The voice I try to understand. [Lynn]

Hèhè, eindelijk zou Lynn een kamer krijgen! Toen ze hier aan was gekomen had ze nog helemaal niet ergens anders geslapen als in een ziekenhuis bed. Wat had ze toch weer veel geluk altijd. Net hier aangekomen had ze Matt leren kennen, soort van ruzie gekregen, een andere jongen gezoent, Matt weer tegen gekomen die haar soort van gered had. In het ziekenhuis en het weer goed gemaakt. Of terwijl een enorm drama en wat gewone slaap kon ze dus wel gebruiken. Een aardige kamergenoot ook, ze was benieuwd bij wie ze was ingedeelt. Lynn had een basgitaar, waar ze af en toe op speelde. Ze hoopte dat het meisje bij wie ze op de kamer zat het niet erg zou vinden. Ze zou het sowieso natuurlijk alleen doen als ze er geen last van had. Op het moment hoefde ze haar daar nog niet mee te laten schrikken, want de laatste plaats waar ze het instrument had gezien was in de slaapkamer van Matt. Dat kwam later wel.
Er werd haar verteld door de bewaker die naast haar liep dat haar spullen al op de juiste plek waren gebracht. Al een week geleden eigenlijk. Ze glimlachtte maar wat, om de bewaker te vriend te houden en volgde hem naar de goede kamer. Het was niet ver lopen of ze waren er al. Ze keek langs de nummer en bij het nummer van Matts kamer klopte ze even. Natuurlijk kreeg ze een vage en vragende blik van de bewaker maar ze keek maar snel naar de grond om die blik niet te hoeven beantwoorden. Ze liepen weer verder en de man stond plots stil, wees naar de deur en liep weer weg. Oke dan.
Ze keek naar het nummer en duwde voorzichtig de deurklink naar beneden. Daar zat een meisje die voor haar nog onbekend was. Logisch natuurlijk, als je je kamer kreeg was je nieuw. Ze had heel lang blond haar en donker opgemaakte ogen. Ze leek haar aardig en anders dan had ze gewoon pech want ze zouden levenslang op dezelfde kamer moeten slapen. Eigenlijk maakte ze zich er niet heel erg druk over, in de inrichting was ze nog niet echt mensen tegengekomen die hele rare stoornissen hadden. Zijzelf had ook wel iets, maar in de meeste gevallen had niemand anders daar last van als zijzelf. Lynn stapte verder naar binnen en deed de deur achter haar dicht. “Hai” zei ze, haar stem klonk toch verlegener als ze had gedacht en liep naar het andere bed. Daar ging ze op zitten. De stilte was wel een klein beetje ongemakkelijk. Achja dat kostte gewoon wat tijd.
Kort keek ze naar haar koffer maar besloot om dat maar later te gaan regelen. “Ik ben Lynn… Jij?” vroeg ze voorzichtig en ergerde zich aan zichzelf. Ondertussen schreeuwde Jane allemaal adviezen over: Hoe kom je aardig en sociaal over. Maar dat kon toch juist ook tegenovergesteld werken? Niet iedereen had zin in hele drukke, vrolijke “gezellige” personen die non-stop praatte. Met enige irritatie negeerde ze Jane dan ook die er vrolijk op los kletste in haar hoofd.

Taylor dus! Dat was een naam die ze waarschijnlijk nog vaak zou uitspreken, automatisch begon ze al te denken aan bijnamen en hoe je het af kon korten. Maar niet echt met veel resultaat, ach, Taylor was ook wel gewoon goed, het hoefde niet korter. Het was alleen een gewoonte van haar om mensen kortere namen te geven. Zelf had ze een korte naam, Matt had ook een korte naam en verder kende ze nog helemaal niemand hier! Nja, nu Taylor soort van. Maar echt kennen natuurlijk nog niet.
”Lynn, Lynn! Serieus, jij moet je haar ook langer laten groeien. Kijk hoe vet.” riep Jane en ze doelde dus duidelijk op het lange haar van Taylor. Ze had inderdaad echt lang haar. Iets waar ze een paar jaar geleden wel jaloers op was geweest, maar ondertussen niet echt meer. Het was wel goed zo en ze kreeg het niet langer dan het nu was. Ook lang genoeg, tot een stuk onder haar schouders. Maarja, Jane dacht over bijna alles anders wat er maar mogelijk was om over na te denken.
”Lang leve de sombere kamers?” Met een grijns keek ze de kamer rond en knikte instemmend. Echt gezellig zag het er niet uit. Maar des te veel mogelijkheden er waren om dat te veranderen. Ze zag het al helemaal voor zich, verf erover posters van artiesten die ze goed vond. Jep, dat zou helemaal goed komen. Officieel had ze toch de helft van de kamer. Dat zou er wel leuk uit zien, een helft helemaal haar smaak en dan een soort grens met daarnaast Taylors smaak. Wie weet zou het wel niet zo ver uit elkaar liggen of konden ze een middenweg kiezen.
Voorzichtig duwde ze haar versterker tegenover haar bed. Stiekem vroeg ze zich toch af of ze ooit nog wel de gelegenheid had om te spelen. Dat zou helemaal van het meisje afhangen en de buren natuurlijk. Want een basgitaar zorgde niet alleen voor lawaai, maar de grond en muren konden er ook nog wel eens van gaan trillen. Ach, ze zou het wel zien. Desnoods moest het als niemand in de buurt was.
[i ]”Jij bent vast ook nieuw?”[/i] tijdens die vraag plofte ze weer terug op haar bed en liet zich achterover vallen. Toch even testen hè? Het lag best prima eigenlijk. “Jep, of nja ik ben er ongeveer een week maar ik kreeg het voor elkaar om gelijk een week in die ziekenzaal te moeten liggen.” Ze zei het luchtig en met zelfspot. Alsof het niet echt iets belangrijks was, dat was het ook niet meer. Verleden tijd. “Maar veel heb ik niet gezien, dus je zou me als nieuw kunnen beschouwen ja.” Ze glimlachtte en ging weer normaal zitten. “Jij? En wat vind je er tot nu toe van?”

Lynn lachtte om de opmerking over de gele muren. Ze schrok bijna van haar eigen lach omdat ze die toch al een tijdje niet gehoord had. Het voelde goed om dat weer eens te horen. Rustig keek ze even langs de muren. Een kleurtje zou het inderdaad wel goed doen. Als je dan terug kwam in je slaapkamer dat het niet wit en saai was, maar gewoon geel! Het zou wel opvallen, zo’n verflucht. Bovendien hingen er hier camera’s zag ze toen ze de kamer goed doorkeek. Tsja… wat moest ze daar nou van vinden?

Zouden die bewakers daar naar kijken, waren ze echt zo diep gezonken dat ze in hun kamers keken naar jongens en meisjes die zich om kleedde. Er iets over heen hangen zou wel werken. Sterker nog, nu meteen, ze hoefde het toch niet te pikken dat er mensen door middel van camera’s 24 uur per dag naar hun konden kijken. Ze pakte zakdoeken uit haar koffer die ze toch niet nodig had. Ging op haar bed staan en knoopte zorgvuldig om de camera een zakdoek. Nadat ze er natuurlijk even naar had gezwaait. Het idee dat de bewakers gewoon boos konden binnen komen kwam eigenlijk niet in haar op. Hetzelfde deed ze met de andere camera’s en ging toen weer zitten. ”Ook niet leuk..” klonk Taylors stem. Ze wist niet goed wat te antwoorden dus haalde ze maar haar schouders op. Taylor was wel echt nieuw. Zoals het hoorde als je een nieuwe slaapkamer kreeg. “Het is opzich wel te doen hier… In bepaalde opzichten.” Ze glimlachtte en zag dat Taylor haar versterker had gezien.
“Jep, ik speel bas.” Antwoordde ze met een brede glimlach op haar gezicht en keek snel ook even naar haar versterker.

‘Hij staat samen met wat andere spullen nog bij Mat… ehm ik bedoel iemand.’ Ze verbeterde zich snel en bloosde. Dat klonk vast raar, dat je je spullen had laten staan bij Matt. Alsof ze daar zo vaak zat en haar spullen er zelfs liet staan. Wat zou ze nu wel niet denken. ‘Niet dat ik daar zo vaak heen ga hoor ik woon er niet.’ Zei ze er snel achteraan en schudde haar hoofd, ze lachtte zachtjes en keek Taylor aan. ‘Laat maar’ zei ze nog half lachend en stond op om haar koffer te pakken. Die kast moest toch ooit ingericht worden. En wat zou er van komen met de was? Of deden ze dat hier niet. Wat wist ze toch eigenlijk weinig van het hele gebeuren hier. Achja, het kwam vast wel goed.

“Ik denk het niet…” antwoordde ze op de vraag of ze verf zouden krijgen. Het idee alleen al dat ze daar zouden staan en vragen om zoiets. Ze mochten überhaupt nog niks vragen. Meestal kreeg je dan namelijk een antwoord van: “Niet zo hebberig zijn, als je ècht iets nodig hebt zal God het je schenken.” Of terwijl, een ontzettend nutteloos antwoord. Daarom was de kans dat je ontsnapte, verf kon kopen en weer terugkomen nog groter dan een blik met verf krijgen van een bewaker. Maar hé, er moest toch wel een manier zijn om het hier leuker te krijgen? Was er niet een manier om zelf verf te maken, of dacht ze nu echt raar. Posters waren inderdaad ook een goed idee. En aangezien de camera’s toch weg waren konden ze alles ophangen.
Dat deed haar er aan denken, dat ze nog van alles in haar koffer had zitten. Dat ze überhaupt een koffer had wat in de ziekenzaal kreeg ze gewoon zo’n wit ding aan. Enthousiast gooide ze haar koffer open en zocht naar de tijdschriften die ze mee had genomen. Boeken namen te veel plek in dus had ze maar een platte vorm meegenomen. Wie weet zat er wel iets leuks in voor aan de muur. Snel bladerde ze er door heen en scheurde alles wat een beetje groot was er uit. Dat gaf ze dan door aan Taylor om het haar te laten beoordelen. Haar zelf maakte het niet uit wat er aan de muur hing, oke er waren wel uitzonderingen maar het meeste vond ze wel prima. Nadat de tijdschriften op waren ging ze haar kast inrichten en op een of andere manier voelde dat erg goed. Het was iets van thuis, iets bekends. Haar eigen spullen in een vreemde ruimte waardoor het toch minder vreemd was.
-ik ben ff zwaar inspiloos xD-