Running goats. [open :3]

Kat zat dwars met haar voeten op de bank en leunde tegen de leuning. Ze gooide een felgekleurde stuiterbal tegen de muur. Ze was hier nog geen dag en verveelde zich nu al. Waarom moest ze in vredesnaam naar deze godvergeten uithoek van de wereld gestuurd worden? Alsof zij een vage psychoot was die elk willekeurig mens uitmoordde die ze tegenkwam. Ze was niet gek. Hooguit een beetje prettig gestoord, maar daar waren er zoveel van. Oké, ze kon soms wat depressief zijn en dat ze een keer in een depressieve bui ietsje te veel paracetamol binnenkreeg, maakte haar misschien niet helemaal normaal. Of die keer dat ze haar ader had doorgesneden in een andere depressieve bui en toen met spoed naar het ziekenhuis moest, voor ze doodbloedde. Maar verder was ze gewoon normaal. En die dokters met hun manische depressie konden wat haar betreft allemaal oprotten. En wat dan nog. Ze voelde zich prima. Het was een prachtige dag. De zon scheen , buiten en in haar hoofd. Ze dacht dat ze zichzelf nog nooit zo vrolijk had gevoeld. Misschien moest ze maar eens naar buiten gaan, bedacht ze.
Ze stopte de stuiterbal weg en sprong van de bank. Tijd om iets te gaan doen! Vrolijk, bijna huppelend, liep ze naar buiten. Ze had gehoord dat hier ergens een klein boerderijtje was. Dat leek haar geweldig. Zouden ze er ook konijnen hebben? Ze was echt dol op konijnen. Eigenlijk hield ze van alle dieren. Ze waren altijd zó schattig. Nouja, behalve van die insecten enzo, die waren smerig en eng.
Uiteindelijk vond ze de mini boerderij. Ze zag wat geiten grazen. Zonder verder om zich heen te kijken, klom ze over het hek en rende richting de geiten. "Geitjes, kom dan bij mammie!" gilde ze vrolijk. De geiten, die zich dood waren geschrokken, rende zo snel als ze konden weg. Kat rende er zo snel als ze kon achteraan. Tot ze buiten adem was. Ze ging terug naar het hek om daar op te gaan zitten en wat uit te rusten. Toen zag ze dat er ook een normale ingang was naar het geiten verblijf. Ze giechelde om haar onoplettendheid. Ze vond het hier al veel leuker dan in dat duffe gebouw.

~ open voor iedereen <'3 ~

Percy zat in het gras tegen het muurtje van de schuur aan geleund. Eigenlijk was hij niet van plan vandaag veel te doen. Hij leunde met zijn hoofd tegen het schuurtje en keek in het felle licht dat er vandaag scheen. Hij knipperde met zijn ogen. Percy was hier al een paar keer geweest. Eerst samen met Dahlia, waar ze hem vertelde dat ze hem niet meer wilde spreken omdat ze dacht, dat het beter zou zijn voor hun. Daarna was hij hier met Angel geweest. Ze was toen ziek geworden en weggerend uiteindelijk. Als Percy kon zou hij ook weg rennen vanzichzelf. Helaas heeft hij dat wonder nog niet uitgevonden en was het hem ook nog niet gelukt. Hij draaide wat met zijn vingers om het gras waar hij in zat en bleef naar boven kijken. Wolken kwamen langzaam voorbij, verschillende figuren kon hij er uit halen. Hij voelde zich een klein kind, hoe kan je nou in hemels naam verschillende figuren zien in wolken. Percy was ook benieuwd of wolken inderdaad zo zacht zijn als dat ze er uitzagen. Hij schudden zijn hoofd met een klein glimlachje en keek weer naar beneden. Het gras waar hij in zat met zijn vingers had hij uit de grond getrokken en speelde hij nu mee tussen zijn vingers. Percy was al een paar dagen bezig met iedereen te ontlopen. Hij wilde zich zo min mogelijk tussen de mensen voegen. Niet alleen omdat hij daar toch alleen maar problemen mee kreeg. Ook omdat hij zo geen fouten kon maken. Zo kon hij mensen niet verdrietig maken of pijn doen. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en liet het gras uit zijn handen vallen. Hij liet zijn hoofd weer tegen het schuurtje leunen en sloot zijn ogen. Hij luisterde naar de geitjes verderop die blaten en vogels die floten. Ook klonk er een ander geluid dat niet echt er bij paste.

"Geitjes, kom dan bij mammie!" Percy zijn ogen schoten op. Oke dat klonk niet normaal voor een boerderij. Hij wilde om het schuurtje kijken wie het kon verzinnen om zo iets tegen geitjes te zeggen? Percy keek om de hoek van het schuurtje en zag een meisje achter de geitjes aan rennen. Eigenlijk had Percy medelijden met de geitjes, maar het zag er ook wel leuk uit. Percy beet harder op zijn onderlip om niet in lachen uit te barsten. Hij bekeek het meisje, ze zag er apart uit. Met verschillende kleuren in haar, haar. Hij bleef kijken totdat het meisje ging zitten op het hek. HIj twijfelde, hij kon bij haar komen zitten en gaan praten met haar. Het zou Percy misschien wel goed doen om nieuwe vrienden te maken. Maar eigenlijk was hij alleen maar bang dat hij haar pijn zou doen. Hij kon ook gewoon blijven zitten waar hij zat en hopen dat ze hem niet gezien had. Waarschijnlijk was ze zo druk bezig geweest met de geitjes dat Percy niet op gevallen was. Hij hoopte het en ging weer recht zitten tegen het schuurtje. Hij wist niet eens wat hij tegen haar zou moeten zeggen. Misschien zou ze hem alleen maar raar vinden. Vlug trok hij de mouwen van zijn trui over zijn knokkels en propte hij de stof in zijn samen geknepen handen. Hij deed het automatisch als er iemand in de buurt was, hij was anders bang dat mensen zomaar zijn mouwen omhoog zouden trekken. Iets wat Percy echt niet wilde. Hij beet harder op zijn onderlip en keek nogmaals langs het schuurtje naar het meisje.

Ze zat op het hek de rustige omgeving eens te bekijken. Vooral veel groen en iets verderop een kerktoren met een kruis op de punt. Ze wist dat daar het dorpje moest zijn. Het enige andere leven naast het kliniek, voor zover ze wist. Na een tijdje kreeg ze het gevoel dat iemand haar bekeek. Ze draaide zich om, opzoek naar een stel ogen die naar haar keken. De enige die ze zag was een jongen die tegen een schuur aangeleund zat. Hij had naar haar gekeken en wendde zich nu van haar af, zijn armen en handen verstoppend in de mouwen van zijn trui.
Kat besloot de geiten achterwegen te laten en op hem af te gaan. Een van de geiten mekkerde haar nog na. Maar die negeerde ze gewoon. "Hoooi," begroette ze de jongen vrolijk. Ze ging naast hem zitten alsof ze hem al jaren kende. Glimlachend keek ze de jongen aan. "Ook van het lekkere weer aan het genieten?" vroeg ze hem na een tijdje. Ze wist dat het weer een van de saaiste en oppervlakkigste gespreksonderwerpen was waar ze uit kon kiezen. Misschien dat ze hem juist daarom verkoos. Want op Kat 's eigen wijze kon ze elk onderwerp iets vreemds maken. Ze had zelfs een keer met iemand bijna een halfuur over klokken zitten praten. Ze lachte bij de herinnering aan dat gesprek. "Sorry, binnenpretje," grinnikte ze verontschuldigend naar de jongen. Ze bleef daarna nog even zitten, in de verte starend.
"Weet je, de zon lijkt net een grote perzik. Maar dan heel erg lichtgevend en waarschijnlijk ook niet echt lekker," deelde ze haar gedachte met de wereld. Het kon haar niet veel schelen of de jongen luisterde en het interessant vond om er naar te luisteren. Zij vond het leuk om te vertellen en daar ging het om. Ze trok zich nooit wat aan van anderen. Volgens haar zou dat je toch alleen maar beperken. Hoe kon je nu echt leven als je je overal voor schaamde en eerst nadacht voor je iets deed. Mensen mochten van haar denken wat ze wilde en dat deden ze ook heel veel. Maar Kat had zich nooit in de roddels over haar geïnteresseerd en reken maar dat het er veel waren. Ze was nu eenmaal vreemd. Ze gedroeg zich abnormaal, kleedde zich als een kleurenblinde kleuter en had een nogal vreemde gedachtegang. Ze beet op het ringetje door de linkerkant van haar onderlip. Dit was een soort van tik geworden, sinds ze het ding in haar lip had laten steken. Eigenlijk had ze er twee gewild, maar eentje was toen al pijnlijk genoeg. Bovendien was haar vader zo woedend geweest toen hij het zag. Kat geloofde nog steeds dat hij haar lip het liefst meteen had willen amputeren. Zijn gezicht was onvergetelijk. Net een enorme tomaat in een net pak. Ze giechelde om zichzelf. "Sorry, alweer," zei ze direct daarop verontschuldigend. Niet dat het haar veel uitmaakte wat hij nu van haar dacht.

[mwah.. sorry.. posten is moeilijk met zoveel afleiding, maar finally gepost ]

Percy liet vlug zijn ogen een andere kant op gaan en ging weer recht tegen het schuurtje aan zitten. Hij hoopte zo dat het meisje hem niet gezien had. Misschien zou ze wel denken dat hij een of andere vage stalker was. Percy beet hard op zijn onderlip en zuchtte zachtjes. Hij keek naar zijn handen die in zijn mouwen waren gehuld. Hij beet weer op zijn onderlip en verstopte zijn handen nog verder in zijn mouwen. Het geblaat van geitjes gaf Percy een gerust stellend gevoel. Waarschijnlijk had het meisje hem niet gezien en was ze weer verder gegaan met geitjes voeren. "Hoooi," Percy beet harder op zijn onderlip en keek naar het meisje dat hij net nog had gezien bij de geitjes. Hij glimlachte zwakjes naar het meisje. Ze kwam naast hem zitten alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nou ja, naast iemand zitten was heel normaal. Maar om nou naast Percy te gaan zitten vond hij minder normaal. Hij begreep niet waarom ze naast hem wou komen zitten. Hij wilde niet eens naast zichzelf gaan zitten. Percy schudden zachtjes zijn hoofd en wilde er verder niet aan denken. Dat hij nou zo’n sukkel was die alles niet normaal vond was zijn probleem niet die van het meisje. "Ook van het lekkere weer aan het genieten?" Percy keek naar het meisje en haalde lichtjes zijn schouders op.
‘Zo iets.’ Fluisterde hij zachtjes en keek daarna weer naar zijn handen. Hij wist niet waar hij over moest praten. Over het weer is ook weer zo’n vaag gesprek. Het weer was koud, het was winter. Maar vandaag was het eerlijk gezegd de eerste dag van de winter dat het nog wel redelijk weer was buiten. Dus ja, hij was van het weer aan het genieten. Percy keek op toen het meisje lachte. Fijn ze lachte hem uit en noemde dat een binnenpretje. Ja natuurlijk, hij zou het ook niet zeggen als je iemand stiekem uitlacht. Hij beet hard op zijn onderlip en keek weer naar zijn mouwen. Hij wilde niet boos worden op het meisje, gaf haar groot gelijk dat ze hem uit lachte. "Weet je, de zon lijkt net een grote perzik. Maar dan heel erg lichtgevend en waarschijnlijk ook niet echt lekker,"

Percy keek even naar de zon en daarna weer naar het meisje. Hij glimlachte lichtjes en schudden daarna zijn hoofd. Hij zag de zon niet als een perzik, hij wist niet hoe hij de zon zag. De zon was altijd een planeet geweest van de ruimte. Meer kon Percy er niet over vertellen, verder had hij er nooit naar gekeken. Maar nu hij er over nadacht, kon hij het ook wel anders verwoorden.
‘Ik zie de zon eerder als een citroen.’ Fluisterde Percy zachtjes terwijl hij weer naar de zon keek. Ja een citroen, omdat een citroen ook geel was en een perzik eerder oranje achtig. Percy beet op zijn onderlip, het was de meest stomme opmerking die hij ooit geplaatst had. Hoe kan je de zon nou vergelijken met fruit? Het meisje leek alweer een binnenpretje te hebben zoals ze het eerder had genoemd. Het was dan ook wel lach wekkend als iemand de zon vergelijkt met een citroen. Als Percy kon zou hij zichzelf ook uitlachen. Percy liet zijn blik van het meisje weer naar zijn handen gaan. Eigenlijk durfde hij niet eens zijn mouwen gewoon te laten zoals iedereen het droeg. Dat was best wel stom eigenlijk. Percy liet zijn mouwen los en trok ze op de juiste plaats bij zijn pols. Hij liet zijn blik even over zijn knokkels gaan waar wondjes op zaten. Sommige waren al littekens anderen waren nog open. Verder keek hij er niet naar, hij wilde er geen aandacht op vestigen en wilde ook geen moeilijke vragen die hij nooit zou kunnen beantwoorden. Hij keek naar het meisje, Percy vond haar eigenlijk… Hij wist niet hoe hij het moest zeggen. Ze had lef, hij kende haar niet eens. Maar ze durfde wel te zijn zoals ze was. De verschillende kleuren in haar, haar maakte haar apart. Iets wat Percy altijd bijzonder vond, als je het durfde. Hij zelf zou het nooit gedaan hebben. Nou ja, ze vonden hem ook raar op school, maar dat kwam eerder door dat hij met Dahlia om ging. Opnieuw schudden Percy lichtjes zijn hoofd. Hij moest Dahlia uit zijn gedachte krijgen, ze wilde hem niet meer spreken. Percy stak zijn hand naar het meisje uit en glimlachte zwakjes.
‘Percy.’ Zei hij tegen het meisje en probeerde het op een normale toon te zeggen zodat ze hem ook daadwerkelijk kon verstaan.

Katherine zag de jongen zijn schouders ophalen. Hij leek haar nogal down te zijn. "Doe niet zo depri, joh!" zei ze en stootte hem tegen zijn bovenarm aan met haar vuist. Misschien iets harder dan haar bedoeling was. Ze besefte ook niet dat ze hiermee nogal een gevoelig onderwerp bij hem kon aansnijden. En dat maakte haar motto van eerst doen en niet denken weer waar.
De jongen keek even naar de zon en antwoordde toen: "Ik zie de zon eerder als een citroen." Ze grinnikte, keek ook even naar de zon. Niet te lang, want dat deed pijn aan haar ogen. "Nu wel ja," dacht ze hardop. "Over een paar uur wordt die denk ik wel meer een perzik. Dan is die ook een stuk mooier." Ze glimlachte. Met zonsondergang en in de schemering zag de wereld er altijd zo mooi uit. Eigenlijk zag de wereld er altijd wel mooi uit. als je er tenminste op de juiste manier naar keek. En zoals zij er nu naar keek, zag de wereld er vandaag fantastisch uit.
Kat staarde weer een tijdje voor haar uit, tot ze vanuit haar ooghoek de jongen zijn mouwen normaal deed. Ze vroeg zich al af waarom hij dat had gedaan. Eerst dacht ze dat hij het gewoon koud had. Het was ook best wel fris. Zeker nu ze niet meer rond zat te rennen. Ze trok haar zwart leren jasje verder om haar heen en maakte de ritssluiting dicht. Thuis droeg ze meestal alleen maar korte shirtjes. Want zelfs in de winter was het in LA niet zo heel koud. Met vesten, sweaters en soms een jasje kwam je er wel, maar Kat dacht dat ze beter een winterjas kon kopen.
Toen vielen haar de handen van de jongen op. Ze zaten vol littekens en open wondjes. Ze vroeg zich af wat hij had gedaan. Er was van alles wat hij gedaan zou kunnen hebben. Daarom had ze ook geen vage vermoedens. Misschien had hij wel een gevaarlijke baan in een fabriek waar je je handen open haalde aan het zware werk. Zelf zou ze zulk werk nooit gaan doen. Het zou haar nagels nog kunnen beschadigen. Bovendien had ze toch geen geld nodig. Ze had meer dan genoeg en als het opraakte, vroeg ze haar vader gewoon om meer. Die stortte sowieso al iedere maand een flink bedrag op haar rekening.
Ineens kreeg Kat een hand naar haar toegestoken. "Percy," zei de jongen. Het meisje pakte zijn hand en schudde hem wilde heen en weer. "Leuke naam! Ik ben Kat. Nouja, eigenlijk Katherine, maar dat is zolang enzo, dus noemt iedereen me Kat. Vind ik zelf ook veel leuker klinken. Kat klinkt veel leuker toch?" ze glimlachte naar hem. Daarna liet ze zijn hand los. Hij was gelukkig nog heel. Nu zat er ook weer niet zoveel kracht in die armen, dus veel schade kon ze er niet mee aanrichten.

"Doe niet zo depri, joh!" Hij voelde de vuist van het meisje tegen zijn boven arm. Hij wilde haar wel terug slaan, maar deed het niet. Ook omdat Percy zo niet in elkaar zat, maar ook omdat ze deels gelijk had. Hij wist ook wel dat hij deprissief was. Dat hoefde ze hem niet nog een keer te vertellen. Percy beet op zijn onderlip en stak zijn handen in de zakken van zijn trui. Hij was nou eenmaal niet de vrolijkste en dat zal hij ook nooit worden. Hij luisterde naar het meisje over haar idee van de zon. Oke, over een paar uur zou de zon inderdaad oranje worden en dan kon je het wel vergelijken met een perzik. Maar toch. Percy kon gewoon dingen niet vergelijken met groenten of met fruit. Hij zag de dingen gewoon zoals ze waren en niet anders. Hij beet op zijn onderlip en zakte iets verder uit tegen het muurtje aan. Hij trok zijn knieën op en wilde zich helemaal in zijn iets te grote trui verstoppen. Het idee om zich te kunnen verstoppen vond Percy heerlijk. Hij wilde zichzelf graag verstoppen voor anderen. Zodat ze niet zien wat voor een gestoord persoon hij was. Toch bleef Percy bij zijn standpunt dat hij gestoord is gemaakt door zijn eigen vader. Hij wilde er verder niet aan denken. Het was niet belangrijk, hij verstopte zich ook in zijn trui omdat het kouder werd. Percy was altijd eigenwijs geweest als het op de winter aan kwam. Hij wilde gewoon geen jas aan trekken. Het kon in England ook behoorlijk koud zijn, maar hij trok zich er nooit wat van aan. Hij trok gewoon een trui aan met daaronder een t shirt, hij zat vaak te rillen van de kou op zijn fiets toen. Maar dan trapte hij gewoon harder door richting school. Als het te koud werd deed hij wel een jas aan, maar meestal was dat pas ergens in de winter. Sinds dat hij hier zat heeft hij helemaal geen jas meer aangeraakt. Hij wilde dat gewoon niet, hij wilde niet meer dat hij het warm had. Of dat hij zich prettig voelde bij iets. Niets kon hem nog prettig laten voelen. Hij beet harder op zijn onderlip het meisje naast hem helemaal vergeten. De beelden voor zijn ogen werden waziger. Hij beet nog harder op zijn onderlip, elk moment kon hij het bloed proeven dat door zijn lippen stroomde, maar een aanraking trok hem terug naar de gewone wereld. "Leuke naam! Ik ben Kat. Nouja, eigenlijk Katherine, maar dat is zolang enzo, dus noemt iedereen me Kat. Vind ik zelf ook veel leuker klinken. Kat klinkt veel leuker toch?"

Percy keek op en zag dat zijn hand die van haar aan het schudden was. Hij liet zijn onderlip met en glimlachte zwakjes.
‘Euh..’ Meer kwam er eerst niet uit, totdat hij zich herinnerde hoe hij de klanken moest maken met zijn stembanden.
‘Dank je.’ Fluisterde Percy, hij haatte zijn eigen naam. Hij wist niet waarom, maar hij vond het altijd zo stom klinken. Het was ook een stomme naam, als je er over nadacht. Het was nergens van afgeleid, niemand in zijn familie had dezelfde naam. Waarschijnlijk hadden zijn ouders gewoon een slecht boek gelezen waar die naam in voorkwam en toen gedacht. Ach kom laten we zo onze zoon noemen. Aangezien hij net zo slecht, stom en saai zal worden als het boek dat we hebben gelezen. Percy, de meeste mensen spraken het vaag uit als persie, maar het was Pursie. Zo moeilijk was het dat toch niet?
‘Kat klinkt inderdaad leuk. Katherine ook hoor.’ Zei Percy toen hij er aan dacht dat zij hem gevraagd had wat hij van haar naam vond. Hij vond Kat wel meer bij haar passen, ze zag er ook meer uit naar een Kat. Hij zei het niet, misschien zou ze dan boos worden of beledigd zijn. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en liet haar hand los. Hij stak die weer in de zak van zijn trui en glimlachte opnieuw zwakjes. Percy had gezien dat Kat naar zijn handen had gekeken, hij wist niet wat ze dacht. Misschien zou ze zo elk moment op gaan staan en gewoon weg gaan rennen. Hij had het in elk geval wel gedaan als hij zichzelf zo had gezien. Hij zou haar groot gelijk geven in elk geval. Ook wist hij dat hij beter gewoon zijn handen of in zijn mouw kon houden of in zijn zakken moest steken. Misschien zou het dan minder opvallen. En zolang ze niet zoals Dahlia op elk moment zijn mouw omhoog zou trekken tot zijn ellenboog of hoger dan zou het allemaal wel goed komen. Een rilling van kou liep over zijn ruggengraat.

De reactie die ze hoopte te krijgen, kreeg ze niet. Meestal als ze iemand aanstootte en zei dat die niet zo depri moest doen, dan lachte diegene op zijn minst. Niet dat ze dat zelf ook deed, als iemand dat tegen haar zei als ze zelf een depressie had, maar dat betekende niet dat anderen dat ook niet moesten doen. Ergens achterin haar hoofd kwam de gedachte in haar op dat hij misschien wel echt depressief was en dat hij hier daarom zat, maar voor ze die gedachte had kunnen verwerken, werd ze afgeleid door andere, veel simpelere gedachtes. Zoals op welk fruit de zon het meest leek.
De jongen bedankte haar voor haar compliment, al klonk het alsof hij het er niet echt mee eens was. "Kat klinkt inderdaad leuk. Katherine ook hoor,"zei de Percy. Het meisje grijnsde. "Kat past gewoon beter bij me," zei ze, "Katherine klinkt zo braaf en netjes en ik ben alles behalve dat." Ze grijnsde nog breder. Percy glimlachte zwakjes. Opnieuw kwam de gedachte in haar op dat hij misschien wel depressief was. Maar dit keer bleef de gedachte lang genoeg om erover te kunnen denken. Kat besloot er nader naar te vragen. Ze kon heel subtiel vragen waarom hij hier eigenlijk zat of gewoon met de deur in huis vallen en Kat was Kat niet als ze de tweede keuze niet nam. "Ben je echt depressief ofzo?" vroeg ze dus alles behalve subtiel. En aangezien ze er zelf nogal veel vanaf wist, begreep ze nu ook wat beter hoe hij zich voelde. Niet dat ze daardoor iets meer begrip voor hem gaf. Ze bleef immers even impulsief en egocentrisch.
Na een hele tijd zitten, begon het Kat nu redelijk te vervelen. Ze leefde niet om als een standbeeld tegen een schuur aan te leunen. Dus stond ze op. Ze klopte het gras van haar tutu en legging en liep toen een paar stappen weg van het muurtje. Daar draaide ze zich om en pakte haar stuiterbal weer. Die gooide ze tegen de muur. Het balletje kaatste terug en ze ving het weer, om het vervolgens weer naar de muur te gooien. Ze gooide het balletje gevaarlijk dicht bij Percy. Ze vond het leuk zijn reflexen eens te testen. Dus gooide ze het balletje naar hem toe. "Vangen," riep ze hem toe.

Percy wist niet precies wat hij moest zeggen. Misschien kon hij beter zijn mond houden. Hij beet op zijn onderlip en trok zijn mouwen weer over zijn knokkels. Dat zat toch beter. Toen hij zijn handen helemaal had verstopt keek hij weer naar Kat die verder ging over haar naam. "Katherine klinkt zo braaf en netjes en ik ben alles behalve dat." Percy glimlachte. Hij zat er dus niet zo ver naast over wat hij dacht. Kat was inderdaad een naam die je niet vaak hoorde en die ook niet paste bij een meisje dat netjes deed wat iedereen van haar verwachtte. Katherine was inderdaad ook een mond vol om te zeggen. Maar Percy wilde er niks over zeggen, omdat hij het lullig vond om iemand op zijn naam te beoordelen. Percy beet op zijn onderlip en hij zakte iets meer onderuit. "Ben je echt depressief ofzo?" Als Percy iets had gedronken dan had hij het waarschijnlijk helemaal uitgespuugd. Oke hij vond het helemaal niet erg als iemand zo iets zei. Maar om het rechtstreeks zo te vragen zonder pardon, vond Percy toch wel erg hard. Hij beet harder op zijn onderlip en haalde eerst zijn schouders op. Daarna zuchtte hij en keek hij naar Kat.
‘Je bent wel van het subtiel vragen, niet waar?’ Vroeg Percy met een kleine glimlach. Hij keek weer naar zijn handen die in stof gehuld was.
‘Ze hebben het wel tegen mij gezegd dat ik depressief ben.’ Fluisterde Percy zachtjes. Hij haatte het als hij het moest zeggen. Hij vond zichzelf niet deprissief, hij was gewoon stil en had soms een beetje vreemde gedachtes. Hij was altijd stil geweest, altijd achter in de klas gezeten en net gedaan alsof hij er niet was. Hij beet weer op zijn onderlip, nu hij er over dacht. Hij voelde zich niet anders dan dat hij eerst was. Ja hij was hier wel iets somberder. Misschien was hij altijd al deprissief geweest. Hij beet harder op zijn onderlip, misschien wel. Misschien had hij hier al veel eerder hier moeten zitten. Percy voelde een hoofdpijn opkomen, hij drukte met zijn muizen van zijn hand tegen de slaap van zijn hoofd. Hij drukte er hard tegen en probeerde alle gedachtes uit zijn hoofd te zetten. Hij was niet gek, hij was niet deprissief, hij is gewoon normaal zoals iedereen. Steken van hoofdpijn gingen door zijn hoofd en hij wilde dat het stopte.

Bloedrood, rood, bloedrood, donkerrood… Percy herhaalde kleuren rood door zijn hoofd. Hij wist niet waarom, maar het gebeurde altijd als hij de hoofdpijn voelde. Als hij wist dat hij een aanval zou krijgen. Misschien dacht hij dat hij rustig zou worden van de kleuren. Uiteindelijk liet hij zijn hoofd met rust toen hij voelde dat het toch niet beter zou worden dan het nu was. Hij wist niet waarom, maar de laatste tijd genoot hij er van als hij die pijnlijke steken door zijn hoofd voelde gaan. Hij beet harder op zijn onderlip bij elke steek die hij voelde en hij probeerde niet te zuchten van verluchting bij elke pijnlijke steek. "Vangen," Hoorde Percy uit de verte komen. Hij opende zijn ogen en ving nog maar net de stuiterbal die Kat naar hem gooide. Zijn handen hadden het balletje gevangen en hij keek ernaar. Hij glimlachte, hij had niet eens door gehad dat Kat was opgestaan, dat ze het balletje naar de muur had gegooid. Dat deed hij vroeger met een stuiterbal in elk geval. Hij keek naar de stuiterbal en gooide hem op en ving hem weer net zo gemakkelijk op.
‘Ik leef nog.’ Zei Percy als teken dat Kat misschien had gedacht, dat hij is slaap was gevallen of zo ver in gedachten was. Oke hij was wel ver in gedachte geweest, maar hij kon nog op tijd het balletje vangen die ze gegooid had. Hij keek naar het balletje en bedacht nu dat hij die nog steeds vast hield. Waarschijnlijk wilde Kat die wel terug hebben. Percy pakte het balletje in zijn hand en gooide die naar Kat. Daarna stond hij op van de grond.

Kat had net gevraagd wat de jongen mankeerde, op een ietwat ongevoelige wijze weliswaar. Zeker ook omdat het dus wel degelijk aan kwam. "Je bent wel van het subtiel vragen, niet waar?" was de eerste reactie van de jongen. Katherine lachte schaapachtig. Percy keek voor de zoveelste keer weer naar zijn handen. Die hij nu weer in zijn trui had gestopt. Het meisje kreeg bijna de neiging om ze omhoog te trekken. Ze was niet dom en vermoedde dat hij iets te verbergen had daaronder. Ook wist ze al bijna zeker wat het was. Haar eigen armen zagen er nu ook niet meer zo mooi uit. Maar haar onderbenen waren erger. Niet dat ze zich er voor schaamde. In de zomer liep ze gewoon met shirtjes, hemdjes en korte broeken. Ook een leuk rokje liet ze niet liggen. Ze had die littekens zelf gemaakt, dus waarom zou ze zich ervoor moeten schamen? Schamen was tijdverspilling, volledig overbodig. Niemand kon Katherine tegenhouden. Ze kon de wereld aan, daar was ze zeker van.
‘Ze hebben het wel tegen mij gezegd dat ik depressief ben,’ mompelde Percy er na een tijdje achteraan. Kat knikte ernstig. "Dat is niets om je voor te schamen, hoor," zei ze beslist. Ze had een hekel aan het feit dat iedereen zich altijd overal voor moest schamen. Nergens voor nodig. Bovendien een minder belangrijke reden, Percy leek er nogal moeite mee te hebben. Terwijl, kom op, iedereen hier was toch gek. De ene nog krankzinniger dan de ander. Wat was daar dan het probleem mee? Kat had zich tussen de normale mensen al vreemd gedragen en was niet van plan dat hier te veranderen.
Na een lange stilte, was ze opgestaan en begon met haar stuiterbal te spelen. Ze gooide heb naar Percy, die het ding net op tijd ving. ‘Ik leef nog,’ zei de jongen en hij glimlachte. Kat lachte terug. Een lieve lach. Ze wist dat ze hem mocht. Waarom wist ze niet precies. Hij leek niet erg anders dan de meeste mensen. Maar lang dacht ze hier verder niet over na. Hij gooide het balletje terug. Kat ving het ding nog maar net. Het was ook niet erg groot en dus redelijk moeilijk te vangen.
Toen zag ze dat Percy was opgestaan. Ze vroeg zich af wat hij ging doen. Het was in ieder geval beter dan daar blijven zitten. "Wat lusten die geiten graag?" vroeg ze toen speels. Ze wilde graag nog een geit aaien, in plaats van achter hen aanrennen. Maar gras hoefde ze kennelijk niet. Dat had ze al geprobeerd. Waarschijnlijk vonden ze haar gewoon eng, zoals de meeste mensen dat ook vonden. Ze grijnsde bij die gedachte. Als ze zelf normaal was geweest, had ze zichzelf waarschijnlijk ook best eng gevonden. Niet dat dat haar zou weerhouden om niet op zichzelf af te stappen. Kat hield wel van wat spanning in haar leven. Ze doorbrak graag ritmes en regels die mensen zichzelf en anderen hadden opgelegd.

Met een brok in haar keel liep het meisje genaamd Angel, rond. Haar ogen gleden over de grond. Normaal deed de geur van het stro haar goed, maar ze voelde zich een tijdje al rot, en ze werd steeds gekker. Vandaag had ze een tuniekje aan, eigenlijk voor de zomer bedoeld. Daaronder een skinny jeans. Ze tilde haar zware hoofd op, en keek rustig rond. Haar hand trilde, dus beet ze op haar wang, proberend om de trilling weg te halen. Er verscheen een traan. Was ze echt zo'n eitje geworden? Al die gevoelens werden erger. Even draaide ze zich om. Daar stond haar broertje, hij sprak woorden in haar oor. Ze liep verder naar de konijnen, en naast zich zag ze de geiten. De laatste keer dat ze hier was, leek lang geleden. Hoe lang was ze vergeten. Ze was alles vergeten. Tenminste, op dit moment. Opeens zag ze een erg opvallend meisje. Ze had verschillende kleuren in haar felle haar. Haar lippen bewogen en maakten geluid, waardoor Angel een beetje schrok. "Vangen," zei ze. Haar hoofd volgde de stuiterbal, en belande bij een jongen. Ze keek de jongen in zijn ogen. In de hoop dat hij terug zou kijken. Wie was hij ook al weer? De bal sprong weer terug. Ze kreeg een steek in haar maag, maar negeerde die. Stap voor stap liep ze naar hem toe, maar ze stopte een paar meter voor het meisje. Ze kuchte zachtjes, en daarna voelde ze op haar wang, waar haar hand omhoog ging. De wallen waren duidelijk te zien, maar het was niet iets om nou echt.. trots op te zijn. Haar lichaam stokte, en uiteindelijk kreeg ze wat woorden uit te brengen. Maar wel met een overslaande stem. 'Percy' zei ze kwetsbaar. Het was amper te horen, maar meer zou er niet komen. Het was alsof ze wilde dat hij reageerde. Alsjeblieft kijk.. doe iets. Iemand? Of was hij er niet? Was dit weer zo'n waanbeeld? Haar tranen veegde ze weg, en zuchtend ging ze zitten op een hooibaal. Dit was het zo'n beetje.
"Wat lusten die geiten graag?" hoorde ze de weer van het meisje. Was dit toch echt? Dat meisje kende ze niet. Met een beetje hoop stond ze weer op, in de hoop dat haar ogen haar niet fopten.

Percy wist niet waarom hij was op gestaan. Hij was niet van plan om weg te gaan of te gaan kijken bij de geitjes. Niet dat de geitjes niet lief waren, een paar weken geleden had Percy ze nog gevoerd met gras en zo. Dat was toen samen met Angel hier was. Eigenlijk toen hij daar aandacht, vroeg hij zich af waar Angel was gebleven. Na die middag had hij Angel helemaal niet meer gezien. Niet dat hij daarna nog veel buiten zijn kamer was geweest, of buiten de isoleercel. Maar toch hij vroeg zich af wat er verder met haar gebeurt was na dat ze onwel was geworden hier. "Dat is niets om je voor te schamen, hoor," Percy keek Kat even vragend aan maar herstelde zich snel al. Hij keek Kat even glimlachend aan, misschien had ze wel gelijk, moest hij zich niet schamen voordat hij niet altijd de vrolijkste was. Maar gewoon blij moest zijn met wie hij was en blij moest zijn om de mensen die nog wel met hem wilde spreken. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek even naar de grond. Daarna keek hij weer op naar Kat en opende zijn mond.
‘Bedankt.’ Zei hij zachtjes en beet daarna weer op zijn onderlip. Hij wreef over zijn nek en hals met zijn hand en keek daarna weer naar beneden. Kat had ergens wel gelijk, dat hij zich er niet voor hoefde te schamen. Meer mensen waren hier deprissief, hij was niet de enige. Er waren zelfs mensen bij die misschien ergere stoornissen hadden, erger dan dat hij had. Hij beet harder op zijn onderlip en trok zijn mouwen weer normaal recht. Hij glimlachte nog steeds lichtjes, hij wist niet of hij nou echt glimlachte omdat hij Kat aardig vond of omdat het zo hoorde als mensen iets aardigs tegen je zeiden. "Wat lusten die geiten graag?" Percy keek weer naar Kat en dacht na. De vorige keer dat hij hier was had hij bijna al het gras dat hij kon vinden aan die dieren gegeven. Maar hij had gezien dat de geitjes bij Kat wegrende toen ze, hun gras probeerde te voeren.
‘Misschien willen ze wel een stukje van…’

Percy stopte midden in zijn zin toen hij een zwakke stem zijn naam hoorde zeggen. Hij keek om zich heen en zag een meisje iets verder op naast hem staan. Ze had prachtige blauwe ogen en haar blonde haar omlijste perfect haar gezicht. Eerst leek Percy haar niet te herkennen door de wallen die ze onder haar ogen had. Maar toen hij die weg dacht leek ze precies op Angel. Hij voelde een brok in zijn keel. De laatste keer dat hij haar gezien had, had ze er niet al te gezond uit gezien. Ze was een paar keer weg gevallen en was lijkbleek toen ze de schuur had verlaten. Hij voelde zich schuldig, was bang dat dit door hem kwam omdat hij haar niet achterna gerend was.
‘Angel?’ Vroeg hij zachtjes. Hij keek even naar Kat, zou ze het erg vinden als hij nu even niet aan haar dacht en de geitjes? Hij beet twijfelend op zijn onderlip en keek daarna weer naar Angel. Ze zag er echt niet gezond uit en kon volgens hem wel hulp gebruiken. Hij besloot het gene te doen wat hij dacht dat goed was. Nou ja meestal als hij dat deed, bleek dat later niet goed te zijn. Maar nu op dit moment voelde het goed om op Angel af te stappen.
‘ Angel, wat… Wat is er gebeurd?’ Vroeg Percy twijfelend. Hij wist niet zeker of Angel het erg zou vinden als hij het zou vragen. Het was tenslotte zijn schuld, hij had haar niet achter moeten laten. Hij had haar naar de ziektepost moeten brengen, ook al wilde ze het. Percy beet harder op zijn onderlip en stopte een halve meter voor haar. Hij zag nu pas dat ze huilde, moest hij haar tranen weg vegen, of… Hij wist het niet… Hij voelde zich schuldig, had niet verwacht dat Angel er zo slecht had uitgezien nadat hij haar had achter gelaten. Percy beet hard op zijn onderlip terwijl hij zijn hand tegen haar boven arm legde. Hij keek nogmaals eens om naar Kat om haar reactie te pijlen en daarna keek hij weer naar Angel.
‘Gaat alles wel goed?’ Vroeg hij bezorgd.

'Ja.. prima.' zei ze met een brok in haar keel. Ze keek even weg, maar begon daarna weer te praten. 'Ik moet naar mijn broertje' huilde ze. Ze had hem toch wel verteld van haar overleden broertje? Ze plukt wat aan de strobaal. Had ze nog iets om voor te.. leven? Waarom klonk dat altijd zo dramatisch. Bah. Ze keek naar beneden. De woorden die Percy zou zeggen zouden niks uitmaken. Maar waarom kon het niet gewoon nu gebeuren? Op dit moment? Waarom was het zo ver gekomen. Haar duivelse broertje stond bij de geiten naast het andere meisje. Hij wees met zijn vinger naar haar, en wenkte dat ze moest komen. Ze volgde zijn vinger, en stopte, toen ze tegen het meisje aanbotste. 'Wat? Sorry.. ik.. ' en de paniek schoot in haar ogen. Haar broertje was weg. Was hij wel die moeite waard? Ze pakte het papiertje, waarop ze had geschreven hoe ze dood moest gaan. Ze wilde niet meer in de kliniek. Ze wilde vrij zijn, voor eeuwig daarboven. Want.. dat was ze toch? Haar oortjes gingen in haar oren, en ze rende naar buiten, ze was toch al voor gek verklaard. Wat kon haar nu nog aandoen? Ze wreef door haar bruine haar, en hield haar armen wijd, daar draaide ze op de muziek. Alsof ze daar al was. Ze zag een witte hemel. Maar om te proberen pakte ze het mes, wat ze bij had. Om te proberen of het erg was. Snel stak ze die in haar bovenbeen. Haar gevoelige plek. Ze verwachtte dat het rustgevend was, maar de pijn stak, en hield niet op. Angel sloeg een pijnlijke kreet uit. Ze viel op haar knieën en keek naar haar bovenbeen. Even was ze geschokt. Was dit hoe het voelde? Alle warmte was uit haar lichaam gezogen. Het was een soort gat, waar bloed en blijdschap uitstroomde. Ze keek Percy spijtig aan, en rende in zijn armen. 'Ik wil niet dood. Ik wil het niet' riep ze uit, en de tranen stroomden op zijn schouders. Ze bleef zo een tijdje tegen zijn warme lichaam aanstaan. De plek op haar been zou genezen, maar de plek in haar hart was nog steeds koud.

Percy bedankte haar voor haar raad. Het leek hem echt te helpen en dat terwijl Kat het helemaal niet bedoelt had als om iemand te helpen. Ach ja, zoiets was altijd mooi meegenomen, toch? Ze glimlachte en hij glimlachte terug. Ze vroeg hem wat geiten het liefst aten. ‘Misschien willen ze wel een stukje van…’ begon hij, maar hij maakte zijn zin niet af. Kat keek hem vragend aan, maar hij had zijn aandacht gevestigd op een een derde persoon, die hier kennelijk was aangekomen.
Ze zei zwakjes de naam van de jongen. Kat zag duidelijk dat ze gehuild had. Ze heette kennelijk Angel, want zo noemde Percy haar. Blijkbaar kende ze elkaar al. De jongen vroeg hoe het met haar ging. Angel antwoordde dat het goed ging, met een stem waarmee ze ieder moment weer in huilen uit kon barsten. Percy klonk nogal bezorgd. Kat vroeg zich af wat er tussen hen speelde. Het meisje had het over haar broertje. Katherine begreep er hoe langer hoe minder van. En eigenlijk boeide het haar ook niet echt. Dit waren niet haar zaken en hoefde ze dus ook niet te weten. Ze was toch geen roddelaarster. Als ze iets vond, zei ze dat gewoon recht in het gezicht van de persoon in kwestie, geen moeilijke doortrapte omwegen. Maar kennelijk was het brutaal wat zij deed. Iets wat Kat nog steeds niet helemaal begreep.
Het volgende moment gebeurde er iets vreemds. Angel leek in een soort trans op haar af te lopen. Ze leek iets te zien wat zijzelf niet zag. Tot ze tegen haar opbotste. Ze leek uit de trans te zijn. Vervolgens maakte ze haar excuses naar Kat. die haar nog steeds vreemd aankeek. Het meisje kwam behoorlijk paniekerig over. Iets waar Katherine persoonlijk niet tegen kon. Ze hield niet van stress en paniek. In die zin was ze altijd redelijk relaxed geweest. in haar depressieve tijden kon dat nog wel tegenvallen.
Toen pakte Angel een papiertje uit haar zak en stopte haar oortjes in haar oren. Ze begon rondjes te draaien in het gras. En alsof dat nog niet gestoord genoeg was, pakte ze een mes uit haar zak en stak die in haar been. Vervolgens rende ze op Percy af en viel hem jankend in de armen. 'Ik wil niet dood. Ik wil het niet,' huilde ze. En Kat begon net te denken dat de mensen die hier zaten misschien minder geschift waren dan ze van te voren had gedacht. Maar dit sloeg al haar verwachtingen. Ze had eigenlijk nog nooit iemand ontmoet die gekker was dan zij. Zij was altijd de weirdo, maar nu voelde ze zich bijna normaal. Dat idee maakte haar bang. Het idee alleen al dat ze normaal was. Kat was gek genoeg altijd een soort van trots geweest dat ze niet als de rest was. Ze was apart, anders en dat maakte haar uniek. Haar trots hierom maakte haar misschien wel nog vreemder. Ze kleedde zich ook niet voor niets zo. Ze kon zo niemand voorbij lopen, zonder dat ze minstens een blik op haar vestigde. Niet dat ze een of andere attention whore was. Nou ja, misschien een beetje. Ze trok graag de aandacht en eiste die ook regelmatig op. Maakte dat haar meteen zo'n mens?
Katherine vroeg zich af of ze iets moest zeggen. Ze had sinds het meisje was gearriveerd nog geen woord gesproken en alleen maar de conversatie tussen die twee gade geslagen. Terwijl ze hun twee daar zo zag knuffelen, moest ze wel moeite doen om niet te kotsen of keihard in de lach te schieten. Maar dit keer om hen uit te lachen. Het zag er gewoon zo vreemd uit.

Percy keek naar Angel die zei dat het allemaal wel goed met haar ging. Percy geloofde er niets van, ze zag er verre weg van goed uit. Hij beet hard op zijn onderlip, luisterde naar Angel die iets uitsprak over haar broertje. Percy wist dat Angel had vertelt dat haar broertje dood was gegaan. Hij wist niet meer precies waardoor of waaraan. Hij wist ook niet zeker of Angel dat hem ook vertelt had. Hij wierp een blik op Kat, misschien kon zij Angel helpen. Percy wist niet wat hij moest doen. Angel liep op Kat af, ze leek wel in een trance. Het leek alsof Angel zichzelf niet meer was, ze was niet het meisje dat hij leerde kennen en paar weken geleden. Dat meisje was, niet heel vrolijk, maar wel iemand die nog vrij positief in het leven. Maar nu leek er helemaal niks meer van dat meisje over te zijn. Percy zag hoe ze tegen Kat op botste iets tegen haar zei en daarna iets op een papiertje krabbelde. Daarna stopte haar oordopjes in haar oren en begon ze rondjes te draaien in het gras. Percy beet harder op zijn onderlip. Wat was er met dat lieve meisje gebeurd die hij had ontmoet op de begraafplaats. Ze moest daar toch nog wel ergens zijn? Hij keek naar Kat, wilde haar reactie peilen. Eigenlijk zeggen dat ze niet altijd zo is geweest. En dat het de schuld is geweest van Percy. Hij had nooit Angel weg moeten laten gaan, toen ze ziek werd. Hij had met haar naar de zuster moeten gaan om haar na laten te kijken. Hij voelde zich schuldig, waarom had hij naar haar geluisterd en haar, gewoon weg laten gaan? Waarom was hij niet achter haar aangegaan? Percy was benieuwd wat ze nog meer gedaan had. Toen hij het mes zag wilde hij haar tegen houden maar het was te laat. Ze stak het mes in haar boven been. Het was het vreemdste wat hij ooit had gezien. Hij begreep het ook niet, hij wist niet wat hij moest doen. Wie was zij en wat had ze met Angel gedaan? Waarom was Angel (of liever gezegd dat meisje) aan het doen. Waarom verminkte zij het lichaam van Angel. Percy ving Angel op toen ze haar armen om zijn nek sloeg en begon te huilen. Hij keek naar haar en slikte. Wat moest hij zeggen, het komt wel goed? Hij wist het niet, hij wist niet of het wel goed met haar zou komen. Hij keek naar Kat misschien wist zij wel iets. Misschien wist zij wat hij moest doen of moest zeggen.

'Ik wil niet dood. Ik wil het niet' Percy schrok van die woorden, ze wilde niet dood, maar stak wel in haar eigen been. Volkomen logisch klonk het niet. Hij streek zachtjes door haar blonde haar om haar te kalmeren. Hij wist niet of het zou helpen. Percy wist alleen dat het altijd bij zijn kleine zusje hielp als ze overstuur was van iets.
‘J-je gaat ook niet dood.’ Zei Percy zachtjes. Overtuigd zou het waarschijnlijk niet klinken. Hij moest eerst kijken hoe erg de wond was die Angel aan haar boven been had. Misschien viel het mee, het bloedde altijd erger dan het werkelijk was. Maar toch, straks was hij heel diep en dan? Dan zou ze leeg bloedden of ze zou dood gaan. Percy wilde er niet aan denken, hij wilde niet dat Angel dood zou gaan door hem. Hij kon zich wel voor zijn kop slaan, hoe kon hij ooit zo stom zijn geweest en gedacht hebben dat het wel goed zou komen met Angel. Hij wist dat ze ziek was geworden, ze was overstuur door haar broertje zijn dood. Waarschijnlijk was ze daarom ook hier. Percy kon zich er nog weinig van herinneren, die drie weken isoleercel hadden hem niet goed gedaan.
‘Je gaat niet dood.’ Klonk hij nu een stuk zekerder van zijn zaak. Hij maakte zich deels los uit de omhelzing van Angel en droogde haar tranen die over haar wangen waren gelopen met zijn mouw van zijn trui.
‘Als je gaat zitten, dan kan ik misschien even kijken naar je wond op je been.’ Zei Percy zachtjes en hij keek haar even aan. Daarna wierp hij weer een blik op Kat. Die zou ook wel gedacht hebben, waar ben ik nu weer beland. Hij voelde zich schuldig naar Kat dat ze dit moest zien. Ook al kon Percy er ook niet veel aan doen. Hij wist niet dat Angel dit zou doen, hij wist ook niet dat ze hier zou komen. Hij kon niet geloven dat bewakers niet eerder door hadden dat het niet goed met haar ging. Niet dat die bewakers er veel aan zouden doen, maar toch. Iemand moest haar toch wel hulp bieden.

Angel keek hem aan, en keek daarna naar het meisje. Die keek alsof ze geschift was. Dat was ze ook. Zelf wist ze wel, dat er iets aan de hand was. Haar been zat een beetje vol met bloed, en Percy sprak haar rustgevende woorden toe. Uiteindelijk ging ze zitten, en schrok wel een beetje. Wat was er gebeurd de laatste weken? Waar was ze gebleven? Haar broertje kwam niet meer terug, dat wist ze wel. Hij.. had haar verlaten, Eigenlijk had ze niet verwacht dat hij weg zou gaan. 'Nee. Ik.. ga. Sorry, dat ik jullie stoor.' zei ze verontschuldigend. Misschien was het meisje wel heel boos. Op haar. Anders hadden ze misschien wel een lang gesprek kunnen hebben, kunnen zoenen. Een kleine glimlach verscheen. Angel herinnerde zich de tijd dat ze hem leuk vond. Maar dat was vrij snel, weer weggegaan. Ze was hem vergeten. Ze had geen liefde nodig in haar leven. Haar ogen gleden naar het stro, en haar vinger drukte zachtjes op het pijnlijke been. Rustig stond ze op, en wenkte naar het meisje. Ze slikte even diep, en liep uit de geitenstal. Zonder Percy gedag te zeggen, wankelde ze eruit. Haar wangen kleurden roze door de kou. Haar muts zette ze op Angel's hoofd, en met een wit verbandje drukte ze op de wond. De tranen in haar ogen kwamen van de wind, en van de prikkende wond. Nu zou iedereen denken dat ze gek was. Maar ergens was Angel. In haar hart. En bijtend op haar lip rende ze weg.

-Angel is goneee. -
-blond haar? bruin haar! -