You took this heart and put it through hell, but still you're magnificent

Een rilling schoot over Brianne's lichaam heen. DAMN. Dat was het enige wat ze zich kon bedenken op dit moment. Het was het enige woord dat als een mp3 op repeat stond in haar hoofd. Nee, eigenlijk was het voor die Damn een ander woord geweest. Een woord dat ze niet meer over haar lippen kreeg, niet wilde krijgen. Toch wist een glimlach zich over haar lippen te wurmen. Ja, hij was verleden tijd, en dat zou hij blijven. Als hij haar zou tegenkomen zou hij net zo’n idioot als haar zijn. Zou hij álles zijn waarvoor hij haar had uitgemaakt omdat ze anders was. Zelfs een slet. Want hij had heus wel meerdere gehad na haar. Zíj was zelfs zijn langste relatie geweest… van twéé weken. Eigenlijk triest als je erover nadacht. Heel triest.
Haar outfit was makkelijk, een zwart topje en rokje, hierover een wit vestje en daaronder zwarte ballerina’s.
Ze liep voorzichtig over het paadje naar de hooischuur toe, waarom dat ze daarnaartoe wilde wist ze niet; ze was best wel een stadsmeisje en een hooischuur vond ze meer horen bij een… ja… plattelandsmeisje?
Haar blonde lokken waren in een hoge staart opgebonden, haar lippen hadden een rode kleur door de lipstick. Hell yeah, zelfs in een of ander gestoordenhuis moest je er nog op je best uitzien vond Brianne dan; had je tenminste iets leuks om naar te kijken in de spiegel.
Haar ogen waren omringd door de zwarte mascara, een heel dun lijntje zwarte eyeliner en een warm kleurige oogschaduw die paste bij het rokje. Ja, Brianne werd soms wel eens een tutje genoemd; maar ze genoot ervan om íéts van de gewone bewoonde wereld hier te hebben. In haar geval was dat haar passie voor mode, make-up en er een beetje toonbaar uitzien. Nee, ze liep niet in de laatste mode, dat vond ze onzin, maar ze liep er naar haar mening wel fatsoenlijk bij en dat was het belangrijkste in haar ogen.
Haar voeten plaatsten zich zorgvuldig over de tegels heen, stap voor stap en met een elegantie die ze een lange tijd niet door haar lijf had voelen stromen. Al sinds ze een maand geleden moest stoppen met klassiek ballet omdat ze hier terecht was gekomen. Ja, dat had ze haar hele leven bijna gedaan; klassiek ballet. Haar passie. Ze glimlachte even toen ze zich het beeld voor zich haalde toen ze haar rek- en strek oefeningen was aan het doen en de bewaker ineens binnen kwam stormen. Zijn gezicht was duizenden euro’s waard geweest. Meer zelfs.
Ze schudde haar hoofd wederom, nee ze had óók geen zin om aan bewakers te denken.
Ze opende voorzichtig de deur van de hooischuur die zacht krakend openging en begon te piepen zodra ze er iets harder tegen duwde. Ze bekeek de grote ruimte en glimlachte toen. Het was rustig hier, een plek om tot jezelf te komen…
Ze voelde hoe haar lichaam een kreetje sloeg, hoe haar benen als vanzelf begonnen te bewegen terwijl de muziek niet was te horen, maar door haar hele lichaam vloeide. Iedere pas was op de maat. 1…2…3…4…5…6…7 en… 8. En zo ging het door, haar lichaam en haar gedachten waren één terwijl haar voeten zich over de vloer verplaatsten. Ze danste háár choreografie uit het laatste ballet optreden dat ze had gedaan. En of ze danste, haar hele lichaam sprong van blijdschap, van geluk.
En toen stopte alles. De muziek die haar lichaam had doen verplaatsen stopte. Tschaikovsky stopte. Brianne zuchtte zacht terwijl ze voelde hoe het zweet over haar voorhoofd parelde. Ja, ze had in het zwanenmeer Odette gespeeld. Ze had ervan genoten hoe alle aandacht naar haar uitging als ze danste, hoe je in de muziek en in de rol kon kruipen… en nu was dat alles voorbij. Zonde. Ze glimlachte even terwijl ze de schuur verder rondkeek. Hier kon ze gerust wel eens langskomen om te dansen besefte ze zich toen. Het was hier stil, verlaten en er was genoeg ruimte. Perfect dus. Ze glimlachte vrolijk terwijl ze haar ogen op de deur richtte die zacht kraakte. De wind. Had ze de deur niet al horen kraken toen ze was aan het dansen? Nee toch? Een zucht verliet haar lippen terwijl ze zichzelf liet neerploffen op een van de hooibalen en wat ging frunniken aan haar zwarte panty. Disturbia mocht dan voor gestoorden zijn en voor mensen die compleet de weg kwijt waren, maar zij was de weg niet kwijt. Ze was alleen … anders.
‘W..wie is daar?’ vroeg ze toen uiteindelijk in een poging te kijken of er iemand was binnengekomen toen ze daar was aan het dansen. Ze voelde hoe haar voeten pijn deden van het dansen door dat ze behoorlijk op haar tenen had gedanst. Haar ogen glommen door de pretlichtjes die erin stonden. Haar hele lichaam leek te gloeien van geluk. Als je niet beter wist zou je denken dat Brianne het gelukkigste meisje ooit was.
Oh… haar voeten, ze haatte ze nu, ze mochten niet zoveel pijn doen dat Abby het in haar hoofd uitgilde en tegen haar schreeuwde dat ze verkeerd bezig was als ze voor één keer haar lichaam weer liet dansen zoals het altijd had gedaan.. als ze toch spitzen kon krijgen hier ergens zou ze dolgelukkig zijn, want nu deden haar voeten zo'n pijn en liep ze kans dat ze neus van haar ballerina’s waren versleten door de grond en dan was er wéér een paar schoenen minder..

[& Smexy zonnebrildragen Ethan ]

'But I see your true colors. Shining through. I see your true colors. And that's why I love you. So don't be afraid to let them show. Your true colors. True colors are beautiful, like a rainbow.' De wekker luidde de muziek van een zender die hij van een ander dorpje, ver weg, had opgepikt. Hij geeuwde en wreef in zijn ogen, het was vroeg in de ochtend. Meteen sloeg hij zijn benen over de rand van zijn bed heen en luisterde naar de relaxte muziek die zich afspeelde. Ondertussen keek hij naar buiten, de felle, scherpe zon die door zijn lamellen heen scheen verwarmde zijn borst. Zodra een vogel zijn attentie trok, merkte hij op dat hij al een tijdje zat te staren en draaide zijn hoofd om naar zijn nachtkastje, naar de foto die naast de wekker stond. Een fotolijstje met zijn ouders en zijn hond, Nicky, erin. Een Border Collie, ze was geen betere keus geweest. Zij had zijn leven verhelderd, in kleur gebracht. Hij wou er niet teveel aan denken, dus richtte zijn blik al gauw naar de wekker toe. Drie minuten na half negen... Hij had nog rustig de... WAT?! Hij was al véél te laat, had nu allang op zijn werk moeten zijn. Had hij dan zo diep door de wekker heen geslapen? Binnen een fractie van een seconde zette hij het apparaat uit, griste zijn broek van de grond en begon die half hinkend door zijn kamer aan te trekken, naar zijn kast toe. Eenmaal daar rukte hij de deuren grof open, trok er een standaard wit hemd en trok daar overheen een het zwarte pak wat hij voor zijn werk nodig had.
Vlug maakte hij het naar de badkamer, haalde daar kort een kammetje doorheen, totdat het voor zijn gevoel wat warrig maar goed zat. Het scheerapparaat vertikte het om goed mee te werken, dus liet hij zijn lichte stoppelbaardje maar zitten voor vandaag, hij was toch al verdomd laat. Douchen kwam later wel, had hij toch gisteravond laat nog gedaan. Paniekerig vloog hij door het huis heen, pakte zijn spullen die hij voor nu nodig had en vertrok binnen no time zijn huis, terwijl de meeste kastjes en deurtjes nog wijdopen stonden, behalve zijn voordeur dan. Gauw draaide hij die handig op slot en nam zijn fiets om naar het werk te crossen, lopen had hij nu geen tijd voor. Het viel hem op dat het aardig stil was op straat, maar daar had hij nu geen tijd voor om uit te zoeken. Hij was nog steeds niet helemaal wakker, misschien dat het hem later wel te binnen schoot waarom de meeste mensen zich schuil hielden in hun huizen. Diep in gedachten verzonken zette hij zijn fiets op slot bij een paar andere ouderwetse, verschroeide fietsen en liep koeltjes naar binnen. Nonchalant propte hij zijn handen in zijn zakken en hoopte dat hij ongestoord het kantoor voorbij kon lopen, naar zijn werkplek, maar voordat hij ook maar één stap binnen het gebouw had gezet hoorde hij al een akelige, harde stem om hem brullen. ‘Ethan! Hier komen.’ Het was duidelijk. Natuurlijk was hij te laat, dat had hij zelf ook wel in de gaten. Een onhoorbare zucht verliet zijn neusgaten, liep rustig op hem af zonder ook maar een pas te versnellen en zag de irritatie bij zijn baas hoog oplopen. ‘Dit is je laatste keer. Volgende keer ben je ontslagen.’ Zei hij nog best kalm, al zag hij de duidelijke woede in hem opborrelen. ‘’Krijg ik ook nog een kans om het uit te leggen?’’ Bracht hij daarop rustig uit, had het lef om hem volledig koel in zijn ogen aan te kijken, nadat hij zijn zonnebril op zijn haren had geschoven. ‘We weten allebei wel dat je geen excuses hebt, ga nu aan het werk, jongen. Dit bespreken we later wel. Zack is vandaag niet op komen dagen, dus jij moet zijn werk overnemen. De hooischuur.’ Ethan knikte strak en zette daarna zijn zonnebril weer voor zijn ogen.
Hij wist het wel, het was zijn verdiende loon om nu de rotklusjes op te knappen. Expres gewoon, terwijl hij er ook niets aan kon doen dat hij zich per ongeluk verslapen had. Hoewel hij geprobeerd had zijn baas een reden te geven, had hij niet eens de kans gekregen om het uit te leggen. Al moest hij wel toegeven dat hij nog geen goede, verklaarbare reden had kunnen verzinnen. Het klonk gek; maar hij voelde zich nog steeds niet helemaal wakker, misschien omdat hij geen koude douche had genomen of op z’n minst koud water in zijn gezicht had geplensd. Dat zou hij later wel doen, in zijn pauzetijd, nu liep hij met zijn handen in zijn zakken naar de hooischuur, checken of er daar enkele patiënten waren. Hopelijk van niet, en als ze er wel waren.. dat ze niet zoveel ophef zouden veroorzaken, hij had er namelijk geen zin in op dit moment om zijn handen vuil te maken. Bovendien had hij nog niet zijn zaken op orde gemaakt, eventuele spuiten meegebracht die hij kon gebruiken om in ieder geval één iemand onder controle te houden. Hij zuchtte opnieuw, opende de klapdeuren die naar buiten zouden leiden en bekeek de rozentuin. Het was allemaal verwilderd en verdord, er was niets vredevols meer van over. Het zag er donker uit, maar dat kon ook best door de glazen van zijn zonnebril komen. Zwijgend liep hij verder, het was toch nog rustig in het gebied en de meeste zouden nog op bed liggen. Hoewel hij dat het liefste ook nog willen doen, moest hij aan zijn plicht toegeven en het werk voortzetten van zijn ouders. Het was tenslotte een familie traditie geweest, iedere man die in de familie zat moest en zou bij Disturbia Clinic werken.
Opnieuw in gedachten verzonken, baande hij zijn weg door de rozen heen naar de hooischuur, die er niet ver vanaf lag. Nee, sterker nog, hij was er bijna. Voordat hij er helemaal aangekomen was en de deur verder kon openen, hoorde hij voetstappen, maar geen stemmen. Om niet op te vallen, besloot hij eerst een kort kijkje te nemen, door achter de deur te blijven en door de kier heen te kijken. Een meisje, aan het dansen. Niet zomaar dansen, nee, het was ballet. Dat had hij tenminste eerder opgemerkt op de televisie, aangezien ze hier in het dorp niet aan danslessen deden. Het was saai hier, maar hij wist dat hij niet weg kon hier. Aandachtig bleef hij kijken, alsof hij in trance was en geboeid door het meisje. Wanneer het ten einde kwam, kon hij nog net zijn mond dichthouden en zodra haar schattige meisjes stem te pas kwam, besloot hij zich niet als een pedofiel zich achter de deur schuil te houden en zichzelf te laten zien. Een stap naar links deed hem zichzelf showen en hij liep naar haar toe. ‘’Dat was mooi.’’ Was zijn enige reactie en keek even rond, om te kijken of er verder niet meer patiënten aanwezig waren. Het bleek niet zo, tenzij die verstopt zat in het hooi, wat hem erg stug leek. Een korte blik naar haar deed hem zijn attentie erop vasthouden. Hij kon het niet ontkennen dat ze mooi was, maar verder ook niet. ‘’Er is storm op komst, het is beter als je naar binnen gaat.’’ Hij sprak niet veel, maar hij kon het ook niet aanzien dat ze straks misschien wel bedwelmt werd door de regen die door het dak van de hooischuur zou vallen, zo stevig zag het er namelijk niet uit. Hierna draaide hij zich om en maakte de aanstalten om weg te lopen.

Hij kon het niet laten om zich toch weer om te draaien, ze was interessant. Ethan wist dat Brianne gevaarlijk materiaal was, wat uiterlijk betrof en hij besloot zijn aandacht maar van haar af te houden. Niet dat hij met ieder mooi meisje naar bed ging en tenslotte was dit een patiënt, dat zou hem zijn kop kosten als hij haar iets zou aandoen van ook maar enig lichamelijk contact. Hij zou niet alleen zijn baan verliezen, maar ook de reputatie die hij had opgebouwd en daarnaast nog de treuring van zijn familie. Zijn familie... wat zou die inderdaad wel niet van hem denken? Ethan, de meisjesverkrachter? Nee, dat kon hij niet maken. Hij zag de treurende gezichten van zijn ouders al voor zich, hun teleurstelling die hij zelfs diep van binnen hard kon voelen.
Wanneer haar zoetsappige stem klonk, kon hij het toch niet laten om vanachter zijn zonnebril zijn ogen op haar te laten vallen en niet alleen op haar ogen. Het antwoord van haar was kort geweest, maar hij volgde iedere handeling die ze uitvoerde. Ze liep naar hem toe, wist dat haar ogen op zijn lichaam brandden en misschien wel zelfs waar ze naar verlangde, maar hij liet zich niet zomaar overhalen. Nog steeds hield hij zijn handen in zijn zakken, keek voor kort omhoog naar het dak en merkte dat er al enkele spatjes naar beneden waren gevallen. Zodoende vielen er zelfs ook een paar op zijn zonnebril, wat hem behoorlijk irriteerde en zonder pardon schoof hij het ding omhoog, zodat zijn ogen in zicht kwamen voor haar. Opnieuw trok ze haar mond open en kwam er geluid uit, niet een irriterend geluid, maar eerder een goddelijke. Na enkele seconden drong het tot hem door wat ze precies gezegd had en onderdrukte hij de neiging om zijn mond open te laten vallen. Hoe wist ze.. wat? Oh, vast door zijn uiterlijk, zijn haar zal zeker nog wel door de war zitten en bovendien had hij nog geen kans gehad om zichzelf te scheren. En misschien dat ze het gebrul van zijn baas wel had gehoord over dat hij te laat was aangekomen op zijn werk. Of misschien was het een gokje, een verdomd goed gokje. Hij grijnsde, alleen als plezier van haar woorden en wierp nog even een korte blik naar de deur, die zachtjes piepte door de wind die hem alle kanten opzwaaide. Het was grappig, toevallig alleen zij was buiten en de rest zat binnen, te schuilen voor de regen of lag zelfs nog in bed, te maffen.
Had ze een reden gehad om hier te zijn, was het een goede plek voor de meid om na te denken, had ze er zomaar zin in om hier te dansen, zonder enig publiek? Het waren allemaal vragen die dwaas door zijn gedachtegang heen liep, binnen die enkele seconden dat hij zijn hoofd naar de deur gedraaid had. Het zonnetje werd inmiddels verdonkert door grijze en grauwe wolken die ervoor schoven. ''Ik weet het..'' Bracht hij zacht uit, dat hopelijk niemand hem kon horen, hoewel hij wist dat er niemand buiten zou zijn. En camera's hingen er hier niet, dus waarom hij eigenlijk zacht praatte wist hij niet, misschien omdat hij dat fijn vond. Hij haalde zijn rechterhand uit zijn broekzak vandaan en begon wat over zijn kin te wrijven, door naar zijn kaaklijn en krabde even bij zijn slaap.
Ondertussen was de regen al harder aan het tikken tegen de dakplaten en scheen zelfs een flits op te merken, die voor kort de schaduw van de hooibalen oplichtte. ''Moet je niet naar binnen, meissie?'' Vroeg hij uiteindelijk tegen haar en draaide zich toen om. Hij kende haar volledige dossier, hoe ze zich gedroeg, waar ze vandaan kwam, hoe oud ze was, waarom ze hier zat en zelfs haar dagelijkse handelingen. Het werd allemaal bijgehouden en hij had het allemaal gelezen. Met zijn fotografische geheugen onthield hij dat makkelijk en wist dat ze er niet graag van hield dat haar make-up uit zou lopen, al was het nu ook weer niet bepaald een hel. Het was eerder gewoon de neiging om het gauw weer bij te werken. Meiden en make-up, waarom? Ze waren eigenlijk mooier naturel, maar weinig ervan zouden dat begrijpen, hoe vaak je ze het ook zou zeggen. ''Ik meen het. Het word alleen maar erger.'' Vervolgde hij zijn laatste zinnen en keek haar recht in haar ogen aan.

Hoewel hij het lang volhield om zijn blik niet van haar ogen af te halen, voelde hij toch na een aantal seconden dat het hem wat warm begon te worden en richtte toch zijn ogen maar weer op een hooibaal wat er een beetje levenloos stond te staan. Zodra haar goddelijke stem weer klonk, keek hij haar dan ook even aan, vloog zijn blik naar haar nek, maar dacht er verder niets bij. Wanneer ze uitgesproken was over zijn familie, trok hij geïnteresseerd en sexy zijn linker wenkbrauw op. Hoe kon ze dat weten? Of was het een roddel, omdat zovele families dit deden in Disturbia? Ja, dat zou het vast zijn, aangezien hij haar niet vaak tegenkwam en ze onmogelijk dossiers kon hebben gelezen, laat staan over de bewakers. Wanneer haar ogen de zijne wel leken te doorboren, leek hij voor kort even te zinken in haar ogen, maar wist zichzelf te herpakken door met zijn keel te schrapen en te bedenken wat het slimste antwoord op dit moment kon zijn. ''Stuff.'' Antwoordde hij maar lichtelijk nonchalant en stopte zijn handen weer koeltjes in zijn zakken van zijn broek.
Thank god dat ze er niet echt op door ging en dat ze hier weg wou gaan. Maar hetgeen wat hij niet verwacht had was dat ze zijn hand gepakt had binnen no time en hem meetrok door de rozentuin heen, naar de ingang van de algemene ruimte. Het was al voorbij voordat hij het doorhad en keek even om zich heen of hij geen andere bewakers of sterker nog; zijn baas had gezien. Het voordeel was van dat ze niet in zicht van camera's waren geweest, dus hopelijk had niemand hen kunnen zien. Door de deken van regen zouden de andere patiënten zich niet gemakkelijk naar buiten kunnen glippen, tenminste, de meeste hadden er niet echt behoefte aan om met dit noodweer in de rozentuin te staan dansen.
Hij kuchtte even wanneer ze binnen waren en hij rondkeek. Leek het nou maar zo, of hadden ze echt geluk gehad? De enige die hen heel misschien had kunnen zien was de jongen die iets brabbelde over dat zijn teddybeer zijn ouders had vermoord, maar veel aandacht besloot hij zich er niet aan te besteden. ''Dit? Oh, dit is niets.'' Antwoordde hij op de vraag van Brianne over zijn pak. Hij zette zijn zonnebril af, klemde die aan zijn pak vast bij zijn kraag en wenkte Brianne. ''Ik zal een handdoek voor je halen, die gekken hier zullen je nog raar aankijken waarom je zo nat bent geworden.'' Ethan wist dat hij eigenlijk nog bij zijn post had moeten staan, bij de hooischuur, maar hij was niet achterlijk. Er was niemand meer buiten, daar was hij haast zeker van, en de baas kon het onmogelijk veroorloven dat er nóg iemand zich ziek melde en hij zou zeker wel ziek worden van die koude regen als hij ook maar langer dan dit buiten had gestaan. In gedachten, opnieuw, liep hij naar het toilet van de werknemers en griste daar twee handdoeken van vandaan. Daarna liep hij koeltjes terug, gaf er één aan de meid en begon daarna zijn haren af te drogen, waarna ze echt helemaal warrig lagen. Verschillende puntjes staken uit en zijn hele model was naar de mallemoeren, maar eigenlijk maakte zijn haarstijl niet veel uit, het was altijd wel sexy. Hierna knoopte hij zijn pak rustig los, waardoor alleen zijn hemd nog zichtbaar was. Maar doordat er daar ook regendruppels op waren gevallen, doordrong zijn huid er op sommige plekken doorheen. Hij hing zijn pak op het dichtstbijzijnde bankje en legde zijn zonnebril er bij.
''Gaat het weer wat?'' Vroeg hij aan haar, terwijl hij nog de laatste restjes water van zijn gezicht afdroogde en haar glimlachend aankeek.

''Maakt dat wat uit?'' Grijnsde hij naar de dame, wanneer ze had gevraagd over zijn pak die anders duidde dan de rest van de bewakers die hier rondliepen. Ja, hij had misschien een iets belangrijkere rang, maar dat kwam alleen omdat zijn familie die hiervoor hadden gewerkt gewoon hoger waren geweest. Dat maakte hem ook wat specialer dan de rest, niet dat dat extraatje hem leuker maakte, meer dan het minimumloon verdiende hij namelijk ook niet. Nee, het was gewoon simpel geweest, een zwart pak. Doordat hij nu natuurlijk dat pak had losgeknoopt en uit had gedaan, waren zijn spierballen overduidelijk zichtbaar van zijn armen en bovendien ook zijn sixpack doordat zijn hemd doorscheen. Stom van hem, maar hij had er ook niet bepaald bij nagedacht dat het regende buiten, terwijl hij vanochtend dit pak simpelweg snel had aangetrokken. Daar had hij geen enkel moment aan kunnen denken, zijn baas dwaalde alleen maar door zijn hoofd heen, omdat hij al veel te laat was en door het uitkiezen van perfecte kleren alleen maar meer tijd zou gaan kosten. Tijd kostte geld, dat stond zeker weten vast.
Wanneer haar stem weer klonk, keek hij vanaf het uitzicht van de rozentuin richting haar gezicht en merkte de vriendelijke blik op. Hierdoor kon hij het niet weerstaan om er zelf ook ééntje terug te geven en heel eventjes op te gaan in het mooie moment, wat hij zelden meemaakte. Deed ze dit expres, of was ze echt gewoon normaal van binnen? Afgezien van de paniekstoornis die ze wel eens kon hebben, was ze eigenlijk best normaal, moest hij toegeven. Het was vreemd hoe 'normale' mensen zulke schoonheid konden wegsturen naar een psychische kliniek, waar ze de rest van hun leven moesten zitten. Ieder mens had wel iets beperkts in zich zitten, maar bij de één kwam het er wat meer uit dan de ander, tenminste zo zag hij het. Het was gek, maar was hij nu filosofisch bezig? Hij merkte dat hij iets te lang naar haar aan het staren was, en hield zijn blik al gauw genoeg weer van haar af, voordat hij misschien als een of andere verlangende pedofiel beschouwd zou worden. ''Laat ik het maar houden op Mister Anonymous.'' Zei hij met een zachte grinnik en luisterde haar volgende vraag aan, terwijl hij de handdoek alweer wat sexy door zijn haren heen bracht. De laatste vochtige druppels wreef hij er hiermee uit en legde het zijden doek naast zijn bovenkleding neer op de bank, zodat het niet meer vochtiger zou worden. ''Ik ga één keer per week heen, maar eerlijk gezegd vind ik er weinig aan.'' De laatste zin wat hij uitbracht fluisterde hij in haar oor, wanneer hij naast haar op zijn hurken was gegaan. Hij had het zó verricht dat het zelfs voor de mensen, zowel als de camera's, om hem heen niet had geleken op een fluistering en dat hij gewoon even simpel door zijn hurken was gegaan om iets van de grond af te rapen. Ethan was dan ook al vlug weer naar sta-stand gegaan en zodra hij zijn ogen op haar ogen richtte, merkte hij vanuit zijn ooghoeken op dat er een gedaante hun kant op kwam. Het was dat joch wat net met zijn teddybeer 'gespeeld' had en rare dingen had gezegd over moorden. Hij kwam als een gek op de meid af, had een oor van de beer in zijn mond hangen en had zijn armen naar voren gestoken om haar ieder moment bij haar keel te kunnen grijpen.
Dit liet de bewaker echter niet gebeuren en greep dat kind meteen bij zijn schouders, waardoor hij meteen gestopt werd. Hij merkte dat hij best krachtig was, maar helaas voor het jochie was Ethan veel sterker. ''Jij gaat maar even lekker afkoelen in de isoleercellen, Jessie.'' Bromde hij en nam hem mee aan zijn linkerpols het gebouw door. Hij stribbelde dan wel tegen, maar omdat de bewaker sterker was kon hij er weinig tegenin brengen. Al gauw had hij het gepiept gekregen om hem in een witgekleurde cel te zetten waar het rustig was geweest, geen kip te bekennen, dus kon hij rustig even tot zichzelf komen. Ook al was hij soepel geweest dat hij zijn beer mocht houden, dat hoorde bij zijn ziekte. Hij moest altijd iets bij zich hebben wat hem tot rust kon manen, maar aan de andere kant wekte dat dus ook kwade gevoelens bij hem op, zoals nu dus bleek, zomaar uit het niets. Vlug beende hij terug naar de algemene ruimte en ging naar Brianne toe. ''Hee, gaat het? Dat was even schrikken, maar hij kan je niets doen hoor, niet wanneer ik in de buurt ben.'' Hierbij trok hij charmant zijn rechter mondhoek omhoog en legde voor kort zijn rechterhand op haar bovenarm, om haar een teken van zorg te geven.

Zijn hand die hij op haar schouder had neergelegd haalde hij zo gauw als die er was weer weg, om geen vreemde gedachtes te wekken bij het meisje. Gelukkig kwam er een antwoord uit haar mond en was ze niet erg lang in haar paniek geschoten, zoals ze wel eens kon hebben, als hij haar dossier goed gelezen had. Hij knikte op haar antwoord dat het wel met haar ging, al was het maar een matige reactie en van haar blik ontstond er automatisch een lichte glimlach op zijn eigen gezicht. ''Zolang er gevaar dreigt wel, maar ik zie niets wat je nu bang kan maken.'' Zei hij daarop terug op een eigenwijze toon en keek haar diep in haar ogen aan. Hij was dan misschien wel gemakkelijk over te halen en nog best jong vergeleken met de rest van de bewakers hier, maar liet zich ook weer niet helemaal over zich heen lopen door zich te laten gebruiken door de tieners hier. Daar was hij te goed getraind voor. Het feit dat dat zij even omhoog keek, deed hem naar haar hals kijken. Zo kwetsbaar, onaangeraakt, zo... smooth. Hij wist niet hoe hij het kon verklaren, maar kon zijn blik op één of andere manier niet meer er vanaf scheuren, weg halen. Zelfs knipperen was iets wat hij vermeed.
Totdat ze weer bewoog en hij gauw genoeg zijn blik naar een bepaald punt op de grond wist te brengen en had in gedachten om nu gewoon weg te lopen, naar de isoleercellen. Naar de plek waar hij net het kind in gesmeten had, checken hoe het met hem ging. Gezien het feit dat hij haar net bijna aangevallen had, zonder enkele reden. Tenzij ze hem iets geflikt had, waar hij haar niet zo gauw voor aanzag. Tenminste, niet zonder dwang, de stem die zich in haar hoofd bevond was onnatuurlijk. Ethan betwijfelde zelfs of het wel realistisch was te beschrijven, of gewoon grote fantasie van Brianne. Hij wist zichzelf omhoog te drukken door middel van zijn spieren en stond toen volledig rechtop, keek voor kort om zich heen. Of ze eventueel gezelschap hadden. Maar dat bleek niet zo te zijn, behalve de oneindige bakken met water die uit de hemel bleven vallen. Op dat moment hoorde hij een stem in zijn oor fluisteren, waarvan de haren in zijn nek recht overeind kwamen te staan en hij meteen naar haar omkeek vanaf het raam. Zonder wat te zeggen of wat te doen liet hij zich zo gezegd meetrekken naar de hoek. Het viel hem op dat er hier op dit punt geen zicht was van camera's en op het eerste oog ook geen teken van leven als er eventueel tieners of collega's van hem vanuit de hallen zouden komen, richting de algemene ruimte. De hoek waar boeken stonden, waar ze gebruik van konden maken om te lezen. Om in de fantasie van schrijvers te kunnen schuilen en voor eventjes uit zichzelf te kruipen. Gauw genoeg richtte hij zijn aandacht terug op de blondine en keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. Waar sloeg dit op? Totdat hij haar stem hoorde was hij licht in verwarring, maar toen viel alles op zijn plaats. Dus ze had hem hierheen gesleurd voor zijn naam? Hij boog lichtelijk voorover, zodat hij gedeeltelijk over haar heen boog, wat dominanter over kwam maar ook op ooghoogte zou zijn. ''Zoals je hier ziet,'' hij wees naar de plek waar het naamplaatje hing op zijn zwarte pak, ''hangt er hier een kaartje met mijn naam erop. E. Ryder. Daar zal je het mee moeten doen.'' Fluisterde hij even zacht terug zoals zij net had gedaan wanneer ze hem vertelde dat hij mee moest komen en er ontstond zelfs een geniepig grijnsje op zijn gezicht. ''Ik heb wel wat beters te doen dan dit.'' Vervolgde hij, waarna hij omkeek of er al iemand was aangekomen waar hij zich bezig mee kon houden.