Hungry like Hell [Matt]

“Hoe is het om zulk werk te doen?” was haar eerst vraag toen ze uit een luxe auto stapte en Lynn voor een groot gebouw stond. Het was zeker een mooie locatie, dat kon ze niet ontkennen. Het was alleen ook een vreselijk plek… Maarja, het was te laat om te gaan gillen en tegen te stribbelen en hysterisch te doen, want ze was er nu toch al. En het was zo afgelegen als wat, dus wie zou haar horen die haar kon helpen? Niemand dus.
Lynn draaide een rondje om goed om zich heen te kijken en stopte weer bij de man. ‘En?’ herhaalde ze, omdat hij haar vraag nog niet had beantwoord. De man keek haar vreemd aan en schudde zijn hoofd. ‘Praat… alsjeblieft niet met me…’ zuchtte hij geïrriteerd en Lynn trok een wenkbrauw op. Wat was dit nou weer voor raars… dat ze dan misschien naar een inrichting moest betekende niet dat ze achterlijk was. Alleen dat ze gestoord was, maarja, dat was nou ook niet echt iets unieks hier toch? Ze zuchtte hoorbaar en draaide zich weer weg.
Toen ze de hand van de man op haar bovenarm voelde sloeg ze die in een reflex weg. Als hij zo tegen haar ging doen… dan ging ze ook niet aardig tegen hem doen zeg. “Ik kan heus wel alleen lopen, zelfs een freak kan dat…” zei ze met enige zelfspot in haar stem en liep voor hem uit naar de deur sloeg die over en trok haar koffer naar binnen. Die liet ze daar maar staan, het kon haar niet zo heel veel schelen wat er mee gebeurde. Veel kostbare spullen had ze toch niet en wie zou er nou een koffer stelen? Hoogstwaarschijnlijk stond hij er over een uur nog, als ze naar haar kamer ging.
Het was alleen nog helemaal niet laat, dus ze kon toch net zo goed gewoon nog even wat rondkijken en dan pas een beetje inrichten en slapen… Zenuwachtig was ze wel, met wie ze op de kamer sliep, of de mensen aardig waren… Of ze haar vooral niet al te raar vonden en normaal tegen haar praatten. Of misschien net als de bewaker niet eens wíllen praten. Lynn schudde haar hoofd, ze moest daar toch niet vanuit gaan. Waarschijnlijk viel het allemaal wel mee, ze moest nu positief denken.
Het kon bovendien ook nooit erger zijn als thuis… daar werd ze al helemaal genegeerd, haar vader kwam 3 keer per dag langs met eten. Ze hadden nooit echt veel geld, maar nooit eten voor háár. Dat was er niet genoeg en haar ouders moesten ook eten.. Dus ging ze dan altijd maar naar buiten om iets te zoeken. Hopelijk was dat hier geen probleem, Lynn had een hekel aan honger lijden. Ondanks haar tengere bouw had ze geen eetproblemen. Alleen het probleem dat ze gewoon te weinig at… Het eten was niet echt het grootste probleem thuis, het gevoel van nutelloos zijn was vervelender. Niemand praatte tegen haar, constante stilte… het maakte haar echt gek. Tot er werd vastgesteld dat ze niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk gek werd. Toen veranderde alles.
Het werd erger, haar ouders deden ineens nog vreemder, hoogst waarschijnlijk schaamte… Niet veel later moest ze het huis uit, voor Disturbia, maar ook omdat haar ouders gewoon niet goed voor haar hadden gezorgd. Lynn was het toen wel gewend geweest, maarja. Wat had zij voor keuze? Ze moest gewoon hierheen.
En nu was ze daar dan, ze liep door een deur en zag een grote ruimte met een aantal tafels. Het was… een kantine. Een beetje verbaasd liep ze naar het buffet en pakte een bord… Honger dat ze had… niet normaal, ze had al 2 dagen niks gegeten. Door al dat gedoe en die reizen had ze geen tijd gehad om eten te vinden. Onopvallend schepte ze haar bord vol, ze wilde natuurlijk ook niet asociaal over komen. Maar het water liep haar in de mond bij het zich op al dat eten, misschien was het wel smerig… Dat zou ze dan niet eens proeven… Geduldig pakte ze bestek en een servetje, liep naar een tafel in de hoek van de zaal en haalde diep adem.
Met haar vork prikte ze in de eerste hap en stopte die in haar mond… Ze glimlachtte, het was niet vies, het was héérlijk. En het was fijn om iets in haar mond te hebben. Gretig at ze door en lette even helemaal niet op de omgeving. Heerlijk, heerlijk, heerlijk. De buikpijn van de honger was eindelijk weg, ze voelde zich gelijk ook al energieker… Netjes legde ze haar bestek dwars over haar bord als sein dat ze klaar was en keek nog eens rond in de zaal. Ze bleef maar eens even zitten, ze kon wel wat rust gebruiken.

Met een kreun sloeg Matt naar het irritante geluid, en hij draaide zich nog eens om in zijn bed. Echter klonk er niet veel later een hoog, schreeuwend stemmetje in zijn oor. ‘’Matt! Luie dikzak, sta eens op jij! Het is etenstijd en ik wil ook een wat menseneten. MATT!’’ Hij voelde enkele kleine plofjes op zijn buik en Matt zuchtte. Even opende hij zijn ogen, en hij moest moeite doen om zijn blik scherp te stellen. Op zijn buik zat het elfje Eowyn hem verwachtingsvol aan te kijken, en Matt schoof haar van zijn buik af. Hij draaide zich nog eens om, om vervolgens zijn blauwe ogen te sluiten. Een gaapje ontsnapte aan zijn lippen en Matt was bijna weer ingeslapen. Toen Eowyn ineens zijn oogleden openduwde klonk er een geïrriteerde grauw uit zijn mond en hij grijnsde toen Eowyn angstig achteruit deinsde. Mokkend ging ze in een hoekje van het bed zitten, en Matt wreef door zijn ogen. Met nog een gaap pakte hij zijn horloge en hij keek hoe laat het was; acht uur. Dan had hij dus nog een uur tot het ontbijt begon. Langzaam kwam hij omhoog en hij keek naar Eowyn. Toen hij het kleine elfje met het boze gezichtje zag zitten, verdween zijn ochtendhumeur als sneeuw voor de zon en Matt grijnsde. ‘’Zeg Eowyn, als je zo boos krijgt mag je geen hapje eten van mij hoor.’’ Tevreden zag hij hoe Eowyn haar hoofdje schudde en er met moeite een glimlachje uit perste. Mooi, ze kon dus nog lachen.
Hij stapte zijn bed uit en plofte vervolgens weer op de rand neer. Afwezig streek hij door zijn haar en hij dacht na. Wat ging hij ook alweer doen? Ohja, douchen! Matt greep wat kleding bij elkaar en wandelde naar de douche. Hij keek naar zijn spiegelbeeld en twijfelde er even aan om zijn baard te scheren, maar haalde zijn schouders op. Hij had geen zin om scheerschuim op zijn gezicht te doen en om de stoppels weg te halen. Dat deed hij morgen of overmorgen wel.

Een halfuurtje later kwam hij helemaal schoongewassen en aangekleed de douche uit. Hij keek op de wekker en zag dat hij nog ongeveer een half uurtje over had. Dan kon hij in dat half uurtje dus zijn kamer een beetje opruimen. Hij maakte zijn bed op en klopte zijn kussen op. Daarna raapte hij de was die hier en daar op de grond lag op, en hij gooide het in de wasmand langs de deur. Daarna liep hij naar de kleine badkamer die aan zijn kamer grensde, en hij ruimde daar zijn spullen ook op. Hier en daar lag een verdwaalde sok, die hij met een boogje in de wasmand gooide. Niet veel later was hij klaar en hij keek op de wekker. Nog tien minuutjes, hoogste tijd om aan te lopen. Hij voelde of zijn haren al helemaal droog waren, en toen dat zo was zette hij zijn grijze muts op. Hij spoot nog eens lekker ruikende deodorant op en hij wenkte Eowyn. Die fladderde met haar vleugeltjes naar hem toe, en ze ging op zijn schouder zitten. Daar begon ze haar heuplange zwarte haar te vlechten, en Matt wandelde naar buiten. De kamerdeur trok hij achter zicht dicht, en met zijn handen in de zakken van zijn vest liep hij naar de eetzaal. Toen hij daar aankwam was het al redelijk druk, en hier en daar lachte er iemand. Een enkeling keek op om te kijken wie er binnenkwam, maar ze prikten al snel weer in hun eten. Matt liep langs het buffet en schepte een abnormaal grote hoeveelheid eten op zijn bord, om daarna stiekem een extra stukje vlees te pakken. Hij hield van vlees, hoe groter en roder, hoe beter. Even keek hij de eetzaal rond, om tot de conclusie te komen dat de eetzaal vol zat, op één plekje na.
Niet veel later plofte Matt tegenover een meisje neer en hij glimlachte haar begroetend toe. Eowyn ging op de tafel zitten, terwijl ze met grote ogen naar het eten van het meisje staarde. Haar berg was nog groter dan die van Matt, en ze schrokte het als een wild beest naar binnen. Matt zelf nam grote happen, maar kauwde langzaam op zijn eten, terwijl hij geboeid naar het meisje tegenover hem keek. Het was een mooi meisje, dat viel niet te ontkennen. Ze had een prachtige egale huid en haar haren vielen nonchalant langs haar knappe gezichtje. Haar ogen waren zwart omlijnd, wat haar een lichtelijke mysterieuze uitdrukking gaf. Haar lippen waren van normale grootte, maar Matt meende te zien dat ze iets lichter waren dan de lippen van andere meisjes.
Hij wendde zijn blik beschaamd –en met schattige rode wangetjes- af toen hij besefte dat hij staarde, en hij at zijn laatste happen eten op. Hij liet een klein restje over voor Eowyn, die het dankbaar aannam en begon te eten. Hij legde zijn bestek neer, en het meisje tegenover hem deed hetzelfde. ‘’En, je honger gestild?’’ Zijn woorden waren gericht tot het meisje tegenover hem, en een zuivere maar vooral vrolijke lach klonk. ‘’Ik ben Matt trouwens.’’ Een glimlachje sierde zijn lippen, en zorgden voor twee onweerstaanbare kuiltjes in zijn wangen. Matt kon wel schattig zijn!

Helemaal blij met het eten, was ze… Mmm! Het kon haar niet veel schelen dat het drukker werd, mensen zouden toch niet op haar letten. Waarom zouden ze? Bovendien waren er vast wel schokkendere dingen te zien in deze inrichting als zij die veel te snel at. Tot ze merkte dat ze niet meer alleen zat. Verbaasd keek ze op en toen ze zag dat er een jongen, slikte ze haar hap in een keer door. Hij glimlachtte en ze glimlachtte terug. “Sorry ehm…” ze keek naar haar bord, wat echt abnormaal veel was, in vergelijking met wat de andere meisjes aten…
Teminste dat was haar indruk nu ze zo eens rondkeek en bij de meisjes allemaal kline beetjes zag liggen. Lynn keek de jongen weer aan en lachtte. “Dat zag er vast echt idioot uit.” Het was geen vraag, het was een constatering. Ze schudde haar hoofd, omdat ze toch best wel stom had gedaan en stopte met lachen. “Sorry, het is alleen dat ik een paar dagen niet heb gegeten.” Ze glimlachtte verontschuldigend en vertraagde haar eettempo, de ergste honger was nu wel gestild. Dus het kostte ook niet veel moeite om wat langzamer te eten.
De jongen had bruin haar en hij droeg er een muts over heen, zijn ogen waren blauw. Wat bijzonder was bij zijn haarkleur, jep, het was een knappe jongen. Snel stopte ze nog een hand in haar mond, zodat het niet opviel dat ze hem aankeek ofzoiets.
Haar blik viel op zijn hand, waar een muzieksleutel was getatoeërd. Lynn glimlachtte onopvallend, ze was nieuwsgierig wat hij voor iets deed met muziek. Ze was altijd dol op muziek geweest, oke, dat was niet bijzonder want bijna iedereen hield wel van muziek. Maar dat deed er niet toe, ze vond het leuk. En er was altijd wel iets wat leuk was op dat moment. Rustig at ze verder haar bord leeg en legde haar bestek neer.
”En, je honger gestild?” Lynn keek op en glimlachtte schuin. “Zeker weten, ik heb voorlopig niks meer nodig…” ”Ik ben Matt trouwens.” Opnieuw glimlachtte hij en Lynn kon niet anders dan ook weer glimlachen om zijn schattige lach.
“Leuk je te ontmoeten… Matt.” Zei ze terwijl ze haar hand uitstak en het tegelijkertijd jammer vond dat je je hand met rechts hoord te schudden. Nu kon ze alsnog geen opmerking maken over zijn tattoo, om er zomaar ineens over te beginnen kwam misschien raar over. Alsof ze hem eens even helemaal uitvoerig had bekeken, dat was niet zo. In haar hoofd hoorde ze gelach, Jane weer. ”Alsof je dat niet deed, hahahaa.” Lynn moest zich bedwingen om niet terug te praten en dacht maar keihard ‘NEE’ want om nou ineens te gaan praten… Mensen konden Jane niet horen, ze wilde niet dat ze zo’n slechte indruk van haar zouden krijgen.
Het enige wat ze kon doen was hopen dat ze wegbleef en haar niet zou beïnvloeden, Jane was een echte bitch en ze was ook dramatisch. Daar had Lynn geen zin in.
“Die tattoo…” begon ze en had er gelijk spijt van. Waarom zei ze dat nou? Ach, het was toch al te laat. “Ik zag dat het een muzieksleutel is, van wat voor muziek hou je?” vroeg ze nieuwgierig.

Spoiler:

Toen het meisje zich begon te verontschuldigen, kroop er een glimlachje over zijn gezicht. Echter was die weer net zo snel weg als die gekomen was, toen Matt haar volgende woorden hoorde. Een fronsje was enkele tellen zichtbaar en hij keek haar onderzoekend aan. Een paar dagen niet gegeten? Dan moest ze nieuw zijn, want je was in de kliniek verplicht aan minstens één maaltijd te voldoen. Nu hij wat beter nadacht, hij zag het meisje nu pas voor het eerst. Was ze nieuw? Waarom zou ze thuis geen eten gehad hebben dan? ‘’Misschien heeft ze wel een ziekte met eten ofzo!’’ kwetterde Eowyns stemmetje plotseling hard in zijn oor. Het elvenmeisje was op zijn schouder gaan zitten, en ze speelde met haar haarlokken. Matt siste naar het elfje en hij wendde zich weer tot het meisje voor hem. ‘’Waarom niet? Heb je anorexia ofzo dan?’’ Meteen toen Matt het gezegd had, had hij spijt van zijn woorden. En daarbij, iemand met anorexia zou toch niet zo’n ontzettend grote berg eten wegwerken? Zich bewust van zijn stomme fout, voelde hij enkele rode blosjes op zijn wangen komen. Eowyn begon hem schaterend uit te lachen, en lichtelijk geïrriteerd sloeg Matt naar het elfje.

Toen hij besefte dat het meisje tegenover hem weer praatte, richtte hij zich weer tot haar. ‘’Lynn,’’ proefde Matt haar naam op zijn tong. Lynn, was dat niet een naam die afgekort was van een stam? Germaans als hij het goed had. ‘’Schild van lindehout of slang,’’ mompelde Matt en hij keek met een vage blik naar Lynn. Op één of andere manier had hij dit ooit in zijn hoofd geperst, maar hij wist nog steeds de betekenis er niet van. Misschien was ze sterk van aard?
Toen Lynn zijn hand wilde schudden, greep hij de hare zonder aarzelen beet. Haar hand was zacht en fijntjes, terwijl de zijne groot en ruw waren. Bijna was hij bang de hand te breken als hij haar iets te stevig vast hield, dus hij liet na wat geschud de hand maar weer los. Toen Lynn over zijn tattoo begon te praten keek hij haar verrast aan. Hij kende niet echt veel mensen die geïnteresseerd waren in dingen die met hem te maken hadden, en vooral geen meisjes. Om eerlijk te zijn kende hij eigenlijk helemaal niet zoveel meisjes. Om een of andere manier meed hij ze, of werd hij vermeden. Niet gek natuurlijk, hij stond bekend als de jongen die tegen de lucht of tegen zijn schouder praatte. Hij was een soort van dorpsgek, alleen dan was dit geen dorp. Het was een kliniek. Eigenlijk was een kliniek precies hetzelfde als een soort dorp. Nieuwtjes en roddels gonsden binnen de kortste keren door het gebouw. Hier en daar plakten er enkele groepjes bij elkaar, en de rest waren stuk voor stuk een einzelgänger. Matt was er daar ook een van.

De vraag van Lynn, een meisje, zorgde er dan ook voor dat hij even stil was. ‘’Deze muzieknoot? Die heb ik laten tatoeëren toen ik en mijn band uit elkaar gingen. Want toen moest ik hierheen, helaas.’’ Matt zocht in zakken naar zijn Ipod en hij zette een liedje op. Langzaam schoof hij het ding over de tafel naar Lynn toe en hij grijnsde. ‘’Dit was het laatste liedje dat we maakten, helaas.’’ Hijzelf boog over de tafel heen en hij stopte ook een oordopje in zijn oor. ‘’Ik ben degene die zingt en de rest zijn mijn vrienden. Heb alleen geen idee hoe het met ze gaat.’’ Matt trok een scheve grijns, en in zijn hoofd zong hij het liedje woord voor woord mee. Eigenlijk ging het ook een beetje over zijn ouders, zijn school, zijn vrienden. Het ging over iedereen die gemerkt had dat het niet goed met hem ging, en al die mensen hadden ervoor gezorgd dat hij nu hier zat. Nu speelde hij niet meer samen met zijn vrienden op zijn gitaar, maar speelde hij alleen op zijn bed. Zonder mensen om zich heen. Eenzaam..

”Waarom niet, heb je anorexia ofzo dan?” verbaasd keek ze hem aan. Pardon? “Euhm.. nee?” zei ze op dezelfde verbaasde toon, maar ze begreep het wel dat hij het vroeg. Een paar dagen eten was niet echt gezond. Maar toch, zij met Anorexia. Dan moest er wel wat gebeuren… Ze begreep de ziekte niet, dat mensen zichzelf zó iets konden aandoen. Een vorm van zelfpijniging was het niet, het was pure onzekerheid… Zonde, want vaak juist de dunste meisjes kregen die ziekte. Zij niet. Echt niet. “Het kwam er alleen niet van, de afgelopen dagen.” Ze schudde haar hoofd. Nu hoopte ze niet dat hij vond dat ze er eng dun uit zag… Snel stopte ze die gedachte ver weg en keek hem weer aan. Hij bloosde, hij had de vraag vast niet verkeerd bedoelt.

Nadat ze haarzelf had voorgesteld herhaalde hij haar naam. ”Schild van Lindehout of Slang.” ze glimlachtte en vond het bijzonder dat hij dat wist. Ze had wel eens zitten googlen natuurlijk, wie deed dat niet? Deze betekenis had ze alleen nog niet eerder gevonden. Ze reageerde er niet op, niet wetend wat ze zou kunnen zeggen.
Hij schudde haar hand en toen hij die weer losliet trok ze hem terug, tikte kort met haar vingers op de tafel en keek hem weer aan. ‘’Deze muzieknoot? Die heb ik laten tatoeëren toen ik en mijn band uit elkaar gingen. Want toen moest ik hierheen, helaas.’’ Ze knikte begrijpelijk. Het was een mooi symbool aan zoiets. Teminste, dat vond zij dan. Voor ze had kunnen vragen wat voor muziek dan lag er al een i-Pod op tafel. Ze grijnsde en pakte het andere oortje. ”Dit was het laatste liedje wat we maakte, helaas.” Voor ze antwoordde ging ze eerst luisteren. Het was rock, en matt die zong. Hij had echt een hele goede stem, de gitaar klonk ook lekker. Met een goed ritme en cool basslijntje. Het klonk echt heel goed.
“Hoezo laatste, het is hartstikke goed!” zei ze enthousiast en luisterde nog even. “Genoeg inspi om hier liedjes te schrijven toch? En misschien kom je hier wel heel snel weer uit.” Ze zou dit zeker terugzoeken, wanneer ze dan ook mocht thuiskomen. Ze wist eigenlijk niet eens zeker of ze hier wel ooit uitkwam… Maar op dit moment was ze in een positieve bui. Eeuwig opsluiten kon bijna niet toch? Bovendien… ze vond het nou niet over komen alsof Matt heel raar was, dus waarom zouden ze hem eeuwig opsluiten?
‘’Ik ben degene die zingt en de rest zijn mijn vrienden. Heb alleen geen idee hoe het met ze gaat.’’ Lynn slikte, dat was ook nog zoiets. Mochten hier wel mensen komen eigenlijk? Ze vroeg zich af of ze überhaupt nog wel bekende mensen van vroeger zou zien… Toen het liedje voorbij was legde ze het oortje weer voorzichtig op tafel en keek hem aan.
“Echt heel gaaf.” Zei ze nog eens, ookal had ze al meerdere keren gezegt dat ze het leuk vond. “Nu ben ik wel benieuwd hoe het live is.” Voegde ze toe met een brede glimlach.

Toen het meisje vertelde dat ze geen anorexia had, knikte Matt. Hoewel hij de vraag zelf gesteld had, had hij het antwoord toch wel geweten. ‘’Het was ook een domme vraag, want je bent niet abnormaal dun ofzo.’’ Pas toen Matt de woorden gezegd had, begreep hij hoe Lynn het kon opvatten. Ze kon denken dat hij haar dik vond ofzo, en dat was nu net niet de bedoeling. Bovendien kon hij haar figuur niet echt goed zien omdat ze aan tafel zat.
Als het goed was werd daar binnen nu en vijf minuten verandering in gebracht. Zodra er een luide bel klonk moesten alle patiënten opstaan en naar hun kamers, naar buiten of naar een onderzoeksruimte. Maar in vijf minuten kon er veel gebeuren, en dat was ook nu het geval. Aan dezelfde tafel waar Lynn en Matt zaten, begonnen er twee patiënten te ruziën. Ze hadden beide een bord vol met eten voor hun staan, wat erop duidde dat ze óf net binnen waren, óf gewoon niet gegeten hadden. De ene patiënt pakte de andere bij zijn haren, en duwde zijn gezicht in het bord met eten. Zijn gezicht was nu besmeurd met aardappelpuree en Jus, en naast hem hoorde Matt hoe Eowyn ze uitlachte. Toegegeven, het zag er ook bijzonder dom en grappig uit. Een klein grijnsje speelde over zijn gezicht terwijl hij de twee kibbelende mensen geamuseerd gadesloeg. Echter duurde dat niet lang, want twee bewakers kwamen ze halen. Waarschijnlijk werd dat een enkeltje isoleercel.
‘Hoezo laatste, het is hartstikke goed. Genoeg inspi om hier liedjes te schrijven toch? En misschien kom je hier wel heel snel weer uit.’ Lynns stem klonk enthousiast en Matt wendde zich weer tot haar. Een vrolijke grijns speelde om zijn lippen. ‘’inspiratie heb ik hier genoeg ja, maar dan worden het allemaal solo nummers. Ik weet niet, ik vind ze dan minder sterk, minder goed.’’ De grijns verdween net zo snel als hij gekomen was, en niet wetend wat hij verder moest zeggen speelde hij met zijn muts. Eowyn trippelde naar de borden met etensresten en begon met grote happen te eten. Matt’s ogen gleden naar de klok, als het goed was zou de bel nu gaan.
En de bel ging. Het geluid van vele schrapende stoelen klonk door de eetzaal, en Matt leunde achterover. Toen Lynn het oortje weer op tafel legde rolde hij het zorgvuldig om de ipod heen, en hij stopte die in de zak van zijn vest. ‘’Nou, ik neem aan dat we nu dus weg moeten, zal ik dan toch maar live voor je zingen?’’ vrolijke pretlichtjes in zijn ogen gaven hem een leuke uitdrukking, en hij stond op. Niet op haar antwoord wachtend pakte hij haar pols beet, en hij nam haar mee naar zijn slaapkamer. Hij duwde de deur open en stapte de netjes opgeruimde kamer binnen. ‘’Ga maar zitten als je wilt,’’ Matt wees naar het bed en hij pakte zelf zijn akoestische gitaar erbij. ‘’Goed, wat zal ik eens zingen. Ik denk dat ik deze keer maar voor Starry Eyed kies!’’ Matt pakte zijn plectrum goed beet en hij ging wat gemakkelijker zitten. Niet lang daarna sloeg hij de eerste akkoorden aan, en geconcentreerd sloot hij zijn ogen.

Toen het liedje afgelopen was opende hij zijn felblauwe ogen weer. Een klein zuchtje ontsnapte aan zijn lippen en hij legde zijn gitaar voorzichtig opzei. Ontspannen leunde hij met zijn rug tegen de muur en hij keek naar Lynn.
Lag het nu aan hem of was ze veranderd? Of nog beter gezegd; haar uitstraling. Nu pas liet Matt zijn ogen over haar rondingen en over haar slanke figuur glijden. Eowyn ging op zijn schouder zitten en ze giechelde. ‘’Matt, begin je haar leuk te vinden?’’ Met een frons keek Matt het elfje aan en hij schudde zijn hoofd. ‘’Natuurlijk niet, ik denk het niet.’’ Hij begon niet verliefd te worden, toch? Alhoewel, wanneer hij naar Lynn keek stroomde er een apart gevoel door hem heen. Alsof er toch iets goeds was in deze kliniek is, alsof hij altijd bij haar zou kunnen zijn. Alsof hij haar kon vertrouwen, kon liefhebben.
Toen Eowyn ineens begon te giechelen schudde hij het elfje van zijn schouder. Wil je wel eens ophouden met het lezen van mijn gedachtes? Ik word er strontziek van en heb je nu al meer dan tienduizend keer gevraagd ermee op te houden. Je hebt beloofd dat je het niet meer zou doen. Matt sprak tot het elfje in zijn gedachtes, die heb daarna woedend aankeek. ‘’Jij botte lomperik! Ik had wel een arm kunnen breken, of nog erger; mijn vleugel!’’ Eowyns stemmetje klonk nog scheller van woede en verontwaardiging en Matt zuchtte. Goed dan, het spijt me. Beloof me dat dit tussen ons blijft. Matt praatte nog steeds niet hardop, deze woorden waren niet tot Lynn gericht. Ook Eowyn antwoordde zonder haar stembanden te gebruiken. Altijd kleintje, altijd. Matt glimlachte naar het kleine elfje en zijn ogen gleden weer naar Lynn. ‘’Bespeel jij zelf ook een instrument ofzo?’’

”Het was ook een domme vraag, want je bent niet abnormaal dun ofzo.” Lynn keek hem heel kort verbaasd aan, huh? Oke, hij bedoelde het vast niet verkeerd. Ze glimlachtte maar wat en keek naar haar bord. Niet dat die stilte echt lang duurde want het volgende moment ging er een bel. Het teken dat ze moesten oprotten hier, of eigenlijk, een vriendelijk gebaar of ze de ruimte zo spoedig moesten verlaten.
Lynn had geen afspraak voor een onderzoek of wat dan ook, dus ze zou wel zien dat ze ging doen.. Misschien kennis maken met haar kamergenoten ofzo… Naast hun begonnen ineens te patienten hysterisch te doen. Lynn keek met een klein lachje op haar gezicht toe, de ene trok de andere in de aardappelpuree. Ze zag het nog wel een keer gebeuren, een megavoedselgevecht in deze ruimte. Zij zou zeker meedoen, met een theelepeltje doperwtjes wegschieten. Baaaah,, ieeeeh, lynn, dat doe je toch niet. Gadverdamme zeg. Ze hield zich in om Jane niet uit te lachen. Ze werd uit haar gedachten geschud toen ze zag dat de 2 mensen werden meegenomen.
Terug naar het gesprek over de muziek. ”Inspiratie heb ik hier genoeg ja, maar dan worden het allemaal solonummers. Ik weet niet, ik vind ze dan minder sterk, minder goed.” Lynn knikte begrijpelijk, ze zweeg maar even over het feit dat hier vast wel meer muzikanten rondliepen… Misschien had hij daar wel helemaal geen zin in. ”Nou, ik neem aan dat we nu dus weg moeten, zal ik dan toch maar live voor je zingen?”
Ze knikte enthousiast, maar voor ze nog had kunnen waar ofzo voelde ze zijn hand om haar pols. Onbewust glimlachtte ze en liep met hem mee naar waar hij ook een heen wilde. Eenmaal aangekomen stapte ze een verassend goed opgeruimde kamer in. Haar vermoeden dat jongens slordig waren werd gelijk weggeveegd. Haar oudere broer, die maakte er altijd een ontzettend grote zooi van.
”Ga maar zitten als je wilt.” Lynn keek naar het bed en ging er op zitten, ze was echt heel benieuwd wat hij ging spelen. En natuurlijk, hoe het klonk. “Goed, wat zal ik eens zingen. Ik denk dat ik deze keer maar voor Starry Eyed kies!” Wacht is, dat kwam haar bekend voor. Was dat niet van dat zangeresje? Ene Ellie, misschien was een cover van zijn band. Nu was ze nog nieuwsgieriger, hoe hij van zo’n liedje iets leuks kon maken.
In stilte wachtte ze tot hij begon en luisterde aandachtig wat hij deed. Met haar ogen volgde ze zijn vingers die over de hals van de gitaar gleden. Hij zong en speelde met zijn ogen dicht. Zijn stem was bijna niet anders als ze had gehoord met de iPod. Het klonk alleen zachter, gevoeliger. Toen hij klaar was en zijn ogen weer opende zweeg ze even en keek hem aan. Zijn ogen hadden een mooi kleur blauw, terwijl ze hem zo aankeek zag ze dat hij haar bekeek. Lynn voelde gelijk dat ze moest blozen en keek verlegen naar de grond, maar keek hem ook weer snel aan.
Ze was al lang blij dat Jane haar met rust liet, die was altijd zo obsessed met jongens, niet normaal. Oh oh, niet aan denken, straks kwam ze nog. Ze bande gelijk de gedachte uit haar gedachten luisterde naar zijn vraag. ”Bespeel jij zelf ook een instrument ofzo?” Er verscheen een brede grijns op haar gezicht. “Ik ben zo terug…” zei ze op een speels toontje, opende de deur van de slaapkamer en rende weg naar haar kamer. Daar pakte ze haar basgitaar voorzichtig op, hing hem over haar schouder aan de band en rende terug naar de kamer van Matt. Ze zat even goed te kijken dat ze niet de verkeerde in rende en toen ze het zeker wist opende ze de deur weer.
“Basgitaar” zei ze met een brede glimlach en keek hem aan.
Voorzichtig pakte ze het ding bij de hals en zette hem op de grond. Ze zette het ding tegen de muur aan zodat hij stevig stond. Daarna ging ze weer naast hem zitten. “Dus… mocht je ooit nog een liedje hier willen schrijven.” Ze glimlachtte en gebaarde naar haar gitaar.

Jack liep door het gebouw heen, geconcentreerd luisterend naar opvallende dingen. Het werk beviel hem eigenlijk prima, behalve het bloedvoorval was er nog niet veel bijzonders gebeurd. Af en toen zag hij wel jongens en meisje die een beetje verdacht deden met zijn 2en… Maar daar kon hij niks aan doen, hij moest ze op heterdaad betrappen. Vanochtend bijvoorbeeld, een jongen met een muts en een meisje met lang zwart haar. Gezellig kletsen, wat moet je daarmee? Misschien bedoelde ze geen foute dingen, maar hij kon geen risico’s nemen en ze dus goed in de gaten houden.
Als hij namelijk iemand had betrapt kreeg hij bonus, en ja, geld was nou eenmaal wel een must. Het was iets wat belangrijk was voor thuis, voor zijn gezin. Voor zijn vrouw en voor zijn 2 jonge kinderen. Het was wel lastiger om deze mensen ook echt als mensen te zien, soms deden ze namelijk meer als beesten. Ze waren echt gestoord, de ene meer dan de andere, maar toch. Hij kon ze dus niet echt vergelijken met zijn kinderen, die waren gewoon. Hij had niet een bepaald gevoel dat hij ze niet kon straffen in deze inrichting.
Een geluid van een gitaar en een stem maakte het dat hij opkeek. Het was een zuivere stem en een mooi gitaarspel, dat moest hij wel toegeven. Dit was misschien niet zijn taak, maar toch was hiij nieuwsgierig waar het vandaan kwam.
Simpelweg volgde hij het geluid en kwam uit bij de jongensslaapzalen, wat natuurlijk de meest logische plaats was. Want het was een jongen die zong en waar kon je anders spelen dan op de slaapzalen? Naast de deur ging hij tegen de muur staan, even later ging de deur open en rende er een meisje naar buiten. Misschien toch nog interessant dit… meisjes mochten absoluut niet bij jongens op de kamer. Ècht niet zelfs…
Het meisje kwam even later teruggerent met een gitaar, ze zag hem niet want hij stond verstopt achter de deur. De deur ging weer dicht en hij hoorde ze kort praten. Nu was het tijd om binnen te komen, hij kon ze op heterdaad betrappen. Há! Lekker voor ze.
Stilletjes ging hij voor de deur staan, opende die en keek naar binnen. Daar zag hij een meisje en een jongen naast elkaar op bed zitten. De jongen herkende hij van vanochtend, het was dezelfde die hij vanochtend had gezien met een ander meisje. Het meisje het met het zwarte haar, de jongen die hij in de gaten zou houden dat hij niet iets met dat andere meisje zou doen. En nu zat hij hier, met weer een ander meisje.
Er verscheen een grijns op zijn gezicht en met zijn mond maakte hij een afgkeurend geluid. “Oh, oh oh.” Hij schudde zijn hoofd en kwam de kamer inlopen en richtte zijn blik op de jongen. “Weer eentje?” met zijn wijsvinger wees hij naar het meisje met het rode haar. “Ik dacht vanochtend nog dat je wel veel lol had met weer een andere.” Het was een valse opmerking, vooral naar het meisje toe. Die moest zich nu wel behoorlijk rot voelen. Maarja, hij kon nog wel een beetje helpen toch? “Bovendien, stel ik voor dat jij nu oprot.” Hij keek weer naar het meisje. “Het is ten strengste verboden om op de jongensslaapzalen te komen als meisje.” Hij ging schuin staan zodat ze hem kon passeren en weg kon gaan. Dat deed het meisje meteen, ze vergat zelfs haar gitaar en liep met een blik die typisch was voor als je net belazerd word. Toen ze eenmaal was vertrokken keek hij weer naar de jongen en schudde zijn hoofd opnieuw. “Niet zo slim hè?”

Toen er een blosje verscheen op Lynns wangen, kon Matt met moeite een glimlach onderdrukken. Hij wilde niet de indruk wekken dat hij haar uitlachte of iets in die trant. Toen ze ineens opsprong en zei dat ze zo terug was, knikte Matt met een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen. Hij was best benieuwd wat ze nu van plan was te doen! Toen ze de deur uit was, zakte hij ontspannen achteruit, en hij keek naar Eowyn die onder het bed uitgekropen kwam. Hoe kwam die nou weer daar? Matt herhaalde zijn vraag hardop en het elfje giechelde. ‘’Tja, ik hoef niet te zien hoe jij van die mierzoete blikken naar Lynn zend. Daar heb ik echt geen zin in.’’ Eowyns gezicht betrok en Matt keek haar met grote ogen aan. ‘’Maar dat doe ik helemaal niet! ‘’ Zijn stem klonk verontwaardigd, en met een frons zag hij hoe het elfenmeisje begon te schokken met haar schouders van de lach. Haar lach was zo aanstekelijk, dat Matt niet veel later ook begon te lachen. Bij Eowyn was het zo erg, dat er minuscule traantjes over haar wangetjes gleden. Toen ze beide uitgelachen waren, keek Matt ineens heel serieus naar Eowyn. ‘’Oké, even serieus. Is het echt zo erg dan? Hoe kan dat? Ik ken haar nog niet eens zo lang!’’ Hoewel Eowyn in jaren jonger was, ging haar wijsheid die van hem te boven. Soms had ze het kinderlijke van iemand van zes jaar, en soms kon ze denken als iemand die de negentig gepasseerd was. Volwassen, denkend aan de gevolgen en met veel levenservaring. Matt was dan ook verbaasd toen ze haar hoofdje schudde. ‘’Matt, je zou hier geen antwoord op moeten verwachten. Waarom denk je dat de Grieken hier vroeger mythen over verzonnen? Juist omdat ze hier geen verklaring voor hadden. Niemand weet hoe liefde in elkaar zit, en ik weet ook niet hoe je nu al verliefd op haar kan zijn. Besides, hoelang ken je haar nu? Ken je haar karakter, haar plus en minpunten?’’ Eowyn keek hem zonder met haar ogen te knipperen aan, en Matt moest toegeven dat haar woorden waar waren. Hij kende Lynn inderdaad nog niet zo goed, hij wist inderdaad niet waar ze van hield en waarvan niet. Eigenlijk was het enige wat hij van haar wist haar naam. Niets meer of minder.
Toen Eowyn weer begon te praten, klonk haar stemmetje ernstig. ‘’Toch denk ik dat je verliefd bent. Ik zie het aan jouw manier van kijken, van doen. ‘’ Haar gezicht kreeg even een speelse uitdrukking. ‘’Jammer alleen dat je zo’n onhandig en lomp persoon bent.’’ Eowyn grijnsde met pretlichtjes in haar ogen en Matt haalde zijn schouders op. Weer waren al haar woorden waar. Hij was inderdaad verliefd, tenminste dat dacht hij. En hij was inderdaad lomp en onhandig. Soms flapte hij er echt de raarste dingen uit, gewoon omdat hij dingen niet goed kon verwoorden. Of omdat hij te impulsief was. Tja, jammer dan. Zo was hij geboren en hij moest er maar mee leren leven. Toch?
Toen de deur openvloog, gleden Matt’s blauwe ogen naar de deur. Een glimlachje speelde om zijn lippen toen hij zag wie er binnenkwam, en vooral; toen hij zag wat ze vast had. Een basgitaar! Nu hij erover nadacht was Lynn inderdaad het type om veel met muziek bezig te zijn. Even overweeg Matt om rechtop te gaan zitten –hij zat nog steeds op een lompe manier onderuitgezakt – maar hij liet het maar zoals het was. Hij zat nu toch al lekker. Toen Lynn weer begon te praten knikte enthousiast. Een liedje schrijven met Lynn! Dat leek hem ergens eigenlijk best wel leuk om te doen. Jammer alleen dat ze niemand hadden die drumde, maar dat maakte niet uit toch?

Eowyn begon wild te gebaren, en Matt keek het elfje fronsend aan. ‘’Kijk naar de deur stommeling!’’ Haar stemmetje klonk luid, en Matt maakte aanstalten om inderdaad naar de deur te kijken. Wat hij daar aantrof was een man in witte kledij. Hoe kwam die nou weer hier? ‘Weer eentje? Ik dacht vanochtend nog dat je wel veel lol had met weer een andere. Bovendien, stel ik voor dat jij nu oprot.’ De stem van de bewaker was een smet op zijn goede humeur en Matt luisterde met een frons op zijn voorhoofd naar de woorden die de man zei. De laatste woorden waren naar hem gericht, en Matt keek hem met half dichtgeknepen ogen aan. Waar had hij het over? Had hij het over Lucy? Het meisje dat net zoals hem fantasiebeelden zag en ook de hele dag een fantasievriendje mee had? Dacht die bewaker nu echt dat hij iets met haar gedaan had? De gek.
Zijn andere woorden waren tot Lynn gericht, en met een zucht zag hij hoe ze ook daadwerkelijk vertrok. De kamer uit, zonder nog iets tegen Matt te zeggen. Meteen toen de deur dichtgeslagen was sprong hij op en hij keek de bewaker geïrriteerd aan. ‘’Wat denk jij wel niet dat je aan het doen bent? Waar haal jij het idee vandaan dat ik iets zou doen met een meisje dat ik net tien minuten kende. En vooral haar niet, want jij zou vast wel afweten van haar probleem, of niet? Het is dan ook totaal onnodig om hier binnen te komen vallen, en de sfeer te verpesten. Eikel.’’ Het laatste woord kwam er grauwend uit. Met een frons keek hij de bewaker strak aan. Hij haatte hem nu al..

”Wat denk jij wel niet dat je aan het doen bent? Waar haal jij het idee vandaan dat ik iets zou doen met een meisje dat ik net 10 minuten kende. En vooral haar niet, want jij zou vast wel afweten van haar probleem, of niet? Het is dan ook totaal onnodig om hier binnen te komen vallen, en de sfeer te verpesten. Eikel?” Jack luisterde deze preek rustig aan, nonchalant leunde hij met zijn schouder tegen de deurpost. Oh oh oh, hij had iemand boos gemaakt.
Met een grijns keek hij toe hoe de jongen fronstte en zich waarschijnlijk nog inhield. Dat was nog het mooie, hij had een soort van gezag. Als de jongen ècht te ver ging werd hij gewoon in een elektrische stoel gezet. Jack was alleen niet zo van de straffen hier. Stiekem vond hij het veel leuker om ze zelf aan te pakken. Niet te erg, hij wilde niet ontslagen worden. Hij hield het binnen de grenzen, maar toch. Om nou zwijgend iemand naar een isoleercel te slepen? Neh… niet zijn stijl.
“Ik denk… dat ik hier in jouw kamer sta. Jou te irriteren, dat ben ik aan het doen.” Antwoordde hij droog, hij trok zijn rechter mondhoek omhoog waardoor er een schuine glimlach op zijn gezicht te zien was. “Ik weet inderdaad wie het is, nummer 10854, best wel een freak.” Hij grinnikte kort, maar stopte ook weer omdat hij verder ging. “Gisteren binnen gekomen, aan de medicijnen anders flipt ze waarschijnlijk.” Hij ging weer recht staan. “Enneh… eikel. Ik.. ben.. een… eikel?” hij keek de jongen spottend aan. Jack was misschien een eikel, op zijn werk. Maar hij mocht het zijn en Matt niet. Dat was het verschil.
“Wie is hier nou de freak die zo sneu is dat ie de rest van zijn leven hier zit opgesloten.” Jack glimlachtte vriendelijk en wees naar zichzelf. “Ben ik dat?” vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. “Je bent niks man, ik ben dan een eikel. Maar jíj bent niks, dat meisje van je zit waarschijnlijk allang weer met een of andere dude te zoenen. Of dacht je ècht dat je ooit iets zou krijgen.” Hij zat er lekker in, het was een leuk vermaak dit.
“Ik denk namelijk zomaar, dat jij nummertje 53894, voor eeuwig alleen achter blijft met je fantasiewezen.” Ook dat wist hij, Jack had zijn werk goed gedaan. Zo kwam je nog eens ergens met leren, van de meeste psycho’s wist hij wel de nummers en hun stoornis uit hun hoofd. Deze jongen had hij onthouden aan zijn muts.
Nu besloot hij te stoppen, eerst maar is afwachten wat hij zou antwoorden. Voor zo’n jochie was dit vast veel te verduren. Als hij hem maar niet verdrietig had gemaakt, was zijn sarcastische gedachte.

Toen de bewaker nonchalant tegen de deurpost leunde, snoof Matt. De blik die de bewaker met zich meedroeg beviel hem voor geen meter. Het was de blik van een pestkop, van een sukkel. En vooral de manier van praten die de bewaker gebruikte, irriteerde Matt. Met een droge ondertoon, maar met een vleugje. Ja, hoe kon Matt het zeggen? Alsof hij dacht dat hij de koning was. De baas, de leider. Hij negeerde de woorden, maar iets in hem zei dat hij moest opletten.
‘Wie is hier nou de freak die zo sneu is dat ie de rest van zijn leven hier zit opgesloten? Ben ik dat? Je bent niks man, ik ben dan een eikel. Maar jíj bent niks, dat meisje van je zit waarschijnlijk allang weer met een of andere dude te zoenen. Of dacht je ècht dat je ooit iets zou krijgen. Ik denk namelijk zomaar, dat jij nummertje 53894, voor eeuwig alleen achter blijft met je fantasiewezen.’
Dit alles had de bewaker gezegd alsof hij het leuk vond om te doen. Met een nog diepere frons tussen zijn wenkbrauwen ging Matt op zijn bed zitten en hij keek de bewaker boos aan. ‘’Ik zit hier niet opgesloten.’’ Matt koos zijn woorden zorgvuldig uit. ‘’Zo zie ik het in ieder geval niet. Ik zie het als een nieuwe kans op een nieuw leven. Ik ben dan wel de freak, maar jij bent degene die er vrijwillig voor gekozen heeft om ertussen te gaan zitten. Om ermee te werken. Jij bent zelf degene die iedere dag je huis verlaat om tussen ons te komen zitten. En jij bent degene die iedere dag je vrouw, je man of je kinderen achterlaat. Als je die hebt dan, wat mij zeer onwaarschijnlijk lijkt met die achterlijke houding van je.’’ Matt keek de bewaker serieus aan, en hij voelde hoe Eowyn op zijn schouder plofte en beamend knikte. ‘’En als ik niks zou zijn, wie ben jij dan om te denken dat jij wel iemand bent? Ik denk dat je aangestoken word door sommige hier met hun waanideeën, want wat er uit jouw mond komt, zulke onzin heb ik al in tijden niet meer gehoord. En trouwens, wat ik denk gaar jou geen ene moer aan.’’ Matt keek de bewaker aan en zijn mond vertrok tot een streep. Hij was geïrriteerd, zwaar geïrriteerd..


--Flutje, sorry!

De jongen fronstte nog dieper na zijn uitspraak, hij ging zitten en Jack dacht even dat hij niks meer zou zeggen en ging janken zodra hij wegliep. Dit viel tegen, want hij hoorde al vrij snel de stem van Matt weer. ”Ik zit hier niet opgesloten. Zo zie ik het in ieder geval niet. Ik zie het als een nieuwe kans op een nieuw leven. Ik ben dan wel de freak, maar jij bent degene die er vrijwillig voor gekozen heeft om er tussen te gaan zitten. Om ermee te werken. Jij bent zelf degene die iedere dag je huis verlaat om tussen ons te komen zitten. En jij bent degene die iedere dag je vrouw, je man of je kinderen achterlaat. Als je die hebt dan, wat mij zeer onwaarschijnlijk lijkt met die achterlijke houding van je. En als ik niks zou zijn, wie ben jij dan om te denken dat jij wel iemand bent. Ik denk dat je aangestoken word door sommige hier met hun waanideeën, want wat er uit jouw mond komt, zulke onzin heb ik al in tijden niet meer gehoord. En trouwens wat ik denk gaat jou geen ene moer aan.”
Zo zo, hij had hem wel mooi op de kast gewaakt. De jongen voelde zich overduidelijk aangevallen, wat ook wel zo was. Maar toch, zo’n preek had hij niet verwacht. Jack was zelfs… lichtelijk geschokt. Vooral omdat het allemaal klopte en dat zat hem niet lekker. Was hij echt te vaak aan het werk? Liet hij zijn vrouw echt te vaak in de steek, zou ze hem… missen? Hij slikte en bleef de jongen strak aankijken. “Nou uhm…” oh nee, nu ging het helemaal niet zoals geplant. Hij was Jack, hij moest wel iets weten om terug te zeggen en niet gaan lopen slaan. “Er moet toch ook geld komen…” mompelde hij daarom maar en fronstte. Niet uit woede, maar uit… hij dacht na. “Sorry dat ik me liet gaan.” Zei hij daarna hardop, nog steeds fronstte hij. Nu verwart, het volgende moment liep hij zijn kamer uit. Spijt van wat hij had gezegt, en nadenkend over thuis…