It's time to make up [Lynn]

Een zuchtje gleed over zijn lippen terwijl hij opstond. Een klein glimlachje vormde zich op zijn lippen bij het zien van Gwyn, die zo vredig sliep. Het liefst zou hij blijven om over haar te waken. Hoewel er haar hier niet zo veel kon gebeuren. Maar toch, de bezorgdheid die hij had gehad, was altijd gebleven. Jammer genoeg moest hij ook gewoon eten, hij was en bleef een mens. Hij boog lichtjes voorover en drukte een kusje op Gwyn haar hoofd, ze zag er al veel beter uit dan in het begin dus hij vond het al minder erg om weg te gaan dan in het begin. Hij draaide zich om en liep rustig de ziekenzaal uit, richting de eetzaal. Het viel niet zoveel op, maar nu hij aan eten dacht kwam de honger pas echt opspelen. Hij zuchtte, gelukkig was de eetzaal niet te ver weg van de ziekenzaal, iets waardoor hij er al nel was. Maar zijn lichtjes tevreden blik kreeg een lichte afkeur erin bij het zien wat ze te eten kregen. Alweer een of andere vieze prut, die zeker en vast niet te eten was. Hij pakte met tegenzin een plateau en ging in de rij staan. De lange rij. Hij zuchtte eens opgelucht toen hij bijna aan de beurt was, maar rolde met zijn ogen toen er een of andere jongen voor hem schot. Hee, was dit niet die ene gast, die hem in mekaar has geslagen? En met Declan gespot had? Dan zou het niet zo’n groot probleem worden, aangezien deze jongen voor hem, toch wel bang van hem was geworden. Een klein kuchje en een vage ‘Pardon?’ zorgde ervoor dat de jongen die hem voor was geschoten omkeek. En lichtjes begon te stotteren. ‘Sorry.’ Zei deze zachtjes, en hierna liep hij de rij uit. Oké, Declan vond het niet geweldig leuk dat ze bang van hem waren, maar af en toe was het toch handig.
Met een bepaalde afgunst op zijn gezicht keek hij toe hoe de schep met eten op zijn plateau werd gekwakt. Maar toen de vrouw opkeek en heem aankeek met opgetrokken wenkbrauwen liet hij dat veranderen in een soort van fake smile. Hij pakte nog een glas water en liep verder. Om vervolgens rond te kijken, op zoek naar een plaats waar hij kon zitten. Maar de meeste plaatsen waren bezet. Hij beet op zijn lip en keek naar de tafel waar één meisje zat. Maar hij draaide zijn gezicht alweer snel weg, zoekend naar ene vrije tafel. Zijn blik werd echter meteen weer teruggetrokken. Lynn. Het was Lynn.
Meteen draaide hij zich om, om toch nog even aarzelend te wachten. Ze wou hem waarschijnlijk helemaal niet zien, een uitbarsting, daar had hij geen zin in. Maar die gedachte schoof hij weg. Hij wou het goedmaken, hij deed al zoveel fout, en dit wou hij perse weer rechtzetten. Hij liep richting de tafel, en slikte even. Slim was hij laatst niet geweest, hij had Lynn gekust, iets wat hij ten eerste veel te snel had gedaan, maar ten tweede helemaal niet had moeten doen. Het was niet goed geweest. Niet dat Lynn niet goed kon kussen, maar hij was kwaad, en misschien wou hij wel gewoon wraak nemen door Lynn te kussen die dag.. Hij schudde zijn hoofd lichtjes, hij werd gewoon verward van zijn eigen gedachtes. Hij schraapte zijn keel lichtjes toen hij bij Lynn stond. ‘Is deze plaats bezet? Vroeg hij, een lichte aarzeling in zijn stem.

Het was lunchtijd en Lynn zat met een broodje kaas in haar hand. Het ging eigenlijk best wel goed met haar. Het was uitgepraat met Matt en meer dan alleen maar uitgepraat. Ze hadden soort van iets samen en ze was eigenlijk dolgelukkig daarmee. Iets wat vaag op de achtergrond meespeelde was dat er een meisje hier rond liep die haar wilde vermoorden. Ze bleef dan ook het liefst bij Matt in de buurt. En als dat niet kon iemand anders. Het was bijna alsof ze paranoia was… Maar het zou maar weer gebeuren dat ze eens alleen liep en vermoord werd door een pscychopaat, dat was niet een heel rare gedachte.
Nu was een moment dat ze wel alleen was, dus ze was behoorlijk zenuwachtig en keek af en toe stiekem om zich heen. Van het broodje nam ze kleine hapjes en zodra ze klaar was zou ze keihard naar haar slaapzaal rennen om de deur op slot te doen. Want het idee dat als ze dat meisje nog één keer tegen kwam ze dood zou zijn… Dat was een behoorlijk akelig idee. Normaal gezien had het haar niet veel uitgemaakt, als ze in haar depressieve buien zat dan was het verschil tussen dood zijn of levend zijn niet groot. Maar Lynn had al lange tijd niet meer zo’n bui gehad, of ze kon het zich niet meer herinneren. Dat was allemaal aan de kant geveegd door Matt met zijn glimlach die je alleen al vrollijk maakte met zoiets simpels.
Toen ze voor de zoveelste keer opkeek en Declan zag staan verwijdde haar ogen zich en ging rechter zitten. Haar hart bonstte in haar keel. Misschien zou hij wel weglopen, dan zou wegrennen alleen maar meer opvallen. Zijn blik gleed langs haar, hij had haar nog niet gezien. Of hij had teminste nog niet beseft dat zíj het was. Nu was het moment om weg te rennen, nu had hij het nog niet door. Zonder haar blik van hem af te wenden keek hij nog een keer. En ze wist het meteen… Hij had het door, hij zou die Gwyn weer bij zich hebben. Of hebben afgesproken dat ze zo zou komen. Hij zou haar in de val lokken. Maar ze zou er niet in trappen. Dit keer niet! Hij kwam aanlopen. Oh god hij kwam nog ook…
Ze wilde rustig kijken alsof ze niet bang was. Maar ze kreeg de angstige blik niet van haar gezicht af en schoof naar achteren. ”Is er nog plek?” hoorde ze hem vragen en ze vroeg zich echt af waar hij verdomme het lef vandaan haalde! Bovendien was het een domme vraag want het was een lege tafel waar ze aan zat. Stom ook van zichzelf, want als ze aan een volle tafel was gaan zitten viel ze veel minder op. “Meer dan genoeg.” Beet ze hem toe en stond nu op. “En laat me met rust. Klootzak.” Nog even twijfelde ze of ze het broodje in zijn gezicht zou gooien maar toch deed ze het niet.
Lynn wierp hem nog een kwade blik toe en sprintte vervolgens de zaal uit. Weg van die engerd, van het meisje wat zo zou komen. Wegrennen voor de klappen en al die ellende, wegrennen voor haar dood. Bij de drempel van de eetzaal bleef haar enkel haken en ging ze vol onderuit. Ze vloekte even en strompelde verder. Het slimme idee om in een algemene ruimte te gaan zitten leek haar het beste. Daar kon er moeilijk iemand haar in elkaar slaan toch?

De woorden vloeiden moeiteloos over zijn lippen, alsof het altijd zo geweest was. Alsof hij helemaal geen probleem had en nu gewoon rustig iets vroeg aan iemand. Alsof er niks aan de hand was, en juist daardoor dreven zijn twijfels weg. Dagen had hij niks meer gezegd, was hij alleen maar naar buiten gekomen om te eten, en had hij slecht geslapen. De wallen onder zijn ogen en zijn lege blik waren daar het bewijs van. Hij keek naar Lynn, wachtend op een reactie, die al snel kwam. Ze zag er nerveus uit, en haar stem die al snel weerklonk, klonk niet echt goed. Correctie, helemaal niet goed. Zijn lege blik kreeg even iets van een gepijnigde blik toen het tot hem doordrong wát Lynn precies zei. Hij slikte eens en zag hoe Lynn omhoog kwam, waarbij haar stoel een stuk achteruit schoof. Hierna liep ze weg, en Declan keek haar kort na, als een verdwaalde puppy. Maar al snel liet hij zijn plateau een beetje op de tafel vallen, waardoor het een stuk weg schoof. Hierdoor viel het glas water om, en verspreidde het water zich, tot de hoek van de tafel. Waar het water langzaam aan begon te druppen. Net als zijn leven, hing het water aan de rand, om langzaamaan in de diepte te druppelen. Druppel per druppel, deeltje per deeltje. Langzaam aan zou zijn pijn weggevoerd worden, tot er niks meer was. Met een schok vloog hij uit zijn gedachten, en zonder erbij na te denken liep hij haar achterna. Om naar haar pols et grijpen. Een handeling waarbij er weer een beeld door zijn hoofd schoot. Dit zette hem ertoe de handeling niet helemaal uit te voeren, maar haar los te laten. Hij wou niet meer mensen pijn doen. Hij hat het al verpest bij Gwyn, maar hij dacht ook dat ze niet meer van hem hield. Bij Lynn zou hij het niet verpesten, hij wou het goedmaken, vrienden met haar zijn. ook al staakte hij deze beweging, toch liep hij nog door. Al snel kwam hij de algemene ruimte in gelopen, om Lynn daar te zien..

Het moment dat hij binnenkwam zag hij Lynn. Hij liep dan ook meteen op haar af, en schraapte zijn keel zachtjes. ‘Sorry.’ Was hetgeen wat over zijn lippen sijpelde. Hij zag haar bik, die nogal bang was, en beet zachtjes op zijn lip. ‘Geen zorgen, ze is niet hier.’ Zei hij, waarom niet wist ze waarschijnlijk wel. Alleen wist ze misschien niet dat Gwyn degene was over wie de verhalen hier laatst gingen. Toch, hij moest zijn gedachten van haar af kunnen krijgen. Niet dat dat lukte. ‘Ze wil niet eens bij mij zijn.’ zei hij, op een zachte toon, hij slikte eens. Het deed pijn om het onder ogen te zien, maar hij had al te lang in een waas geleefd. Het was tijd dat het eindigde. Kort keek hij Lynn aan, om vervolgens zijn blik op de grond te vestigen.

Hij kwam weer… Dat had ze niet verwacht, ze dacht hij dan wel weg zou blijven. Maar blijkbaar had hij toch het lef om aan te komen lopen. Maar ze kon hier niet hard weglopen, ze wilde niet opvallen met al die bewakers die stonden toe te kijken. Dat zorgde voor haar alleen maar meer problemen, bovendien kon hij haar hier niks aan doen. Net als dat meisje, die ook niet. Maar straks zat ze hier eeuwig, omdat ze niet meer terug kon naar haar slaapzaal… Straks wachtte ze haar ergens op… Ze kwam dus ook niet van haar plaats toen hij voor haar stond.
”Sorry.” Nu pas nam ze de moeite om hem aan te kijken, haar ogen peilde zijn blik, zonder iets te zeggen. Wat moest ze zeggen? Ze fronstte een beetje terwijl ze naar zijn woorden luisterd en wist nu nog minder wat ze moest zeggen. Ging hij nou serieus zielig doen? Sorry… ze bedoelde het niet gemeen, ze was niet harteloos. Al was die gedachte dat misschien wel. Maar het kon haar eerlijk niet veel schelen wat dat meisje allemaal deed. Ze vond het wel zonde voor de jongen, maar voor haar? Nee. Waarschijnlijk was hij beter af zonder haar. Wat kon zo iemand… Nja laat maar.
Ze was toch wel opgelucht dat ze niet in de buurt was. Dat was dan wel gezegt door Declan. Maarja, waarom zou ze hem niet geloven, waarom zou hij weer liegen? Er zou toch geen effect zijn, als ze wilde zou ze hier dagen zitten, dan maar hier eten ofzo. Zij liet zich niet opnieuw in de val lokken. De jongen zou dus niet liegen, hij was niet dom.
Ze haalde haar schouders op. Wat moest ze nou… “Wat moet ik nou zeggen? Wil je dat ik je excuses aanvaard? Ik weet… ik weet het gewoon niet…” ze beet op haar lip. “Misschien is het beter of we doen dat er niks gebeurt is en elkaar gewoon met rust laten.” Besloot ze maar. Omdat haar dat het meest verstandige leek. En het veiligste ook.

-SHORT, sorry-

I walk to the borders on my own
Fall in the water just like a stone
Chilled to the marrow in them bones
Why do I go here all alone

Het getik van rennende schoenen op de koude vloer van tegels, een kilte die in het gebouw hing en waar je moeilijk gewend aan raakte. Dat was wat tot hem doordrong. Samen met iemand die van je weg rent, iemand die je enigste hoop is, maar waarbij je het hebt verknalt. Het was als duizenden messen die hemrecht in zijn hart staken, maar op een of andere manier wou hij maar niet doodgaan. Nee, de pijn wou blijven doorgaan, maar het mocht niet stoppen. Ergens was hij blij geweest toen hij naar hier kwam, maar nu leek het gewoon een pauze geweest te zijn, eentje waarin alles opgestapeld werd. Net zoals schoolwerk, als je afwezig was, had je veel meer te doen als je terugkwam. Alle pijn was opgestapeld en hij kreeg het in één keer tegen hem aan. Zijn blik priemde in die van Lynn, en hij zag een lichte frons op haar gezicht bij zijn woorden. Maar ach, het was precies wat hij kon verwachten. Want zeg nu elf, wie zou nu medelijden met zoiets als hem hebben. Harry had het al vaak genoeg gezegd en Declan wist het zelf maar ook te goed. Hij was nergens goed voor, en de mensen waren beter af zonder hem. Hij wist het gewoon maar al te goed, Gwyn had het hem duidelijk gemaakt, en hij wist dat Lynn dat ook zou doen. Toch hoopte hij dat Lynn hem zou vergeven, maar haar woorden haalden die hoop naar beneden. Hij beet op zijn lip en zijn nagels boorden zich in de palmen van zijn handen. Ook al waren zijn nagels helemaal niet lang, toch liet het afdrukken achter, en hier en daar werd de dunne huid lichtjes weg geschraapt. Het was niet uit woede, maar hij wou zichzelf tegenhouden, hij wou de pijn stoppen. Maar erg goed lukte dat niet. Hij knikte vaagjes, omdat het moeilijk ging en slikte nogmaals. ‘0ké.’ Zei hij hierbij. Om eens diep adem te halen. ‘Ik zal je voortaan met rust laten, je zal niet merken dat ik hier in deze kliniek zit.’ Zei hij. Maar een klein grijnsje, eentje die niet klopte, een best beangstigende grijns kwam op zijn lippen te staan. ‘Alsof ik niet meer besta.’ Voegde hij nog aan zijn woorden toe. Hij staarde kort voor zich uit, zijn ogen, de rare grijns op zijn gezicht, ze lieten zien dat er iets niet klopte. Maar het was toch een raadsel, voor iedereen. Hij draaide zich om, en liep weg. ‘Dag, Lynn.’ Zei hij, nog net verstaanbaar voor haar. Ook op een toon die niet klopte, maar daarna liep hij verder, zo snel als het kon, zou er aan alles een eind komen.

Eigenlijk stelde zijn woorden haar helemaal niet gerust. Eerder het tegenovergestelde. Die grijns, die stem, die dubbele betekenis in zijn zin. Zij dacht teminste dat het een dubbele betekenis was… Alsof hij er niet meer was. Bedoelde hij daar meer mee? Verbaasd keek ze na hoe hij wegliep en zuchtte. Ze wilde er aan de ene kant achter aan gaan. Maar aan de andere kant niet… Straks liep hij regelrechts naar Gwyn… Het was haar schuld, zijn schuld dat ze zich nu zo voelde en dan zou ze achter hem aan gaan omdat ze zich druk om hem maakte. Het was zo vaag allemaal. Ze wist nu helemaal niet wat ze moest doen. Hij beloofde dat ze hem nooit meer zou zien in de inrichting, maar wat als hij dat letterlijker bedoelde dan ze dacht…
Hij draaide zich om en liep weg. Uitdrukkingloos keek ze hem na en zuchtte toen. Vermoeid sloeg ze haar handen tegen haar voorhoofd en leunde met haar ellebogen op haar knieën. Wat moest ze nou doen? Moest ze achter hem aan gaan, met het risico dat ze in elkaar werd geslagen. Maar ze kon er wel achter komen wat er aan de hand was en overtuigen van wat hij ook van plan was… Dat hij dat niet moest doen. Of zou ze blijven zitten, met de garantie dat ze veilig was. Maar ook het gegeven dat ze een enorme trut was. Aan de andere kant mochten mensen soms best egoïstisch doen en aan hun zelf denken… Ze veegde haar haren weg voor haar gezicht en ging weer recht zitten. Ze zou hem later wel opzoeken, of zoiets. Ze zou hem later wel tegen komen. Misschien was het toch wel beter om even elkaar niet te zien. Zij kon nadenken, hij kon nadenken. Wat hij ook ging doen, zij kon er toch geen verandering in brengen. Wat was ze nou in zijn leven? Helemaal niks, misschien een miniscule herinnering van een hooischuur.
Als hij iets zou doen. Dan was het misschien deels haar schuld, zij had er dan achteraf misschien wel wat aan kunnen doen. Maar aan de andere kant ook niet. Pff… Ze bande even alle gedachtes uit haar hoofd en stond op. Het was tijd om iets nuttigs te doen, zoals haar lunch afmaken en zich niet druk maken over enge mensen die in de buurt konden komen.