet leuk gehad hier door hun, de jongen had een soort van gemene grijns op zijn gezicht. ‘Kijk eens, het is het vriendje van Gwyn, hebben jullie nog steeds ruzie, ik hoop het niet voor jou, en anders zal je wel al snel weer terugkruipen naar haar hé, zonder haar ben je een zielig misbaksel.’ Sprak de jongen, iets wat Declan écht kwaad maakte, hij greep de jongen bij zijn kraag en drukte hem tegen de muur. ‘Luister eens jij, ik wil dat je nooit meer iets zegt over Gwyn en mij, er is geen Gwyn en mij, en daar ben ik blij om!’ siste hij, en toen hij de blik van een bewaker opmerkte snoof hij eens, hij liet de jongen los en wist dat die geschrokken was van de uitval, maar goed ook. Maar wat hij net zei was zo hard gelogen, hij miste haar elke dag, elk uur van de dag, elke minuut, elke seconde, elke miniseconde, hij kon niks doen zonder haar te missen. En het deed pijn, hij wou terugkruipen naar haar, de jongen had gelijk, hij was niks zonder haar, maar hij verborg zijn pijn, zoals hij altijd had gedaan. Maar deze keer door zich anders voor te doen dan hoe hij was. Iets wat hij haatte, maar het ging vanzelf, en, hij leek zoveel op zijn stiefvader nu, hij leek gewoon op de man die alle ellende veroorzaakt had in zijn leven. Met die gedachtes, die hem niks deden dan pijn doen, liep hij verder, naar buiten of zo, misschien naar de hooischuur, om wat rust te vinden.

Toen hij met net iets te veel ruwe kracht de deur opengooide, en naar buiten kwam lopen, zag hij hoe een bewaker opkeek, zich afvragend of Declan herrie ging schoppen of iets, maar toen hij zag hoe de jongen zijn weg vervolgde, en niks aanviel of zo, keek de bewaker weer weg. En tot zijn irritatie voelde Declan hoe een ijzige wind recht in zijn gezicht blies, een rilling liep door zijn lichaam door de plotselinge koude, en Declan versnelde zijn passen dus ook, om zo snel mogelijk ergens te zijn waar het windvrij was. En toen een schuur, waarschijnlijk de hooischuur, al snel in zicht kwam zuchtte hij even opgelucht, en al snel trok hij de deur van de schuur open, om deze weer achter zich te sluiten. Echter was hij niet alleen, zijn oog viel op een meisje.

Lynn voelde zich ècht belazerd. Die stomme… grr, jongens ook altijd. Je wist nooit wat ze nou ècht dachten, blijkbaar had hij gewoon iemand anders… Toen de bewaker het eens mooi duidelijk had gemaakt was ze gelijk weggelopen, het was misschien vreemd. Maar ze vond hem echt een leuke jongen… Ze mocht er niet over nadenken, het was klaar d’r mee. Niks aan de hand, ze was niet eens echt afgewezen. Er was gewoon helemaal geen sprake van dat hij haar leuk vond ofzo. Best dan niet, dat hij en dat meisje maar heel gelukkig mochten worden.
Eigenlijk was het helemaal niet best, Lynn was redelijk gevoelig, door die stomme depressie. En nu was er dan ook een reden om niet blij te zijn. Stevig doorlopend veegde ze een traan van haar wang af en liep het gebouw uit. Ze wilde gewoon héél even alleen zijn. Niet in haar kamer, waar al die meiden zaten en ze weer moest praten, over wat er was. Of gewoon aangekeken worden. Niet bij Matt, tuurlijk niet bij Matt. En verder kende ze niemand, ze wilde ook niet naar een psychiater, die waren raar.
Alleen haar zelf, misschien Jane, die wilde haar misschien wel helpen… De dramaqueen in haar hoofd waar ze nooit wat aan had. Lynn zuchtte en liep de regen in, ze had een capuchon, maar die deed niet op, met haar hoofd op de grond gericht liep ze door de stromende regen en zag hoe haar rode haar doorweekt werd. Rillend van de kou, omdat ze te koppig was geweest om zich aan te kleden, trok ze deur open van de hooischuur. Daar was het vast lekker warm en kon ze even, opzichzelf zijn. Daar eenmaal binnen liep ze naar een hooibaal, klom er boven op en leunde tegen een andere baal aan. Trok haar knieën op en dacht na, over wat er zojuist was gebeurd. Het was stom, ze voelde zich ook stom dat ze het zich zo aantrok maar ze kon er niks aan doen. Ook was het moeilijk toe te geven dat ze iemand ècht leuk vond, als het een verloren zaak was.

Het lege gevoel werd ook steeds duidelijker, dat was altijd. Ze had zo lang het vol gehouden om vrolijk te zijn, maar die depressie… wat als het weer helemaal terug kwam. Lynn slikte en voelde een brok in haar keel, boos op zichzelf sloeg ze tegen de hooibaal en liet zich vallen om te gaan liggen op het ding. Ze trok haar benen op en staarde voor zich uit, weer een traan. Dit keer veegde ze het niet en liet het maar gewoon gebeuren. Ze was toch alleen.
Tot ze deur open hoorde gaan, er een jongen naar binnen liep en de deur weer achter zich dicht deed. Lynn dacht dat ze zich nog kon verstoppen, maar hij had haar al gezien. Ze keek even kort naar hem en zuchtte. Met moeite, omdat ze eigenlijk geen zin had trok ze zichzelf overeind en veegde met de rug van haar hand haar wangen droog.
“Hoi…” mompelde ze en keek de jongen aan.

Hij haatte zichzelf, en zowat alles om hem heen op het moment, het gevoel dat hij alleen maar dingen kon verpesten, en mensen pijn kon doen raasde door hem heen, en maakte hem gek, het deed hem pijn, net zoals zijn verleden altijd had gedaan. Een zucht schoof van zijn lippen en hij keek even naar het meisje, zich realiserend dat hij die slechte mood van zich af moest duwen, maar, dat was niet zo makkelijk, toch, hij wou haar niet bang maken of zo, want op het moment kon het zijn dat hij overkwam alsof hij iedereen op zijn pad ging aanvallen, dat beter van niet. hij hoorde haar ‘hoi’ en beet even op zijn lip, ge-wel-dig, moest hij nu ook nog gaan praten, niet dat hij het ging doen als hij het niet wou, maar toch, was het best onbeleefd om gewoon niks te zeggen, en dan had je nog iemand erbij die hem een raar kind vond, daar had hij niet echt zin in. ‘Hoi.’ Zei hij, en ij zag hoe ze tranen weg had geveegd van haar wang, en vroeg zich af wat er aan de hand was. Zijn lieve, zorgzame kant nam het over en hij klom op de hooibaal om zich naast haar neer te laten vallen. Eigenlijk had hij het al veel te druk met zijn eigen problemen, en tijd om te piekeren over andermans problemen had hij niet, maar toch, hij moest gewoon. Hij richtte zijn blik op haar, en glimlachte vriendelijk, het was zo’n glimlach die je al snel een gevoel van vertrouwen gaf. ‘Ik ben Declan.’ Zei hij, zijn stem klonk zacht, en zuiver, waarschijnlijk omdat hij een hele tijd niet had gesproken, en die dus niet zo ‘versleten’ was. hij ging een beetje schuiner zitten, zodat hij zijn aandacht wat meer op haar had gericht, de glimlach was nog steeds op zijn gezicht te zien, om haar op haar gemak te stellen. ‘Gaat het wel? Wat is er aan de hand?’ vroeg hij, de vertrouwbare uitstraling die hij had en de manier waarop de woorden zijn mond verlieten, zijn stem, zorgde er meestal voor dat het erg uitnodigend was om te zeggen wat je dwars zat, en uit te huilen bij hem. tja, hij wist niet hoe het kwam, maar dat was nu eenmaal iets wat hij had.

Rustig wachtte hij tot ze weer iets zei, het kon ook heel goed zijn dat ze niet wou zeggen wat er aan de hand was, daar ging hij dan ook niet kwaad om worden, nee, hij wou niet nog meer mensen pijn doen dan hij al had gedaan. Terwijl hij daar op een hooibaal zat, steunde hij tegen een strobaal, een verdwaald stootje lag op de hooibaal en hij pakte het vast om het tussen zijn vingers door te laten bewegen, om iets te doen tijdens de stilte, maar als het meisje zou praten zou hij er waarschijnlijk wel mee stoppen, zodat het et zien was dat hij zijn aandacht erbij had.

”Hoi” zei hij terug en Lynn ging maar zitten, om hier nou zo te liggen was ook zo asociaal. Ze leunde met haar rug tegen een andere hooibaal aan en bleef naar de jongen kijken. Het was niet echt donker, maar ook niet echt fel licht in de ruimte. Ze hoopte daardoor dat hij niet zag hoe ze er uit zag. Dat wilde ze zelf ook niet weten. De jongen ging naast haar zitten en Lynn wist niet of ze eigenlijk wel zin had om te praten.. Misschien ook wel, maarja, er waren niet veel mensen waar je echt mee kon praten. De meeste luisterden niet, of vonden het maar stom. Ze had ook geen zin om mensen te vervelen met haar gezeur. Bah, had ze wel ergens zin in? Ze hoorde nog een zucht, niet van de jongen maar van Jane. Kom op zeg, tis maar een random gast die je pas net kende… Zo belangrijk is hij niet, je vind heus wel weer iemand. Laat hem lekker met zijn vriendin en denk er niet meer aan.
Misschien had Jane wel eens een keer gelijk… Dat was niet vaak, maar deze keer… Het sloeg eens ergens op. Bovendien zei ze een keer wat Lynn wilde wat ze zei, ze zorgde dat Lynn zich vermande. Tuurlijk heb ik gelijk, ik heb altijd gelijk. Lynn wilde haar hoofd schudden maar hield zich in, ze wilde niet als een gestoord overkomen. Ze zag dat hij naar haar glimlachtte, het leek haar een aardige jongen. Lynn voelde zich wel redelijk op haar gemak, het was niet zo dat het voelde alsof ze moést praten. Gewoon alleen als zij daar zin in had.
”Ik ben Declan.” sprak hij en Lynn knikte. “Ik ben Lynn.” Antwoordde ze en keek even om zich heen. Het was erg stil hier.
De keek weer naar de jongen en zag dat hij nog steeds glimlachtte, hij zat iets meer richting haar nu. ”Gaat het wel? Wat is er aan de hand?” Ze slikte, had hij het zo snel al gezien? Ze wist ook even niks te zeggen, wilde ze dat wel. En waarom zou ze het tegen hem zeggen? Het klonk alsof hij betrouwbaar was, dat geloofde ze eigenlijk wel. Maar dan nog, moest ze hem wel lastig vallen? Ze keek hoe hij wat speelde met een strootje en zuchtte.
“Nouja.. het is gewoon dat. Ik dacht dat iemand me leuk vond maar dat was helemaal niet zo, hij vond iemand anders leuk, maar toch. Het leek alsof…” Ze zuchtte, als ze het zo vertelde klonk het eigenlijk stom. Maar ze wilde ook weer niet in details doen. “Ik kreeg het idee alsof het.. tsja goed was en dan komt er zo iemand binnen die je gewoon keihard op de feiten drukt.” Ze schudde haar hoofd. “Loser…” mompelde ze, over Matt. Diep vanbinnen meende ze het niet. Wat kon hij er nou aan doen dat hij al een vriendin had, daar was hij nog geen loser om. Maar ze wilde er wel in geloven. Dat maakte het zoveel makkelijker. “Sorry.” Fluisterde ze, bewust omdat ze niet wilde dat hij hoorde dat ze verdrietig was. Ze voelde al weer tranen opkomen, maar probeerde ze tegen te houden. Ze sloeg haar armen over elkaar en richtte haar blik iets naar beneden, om haar emotie proberen te verbergen.

Terwijl Declan zich liet zakken naast het meisje, nam hij haar eens goed in zich op. Ze was mooi, dat zeker, maar, ze zag er niet echt gelukkig uit, en, ze zou veel mooier zijn als ze lachte, zo was zijn mening. Hij hoorde hoe ze zich voorstelde als Lynn, hij herhaalde de naam een paar keer in zijn gedachten en knikte kort. ‘Lynn, mooie naam.’ Weerklonk zijn stem, weer op diezelfde toon, die toon die erg aangenaam klonk voor de meeste mensen, en nee, het was niet een complimentje omdat het aardig was, of omdat hij met haar wou flirten, nee, het was een oprecht complimentje, hij vond haar naam echt mooi. Toen hij had gevraagd wat er aan de hand was, glimlachte hij een beetje bemoedigend richting haar, zodat ze wist dat hij zou luisteren, en het niet tot last was voor hem als ze zei wat er gebeurd was. Hij had dan ook zijn aandacht op haar gericht terwijl ze zei wat haar dwarszat, en knikte begrijpend, hij snapte het, liefde kon geweldig zijn, maar ook weer aankomen als duizenden messen die keer op keer in je lichaam bleven hakken. Hij was de tijd met Gwyn zo blij geweest, hij had gewoon de beste tijd van zijn even gehad, eindelijk het gevoel gehad dat iemand om hem gaf, en toen, ging ze vreemd. En ze werd ook nog eens zwanger, verdomme, oké, hij was dan wel een tijdje weg geweest, maar, hij had gedacht dat ze kon wachten, en, als ze meer wou, het wel zou aangeven, maar nee. Ze kon niet wachten, tenminste, dat dacht hij, hij dacht niet aan wat er anders gebeurd kon zijn, maar het deed gewoon zo’n pijn.

‘Ik weet hoe je je voelt.’ Zei hij, hij snapte hoeveel pijn het deed als je het gevoel van afwijzing had, en hij vond niet dat ze dit verdiende, helemaal niet. Zijn blik was een tijdje gericht op Lynn, en hij zag haar haren, die een mooie bruine kleur hadden, als eerste. Om vervolgens te zien hoe de lijnen van haar gezicht liepen, tot hij merkte dat hij dat deed, hij wende zijn blik kort af, maar keek toen weer naar haar, om te zien hoe ze naar beneden keek. Hij zuchtte eens zachtjes en liet zijn hand richting haar gezicht bewegen. Hij liet zijn wijsvinger onder haar kin, even beet hij op zijn lip, aarzelend, maar toch duwde ze haar gezicht zachtjes en voorzichtig omhoog met zijn wijsvinger, hij keek haar aan met een serieuze blik, maar toch was het puppyachtige in zijn ogen nog steeds te zien. ‘Lynn,’ zei hij, en hij glimlachte even. ‘Jij, bent enorm mooi, en hebt een geweldige persoonlijkheid, ookal ken ik je nog maar net, ik zie het gewoon. Je kan veel beter krijgen dan hem, en als die jongen zich dat niet realiseert, is het ongeluk voor hem.’ zei hij toen, zijn ogen, die af en toe gewoon echt helemaal leken op de ogen van een puppy, keken recht in die van Lynn, en hij glimlachte, een beetje verbaasd over zijn eigen gedachtes, hij bracht zijn gezicht wat dichter bij het hare, en drukten zijn lippen op de hare, terwijl hij zijn handen naar haar zij liet afglijden. Hij dacht op het moment niet meer aan Gwyn, maar vanbinnen wist hij dat wat hij deed niet goed was.

”Lynn, mooie naam.” ze glimlachtte een beetje verlegen. Matt had ook op haar naam gereageerd toen ze die vertelde. Nee, nee, NEE! Géén Matt. Toen ze dan haar verhaal vertelde had ze wel ècht het idee alsof hij naar haar luisterde. Dat hij niet deed alsof, en dat hij ook begreep wat ze bedoelde. Lynn voelde zich serieus genomen en voelde zich minder stom dat ze het vertelde. Misschien had hij ook zoiets meegemaakt, anders zou hij het vast niet snappen. Dat was ook maar een gelukje dan, het had net zo goed een ander iemand kunnen zijn die haar raar had aangekeken.

”Ik weet hoe je je voelt.” zei hij en ze keek opzij naar hem. Er waren niet veel woorden voor nodig om te antwoorden. “Dankjewel..” zei ze met een klein glimlachje. Charminggg, leuke jongen hoor! hoorde ze natuurlijk al gelijk roepen. Altijd op die rustige momenten kwam zij weer aan. Lynn dacht na over wat Jane zei, natuurlijk, maar maar… Ze zuchtte, het was al moeilijk om zelf na te denken op het moment. Helemaal als Jane met haar meedacht. Wat dacht Lynn zelf eigenlijk? Niet veel, was de conclusie.
Ze ging wat comfortabeler zitten en probeerde niet na te denken, het was een fijn, rustig gesprek. Stiekem was ze nieuwgierig waarom hij hier was, maar misschien was het een beter idee om daar mee te wachten. Later, als ze hier wat langer zaten kon ze het eventueel voorzichtig proberen te vragen. Ze voelde zijn aanraking bij haar kin en keek hem een klein moment later aan. ”Lynn.” Ze keek in zijn bruine ogen en vroeg zich af wat hij wilde. Helaas kon ze dat niet afleiden aan hem.
"Jij, bent enorm mooi, en hebt een geweldige persoonlijkheid, ookal ken ik je nog maar net, ik zie het gewoon. Je kan veel beter krijgen dan hem, en als die jongen zich dat niet realiseert, is het ongeluk voor hem." Wow, dit had ze niet verwacht. Er had nog nooit iemand zó iets liefs tegen haar gezegt. Ze bleef hem aankijken en wilde haar mond openen om iets te zeggen maar sloot die weer. Wat zou ze moeten zeggen. Het deed haar goed, eigenlijk. Op een hele vreemde manier, want 10 minuten geleden wilde ze helemaal niks meer te maken hebben met jongens.
Ze hoefde ook niks te zeggen, want hij kwam dichterbij en ze voelde zijn lippen op de hare. Haar eerst reactie was verbaasd, ze pakte met een hand de hooibaal vast en wilde zich wegtrekken. Maar.. ze liet het weer los en ging, zonder hem los te laten op haar knieën zitten. Impulsief sloeg ze haar armen om zijn nek heen en drukte zich dichter tegen hem aan. Waarom deed ze dit? Was een gedachte, die erg ver zat. Waarschijnlijk Jane, héél ver weg.

Vanaf het moment dat hij zijn woorden sprak, die gemeend waren, maar ook bedoeld om haar gewoon op te fleuren, wist hij dat hij eigenlijk niet goed bezig was, zeker toen hij haar recht in de ogen keek, en hij voelde hoe een raar gevoel zijn lichaam overnam. Hij wist niet hoe het kwam, maar, iets zette hem tot dit aan, en ja hoor, al snel raakte zijn lippen de hare, om te voelen hoe ze zich weg wou trekken, maar doordat zijn handen rond haar middel zaten, ging dat niet echt, en al snel ging ze mee met de kus, het voelde een beetje verkeerd aan, maar ergens toch wel goed, het gevoel wat hij nu had was enorm tegenstrijdig, en hatelijk, dus hij schoof het aan de kant, om mee te gaan met het moment. Gwyn was nu, op het moment weggestopt in een achterhoekje, ze reikte niet tot zijn gedachtes. Even stopte hij, en hij drukte een zacht kusje in haar nek, zoals hij bij Gwyn deed, maar toch weer anders, met een ander gevoel, het was niet echt te omschrijven. Maar al snel zochten zijn lippen de hare weer op, en hij kreunde zachtjes, om zijn mond zachtjes te openen, en er een tongzoen van te maken. Hij ging er helemaal op in, en onbewust trok hij haar iets dichter bij, af en toe beet hij zachtjes op haar lip. Hij ging steeds meer op in het moment, en het werd ook wat heftiger dan in het begin, hij wist niet wat hij deed, of waarom hij dit deed, maar, hij deed het, en, het was niet als wraak op Gwyn, toch? Dan was het toch goed, en bij die gedachte kwam Gwyn steeds meer op de voorgrond. Nee, zij heeft je bedrogen, het is over tussen jullie, dit is niet slecht. Dat ging er door zijn hoofd heen, terwijl ook een andere gedachte door zijn hoofd schoot. Maar is het niet een beetje snel, en misschien si er nog kans. Er was een soort strijd tussen die twee gedachtes, en waarschijnlijk had Lynn het een soort van door, dat dit voor hem niet 100 % goed aanvoelde. Voornamelijk doordat de manier waarop hij haar kuste veranderde, en niet echt in goede zin, het werd terughoudender bij de gedachte aan Gwyn, maar bij de gedachte dat Gwyn hem had verraden, gign hij er juist weer helemaal op in. Totdat de gedachte aan Gwyn de bovenhand nam, en hij Lynn op een uiterst voorzichtige manier wegduwde, zachtjes natuurlijk, hij was altijd zo voorzichtig met meisjes, met elke beweging die hij maakte. ‘Ik.. sorry dat had..’ hij zuchtte, en bee op zijn lip, hij meende de sorry echt, wou haar niet kwetsen, en aan zijn ogen kon je dat ook zien, maar, het was de vraag of ze zich gekwetst zou voelen of het zou begrijpen.

Even was er een stilte, een pijnlijke stilte, maar het gaf Declan wel de tijd om na te denken over wat hij wou zeggen, en hoe hij het ging formuleren. Toen kuchte Declan zachtjes, om Lynn aan te kijken en peinzend op zijn lip te bijten. ‘Sorry, mijn.. ik heb erg gemengde gevoelens nu en’ hij keek even naar de grond, hij kon zichzelf wel van kant maken, moest hij nu alles verpesten? ‘Sorry’ zei hij, en hij keek heel even op, om vervolgens weer naar beneden et kijken, niet wetend wat hij kon verwachten, of ze erg kwaad zou zijn, of dat ze het zou begrijpen, het deed in ieder geval hem ook pijn, het feit dat het leek alsof hij mensen alleen maar kon kwetsen. Nog een zucht verliet zijn mond, en hij wachtte maar af.

Lynn voelde zich… vreemd. Alsof ze niet zichzelf was. Niet zomaar niet zichzelf, het was ook niet Jane. Het was… impulsief, dat was het ja. Ze dacht helemaal niet na eigenlijk. Het enige wat ze deed was reageren zonder na te denken, wat trouwens niet slecht voelde. Helemaal niet slecht zelfs… Natuurlijk was het niet goed enzo, het was ook niet slim want waarschijnlijk was dit helemaal niks serieus.
Ze voelde zijn lippen in haar nek en kreunde heel zachtjes. Snel daarna raakte haar lippen de zijne weer en voelde ze zijn tong. Lynn sloot haar ogen en verschoof haar ene van zijn schouder naar zijn middel en pakte zijn t-shirt stevig vast. Helemaal ingaan op het moment, dat was wat ze deed. Ze voelde dat hij zachtjes op haar lip beet en daardoor verlangde ze alleen maar naar meer. Lynn liet hem begaan toen hij haar dichter naar zich toe trok..
Ze voelde maar al te goed dat het steeds verder ging, steeds heftiger werd. De twijfel werd niet groter, maar ze voelde wel steeds duidelijker dat Jane steeds meer aanwezig werd. Jane was het niet met haar eens. Gedraag je Lynn, dit is véél te snel. Lynn negeerde het, of teminste, ze deed alsof ze het niet hoorde. Maar ze hoorde het wel. Al te goed maar zelfs.
Toch merkte ze dat het weer minder werd, minder heftig en minder enthousiast. Ook bij haar zelf, misschien had Jane gelijk… Ze hoefde toch niet gelijk zo te doen, ze mocht best wel iets… Ja hoe zeg je dat. Niet echt uit te leggen.
Ze voelde de druk van zijn hand tegen haar schouder en werd voorzichtig naar achteren geduwt. Nu wist ze echt niet hoe ze moest kijken, ze schaamde zich, kapot. Dat ze zich zo had laten gaan, dat ze er zo makkelijk ingeluist was. Nee, zo kon je het niet echt noemen. Ze wilde het zelf ook. Het was gewoon stom… ”Ik.. sorry dat had..” Lynn keek op en keek hem toch maar weer aan. Ze knikte. Er was een stilte, wat moest ze zeggen? Of kon ze beter maar gewoon weg gaan, hem met rust laten en doen of er niks gebeurt was… “Sorry, mijn.. ik heb erg gemengde gevoelens nu en” Ze beet op haar lip. “Ik begrijp het…” ze wist een klein gemaakt glimlachje op haar lippen te toveren. ”Sorry” zei hij nog een keer. “Het spijt mij ook… ik had me niet zo moeten laten gaan, het is niet goed zo.” Ze schudde haar hoofd en speelde wat met een strootje. Wat meer zenuwen waren.
“Misschien beter dat we gewoon… doen alsof er niks gebeurt is.” Mompelde ze. Wat natuurlijk een beetje raar, akward. Ze wilde niet doen alsof ze het nou vreselijk had gevonden, maar het was gewoon niet slim. Er over na denken was misschien de beste optie. Voor ze nog iets kon zeggen hoorde ze de deur en toen ze zag wie er was, was ze erg blij dat ze niet een paar minuten geleden binnen was gekomen. Het was een meisje.

Verandering. Ja, onderging een verandering. Zowel psychisch als uiterlijk. Ze was liever geworden, zachter. De stem in haar hoofd zat er nog steeds, maar hij nam niet meer de overhand. Nouja, niet altijd in ieder geval. De harde blik in Gwyns ogen was gebleven, maar af en toe sierde een spontaan glimlachje Gwyns lippen. Maar dat was allemaal voordat Declan haar geslagen had. Ze was nog steeds gekwetst, en haar hart deed nog steeds pijn. Ze was zwanger; dat gaf Gwyn toe. Maar het was niet zoals Declan dacht dat het was. Ze was niet expres zwanger geraakt, ze was niet vreemdgegaan. Nee, Gwyn werd misbruikt door een dikke bewaker in de kliniek. Met de nadruk op werd.
Meteen toen het bekend werd dat Gwyn zwanger was, werden er allerlei testjes gedaan. Daaruit konden ze opmaken dat Farnell de vader is, en nu is hij weer opgesloten. Deze keer levenslang met TBS. Gwyn was naar een kliniek gegaan en het kindje werd via abortus weggehaald. En nu komen we bij het feit dat Gwyn ook lichamelijk veranderd is.
Normaal heeft ze altijd een iets vollere bouw gehad. Nu is ze tegen het magere aan. Ze kan niks door haar keel krijgen, en als dat wel lukt dan komt het tien minuten later weer omhoog. Gwyn heeft dus al een tijdje niks vasts meer gegeten, en leeft op water en vitaminepillen.
Ze had het kleine beetje glans dat ze had gehad verloren.

En nu liep ze doelloos wat rond, met de kap van haar mantel ver over haar hoofd getrokken. Het enige wat zichtbaar was, was een bleke kin en vuurrode lippen. Misschien dat ze even langs de kinderboerderij kon, maar ze had geen zin om tussen de geiten en pony shit te zitten. Misschien was dat niet echt een optie, vooral omdat het pikkedonker was buiten en ze geen hand voor ogen zag. Misschien kon ze even naar de hooischuur gaan om na te denken in het hooi. Dat deed ze de laatste tijd wel vaker, sinds Declan haar geslagen had. Dan keek ze naar het plafond en snoof de geur van het hooi op. Soms zong ze eenzaam, en soms vergezelde de muziek op haar ipod haar.
Eenzaam. Ja, Gwyn was best eenzaam. Ze had met niemand meer contact gehad, behalve met wat mensen in een ziekenhuis. En dat was niet het soort contact wat ze nodig had. Gwyn gaf het niet graag toe, maar ze miste Declan. En niet zo’n beetje ook. Ze miste zijn krulletjes, zijn glimlachje, zijn puppyoogjes. Haar hard leek iedere keer weer te breken als ze daaraan dacht, maar dat kon niet. Het was onmogelijk, haar hart was dood. Gestorven toen Declans hand haar wang met een harde klap raakten. Haar hart was gestorven toen ze Declan woedend weg had zien lopen. Het stak Gwyn.

Lang had Gwyn gedacht dat ze een emotieloos monster was. Declan had echter het tegendeel bewezen en langzaamaan was Gwyn erachter gekomen dat ze enkel een masker droeg. Een hard, stenen masker. Iedere keer dat ze dat masker af had gezet, verdween de stem uit haar hoofd. Het jammere alleen is ; Gwyn weet niet hoe ze dat masker af moest zetten. Het enige wat ze weet is dat wanneer ze Declan ziet, het als sneeuw voor de zon verdwijnt. In zekere zin is Declan dus een soort medicijn voor Gwyn geworden. Een medicijn waarbij het haar niet uitmaakt dat ze een overdosis neemt zodat ze verslaafd raakt. Bij Declan mag het. Correctie; mocht het.


Zonder het te merken stond ze stil voor de deuren van de hooischuur. Zachtjes duwde ze die open, en ze luisterde naar het krakende hout. Ze glipte door een kiertje naar binnen en fronste toen ze wat vreemde geluiden hoorde. Haar blauwe ogen gleden langzaam naar de plek waarvan het afkomstig was, om vervolgens zo groot als schoteltjes te worden. Was dat daar nu Declan? Zoenend, met een meisje dat ze niet kende? Gwyn kneep haar ogen tot spleetjes, en toen de twee weer uit elkaar gingen spande ze al haar spieren aan. Het was inderdaad een meisje dat kuste met Declan. Hààr Declan. Een vreemde woede vlamde in haar op en haar rode lippen vertrokken zich tot een smalle streep. Met een grauw sprong ze naar voren, en ze trok het meisje aan haar haren van de hooibaal af. Het meisje klapte met een hard geluid op de grond, en Gwyn ging bovenop haar buik zitten. De stem in haar hoofd lachte kil en Gwyn liet haar vuist herhaaldelijk op het gezicht van het meisje komen. Bloed spoot uit haar neus en even moest Gwyn op adem komen. Ze was echt niet meer de oude, ze had bijna geen conditie meer. Nog voordat ze Lynn nog eens kon slaan, werd Gwyn ruw van haar afgesleurd. Ze rolde nog een metertje of twee door en ze stond op. De stem in haar hoofd hield zich koest, en Gwyn draaide zich naar Declan en Lynn toe.
Toen ze al het bloed op de grond lag deinsde ze achteruit. Waarom vulde het haar nu ineens met afschuw, terwijl het vroeger zo gemakkelijk was voor haar? Op haar hakken draaide ze zich om en ze maakte aanstalten om aan te lopen. Echter keek ze nog één keer om, en zonder dat Gwyn het zelf besefte rolde er één eenzame traan over haar wang. Ze duwde de schuurdeur ruw open en rende naar buiten, ondertussen verwoed in haar ogen wrijvend.
Vele meters later plofte ze uitgeput in het hoge gras, en Gwyn rolde zich op tot een balletje. Ze rilde van de kou en de tranen stroomden over haar wangen.

Ze was zwak geworden. Ze was veranderd. Ze was aardiger, zachter. En ze was verscheurd.

Niet zomaar een meisje, een woedend meisje. Als blikken konden doden was ze al 10 keer dood geweest. Lynn wilde aanstalte maken om op te staan, maar het was al te laat. Voor ze het wist stond het meisje voor haar en voelde ze hoe er keihard aan haar haren te trekken. Ze klemde haar lippen op elkaar maar toen ze met een harde klap tegen de vloer aan klapte kon ze een schreeuw niet onderdrukken. Haar rug, het voelde of die was gebroken.
Ze wilde overeind komen, als dat nog kon. Want zoals het nu voelde, leek het niet of ze zichzelf omhoog kon krijgen. Het meisje, het monster kon ze beter zeggen, ging op haar buik zitten en Lynn draaide haar hoofd weg. Ze wilde haar… het niet aankijken. Dit moest de vriendin van Declan zijn, ze kon geen andere reden bedenken om zo agressief te doen. Waarom had hij dit niet gezegt, waarom had hij haar gezoent, WAAROM WAS ZE HIER ÜBERHAUPT!? Dat schoot allemaal door haar hoofd, ze wilde hier weg. Ze wilde niet voelen en aanschouwen wat er ging komen. Toen ze het meisje weer aankeek en de woede in haar ogen zag, wist ze geen ander gevolg dan haar dood.
De pijn werd erger toen ze voelde hoe de vuist van het meisje keer op keer vol in haar gezicht stootte. Bij elke klap deed het meer pijn, bij elke slag voelde ze zich steeds verder wegzakken. Hoe kon dit.. was het een nachtmerrie.
Nee dat kon niet, het deed te veel pijn om een nachtmerrie te zijn. Nachtmerries waren niet zo realistisch. Lynn voelde een vloeistof over haar gezicht lopen en wist dat het bloed was. Ze vroeg zich echt af het zou ophouden. Haar kaak, waar ze een klap tegen kreeg voelde wel gebroken. Haar neus, waar bloed uitstroomde, ze wilde echt niet weten hoe ze er wel niet uit zag. Ook proefde ze bloed, het liep vanaf haar mondhoeken in straaltjes naar beneden. En haar oog, baf, nog een klap. Die werd vast en zeker blauw, of niet. Misschien was ze er al niet meer voor hij blauw kon worden.
Net toen ze dacht dat het echt niet meer ophouden werd het meisje van haar afgetrokken. Eindelijk, of niet. Kon ze niet net langer doorgaan dat ze bewusteloos was. Alles deed zeer. Ook schaamde ze zich, dat ze zich zo had laten bedriegen. Misschien was dit wel het plan, misschien mochten ze haar niet en hadden ze dit allemaal van te voren bedacht. Ze schaamde zich dat ze hier zo nutteloos lag, dat ze… ze voelde zich echt afschuwlijk.
Haar bloed mengde zich de tranen die over haar wangen liepen. Haar handen, geschaafd door de klap op de grond zochten naar iets van steun. Ze voelde de hooibaal en greep haar vingers er in vast. Voorzichtig en geduldig draaide ze zich om en hees zich hijgend overeind. Tot ze op haar trillende benen stond en zich met haar bovenlichaam op de hooibaal liet vallen. Haar smalle schouders schokten, het kon haar echt gewoon geen moer schelen dat ze moest huilen. Het kon haar niks schelen wat dat meisje over haar dacht.
Na daar een moment te hebben geleunt greep ze zich weer vast in het hooi en ging nu recht staan. Alles draaide, alles leek zo wazig… Ze voelde zich misselijk. Met haar tong ging ze langs haar lippen en rilde. Kapot. Het bloed smaakte naar ijzer. Trillend en zich af en toe vastgrijpend aan iets wat ze tegen kwam liep ze, zo recht mogelijk weg. Af en toe leek ze bijna onderuit te gaan. Maar het allerbelangrijkste was dat ze hier nu weg ging, dat ze niet nog een keer werd aangevallen door dat monster…
Angstig probeerde ze zo snel mogelijk vooruit te komen. Weg van de hooischuur, weg van de ellende.

Zijn gevoelens waren nu echt enorm tegenstrijdig, hij wou Gwyn, het liefst helemaal uit zijn hoofd zetten, en doorgaan met wat hij bezig was, maar het wou gewoon niet lukken, alleen, hij wist niet waarom hij haar niet kon vergeten, ze had hem bedrogen, toch? Of, was dat niet zo, maar, ze was zwanger, dus, dan moest ze hem wel bedrogen hebben.. het was moeilijk, en pijnlijk, zijn leven was misschoen wel beter geweest als hij Gwyn nooit ontmoet had, of, misschien had hij zijn siefvader wel niet moeten aanvallen, dan was hij nu waarschijnlijk dood, en had hij ook geen pijnlijk leven meer. Nee, zo mocht hij niet denken, niet àlles was slecht, oké, hij kon nu even niks goeds bedenken, maar ja. Toen hij zich lichtjes had teruggetrokken had hij ergens een beetje spijt, hij wou ergens dat hij gewoon door was gegaan, maar toch was hij gestopt, oké, het was niet echt goed van hem om zich meteen zo op iemand te storten, maar, het feit dat hij stopte omdat hij aan Gwyn moest denken zorgde ervoor dat hij juist door wou gaan. Maar toch, hij trok zich, terug, waarna hij op zijn lip beet, hij knikte lichtjes en richtte zijn ogen naar beneden, naar de hooibaal waar hij op zat. Hij trok zijn vest wat rechter en keek even richting de deur, waardoor zijn ogen groot werden, hij wou naar haar toe lopen, het uitleggen, ook al kon hij dat niet, maar hij deed het niet. Zij heeft je bedrogen, je moet niks uitleggen. Ging het door zijn hoofd heen, en hij slikte eens, ja, hij moest haar niks uitleggen, het was niet meer Gwyn en Declan. Zelfs niet Gwyn… en Declan, nee, zij twee stonden nu ver weg van elkaar, ze waren niks meer. Maar hij was tocch beter opgestaan, en naar haar toegegaan, dan kon hij het nog stoppen, maar nu, was hij niet snel genoeg. Hij kneep zijn ogen toe bij het horen van een soort gegrauw, of iets, hetzelfde geluid als toen Gwyn en Declan elkaar voor het eerst ontmoet hadden, wanneer hij haar aangevallen had, en zij daarna op hem gesprongen was. toch opende hij zijn ogen al snel weer, en ssprong hij op ‘GWYN, WTF!?!’ schreeuwde hij, een kwadere ondertoon in zijn stem, maar als je goed had geluisterd kon je horen dat het hem pijn deed om zo te schreeuwen tegen Gwyn. Maar de gedachte was vergezocht, en zeker toen Gwyn et meisje hard van de hooibal had afgesleurd en haar vuisten meerdere malen op het meisje haar gezicht neer liet komen. Shit.

Hij sprong van de hooibaal af en rende op de twee af, om al snel het bloed te zien, waardoor er vrijwel meteen een beeld door zijn hoofd schoot, over vroeger, hij schudde lichtjes met zijn hoofd, en zijn handen grepen Gwyn haar armen vast, om haar vervolgens op een iets te ruwe manier van Lynn af te trekken. Hij draaide zich vrijwel meteen weer richting Gwyn, om et zien hoe deze weg liep ‘En nu loop je weg, je moet mensen altijd pijn doen, ALTIJD! Jij hebt eraan meegeholpen dat wioj niks meer zijn, ga niet jaloers doen!’ kwam er uit zijn mond, kwaad, maar hij wou niet zo zijn, en hij beet even op zijn lip toen hij zag hoe een traan over haar wang rolde. Maar zijn blik bleef hard, zoals hij normaal niet was. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en keek naar Lynn, hij wou iets zeggen maar kreeg de kans niet, want Lynn ging zo snel mogelijk weg, wou iedereen nu weg bij hem zijn? Met een best hoog temp kwam hij de schuur uitgelopen, maar Lynn zou toch maar van hem wegrennen, hij zuchtte eens, en liep even wat rond, de koude lucht die tegen zijn gezicht aansloeg deed hem goed, hij wist nu echt even niet wat te doen, misschien moest hij nu weg hier, zijn stiefvader opzoeken, die zou zijn rottige leven met plezier willen beëindigen. Lichtjes schudde Declan zijn hoofd, hij mocht zo echt niet denken, maar, hij begon de laatste tijd steeds vaker zo te denken, het mocht niet, dat was niet goed, zachtjes beet hij op zijn lip, maar zachtjes veranderde in steeds harder, totdat hij lichtjes de ijzersmaak van bloed proefde, hij liet zijn onweerstaanbaar geweldige lippen met rust. Zachtjes zuchtte hij, om vervolgens te zien hoe een gestalte zachtjes in mekaar zakte..

Op een rennende pas ging hij kijken wat het was, en hij moest zich inhouden de persoon niet in zijn armen te nemen toen hij zag dat het Gwyn was. Maar, ze zou toxh niet meekomen, of wel? Hij schudde zijn hoofd eens, maar, haar hier helemaal laten bevriezen, nee, dat kon hij niet, de vorige keer was niemand op hem af gekomen om et praten, omdat niemand hem had gezien in zijn shirt alleen. Hij deed zijn vest uit, en legde het rustig over Gwyn heen, die zich als een balletje had opgerold, en daar lag, op de koude grond. Even bleef hij daar gehurkt zitten, waarna zijn zucht toch nog weerklonk en hij opstond, om zich snel een weg naar zijn kamer te werken. Eenmaal daar kroop hij snel onder zijn dekens, en onder zijn kussen, haalde hij zijn pluche hondje onder zijn kussen vandaan, het was al enorm versleten, maar dat maakte nisk uit, en hoe kinderachtig het ook wel niet was, het maakte hem rustig, en zonder dat ding kon hij nu echt niet slapen.