pa-lum-pa-lum-pa-lum-pa // open

Rode plukken haren vlogen alle kanten op, mee in het ritme van het huppelende meisje. Vervolgens bleef ze stilstaan bij een grote roze gekleurde roos. Grote ogen keek ze de bloem aan. Er waren niet heel veel bloemen meer in dit jaargetij, en dus vond ze het nog erg bijzonder dat er nog zo'n grote mooie was. ‘Oowh,’ mompelde ze zachtjes terwijl ze met haar vingers langs de roze kroonbladeren streek. Nieuwsgierig stonden haar ogen gericht op de plant, en dan vooral op het kroonblad. Hij was gescheiden van de andere roze bladeren, en zat helemaal aan de buitenkant. "Eentje kan ie wel missen," vloog door haar hoofd heen. Een ondeugende blik kwam in haar ogen. Ze omklemde het blad met haar duim en wijsvinger en trok er toen aan. Het blad liet niet zo gemakkelijk los als ze had gedacht, en dus gaf ze er een flinke ruk aan. Het blaadje floepte los. Stuifmeelkorrels vlogen in het rond. Van de schrik stapte ze enkele passen achteruit en waaide wild met haar armen om zich heen. ‘Pff, stommerd! Ik heb hem lekker tóch al,’ snauwde ze naar de plant, en rende toen in een hoog tempo weg.
Terwijl ze rende, bleven haar ogen nog strak gericht op het roze blaadje dat in haar handen zat. Ze stopte midden op het pad, en keer er vol interesse naar. Ze bracht haar hand omhoog, totdat het blaadje recht voor haar neus zichtbaar werd. Ze rook er eens aan. Een zachte, beetje zoetige geur kwam er nog van af, maar verder rook ze niks. Ze bestudeerde het blaadje van top tot teen, en grinnikte toen. Het was roze, rook ook nog een beetje zoet. Haar mondhoeken krulden op tot een glimlachje. Ze opende haar mond, en stopte het blaadje vervolgens erin. Ze sloot deze, en ging het blaadje vermalen met haar kiezen. Opeens stopte ze met kauwen. Haar mond veranderde in een smalle streep, en in haar ogen ontstonden tranen. Vervolgens spuugde ze de inhoud van haar mond op de grond neer. Hard begon ze te gillen, en stak toen haar tong uit haar mond. Met haar handen veegde ze er wild langs. ‘HHEEIIEE,’ krijsde ze vervolgens. Opnieuw spuugde ze op de grond neer, om de smaak uit haar mond te krijgen. Tranen biggelden over haar wangen heen. En toen begon ze te huilen. Ze snikte eens, en begon opnieuw eens hard te krijsen. ‘STOMMERD,’ gilde ze kwaad naar het overblijfsel van het blaadje dat op de grond lag. Ze keerde zich om, en rende toen weer keihard weg. Allerlei paadjes en weggetjes ingaan. Over stuiken heen springend, en door heggen gaan. Uiteindelijk stond ze bij een grote boom, en zakte daar door haar knieën.
Langzaam ging het weer goed. Nouja, góéd? Echt goed ging het nooit met haar, maar haar woede was weg. De tranen waren weg. En het allerbelangrijkste. De vieze smaak in haar mond was weg. Ze was boos, nog steeds wel. Het zag eruit als een snoepje. Het róók als een snoepje. En dan nóg smaakte het naar kattekots. Ze trok haar knieën en sloeg haar armen er beschermend omheen. Ze krulde een pluk van haar rode haar om haar vinger heen, en zuchtte toen dramatisch diep. Waarom was ze hier. Al sinds ze hier was was het enorm, vreselijk, achterbaks stom en saai. Zelfs nog enormer, vreselijker, achterbakser stommer en saaier dan thuis. Toen de handboeien om haar polsen kwamen was ze enorm bang, maar ook nieuwsgierig wat zou gaan komen. Eindelijk had ze avontuur. Maar wat trof ze aan. Een klein kamertje met een vies bed. Alleen. Terwijl er nog een tweede bed stond. Ze had ze aan elkaar geschoven. Had ze een iets groter vies bed. Maar het was makkelijk in een woord samen te vatten. En dat woord zei ze maar liever niet.

Een kortee, maar ik moet eten. ¬¬

De zoetige geur van rozen kwam gelijk haar neus binnendringen toen ze naar buiten liep. Een prachtige rozentuin stond op haar te wachten. En Angel was er aan toe om bloemen te plukken. Gewoon eventjes rust, bij deze plek. Haar lange haren zwierden toen ze op haar dromerige, sierlijke manier naar buiten huppelde. Ze was erg blij. Rozen was wel hetgene waar ze echt ontzettend blij van werd. De geur, de kleur. Alles zo'n beetje. De wind waaide hard. Maar opeens zag ze een verwelkte roos. Ze zag er treurig uit. Ze was overleden. Die prachtige roos, met als betekenis de liefde. Waarom? Waarom moeten jullie voor die hele rot-tuin goed zorgen! Behalve dat ene roosje... Misschien had iemand er nog wel steun aan gehad. Of van de kleur kunnen genieten. Maar nee hoor. Geen water, en ze is er niet meer. Dit is oneerlijk! Jullie zijn oneerlijk! Ze schrok van zichzelf. Devil reageerde erg heftig. Het deel van haar, zat vol met woede. Die op alle momenten er uit kon komen. 'En jij? Kun je niet gewoon.. iets zeggen?' En eigenlijk had die Devil nog meer willen zeggen. Maar Angel stopte haar hand voor haar mond. Het was over.

Een enkele traan rolde van haar wang af. 'Sorry.. ik..' en ze rende weg. Snel verstopte ze zich tussen de rozen. De doorns staken behoorlijk, maar ze was tenminste alleen. Dat had ze gewoon nodig. Als er niemand in haar buurt was, voelde ze zich gelukkig. Eindelijk waren ze eens alleen. 'Ik weet het niet meer, hoor Devil. Je moet een ander slachtoffer zoeken. Ik ben je zat!' en haar keel deed pijn van het schreeuwen. Het vervelendste was, dat ze worstelde met zichzelf. En wie had dat gedacht? Normale mensen, hebben niet twee stemmen. Een schreeuwend monster. De ander een watje. Er was geen balans. Het was heftig. Zwaar. Ze had niet erg zware Schizofrenie, maar het deed pijn. Diep in haar hart. Wie zou houden van een harteloos monster. Wie zou houden van een hartevol watje. Het antwoord was duidelijk. Niemand. Niemand was zo raar als zij. Iedereen gedroeg zich nog zo normaal. Was zij de enige patiënte hier? Iemand? Hallo? En weer schreeuwde ze voor hulp in haar hoofd. Niemand reageerde. Zijzelf zat als een standbeeld. Een roos waaide in haar neus, en ze moest niezen. Daardoor werd ze een beetje wakker geschud. Angel had de mensen misschien van een andere kant bekeken. Maar niet.. van een verkeerde kant. Misschien moest ze naar mensen kijken, alsof ze beesten waren, en niet zoals haar. Zij zou de arts zijn, en niet de patiënte. Zij was de baas. Haar kleren leken normaal, wit. Saai. Zo zagen de zusters er ook uit. Ze pakte een papiertje, van haar mislukte tekening uit haar jas-zak en maakte er een klein hoedje van. Die zette ze op haar hoofd. Meteen voelde ze verschil. Angel Rosique Ciel, de zuster. Het was een status. You can put a tag on it. Yes. Angel stond op, haar hoofd vol gedachten. Ze ging weer naast het meisje zitten, en luisterde naar de wind. 'Het leven.. Het gaat precies, zoals je niet wilt' zei ze beslist. En daar zat ze dan. Luisterend naar de wind. Wachtend op het antwoord.